ปลอบใจฉัน ด้วยรักเธอ - บทที่ 348 สำหรับฉันแล้ว คุณไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น!
ในคอนโดมิเนียมของเจียงซีหยู่ มั่วหลิงชวนเห็นเธอเก็บกระเป๋าเดินทางเสร็จแล้ว ก็เลิกคิ้วเอ่ยถาม : “ครั้งนี้จะไปจริงๆเหรอ?”
เจียงซีหยู่หัวเราะ : “ไม่ไปแล้วจะอยู่ที่นี่ทำอะไร?”
พูดจบก็เงยหน้าขึ้นมองมั่วหลิงชวน : “ในปีนั้น เงินทุนสนับสนุนที่คุณให้ฉันไปเรียน ภายในสองปีนี้ฉันจะคืนให้ครบเต็มจำนวน”
“ไม่ต้องหรอก” มั่วหลิงชวนหัวเราะ : “ครั้งนั้นที่คุณช่วยฉันส่งข้อมูลให้ ก็เหมือนได้ชดเชยครบถ้วนแล้ว”
“คุณไม่คิดจะจัดการสือมูเฉินอีกแล้วเหรอ?” เจียงซีหยู่ประหลาดใจเล็กน้อย
มั่วหลิงชวนนึกถึงตอนอยู่ที่สนามบิน ภาพที่หลานเสี่ยวถางกำลังดูแลเด็กผู้ชายตัวเล็กๆคนนั้น แววตาเขาก็เหม่อลอยเล็กน้อย แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆว่า “ไม่ใช่ตอนนี้” มิเช่นนั้นผู้หญิงคนนั้นน่าจะท้องกับสือมูเฉินไปตั้งนานแล้ว ดูเหมือนว่านี่จะไม่ใช่จุดประสงค์ของเขา
เจียงซีหยู่ก็ไม่ได้ถามเหตุผลอย่างละเอียด แต่พูดว่า : “แล้วแต่คุณเถอะ ถึงอย่างไรฉันก็จะไปแล้ว ต่อไปนี้ ก็ไม่ต้องติดต่อกันอีก”
“วางใจเถอะ ฉันมันคนที่ประวัติด่างพร้อย ไม่สามารถไปขัดขวางอนาคตของคุณได้หรอก” มั่วหลิงชวนพูดจบ ก็หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดหนึ่งมวน หลังจากควันลอยขึ้นมาใบหน้าก็เลือนรางลงเล็กน้อย : “แต่บอกตามตรงนะ คุณเป็นคนเด็ดขาดขนาดนี้ แต่กลับใช้ไหวพริบทำงานเกี่ยวกับทางด้านดนตรีเช่นนี้ มันช่างน่าเสียดายจริงๆ”
“หึหึ” เจียงซีหยู่หัวเราะ ดึงที่จับกระเป๋าขึ้นมา
มั่วหลิงชวนเห็นว่าเธอมีสัมภาระเยอะมาก ด้วยเหตุนี้จึงนำบุหรี่คาบไว้ในปาก แล้วก้มลงไปช่วยเธอถือของ
“รอแป๊บหนึ่ง” จู่ๆเจียงซีหยู่ก็พูดขึ้นมา จากนั้นก็หยิบกล่องใบหนึ่งออกจากกระเป๋า วางไว้บนโต๊ะน้ำชา เห็นได้ชัดว่าไม่อยากเอาไปด้วย
“ของอะไรเหรอ?” มั่วหลิงชวนวางกระเป๋าลง เดินเข้าไปต้องการจะหยิบมาดู
เจียงซีหยู่กดมือของเขาไว้ มือของทั้งสองคนได้สัมผัสอยู่ด้วยกัน ก็เปลี่ยนเป็นแข็งทื่อขึ้นมา
หลังจากนั้นไม่นาน มั่วหลิงชวนก็ยิ้มๆ : “ในตอนนั้น ที่คุณให้ฉันช่วยสนับสนุนทางด้านการเรียนของคุณ และก็เต็มใจที่จะอุทิศตัวให้ ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ครั้งแรก แต่อย่างน้อยก็ดูเป็นธรรมชาติมากกว่าตอนนี้นะ”
เจียงซีหยู่ได้ยินเขาเอ่ยถึงอดีตที่ผ่านมา สีหน้าก็เคร่งขรึมลงทันที
“ก็ได้ๆ ฉันจะไม่พูดเรื่องนี้กับคุณแล้ว” มั่วหลิงชวนหัวเราะเล็กน้อย จากนั้นก็พูดหลีกเลี่ยงประเด็นสำคัญว่า : “ซูสือจิ่นกับหยานชิงเจ๋อเกิดอุบัติเหตุ และซูสือจิ่นก็เข้าไปขวางมีดแทนเขา”
เจียงซีหยู่สั่นไปทั้งตัว : “อะไรนะ?!”
“เรื่องเกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ ฉันก็เพิ่งจะรู้ ชิงเจ๋อของคุณได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย แต่ซูสือจิ่นดูเหมือนว่าจะเป็นตายอย่างไรก็ยังไม่รู้” มั่วหลิงชวนมองดูเธออย่างเจาะลึก : “คุณดูสิว่า ถ้าซูสือจิ่นตายไป ไม่ใช่ว่าประจวบเหมาะพอดีเลยใช่ไหม? แล้วคุณยังจะต้องไปอีกเหรอ?”
เจียงซีหยู่วางกระเป๋าเดินทางลง : “ชิงเจ๋อได้รับบาดเจ็บเหรอ? อยู่ที่ไหน ฉันจะไปเยี่ยมเขาสักหน่อย!”
พูดจบเธอก็หยิบกระเป๋าตังค์กับกุญแจต้องการจะออกไปข้างนอก
“ที่ฉันบอกเรื่องนี้กับคุณ เพียงแค่ต้องการจะถามคุณว่า ถ้าในตอนที่เกิดอุบัติเหตุเป็นคุณกับหยานชิงเจ๋อ คุณจะไม่ลังเลที่จะเข้าไปขวางมีดแทนเขาใช่ไหม?”
ชั่วขณะฝีเท้าของเจียงซีหยู่ก็หยุดชะงักลง
เธอถามคำถามนี้กับตัวเองจากก้นบึ้งของหัวใจ
เพียงแต่เธอเองก็รู้ดีว่า ที่เธอกำลังถามตนเองอยู่ มันก็แสดงให้เห็นว่า เธอกำลังชั่งใจอยู่ กำลังคิดไตร่ตรอง กำลังลังเลใจ
“ฉะนั้นคุณไม่สามารถทำได้หรอก” มั่วหลิงชวนพ่นควันบุหรี่เป็นวงกลมสวยงามออกมา : “หรือว่าคุณกำลังนึกว่าถ้าคุณเจอสถานการณ์แบบนั้น หากคุณเข้าไปช่วยขวางมีดแทนเขา ตนเองจะตายไหม และถ้าไม่ตาย เขาจะชอบคุณอย่างสุดหัวใจไหม ฉะนั้นคุณกำลังคิดถึงผลประโยชน์อยู่ ว่าตนเองจะคุ้มค่าหรือเปล่า”
เจียงซีหยู่ขมวดคิ้วแน่น โกรธที่ถูกทำให้อับอาย : “มั่วหลิงชวน!”
“พอเถอะ อย่าปฏิเสธเลย” มั่วหลิงชวนเดินเข้าไปข้างๆเธอ มองใบหน้ารูปไข่อันอ่อนโยนของเธอ : “อันที่จริงแล้ว เราก็เป็นคนประเภทเดียวกันนั่นแหละ แต่คุณเก็บซ่อนมันไว้ได้ลึกกว่าฉัน!”
เจียงซีหยู่เงียบไม่พูดจา
“คุณชอบเขาใช่ไหมล่ะ?” มั่วหลิงชวนนึกถึงภาพที่เขาเห็นสือมูเฉินกับหลานเสี่ยวถาง หัวใจก็รู้สึกแปลกๆ : “เมื่อก่อนฉันมองไม่ออก แต่ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้ว ว่าทำไมคุณถึงไม่ปล่อยเขาไป จริงๆแล้วไม่ใช่เพียงเพราะว่าคุณชอบหยานชิงเจ๋อหรอก แต่เพราะคุณไม่พอใจใช่ไหม?”
ราวกับว่าเขาไม่เห็นใบหน้าที่เคร่งขรึมของเจียงซีหยู่ จึงพูดต่อว่า : “ที่คุณไม่พอใจ เพราะเห็นว่าเขาเป็นแฟนของคุณ แต่กลับถูกคนอื่นแย่งไป คุณไม่พอใจ ที่เขาบอกว่าจะเลิกกับคุณก็เลิกเลย! คุณเพียงแค่เห็นแก่ตัวเกินไปก็เท่านั้น!”
“พอได้แล้ว!” เจียงซีหยู่มองมั่วหลิงชวน ด้วยสายตาดุดัน : “แล้วคุณล่ะ! เพียงเพราะเงามืดในวัยเด็กของตนเอง จึงใช้กลอุบายเล่นงานคนอื่น! หรือว่าคุณไม่ได้เห็นแก่ตัวเกินไป?! คุณลองคิดดู ว่าทำไมคนอื่นถึงจะต้องสนใจคุณด้วย? คุณเป็นศูนย์กลางของโลกหรือไง?!”
“ดังนั้น ฉันถึงได้บอกว่าเราเป็นคนประเภทเดียวกันไง” ในน้ำเสียงของมั่วหลิงชวนมีการครุ่นคิด และดูเสียดายเล็กน้อย : “ในตอนแรกที่ฉันได้เจอคุณ ก็รู้สึกว่าคุณเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนเรียบง่าย แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า ถ้าก่อนหน้านี้ฉันได้ทำความรู้จักกับคุณ บางทีเราอาจจะเป็นหุ้นส่วนที่ดีมากๆเลยก็ได้นะ”
“ฉันไม่สนใจที่จะร่วมมือกับคุณหรอก” เจียงซีหยู่หยิบกระเป๋าเดินทางขึ้นมาอีกครั้ง : “ฉันจะไปแล้ว”
“คุณไม่ไปเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาลหน่อยเหรอ?” มั่วหลิงชวนกล่าว : “ได้ยินมาว่าซูสือจิ่นไปแล้ว ข้างๆเขาก็ไม่มีใครเลยนะ”
“ช่างเถอะ” เจียงซีหยู่ถอนหายใจ ประกายในแววตามีความสลับซับซ้อนจนยากที่จะแยกออก : “ทันทีที่ฉันส่งรูปถ่ายไปในวันนั้น ก็รู้จุดจบของฉันกับเขาแล้ว เขาจะต้องรู้เรื่องทุกอย่าง อีกทั้งฉันก็รู้จักเขามานานขนาดนั้น อันที่จริงก็มองออกมานานแล้ว ว่าจริงๆแล้วคนที่อยู่ในใจของเขาตลอดมาก็คือซูสือจิ่น”
“เพราะเหตุนี้ คุณจึงตัดสินใจส่งรูปไป?” ในทันใดมั่วหลิงชวนก็เอ่ยปากว่า: “มิน่าล่ะ! ถึงอย่างไรการส่งรูปก็มีเพียงสิ่งที่เรียกว่ากลอุบายของผู้หญิงที่โง่เง่าอวดดี ความจริงแล้ว มันเป็นเพียงปฏิกิริยาการตอบโต้เท่านั้น!”
เจียงซีหยู่ไม่ได้สนใจเขา หยิบกระเป๋าเดินทางแล้วเดินไปข้างนอกต่อไป
แต่เวลานี้ มือถือของเธอได้ดังขึ้น
เสียงเรียกเข้าเป็นเสียงที่เธอตั้งไว้สำหรับหยานชิงเจ๋อโดยเฉพาะ ที่ผ่านมาเธอคาดหวังอย่างมากให้เสียงเรียกเข้านี้ดังขึ้น ตอนนี้ เธอไม่อยากได้ยินอย่างมากเช่นกัน
“เขาโทรมาเหรอ?” มั่วหลิงชวนดับบุหรี่ทิ้ง: “เร็วกว่าที่ฉันจินตนาการเอาไว้ซะอีก”
เจียงซีหยู่ฟังเสียงเรียกเข้าที่เกือบจะจบลงแล้ว ก็เหมือนกับตัดสินใจได้ จึงกดรับสายด้วยน้ำเสียงที่สงบนิ่งว่า: “ชิงเจ๋อ”
เสียงของหยานชิงเจ๋อนิ่งๆ: “ฉันอยู่โรงพยาบาล คุณมีเวลาไหม เข้ามาหน่อยได้ไหม?”
“ได้ ส่งที่อยู่มาให้ฉัน” เจียงซีหยู่รู้ว่า ที่หยานชิงเจ๋ออยากพบเธอ คงจะเป็นเรื่องรูปภาพอย่างแน่นอน ในเมื่อเป็นแบบนี้ ความจริงทุกอย่างได้ถูกเปิดเผยอย่างชัดเจนแล้ว เธอก็ไม่ต้องอธิบายหรือเสแสร้งอีกต่อไป
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง เจียงซีหยู่ก็ปรากฏตัวที่หน้าประตูห้องผู้ป่วย
เวลานี้ หลู่หยุนเซียงอยู่ในห้องผู้ป่วยพอดี พอเห็นเจียงซีหยู่ ก็รู้สึกไม่ชอบโดยสัญชาตญาณ เธอขมวดคิ้ว กำลังจะเอ่ยปาก หยานชิงเจ๋อที่นั่งอยู่บนเตียงก็เอ่ยปากว่า: “แม่ครับ ฉันมีเรื่องที่จะต้องพูดกับเธอเป็นการส่วนตัว คุณวางใจได้ พวกเราไม่มีเรื่องอะไรหรอก”
หลู่หยุนเซียงยังคงต่อต้านชำเลืองมองเจียงซีหยู่อย่างโหดเหี้ยม แล้วจึงออกไปอย่างไม่ค่อยเต็มใจ
ในห้องเงียบลงมาในทันที เจียงซีหยู่เห็นขาของหยานชิงเจ๋อที่ได้รับบาดเจ็บ หัวใจก็กลัดกลุ้มเล็กน้อย: “ชิงเจ๋อ ทำไมคุณถึงบาดเจ็บรุนแรงขนาดนี้? คุณหมอบอกไหมว่าอีกนานแค่ไหนถึงจะหาย?”
ดวงตาที่ใสสะอาดของหยานชิงเจ๋อมองไปในดวงตาของเจียงซีหยู่โดยตรง ไม่ได้ตอบกลับคำพูดของเธอ แต่กล่าวว่า: “ก่อนหน้าที่คุณจะส่งรูปให้เสี่ยวจิ่น โทรศัพท์ไปพูดอะไรกับเธอ?”
สีหน้าของเจียงซีหยู่แข็งทื่อ
“บอกว่าคุณนอนกับฉันแล้ว ดังนั้น จึงอยากอวดเธอใช่ไหม?” บนใบหน้าของหยานชิงเจ๋อไม่ได้แสดงออกมาก: “หรือว่า คุณบอกว่าคุณนอนกับฉันแล้ว และคาดหวังให้เธอช่วยให้สมหวัง?”
มือของเจียงซีหยู่กำแน่น ไม่ได้พูดจา
“ให้ฉันเดาไหม?” หยานชิงเจ๋อกล่าวอย่างสนใจว่า: “คาดว่าจะเป็นแบบหลังใช่ไหม? การแสดงออกผิวเผินของคุณ ก็ดูไม่ใช่คนที่ชอบแย่งของใครมาโดยตลอด แต่นิสัยแรกเริ่มกลับดูเหมือนว่าจะไม่ตรงกันกับสิ่งที่คุณอยากจะแสดงให้คนอื่นเห็น”
ขอบตาเจียงซีหยู่ร้อนผ่าว แทบจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ แต่เธอก็พยายามอดกลั้น ดื้อดึงที่จะมองหยานชิงเจ๋อ: “ทำไม คุณเสียใจเหรอ? เสียใจที่อยู่ด้วยกันกับฉันเหรอ?”
หยานชิงเจ๋อพยักหน้า น้ำเสียงไม่หวาดหวั่นต่อสิ่งใด: “ใช่ ฉันเสียใจมาก”
เขาพูดจบ ในดวงตาก็แฝงไปด้วยความเศร้าสลดอย่างมาก: “ขอโทษด้วยนะ ฉันไม่ควรคบหาดูใจกับคุณตั้งแต่แรก ทั้งทำให้คุณเสียเวลา ทั้งทำร้ายผู้หญิงที่ฉันรักมากที่สุด”
“ในที่สุดคุณก็ยอมรับ!” เจียงซีหยู่แทบจะระงับอารมณ์ของตนเองเอาไว้ไม่อยู่ กล่าวด้วยโทนเสียงที่สูงขึ้นว่า: “ทำไม ในเมื่อคุณรักเธอ แล้วยังจะมายุ่งกับฉันอีกทำไม?!”
“คุณคือคนของมั่วหลิงชวน ถ้าฉันไม่ไปยุ่งกับคุณ คุณจะเข้ามาใกล้ฉันไหม?” หยานชิงเจ๋อหรี่ตามอง
ลมหายใจของเจียงซีหยู่ติดขัด เป็นเวลานาน หมัดที่กำเอาไว้แน่นจึงค่อยๆคลายออก: “บนโลกนี้ ไม่มีคำว่าถ้ามากขนาดนั้นหรอก ชิงเจ๋อ คุณคือคนตรงๆ พวกเราจะพูดแต่ความจริง จริงๆแล้วคือคุณที่ตามจีบฉันเอง!”
ใช่ฉันผิดเอง เดิมทีฉันไม่ควรจะรู้จักคุณ แล้วก็ไม่ควรที่จะคบกับคุณเลย! นี่คือการตัดสินใจและการคาดการณ์ที่ผิดพลาดที่สุดที่ฉันเคยทำ!” หยานชิงเจ๋อพูดพลาง มองไปยังสายตาของเจียงซีหยู่ที่เปลี่ยนเป็นคมกริบขึ้นมาทันที: “แต่ไม่ว่าจะยังไง นี่ก็คือความรักความแค้นระหว่างพวกเรา คุณไม่ควรไปรังควานเธอ!”
เจียงซีหยู่กำลังจะเอ่ยปากพูด หยานชิงเจ๋อก็กล่าวต่อไปว่า: “เรื่องระหว่างคุณกับฉัน คุณจะจัดการฉันยังได้ก็ได้ทั้งนั้น! จะแก้แค้นฉัน จะร่วมกันกับมั่วหลิงชวนโจมตีฉันก็ได้! แต่อย่ามายุ่งกับคนที่ฉันแคร์!”
“ครั้งแรก คุณเคลื่อนไหวมือถือของฉัน นำข้อมูลของพี่เฉินส่งให้มั่วหลิงชวนคู่อริของเขา จนเกือบจะทำลายงานวิวาห์ที่มีเพียงครั้งเดียวในชีวิตของเขา!” น้ำเสียงของหยานชิงเจ๋อคล้ายกับน้ำแข็งที่เย็นยะเยือก: “ในตอนนั้น เพราะฉันเต็มไปด้วยความละอายใจ บวกกับพี่เฉินได้จัดการแก้ไขเรื่องเหล่านั้นไปแล้ว ฉันจึงอดทน แล้วก็ปล่อยมันไป แต่ความละอายใจที่มีต่อคุณมันก็ได้หายไปจนหมดสิ้นแล้ว”
“แต่นี่คือครั้งที่สอง! คุณมาแตะต้องผู้หญิงของฉัน!” หยานชิงเจ๋อนึกถึงร่างของซูสือจิ่นที่ถูกแทงด้วยกริช จนเกือบตาย ก็รู้สึกว่าหัวใจเหมือนถูกมีดเฉือน
ถ้าไม่ใช่รูปของเจียงซีหยู่ พวกเขาก็คงไม่เดินไปถึงก้าวสุดท้ายนี้ หรือฉินไห่เทายังคงจัดการกับเขา แต่ในเวลานั้นคงไม่มีซูสือจิ่น อย่างมากเขาก็ถูกคนต่อยตี แต่ซูสือจิ่นจะไม่ได้รับบาดเจ็บ! เดิมทีพละกำลังร่างกายที่จะต้านทานของเธอก็ไม่ดีอยู่แล้ว เสียเลือดมากขนาดนั้น ก็ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนถึงจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม!
“แตะต้องผู้หญิงของคุณงั้นเหรอ?” เจียงซูหยู่หัวเราะจนน้ำตาแทบไหล: “เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ ไม่ว่าจะเมื่อไร คุณก็ยังคงปกป้องเธออยู่อย่างนี้!”
“เสี่ยวจิ่นคือคนที่ไม่มีความผิด เธอไม่ได้ทำเรื่องผิดใดๆ ไม่ควรถูกคิดบัญชีจากข้อพิพาททางอารมณ์นี้!” หยานชิงเจ๋อมองไปยังเจียงซีหยู่ ในสายตามีความรู้สึกรังเกียจ: “เธอไม่สามารถเทียบกับคุณได้หรอก แผนสูงขนาดนั้น สามารถวางแผนล่วงหน้าได้ตั้งสองเดือน สามารถสงบเยือกเย็นได้ทุกอย่าง เธอถูกฉันตามใจตั้งแต่เด็กจนโต หลอกง่าย พอคุณส่งรูปไปให้ เธอก็เชื่อแล้ว”
พูดถึงตรงนี้ หยานชิงเจ๋อก็แสดงอารมณ์ที่อ่อนโยนลงอย่างมาก: “ดังนั้นคุณก็พูดถูกแล้ว ฉันรักเธอ ตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ ก็มีเพียงเธอคนเดียวเท่านั้น”
เจียงซีหยู่เห็นความรักและทะนุถนอมในสายตาของหยานชิงเจ๋อ ตัวเธอก็สั่นเล็กน้อย ไม่รู้ว่าตกลงแล้วตนเองเจ็บปวดใจหรือว่าไม่พอใจ: “แล้วฉันล่ะ? ฉันเป็นอะไร?”
หยานชิงเจ๋อชำเลืองมอง แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงนิ่งๆว่า: “น่าจะ ไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น!”
