ปลอบใจฉัน ด้วยรักเธอ - บทที่ 372 เธอคนนั้นคนที่พิงไหล่ของเขานั้น ใช่ฟองสบู่หรือไม่

แต่อย่างไรก็ตาม ไม่ใช่แค่หยางชิงเจ๋อเท่านั้นที่รู้สึกง่วงนอน ซูสือจิ่นนั่งสักครู่ก่อนที่เธอจะตาปรือเพราะง่วงนอน และหนังตาเริ่มจะปิดแล้ว

ซูสือจิ่นรู้สึกแปลกใจเล็กหน่อย ที่นี่มีอะไรที่ทำให้คนง่วงหงาวหาวนอนด้วยเหรอ? หยางชิงเจ๋อไม่ค่อยได้นอนโดยไม่รู้ตัว และวันนี้เขาหลับลึกมาก และเธอก็รู้สึกง่วงนิดหน่อย แต่เธอไม่ควรจะรู้สึกง่วงขนาดนั้นมั้ง?

ซูสือจิ่นต้องการลุกขึ้นและเดินไปรอบ ๆ แต่เธอรู้สึกเหนื่อยเกินกว่าที่จะขยับตัวได้ ดังนั้นเธอจึงบอกกับตัวเองว่าเธอจะลุกขึ้นหลังจากพักสักสองสามนาที

ใครจะไปรู้ว่าไม่นานเธอง่วงนอนจนหรี่ตาโดยไม่รู้ตัว และจากนั้นความคิดความอ่านของเธอก็เริ่มด้อยลง และในที่สุดเธอก็ผล็อยหลับไปอย่างสมบูรณ์

เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้ ร่างกายของเธอขยับโดยไม่รู้ตัว ขยับเอนเข้าไปทางหยางชิงเจ๋อทีละน้อย

บางทีอาจเป็นเพราะเขาไม่ได้นอนอยู่บนเตียงที่บ้าน ดังนั้นซูสือจิ่นจึงยังคงมีสติอยู่เล็กน้อย ก่อนที่จะล้มลงบนไหล่ของหยางชิงเจ๋อ เธอก็ยืดศีรษะขึ้นอีกครั้ง

แต่อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้เมฆได้บังดวงอาทิตย์ และสายลมที่พัดมาทำให้รู้สึกเย็นสบายเหลือเกิน ดังนั้นซูสือจิ่นจึงเอนศรีษะเข้าไปใกล้มากขึ้น และในที่สุดก็หามุมสบายจนเจอ

เป็นผลทำให้เธอไม่ขยับเขยื้อนอีกเลย

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาหยางชิงเจ๋อรู้สึกเหนื่อยล้ามาก

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือตั้งแต่ซูสือจิ่นจากไป เขาก็ไม่เคยหลับสบายเลยสักวัน

เขามักจะฝันเห็นร่างกายเธอเต็มไปด้วยเลือด และเขาก็จะสะดุ้งตื่นจากความฝัน หัวใจของเขาเต้นแรงถี่มาก และเขาก็ไม่รู้สึกง่วงนอนอีกต่อไป

หลังจากที่หลานเสี่ยวถางถูกตระกูลเพอร์เซลล์ลักพาตัวไป สือมูเฉินก็ทำงานอย่างบ้าคลั่ง และเขาก็ใช้เวลาทั้งหมดไปกับการทำงาน

ในช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมา เขานอนไม่เกิน 6 ชั่วโมงต่อวัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงสองสามวันก่อนงานแต่งงานของฟู่สีเกอ เขาไม่รู้ว่าทำไม และหลังจากที่เขาอาบน้ำแล้วเขากลับไม่รู้สึกง่วงเลยแม้แต่น้อย

บางทีอาจเป็นเพราะเขาเหนื่อยล้ามากเกินไปหรือเปล่า วันนี้เขาไม่อยากไปสัมผัสบรรยากาศรื่นเริงนั้น ดังนั้นเขาจึงเดินออกจากหอประชุมเพียงลำพัง

เขาเดินไปตามบริเวณโพลงหญ้าและนั่งลงที่เก้าอี้ข้าง ๆนั้น เดิมทีเขาต้องการจะนวดขมับและพักสมอง แต่จู่ ๆ เขาผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว

ในฝันนั้น หยางชิงเจ๋อสัมผัสได้ถึงกลิ่นที่คุ้นเคย ซึ่งทำให้เขาโลภมากจนเขาไม่อยากตื่นขึ้นมาอีกเลย

หยางชิงเจ๋อรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้นอนอย่างผ่อนคลายแบบนี้มาเป็นเวลานานมากแล้ว ราวกับว่าซูสือจิ่นยังอยู่ข้างกายเขายังไงอย่างนั้นแหละ

จนกระทั่งในความงุนงง หยางชิงเจ๋อรู้สึกได้ถึงไหล่ที่หนักหน่วง จากนั้นลมหายใจที่คุ้นเคยยิ่งชัดเจนมากขึ้น ซึ่งทำให้เขาตกใจอย่างมาก!

ใช่เธอเหรอ?

นอกจากเธอแล้ว ยังมีใครบ้างที่จะมีลมหายใจที่คุ้นเคยเช่นนี้ ลมหายใจที่คุ้นเคยและสบายใจเช่นนี้?

แต่อย่างไรก็ตาม ทั้ง ๆที่วันนี้เธอไม่ได้มา แล้วเธอมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน?

ยิ่งกว่านั้น ต่อให้เธอมา เธอคงเกลียดขี้หน้าเขาจนไม่อยากเห็นหน้าอีก แล้วเธอจะมานั่งข้าง ๆเขาได้อย่างไรกัน แถมเธอยังจะมาพิงไหล่เขาอย่างนั้นเหรอ?

เมื่อนึกถึงนี่ หยางชิงเจ๋อก็รู้ว่าเขานั้นกำลังฝันไปอีกแล้ว

แต่ความฝันนี้เหมือนจริงเหลือเกิน ทำให้เขาคิดว่ามันเป็นเรื่องจริงจริง ๆ!

หยางชิงเจ๋อรู้ว่าตัวเองนั้นไม่สามารถลืมตาได้ มิฉะนั้นทุกอย่างจะหายไป และแม้แต่ความอ่อนโยนในความฝันก็จะไม่หลงเหลือไว้ให้เขาเลย

ดังนั้น เขาเพียงแค่หลับตาอยู่อย่างนั้น และสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อดมกลิ่นลมหายใจของซูสือจิ่น และสัมผัสได้ถึงน้ำหนักบนไหล่ของเขา และสัมผัสลมหายใจของหญิงสาวที่ใกล้หูของเขาด้วย

เวลาค่อย ๆผ่านไปทีละนิด บางทีโมเม้นนี้อาจทำให้เขารู้สึกสบายใจอย่างมาก หยางชิงเจ๋อไม่กล้าเอื้อมมือออกไปกอดซูสือจิ่น เพราะกลัวว่าเธอจะกลายเป็นฟองสบู่และหายไปเมื่อเขาสัมผัสมัน

เขาค่อยๆ กลายเป็นคนเสพติดโดยสมบูรณ์ ไม่สามารถแยกแยะระหว่างความเป็นจริงกับความฝันได้ และผล็อยหลับไปอีกครั้ง

ในขณะนั้น มีเด็กสาวคนหนึ่งเดินผ่านมาและเมื่อเห็นทั้งสองคนเธอก็แสดงสีหน้าแววตาที่ตกตะลึงงัน หลังจากที่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาถ่ายรูปทั้งด้านหน้าและด้านหลังของหยางชิงเจ๋อและซูสือจิ่น จากนั้นก็ค่อย ๆจากไป

หลังจากที่หญิงสาวจากไปไม่นาน มีแมลงตัวเล็ก ๆ ตัวหนึ่งก็ตกลงมาที่แก้มของซูสือจิ่น และเกาะอยู่ที่บริเวณหน้าของเธอ

ขณะที่หลับอยู่นั้น ซูสือจิ่นรู้สึกคันที่แก้มของเธอ เธอฮัมเบา ๆ แต่แมลงยังคงเกาะอยู่ต่อเนื่อง เธอขมวดคิ้วยกมือขึ้นและแตะแก้มของเธอ

มีแมลง!

เธอกลัวแมลงทุกชนิดมากที่สุด ดังนั้นเมื่อมือของเธอสัมผัสสิ่งที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่นั้น เธอก็ตื่นขึ้นมาทันที!

เมื่อซูสือจิ่นจับแมลงขึ้นมาได้และรีบโยนมันทิ้งไป และเมื่อลืมตาขึ้นมา เธอพึ่งรู้ตัวว่าตัวเองนั้นกำลังนอนอยู่บนไหล่หยางชิงเจ๋อ!

หัวใจของเธอเต้นแรงถี่ขึ้นเรื่อย ๆ และเธอทั้งรู้สึกตื่นตระหนกและรู้สึกกลัดกลุ้มอย่างมาก!

เธอบอกว่าต่อไปนี้จะไม่รบกวนเขาอีก! และสัญญากับตัวเองว่า ก่อนที่จะลืมเขา ก็จะไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับเขาอีกแล้ว! แต่เมื่อสักครู่นี้ เธอกลับซบบนไหล่ของเขาเนี่ยนะ!

ซูสือจิ่นแอบเหลือบมองหยางชิงเจ๋อ

เนื่องจากระยะใกล้กันมาก เธอจึงมองเห็นดวงตาที่ปิดสนิทของเขาได้อย่างชัดเจน เช่นเดียวกับใต้ดวงตาของเขามีรอยคล้ำเนื่องจากการอดหลับอดนอนอีกด้วย

ผิวของเขายังคงเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน เหมือนได้รับการดูแลมาเป็นอย่างดีโดยหาที่ติไม่ได้ และใบหน้าที่สะอาดและดูมีมิติยิ่งขึ้น

แต่อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนเขาจะผอมลงอย่างมากนะ เขาในเมื่อก่อนไม่ใช่แบบนี้ แม้ว่าเขาจะดูผอม แต่ก็มีเนื้อที่แก้มอยู่บ้าง แต่ตอนนี้มองดูแล้วเขามีสีหน้าที่ซีดเซียวเล็กน้อย

ตอนนี้เขางานเขายุ่งมากขนาดนั้นเลยเหรอ ？ หรือว่าเวลาที่งานยุ่งเขาก็ลืมทานข้าวอีกแล้ว?

หัวใจของซูสือจิ่นค่อนข้างซับซ้อน แต่เธอก็ตระหนักได้ว่าทำไมตัวเองถึงรู้สึกกังวลใจมากขนาดนี้?

เธอรีบกลั้นหายใจอย่างรวดเร็ว ก่อนที่หยางชิงเจ๋อจะตื่นขึ้นมา เธอค่อย ๆขยับศีรษะของเธอออกจากไหล่ของเขาทีละน้อย แล้วค่อยๆ ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง

เธอยืนตัวตรงและเดินไปอยู่ด้านหลังของหยางชิงเจ๋ออย่างเงียบๆ และรออยู่สักพัก

ไม่นานนัก หลังจากงานพิธีงานแต่งงานจบลง ซูสือจิ่นเห็นแขกเริ่มทยอยออกมากันแล้ว

สือมูเฉินพวกเขาก็น่าจะออกมาเร็ว ๆนี้?

ในขณะที่ซูสือจิ่นกำลังคิดแบบนี้อยู่นั้น เมื่อเธอได้ยินเสียงผู้คนแซ่ด ๆดังมา จากนั้นหยางชิงเจ๋อดูเหมือนจะถูกรบกวนด้วยเสียงนั้นแล้วเขาก็ขยับตัว

เขาใกล้ตื่นแล้วเหรอ? ดังนั้นหน้าที่ของเธอในการช่วยเขาดูแลกระเป๋าเงินเสร็จสิ้นแล้ว?

ซูสือจิ่นถือกระเป๋าของตัวเองและรีบจากไปอย่างรวดเร็ว

ในขณะนี้ แขกได้เดินไปใกล้บริเวณที่หยางชิงเจ๋อนอนอยู่ และเสียงดังกล่าวก็ทำให้เขาตื่นขึ้นมา

เขาขยับคอ และมองดูเวลาบนนาฬิกาบนข้อมือ ไม่น่าเชื่อว่าตัวเองนั้นจะนอนหลับไปได้นานขนาดนี้

หลังจากดูเวลาแล้ว เขาก็ค่อย ๆ หันไปมองด้านข้างตัวเอง

ที่นั่งข้าง ๆเขา ยกเว้นกระเป๋าเงินของเขา นอกนั้นก็ว่างเปล่า

เธอไม่ได้อยู่ที่นี่

ทั้งหมดนี้เป็นความฝันของเขาจริง ๆ โชคดีที่เขาไม่ตื่น มิฉะนั้น ความฝันอันแสนหวานก็อาจจะหายไปทันที

หยางชิงเจ๋อขยับร่างกายของตัวเองที่หลับลึกจนเหน็บชา เมื่อนึกถึงงานแต่งงานของฟู่สีเกอในวันนี้ จะต้องมีอะไรให้ช่วยอีกมากมาย เช่นการส่งแขก ดังนั้นเขาจึงต้องรีบไปช่วย

ดังนั้น หยางชิงเจ๋อจึงลุกขึ้นและเดินไปทางบริเวณหอประชุมทันที

แขกทยอยกลับกันเกือบหมดแล้ว ล้วนเป็นคนที่หยางชิงเจ๋อรู้จัก หยางชิงเจ๋อพยักหน้าพร้อมทักทายอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้ม และเดินตรงไปที่สือมูเฉิน

“ชิงเจ๋อ เมื่อกี้นี้นายหายไปไหนมา ฉันโทรหาแกก็ไม่มีใครรับสาย？” สือมูเฉินกล่าว

หยางชิงเจ๋อหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าพร้อมตอบกลับว่า: “ผมตั้งสั่นเอาไว้และลืมเปลี่ยนโหมดเมื่อตอนผมเดินออกไป”

สือมูเฉินพยักหน้า: “นายโอเคไหม?”

“ตอนกี้นี้ผมรู้สึกง่วงนิดหน่อย เมื่อผมออกไปข้างนอก ผมก็ผล็อยหลับไปบนเก้าอี้พื้นหญ้าบริเวณนั้น” หยางชิงเจ๋อกล่าว “แต่ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว”

สือมูเฉินไม่เคยสนใจเรื่องอื่นเพราะกังวลแต่เรื่องในครอบครัวของตัวเอง ในตอนนี้ เขาได้มองดูหยางชิงเจ๋ออย่างละเอียดและเห็นว่าเขาผอมมาก เขาขมวดคิ้วพร้อมพูดว่า ：“ชิงเจ๋อ นายอย่าหักโหมมากนัก ”

หยางชิงเจ๋อส่ายหัว: “ไม่เป็นไร ผมไม่เหนื่อย”

ดูเหมือนสือมูเฉินเข้าใจได้ในทันที: “เพราะสือจิ่น?”

หยางชิงเจ๋อเงียบไปครู่หนึ่ง หลังจากนั้นไม่นาน เขาพยักหน้า: “ผมมักจะฝันเห็นภาพที่เธอช่วยชีวิตผมไว้อยู่ตลอดเวลา”

สือมูเฉินตบที่ไหล่หยางชิงเจ๋อเบา ๆ: “ชิงเจ๋อ ที่นายออกตามหาสือจิ่นอยู่ตลอดเวลา เป็นเพราะเธอช่วยชีวิตนายใช่ไหม หรือเป็นเพราะนายรักเธอ? ถ้าหากเป็นเพราะสาเหตุแรก นายน่าจะรู้ดีที่สุดว่าสือจิ่นไม่ได้เป็นอะไร นายก็อย่าเอาพระคุณนี้มาเป็นเหตุผลทรมานตัวเองเลย ”

“พี่เฉิน มันไม่ใช่เพราะเรื่องนี้” หยางชิงเจ๋อส่ายหน้า: “ผมรู้ดีว่าความรู้สึกที่ผมมีต่อเธอนั้น ก็เหมือนกับความรู้สึกแบบเดียวกันกับพี่สะใภ้!”

สือมูเฉินตกตะลึงครู่หนึ่งพร้อมพยักหน้า: “เอาล่ะ ในเมื่อนายเข้าใจแล้ว ถ้าเช่นนั้นฉันก็ลองไปเกลี้ยกล่อมสือจิ่นดู ไม่ว่ายังไง เมื่อเจอหน้ากันก็พูดคุยกันดี ๆ และลองให้โอกาสกันและกันดู ”

“ขอบคุณพี่เฉิน” หยางชิงเจ๋อพยักหน้า

“ใช่สิ วันนี้สือจิ่นยังเอาของขวัญมาให้สีเกอด้วย ” สือมูเฉินชี้ไปที่บริเวณที่วางของขวัญพร้อมพูดว่า: “ของขวัญชิ้นนั้นหลานเสี่ยวถางเป็นคนพบ ของขวัญที่เธอมอบให้นั้นมันเป็นกล่องสีเหลืองใบนั้นไง ……”

แต่อย่างไรก็ตาม ก่อนที่สือมูเฉินจะพูดจบ หยางชิงเจ๋อก็รีบเดินไปที่บริเวณที่วางของขวัญอย่างรวดเร็ว

ด้วยการจ้องมองของเขา เขาก็พบกับกล่องสีเหลืองที่วางไว้ที่ชั้นบนได้อย่างง่ายดาย

ด้านบนมีการ์ดใบเล็กๆ ที่เขียนโดยซูสือจิ่น: “นายเสื่อฤดูร้อน ฉันขออวยพรให้คุณและโยวโยวมีความสุขตลอดไป หากพวกคุณมีลูก ฉันจะสมัครเป็นแม่บุญธรรมนะจ๊ะ! สือจิ่นเขียนไว้ในการ์ดใบนั้น”

หยางชิงเจ๋อหัวใจเต้นแรงและสั่นเล็กน้อยพร้อมหันไปถามฟู่สีเกอ: “สีเกอ ของขวัญที่สือจิ่นมอบให้นั้นใครเป็นคนส่งมาเหรอ?”

ฟู่สีเกอส่ายหัว: “ฉันเพิ่งรู้ว่ายายข้าวผัดส่งของขวัญมา และผู้หญิงคนนี้ก็จริงๆเลย ของขวัญมามอบให้เราแต่คนกลับไม่มา! ค่อยดูนะถ้าฉันเจอเธอจะจัดการให้เละเลย!”

หลานเสี่ยวถางก็รีบอธิบายหยางชิงเจ๋อว่า: “ชิงเจ๋อ เมื่อกี้นี้ฉันก็รู้สึกว่ากระดาษห่อของขวัญนี้สวยดี ฉันจึงหยิบกล่องขึ้นมาดู ฉันพบว่ามันเป็นของขวัญจากสือจิ่น”

เฉียวโยวโยวก็เข้ามาร่วมด้วย: “เราลองเปิดดูซิว่าสือจิ่นให้อะไร?”

“ได้” ฟู่สีเกอพยักหน้า

สายตาของหยางชิงเจ๋อจับจ้องอยู่ที่มือของเฉียวโยวโยว ไม่อยากพลาดอะไรที่เกี่ยวกับซูสือจิ่นแม้แต่น้อย

ในขณะนี้ เมิ่งซินหรุ่ยเข้ามาและคว้าเฉียวเฉียวโยวโยวแล้วพูดว่า： “นี่โยโย่ ฉันได้ยินมาว่าเสื่อฤดูร้อนตัวน้อยของฉันพูดว่าเธอกำลังตั้งครรภ์เหรอ？”

เฉียวโยวโยวเพิ่งใช้การทดสอบการตั้งครรภ์และพึ่งรู้ว่าเธอตั้งครรภ์แล้ว และเนื่องจากเธอไม่ได้ไปโรงพยาบาล เธอจึงไม่ได้บอกทุกคน เมิ่งซินหรุ่ยถามแบบนี้ขึ้นมา ทันใดนั้นทุกคนก็มองมาพร้อมกัน

เฉียวโยวโยวรู้สึกเขินอายเล็กน้อย และพยักหน้าให้กับเมิ่งซินหรุ่ย: “คุณแม่คะ เราทดสอบด้วยตัวเองแล้วเครื่องตรวจผลออกมาว่าตั้งครรภ์แล้ว แต่เรายังไม่ได้ไปโรงพยาบาลเลยนะคะ ……”

“ถ้าผลการตรวจการตั้งครรภ์แสดงผลว่าตั้งครรภ์แล้ว สมัยนี้การทดสอบการตั้งครรภ์นั้นมันแม่นยำมาก!” ดวงตาของเมิ่งซินหรุ่ยเป็นประกาย เธอต้องการถามเฉียวโยวโยวว่าเฉียวโยวโยวได้ทำตามสูตรการตั้งครรภ์ลูกแฝดชายหญิงหรือเปล่า แต่เธอกลัวว่าเมื่อถามเฉียวโยวโยวเช่นนี้ก็กลัวว่าเฉียวโยวโยวจะรู้สึกกดดันมากเกินไปหรือเปล่า

ดังนั้นจึงพูดเพียงว่า ：”เจ้าโยโย่ ถ้าอย่างนั้นเธอรีบนั่งลง อย่าทำให้ตัวเองเหนื่อยเกินไป! เสื่อฤดูร้อนน้อย ดูแลลูกสะใภ้และหลานรักดีๆ ถ้าหากดูแลไม่ดีแล้วล่ะก็ ค่อยดูว่าแม่จะเล่นงานแกยังไง!”