ปลอบใจฉัน ด้วยรักเธอ - บทที่ 390 เมื่อคืนไม่กลับบ้านไปเถลไถลที่ไหนมา？
เมื่อเห็นสิ่งนี้หยานชิงเจ๋อกลัวว่าซูสือจิ่นจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้และรีบพูดขึ้นว่า： “คุณหิวไหม？คาดว่าพี่เฉินและคนอื่น ๆน่าจะตื่นแล้ว เราออกไปทานข้าวเช้ากันเถอะ？”
ซูสือจิ่นพยักหน้า: “โอเคค่ะ!”
หลังจากพูดจบ เธอเหลือบมองหยานชิงเจ๋ออยู่ครู่หนึ่ง
มีผู้ชายร่างสูงโปร่งเดินออกจากห้องมาพร้อมกับเธอ ถ้าใครไม่รู้ต้องคิดว่าพวกเขามีอะไรกันแน่นอน ……
เธอกัดริมฝีปากของเธอและรู้สึกกังวลเล็กน้อย: “เอาอย่างนี้ดีไหมให้ฉันจะออกไปก่อน แล้วคุณค่อยหาโอกาสตามออกไปทีหลัง ……”
หยานชิงเจ๋อมองดูเธอและส่ายหัว: “เสี่ยวจิ่น เราไม่ได้ทำอะไรกัน คุณกลัวพวกเขาจะพูดอะไรอย่างนั้นเหรอ？ ” ในขณะที่พูดอยู่นั้นเขาก็ลุกขึ้นยืนตรงหน้าเธอ
แก้มของซูสือจิ่นแดงขึ้นเล็กน้อย: “พวกเราไม่ได้มีอะไร แต่ว่าพวกเขา……”
หยานชิงเจ๋อก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว และในที่สุดระยะห่างระหว่างทั้งสองคนนั้นใกล้จนเหลือไม่ถึง 20 เซนติเมตรแล้ว
เขากะพริบตามองเธอ: “ผมหาทางออกได้แล้ว”
เดิมทีซูสือจิ่นต้องการหลีกเลี่ยง แต่เมื่อเธอได้ฟังว่าเขามีทางออก เธอก็เงยหน้าขึ้นทันที: “ยังไงคะ?”
หยานชิงเจ๋อก้มลงอุ้มซูสือจิ่นและเดินออกไปข้างนอก: “ผมจะบอกว่าคุณเป็นลม ดังนั้นผมจึงปีนข้ามเข้ามาจากระเบียง ”
“นี่ วิธีนี้ของคุณเป็นวิธีที่ดีแล้วเหรอ？!” ซูสือจิ่นกระดิกขา: “ใครจะเชื่อล่ะ คุณปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ!”
แต่หยานชิงเจ๋อยังคงอุ้มเธอไว้แน่นและชูให้สูงขึ้น ซูสือจิ่นไม่เพียงลงมาไม่ได้ อีกทั้งทั้งสองเดินกันจนถึงหน้าประตูแล้ว
หยานชิงเจ๋อเปิดประตูพร้อมยิ้มให้เธอ: “นี่ยังไม่รีบแกล้งเป็นลมอีกนะ!”
ซูสือจิ่นตื่นตระหนกอย่างมาก แต่ก็หาทางออกไม่ได้ เธอจึงเอียงศีรษะและแกล้งเป็นลมทันที
เธอเอาหน้าไปซุกไว้ในอ้อมแขนของหยานชิงเจ๋อ เธอไม่กล้าไปสู้หน้าคนอื่นแล้ว!
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้าของหยานชิงเจ๋อชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ เขาอุ้มเธอเดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าว ก็พบเข้ากับฟู่สีเกอ
ฟู่สีเกอยิ้มเยาะเย้ย: “โอ้ ชิงเจ๋อ นี่นายแน่มากเลยนะ แค่ชั่วข้ามคืนก็จัดการได้อยู่หมัดแล้วเหรอ？”
หยานชิงเจ๋อรู้สึกเขินอายจนหูร้อน แต่เขากลับโกหกโดยไม่เปลี่ยนสีหน้าใด ๆ: “เสี่ยวจิ่นเป็นลม เมื่อผมได้ยินผมจึงปีนระเบียงไปอุ้มเธอออกมา ”
ฟู่สีเกอเห็นสีหน้าที่มีความสุขของหยานชิงเจ๋อ ดูไม่เหมือนว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับซูสือจิ่นเลยสักนิด?
ดังนั้น เขาพยักหน้าอย่างเป็นธรรมชาติและพูดว่า: “เป็นลมหรอกเหรอ? ก่อนหน้านี้คุณเคยเรียนรู้การปฐมพยาบาลเบื้องต้นสำหรับการทำซีพีอาร์มาก่อนไม่ใช่หรือ ！”
เมื่อได้ยินแบบนี้ ดวงตาของซูสือจิ่นเบิกกว้างขึ้นทันที และเธอก็กำลังด่าฟู่สีเกอหลายพันครั้งในใจ!
“ใช่สิ ทำไมผมถึงลืมไปได้ล่ะ” หยานชิงเจ๋อยกริมฝีปากขึ้น แต่แสร้งทำเป็นร้อนรน: “ผมจะทำเดี๋ยวนี้!”
ในขณะที่พูดอยู่นั้นก็ได้อุ้มซูสือจิ่นไปที่ห้องรับแขก
ในห้องรับแขก หลานเสี่ยวถางและคนอื่น ๆ ก็อยู่ที่นั่น และเฉียวโยวโยวกำลังเล่นอยู่กับหวันหว่าน
เมื่อเห็นหยานชิงเจ๋ออุ้มซูสือจิ่นวางลงบนโซฟา เขาจึงถามทันทีว่า： “เกิดอะไรขึ้นกับสือจิ่นเหรอ?”
หยานชิงเจ๋อก็อธิบายซ้ำแบบเดิม
ซูสือจิ่นรู้สึกว่าตัวเองนั้นขี่หลังเสือแล้วลงหลังเสือยาก เธอจึงทำได้เพียงหลับตาอยู่อย่างนั้น
ดังนั้นเป็นผลทำให้หยานชิงเจ๋อเอนไปข้างหน้า ริมฝีปากของเขาแนบชิดใกล้ริมฝีปากเธอมาก
ซูสือจิ่นก็ลืมตาขึ้นมาทันทีและข่มขู่เขาด้วยสายตา!
หยานชิงเจ๋อเพิกเฉยต่อสายตานั้นอย่างสิ้นเชิง และทำท่าทางเหมือนต้องทำตามหน้าที่!
ทันใดนั้น ปากของซูสือจิ่นก็เปิดออก แต่หยานชิงเจ๋อไม่ได้เป่าลมหายใจใส่เธอ แต่กลับจูบเธอ!
เธอทนต่อไปไม่ไหว เธอเอื้อมมือออกไปผลักเขาและหยุดแสดง แต่เขากลับรีบยื่นมือออกไปกดที่หน้าอกของเธออย่างระมัดระวัง!
ทันใดนั้น เลือดก็พุ่งเข้าสู่สมองของเธอ และซูสือจิ่นไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่นอีกต่อไป เธอลุกขึ้นและผลักหยานชิงเจ๋อออกไปอย่างรวดเร็ว!
“เสี่ยวจิ่น ระวังอย่าให้ล้มล่ะ!” เมื่อหยานชิงเจ๋อเห็นซูสือจิ่นวิ่งหนีอย่างเร่งรีบ หยานชิงเจ๋อก็รีบเอื้อมมือไปคว้าเธอเอาไว้
ซูสือจิ่นเตะโดนบางสิ่งบนพื้นจนทำให้เธอสะดุด ดังนั้นเมื่อเธอกำลังจะล้มหยานชิงเจ๋อรีบดึงเธอเข้ามา ดังนั้นเธอจึงเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเขาอีกครั้ง
เธอทั้งโกรธและตื่นตระหนก เธอกำลังจะลุกขึ้น แต่หยานชิงเจ๋อก็โอบร่างกายของเธอไว้ เขาแสร้งทำเป็นกังวล จริง ๆแล้วหลอกแต๊ะอั๋งพร้อมพูดขึ้นว่า： “เสี่ยวจิ่น คุณโอเคไหม？ เท้าของคุณแพลงหรือเปล่า？”
“ไม่!” ซูสือจิ่นหน้ามุ่ยและพูดเสียงดัง: “ฉันหิวแล้ว คุณปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!”
ด้านข้าง หลานเสี่ยวถางกล่าวว่า： “สือจิ่นไม่ต้องกังวล ฉันจะไปเตรียมอาหารเดี๋ยวนี้”
ซูสือจิ่นรู้สึกโดนกลั่นแกล้ง ดูเหมือนว่าทุกคนกำลังช่วยหยานชิงเจ๋อรังแกเธอ!
ไม่รู้ว่าทำไม เมื่อเธอนึกถึงเรื่องนี้ หัวใจของเธอก็รู้สึกอ่อนไหวมากจนตาแดงก่ำ
หยานชิงเจ๋อจับจ้องอยู่ที่เธอเท่านั้น ดังนั้นเมื่อเห็นดวงตาของเธอแดงก่ำ เขาก็ตื่นตระหนกทันที: “เสี่ยวจิ่น เกิดอะไรขึ้น?”
“พวกคุณกำลังรังแกฉัน ฉันจะไม่สนใจพวกคุณอีกแล้ว!” ซูสือจิ่นเบือนหน้าหนี
เมื่อหยานชิงเจ๋อได้ยินเธอพูดว่าจะไม่สนใจแล้ว เขาก็รู้สึกเจ็บปวดในใจ: “เสี่ยวจิ่น คุณสามารถทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น แต่อย่าเพิกเฉยต่อผม……”
เธอทำหน้าบึ้งและไม่มองหน้าเขา
“เสี่ยวจิ่น ผมรู้ว่าผมรีบร้อนมากเกินไปหน่อย คุณเพิ่งกลับมาได้สองวัน ดังนั้นคุณอย่าโกรธอีกเลยนะ ต่อไปนี้คุณพูดอะไรก็เป็นอย่างนั้น !” หยานชิงเจ๋อเกลี้ยกล่อมอยู่ข้าง ๆ
ผู้ชายคนนี้ดูเหมือนจะพูดเก่งขึ้นเรื่อย ๆเลยนะ ไม่รู้จริง ๆ ว่าประโยคไหนพูดจริง ประโยคไหนพูดเล่น!
ซูสือจิ่นยืนขึ้นและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “ฉันจะไปทานข้าว”
“โอเค เราไปด้วยกันนะ” หยานชิงเจ๋อรีบกล่าว
หลังจากที่ทั้งสองทานอาหารเช้าเสร็จ ก็พาหวันหว่านออกไปอาบแดดที่สนามหญ้า จากนั้นซูสือจิ่นบอกว่าตัวเองควรกลับไปอยู่เป็นเพื่อนคุณพ่อที่บ้านแล้ว อีกทั้งเพิ่งกลับมาและควรอยู่เป็นเพื่อนคนแก่ให้มาก ๆ
หยานชิงเจ๋อหยิบกุญแจขึ้นมาอย่างรวดเร็ว: “เสี่ยวจิ่น ผมจะพาคุณกลับบ้าน”
“ไม่เป็นไร ฉันกลับไปเองได้” ซูสือจิ่นกล่าว
“ผมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณ” หยานชิงเจ๋อไม่ยอมล้มเลิกความคิด เขาคว้ากระเป๋าเดินทางของซูสือจิ่นแล้วเดินไปข้างหน้า
ซูสือจิ่นไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปล่อยให้หยานชิงเจ๋อไปส่งเธอ
เดี๋ยวนี้ผู้ชายคนนี้หน้าหนาขึ้นต่างเยอะเลยนะ เมื่อถึงหน้าประตูบ้านซูสือจิ่นก็พูดว่าถึงบ้านแล้ว แต่หยานชิงเจ๋อกลับกล่าวโดยตรงว่า: “ผมไม่ได้มาเล่นหมากรุกกับคุณลุงนานแล้ว ผมจะถือโอกาสนี้เล่นหมากรุกกับคุณลุงสักหน่อยละกัน ……”
ดังนั้น เขาและซูสือจิ่นจึงเดินเข้าไปในบ้านตระกูลซูด้วยกันทันที
ซูเผิงฮวาเห็นทั้งสองเดินเข้ามาพร้อมกัน แม้ว่าเขาจะมีความสงสัยอยู่ในใจเล็กน้อย แต่เขาก็กลับไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงแค่ถามอย่างเป็นกันเองว่า： “ชิงเจ๋อมาด้วยหรือ?”
“คุณลุงซูครับ คุณลุงคงไม่รังเกียจที่ผมจะมาทานมื้อเที่ยงด้วยคนหรอกนะครับ？” หยานชิงเจ๋อยิ้มพร้อมกล่าว
เขาพูดขนาดนี้แล้ว จะไม่อนุญาตได้เหรอ? ซูเผิงฮวาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องพยักหน้า: “แน่นอนว่าไม่รังเกียจ ยิ่งคนมากก็ยิ่งมีสีสันมากขึ้นจริงไหม!”
ซูสือจิ่นเม้มปากแล้วก็เดินไปที่ห้องของตัวเอง
หลังจากเข้าไปในห้อง ซูสือจิ่นปิดประตูและโทรหาลัวฝานหวาทันที
และไม่นานลัวฝานหวาก็รับสาย: “ซื่อจิ่น พึ่งถึงบ้านเหรอ？เมื่อคืนไม่กลับบ้านไปเถลไถลที่ไหนมา？”
“มันไม่ใช่อย่างที่นายคิดหรอกนะ เราทุกคนอยู่ที่บ้านของพี่เฉิน” ซูสือจิ่นนึกถึงพฤติกรรมของหยานชิงเจ๋อที่นับตั้งแต่การกลับมาพบกันอีกครั้งนั้น พร้อมกับทำหน้าบึ้ง: “นายไม่รู้หรอก ผู้ชายคนนั้นยิ่งอยู่ยิ่งกลายเป็นคนเจ้าเล่ห์มากขึ้นเรื่อย ๆ!”
ดูเหมือนจะมีใครบางคนอยู่ข้าง ๆ ลัวฝานหวา เขาพูดกับผู้หญิงข้าง ๆว่า: “เป็นสือจิ่น ผมเคยเล่าให้คุณฟังก่อนหน้านี้ไง ”
เมื่อซูสือจิ่นได้ยินเช่นนั้น ก็รีบพูดขึ้นว่า “นายติดธุระอยู่หรือเปล่า?”
“ไม่ติดธุระอะไร พอดีเยว่ฉีต้องรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้” ลัวฝานหวาพูดต่อว่า: “เมื่อฟังเธอพูดเช่นนี้ เขาอาจจะรักเธอเข้าแล้วจริง ๆก็เป็นได้ แต่อย่างไรก็ตาม เรามาเล่นละครเพื่อพิสูจน์หน่อยดีไหม”
ซูสือจิ่นรีบพูดต่อว่า: “ดีเลย นายบอกวิธีมาสิ!”
ลัวฝานหวากล่าวว่า: “เรื่องที่ผมได้หมั้นหมายกับเยว่ฉีนั้นผมน่าจะประกาศพรุ่งนี้ แต่อย่างไรก็ตามผมได้หารือกับผู้อาวุโสแล้ว เนื่องจากธุรกิจมีปัญหาบางอย่างเกิดขึ้น ตระกูลลัวของผมยังต้องเซ็นสัญญากับอีกตระกูลหนึ่ง เราไม่อยากให้พวกเขารู้ท่าไม้ตายสุดท้ายของเรา ในตอนนี้จึงยังไม่สามารถบอกได้ว่าผมกำลังจะหมั้นหมายกับเยว่ฉี”
เมื่อซูสือจิ่นได้ยินเช่นนั้นก็เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง: “โอ้ ดังนั้น คุณจึงคิดวางแผนว่าตัวเองนั้นกำลังจะหมั้น แต่แค่เวลานี้ทางฝั่งผู้หญิงยังไม่ประกาศออกไปเท่านั้น？ แล้วจะประกาศเมื่อไหร่ล่ะ?”
“หลังจากเซ็นสัญญาแล้ว” ลัวฝานหวากล่าวว่า： “ดังนั้น ตอนนี้เหลือเวลาอีกไม่กี่วัน รอพรุ่งนี้ข่าวออกมาเมื่อไหร่ ผมจะทำให้หยานชิงเจ๋อเข้าใจผิดว่าคนที่ผมจะหมั้นหมายนั้นคือคุณ ถ้าเช่นนั้นคุณก็ถือโอกาสนี้สังเกตพฤติกรรมของเขาได้เลย ”
เมื่อซูสือจิ่นได้ยินเช่นนั้น มันเป็นความคิดที่ไม่เลว แต่——
เธอกังวลใจพร้อมพูดว่า: “ฝานหวา ถ้าเป็นเช่นนี้ มันจะไม่ยุติธรรมกับคุณจินหรือเปล่า เธอ ……”
ทางด้านลัวฝานหวาดูเหมือนเขาจะเปิดสปิ๊กเกอร์โฟน ดังนั้นจินเยว่ฉีได้ยินก็พูดขึ้นว่า: “ไม่เป็นไรหรอกคุณซู ฉันเคยได้ยินเรื่องเล่าระหว่างคุณกับคุณหยานแล้ว ฉันก็หวังว่าคุณจะพบรักแท้ มันก็เป็นเพียงแค่ข่าวลือเท่านั้น และมันก็แพร่ข่าวให้กับคุณหยานเท่านั้น ดังนั้นไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณไม่ต้องกังวลฉันหรอกนะคะ ！ อันที่จริง ฉันก็อยากรู้พฤติกรรมของเขาเหมือนกันค่ะ!”
เมื่อซูสือจิ่นได้ยินเช่นนั้น ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกซาบซึ้ง: “คุณจินคะ ขอบคุณคุณมากนะคะ!”
“ไม่ต้องเกรงใจ!” จินเยว่ฉีกล่าวว่า： “ฉันและเสี่ยวถางเป็นเพื่อนกัน และเคยเห็นคุณ ดังนั้นหากในอนาคตเรามีโอกาสก็มาทำความรู้จักกันให้มากขึ้นกว่านี้! พวกเราอายุเท่ากัน และน่าจะเข้ากันได้ดี!”
ด้านข้าง ลัวฝานหวายิ้มและพูดว่า: “ก่อนหน้านี้คุณเคยพูดว่าผมแก่กว่าคุณหกปี เขาว่ากันว่าอายุมากกว่าสามปีทัศนคติต้องแตกต่างกัน และคุณกับผมห่างกันสองรอบ ดังนั้นจึงเข้ากันไม่ได้อย่างแน่นอน?”
จินเยว่ฉียิ้ม: “ใช่สิ ใช่สิ ฉันชอบผู้หญิงอย่างคุณซู ทำไม คุณหึงเหรอ?”
เมื่อซูสือจิ่นได้ยินการสนทนาของทั้งสอง เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกมีความสุขแทนลัวฝานหวา ระหว่างเขากับจินเยว่ฉีดูเหมือนว่าตั้งแต่เริ่มต้นการแต่งงานที่คิดแต่เรื่องผลประโยชน์ ดูเหมือนว่ามันจะค่อย ๆเปลี่ยนไปแล้ว
ถ้าเป็นเช่นนี้เธอก็วางใจแล้ว และเธอก็จะไม่รู้สึกผิดต่อลัวฝานหวาอีกต่อไป!
“ตกลง เยว่ฉี ฉันเรียกคุณแบบนั้นได้ไหม” ซูสือจิ่นพูดว่า: “คุณก็เรียกฉันว่าสือจิ่นดีกว่านะ รอโอกาสหน้าเรานัดสังสรรค์กันหน่อย! ใช่สิ อย่าลืมส่งการ์ดเชิญงานหมั้นมาให้ฉันด้วยนะ!”
“โอเค ไม่มีปัญหา!” จินเยว่ฉีกล่าว
“ทำไมจู่ ๆผมก็รู้สึกว่าพวกคุณเหมือนกำลังคบกันอยู่เนี่ย？” ลัวฝานหวาพูดติดตลก และพูดอย่างจริงจังกับซูสือจิ่น: “สือจิ่น สองวันนี้ คุณรอสายจากผมด้วยแล้วกันนะ เดี๋ยวผมจะจัดงานเลี้ยงเล็ก ๆ เมื่อถึงเวลานั้นคุณก็รอดูฉากสนุก ๆแล้วกัน !”
“โอเค!” ซูสือจิ่นเหมือนคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จู่ ๆ ก็รู้สึกไม่ค่อยแน่ใจ: “เขาไม่ใช่แค่ต้องการตอบแทนเท่านั้นหรอกมั้ง?”
“การตอบแทน ความเป็นไปได้นั้นมีเพียง 5%” ลัวฝานหวากล่าวว่า： “สิ่งที่เราต้องทำคือลดความสงสัยจาก 5% เป็นศูนย์ ยังไงซะคุณรอฟังข่าวจากผมแล้วกัน เดี๋ยวผมจะเป็นคนจัดการทุกอย่างให้เอง! ”
“โอเค ฝานหวา ขอบคุณคุณมากนะ!” ซูสือจิ่นกล่าว
“ไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้น จำไว้ว่าต้องเป็นของที่ราคาไม่แพง” ลัวฝานหวากล่าว: “เยว่ฉีชอบเครื่องประดับที่มีหนึ่งเดียวในโลก ……”
ซูสือจิ่นหัวเราะ: “ฉันไม่รู้ว่าของขวัญงานหมั้นที่เตรียมไว้ให้สำหรับพวกคุณนั้นจะเตรียมให้ทันไหม แต่ของขวัญแต่งงานนั้นไม่มีปัญหาอย่างแน่นอน!เมื่อถึงเวลานั้น เครื่องประดับที่สั่งทำขึ้นมาเป็นพิเศษและมีหนึ่งเดียวในโลกนั้นจะมอบให้ทันเวลาอย่างแน่นอน!”
“โอ้ดีจัง!” จินเยว่ฉียิ้ม: “เมื่อถึงเวลานั้นฉันก็จะสามารถเข้าไปร่วมพูดคุยกับกลุ่มเพื่อนสาวได้แล้ว!”
