ปลอบใจฉัน ด้วยรักเธอ - บทที่ 397 แววตาของเขาดูเหมือนจะ

เนื่องจากหยานชิงเจ๋อยังคงกังวลใจอยู่ เขาจึงอาบน้ำเร็วกว่าปกติ และเพียงแค่เช็ดผมด้วยผ้าเช็ดตัวก็เดินออกจากห้องน้ำทันที

เขารู้สึกว่าแววตาของเขาดูเหมือนจะ “หิว” เหลือเกิน ดังนั้นเขาจึงสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่เขาจะแสร้งทำเป็นว่าจริงจังและเดินไปหาซูสือจิ่น

ซูสือจิ่นเพิ่งจัดผักเสร็จ และกลับไปที่ห้องเก็บหนังสือ กำลังวางแผนที่จะเริ่มทำงานต่อและติดต่อกับบริษัทผู้ผลิต

เมื่อเห็นหยานชิงเจ๋อเดินเข้ามา เธอเงยหน้าขึ้นยิ้มให้เขา จากนั้นมองดูผลงานที่ตัวเองได้สะสมมาตลอดสองวันที่ผ่านมา

แต่อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าหยานชิงเจ๋อไม่ได้ตั้งใจจะมาทักทายและจากไป แต่เดินมาอยู่ข้างหลังเธอและโอบล้อมเธอไว้

“พี่ชิงเจ๋อ——” ซูสือจิ่นเพียงแค่หันศีรษะมาและกำลังจะพูดว่าเดี๋ยวค่อยคุยกับเขา กลับมีน้ำหนึ่งหยดหยดลงมาจากผมของหยานชิงเจ๋อ และหยดลงบนคอของเธอ

เธออุทานออกมาว่า ‘อา’ ด้วยความสะดุ้งเธอหดคอเล็กน้อย

หยานชิงเจ๋อมองลึกลงไป ก้มศีรษะลงและจูบหยดน้ำที่คอของซูสือจิ่น

ร่างกายของซูสือจิ่นรู้สึกร้อนวูบวาบและสั่นเทาไปทั้งตัว น้ำเสียงของเธอดูออดอ้อนและมันก็ดูมีเสน่ห์มาก: “พี่ชิงเจ๋อ หยุดแกล้งได้แล้ว”

“เสี่ยวจิ่น ผมอยากเห็นอาการบาดเจ็บที่หลังของคุณ” เหมือนหยานชิงเจ๋อจะนึกอะไรขึ้นมาได้ เขาแกล้งพูดโกหก： “พี่เฉินบอกว่า คุณหมอติดต่อมาสอบถามอาการ ไหนผมดูหน่อยสิ ”

ซูสือจิ่นเชื่อว่ามันเป็นเรื่องจริง เธอจึงยืนขึ้นและให้หยานชิงเจ๋อสำรวจดูอาการ: “อืม พี่ดูสิ สะเก็ดได้ก่อตัวขึ้นและหลุดออกแล้ว พี่มองไม่เห็นหรอก มันแค่ดูน่าเกลียดเล็กน้อย”

หยานชิงเจ๋อถอดเสื้อผ้าของซูสือจิ่นออก และในไม่ช้าก็เห็นรอยแผลเป็นยาวประมาณห้าเซนติเมตรบนหลังอันขาวเรียบเนียนของเธอ

แม้ว่าสีจะซีดจางไปเกือบหมดแล้ว แต่เนื่องจากผิวขาวเนียนของเธอยิ่งทำให้ดูชัดเจนมากขึ้น

จู่ ๆหยานชิงเจ๋อก็รู้สึกเจ็บแปลบในหัวใจ ราวกับว่าเขาถูกแทงด้วยมีดในตำแหน่งเดียวกันบนหลังของตัวเอง

เขาไม่รู้ว่าจะปลอบใจเธออย่างไร ดังนั้นเขาจึงทำตามสัญชาตญาณ จูบแผลเป็นของซูสือจิ่น : “เสี่ยวจิ่น รอเมื่อรักษาหายแล้ว เราจะหาคลินิกความงามเพื่อลบรอยแผลเป็น”

แม้ว่าเขาไม่ต้องการให้เธอสวมเสื้อผ้าโชว์ไหล่หรือบิกินี่ แต่เขาก็เข้าใจว่าเธอเป็นคนรักสวยรักงามมากขนาดไหน การที่มีรอยแผลเป็นบนหลังของเธอนั้นจะทำให้เธอเสียใจมากอย่างแน่นอน

ซูสือจิ่นเริ่มรู้สึกสัมผัสได้ถึงความเย็นที่แผ่นหลังของเธอ แต่แล้วความร้อนก็ลดลง เธออดไม่ได้ที่จะหดตัวเล็กน้อย: “พี่ชิงเจ๋อ เอาล่ะ รอหาโอกาสไปอีกทีแล้วกันนะคะ แต่ตอนนี้ พี่……”

“เสี่ยวจิ่น ตอนนั้นต้องรู้สึกเจ็บมากใช่หรือเปล่า?” หยานชิงเจ๋อจูบเบา ๆ จากขอบถึงตรงกลางทีละนิดราวกับว่าฝนตกลงมาที่หลังของเธอ

ซูสือจิ่นรู้สึกจั๊กจี้ เกือบจะพูดไม่ออก เธออดไม่ได้ที่จะบิดร่างกายอยู่ครู่หนึ่งและต้องการผลักหยานชิงเจ๋อออกไป

แต่อย่างไรก็ตาม เขากลับคว้าขอบชุดของเธออย่างนุ่มนวลและดึงขึ้น—

เดิมทีซูสือจิ่นสวมเสื้อสเวตเตอร์หลวม ๆ ในขณะนี้เมื่อหยานชิงเจ๋อถอดเสื้อผ้าของเธอ เธอก็เหลือเพียงเสื้อชั้นในเพียงชิ้นเดียวบนร่างกายส่วนบน

เธอพยายามหลีกเลี่ยง: “น่าเกลียด! ฉันจะไปแล้ว ……”

หยานชิงเจ๋อจะปล่อยเธอไปได้อย่างไรกัน? เขาเอื้อมมือออกไปจับมือเธอ และเมื่อเขาเดินเข้าไป เธอก็เข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเขาแล้ว

หยานชิงเจ๋อใช้โอกาสนี้คว้าเอวของซูสือจิ่นเข้ามา เชยคางขึ้นแล้วจูบเธอ

ข้างหลังเธอคือโต๊ะ เมื่อซูสือจิ่นเดินถอยหลัง เธอไม่รู้ว่าเธอชนเข้ากับอะไร และแฟ้มตกลงมาที่พื้น เธอรีบพูดว่า： “พี่ชิงเจ๋อ อย่า–”

เขาพยามยามโน้มตัวมาแนบชิดตัวเธออยู่ตลอด ลมหายใจของเขารดที่ต้นคอของเธอ

เอวของซูสือจิ่นแตะที่ขอบโต๊ะ จนเธอไม่สามารถทรงตัวได้และเธอก็เอนไปข้างหลัง แต่หยานชิงเจ๋อกลับไม่ได้ดึงเธอ แต่กลับโน้มตัวเข้าไปใกล้เธอ ก้มลงจูบเธอต่อ

ซูสือจิ่นถูกทับจนไม่สามารถลุกขึ้นมาได้ และหยานชิงเจ๋อจูบเลื่อนจากริมฝีปากของเธอไปที่คอของเธอ แล้วตามลงมาที่ไหปลาร้า

ทันใดนั้น กระแสไฟฟ้าในร่างกายก็ไหลเชี่ยวกันอย่างบ้าคลั่ง ดูเหมือนว่าวิญญาณของซูสือจิ่นจะออกจากร่างจนทำให้เธอหมดเรี่ยวแรงลงยังไงอย่างงั้นแหละ เธอหายใจออกมาอย่างแผ่วเบาและร่างกายของเธอก็สั่นเทาไปทั้งตัว

หยานชิงเจ๋อยื่นแขนออกไปกอดเธอ จากนั้นหันข้างเล็กน้อยพลิกตัวซูสือจิ่นกลับมา

เขายังคงจูบที่รอยแผลเป็นของเธอด้วยความสงสาร

เห็นได้ชัดว่าเป็นการจูบที่เยือกเย็น แต่กลับมีผลทำให้เหมือนลุกเป็นไฟ ซูสือจิ่นรู้สึกว่าร่างกายของเธอดูเหมือนกำลังจะถูกเผาไหม้ และเธอขอความเมตตา แต่เขากลับปลดกระดุมเสื้อชั้นในของเธอ

ทันใดนั้น มันก็ไม่สามารถยับยั้งอีกต่อไป และเธอก็สัมผัสได้ถึงหนาวบนหน้าอกของเธอจนเกือบจะอุทานออกมา

แต่หลังจากนั้นไม่นานก็ถูกแทนที่ด้วยฝ่ามืออันอบอุ่น

ภายใต้ความรู้สึกของซูสือจิ่นจู่ ๆก็มีแสงสีขาวแวบเข้ามาในจิตใจ

หยานชิงเจ๋อนวดไปด้วยและจูบแก้มของซูสือจิ่นจากด้านหลัง

ลมหายใจของเขาดังอยู่ข้างหูของเธอพร้อมกับหยอกล้ออย่างรุนแรง ทำให้ร่างกายของเธอเอ่อล้นไปด้วยความปรารถนา

ในระหว่างที่เธอเขินอาย หยานชิงเจ๋อได้เอนร่างกายของเขาเข้ามาแนบชิดแล้ว ดังนั้นเมื่อมีของแข็งและร้อนได้สัมผัสที่เรือนร่างของซูสือจิ่น เธอก็รู้สึกเหมือนมันกำลังจะระเบิดออกมา

เธออยากจะพูด แต่เธอกลับพบว่าตัวเองนั้นโดนกระทำจนไม่สามารถพูดออกมาเป็นประโยคได้ เธอไม่เคยทำท่านี้กับเขามาก่อน เธออยากจะหนี แต่เธอถูกเขาขังไว้กับโต๊ะ มันไม่มีช่องว่างให้หนีเลย

ซูสือจิ่นใกล้จะร้องไห้แล้ว เพราะเธอพบว่าตัวเองนั้นเริ่มหายใจแรงถี่ขึ้นเรื่อย ๆ และแม้แต่เสียงครางก็เริ่มดังออกมา จนเธอไม่สามารถควบคุมมันได้เลย

“ภรรยาของผม ผมรักคุณ” หยานชิงเจ๋อกระซิบที่ข้างหูของเธอ

ในขณะนี้ น้ำเสียงของเขาดูอบอุ่นขึ้นด้วยอารมณ์ปรารถนา น้ำเสียงเริ่มแหบและมือของเขาสั่นเทาเล็กน้อย จากนั้นเขากดลงไปที่ท้องส่วนล่างของเธอ แล้วเขาก็ใช้กำลังอย่างแรง——

“อา!” ซูสือจิ่นกรีดร้อง และความสุขชั่วขณะทำให้เธอแทบจะยืนไม่ไหว หากหยานชิงเจ๋อไม่ได้กอดเธอจากด้านหลัง เธอก็คงจะล้มลงไปแล้ว

“เสี่ยวจิ่น ผมทำให้คุณเจ็บหรือเปล่า?” หยานชิงเจ๋อพูดอยู่ข้างหลังซูสือจิ่น

“ไม่ใช่ค่ะ มันเป็น—”ประโยคหลัง เธอไม่ได้พูดต่อ

เธอไม่เคยลองท่านี้มาก่อน และรู้สึกเหมือนว่าตัวเองนั้นกำลังจะโดนเขาทำจนเกือบพุ่งทะยานสู่ท้องฟ้า

“หากคุณรู้สึกไม่สบายตรงไหน บอกผมได้ทุกเมื่อ” หยานชิงเจ๋อก็กำลังเรียนรู้อยู่เช่นกัน

อันที่จริงนับตั้งแต่วันที่ซูสือจิ่นจากไป เขาได้ดาวน์โหลดหนังมาเรียนรู้มากมาย ตอนนี้มันยังอยู่ในขั้นตอนการเรียนรู้อยู่

ซูสือจิ่นหน้าแดงระเรื่อเพราะความเขินอาย เธอยังสามารถพูดอะไรได้อีกล่ะ เธอทำได้เพียงกัดฟันแน่น และไม่ต้องการทำให้ตัวเองอับอายมากกว่านี้

แต่อย่างไรก็ตาม แรกเริ่มนั้นเธอยังสามารถควบคุมตัวเองได้ แต่เมื่อถึงตอนหลังเมื่อพวกเขาทั้งสองกำลังถึงจุดสุดยอด ซูสือจิ่นก็รู้สึกว่าร่างกายของตัวเองนั้นเหมือนตกลงไปในกระแสน้ำ

เธอไม่มีที่ยึดเหนี่ยว และต้องการหาที่ที่เธอสามารถใช้พลังของเธอได้ ดังนั้นเธอจึงอดไม่ได้ที่จะก้มตัวลง และเธอจับขาหยานชิงเจ๋อโดยไม่รู้ตัว

เขาเกร็งอยู่ครู่หนึ่งแล้วกอดเธอแน่น เพราะเธอก้มลงมันจึงยิ่งเข้าไปลึกมากกว่าเดิม

ในห้องมีฉากที่สวยงาม เมื่อเวลาผ่านไปซูสือจิ่นรู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถยืนทรงตัวได้แล้ว เธออดไม่ได้ที่จะขอความเมตตา: “พี่ชิงเจ๋อ ฉันไม่ไหวแล้ว รีบทำให้มันเสร็จเร็ว ๆเถอะ ……ฉันยืนแทบไม่ไหวแล้ว ……”

เธอลุกขึ้นยืนพิงขอบโต๊ะ และบังเอิญมือไปสัมผัสโดนเมาส์ และเธอก็เปิดเพลงที่หยุดไว้เมื่อกี้นี้

จู่ ๆ เสียงเพลงก็ดังขึ้น ปรากฏว่าเป็นจังหวะเพลงเร็วซะด้วย ……

ซูสือจิ่นคิดอยากฆ่าตัวตายแล้ว เมื่อหยานชิงเจ๋อได้ยินจังหวะเพลงที่สนุกนั้น เขาก็เริ่มเคลื่อนไหวตามจังหวะของเพลง!

“พี่ชิงเจ๋อ——” ซูสือจิ่นหมดเรี่ยวแรงแล้วจริงๆ น้ำเสียงของเธอเบาและสั่น: “ฉันยืนไม่ไหวแล้ว ……”

หยานชิงเจ๋อดึงออกมาและอุ้มเธอขึ้น: “งั้นไปทำต่อในห้องนอนกันเถอะ!”

ร่างกายของเธอเพิ่งถูกวางลงบนเตียงนุ่มขนาดใหญ่ได้ไม่นาน เขาก็กดลงมาทันที

ซูสือจิ่นเงยหน้าขึ้นก็เห็นไหล่ของหยานชิงเจ๋อแล้ว

เธออ้าปากและกัดลงไปทันที

หยานชิงเจ๋อตัวสั่นเทาและฮัมเสียงเบาออกมา แต่การเคลื่อนไหวของเขายิ่งรุนแรงมากขึ้น ……

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว กว่าที่หยานชิงเจ๋อจะเสร็จกิจ และในขณะนี้ซูสือจิ่นก็หมดเรี่ยวแรงลง

“เสี่ยวจิ่น เหนื่อยไหม?” หยานชิงเจ๋อกลับยังดูสดใสราวกับว่าการออกกำลังกายเหมือนเป็นแรงผลักดันของเขายังไงอย่างงั้นแหละ

“เมื่อกี้คุณได้สวมถุงยางอนามัยไหม？” ซูสือจิ่นพูดอย่างหมดเรี่ยวแรง

หยานชิงเจ๋อแสร้งทำเป็นว่าเพิ่งรู้สึกตัว: “โอ้ ตายแล้ว ผมลืมไป!”

ซูสือจิ่นโกรธและอยากจะทุบตีเขา แต่เธอไม่สามารถขยับนิ้วได้ เมื่อนึกถึงนี่เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกขุ่นเคืองจนเบือนหน้าหนีพร้อมกับดวงตาที่แดงก่ำ

เมื่อเห็นว่าซูสือจิ่นดูเหมือนจะร้องไห้ หยานชิงเจ๋อก็ตื่นตระหนกทันทีและรีบคว้าเธอเข้ามาไว้ในอ้อมแขนของเขา: “เสี่ยวจิ่น อย่าโกรธเลย เมื่อกี้นี้ผมสวมถุงยางแล้วจริง ๆนะ!”

ซูสือจิ่นยังคงเพิกเฉยต่อเขา

หยานชิงเจ๋อหยิบของบางอย่างออกมาอย่างรวดเร็วและชูมันขึ้นมา: “เสี่ยวจิ่น คุณดูสิ จริง ๆนะ! ผมขอโทษ ผมแค่อยากจะหยอกคุณเล่นเท่านั้นเอง ต่อไปผมจะไม่ทำอีกแล้ว!”

ซูสือจิ่นเงยหน้าขึ้นและเธอเห็นบางอย่างที่มีกลิ่นสตรอเบอร์รี่ เธอทำหน้ามุ่ย: “หยานชิงเจ๋อ ตอนนี้คุณชอบโกหกฉันบ่อยมาก ฉันไม่อยากเชื่อสิ่งที่คุณพูดอีกแล้วเนี่ย!”

เมื่อหยานชิงเจ๋อได้ยินประโยคนั้นก็รีบอธิบายทันทีว่า: “เสี่ยวจิ่น ผมแค่รู้สึกว่าเวลาที่คุณออดอ้อนนั้นคุณดูน่ารักอย่างมาก ดังนั้นผมจึงแกล้งคุณเล่น ผมไม่ได้จงใจที่จะหลอกคุณจริง ๆนะ! วันนี้คุณบอกว่าคุณยังไม่รีบมีลูก ดังนั้นตอนที่เริ่มร่วมรักกันผมก็สวมถุงยางแล้ว คราวหน้าถ้าคุณบอกว่าอยากมีลูกเมื่อไหร่ เราคอยมีก็ได้ คุณวางใจเถอะ ผมจะไม่ยอมให้คุณกินยาจนทำร้ายร่างกายตัวเองได้หรอกนะ!”

เมื่อซูสือจิ่นได้ยินแบบนั้นเธอก็รู้สึกโล่งใจ แต่เธอก็ยังไม่พูดอะไร

หยานชิงเจ๋อโยนถุงยางลงในถังขยะ ล้างมืออีกครั้ง และกลับมาเพื่อเกลี้ยกล่อมต่อ: “เสี่ยวจิ่น เลิกโกรธได้แล้ว คุณหิวไหม เดี๋ยวสามีของคุณจะทำอาหารให้คุณทาน ？ คุณอยากทานอะไร？ ”

“คุณไม่ใช่สามีของฉัน!” ซูสือจิ่นเบือนหน้าหนี

หยานชิงเจ๋อตระหนักได้ทันทีว่าเขาควรขอแต่งงานโดยเร็วที่สุด ไม่เช่นนั้นเขาอาจถูกมองว่าเป็นอดีตสามี และยังไม่ได้ลบคำว่า‘อดีต’ออกเลย！

“ในท้องอาจจะมีลูกของผมแล้วก็เป็นได้ ยังไม่ยอมจดทะเบียนกับผมอีกเหรอ？” หยานชิงเจ๋อเอามือลูบหน้าท้องของซูสือจิ่น รีบตัดสินใจเร็ว ๆอย่ารอช้า: “เสี่ยวจิ่น คุณเห็นหรือยังว่าไม่มีใครเอาผมเลย คุณช่วยเก็บผมกลับไปที่บ้านดีไหม？”

ซูสือจิ่นทั้งโกรธและทำอะไรไม่ถูก ผู้ชายคนนี้เรียนรู้มาจากไหนกันเนี่ย？

นี่มันเรียนรู้แต่ในทางที่ไม่ดี!

หรือสือมูเฉินเป็นคนสอนเหรอ? ไม่สิ พี่เฉินเป็นคนที่สุขุมและเป็นผู้ใหญ่ ไม่น่าจะเป็นไปได้

หรือจะเป็นเสื่อฤดูร้อนเหรอ? ซูสือจิ่นตัดสินใจร่วมมือกับเฉียวโยวโยว เพื่อจัดการฟู่สีเกอ!

“คุณดูผมสิ ผมมีรูปร่างดีและร่างกายแข็งแรง อีกทั้งยังทำอาหารเป็นและต่อสู้ได้ ถ้าคอมพิวเตอร์พังผมก็ซ่อมได้ และถ้าแอร์พังผมก็ซ่อมได้โดยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายใด ๆ อยู่เป็นเพื่อนกินเพื่อนเที่ยวกับคุณ ทำกี่ครั้งต่อคืนก็ได้ ” หยานชิงเจ๋อจูบปากเล็กๆ ของซูสือจิ่นอย่างออดอ้อน: “เสี่ยวจิ่น รับผมไว้เถอะนะ ถือซะว่ามันเป็นการกุศล!”