ปลอบใจฉัน ด้วยรักเธอ - บทที่ 401 โรงแรมธรรมดาทั่วไปมักจะแค่พักอาศัยเท่านั้น แต่โรงแรมแห่งนี้ใช้นอนอย่างเดียว
เมื่อเห็นซูสือจิ่นเข้าร่วมเกมด้วย สมองของหยานชิงเจ๋อเหมือนกำลังจะระเบิดออกมา!
เขาใช้ความเร็วเกือบจะเร็วที่สุดในชีวิตของเขา เขาพุ่งไปอยู่ด้านข้างของซูสือจิ่น เขากำลังจะต่อยพนักงานเสิร์ฟด้วยกำปั้น แต่จู่ๆ เขาก็ได้สติกลับคืนมาอย่างหวุดหวิดเฉียดฉิว เขาคว้าแขนของซูสือจิ่นแล้วดึงเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของเขา จากนั้นก็ก้มลงจูบเธอ!
สิ่งต่าง ๆ เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว จนทุกคนยังไม่ทันตั้งตัว หยานชิงเจ๋อได้แย่งตัวซูสือจิ่นไปไว้ในอ้อมกอดและจูบเธออย่างเร่าร้อน!
เธอเป็นของเขา ห้ามผู้ชายคนอื่นมาวุ่นวายกับเธอ? แม้แต่ปลายนิ้วก็แตะต้องไม่ได้!
หยานชิงเจ๋อกอดซูสือจิ่นไว้แน่น และบดขยี้เรียวปากเธออย่างเร่าร้อน เขาไม่ปล่อยให้เธอมีโอกาสหายใจเลยสักนิดและดึงอากาศหายใจของเธอจนหมด!
เนื่องจากการเคลื่อนไหวทั้งหมดเร็วมาก เดิมทีซูสือจิ่นก็แค่ต้องการแสดงละครเล่น ๆเท่านั้น โดยที่ไม่ทันได้ระวังตัวใด ๆ เธอรู้สึกว่าจู่ๆสมองก็เหมือนขาดออกซิเจน และในตอนนี้เธอรู้สึกว่าเริ่มมีอากาศหายใจนิดหนึ่ง แต่เธอก็ถูกหยานชิงเจ๋อแย่งอากาศไปอีกครั้งแล้ว และร่างกายของเธอก็หมดเรี่ยวแรงลงทันที
เธอเอื้อมมือออกไปผลักเขา แต่เขากลับรัดมันแน่นยิ่งขึ้น และดันเธอไปติดที่มุมของกำแพง
เมื่อเห็นการต่อสู้เช่นนี้พนักงานเสิร์ฟกลัวมากจนต้องรีบออกไปทันที ด้านข้าง ฟู่สีเกอเช็ดปากของเขาเสร็จเลิกคิ้วพร้อมพูดกับสือมูเฉินว่า： “ดาวรุ่งพรสวรรค์สูง ศักยภาพไม่เลว!”
จูบนั้นยังไม่จบจนกระทั่งซูสือจิ่นกำลังอ่อนระทวยจนเกือบจะล้มลงจึงหยุด
หยานชิงเจ๋อยังคงกอดรัดเธอไว้แน่น จ้องมองเธอด้วยแววตาที่จริงจังพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้งว่า: “เสี่ยวจิ่น คิดจะจูบกับคนอื่นเหรอ ฝันไปซะเถอะ!”
เพราะขาดออกซิเจนแก้มของซูสือจิ่นแดงก่ำอย่างเห็นได้ชัด เมื่อได้ยินหยานชิงเจ๋อพูดเช่นนั้นแล้ว เธอก็แลบลิ้นออกมาด้วยความทะเล้น ：”คนหล่อจูบไม่ได้ งั้นคนไม่หล่อจูบได้ปะ？”
ดวงตาของหยานชิงเจ๋อมืดมนลง: “ไม่ได้ทั้งนั้น!”
“ทำไมต้องดุขนาดนั้นด้วยล่ะ？” ซูสือจิ่นเห็นท่าทางที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟของเขาแล้วนั้น เธอก็บ่นพึมพำกับตัวเอง
เมื่อเธอพูดเช่นนี้ เขาก็ตระหนักได้ว่าเมื่อกี้นี้ตัวเองนั้นดุเธอมากเกินไปแล้ว แล้วเขาก็รีบเปลี่ยนไปพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนลงอย่างรวดเร็วว่า: “เสี่ยวจิ่น คุณอยู่ใกล้ชิดคนอื่นมากเกินไป ผมจะรู้สึกเจ็บปวดได้”
จู่ ๆ เขาก็หยอดคำหวานออกมาทำให้ซูสือจิ่นรู้สึกเขินอายอย่างกะทันหัน และอดไม่ได้ที่จะดันหน้าอกของหยานชิงเจ๋อ: “พอแล้ว ทุกคนกำลังจ้องมองอยู่”
หยานชิงเจ๋อยังคงกอดเธอไว้: “สัญญากับผมได้ไหมว่าจะไม่สัมผัสกับผู้ชายคนอื่น ๆ นอกจากผมเท่านั้น!”
“โอเค เข้าใจแล้ว” ซูสือจิ่นทำหน้ามุ่ยในขณะที่นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้เธอกระพริบตาพร้อมพูดขึ้นว่า： “ถ้าเช่นนั้นกับผู้หญิงได้ไหม?”
หยานชิงเจ๋อหน้าดำคล่ำเครียด: “ถ้าจะไปทำสนิทสนมกับใครก็ไม่ได้ทั้งนั้น!”
“ถ้าอย่างนั้นเมื่อกี้นี้คุณ–” ในขณะที่ซูสือจิ่นพูดออกมานั้นสีหน้าของหยานชิงเจ๋อก็เปลี่ยนไปทันที
เธอกลั้นยิ้มพร้อมเอามือโอบที่คอของหยานชิงเจ๋อและโน้มตัวไปกระซิบที่ข้างหูของเขา： “จูบกับเสื่อฤดูร้อนรู้สึกอย่างไรบ้าง?”
“ไม่ รู้ สึก!” หยานชิงเจ๋อพูดจบ น้ำเสียงของเขาก็เย็นชาขึ้นทันที: “เสี่ยวจิ่น นี่คุณยั่วยวนผมแบบนี้ คุณต้องการมากใช่ไหม?”
ซูสือจิ่นแข็งทื่อไปทั้งตัว และเธอก็รีบปล่อยคอของเขาหยานชิงเจ๋ออย่างรวดเร็ว เพื่อรักษาระยะห่างระหว่างเธอและเขา
เธอลืมไปได้อย่างไรกัน ถึงลืมไปว่าช่วงนี้ร่างกายของเขาจะหลั่งโกรทฮอร์โมนออกมาปริมาณมาก? !
ทุกคนเล่นกันได้สักพักหนึ่ง และเมื่อถึงเวลาอาหารค่ำ อาหารมีหลากหลายและน่าทานอย่างมาก
หยานชิงเจ๋อหยิบแก้วไวน์ขึ้นมา: “ผมและเสี่ยวจิ่นขอชนแก้วกับทุกคน!”
“ชิงเจ๋อ เมื่อไหร่จะจัดงานแต่งงาน?” ฟู่สีเกอกล่าวว่า： “อย่าช้าเกินไปนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะเป็นพ่อคนก่อนแล้ว ฉันและเฉียวโยวโยวอาจจะไปร่วมงานแต่งพร้อมกับลูกก็เป็นได้ และไม่สามารถเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวให้นายได้แล้วนะ!”
หลานเสี่ยวถางยิ้ม: “ก็จริงสินะ เมื่อถึงเวลานั้นฉันจะพาหวันหว่านไปร่วมงานด้วย และงานแต่งงานจะกลายเป็นสวนเด็กเล่นของทารกน้อยแล้วล่ะ!”
หยานชิงเจ๋อเหลือบมองที่ซูสือจิ่นที่อยู่ข้างๆเขาและพูดกับทุกคนว่า: “ใกล้แล้ว เวลาถูกกำหนดไว้แล้ว เมื่อถึงเวลานั้นจะแจ้งให้ทุกคนทราบอย่างแน่นอน พี่เฉิน สีเกอ พวกนายต้องได้เป็นเพื่อนเจ้าบ่าวอย่างแน่นอน”
เฉียวโยวโยวรู้สึกเสียดาย: “อ่า ฉันมีพุงใหญ่ ไม่สามารถเป็นเพื่อนเจ้าสาวได้แล้วล่ะ ……”
“ไม่เป็นไร ฉันและพี่สะใภ้เป็นเพื่อนเจ้าสาวให้ก็พอแล้ว” ซูสือจิ่นกล่าว
หยานชิงเจ๋อหันหน้าไปมอง: “เสี่ยวจิ่น คุณเป็นเจ้าสาวจะไปเป็นเพื่อนเจ้าสาวได้อย่างไรกัน!”
ซูสือจิ่นเลิกคิ้ว: “ฉันเป็นเจ้าสาว？ ทำไมฉันถึงไม่รู้ล่ะ! ไม่มีใครแจ้งฉันเลย!”
ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาหยานชิงเจ๋อเตรียมพร้อมที่จะขอแต่งงานแล้ว เพียงแต่ว่ายังไม่ถึงเวลาที่เหมาะสม ดังนั้นเขาจึงยังหาโอกาสไม่ได้ ในเวลานี้เมื่อฟังซูสือจิ่นพูดเช่นนี้แล้ว เขาก็รีบพูดขึ้นว่า: “เสี่ยวจิ่น ผมจะแต่งงานกับคุณคนเดียวเท่านั้น”
ซูสือจิ่นเบือนหน้าหนี ฮึ่ม ยังไม่ได้ขอฉันแต่งงานเลย ไม่สนใจแล้ว!
หยานชิงเจ๋อรู้สึกผิดในใจ แต่เพื่ออยากเซอร์ไพรส์จึงไม่ได้พูดอะไรต่อ ดังนั้นได้แต่บีบมือของเธออยู่ใต้โต๊ะจากนั้นโน้มตัวเข้าไปกระซิบข้างหูของเธอ： “เสี่ยวจิ่น อย่าโกรธเลยนะ เดี๋ยวกลับถึงบ้านผมจะอธิบายให้คุณฟังนะ”
วันนี้ผู้หญิงทั้งสามคนที่นั่งอยู่ที่นี่ไม่สามารถดื่มเหล้าได้ ดังนั้นมีเพียงชายทั้งสามคนที่ดื่มเพียงเล็กน้อยเท่านั้น อาหารเย็นผ่านไปอย่างรวดเร็ว และทุกคนก็เดินออกไปเล่นข้างนอกกันสักพัก ฟู่สีเกอแนะนำว่า: “วันนี้โรงแรมนี้ไม่เลว อย่าเสียโอกาสแบบนี้เลยนะครับพี่น้อง พวกนายเข้าใจในสิ่งที่ฉันพูดแน่นอน!”
เมื่อเฉียวโยวโยวได้ยิน เป็นไปได้ไหมว่าโรงแรมนี้มีอะไรที่เปิดเผยไม่ได้?
หลานเสี่ยวถางอดไม่ได้ที่จะดึงแขนเสื้อของสือมูเฉิน: “มูเฉิน โรงแรมแห่งนี้มีอะไรแตกต่างจากโรงแรมอื่นอย่างนั้นเหรอคะ？”
ดวงตาของสือมูเฉินมืดมนลงเล็กน้อยและเขาพูดอย่างเสียงเข้มว่า： “โรงแรมธรรมดาทั่วไปมักจะแค่พักอาศัยเท่านั้น แต่โรงแรมแห่งนี้ใช้นอนอย่างเดียว”
พักอาศัยและนอน มันต่างกันอย่างไร?
หลานเสี่ยวถางรู้สึกมึนงง เธอรู้สึกว่าเหมือนจะมีลางสังหรณ์ไม่ดี ทำให้เธอรู้สึกอ่อนระทวยไปทั้งตัว ？
เนื่องจากมีการจองไว้ก่อนล่วงหน้าแล้ว ดังนั้น ทุกคนจึงรีบเช็คอินและห้องพักก็อยู่ติดกัน
ห้องของสือมูเฉินอยู่ด้านในสุด เขาเปิดประตูด้วยบัตรคีย์การ์ดพร้อมพูดกับหลานเสี่ยวถางที่ยืนอยู่ข้าง ๆเขาว่า： “เสี่ยวถางรีบเข้ามา”
เดิมหลานเสี่ยวถางมีความอยากรู้อยากเห็นมากอยู่แล้ว ดังนั้นเมื่อสือมูเฉินเรียกเธอ เธอก็รีบโน้มตัวขยับเข้าไปใกล้ทันที
ทันใดนั้นเธอก็ตกตะลึงงัน
“ว้าว มูเฉิน ฉันรู้แล้วว่าสิ่งที่คุณพูดนั้นหมายถึงอะไรแล้วล่ะ!” หลานเสี่ยวถางวิ่งเข้าไปอย่างมีความสุข: “การตกแต่งในโรงแรมแห่งนี้สวยงามมาก! นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นโรงแรมที่ตกแต่งธีมเป็นทะเลแบบนี้! ความรู้สึกเหมือนราวกับว่ากำลังอยู่ในวังของนางเงือก!”
ในขณะที่เธอพูดอยู่นั้น เธอก็นั่งลงบนเก้าอี้เปลือกหอยทันทีพร้อมโบกมือให้สือมูเฉิน：”มูเฉิน รีบเข้ามาสิ!”
เมื่อเห็นท่าทางตื่นเต้นของเธอ ดวงตาของสือมูเฉินก็ขยับเล็กน้อย
ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปนั้น เขาได้ทำท่าทางให้หยานชิงเจ๋อที่อยู่ประตูถัดไป จากนั้นก็เข้าไปในห้องและปิดประตู
หลานเสี่ยวถางยังคงให้ความสนใจการตกแต่งภายในห้องพัก เธอยื่นมือออกไปสัมผัสเครื่องเรือนรอบ ๆ นิ้วของเธอลูบไปตามโต๊ะเก้าอี้ในห้องและดันไปสะดุดกับปุ่มหนึ่ง
เธอกดปุ่มนั้นอย่างสงสัย และทันใดนั้น—
“อา เก้าอี้ขยับได้!” หลานเสี่ยวถางอุทานด้วยความตกใจและรู้สึกว่ามันช่างน่าเล่นเหลือเกิน: “ดูเหมือนว่าจะเป็นเก้าอี้เขย่า นี่ออกแบบมาสำหรับเด็กเหรอ?”
สือมูเฉินกล่าวว่า： “ไม่ ห้องนอนของหวันหว่านและพี่เลี้ยงต้องไม่ใช่แบบนี้”
“โอ้” หลานเสี่ยวถางกดปุ่มนั้นอีกครั้งและต้องการปิดมัน แต่กลับพบว่าความถี่ของการสั่นนั้นเปลี่ยนไปแล้ว เธอกดมันไปหลายครั้ง สุดท้ายจึงปิดมันได้
เธอพึมพำกับตัวเองอย่างสงสัย: “กลไกนี่ช่างแปลกจริง ๆ!” ในขณะที่พูดอยู่นั้นเธอก็ลุกขึ้น: “มูเฉิน ฉันจะไปอุ้มหวันหว่านที่ห้องถัดไปและพามาเล่นในห้องสักพัก รอให้หลับแล้วค่อยอุ้มกลับไป ？”
สือมูเฉินพยักหน้า: “ตกลง”
หลานเสี่ยวถางเดินไปห้องพักพี่เลี้ยงที่อยู่ติดกัน และพบว่าห้องนั้นธรรมดากว่ามาก แต่ก็ดูหรูหรา และไม่ได้พิเศษอะไรมาก
เธออุ้มหวันหว่านขึ้น: “หวันหว่าน แม่จะพาลูกไปดูโลกใต้น้ำ!”
เด็กน้อยถูกอุ้มขึ้นมาแล้ว หลานเสี่ยวถางวางเธอลงบนเตียง และในขณะนั้นเธอก็รู้สึกว่าเตียงนอนไม่ใช่เตียงนอนธรรมดา
เตียงขนาดใหญ่เป็นทรงกลม มีม่านสีฟ้าอ่อนห้อยลงมา บนม่านยังมีดาวทะเลและสัตว์ใต้น้ำอื่น ๆ และเตียงนอนนุ่มราวกับมีน้ำอยู่ข้างใต้!
“มูเฉิน นี่คือเตียงน้ำหรือเปล่า?” หลานเสี่ยวถางถามอย่างสงสัย
สือมูเฉินพยักหน้า: “นอกจากนี้ยังมีฟังก์ชั่นการนวดซึ่งช่วยให้ระบบไหลเวียนโลหิตของร่างกายได้อีกด้วย”
หลานเสี่ยวถางรีบพูดกับหวันหว่านว่า： “หวันหว่าน เรามานวดกันเถอะ!” ในขณะที่พูดอยู่นั้นก็พบสวิตช์เปิดปิดจากนั้นก็กดลงไป
ทันใดนั้น ผลไม้ด้านล่างก็เริ่มขยับทันที หวันหว่านก็รับรู้ได้เช่นกัน เดิมทีเธอมองไปรอบ ๆ อย่างสงสัยอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงเริ่มปรบมืออย่างตื่นเต้น
เมื่อสือมูเฉินเห็นเข้า เขาเอนตัวเข้าไปและจูบหวันหว่าน：”ลูกรัก ลูกก็สนุกสนานเพลิดเพลินได้ขนาดนี้เชียวเหรอ？”
เมื่อหวันหว่านเห็นเขาเอนตัวเข้ามาใกล้ จึงยื่นมือออกไปสัมผัสใบหน้าของสือมูเฉิน
แม้ว่าหนวดเคราของสือมูเฉินได้รับการโกนอย่างหมดจดแล้ว แต่มือของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ก็บอบบางมาก และเธอก็รู้สึกเหมือนโดนหนามตำ
เธอสัมผัสมันด้วยความสงสัย จากนั้นจึงมองสือมูเฉินด้วยดวงตาเบิกกว้าง แล้วตบอย่างแรง!
เสียงค่อนข้างดัง
ดูเหมือนว่าเจ้าตัวเล็กได้ยินเสียงแล้วรู้สึกขำ รู้สึกว่าสนุกดี จู่ ๆก็ตบไม่ยอมหยุด!
ป๊าบ ป๊าบ ป๊าบ!
หลานเสี่ยวถางยิ้ม: “ฮ่าฮ่า มูเฉิน ลูกคิดว่าใบหน้าของคุณเป็นกลองแล้วล่ะ”
สือมูเฉินกลืนไม่เข้าคายไม่ออก แต่ทันทีที่เขาจะจากไป หวันหว่านก็รีบโน้มตัวเข้าไปหา สีหน้าตื่นตระหนกจนหน้ามุ่ยทันที สือมูเฉินไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องนั่งอยู่ที่เดิม และปล่อยให้ลูกสาวตบต่อไป
เมื่อหลานเสี่ยวถางเห็นสิ่งนี้ เธออดไม่ได้ที่จะพูดว่า： “มูเฉิน ฉันว่าคุณตายแน่ คุณตามใจลูกสาวตั้งแต่เล็กขนาดนี้ อีกหน่อยคุณก็หนีไปไหนไม่พ้นแล้วล่ะ!”
“ผมก็หนีคุณไปไหนไม่พ้นอยู่แล้ว เพิ่มหวันหว่านขึ้นมาอีกคนจะเป็นไรไป” สือมูเฉินมองมืออันบอบบางของลูกสาวด้วยแววตาที่อ่อนโยน
บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความอบอุ่น หลานเสี่ยวถางเดินเข้าไปเอนตัวลงนอนข้าง ๆหวันหว่าน และพูดกับสือมูเฉินว่า： “มูเฉิน ฉันรู้สึกมีความสุขมากจริง ๆ!”
สือมูเฉินใช้โอกาสตอนที่หวันหว่านเผลอ เขาเอียงใบหน้าและจูบหลานเสี่ยวถาง: “metoo”
อย่างไรก็ตามหวันหว่านยังเด็กมาก หลังจากเล่นไปได้สักพักหนึ่ง เธอก็รู้สึกเหนื่อยแล้ว เมื่อหลานเสี่ยวถางเห็นว่าเธอเริ่มทำปากจู๋ เธอก็ลุกขึ้นนั่งอุ้มหวันหว่านขึ้นมาและให้ลูกดูดนมทันที
เด็กน้อยดื่มนมอย่างอิ่มเอมใจ เธอหรี่ตาแล้วค่อย ๆหลับไป
หลานเสี่ยวถางอุ้มเธอขึ้นและพาเธอกลับไปที่ห้องข้างๆที่อยู่ติดกัน เมื่อเธอกลับมา เธอพูดว่า： “มูเฉิน ก่อนหน้านั้นคุณบอกว่าหวันหว่านนอนกับพี่เลี้ยง แล้วถ้าเกิดลูกเกิดหิวขึ้นมากลางดึกล่ะทำยังไง? ”
“คุณลืมไปเหรอว่าก่อนออกมาเราได้เตรียมนมผงเอาไว้แล้ว？” สือมูเฉินกล่าว： “แค่คืนเดียวเอง นาน ๆที”
หลานเสี่ยวถางเม้มริมฝีปาก: “เธอเพิ่มไปได้ไม่กี่วินาทีเอง ฉันเริ่มคิดถึงเธอแล้ว”
สือมูเฉินโอบกอดเธอ: “จากนี้ไป เวลาของคุณเป็นเวลาของสามีอย่างผม ห้ามคิดถึงใครทั้งนั้น!” ในขณะที่เขาพูดอยู่นั้น เขาก็อุ้มหลานเสี่ยวถางขึ้นมาทันที
“มูเฉิน คุณจะไปไหน？” จู่ ๆ หลานเสี่ยวถางก็เสียการทรงตัวและรีบโอบกอดคอของสือมูเฉินอย่างรวดเร็ว
“อ่างอาบน้ำ!” ในขณะที่สือมูเฉินพูดอยู่นั้นก็อุ้มหลานเสี่ยวถางเข้าไปในห้องน้ำ
“โอ้พระเจ้า อ่างอาบน้ำนี้……” หลานเสี่ยวถางเห็นว่าอ่างอาบน้ำก็เป็นทรงกลมเหมือนกัน และข้าง ๆยังมีกล่องสองกล่องวางอยู่ ในกล่องนั้นมีดอกกุหลาบสดอยู่มากมาย
ด้านล่างของอ่างอาบน้ำดูเหมือนว่าจะมีฟังก์ชั่นการนวดอยู่ด้วย และด้านหน้าอ่างอาบน้ำยังมีหน้าจอขนาดใหญ่ที่ดูเหมือนจะสามารถฉายภาพยนตร์ได้
“เสี่ยวถาง ปล่อยน้ำ” สือมูเฉินรู้สึกว่ากิเลสราคะอันร้อนเร่าของตัวเองนั้นเริ่มดุเดือดขึ้นแล้ว!
