ปลอบใจฉัน ด้วยรักเธอ - บทที่ 427 ชอบ ถ้างั้นก็แย่งมาเลย!
“อย่าฆ่าฉัน สิ่งที่พวกคุณต้องการคือเงิน แต่ถ้าฆ่าคนคดีจะเปลี่ยนทันที…” เสื้อผ้าที่อยู่บนหัวของเธอถูกเปิดออก เธอยังคงหลับตาแน่น ทำท่าสงบและพยายามโน้มน้าว
“ผมเอง” หลานจื่อเฉินพูดอย่างใจเย็น: “คุณปลอดภัยแล้ว”
หญิงสาวค่อยๆลืมตาขึ้น แล้วจ้องไปที่หน้าของหลานจื่อเฉิน
เมื่อกี้ ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจนเธอไม่เห็นว่าใครช่วยเธอ ไม่ต้องพูดถึงว่าเกิดอะไรขึ้นในที่เกิดเหตุเมื่อกี้
ในขณะนี้ ขาของเธอยังคงอ่อนแรงและตัวสั่นอยู่ในอ้อมแขนของหลานจื่อเฉิน เธอตกใจจนพูดไม่ออก
“คุณชื่ออะไร?” หลานจื่อเฉินถาม
“หยินโม่” หญิงสาวตอบ
“เราเจอกันอีกแล้ว” หลานจื่อเฉินยิ้ม
หญิงสาวฝืนยิ้มออกมาอย่างไม่เต็มใจ
อันที่จริง เธอกลัวหลานจื่อเฉินเล็กน้อย แม้ว่าเขาจะช่วยชีวิตเธอ แต่เมื่อกี้เขาถือปืน แถมยิงคนตายอีกด้วย…
สำหรับผู้หญิงที่อาศัยอยู่อย่างสงบสุข ไม่เคยแม้แต่มีเรื่องทะเลาะเบาะแว้ง การฆ่าคนด้วยปืนเป็นสิ่งที่น่ากลัว!
ยิ่งกว่านั้น ครั้งแรกที่เธอเจอเขา เขาก็เต็มไปด้วยบาดแผล เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นคนลางไม่ดี
“คุณปล่อยฉันได้ไหม?” เธอพยายามพูดอย่างปกติ เพราะกลัวจะทำให้หลานจื่อเฉินระคายเคือง
“ได้” หลานจื่อเฉินวางเธอลง ตามที่เขาคาดไว้ ขาของเธออ่อนแรงและเกือบจะล้มลง ดังนั้นเขาจึงเหยียดแขนออกและโอบเธอไว้
แก้มของหยินโม่แดง และลดสายตาลง
แสงจางๆแวบเข้ามาในดวงตาของหลานจื่อเฉิน: “ขอช่องทางการติดต่อของคุณได้ไหม?”
เธอกัดริมฝีปากและไม่พูด แต่ในใจกำลังลังเลให้เป็นของปลอมดีไหม
“ผมช่วยชีวิตคุณ คุณจะไม่ให้ช่องทางการติดต่อหน่อยเหรอ?” หลานจื่อเฉินพูดติดตลก
หยินโม่คิดในใจ เธอเองก็เคยช่วยเขามาก่อน! วันนั้นเธอและเพื่อนของเธอไปที่บราซิล เธอก็ช่วยเขาไม่ใช่เหรอ?
แต่วันนี้เขาไม่เพียงช่วยเธอ แต่ยังช่วยจัดการอันธพาล ช่วยพี่อี้ของเธอด้วย ดังนั้นเธอจึงให้เบอร์โทรศัพท์ที่ถูกต้องแก่เขา
หลานจื่อเฉินพูดซ้ำอีกครั้งด้วยรอยยิ้ม: “โอเค ผมจำไว้แล้ว หยิน-โม่!”
เสียงของเขาเบาลง หัวใจของหยินโม่เต้นเร็วขึ้น เธอกลัวสถานการณ์ที่อันตรายเช่นนี้ แต่ในที่สุดก็รวบรวมกำลังของเธอและออกจากแขนของ หลานจื่อเฉิน
“เมื่อกี้ขอบคุณนะ!” เธอพูดอย่างเร่งรีบ
จากนั้น มองไปที่ประตูร้าน
ทางนั้น ลูกค้าคนอื่นกำลังออกจากร้านด้วยความช่วยเหลือของตำรวจ หนึ่งในนั้นคือพี่อี้ของเธอ
ตาของเธอเป็นประกาย: “ฉันไปหาเพื่อนของฉันก่อนนะ ลาก่อน!” พูดจบ เธอก็หันหลังและวิ่งไป
หลานจื่อเฉินมองไปที่หญิงสาวที่กำลังวิ่งตามชายหนุ่ม ดวงตาของเขาหรี่ลง
อย่างไรก็ตาม แทนที่จะหยุด เขาหันหลังกลับและเดินออกไปข้างนอก
หลานเสี่ยวถางอยู่ในความตื่นตระหนกที่นั่น แต่เธอกับสือมูเฉินไม่เคยเรียนศิลปะการต่อสู้ และยังอุ้มหวันหว่าน พวกเขาจึงไม่กล้าเข้าใกล้ที่นั่น
เมื่อเห็นว่าหลานจื่อเฉินเดินออกมา หลานเสี่ยวถางก็รีบเข้าไปหาเขา: “เสี่ยวเฉิน เป็นอะไรไหม? เกิดอะไรขึ้น?”
“เมื่อกี้มีการปล้นในร้าน!” หลานจื่อเฉินพูดด้วยรอยยิ้มที่มุมริมฝีปากของเขา:“แต่ถูกผมยิงตายไปแล้วสามคน และพิการไปหนึ่งคน!”
เมื่อหลานเสี่ยวถางได้ยินเช่นนี้หัวใจของของเธอก็เต้นแรง เธอรู้ดีว่าน้องชายของเธอมีทักษะด้านนี้ เธอเพียงตบไหล่เขา: “ยังไงก็ต้องระวังหน่อย!”
“พี่ นี่ไม่ใช่สิ่งที่มีความสุขที่สุด!” หลานจื่อเฉินพูดถึงตรงนี้ เดินไปหอมแก้มหวันหว่าน: “ตัวเล็ก รอลุงกับป้าแต่งงานกันก่อน หนูจะกลายเป็นคนที่ยิ่งใหญ่ที่สุด!”
“ห้ะ?” หลานเสี่ยวถางไม่ทันกับความคิดของเขา
“พี่ เมื่อกี้ผมเจอผู้หญิงที่ผมพูดถึงเมื่อคืน!” ดวงตาของหลานจื่อเฉินเต็มไปด้วยแสงแห่งความหวัง พูดอย่างตื่นเต้น: “เมื่อกี้ผมเพิ่งช่วยเธอ เธอจึงบอกชื่อของเธอและให้ช่องทางการติดต่อ!”
“โอ้พระเจ้า เป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ!” หลานเสี่ยวถางกล่าวว่า:“เธอออกมาหรือยัง? เธออยู่ที่ไหน?”
“ยังไม่ออกมา คงอยู่กับแฟนของเธอ!” หลานจื่อเฉินพูดอย่างเป็นธรรมชาติ
“ห้ะ? มีแฟนแล้วเหรอ?” หลานเสี่ยวถางรู้สึกผิดหวังแทนน้องชาย
“มีแฟนแล้วยังไง?” หลานจื่อเฉินกล่าว: “ถึงยังไงก็ยังไม่แต่งงาน ถ้าผมชอบ ผมก็จะแย่งมันมา!”
ด้านข้าง สือมูเฉินได้ยินและพยักหน้าเห็นด้วย: “ใช่ แค่ถูกใจก็ลงมือเลย ในฐานะมนุษย์ห้ามลังเลว่าจะไปข้างหน้าหรือถอยหลัง”
หลานเสี่ยวถางกลอกตาใส่สือมูเฉิน: “อย่ามาสอนให้เสี่ยวเฉินเสียคน!”
หลานเสี่ยวถางไม่พูดจะดีกว่า เมื่อเธอพูด สือมูเฉินยิ่งวางแขนบนไหล่ของหลานจื่อเฉิน: “อยากรู้ไหมว่าฉันจัดการกับพี่สาวนายยังไง? เดี๋ยวฉันจะสอนประสบการณ์ให้!”
แม้ว่าทักษะการยิงปืนของหลานจื่อเฉินจะโดดเด่น แต่เขาไม่มีประสบการณ์ในการจีบสาว เขาปฏิบัติตามกฎต่อไปนี้: เห็นแล้วชอบก็ลงมือทันที เรียบง่าย และหยาบคาย ไร้ทักษะ
เขาหันไปมองพี่เขย นึกถึงสือมูเฉินใช้ตัวตนของJarvisหลอกลวงหลานเสี่ยวถาง แค่ดูก็รู้ว่าเป็นคนแผนสูง พยักหน้า: “เอาล่ะ พี่เขย คืนนี้ผมจะไปเรียนรู้กับพี่!”
เมื่อหลานเสี่ยวถางได้ยิน เธอก็อดไม่ได้ที่จะเหยียดมือออกและหยิกเอวของสือมูเฉิน น่าเสียดายที่มันเป็นกล้ามเนื้อ ดังนั้นจึงหยิกไม่เจ็บ…
ตอนเที่ยง ทุกคนกินมื้อเที่ยงที่ตลาด แล้วขับรถกลับ
ทันทีที่กลับถึงบ้าน ก็ได้ยินว่าตระกูลเพอร์เซลล์ก็มาถึงแล้ว
หลานเสี่ยวถางอุ้มหวันหว่านไปที่ห้องนั่งเล่น และเห็นโอหยางจวิ้นนั่งอยู่บนโซฟา
เขาเงยหน้าขึ้น เห็นหลานเสี่ยวถาง จึงลุกขึ้นและเดินไปหาทันที
“เสี่ยวถาง” เขาทักทายเขาแล้วจ้องไปที่หวันหว่านในอ้อมแขนของหลานเสี่ยวถาง
เจ้าตัวเล็กเพิ่งตื่น ตายังคงพร่ามัวเล็กน้อย และยังคงหาว
โอหยางจวิ้นรู้สึกว่าตัวเองประหม่าเล็กน้อย
เขากังวลว่าหวันหว่านจะจำเขาไม่ได้แล้ว ถ้าเธอไม่ยอมให้เขาอุ้มจะทำอย่างไร?
วันนี้ก่อนที่เขาจะมา เขาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยไม่ฉีดน้ำหอม เพราะกลัวหวันหว่านจะจำกลิ่นของเขาไม่ได้
ในขณะนี้ เขายื่นมือออกและสัมผัสมือเล็กๆของหวันหว่าน
เด็กหญิงตัวเล็กดูเหมือนจะตื่นขึ้นในที่สุด จากนั้นก็ค่อยๆจ้องมองไปที่ใบหน้าของโอหยางจวิ้น
เขารู้สึกประหม่ามากขึ้น รอการตอบสนองจากสาวน้อย
ไม่ได้เจอกันหลายเดือน เธอโตขึ้นมาก ดวงตาของเธอยังบริสุทธิ์สีดำ แต่ใบหน้าเล็กๆของเธอขาวขึ้นและบอบบางกว่า ขนตาของเธอก็ยาวขึ้น
ตอนแรกเธอมองมาที่เขาเป็นเวลาหลายวินาที ในขณะที่โอหยางจวิ้นกำลังจะเรียกเธอ ทันใดนั้น มุมริมฝีปากของเธอก็ยกขึ้นและยิ้มกว้างให้เขา
โอหยางจวิ้นรู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นผิดจังหวะ ความกังวลใจเดิมหายไป และแทนที่ด้วยความผ่อนคลาย
โชคดีที่สาวน้อยของเขายังจำเขาได้!
เขาเหยียดแขนออก หวันหว่านเองก็เต็มใจที่จะให้เขาอุ้ม ดังนั้นโอหยางจวิ้นจึงรับหวันหว่านจากหลานเสี่ยวถาง
แม้ว่าน้ำหนักเพียงเล็กน้อยนั้นไม่มีความหมายสำหรับเขาเลย แต่โอหยางจวิ้นก็รู้สึกอย่างเห็นได้ชัดว่าเจ้าตัวเล็กโตขึ้นจริงๆ
ก่อนหน้านี้แผ่นหลังของเธอเล็กกว่าฝ่ามือของเขา แต่ตอนนี้มันเกือบจะเท่าแล้ว
ยิ่งไปกว่านั้น ไขมันในตัวเจ้าตัวเล็กก็น้อยลง ใบหน้าละเอียดอ่อนและสวยงามมากขึ้น ทำให้ผู้คนอยากหอมแก้มเธอ
อันที่จริง โอหยางจวิ้นกำลังจะทำเช่นนั้นเหมือนกัน
แต่ขณะที่เขากำลังจะหอมแก้มหวันหว่าน เธอยกแขนทั้งสองข้างขึ้นก่อน
เธอเอื้อมมือออกไปและสัมผัสใบหน้าของโอหยางจวิ้น บีบแก้มของเขา บีบด้วยความอยากรู้อยากเห็น จากนั้นก็ตบเบาๆสองที!
ในห้องนั่งเล่น สายตาของทุกคนจับจ้องมาที่พวกเขา และพวกเขาก็อดหัวเราะไม่ได้เมื่อเห็นมัน
การกระทำของหวันหว่านเหมือนถอดเขี้ยวเสือ
แถมเสือยังไม่โกรธเลยสักนิด เขาโน้มตัวลงหอมแก้มหวันหว่าน แล้วบีบที่แก้มของเธอเบาๆ : “หวันหว่าน จำลุงได้ไหม?”
หวันหว่านกระพริบตา แต่เห็นได้ชัดว่าไม่ได้สนใจคำพูดของโอหยางจวิ้น แต่ยังคงเอื้อมมือออกไปและเล่นกับใบหน้าของโอหยางจวิ้น
เธอพบว่าคางและแก้มของเขามีหนวด รู้สึกสนุก
เธอมักจะเล่นของสือมูเฉิน ดังนั้นหลังจากได้สัมผัสของโอหยางจวิ้น เธอจึงเล่นอย่างสนุกสนาน
ในห้องนั่งเล่น ทุกคนหัวเราะอย่างมีความสุข แม้แต่ปู่ทวดแดเนียลที่แก้มแดงระเรื่อก็พูดกับโอหยางจวิ้นว่า: “Bojan ดูจนฉันเองก็อยากเล่นบ้างแล้ว!”
มือของสาวน้อยไม่ได้มีแรงขนาดนั้น ดังนั้นเมื่อเธอตบแบบนี้ มันจึงไม่เจ็บ
โอหยางจวิ้นโอบมือเล็กๆของเธอ เขารู้สึกราวกับว่าเขากำลังอุ้มสำลีก้อนเล็กๆ เขาทำเสียงอ่อนลงและเกลี้ยกล่อม: “หวันหว่านชอบตีกลองเหรอ? ถ้างั้นเราไปซื้อกลองกันดีไหม ให้หวันหว่านตีเล่น?”
ดูเหมือนว่าเจ้าตัวเล็กจะฟังรู้เรื่อง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความดีใจ หลังจากที่มองดูโอหยางจวิ้นอย่างตั้งใจเป็นเวลาหลายวินาที เธอก็เอนตัวมาหอมแก้มเขา!
เมื่อสือมูเฉินเห็นฉากนี้ รู้สึกไม่พอใจทันที
เจ้าหญิงตัวน้อยของเขา หอมแก้มตัวเองและหลานเสี่ยวถางได้ แต่ทำไมถึงหอมแก้มหลานจื่อเฉิน ตอนนี้ยังหอมแก้มโอหยางจวิ้นอีก
รู้สึกรับไม่ได้ ความรู้สึกนี้อึดอัดราวกับว่ากำลังถูกแย่งของรักไป
อืม หลังจากนี้เขาต้องสอนลูกสาวให้ดี ยกเว้นพ่อของเธอ ห้ามหอมแก้มผู้ชายอื่น!
ในขณะนี้ โอหยางจวิ้นถูกหวันหว่านหอมแก้ม มีท่าทางตื่นเต้นและพูดกับแดเนียล: “คุณปู่ ดูสิ ผมกับหวันหว่านสนิทกันมาก ดูเหมือนว่าเธอยังจำเรื่องก่อนหน้านี้ได้!”
“เหอะ เมื่อกี้หวันหว่านก็หอมแก้มผม!” หลานจื่อเฉินเดินเข้ามา: “หวันหว่าน มา ลุงอุ้ม! ไปเล่นของเล่นกันเถอะ!”
เมื่อหวันหว่านได้ยินเช่นนั้น เธอก็กระดิกขาและกระโจนเข้าหาหลานจื่อเฉินทันที
โอหยางจวิ้นกังวลมาก: “หลานจื่อเฉิน อย่ามาล่อลวงเด็กด้วยวิธีนี้! หวันหว่านยังเด็ก เธอจะแยกแยะการถูกล่อลวงได้อย่างไร!”
“ไม่เกี่ยวกับผมสักหน่อย!” หลานจื่อเฉินอุ้มหวันหว่านมาอย่างภาคภูมิใจ หอมแก้มเธอ: “หวันหว่านของเราเก่งที่สุด ลุงจะพาไปเล่น เราจะไม่เล่นกับลุงที่ไม่ดี!”
“หลานจื่อเฉิน พูดให้ดี! ลุงไม่ดีอะไร?” โอหยางจวิ้นเดินตามหลัง: “มีลุงที่ไหนสอนเด็กแบบนี้?!”
หลานเสี่ยวถางอดหัวเราะไม่ได้เมื่อได้ยินการเถียงกันระหว่างทั้งสอง หรือการอยู่กับเด็กมากๆแล้ว อายุของเราก็จะลดลงโดยอัตโนมัติ? ดูเหมือนว่าอยู่กับเด็กจะทำให้กลับมาเป็นหนุ่มสาวอีกครั้ง!
