ปลอบใจฉัน ด้วยรักเธอ - บทที่ 44 เธออยู่กับผู้ชายคนอื่น คุณหึงหรือไม่
“ประธานหัน เราจะไปที่…” เสี่ยวเห๋อไม่เคยเห็นหันจื่ออี้พาผู้หญิงกลับบ้าน แต่มาวันนี้กลับพากลับมา แต่ที่สำคัญไม่ใช่พามาแค่คนเดียว แต่พากลับมาถึงสองคน ซึ่งทำให้เขารู้สึกอิจฉาเล็กน้อย เป็นคนรวยมันดีอย่างนี้นี่เอง !
“ไปที่โรงแรมที่ผมอยู่” หันจื่ออี้สั่ง เขาอุ้มเสี่ยวถางวางลงเบาะหลังอย่างนุ่มนวล
และในขณะนี้ โทรศัพท์มือถือของเฉียวโยวโยวก็ดังขึ้น หันจื่ออี้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ปรากฏว่าสายที่โทรมาคือฟู้เจียนปอที่โทรมา ดังนั้นเขาจึงรีบรับโทรศัพท์ในทันที ” ฮาโหล ”
“คุณคือ ?” ฟู้เจียนปอรีบถามกลับ
หันจื่ออี้ตอบกล่าวว่า ” ผมคือฟู้เจียนปอ เฉียวโยวโยวและหลานเสี่ยวถางดื่มจนเมาในบาร์ คุณรู้หรือไม่ว่าเฉียวโยวโยวอาศัยอยู่ที่ไหน? ผมจะไปส่งพวกเขา ”
ฟู้เจียนปอถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขารายงานที่อยู่นั้นแล้วพูดว่า” เฉียวโยวโยวเป็นไงบ้าง อ้วกหรือเปล่า ? ช่วยผมดูแลพวกเธอด้วย ”
“อย่ากังวล นอนสักตื่นก็คงหาย ” หันจื่ออี้ตอบกลับ “บ้านของเสี่ยวถางอยู่ไหน ? คุณรู้หรือไม่ ? ”
ฟู้เจียนปอตอบกลับว่า ” อันนี้ผมก็ไม่ค่อยแน่ใจ ได้ยินโยวโยวบอกว่า เธอแต่งงานแล้ว แต่ผมไม่ทราบรายละเอียดมากนัก ”
หันจืออี้จับมือหลานเสี่ยวถางไว้แน่น เขารู้ว่าสิ่งฟู้เจียนปอบอกน่าจะหมายถึงสือเพ่ยหลิน เขารู้สึกโล่งอกและตอบกลับไปว่า “โอเค ผมเข้าใจแล้ว วันนี้เรื่องที่ผมเป็นคนพาเธอกลับมาบ้าน อย่าบอกหลานเสี่ยวถางล่ะ ”
หลังจากวางสาย หันจืออี้ก็บอกคนขับว่า “ไปที่อพาร์ตเมนต์เซี่ยงไฮ้ บนถนน ยูตัน ก่อน”
ในขณะนี้ ในออฟฟิศของบริษัท Times Group สือมูเฉินกำลังคุยเรื่องการซื้อกิจการกับสือเพ่ยหลิน และโทรศัพท์เขาก็ดังขึ้น
เมื่อเห็นว่าสายที่โทรเข้ามาคือหยานชิงเจ๋อ เขากล่าวสวัสดีสือเพ่ยหลินและเดินออกจากห้องประชุม
“พี่เฉิน” หยานชิงเจ๋อกล่าว “ดูเหมือนว่าผมจะพบเบาะแสสำคัญบางอย่างเข้าแล้ว”
“พูดมา” สือมูเฉินพูดสั้นๆ
“จริงๆ แล้วพวกเขาไม่ได้สงสัยพี่ แต่เป็นหนี้ความรักเก่าของพี่สะใภ้ ” หยานชิงเจ๋อกล่าวด้วยรอยยิ้ม ” เขาเป็นลูกบุญธรรมของประธานซือมี่เท้อผู้ที่ถือหุ้นใหญ่สุดของบริษัทซอฟต์แวร์ Latitude Technology มีชื่อว่าหันจื่ออี้ อายุ 26 ปีในปีนี้ เป็นคนรักเก่าของพี่สะใภ้สมัยเรียนมัธยมปลาย เขาตามจีบเธออยู่สามปี ”
สือมูเฉินมีสีหน้านิ่งเฉย แต่ดวงตาของเขามืดลงและรู้สึกหึงเล็กน้อย เขาพูดเบา ๆ ” พูดต่อไป ”
“พี่สะใภ้และหันจื่ออี้เรียนอยู่โรงเรียนมัธยมด้วยกัน เขาชอบพี่สะใภ้ ในโรงเรียนทุกคนต่างรู้ ต่อมาเขาอยู่มหาลัยปีหนึ่งและพี่สะใภ้อยู่มัธยมปลายปีสาม ทั้งสองดูเหมือนจะติดต่อกันมาเรื่อยๆ ต่อมาพี่สะใภ้สอบเข้ามหาลัยเดียวกันกับเขาและเรียนคณะวิศวกรรมซอฟต์แวร์ด้วยกัน แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง จู่ๆ เขาก็ไปต่างประเทศและไม่มีข่าวคราวอีกเลย ” หยานชิงเจ๋อกล่าวต่อว่า ” ทั้งหมดก็มีแค่นี้แหละ เดี๋ยวผมจะส่งรูปหันจื่ออี้ไปให้ ”
สือมูเฉินกำโทรศัพท์แน่น เขาดูรูปใน WeChat ที่เพิ่งได้รับมา จ้องไปที่ใบหน้าเด็กหนุ่มคนหนึ่งอยู่สักพักแล้วพูดว่า “ผมเห็นแล้ว”
“พี่เฉิน พี่คงไม่หึงใช่ไหม ?” หยานชิงเจ๋อพูด “ที่จริง พี่สะใภ้ไม่รู้เรื่องด้วย แต่น่าจะเป็นคำสั่งของของหันจื่ออี้ให้รับเธอเข้าทำงานในบริษัท Latitude Technology และที่สำคัญไปกว่านั้น หันจื่ออี้ออกจากประเทศอังกฤษเมื่อคืนนี้ คาดว่าตอนนี้น่าจะถึงหนิงเฉิงแล้ว ”
“โอเค นายติดตามโครงการ DEEP ต่อไป และแจ้งให้ฉันทราบถึงความคืบหน้า ” สือมูเฉินกล่าว เขาวางสายแล้วกลับไปที่ห้องประชุม
แต่ว่า ทันทีที่เขาเดินเข้ามา เขาสังเกตเห็นว่าบรรยากาศเปลี่ยนไป และเมื่อเห็นสือเพ่ยหลินยังคงนั่งอยู่ท่าเดิม เพียงแต่ว่าเขากำลังแสดงสีหน้าโกรธและพยายามระงับความโกรธเอาไว้
“เกิดอะไรขึ้น ?” สือมูเฉินเดินเข้ามาถาม
สือเพ่ยหลินจ้องลงไปที่หน้าจอโทรศัพท์ และไม่ได้สนใจสิ่งที่สือมูเฉินถาม
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ดูเหมือนเขาจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ และรอยยิ้มอันโหดร้ายก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา เขายื่นโทรศัพท์ออกไป “คุณอา ผมรู้สึกว่าคุณอาน่าสนใจอยู่ไม่น้อย ”
สือมูเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย รับโทรศัพท์ และสายตาของเขาจ้องไปที่การสนทนา WeChat
มันคือเฉินจื่อโร่วส่งไปให้สือเพ่ยหลิน มีแค่ประโยคเดียว และที่เหลือทั้งหมดคือรูปภาพ ” พี่เพ่ยหลิน วันนี้ฉันบังเอิญไปเจอหลานเสี่ยวถาง และเห็นเขาอยู่กับผู้ชายคนหนึ่ง คุณคิดว่าผู้ชายคนนั้นกับผู้ชายคนก่อนที่ให้เธอสวมเสื้อผ้าของเขาเป็นคนๆเดียวกันหรือไม่ ? ”
เมื่อสือมูเฉินเปิดดู รูม่านตาของเขาหดตัวลงอย่างเห็นได้ชัด!
ในภาพหลานเสี่ยวถางกำลังนั่งอยู่ในบาร์และชายคนนั้นก็เอนตัวโอบไหล่ของเธอราวกับว่าก้มศีรษะเพื่อจูบเธอ
ในภาพจากด้านหลัง ชายคนนั้นอุ้มเธอขึ้นและออกจากบาร์
ภาพสุดท้ายเป็นภาพของชายคนหนึ่งอุ้มเธอเข้าไปในรถ
โชคดีที่เคยเห็นผู้ชายคนนั้นเมื่อกี้นี้ เขาก็คือหันจื่ออี้
“คุณอา คุณเห็นไหม ผมบอกแล้วว่าเธอไม่เหมาะกับคุณอา…” สือเพ่ยหลินคิดว่าเขาคงจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แต่แล้ว เขากลับทำหน้านิ่งเฉย ออกจะดูสบายใจด้วยซ้ำ
อย่างไรก็ตาม เมื่อนึกถึงหลานเสี่ยวถางอยู่กับผู้ชายคนอื่น สือเพ่ยหลินก็รู้สึกเจ็บจี๊ดในใจขึ้นมา เหมือนโดนมดเป็นพันตัวกัด
“สือเพ่ยหลิน มองอย่างไม่เข้าใจ อีกอย่างภาพที่เห็น เห็นได้ชัดว่าเป็นฝีมือของคนใกล้ตัว ” สือมูเฉินยังคงไม่แสดงท่าทีอะไร สายตาเขานิ่งราวกับน้ำ “นายคิดบ้างหรือเปล่า? ว่าคนที่ส่งรูปนี้มาให้” มีจุดประสงค์อะไร ?”
สือเพ่ยหลินนิ่งไปครู่หนึ่งและความคิดที่ครุ่นคิดก็ผุดขึ้นมาในดวงตาของเขา ครู่ต่อมาเขายังคงจดจ่ออยู่กับสือมูเฉิน “คุณอา คุณไม่โกรธ ก่อนหน้านี้คุณแค่เล่นๆ กับเธอใช่ไหม? ”
“เพ่ยหลิน นายอยากได้คำตอบแบบไหนจากฉัน ? ” สือมูเฉินมองมาที่เขา “การแสดงออกแบบนี้ ทำให้ฉันรู้สึกว่านายเสียใจที่หย่ากับเธอ”
เมื่อสือเพ่ยหลินได้ยินคำพูดของสือมูเฉิน ก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาทันที เขาลุกขึ้นยืนและปฏิเสธในทันที ” เหอะๆ จะเป็นไปได้ไง! ทำไมผมต้องเสียใจด้วย ! ผมหมดรักเธอไปตั้งนานแล้ว และตอนนี้ผมก็แต่งงานมีครอบครัวใหม่แล้ว ผมจะเสียใจทำไม !”
สือมูเฉินมองเขาอย่างเฉยเมย “ในเมื่อนายไม่ได้เสียใจ นายจะร้อนรนทำไม ? ” เขาหรี่ตามอง ” อาการของนายตอนนี้ เหมือนโดนคนอื่นทำให้เจ็บจนกลายเป็นความโกรธ ”
สือเพ่ยหลินสะดุ้ง และเพิ่งรู้ตัวว่าเขาแสดงอาการออกมามากจนเกินไป ตอนนี้เขาหงุดหงิดนิดหน่อยและเขาขมวดคิ้ว “ผมแค่–”
ดูเหมือนว่ายิ่งเขาแก้ตัวมากเท่าไหร่ก็ยิ่งดูเหมือนว่าเขากำลังรู้สึกเสียใจที่หย่ากับผู้หญิงที่น่าเบื่อคนนี้ และมันยิ่งทำให้เขาหงุดหงิดมากขึ้น
สือมูเฉินหยิบแฟ้มขึ้นมาแล้วพูดอย่างใจเย็น ” ในเมื่อไม่ได้เป็นอย่างที่คิด งั้นเรามาคุยเรื่องนี้ต่อไปเถอะ”
สือเพ่ยรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย เขาเหลือบมองไปที่สือมูเฉินด้วยความอยากรู้ อันที่จริงแล้วเขาต้องการเห็นสือมูเฉินโกรธ แต่น่าเสียดายที่มันไม่เป็นอย่างที่คิด
เดิมทีรู้สึกโมโหเล็กน้อย แต่วินาทีต่อมา เขาก็รู้สึกสบายใจขึ้นมา
ดังนั้นสือมูเฉินแค่เล่นๆ กับหลานเสี่ยวถางและเขาไม่ได้จริงจังอะไรกับ เขาจึงไม่สนใจอะไร ?
เมื่อคิดแบบนี้แล้ว สือเพ่ยหลินก็รู้สึกสบายใจมากขึ้น
หันจื่ออี้กับคนขับรถเสี่ยวเห๋อพาหลานเสี่ยวถางและเฉียวโยวโยวมาถึงที่บ้านของเฉียวโยวโยว เขาหยิบกุญแจออกจากกระเป๋าเธอและเปิดประตูบ้าน
หันจื่ออี้วางเฉียวโยวโยวไว้ในห้องนอน เขามองไปที่หลานเสี่ยวถาง และเขาครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
ดูเหมือนว่าหลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็เปิดปากพูดกับเสี่ยวเห๋อว่า “ นายไปรอฉันที่รถ ฉันจะรอให้พวกเขาตื่นแล้วค่อยไป ”
“ได้ครับ คุณหัน” ตอนที่เสี่ยวเห๋อ กำลังเดินลงมาชั้นล่าง เขาก็บ่นในใจ ทั้งๆ ที่ต้องการจะเล่นชายหนึ่งหญิงสอง ยังจะมาพูดปลด … เขาเป็นเจ้านาย เราเป็นลูกน้องจะไปพูดอะไรได้?
หันจื่ออี้อุ้มหลานเสี่ยวถางและเดินไปที่โซฟา เขาวางเธอลง จากนั้นไปกดน้ำมาสองแก้ว
“เสี่ยวถาง ดื่มน้ำ” เขาปล่อยให้เธอพิงไหล่ของเขาแล้วป้อนน้ำ
โชคดีที่หลานเสี่ยวถางรู้สึกตัวเล็กน้อย ดังนั้นเธอจึงค่อยๆดื่มมันจนหมดแก้ว
หันจื่ออี้เดินไปที่ห้องนอนอีกครั้ง เขาเอาน้ำไปให้เฉียวโยวโยวดื่มและกลับมาที่ห้องรับแขก
เขามองดูหญิงสาวบนโซฟา ผ่านไป 6 ปี ดูเหมือนเธอจะผอมลง
หน้าที่อ้วนเหมือนเด็กทารกถูกแทนที่ด้วยคางแหลม เขายกมือของเธอขึ้นและพบว่ามีบางอย่างอยู่ในมือของเธอ
เขาขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้ ในใจของเขาถูกครอบงำ
อันที่จริง เมื่อสองปีที่แล้วทุกอย่างเริ่มเข้าทางและเขากำลังจะกลับมา
แต่แล้ว หลังจากที่เขาซื้อตั๋วเครื่องบินเรียบร้อย ก็มีเพื่อนร่วมชั้นเรียนคนหนึ่ง โทรมาบอกว่า หลานเสี่ยวถางแต่งงานแล้ว แต่ไม่รู้ว่าแต่งกับใคร
ในเวลานั้น เขาไม่เชื่อในเรื่องนี้ เขาถึงกับจ้างคนสืบสวนเรื่องนี้อย่างจริงจัง เขาจึงรู้ว่าหลานเสี่ยวถางแต่งงานกับลูกเจ้าของบริษัท Times Group
ในเวลานั้นเนื่องจากข่าวของตระกูลสือถูกปิด เขาไม่รู้ว่าสือเพ่ยหลินได้รับบาดเจ็บและกำลังนอนอยู่บนเตียง เขาคิดเพียงแค่ว่าที่หลานเสี่ยวถางแต่งงานกับลูกชายตระกูลสือ เพียงเพื่อต้องการเป็นภรรยาของลูกเศรษฐี
แต่……
ทำไมมาตอนนี้ มือที่เคยนุ่มนวลของเธอกลับไม่เหลือความนุ่มนวลไว้เลย และยิ่งไปกว่านั้น เธอแต่งงานไปได้แค่สองปี แต่มือของเธอกลับหยาบกระด้างเช่นนี้
และแล้ว เขาก็ได้ข่าวอีกครั้งว่า หลานเสี่ยวถางและสือเพ่ยหลินหย่าร้างกันแล้ว และพ่อของเขาเพิ่งยอมให้เขากลับประเทศจีนเพื่อพัฒนาตลาดจีน และเขาวางแผนที่จะอยู่ที่นี้อย่างถาวร
เขาไม่มีทางเลือกนอกจากต้องพลาดช่วงเวลาหกปี และเขาต้องการชดเชยให้กับอนาคต!
“เสี่ยวถาง จริงๆ แล้ว…” หันจื่ออี้มองดูหลานเสี่ยวถางที่กำลังหลับอยู่ “ ฉันไม่อยากทิ้งเธอตั้งแต่แรก ฉันไม่ได้บอกลาเธอสักคำเพราะว่า…”
เมื่อนึกถึงอดีต ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเศร้าหมองและความเจ็บปวด และนิ้วของเขาเลื่อนไปมาบนแก้มของหลานเสี่ยวถางอย่างนุ่มนวล ราวกับว่าเขาได้เลื่อนผ่านหกปีที่เขาไม่สามารถหวนกลับคืนมาได้
ในขณะนี้ โทรศัพท์ของหลานเสี่ยวถางก็ดังขึ้น
หลังจากที่สือมูเฉินและสือเพ่ยหลินพูดคุยกันเสร็จ เขาก็กลับห้องทำงานของเขาทันทีและโทรหาหลานเสี่ยวถาง
โทรติด แต่ไม่มีคนรับสายจนกว่าเสียงกริ่งสิ้นสุดลง มือของสือมูเฉินอ่อนลงและค่อยๆ กำแน่นขึ้นอีกครั้ง เขาบีบโทรศัพท์มือถืออย่างแรง
เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งและโทรเข้าโทรศัพท์บ้าน
และที่บ้านก็เช่นเดียวกัน เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์บ้านก็สิ้นสุดลงและไม่มีใครรับสาย
เธอไม่ได้กลับบ้าน สิ่งที่เฉินจื่อโรวส่งมาเป็นเรื่องจริง!
หันจื่ออี้? เมื่อสือมูเฉินเปิดภาพที่หยานชิงเจ๋อส่งให้เขา ใบหน้าที่อ่อนเยาว์และหล่อเหลาก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา
เขานั่งที่โต๊ะทำงาน เปิดคอมพิวเตอร์เพื่อค้นหา และพิมพ์คำว่า ” หันจื่ออี้ ” สามคำ
ทันใดนั้น ไฟล์ของเขาก็ปรากฏขึ้น
หันจื่ออี้ อายุ 26 ปี ราศีสิงห์ เกิดที่หนิงเฉิง มีผลการเรียนดีตั้งแต่เด็ก หลังจากเรียนจบมัธยมปลาย เขาสอบเข้าคณะวิศวกรรมซอฟต์แวร์ของมหาวิทยาลัยหนิงเฉิง หลังจากอยู่ปีสอง เพราะผลการเรียนดี เขาได้ไปเรียนต่อที่ที่ต่างประเทศในฐานะนักเรียนแลกเปลี่ยน
ในปีแรก เขาเข้าร่วม Latitude Technology และได้รับการยอมรับจากผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุดของบริษัท Latitude Technology เขาได้กลายเป็นลูกชายที่ชอบธรรมและปัจจุบันถือหุ้น 22% ของบริษัท Latitude Technology
*บทสนทนากับนักข่าว
นักข่าว: คุณสือมูเฉินคุณหึงเหรอ?
สือมูเฉิน : ไม่ได้หึง
นักข่าว (สงสัย): ไม่หึงจริงเหรอ?
สือมูเฉิน(พูดอย่างเย็นชา ): ผมจะหึงได้ยังไง?
นักข่าว: คุณสือมูเฉินมั่นใจในตัวเองมาก!
สือมูเฉิน (บทพูดคนเดียวภายใน): ฮ่า ฮ่า แม้จะโมโหจนกัดฟันแทบหลุด ผมจะไม่กลืนน้ำลายตัวเอง ผมจะให้พวกคุณเห็นอาการหึงของผมได้อย่างไร !
