ปลอบใจฉัน ด้วยรักเธอ - บทที่ 442 แทบรอไม่ไหวที่จะได้พบเขา

“แน่นอนว่าคุณไม่รู้” หมอกล่าว: “เขาบอกว่าถ้าคุณรู้ล่วงหน้า คุณจะไม่รับการบริจาคของเขาแน่นอน ดังนั้น เขาขอให้พวกเราทุกคนช่วยกันปกปิดไว้ ต่อมาพบว่าร่างกายของคุณผิดปกติ อาจจะถึงตายได้ ทันทีที่เขารู้ เขาก็ดึงเข็มทั้งหมดออกและไปหาคุณ แต่คุณไม่แม้แต่จะพูดปลอบโยนเขา แถมยังปล่อยให้เขาเดินออกไป และเป็นลมอยู่หน้าห้อง!”

เมื่อฮั่วชิงชิงได้ยินเช่นนี้ เธอรู้สึกเสียใจมาก: “ทั้งหมดเป็นความผิดของฉันเอง ถ้า…”

เธอกำลังคิด ถ้าตอนนั้นเธอรู้…

ด้วยความคิดดังกล่าว เธอก็เข้าใจความพยายามของหันจื่ออี้

ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาในตอนนั้น ถ้าเธอรู้ว่าไตที่จะนำมาปลูกถ่ายให้เธอเป็นของเขา เธอยอมตายดีกว่าที่จะรับมัน

ดังนั้น เรื่องทั้งหมดดูเหมือนจะถูกกำหนดไว้แต่แรกแล้ว

แต่ ทำไมเธอถึงเพิ่งรู้ตอนนี้?

“หลังจากที่เขาเป็นลมและตื่นขึ้น สิ่งเดียวที่เขาบอกเราคือให้ดูแลคุณต่อไป” หมอกล่าวถึงตรงนี้ และมองไปที่ฮั่วชิงชิง: “คนคนหนึ่งปฏิบัติกับคุณดีขนาดนี้ มันมีเรื่องอะไรกันแน่ที่คุณไม่อาจยกโทษให้เขาได้?”

ฮั่วชิงชิงส่ายหัว ไม่ ในช่วงสองปีที่ผ่านมา เธอมักจะคิดเรื่องนี้ในคืนที่นอนไม่หลับ สิ่งที่เขาพูดนั้นถูก

ตระกูลฮั่วของเราเป็นหนี้เขา

อย่างไรก็ตาม ฮั่วเฉิงเลี่ยงเป็นพ่อของเธอ และในตอนนั้นเธอไม่สามารถยอมรับความเป็นจริงเช่นนั้นได้ เหตุผลก็เหมือนกัน

มันเป็นปมระหว่างพวกเขา บางทีถ้ามีลูกอาจจะช่วยได้ แต่ไม่มี…

และตอนนี้–

ฮั่วชิงชิงเอื้อมมือไปแตะเอวของเธอ รู้สึกเลือดไหลเวียนอยู่ใต้ผิวหนังของเธอ หัวใจของเธอเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อน

ปรากฏว่าอวัยวะของเขาอยู่ในร่างกายของเธอ อยู่กับเธอมาตลอดสองปี!

“คุณหมอ ขอบคุณนะ!” ฮั่วชิงชิงปาดน้ำตาของเธอและมองไปที่หมอ: “คุณพูดถูก ไม่มีอะไรที่แก้ไขไม่ได้”

โดยเฉพาะอย่างยิ่งคือ เขาได้ช่วยชีวิตเธอถึงสามครั้ง

ครั้งแรก พวกเขาเป็นเพียงคนแปลกหน้า เขาคอยสนับสนุนเธออยู่ห่างๆเป็นเวลาหลายปี ในขณะที่ทุกคนถอดใจกับเธอ แต่เขากลับมีความหวังในตัวเธอ

ครั้งที่สอง เธอต้องการจะจากโลกนี้ไปเพราะเขา เขาพยายามช่วยเธอ และเกือบจะตกลงจากตึกสูงไปด้วย

ครั้งที่สาม เขายอมเจ็บปวดเพื่อช่วยเธอ บริจาคอวัยวะในร่างกายของเขาให้กับเธอ!

แม้ว่าการตายของฮั่วเฉิงเลี่ยงจะเป็นปมในใจของเธอ แต่ในขณะนี้ เธออยากเจอเขามาก

เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเมื่อเจอเขา แต่แค่อยากจะเจอ!

ฮั่วชิงชิงมองไปที่เอกสารการบริจาค ถ่ายรูปสองสามรูป จากนั้น บอกลาหมอและออกจากโรงพยาบาล

เธอรีบกลับไปที่ร้านอาหาร หันจื่ออี้จากไปนานแล้ว เธอจึงรีบไปที่ Latitude Technology

แต่ผู้คนที่อยู่ Latitude กล่าวว่าผู้ดูแลเขตภายในประเทศตอนนี้เป็นคนอังกฤษ และพวกเขาไม่รู้ว่าหันจื่ออี้กลับมาแล้ว

ดังนั้นเขาไม่ได้กลับไปที่ Latitude ถ้างั้น…

ฮั่วชิงชิงนึกถึงบ้านของพวกเขา เขาโอนบ้านให้เธอ เขาไม่เหลืออะไรแล้วในหนิงเฉิง

เธออดไม่ได้ที่จะเปิดสมุดรายชื่อ ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และโทรหาหันจื่ออี้

อย่างไรก็ตาม มีเสียงดังขึ้นจากอีกด้านของโทรศัพท์ โดยบอกว่าหมายเลขที่กำลังโทรนั้นว่างเปล่า

ฮั่วชิงชิงมองไปที่วีแชทของเธอ ในนี้ เธอไม่มีข้อมูลติดต่อของเขานานแล้ว

หมดหนทางแล้ว ทำได้เพียงโทรหาผู้ช่วยหวัง

เธอกำลังจะกด ก็มีสายเรียกเข้าจากโทรศัพท์ ฮั่วชิงชิงจึงรับสาย

ไม่คาดคิด ปรากฏว่าเป็นผู้ช่วยหวังที่โทรมา

ทางโทรศัพท์ น้ำเสียงของเขาเหมือนกำลังคุยธุรกิจ ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ผสมกับอารมณ์ความไม่พอใจ

เขาพูดก่อน: “ไม่ทราบว่านี่ใช่ฮั่วชิงชิงไหม?”

หัวใจของฮั่วชิงชิงเต้นแรง ทำไมเขาถึงโทรหาเธอ? เธอตอบว่า: “ฉันเอง”

“ผมคือหวังเฉา ผู้ช่วยของประธานหัน” ผู้ช่วยหวังกล่าว: “ประธานหันอยากถามคุณว่าพรุ่งนี้เช้าคุณว่างหรือเปล่า? ถ้าสะดวก มาพบกันที่หนิงเฉิงได้ไหม?”

เขานัดเจอเธอ…

ฮั่วชิงชิงรีบตอบอย่างรวดเร็ว:”ตอนนี้ฉันอยู่หนิงเฉิง”

ผู้ช่วยหวังแปลกใจเล็กน้อย เขาหันศีรษะและกระซิบกับหันจื่ออี้: “ประธานหัน ตอนนี้คุณฮั่วอยู่หนิงเฉิง”

“โอเค ถามเธอว่าพรุ่งนี้เช้า 9โมง เธอสะดวกหรือเปล่า” หันจื่ออี้กล่าว

ผู้ช่วยหวังพยักหน้าและพูดกับอีกฝ่าย: “คุณฮั่ว ประธานหันถามว่าพรุ่งนี้เช้า9โมงคุณว่างไหม? ใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมง”

“ฉันว่าง” ฮั่วชิงชิงนึกคิดในใจ แต่ก็ไม่อยากพยายามคิดต่อ จึงถามว่า:“มีอะไรหรือเปล่า?”

“บอกเธอว่า นายจะไปรับเธอตอน9โมงเช้า” หันจื่ออี้กล่าว และเดินเข้าไปในโรงแรม

“คุณฮั่ว ผมจะไปรับคุณที่บ้านตอน9โมง” ผู้ช่วยหวังกล่าว: “ไม่ทราบว่าที่อยู่ของคุณ?”

“ไม่ต้องมารับฉัน” ฮั่วชิงชิงตอนนี้ แทบรอไม่ไหวที่จะได้พบหันจื่ออี้ เธอหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดว่า: “ฉันอยากถามว่า ตอนนี้ประธานหันยู่ที่หนิงเฉิงหรือเปล่า? เขาอยู่ที่ไหน?”

ผู้ช่วยหวังไม่คิดว่าเธอจะถามเรื่องนี้ ดังนั้นเขาจึงพูดว่า: “ประธานหันอยู่ที่โรงแรม kempinski”

“ฉันจะไปหาเขาตอนนี้” ฮั่วชิงชิงกล่าว: “หมายเลขห้องเท่าไหร่?”

ผู้ช่วยหวังไม่สามารถบอกได้โดยไม่ได้รับอนุญาต ดังนั้นเขาจึงเดินเข้าไปข้างในและพูดกับหันจื่ออี้: “ประธานหัน คุณฮั่วบอกว่าเธอจะมาหาคุณตอนนี้”

“บอกเลขห้องกับเธอ” หันจื่ออี้พูดอย่างสบายๆ

“ประธานหันอยู่ห้อง 1801” ผู้ช่วยหวังกล่าว

“โอเค ฉันจะไปเดี๋ยวนี้!” ฮั่วชิงชิงวางสายและเรียกแท็กซี่ที่ทางเข้าโรงพยาบาล

อยู่ใจกลางเมือง จึงใช้เวลาเพียง20นาทีในการไปถึงที่หมาย

ฮั่วชิงชิงเดินเข้าไปในลิฟต์และมองเข้าไปในกระจก พบว่าตัวเองในตอนนี้ดูน่าเกลียดมาก

ผมของเธอยุ่งมาก และค่อนข้างชี้ฟู

และเพิ่งร้องไห้ เปลือกตาของเธอยังคงแดงและบวม

เครื่องสำอางของเธอหลุดหมดนานแล้ว

เธอจึงออกจากลิฟต์ และรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำชั้นหนึ่ง

โชคดีที่มีหวีอยู่ในกระเป๋า ฮั่วชิงชิงหวีผมของเธอให้เรียบร้อย จากนั้นเปิดก๊อกน้ำ ล้างหน้าล้างตา

หลังจากล้างหน้า ใบหน้าดูสดใสขึ้นเล็กน้อย

หลังจากทำทั้งหมด เธอส่องกระจกอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าเธอไม่ได้ดูน่าเกลียด แล้วจึงขึ้นลิฟต์อีกครั้ง

ตัวเลขบนหน้าจอ LED เปลี่ยนเรื่อยๆ หัวใจของฮั่วชิงชิงค่อยๆเต้นแรงขึ้น จนกระทั่งเธอได้ยินเสียง ‘ติ๊ง’ หัวใจของเธอเกือบจะร่วงไปอยู่ตาตุ่ม

เธอจับกระเป๋าแน่นโดยไม่รู้ตัว หลังจากดูป้ายแล้ว เธอเดินไปตามทางเดินด้านขวา

1801 อยู่ห้องในสุด เธอมาถึงที่ประตูแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนยกมือขึ้น

เธอพบว่าไม่ว่าเธอจะเตรียมใจมาเท่าไหร่ ขณะที่เธอกำลังจะกดกริ่ง มือของเธอยังคงสั่นสะท้าน และฝ่ามือของเธอก็เต็มไปด้วยเหงื่อที่เย็นยะเยือก

ในไม่ช้า ดูเหมือนมีเสียงเดิน แล้วประตูก็เปิดออก

ในขณะที่หันจื่ออี้ปรากฎตัวตรงหน้า ฮั่วชิงชิงเกือบจะลืมหายใจ ยืนนิ่งไม่ขยับ

เมื่อเทียบกับความตึงเครียดของเธอ ดูเหมือนว่าเขาจะผ่อนคลายมาก: “มาแล้วเหรอ? เข้ามาสิ”

ฮั่วชิงชิงยังคงปลอบตัวเองไม่ให้ประหม่า แต่เธอพบว่าเมื่อเธอเดินเข้าไปกับหันจื่ออี้ สมองของเธอยังคงวุ่นวายไม่รู้ตัว

“คุณอยากดื่มอะไร?” หันจื่ออี้ถามอย่างเป็นกันเอง

“อะไรก็ได้” ฮั่วชิงชิงตอบ สักพักหนึ่ง เธอไม่รู้ว่าควรจะวางมือและเท้าไว้ที่ไหน

“งั้นเป็นน้ำผลไม้อุ่นๆละกัน” หันจื่ออี้พูดพร้อมถือแก้วแล้วไปเทน้ำผลไม้ให้ฮั่วชิงชิง

ฮั่วชิงชิงมองที่แผ่นหลังของเขา ตอนนี้เขาอยู่ใกล้ เธอพบว่าเขาผอมลง ดังนั้น ดูเหมือนราวกับว่าเขาดูสูงกว่าเมื่อก่อน

เมื่อเขาหันกลับไปและไปที่ไมโครเวฟเพื่อทำให้อุ่นขึ้น เธอเห็นโครงร่างของเขา ซึ่งดูเหมือนจะชัดเจนกว่าเมื่อก่อนมาก

ชั่วขณะหนึ่ง หัวใจของเธอเริ่มเจ็บปวด แต่แผลที่เอวของเธอเริ่มร้อนรุ่มขึ้น

หันจื่ออี้ถือน้ำผลไม้อุ่นมา แล้วยื่นให้ฮั่วชิงชิง

เมื่อเห็นเธอนิ่งอยู่ เขาชี้ไปที่โซฟา ยิ้มแล้วพูดว่า:“ทำไมไม่นั่งล่ะ?”

ฮั่วชิงชิงนั่งลงอย่างแข็งทื่อ ราวกับว่าเพิ่งตอบสนอง

หันจื่ออี้นั่งลงตรงข้ามกับเธอ และเห็นว่าเธอดูอึดอัด เขาจึงพูดว่า: “ชิงชิง ขอโทษด้วยนะ ก่อนหน้านี้ผมไม่ค่อยกลับมาประเทศจีน เมื่อคุณออกจากโรงพยาบาลแล้ว นัดให้ผมไปทำเรื่องของเราให้จบ แต่ผมก็ไม่อยู่ ”

ฮั่วชิงชิงบีบกระเป๋าของเธอและเกิดความคิดที่ไม่ดีในใจ

ได้ยินหันจื่ออี้พูดขึ้นอีกครั้ง: “แต่หลังจากนั้น คุณไม่นัดผมอีก ผมไม่ค่อยได้กลับมาประเทศจีน เรื่องนี้จึงล่าช้ามาจนถึงตอนนี้…”

ตอนนี้เขานัดเธอมาเพราะ…

ฮั่วชิงชิงขัดจังหวะหันจื่ออี้: “ไม่เป็นไร ที่จริง—”

เธอมองหน้าเขา ไม่เจอเขามาเกือบสองปี เขายังเหมือนเดิม แต่ผิวของเขาดูขาวขึ้นกว่าเดิม เพราะเมื่อก่อนเขามักจะออกไปเล่นบาสเกตบอล ตอนนี้ไม่ได้เล่นแล้ว?

“วันนี้ผมให้ผู้ช่วยหวังโทรหาคุณ เดิมทีผมต้องการนัดคุณไปทำเรื่องให้จบพร้อมผม” หันจื่ออี้ยิ้ม: “ผ่านมาเกือบสองปีแล้ว ตามกฏหมายก็ถือว่าคุณโสดอย่างเป็นทางการแล้ว แต่ดูเหมือนต้องไปขึ้นศาล ผมเองก็ไม่แน่ใจ แต่คิดแล้วคงจะวุ่นวาย…”

ฮั่วชิงชิงเงยหน้ามองเขา เธอรู้สึกว่าริมฝีปากของเธอสั่น คอของเธอแห้ง ไม่สามารถส่งเสียงออกมาได้

“ฉัน จริงๆแล้วฉัน…” ฮั่วชิงชิงมองที่เอวของหันจื่ออี้ สูดหายใจเข้าลึกๆและกำลังจะบอกสิ่งที่เธอรู้

แต่ในเวลานี้ เขาริเริ่มพูดถึงมันเป็นครั้งแรก เธอตระหนักว่าเธอไม่อยากยุติความสัมพันธ์กับเขาเลย!

“มีอะไรเหรอ?” หันจื่ออี้ถาม

ฮั่วชิงชิงกำลังเรียบเรียงคำพูด ในขณะนี้ มีเสียงดนตรีดังขึ้นในห้อง

“ขอโทษนะ ผมขอรับโทรศัพท์ก่อน” หันจื่ออี้พูดและลุกขึ้นไปรับโทรศัพท์ จากนั้นเดินไปที่หน้าต่างสูง: “เซียวหลิน?”

ในห้องของโรงแรม ไม่ได้ใหญ่มากอยู่แล้ว และหันจื่ออี้ก็พูดอย่างไม่หลีกเลี่ยง ดังนั้นฮั่วชิงชิงจึงได้ยินเขาก็เรียกชื่อผู้หญิง

“โอเค ผมจะไปรับคุณตอน6โมง” หันจื่ออี้กล่าว

หลังจากนั้น ทั้งสองก็พูดอีกสองสามคำ และหันจื่ออี้ก็วางสาย

เขากลับไปที่โซฟาและนั่งลง: “ขอโทษด้วยนะ”

ฮั่วชิงชิงมองไปที่ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเขา และความอยากรู้ตัวตนของผู้หญิงคนนั้นไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไป: “เพื่อนของคุณเหรอ? คุณมีธุระต่อ?”

หันจื่ออี้พยักหน้า: “อืม รู้จักกันผ่านการนัดบอด”