ปลอบใจฉัน ด้วยรักเธอ - บทที่ 498 มีเพียงช่วงเวลานี้เท่านั้น ที่กล้ากอดเธอเช่นนี้

เนื่องจากฝนตกหนักอย่างไม่คาดคิด ดังนั้นงานโปรโมทแจกลายเซ็นจึงยุติลง สือจินหว่านยังไม่ได้ซื้ออัลบั้มที่มีลายเซ็น รู้สึกหดหู่เล็กน้อย เธอจึงไปนั่งรอหยานโม่หานที่ศาลาเล็กๆ

ในเวลานี้ ฝนเริ่มตกหนักขึ้น หยานโม่หานถือร่มเดินมา มองไปรอบๆ ในที่สุดก็เห็นสือจินหว่าน

ภายใต้ม่านฝน ร่างของเธอเลือนรางเล็กน้อย ดูเหมือนเด็กผู้หญิงที่กำลังหลบฝนในการ์ตูน

จู่ๆเขาก็นึกถึงประโยคหนึ่ง:สิ่งที่สวยงามที่สุดไม่ใช่ช่วงเวลาที่ฝนตก แต่เป็นช่วงเวลาที่ได้หลบฝนใต้ชายคาเดียวกับเธอ

เขาเดินไปหาเธอ มาถึงศาลาก็เก็บร่ม และหันไปมองสือจินหว่าน

“โม่หาน เราจะเข้าไปในห้างเลยไหม?” สือจินหว่านถาม

“รอก่อน” หยานโม่หานพูดพร้อมจับมือสือจินหว่าน

เธอตกใจ: “อะไร?”

เขารีบอธิบายว่า: “มือของเธอเย็นมาก ฉันจะช่วยให้อุ่นขึ้น”

“ไม่เป็นไร ไม่หนาว” สือจินหว่านรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยและต้องการดึงออก

หยานโม่หานจับแน่นขึ้น: “หวันหว่าน เป็นแฟนกันนะ!”

เธอทำอะไรไม่ถูก: “โม่หาน วันนั้นฉันก็บอกชัดเจนแล้วนะ!”

เขามองเธอด้วยสีหน้าจริงจัง จากนั้นยื่นร่มใส่มือของสือจินหว่าน: “หวันหว่าน ถ้าเธอตกลง ก็วิ่งตามฉันมา ถ้าเธอไม่สนใจฉัน ฉันจะถือว่าเธอปฏิเสธ”

ทันทีที่พูดจบ หยานโม่หานก็วิ่งออกไปท่ามกลางสายฝน

“โม่หาน!” สือจินหว่านตะโกน

แต่เขาไม่หยุด

ฝนตกหนักมาก ร่างกายของหยานโม่หานเปียกหมดทันที

สือจินหว่านกังวลใจ นึกถึงพ่อทูนหัวและแม่ทูนหัวฝากหยานโม่หานไว้กับเธอ ถ้าเขาป่วย แถมยังอยู่ที่สหรัฐอเมริกา ไม่คุ้นเคยกับสถานที่แถมเป็นหวัดเขาจะทำอย่างไร?

เธอไม่สนใจเงื่อนไขที่เขาพูด รีบกางร่มแล้ววิ่งตามออกไป

แม้ว่าหยานโม่หานกำลังวิ่งไป แต่เขาก็ยังคงให้ความสนใจข้างหลังของเขา

เมื่อเขารู้สึกว่าสือจินหว่านกำลังตามมา เขาชะลอและใบหน้าก็ปรากฏรอยยิ้ม

ไม่นาน ม่านฝนที่อยู่เหนือศีรษะของเขาก็หายไป มีผู้หญิงคนหนึ่งกางร่มอยู่ข้างๆเขา

หยานโม่หานหันศีรษะ ยังคงมีหยดน้ำอยู่บนเส้นผม แต่ดวงตาของเขาเป็นประกายและยิ้มแย้ม: “หวันหว่าน เธอตกลงที่จะเป็นแฟนฉันแล้ว?”

สือจินหว่านถอนหายใจ “โม่หาน ฉันแค่กลัวว่านายจะเป็นหวัด”

เขาไม่สนใจ: “ฉันจริงจังมากกับสิ่งที่พูดในวันนั้น ฉันจะยืนกราน เว้นแต่เธอจะมีแฟนจริงๆ และแต่งงานกับเขา”

“โม่หาน ฉัน–” สือจินหว่านยอมจำนน: “แล้วแต่เธอละกัน เพราะฉันบอกแล้วว่านายเป็นแค่น้องชาย ที่ฉันเป็นห่วงก็เพราะนายคือน้องชายของฉัน!”

“น้องชาย?” หยานโม่หานเกลียดคำนี้ เขาหันกลับมาอย่างกะทันหัน ฉวยโอกาสตอนที่สือจินหว่านกำลังถือร่ม เอื้อมมือไปโอบเธอ: “ตอนนี้ยังคิดว่าฉันเป็นน้องชายอยู่ไหม?”

ในเวลานี้ มีร่มอันหนึ่งร่วงหล่นตกลงที่พื้นจากระยะใกล้ๆ

โอหยางจวิ้นเห็นภาพโอบกอดท่ามกลางสายฝน ชัดเจนกว่าภาพที่หลานเสี่ยวถางพูด!

เม็ดฝนตกลงมาบนใบหน้าของเขา และในไม่ช้า เสื้อของเขาก็เปียก หนาวเย็นไปทั้งร่างกาย

เขาไม่เคยรู้สึกหนาวขนาดนี้มาก่อน

สาวน้อยที่เขาเฝ้าดูแลมา18ปี รอจนเธอเติบโตเป็นสาว ได้จากเขาไปแล้ว!

นี่คือรสชาติของความเสียใจที่แท้จริง!

ต่างจากความรู้สึกตอนบอกเลิกที่เขาซ่อนไว้ และมันก็ต่างจากความเจ็บปวดที่เห็นสือจินหว่านยิ้มให้หยานโม่หาน

มีความรู้สึกปวดใจนับพันเกิดขึ้นในใจ เขายืนอยู่ท่ามกลางสายฝน มองดูคนสองคนใช้ร่มร่วมกัน แข็งทื่อไม่สามารถขยับได้!

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ฝนก็ค่อยๆหยุด มีคนเดินผ่านโอหยางจวิ้น และเห็นว่าเขาผิดปกติ อดไม่ได้ที่จะถามว่า: “คุณผู้ชาย เป็นอะไรหรือเปล่า?”

เขาค่อยๆลืมตาขึ้น “หืม?”

“คุณผู้ชาย ร่มของคุณตกแล้ว” ชายคนนั้นชี้ไปที่ร่มที่อยู่ห่างจากโอหยางจวิ้น 2 เมตร

“อืม ขอบคุณนะ” เขาค่อยๆเดินไปหยิบร่มขึ้นมา และออกจากตรงนั้น

ตอนเที่ยงของวันนั้น สือจินหว่านและหยานโม่หานทานอาหารในห้าง ในตอนบ่าย เธอขับรถพาเขาไปที่จุดชมวิวที่อยู่ใกล้ๆ เมื่อพวกเขากลับถึงบ้านก็เป็นเวลากลางคืนแล้ว

ขณะที่กำลังจะกลับห้อง สือจินหว่านเห็นคนใช้สองคนพาหมอไปที่ชั้นบน

“เกิดอะไรขึ้น?” หัวใจของสือจินหว่านเต้นแรง

“คุณ Bojan ไม่สบายเป็นไข้” คนใช้ตอบ

“อาจวิ้นไม่สบายเหรอ?” สือจินหว่านกังวล ในความทรงจำของเธอ เขาไม่ค่อยเป็นหวัดหรือไม่สบาย

ดังนั้น เธอจึงรีบตามหมอไปที่ห้องของโอหยางจวิ้น

หมอได้ทำการวัดอุณหภูมิ จากนั้นจ่ายยาให้เขา และคนใช้ก็นำยาให้โอหยานจวิ้น

ขณะที่เขาเห็นสือจินหว่านเขายังมีสติสัมปชัญญะ เข็มกำลังเจาะเข้าที่ผิวหนังของเขา เขาหลับตาลงและผล็อยหลับไป

หลังจากที่หมอทำทุกอย่างเสร็จ สือจินหว่านรีบถาม: “หมอ อาจวิ้นเป็นอย่างไรบ้าง?”

“คุณ Bojan มีไข้สูง 39.4 องศา ดูเหมือนจะไม่มีความอยากอาหาร ยาที่กินไปก่อนหน้านี้ก็อาเจียนออกมา ก็เลยต้องฉีดยา คุณหวันหว่านไม่ต้องกังวล การฉีดเข้าเส้นเลือดได้ผลดี คุณ Bojan จะไม่เป็นอะไร”

“อืม โอเค” สือจินหว่านพยักหน้าและส่งหมอออกไป จากนั้นกลับมานั่งข้างโอหยางจวิ้น

“คุณหวันหว่าน ไปพักผ่อนเถอะค่ะ ทางนี้เราจะดูแล” คนใช้พูด

“ไม่เป็นไร ฉันดูแลเอง!” สือจินหว่านบิดผ้าเช็ดตัวและวางบนหน้าผากของโอหยางจวิ้น: “พวกเธอออกไปข้างนอกเถอะ ฉันอยู่ดูแลเขาข้างใน ถ้ามีอะไรฉันจะเรียก”

เมื่อคนใช้เห็นสือจินหว่านยืนกรานจึงพยักหน้าแล้วเดินจากไป

ในห้องนั้น เหลือเพียงสือจินหว่านและโอหยางจวิ้นเท่านั้น

เธอมองดูใบหน้าที่กำลังหลับใหลของเขา และความคิดก็ผุดขึ้น: “อาจวิ้น อาบอกว่าไม่ชอบฉัน แล้วทำไมหลายปีมานี้อายังโสด? อากำลังรออะไรอยู่กันแน่?!”

เห็นได้ชัดว่าเขาหลับสนิท ไม่มีเสียงตอบรับ

เธอไม่สนใจและยังคงช่วยเขาเช็ดหน้าผาก

เวลาล่วงเลยผ่านไป จนกระทั่งหมอเข้ามาวัดอุณหภูมิของโอหยางจวิ้นอีกครั้ง และพบว่าไข้ลดลงแล้ว

ในเวลานี้ หมอฉีดยาเสร็จ ดึงเข็มออก และบอกว่าโอหยางจวิ้นไม่มีอาการอักเสบ ไม่ใช่การติดเชื้อไวรัส ดังนั้นจึงให้สือจินหว่านคอยดูอุณหภูมิของเขา

ค่ำคืนมืดมิด สือจินหว่านเอาเก้าอี้มานั่งเฝ้าข้างเตียง วางมือข้างหนึ่งไว้บนขอบเตียงและเฝ้าอย่างเงียบๆ

ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงตอนที่เธอไม่สบายเมื่อยังเป็นเด็ก เขาเองก็ดูแลเธอเช่นนี้เหมือนกัน

วันนี้มาถึง ในที่สุดเธอก็เติบโตขึ้นและสามารถดูแลเขาได้อย่างดี

ในกลางดึก มีเพียงแสงสลัวในห้อง โอหยางจวิ้นตื่นขึ้นด้วยความสะลึมสะลือ ก่อนที่จะกระจ่างเขาก็เห็นสือจินหว่านที่อยู่ข้างๆ

หัวใจของเขาเต้นแรง ร่างกายของเขามีปฏิกิริยาก่อนสมอง เขาเอื้อมมือออกไปและจับมือเธอ

ในขณะนี้ สือจินหว่านกำลังงีบหลับ การเคลื่อนไหวของโอหยางจวิ้นทำให้เธอตื่น แต่มือของเธอถูกเขาจับแล้ว

เธอรีบพูดขึ้น: “อาจวิ้น ดีขึ้นบ้างหรือยัง?”

เขากำลังสะลึมสะลือ ไม่ได้ยินเธออย่างชัดเจน เขารู้สึกเพียงว่าเธอดูสวยมากภายใต้แสงสลัวที่เขาไม่สามารถละสายตาได้

เขาจ้องมองอยู่นาน สมองของเขาก็ค่อยๆจำได้ว่าสาวน้อยของเขากำลังคบกับคนอื่น

ใช่ เธอกำลังคบกับหยานโม่หาน เขาเห็นกับตาของเขาเอง

ขณะนั้น ตัวเขาเปียกชุ่มไปทั้งตัว ไม่รู้ว่าเดินอยู่กลางถนนนานเท่าไหร่ จนเขาได้สติจึงเรียกแท็กซี่กลับบ้าน

เมื่อเขากลับถึงบ้าน ท้องฟ้าก็มืดแล้ว แต่ทั้งเธอและหยานโม่หานยังไม่กลับ

เพราะงั้นพวกเขาน่าจะอยู่ด้วยกัน แล้วทำไมตอนนี้เธอถึงมาอยู่ข้างเตียงเขา?

หรือมันจะเป็นความฝัน?

มีเพียงในฝันเท่านั้นที่เธอจะใกล้ชิดกับเขา มีเพียงในความฝันเท่านั้นที่เขากล้าทำในสิ่งที่เขาไม่สามารถทำได้…

โอหยางจวิ้นดึงสือจินหว่าน เพราะเขาไม่ได้ดื่มน้ำมาเป็นเวลานาน คอของเขาแหบแห้งเล็กน้อย: “หวันหว่าน”

เธอพยักหน้า: “อาจวิ้น อาอยากดื่มน้ำไหม?”

เขาส่ายหัวและมองเธอ: “ไม่ แค่เธออยู่ข้างๆอาก็พอ”

เขากลัวว่าเธอจะหายไป หายไปจากความฝันของเขา

เธอจึงนั่งลงข้างเตียงและมองดูเขาอย่างเงียบๆ

เขาจับมือเธอไว้แน่น ดวงตาของเขาไม่ละสายตาไปจากเธอ

จนกระทั่ง สือจินหว่านอยากเข้าห้องน้ำ เธอจึงพูดว่า: “อาจวิ้น ฉันขอไปห้องน้ำก่อน แล้วจะรีบกลับมา”

เขาไม่ปล่อย แต่เธอออกแรงดึงมือออก

เขาตื่นตระหนกเมื่อเห็นเธอลุกขึ้นและเดินจากไป

แม้แต่ในความฝันก็ยังทิ้งเขา?

หัวใจของโอหยางจวิ้นค่อยๆแตกสลาย

หลังจากนั้นไม่นาน สือจินหว่านก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง ทันใดนั้น หัวใจของโอหยางจวิ้นก็เป็นประกาย เพราะกลัวว่าเธอจะหายไปอีก เขาจึงรีบลุกออกจากผ้าห่ม

สือจินหว่านตกใจและรีบเดินเข้าไป: “อาจวิ้น อา–”

คำพูดที่เหลือของเธอติดอยู่ในลำคอ

เขากอดเธอแน่น ลดศีรษะลงและแนบไว้ที่ไหล่ของเธอ เสียงของเขาเศร้า: “หวันหว่าน อาคิดว่าเธอจะไม่กลับมาอีกแล้ว!”

ใจเธอสั่นเมื่อได้ยินคำนี้ รู้สึกเจ็บปวด: “อาจวิ้น ทำไมฉันจะไม่กลับมาล่ะ?”

เขากอดแน่นขึ้นอีก ราวกับจะสิงเข้าไปในตัวเธอ: “มีเพียงช่วงเวลานี้เท่านั้น ที่กล้ากอดเธอเช่นนี้”

คำพูดของเขาระเบิดในแก้วหู ความคิดก็ปรากฏขึ้นจากก้นบึ้งหัวใจของสือจินหว่าน หรือว่าการปฏิเสธครั้งก่อนของเขาเกิดจากความลำบากใจ?!

เธอยื่นแขนออกและตบหลังโอหยางจวิ้นเบาๆ เมื่อเขาผ่อนคลายลง เธอถามเขาว่า: “อาจวิ้น ทำไมถึงไม่กล้า?”

เขามึนงง เขาเริ่มรู้สึกว่ามันเหมือนความจริง แต่ก็รู้สึกเป็นไปไม่ได้ แต่เขาก็โพล่งออกมา: “อาไม่อยากให้สุดท้ายเธอต้องใช้ชีวิตคนเดียว”

ดวงตาของสือจินหว่านเบิกกว้างขึ้นทันที ในที่สุดเธอก็รู้ว่าทำไมเขาถึงเปลี่ยนความคิดกะทันหันเช่นนั้น!

ที่แท้ เขากลัวว่าจะทิ้งเธอไว้คนเดียว! ดังนั้นจึงผลักไสเธอออกไปอย่างเจ็บปวด?

เขารู้หรือไม่ว่าเรื่องในอนาคตควรคิดในอนาคต ไม่ต้องพูดถึงว่าเทคโนโลยีทางการแพทย์ตอนนี้ดีขนาดไหน ไม่ว่ายังไงเธอก็เต็มใจที่จะอยู่กับเขา!

เธอใช้กำลังเล็กน้อยดึงแขนเขาออก แล้วมองเขา: “อาอยากอยู่คนเดียวตลอดไปเหรอ?”

เขาถอนหายใจอย่างแผ่วเบา: “เมื่อเธอแต่งงาน อาเองก็ต้องจัดการตัวเองมีลูกมีครอบครัว หาคนที่ไม่ได้รักมาใช้ชีวิตด้วย…”

กล้าที่จะหาคนที่ไม่รัก ยังบอกว่าจะใช้ชีวิตด้วยกัน ดีมาก! ในที่สุดสือจินหว่านก็เข้าใจสิ่งที่โอหยางจวิ้นกำลังคิด ทันใดนั้นเธอก็เกิดความคิด