ปลอบใจฉัน ด้วยรักเธอ - บทที่ 83 เรี่ยวแรงของคุณทางด้านนั้นนี่ถือว่าแข็งเกร็งมากเลยนะคะ

“ย่อมไม่ใช่แน่นอนอยู่แล้วค่ะ!” ทางหย่าหยุนเอ่ยขึ้นต่อว่า “อดีตสามีของหลานเสี่ยวถางเป็นหลานชายแท้ ๆ ของคุณอาของฉันค่ะ เป็นญาติกันทั้งหมด!”

ประโยคนั้น แบ่งแยกโลกของหลานเสี่ยวถางและสือมูเฉินออกจากกันโดยทันที

ในเมื่อ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกัน แต่ทว่า ถ้าหากว่าสือมูเฉินมีความสัมพันธ์กับอดีตภรรยาของหลานชายแท้ ๆ ของตนเองแบบนี้ล่ะก็ มันก็แทบ ไม่ค่อยน่าดูเท่าใดนัก

ไม่ว่าตอนนี้สีหน้าบนใบหน้าของหลานเสี่ยวถางจะแข็งค้างไปแล้ว แต่ทว่าทางหย่าหยุนก็ลากเธอไปที่สระน้ำนมเรียบร้อยแล้ว

เมื่อเห็นว่ารอบกายไร้ผู้คนแล้ว ทางหย่าหยุนมองหลานเสี่ยวถางด้วยสายตายั่วยุ “ของที่ฉันไม่ได้ พี่ก็อยากหวังที่จะได้เลยค่ะ!”

หลานเสี่ยวถางหยิบไวน์ขึ้นมาจิบหนึ่งอึก ก่อนจะเผยยิ้มเรียบแล้วเอ่ยขึ้นมาว่า “มีความหมายหรือ? คืนนี้กลับบ้านไป ฉันก็ยังคงอยู่ด้วยกันกับเขาอยู่ดีนะ!”

เมื่อทางหย่าหยุนได้ยินดังนั้นแล้ว นัยน์ตาก็เต็มไปด้วยความริษยา

ใช่แล้ว วันนี้กลับไป หลานเสี่ยวถางก็ยังคงนอนด้วยกันกับสือมูเฉินอยู่ดี……

ตำแหน่งนั้นที่เธออยากได้มาโดยตลอด ในท้ายที่สุดแล้วมันก็ยังคงไม่ใช่ของเธออยู่ดี!

ไม่ เธอไม่ได้ ก็ไม่สามารถให้เธอได้มันไปได้เหมือนกัน! เธอต้องคิดหาวิธีที่จะดึงเธอลงมาถึงจะถูก!

ในตอนที่ทางหย่าหยุนกำลังครุ่นคิดหาวิธีที่จะทำให้สือมูเฉินปล่อยวางจากหลานเสี่ยวถางอยู่นั้นเอง หลานเสี่ยวถางก็มองเห็นที่ทางด้านข้างของสระน้ำนม มีแม่น้ำของน้ำพุร้อนเส้นเล็กสายหนึ่ง

เมื่อเห็นเช่นนั้นแล้ว เธอลุกขึ้นยืนตัวตรง ในตอนที่ทางหย่าหยุนยังไม่มีสติกลับคืนมาทันอยู่นั้นเอง ก็กระโดดลงไปในแม่น้ำของน้ำพุร้อนแล้ว

ทางหย่าหยุนเห็นว่าหลานเสี่ยวถางหนีไปแล้ว รู้สึกราวกับว่าร่างทั้งร่างถูกมดกัดก็ไม่ปาน รู้สึกทรมานและคันยุบยิบไปทั่วหัวใจ เธอจะต้องไปหาสือมูเฉินแน่ ๆ เลย!

เมื่อคิดได้ถึงตรงนี้แล้ว เธอรีบกุลีกุจอตามไปทันที ก่อนจะตกลงไปในแม่น้ำอีกฝั่งหนึ่งเช่นกัน

ใครจะรู้ล่ะ ก็เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าดูเหมือนว่าจะเป็นเพียงแค่แม่น้ำที่ตื้นมาก ๆ เมื่อเธอลงไปแล้ว อีกนิดเดียวก็เกือบจมมิดศีรษะแล้ว เดิมเธอก็ว่ายน้ำไม่เป็นอยู่แล้ว ในช่วงเวลาที่แสนจะรวดเร็วนั้นเอง ตกตะลึงจนวิญญาณแทบจะออกจากร่าง

ทางหย่าหยุนคว้าจับเข้าที่ขอบสระของสระน้ำพุร้อน ไม่กล้าขยับเขยื้อนไปไหนอีกเลย

ทางด้านข้าง หลานเสี่ยวถางถูไถละอองน้ำไปมาอย่างเบิกบานใจ ค่อย ๆ จิบไวน์อย่างเชื่องช้า ก่อนจะยิ้มแล้วสบตามองเธอ “คุณทางคะ กำลังฝึกกำลังแขนอยู่หรือคะ?”

ทางหย่าหยุนบันดาลโทสะจนขบกรามแน่น แต่ทว่า กลับวางศักดิ์ศรีแล้วร้องขอไม่ลง เมื่อเป็นเช่นนั้นแล้วจึงหันไปมองหลานเสี่ยวถางด้วยสายตาราวกับมีด “หึ พี่อย่างได้ใจไปหน่อยเลยค่ะ ไม่ช้าก็เร็วที่จะต้องมีจุดจบอย่างแน่นอน!”

“ในเมื่อคุณทางชื่นชอบการฝึกกำลังแขนมากขนาดนั้นแล้ว ถ้าอย่างนั้นแล้วฉันก็จะไม่เข้าไปสอดอีกแล้วละค่ะ” หลานเสี่ยวถางพูดไป ก่อนจะเอนตัวลงบนผิวน้ำ มือข้างหนึ่งถือแก้วไวน์แล้วชูขึ้นเอาไว้ แล้วก็ว่านน้ำท่ากรรเชียง,กระเชียงจากไปแล้ว

ทางหย่าหยุนเห็นว่าเธอจะจากไปแล้วจริง ๆ รอบกายก็ไร้ผู้คน ทันใดนั้นเอง จึงรู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อย “นี่ พี่เห็นคนใกล้ตายแล้วไม่เข้ามาช่วยนั่นก็เท่ากับว่ามีเจตนาฆ่า——”

หลานเสี่ยวถางเบะปาก ไม่สนใจ ก่อนจะว่ายน้ำต่อไปทางด้านหน้า

คิดไม่ถึงเลย ทางแม่น้ำนั้นไกลเล็กน้อยจริง ๆ ด้วย หลานเสี่ยวถางว่ายน้ำไปอยู่นาน ในที่สุดก็มาถึงปลายน้ำแล้ว

ที่ด้านหน้าเป็นสวนดอกไม้ อีกทั้งอีกทางด้านหนึ่งของตัวสวนนั้น ราวกับว่าเป็นสถานที่ของโรงบ่มไวน์เลย เพราะว่า ในชั้นอากาศบางเบามีกลิ่นของไวน์ด้วย

เมื่อก่อนหลานเสี่ยวถางไม่ดื่มแอลกอฮอล์ แต่ทว่า วันนี้ไวน์นี้รสชาติดีมากจริง ๆ โดยเฉพาะในตอนที่รสชาติตีกลับมา มีรสชาติอ่อนนุ่มยาวนานของไวน์ลอยออกมาจากจมูกด้วย ทันใดนั้นเอง ก็มีความรู้สึกเมามายมากราวกับเสียสติราวกับความฝัน

ดังนั้นแล้ว เธอลุกขึ้นจากน้ำพุร้อน ก่อนจะนั่งลงบนขอบสระ สูดดมกลิ่นดอกไม้และกลิ่นไวน์ในอากาศ ดื่มไวน์ในแก้วจนหมดด้วยความรู้สึกที่ผ่อนคลายเป็นอย่างมาก

ถึงแม้ว่าความสามารถในการดื่มแอลกอฮอล์ของเธอนั้นจะไม่ถึงกับขั้นดื่มแก้วหนึ่งแล้วล้มเลย แต่ทว่า ก็ไม่ถือเสียว่าดีมากเท่าใดนัก ในตอนแรกเริ่ม หลานเสี่ยวถางยังรู้สึกตัวตื่นย่างชัดเจน แต่ทว่ามาจนถึงในตอนหลัง เธอก็ค่อย ๆ เริ่มรู้สึกล่องลอยขึ้นมาแล้ว ร่างทั้งร่างเบาหวิว ราวกับว่าไม่ใช่ร่างของตนเองเลย

ในตอนนั้นเอง เธอถึงพึ่งจะเข้าใจ ก่อนหน้านี้ที่คุณอาสองฮั่วเอ่ยขึ้นมาว่าไวน์นี้รสชาติหลังสัมผัสจะแรงมาก ดูท่าแล้วก็คงจะแรงมากจริง ๆ นั่นแหละนะ……

ดี ดีอยู่ที่รอบข้างนั้นไม่มีใคร มีเพียงแค่พระจันทร์นวลขาว ที่ตกกระทบลงมาในสระ แสงสว่างลอยไปมาอยู่เหนือน้ำ

หลานเสี่ยวถางไร้เรี่ยวแรง เมื่อเป็นเช่นนั้นแล้วจึงเอนกายนอนลงที่ของสระ สบตามองพระจันทร์ในท้องนภา

จู่ ๆ เธอก็คิดขึ้นมาได้ ความรู้สึกในตอนที่ยังเป็นเด็กตอนที่อยู่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า ต่างบอกกันว่าพระจันทร์หมื่นลี้ส่งความคิดถึง ไม่รู้ว่าบิดามารดาแท้ ๆ ของเธอ กำลังอยู่ที่ไหนสักแห่งของโลกใบนี้กันแน่นะ?

รอให้กลับไปก่อน เธอค่อยสอบถามอีกทีว่าที่เธอขอให้สือมูเฉินช่วยสืบหานั้นไปถึงไหนบ้างแล้ว

คิดไปคิดมา หลานเสี่ยวถางก็เริ่มเลอะเลือนขึ้นเล็กน้อยอีกแล้ว เธอหันศีรษะกลับมา ก่อนจะมองเงาของสวนดอกไม้ สูดลมกลิ่นหอมรอบบริเวณ อดไม่ได้ที่จะเผยรอยยิ้มออกมา

ในตอนนั้นเอง มีเสียงของชายหนุ่มดังขึ้นมา “เสี่ยวถาง กำลังยิ้มอะไรอยู่น่ะ?”

หลานเสี่ยวถางเบิกตากว้าง ก่อนที่จะรวบรวมสายตาเอาไว้บนร่างของสือมูเฉิน เธอเผยรอยยิ้มสดใสมากขึ้นไปอีก “หาฉันเจอได้อย่างไรกันคะ?”

สือมูเฉินเอ่ยว่า “ผมค้นพบว่ารสชาติหลังสัมผัสของไวน์นั้นแรงอยู่นิดหน่อย กังวลว่าคุณจะเมาแล้วอาละวาดจนทำให้ผมขายหน้า ดังนั้นก็เลยถือโอกาสตามหาคุณจากสระน้ำนมทางด้านข้างมาครับ”

“ถ้าอย่างนั้นแล้วคุณเห็นทางหย่าหยุนแล้วใช่ไหมคะ?” หลานเสี่ยวถางเบะปาก “ฉันไม่ได้เมาแล้วอาละวาดเสียหน่อย”

สือมูเฉินพยักหน้า “เห็นแล้วล่ะครับ เธอกำลังฝึกกำลังแขนอยู่ ผมให้กำลังใจเธอไปสองประโยคแล้วล่ะ ให้เธอทำต่อไป หลังจากนั้นก็มานี่แล้ว”

หลานเสี่ยวถางยิ้มอย่างเบิกบานใจมากขึ้นไปอีก “มูเฉินคะ ทำไมพวกเราถึงใจตรงกันมากขนาดนี้เลยละคะ? เมื่อครู่นี้ฉันก็บอกให้เธอสู้ ๆ เหมือนกัน!”

สือมูเฉินเห็นว่าใบหน้าและแก้มของหลานเสี่ยวถางแดงก่ำ เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่ามีท่าทางเริ่มเมาขึ้นมานิดหนึ่งแล้ว เขาเดินเข้าไปหา ก่อนจะนั่งแล้วเอนตัวลงที่ทางด้านข้างของเธอ เท้าแขนขึ้นมาครึ่งหนึ่ง ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปหาเธอ “ดื่มไปมากแล้วจะไม่เมาแล้วอาละวาดจริง ๆ หรือครับ?”

หลานเสี่ยวถางเบะปากไปมา “ฉันคอแข็งมากเลยนะคะ!”

นัยน์ตาของสือมูเฉินเข้มขึ้น ในตอนที่เข้ามาหานั้น ก็ยังถือแก้วมาใบหนึ่งด้วย ดังนั้น……

เขาดื่มมันเข้าไปอึกใหญ่ หลังจากนั้น ยื่นหน้าเข้าไปใกล้หลานเสี่ยวถาง สบตามองเธอด้วยนัยน์ตาลึกซึ้ง

เธอที่แทบจะดื่มไวน์เข้าไปแล้ว มีความกล้าเป็นอย่างมากความเขินอายก่อนหน้านี้มลายหายไปแล้ว ในตอนนี้กลับไม่เกรงกลัวอะไรเลย จึงสบสายตากับเขาอยู่แบบนั้น

ดีมาก!

สือมูเฉินเข้าใกล้เธอทีละนิด หลังจากนั้น จึงประทับริมฝีปากกดจูบลงไป

หลานเสี่ยวถางรู้สึกเพียงแค่ว่าบนริมฝีปากนั้นอ่อนนุ่มสบาย บรรยากาศรอบข้างนั้นก็เป็นใจเป็นอย่างมาก เมื่อเป็นเช่นนั้นแล้ว เธอไม่เพียงแต่ไม่หลบหลีกไป อีกทั้งยังสอดลิ้นออกมาอีกด้วย เป็นฝ่ายเริ่มไล่เลียริมฝีปากของสือมูเฉินก่อน

นัยน์ตาของเขาเข้มขึ้นกว่าเดิม ก่อนจะรีบคว้าลำคอของเธอเอาไว้ หลังจากนั้น บีบให้เธอเปิดริมฝีปากออกกว้าง

หลานเสี่ยวถางรู้สึกเพียงแค่ว่ารสไวน์ที่ริมฝีปากนั้นแทบจะระเบิดออกมาทันที เธอชะงักไปเล็กน้อย ในตอนที่มีปฏิกิริยาตอบกลับมานั้นเอง ไวน์เหล่านั้นก็ไหลเข้าสู่ท้องของเธอไปทั้งหมดแล้ว

เดิมที เธอดื่มไวน์เพียงทีละอึกเล็ก ๆ เท่านั้น แต่ทว่า จู่ ๆ เมื่อครู่นี้ก็ดื่มเข้าไปอึกใหญ่ ทันใดนั้นเอง แอลกอฮอล์ในสมองก็เริ่มทำงาน จู่ ๆ เธอก็รู้สึกสับสนงุนงงและปวดหัวขึ้นมาในทันที

สือมูเฉินป้อนไวน์ให้จนหมด ก็ไม่ได้ผละออกจากริมฝีปากของเธอ กลับกันกลับอาศัยการป้อนไวน์นี้ แล้วเริ่มจูบเธอ

ในการหายใจ นอกจากรสชาติของแอลกอฮอล์แล้ว อีกทั้งยังมีกลิ่นของดอกไม้โดยรอบและกลิ่นของสือมูเฉินอีก สิ่งเหล้านั้นมอมเมาหลานเสี่ยวถางให้เมามายโดยสิ้นเชิง

ในตอนที่สือมูเฉินประกบจูบเธอได้ไม่ถึงครึ่งนาทีนั้นเอง สัญชาตญาณของเธอก็จูบเขากลับแล้ว

เป็นไปตามคาด หลังจากที่ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์เริ่มทำงาน ผู้หญิงตัวน้อยของเขาก็เริ่มจู่โจมก่อนอย่างดุเดือด สือมูเฉินรู้สึกเพียงแค่ว่าที่ปลายลิ้นชาเล็กน้อย เมื่อเป็นเช่นนั้นแล้ว จึงดึงหลานเสี่ยวถางเข้ามากกกอดเอาไว้แน่นมากขึ้น

หลานเสี่ยวถางรู้สึกได้ถึงไฟในร่างที่ถูกจุดขึ้น มีเพียงแค่ความรู้สึกของการจูบที่เหมือนราวกับการระบายอารมณ์เช่นนี้เท่านั้น ทั้งสองคนจึงจูบกันอย่างไร้สติกันที่ทางด้านข้างของสระน้ำพุร้อนกันอย่างต่อเนื่อง จนกระทั่ง——

ได้ยินเพียงแค่เสียงตูมหนึ่งครั้งเท่านั้น หลานเสี่ยวถางรู้สึกว่าศีรษะแทบจะจมมิดอยู่แล้ว ถึงค้นพบได้ว่า เธอและสือมูเฉินทั้งสองคนตกลงไปในน้ำแล้ว!

เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าเขาเมื่อครู่นี้ก็ลืมเลือนไปเล็กน้อย หลังจากที่มีสติกลับคืนมาแล้วนั้น ก็สวมกอดเธอแล้วทะยานขึ้นสู่ผิวน้ำ นัยน์ตาฉายเป็นประกายแวววาว ลึกซึ้งจนแทบจะดึงท้องฟ้ายามค่ำคืนลงมาเลย

หลานเสี่ยวถางเหม่อลอย แทบจะลืมเลือนไปแล้วหมดทุกอย่าง ก่อนจะจ้องมองสือมูเฉินอยู่แบบนั้น

เขายกยิ้มขึ้นที่ริมฝีปาก น้ำเสียงแหบแห้ง “เสี่ยวถางครับ มองผมอย่างลึกซึ้งมากขนาดนี้ กำลังคิด……”

ความคิดว้าวุ่นของหลานเสี่ยวถางถูกคำพูดของสือมูเฉินลากกลับมาแล้ว เธอกัดริมฝีปาก ก่อนจะเป็นฝ่ายยื่นมือเข้าไปคล้องเอาไว้ที่รอบลำคอของสือมูเฉิน

ใบหน้าและแก้มยังประดับไปด้วยรอยยิ้ม “มูเฉินคะ วันนี้ฉันมีความสุขเลย!”

สือมูเฉินประทับจูบลงไปบนริมฝีปากของเธอครั้งหนึ่ง “ทำไมครับ?”

หลานเสี่ยวถางเลิกคิ้วเล็กน้อย “เป็นเพราะว่าไม่ใช่คุณที่เข้ามาให้ความช่วยเหลือฉันเลยเป็นครั้งแรก อีกทั้งยังอาศัยความสามารถของตนเอง ได้รับการยอมรับและการเคารพนับถือ”

คำพูดของเธอ เป็นในตอนมื้ออาหารในวันนี้ เรื่องที่นายท่านแห่งตระกูลฮั่วเรียนเชิญเธอให้มาติดตั้งระบบดูแลในโรงบ่มไวน์

“ผมเคยบอกแล้วไงครับ ว่านับวันคุณจะต้องมากความสามารถมากขึ้น” สือมูเฉินสบตามองเธออย่างจริงจัง “คุณจะต้องเติบโตอย่างโดดเด่นมากยิ่งขึ้น ให้คนที่เคยดูถูกคุณเมื่อก่อน เสียใจในอนาคตที่เคยดูถูกคุณให้ต่ำ”

หลานเสี่ยวถางอดที่จะยิ้มไม่ได้ “ตอนนี้คุณกำลังพูดคำพูดยอดฮิตที่กำลังอยู่บนโลกอินเทอร์เน็ตหรือเปล่าคะ? อันนั้นหรือเปล่าคะที่ว่าฉันในวันนี้ที่คุณไม่สนใจ กลายเป็นฉันที่อยู่สูงกว่าคุณในวันพรุ่งนี้”

สือมูเฉินจ้องหลานเสี่ยวถางอยู่ครู่หนึ่ง “ครับ ฉลาดจัง”

หลานเสี่ยวถางถูกจ้อง ทันใดนั้นเองก็เข้าใจอะไรขึ้นมาได้ทันที เธอช้อนสายตาขึ้นสบตามองเขา “ทำไมคุณถึงได้มีความสามารถตลอด……”

ประโยคหลัง เธอไม่กล้าที่จะเอ่ยเท่าใดนัก

ในเมื่อ เขาไม่ปล่อยเธอ ดังนั้นจึงจับจ้องเธออีกครั้ง “สามารถอะไรตลอดหรือครับ?”

หลานเสี่ยวถางยกขาขึ้นมา ก่อนจะคุกเข่าใส่สือมูเฉิน แต่ทว่าเขากลับคว้าจับเอาไว้ แล้วอาศัยจังหวะนี้แยกขาของเธอทั้งสองข้าง

ความแข็งเกร็งร้อนรุ่มของเขาสัมผัสเข้ากับส่วนอ่อนไหวที่สุดของเธอ แต่ทว่าไม่มีการเคลื่อนไหวอะไรต่อจากนั้น อีกทั้งยังว่ายน้ำเข้าไปหาฝั่ง

หลานเสี่ยวถางถูกกระทำจนหน้าแดงแก้มแดงและใจเต้น ที่ด้านล่างทั้งจักจี้ทั้งว่างเปล่า ในตอนที่กำลังรับความทรมานอยู่นั้นเอง สือมูเฉินหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาแล้ว ก่อนจะดื่มอีกอึกไปอีกครั้ง หลังจากนั้น ก็ยื่นหน้าเข้ามาหา

หลานเสี่ยวถางรับรู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร แต่ทว่า เธอหลบไม่พ้น เอวของเธอถูกเขากดคว้าจับเอาไว้ จึงทำได้เพียงแต่จ้องมองสือมูเฉินป้อนไวน์ให้ในริมฝีปากของเธอทีละนิด

หลายอึกติดต่อกัน หลานเสี่ยวถางไม่รับรู้แล้วจริง ๆ ว่าตอนนี้ร่างของเธออยู่ที่ไหนแล้ว

จนกระทั่ง กางเกงว่ายน้ำด้านล่างของเธอถูกเขาถอดออก หลังจากนั้น แท่งเนื้อร้อนของเขาก็เข้าไปด้านในแล้ว

“เสี่ยวถางครับ ชอบไหมครับ?” สือมูเฉินอาซันแสงจันทร์สบตามองเธอ

ใบหน้าและแดงของเธอแดงก่ำ อีกทั้งก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสมองของเธอที่ทำงานช้าด้วยหรือเปล่า ถึงเอ่ยออกมาว่า “เรี่ยวแรงของคุณนี่ถือว่าแข็งแรงมากเลยนะคะเนี่ย!”

สือมูเฉินลอบยิ้มด้วยความปีติก่อนจะหัวเราะออกมา “ถ้าอย่างนั้นแล้วชอบไหมล่ะครับ?”

พูดไป การเคลื่อนไหวของเขาก็ยิ่งเร็วมากขึ้น

น้ำในสระโดยรอบส่งเสียงกระทบกันไม่หยุด หลานเสี่ยวถางรู้สึกว่าร่างของตนเองร้อนจนแทบจะระเบิดออกมาแล้ว

เธอไม่ไม่ได้ที่จะคว้าลำคอของสือมูเฉินเอาไว้ “มูเฉินคะ พวกเราไปต่อกันที่ด้านบน……”

เขาเองก็รู้สึกร้อน เมื่อเป็นเช่นนั้นแล้ว จึงอุ้มเธอขึ้นไปข้างบน ก่อนจะวางเธอเอาไว้บนพื้น หลังจากนั้น ก็ใส่มันเข้าไปใหม่อีกครั้ง

ในตอนนั้นเอง มีเสียงดังมาจากที่ไกล ๆ

ตามมาด้วย เสียงของผู้หญิงที่ดังขึ้น “คุณอาคะ?”

นัยน์ตาของสือมูเฉินหดเกร็ง เป็นวิญญาณร้ายของทางหย่าหยุนที่ตามติดไม่หยุด!

หลานเสี่ยวถางก็ได้สติกลับคืนมาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างกระวนกระวายว่า “เร็วค่ะ มีคนมาแล้ว!”

“ไม่ต้องกลัวครับ” สือมูเฉินพูดไป ก่อนจะพุ่งไปหยิบกางเกงของหลานเสี่ยวถางและแก้วไวน์ที่อยู่ด้านข้างทันที หลังจากนั้น ก็อุ้มเธอเข้าไปในสวนดอกไม้

เขายังคงฝากฝังเอาไว้อยู่ในร่างกายของเธอไม่ยอมออก เป็นเพราะว่าการก้าวเดินสองสามก้าว นั่นแทบจะทำให้มันเปลี่ยนไปเป็นขนาดที่ใหญ่ขึ้นกว่าเดิม

หัวใจของหลานเสี่ยวถางแทบจะเต้นทะลุออกมาถึงลำคอ เธอกดเสียงต่ำก่อนจะเอ่ยออกมาว่า “คุณเอาออกมาสิคะ!”

สือมูเฉินมองไปยังสวนดอกไม้ลับนั้นรอบ ๆ แทบจะมีต้นไม้สีเขียงอยู่หลายต้นเลยที่สูงเท่าคนหนึ่งคน หลังจากนั้นจึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบพร่าว่า “ต่อกันในนี้ครับ”

หลานเสี่ยวถาง “……”