ปลายจวักครองใจ - ตอนที่ 268 หาเจอ

ตอนที่ 268 หาเจอ

เห็นลั่วเซิงล้วงมือเข้าไปในเสื้อของชายวัยกลางคน ดวงตาของเว่ยหานก็เบิกโพลงทันที

ดีที่เขายังสงบอารมณ์ได้ ไม่ได้ทำท่าจะขัดขวาง

ลั่วเซิงชักมือกลับมาอย่างรวดเร็ว มองสิ่งของที่อยู่มือ ถามชายวัยกลางคนด้วยเสียงเยือกเย็นว่า “นี่คืออะไร”

ในมือของนางมีขวานไม้ท้อขนาดเล็กกว่าสามชุ่มเล่มหนึ่ง

ขวานไม้ท้ออุ่นๆ วางอยู่บนฝ่ามือเงียบๆ ทำให้นางรู้สึกเย็นยะเยือกตั้งแต่ปลายผมจรดเท้า

ระหว่างทางเข้าเมืองประสบการณ์ถูกไล่ล่าสังหารครานั้น นางก็เคยพบของสิ่งนี้ในร่างของศพที่ไล่ล่านาง

ในตอนนี้ยังพบบนตัวของคนที่ลักพาตัวเสี่ยวชีไปด้วย

ชายวัยกลางคนราวกับตกใจกับเสียงที่เคร่งขรึมของเด็กสาว เขาเอ่ยอย่างใจเย็นว่า “เครื่องรางคุ้มกาย”

“เครื่องราง?” ลั่วเซิงน้ำเสียงเยือกเย็นกว่าเดิม พูดด้วยความมั่นใจว่า “นี่ไม่ใช่เครื่องราง นี่คือสิ่งของที่เป็นตัวแทนของสถานะบางอย่าง”

ม่านตาของชายวัยกลางคนหดลง สายตาที่มองลั่วเซิงมิอาจปกปิดความตื่นตะลึงไว้ได้

ขวานไม้ท้อนี้ดูธรรมดามาก ยากที่จะจินตนาการว่าจะมีคนนึกถึงสัญลักษณ์บางอย่างทันทีที่เห็นได้

ส่วนลั่วเซิง นางได้คำตอบจากปฏิกิริยาของอีกฝ่าย

คนตรงหน้านี้เกี่ยวข้องกับคนที่ไล่สังหารนางระหว่างทางกลับเมืองหลวงจริงๆ ด้วย

“สหายของเจ้าทำอะไรเสี่ยวชี” เมื่อพบขวานไม้ท้อ ลั่วเซิงก็มีคำถามมากมายอยากถาม แต่ตอนนี้สิ่งที่นางกังวลมากที่สุดคือชีวิตของเสี่ยวชี

ชายวัยกลางคนเริ่มร้อนรน “ข้าไม่มีสหายจริงๆ!”

“แล้วเจ้าจะอธิบายสิ่งนี้อย่างไร” ลั่วเซิงจับขวานไม้ท้อแน่น

ชายวัยกลางคนขมวดคิ้ว “นี่คือเครื่องรางตอนที่ข้าเป็นนักฆ่าจริงๆ แต่ข้าพ้นจากสถานะนั้นมาหลายปีแล้ว ไม่ได้ติดต่อกับคนในอดีตเลย…”

สีหน้าลั่วเซิงย่ำแย่กว่าเดิม สายตามองไปที่แม่น้ำจินสุ่ย

บริเวณใกล้ๆ มืดมิดเย็นยะเยือก บริเวณห่างไกลส่องสว่างราวกับกลางวัน แม่น้ำจินสุ่ยที่กว้างขวางทอดยาวนำไปสู่ที่ใดมิอาจทราบได้ หากการเชื่อมโยงเพียงเล็กน้อยนี้ขาดหายไป การจะหาเสี่ยวชีให้เจอก็คือการงมเข็มในมหาสมุทรนี่เอง

ลั่วเซิงอดตัวสั่นไม่ได้ รู้สึกถึงความหนาวเหน็บของปลายฤดูใบไม้ร่วงขึ้นมา

มือข้างหนึ่งจับไหล่ของนาง

ลั่วเซิงมองกลับไป

ใบหน้าที่ลุ่มลึกของชายหนุ่มมีความอ่อนโยนเพิ่มเติมขึ้นมาในยามค่ำคืน

บางทีสิ่งที่อ่อนโยนอาจไม่ใช่ใบหน้าของเขา แต่คือความอ่อนโยนที่ซ่อนอยู่ในดวงตาของเขาต่างหาก

“ใจเย็นๆ เราลองหาด้วยกันก่อน”

จะหาอย่างไร

ลั่วเซิงไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเท่าไร แต่เวลาแบบนี้ ทำได้เพียงกัดฟันพยักหน้า

ไม่ว่าความหวังจะริบหรี่เพียงใด แต่ไม่ถึงคราสุดท้ายจะยอมแพ้ไม่ได้

ทั้งสองเดินไปตามริมแม่น้ำกว่าสิบจั้ง มีคนวิ่งเข้ามา

ใบหน้าของคนผู้นั้นค่อยๆ ชัดเจนขึ้นในยามค่ำคืน ทำให้ลั่วเซิงเดินช้าลงตามสัญชาติญาณ

ชายหนุ่มที่วิ่งเข้ามาดูคุ้นตามาก

นางอดมองคนข้างกายไม่ได้

เว่ยหานพูดเสียงเบาว่า “เขาคือสือหั่วพี่ใหญ่ของสือเยี่ยน”

ลั่วเซิงกระจ่าง

นางได้ยินสือเยี่ยนบอกว่าเขายังมีพี่ชายอีกสองคนเมื่อนานมาแล้ว เพียงแต่ว่ายังไม่เคยพบ

สือหั่วดูโตกว่าสือเยี่ยนประมาณสี่ห้าปี แม้จะดูรีบร้อน แต่สีหน้ายังคงสงบ

“นายท่าน” สือหั่วหยุดลงตรงหน้าห่างไปหนึ่งจั้ง ประสานมือคำนับเว่ยหาน

เว่ยหานถาม “เป็นอย่างไรบ้าง”

“หาเจอแล้วขอรับ”

ลั่วเซิงหยุดหายใจ

หาเจอแล้ว… ใช่ความหมายอย่างที่นางเข้าใจใช่หรือไม่

“คนเล่า เป็นอย่างไรบ้าง”

“อาการไม่ค่อยดีเท่าไร ส่งไปถนนชิงซิ่งตามที่ท่านสั่งไว้แล้วขอรับ”

ลั่วเซิงได้ยินดังนั้นก็ตกใจมองเว่ยหานนิ่ง

จู่ๆ เว่ยหานก็ผิวปาก

เสียงผิวปากยาวและดัง แม้จะอยู่ที่ริมแม่น้ำจินสุ่ยที่มีเสียงดังวุ่นวายก็สามารถดังไปได้ไกล

ไม่นานก็มีม้าขาวตัวหนึ่งวิ่งมาข้างกายเว่ยหาน คลอเคลียมือของเขาอย่างใกล้ชิด

เว่ยหานกระโดดขึ้นหลังม้า ยื่นมือให้ลั่วเซิง “ขึ้นมา”

น้ำเสียงครานี้ไม่ใช่น้ำเสียงขอคำปรึกษา

ส่วนลั่วเซิงเองก็เดาสาเหตุที่อีกฝ่ายทำเช่นนี้ได้ทันที นางยื่นมือออกไปอย่างไม่ลังเล

มือใหญ่และมือเล็กประสานกัน

ลั่วเซิงรู้สึกเพียงแรงมหาศาลส่งมา เมื่อนางตั้งสติได้อีกครั้งก็นั่งอยู่ข้างหน้าเว่ยหานแล้ว

ราวกับม้าสีขาวจะรับรู้ถึงความรีบร้อนของเจ้านาย มันวิ่งพุ่งทะยานฝ่าราตรีราวกับแสงสีขาวที่พุ่งไปข้างหน้า

ม้าขาววิ่งเร็วมาก สายลมตีหวีดหวิวอยู่ข้างใบหู

เพื่อให้ลั่วเซิงได้ยินชัด เว่ยหานจึงประชิดร่างเข้ามาใกล้ใบหูของนางพลางอธิบายว่า “ทันทีที่รู้สถานที่นัดพบ ข้าก็ส่งคนจำนวนหนึ่งไปค้นหาที่ริมแม่น้ำจินสุ่ย แต่ว่าแม่น้ำจินสุ่ยกว้างใหญ่มาก หากอยากจะหาคนให้เจอต้องพึ่งโชคเป็นส่วนใหญ่ก็เลยทำให้ล่าช้าไปเล็กน้อย ข้ากำชับพวกสือหั่วว่าหากเสี่ยวชีไม่เป็นอะไรมากก็ให้พาไปหาหมอที่อยู่ที่แม่น้ำจินสุ่ย หากอาการค่อนข้างหนักก็ให้ส่งไปหาหมอเทวดาทันที แต่ว่านี่ก็ต้องให้คุณหนูลั่วออกหน้าแล้ว…”

ลั่วเซิงเบือนหน้าออกเล็กน้อย พยักหน้าส่งสัญญาณว่าได้ยินแล้ว

อันที่จริงนางมีคำพูดมากมายอยากพูด แต่ความปลอดภัยของเสี่ยวชีบีบคั้นหัวใจของนาง ทำให้นางลังเลที่จะพูดออกมา

แต่ในใจนาง นางอดชื่นชมชายคนนี้ที่ขี่ม้าร่วมกับนางไม่ได้

ไม่ว่าจะเรื่องการสั่งให้ลูกน้องตามหาเสี่ยวชีหรือการสั่งให้ลูกน้องส่งเสี่ยวชีไปที่ถนนชิงซิ่ง และการเร่งพานางไปอย่างไม่ลังเลล้วนดูออกว่าเขารอบคอบมาก

เมื่อเห็นลั่วเซิงไม่ได้เอ่ยอะไร เว่ยหานก็เงียบ สะบัดบังเหียนเร่งความเร็วขึ้น

ม้าขาวทะยานไปข้างหน้า วิ่งผ่านอาคารบ้านเรือน ในที่สุดลั่วเซิงก็เห็นธงสุราสีเขียวหน้าประตูหอสุรา

เลยเวลาหอสุราปิดไปนานแล้ว ร้านค้าอื่นๆ ก็ปิดหมดแล้ว ถนนชิงซิ่งที่แต่เดิมคึกคักเงียบสงบมาก เสียงกีบม้าที่เร่งรีบดังชัดเจนอย่างยิ่ง

เว่ยหานดึงบังเหียนอย่างแรง ม้าสีขาวหยุดลงข้างหน้าหอสุรา

ลั่วเซิงกระโดดลงจากม้าอย่างคล่องแคล่ว ปัดผมที่ถูกลมพัดจนปรกใบหน้าของนาง และรีบเดินไปที่โรงหมอที่อยู่ตรงข้าม

เว่ยหานดึงนางไว้ “เขายังมาไม่ถึง”

“มาไม่ถึง?” ลั่วเซิงงงงัน

ไหนบอกว่าส่งมาที่นี่แล้วนี่

เด็กสาวเต็มไปด้วยความสงสัย ผมที่ทัดหูเมื่อครู่นี้ร่วงลงมาอีกครั้ง ปัดโดนแก้มสีแดงที่ถูกลมพัด

เว่ยหานอยากจะยื่นมือออกไปช่วยนางจัดผมเผ้าที่ซุกซนเหล่านั้น

สุดท้ายเขาก็ข่มความบุ่มบ่ามนี้เอาไว้ พูดว่า “สือหั่วน่าจะมารายงานข้าทันทีที่พบเสี่ยวชี เสี่ยวชีอาการไม่ดี การส่งเขามาต้องนั่งรถม้า นับเวลาแล้วย่อมช้ากว่าพวกเรา เราถึงก่อนเวลา จะได้เชิญหมอเทวดาไว้ก่อน”

ลั่วเซิงเห็นด้วยพลางพยักหน้าให้เว่ยหานที่จัดแจงทั้งหมดนี้ จากนั้นสายตาของนางก็หยุดอยู่บนมือที่จับข้อมือนางไว้

ในเมื่อเช่นนี้ นางก็ยังต้องไปโรงหมอฝั่งตรงข้าม เขาจะดึงนางไว้ทำไม

เว่ยหานเองก็ได้สติรีบปล่อยมือออกทันที เอ่ยเสียงเคร่งขรึมว่า “คุณหนูลั่ว เรารีบไปกันเถอะ”

ลั่วเซิงกระตุกมุมปาก รีบเดินไปเคาะประตู

เคาะไปหลายที ประตูจึงถูกเปิดออกเสียงดังเอี๊ยดอ๊าด

“ดึกดื่นเช่นนี้แล้ว ใครกันน่ะ” เด็กเฝ้าประตูถามอย่างไม่สบอารมณ์

เมื่อเห็นคนนอกชัดเจน เด็กเฝ้าประตูก็ตื่นในทันที “คุณหนูลั่ว?”

“ข้ามีธุระมาหาหมอเทวดา”

เด็กเฝ้าประตูลังเลเพียงครู่หนึ่งก็หลีกทางให้ “เช่นนั้นท่านเข้ามาก่อนเถอะ”

ลั่วเซิงก้าวเท้าข้ามธรณีประตู

เด็กเฝ้าประตูปิดประตูอย่างแรง ในหัวของเขาเต็มไปด้วยคำว่า ‘คุณหนูลั่วมาอีกแล้ว’

จู่ๆ ก็มีแรงมหาศาลดันกลับเข้ามา ผลักประตูให้เปิดออก

เว่ยหานพูดหน้านิ่งว่า “ยังมีข้าอีกคน”