ปลายจวักครองใจ - ตอนที่ 288 ผิดปกติ
ตอนที่ 288 ผิดปกติ
เสียงหัวเราะนี้เบามากจึงไม่ได้ดึงดูดความสนใจของเด็กหนุ่มรูปงาม ในทางตรงกันข้าม ห่านขาวที่ผูกโบตัวนั้นกลับยื่นคอมองมาทางนี้แทน
“ต้าไป๋ เจ้ามองอะไรน่ะ” ฟู่เสวี่ยเงยหน้า ชำเลืองมองผ่านๆ แวบหนึ่ง
เขาเห็นเว่ยเฟิงที่ยืนอยู่ข้างหน้าต่างจึงยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
เด็กหนุ่มรูปงามอายุสิบสามสิบสี่ กลีบปากแดงและฟันขาว เมื่อแย้มรอยยิ้มเช่นนี้จึงคล้ายกับแสงแดดในฤดูใบไม้ผลิที่ส่องผ่านเมฆในฤดูหนาว
เว่ยเฟิงรู้สึกเพียงว่าหัวใจกระตุก เขารีบออกห่างจากข้างหน้าต่างอย่างรวดเร็ว
เขาซึ่งหลบอยู่ในหน้าต่างมีสีหน้ามึนงงไปชั่วขณะ แต่กลับแอบมองไปข้างนอกอย่างอดไม่ได้
เด็กหนุ่มคนนั้นกับห่านขาว ค่อยๆ เบนสายตาจากไป ถึงตอนนี้เขาถึงเห็นว่า ข้างกายเด็กหนุ่มมีคนตามมาด้วย
คนที่ตามเด็กหนุ่มคนนั้นมา ดูเหมือนจะเป็นคนงานในหอสุราแห่งหนึ่งที่ชื่อสือซานหั่ว
เว่ยเฟิงพิงกำแพงข้างหน้าต่างด้วยสีหน้างุนงง
เมื่อครู่นี้เขาบ้าไปแล้วหรือ ทำไมหัวใจรู้สึกผิดปกติไปเมื่อเห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่ง
เว่ยเฟิงลูบใบหน้าอย่างแรง แต่ท่าทางแย้มรอยยิ้มของเด็กหนุ่มยังคงวนเวียนอยู่ในสมองไม่ไปไหน
เขาลนลานเล็กน้อย เร่งฝีเท้าเดินกลับไปเท้าโต๊ะ พลางหอบหายใจเล็กน้อย ต่อมาก็รินชาสองถ้วยดื่ม ถึงจะสงบจิตสงบใจได้
ความผิดปกติที่มาเยือนกะทันหันนั้นเหมือนจะมลายหายไปตามน้ำชาที่ถูกกลืนลงไปในท้อง
แต่ปัญหาใหม่มาเยือนแล้ว คือดื่มน้ำชาเยอะเกินไปจึงอยากไปห้องสุขา
เว่ยเฟิงลุกขึ้น เตรียมกลับจวน แต่ทว่าท้องที่หนักอึ้งไม่อนุญาตให้ทำเช่นนั้น
เขาทำได้แค่เดินออกไปอย่างเชื่องช้า ลงบันไดทีละก้าวๆ
เด็กรับใช้กับองครักษ์ที่ติดตามมาด้วยนึกว่าซื่อจื่อจะกลับจวนจึงแอบโล่งใจ
ใครจะไปคิดว่าถึงเวลาคิดบัญชี ดันได้ยินเว่ยเฟิงถามประโยคหนึ่ง “สะดวกให้ข้าใช้ห้องสุขาสักหน่อยหรือไม่”
ผู้ที่ถูกถามคือคุณชายสามเซิ่ง
คุณชายสามเซิ่งอึ้งก่อน จากนั้นก็เอ่ยยิ้มๆ “ได้ขอรับ ท่านลูกค้าตามข้ามาได้เลย”
มนุษย์มีเรื่องเร่งด่วนสามเรื่อง[1]เรื่องประเภทนี้สามารถมอบความสะดวกให้ได้ ก็ให้เถอะ
คุณชายสามเซิ่งนำเว่ยเฟิงเข้าไปในลานด้านหลังอย่างไม่ได้คิดมาก
ตอนนี้เองที่สือเยี่ยนพาฟู่เสวี่ยกับต้าไป๋เดินเข้ามาทางประตูหลังพอดี
เว่ยเฟิงเห็นฟู่เสวี่ยในทันที เท้าจึงชะงักไป
“เหตุใดท่านลูกค้าจึงไม่เดินเล่า” คุณชายสามเซิ่งถาม
เว่ยเฟิงถอนสายตากลับมา พลางถามขึ้นอย่างอดไม่ได้ว่า “หอสุรามีคนงานใหม่มาหรือ”
“ไม่มีขอรับ” คุณชายสามเซิ่งตอบกลับ
“เด็กหนุ่มคนนั้นไม่คุ้นหน้าเลย” เว่ยเฟิงอธิบายได้ไม่ชัดเจนว่าตอนนี้ตัวเองมีความคิดอะไร หัวข้อสนทนาถึงได้ถูกเชื่อมไปยังเด็กหนุ่มอย่างควบคุมไม่ได้
คุณชายสามเซิ่งมองฟู่เสวี่ยแวบหนึ่งแล้วเอ่ยยิ้มๆ “เขาไม่ใช่คนงานใหม่ แต่เป็นนายบำเรอของญาติผู้น้องข้า”
เว่ยเฟิงพลันชะงักฝีเท้า มีสีหน้าประหลาดใจ “นายบำเรอหรือ”
คุณชายสามเซิ่งก็ถูกตนเองทำให้ตกใจจนนิ่งค้างไปเช่นกัน
เขาเริ่มคุ้นชินกับเรื่องประเภทที่ญาติผู้น้องมีนายบำเรอจนเห็นว่าเป็นเรื่องปกติตั้งแต่เมื่อใดกัน
แย่แล้ว นี่เขาอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบไหนก็ติดนิสัยเช่นนี้มาด้วยแล้ว!
คุณชายสามเซิ่งจมลึกสู่ห้วงแห่งความรู้สึกสงสัยในตัวเอง เว่ยเฟิงเองก็อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ เช่นกัน
เด็กหนุ่มที่หน้าตาดีขนาดนี้ ถึงกับเป็นนายบำเรอของคุณหนูลั่ว!
เขามีความรู้สึกอยากร้องเรียนต่อความไม่ยุติธรรมขึ้นมาทันควัน
ช่างเป็นดอกไม้สวยๆ ดอกหนึ่งที่ปักอยู่ใน…ในสมองปรากฏดวงหน้าอ่อนหวานนุ่มนวลของเด็กสาวขึ้นมาจึงรู้สึกว่ากล่าวเช่นนี้ก็ไม่ถูกต้อง
อย่างไรก็ตาม คุณหนูลั่วก็ทำเกินไปอยู่ดี
เลี้ยงงูแล้ว ยังจะเลี้ยงดูนายบำเรอด้วย!
ในที่สุดสือเยี่ยนก็อดเตือนขึ้นมาไม่ได้ “แค่กๆ พวกท่านยืนอยู่หน้าประตูห้องสุขา ไม่รู้สึกว่าไม่สบายตัวหรือ”
คุณชายสามเซิ่งกับเว่ยเฟิงจึงได้สติคืนมาพร้อมกัน
เว่ยเฟิงเร่งฝีเท้าเดินเข้าไปในห้องสุขา ผ่านไปครู่หนึ่งก็เดินออกมาแล้วไปล้างมือข้างบ่อน้ำ เมื่อเงยหน้าก็สบเข้ากับสายตาของห่านขาวต้าไป๋
เว่ยเฟิงมองร่างอวบอ้วนของห่านขาวแล้วก็เอ่ยกับเด็กหนุ่มรูปงามข้างห่านขาวต้าไป๋ยิ้มๆ “วันนี้หอสุราจะมีปรุงอาหารโต๊ะจีนโดยใช้ห่านทั้งตัวหรือ”
ฟู่เสวี่ยมองเว่ยเฟิงอย่างหวาดกลัวแวบหนึ่งแล้วหันหน้าเดินจากไป “ต้าไป๋ พวกเราไปทางนั้นกันเถอะ”
คนผู้นี้มองดูแล้วนับว่าพอใช้ได้ แต่คิดไม่ถึงว่าจะเป็นคนชั่วร้ายเช่นนี้ ถึงกับมีความคิดจะจัดการกับต้าไป๋!
ต้าไป๋ออกไปข้างนอกครั้งหนึ่งในรอบหลายปีมานี้ แต่งตัวงามขนาดนี้ มองดูเหมือนว่าจะถูกฆ่าเพื่อกินเนื้อเช่นนั้นหรือ
ส่วนต้าไป๋ก็สลัดหลุดออกจากมือฟู่เสวี่ย ยืดคอพุ่งเข้าไป
“แกว๊กๆ!” ห่านขาวต้าไป๋ที่สูงเท่าครึ่งตัวคนยื่นปากไปงับก้นของเว่ยเฟิงอย่างแรง ไม่ยอมคลายปาก
เป็นเพราะเว่ยเฟิงมาเข้าห้องสุขาที่ลานด้านหลัง เด็กรับใช้กับองครักษ์ล้วนถูกทิ้งไว้ที่ห้องโถงใหญ่ ตอนนี้ย่อมไม่มีใครมาปกป้องได้ทันเวลา
แม้ว่าสือเยี่ยนจะสามารถจัดการต้าไป๋ได้ง่ายๆ แต่หน้าที่รับผิดชอบของเขาคือคุ้มครองห่านขาวต้าไป๋ ไม่ใช่ปกป้องคนที่อยากกินเนื้อห่าน ดังนั้นจึงกอดอก มองดูเรื่องสนุกและเตรียมพร้อมที่จะช่วยชีวิตห่านตลอดเวลา
สำหรับคุณชายสามเซิ่ง ในฐานะที่เป็นเสี่ยวเอ้อร์ในร้านซึ่งมีความรับผิดชอบและขยันหมั่นเพียรคนหนึ่ง ความจริงแล้วเขาอยากจะช่วยลูกค้ามาก แต่จนปัญญาที่สู้ห่านขาวต้าไป๋แสนดุร้ายตัวนี้ไม่ได้
“สัตว์เดรัจฉานมีปีก รีบคลายปากเดี๋ยวนี้!”
ต้าไป๋ถึงกับคลายปากออกจริงๆ จากนั้นก็ไม่รอให้เว่ยเฟิงรู้สึกตัวก็จิกเข้าที่เป้ากางเกงทันที
เว่ยเฟิงปกป้องเป้ากางเกงด้วยมือสองข้าง ตกใจจนหน้าซีดเผือด
สือเยี่ยนถึงได้ก้าวเข้ามากดต้าไป๋เอาไป “พอเถอะ ท่านไป๋ พวกเราไปกินอาหารให้ใจเย็นกันเถอะ”
ในห้องโถงมีนักดื่มเข้ามาอย่างต่อเนื่อง เมื่อได้ยินเสียงร้องของห่านก็มีคนถามด้วยความรู้สึกคันยุบยิบในใจ “คุณหนูลั่ว ทำไมถึงได้ยินเสียงห่านร้องจากด้านหลังเล่า หรือว่าวันนี้จะมีเนื้อห่านกิน”
พูดขึ้นมา มีหอสุราเปิดทำการมาหลายเดือนแล้วยังไม่เคยนำเนื้อห่านขึ้นโต๊ะเลย
ห่านพะโล้หอมกรุ่น ย่อมมีรสชาติอร่อยมากแน่นอน
ลั่วเซิงเอ่ยยิ้มๆ “เป็นห่านที่ข้าเลี้ยงเอง ใช้เฝ้าบ้าน ไม่ได้เอาไว้กินเนื้อ”
เวลานัดหมายที่จะนำเลือดห่านไปรักษาอาการป่วยให้ไคหยางอ๋องมาถึงแล้ว โรงหมอที่หมอเทวดาเปิดอยู่ตรงข้าม พาต้าไป๋มาด้วยนั้นสะดวกที่สุด
“เอ่อ” ทุกคนได้ยินแล้วก็หมดความสนใจไปในทันที
ห่านบางชนิดดุร้ายยิ่งกว่าสุนัข ใช้มาเฝ้าบ้านนั้นถือว่าเป็นมือดีจริงๆ
ทว่ามีหอสุรานั้นพิถีพิถันมากทีเดียว
นับตั้งแต่ที่ผิงหนานอ๋องพบนักฆ่าบนถนนชิงซิ่ง ขุนนางก็เพิ่มความคุ้มครองที่นี่จึงสามารถพบเจอทหารลาดตระเวนหน่วยแล้วหน่วยเล่าได้ตลอดเวลา
ยิ่งไม่ต้องพูดเลยว่า หอสุรานี้เปิดโดยคุณหนูลั่ว องครักษ์จิ่นหลินย่อมให้การดูแลในที่ลับแน่นอน
จุ๊ๆ ตอนนี้ถึงกับหาห่านใหญ่ตัวหนึ่งมาเฝ้าดูแลบ้าน
ลั่วเซิงไปที่ลานด้านหลังเงียบๆ พลางมองเว่ยเฟิงด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก
เว่ยเฟิงตกใจเหงื่อท่วมไปทั้งตัว เมื่อเห็นลั่วเซิงปรากฏตัวก็ขมวดคิ้วบ่นว่า “คุณหนูลั่ว ห่านตัวนี้ดุร้ายเกินไปแล้ว!”
ลั่วเซิงยิ้ม “ห่านไม่ดุร้ายจะเฝ้าดูแลบ้านได้อย่างไรเจ้าคะ ท่านอ๋องน้อยยังจะรั้งอยู่ในลานนี้อีกนานหรือ”
เว่ยเฟิงเห็นลั่วเซิงไร้ท่าทีจะจัดการกับห่านขาวต้าไป๋ก็หงุดหงิดใจเล็กน้อย
บ่าวที่อาศัยอิทธิพลของผู้เป็นนายรังแกชาวบ้าน…ไม่สิ ห่านที่อาศัยอิทธิพลของผู้เป็นนายรังแกชาวบ้าน ที่พูดน่ะคือนี่สินะ
“รบกวนแล้ว” แม้ว่าเว่ยเฟิงจะไม่พอใจ แต่กลับไม่ได้แสดงออกมาบนใบหน้า เพียงแค่ลูบเสื้อผ้า แล้วเดินไปทางห้องโถงใหญ่
ลั่วเซิงเดินไปข้างกายต้าไป๋
ต้าไป๋มองปีศาจสาวอย่างระแวดระวัง ไม่กล้าส่งเสียงแกว๊กๆ มั่วซั่วอีก
“ต้าไป๋ชอบที่ใหม่หรือไม่”
“แกว๊ก?” ต้าไป๋เอียงคอ ส่งเสียงร้องอย่างสงสัย
ให้ห่านตัวหนึ่งเข้าใจว่าปีศาจสาวพูดอะไรนั้น ยังคงอยากมาก
ลั่วเซิงพยักหน้าพอใจ “ดูท่าจะชอบนะ เช่นนั้นก็ดี”
ต้าไป๋ “แกว๊กๆ?”
ลั่วเซิงหมุนตัว “ญาติผู้พี่ หลังจากนี้อย่าพาคนนอกเข้ามาที่ลานด้านหลัง จะได้ไม่ถูกต้าไป๋จิกจนต้องชดเชยค่ารักษาและยา”
คุณชายสามเซิ่งรู้สึกอึดอัดใจ “เขาต้องการไปห้องสุขา ข้าถึงได้ให้เขามา”
“ครั้งหน้าอธิบายกับลูกค้าให้ชัดเจน หอสุราของพวกเราไม่อำนวยความสะดวกห้องสุขาให้ใช้”
“นี่ไม่ใช่เพราะคิดว่ามนุษย์เรามีเรื่องเร่งด่วนอยู่สามเรื่องหรอกหรือ หากกลั้นไม่ไหวจะทำอย่างไร”
เด็กสาวมีสีหน้าเฉยชา “บอกอีกฝ่ายว่า ปัสสาวะรดกางเกง หอสุราก็ไม่อำนวยความสะดวกในเรื่องสถานที่ให้ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเช่นกัน”
[1] เรื่องเร่งด่วนสามเรื่อง คือ ปัสสาวะ อุจจาระ และผายลม
