ปลายจวักครองใจ - ตอนที่ 412 ตื่นตะลึง
ตอนที่ 412 ตื่นตะลึง
สาเหตุที่งานล่าสัตว์ไม่มีความเคลื่อนไหวย่อมเป็นเพราะเซียวกุ้ยเฟยตั้งครรภ์
ในช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้ จักรพรรดิหย่งอันไม่วางพระทัยทิ้งเซียวกุ้ยเฟยไว้ที่เมืองหลวงคนเดียว และยิ่งไม่วางใจให้นางลำบากเดินทางไกล
ทางเลือกที่ดีที่สุดย่อมเป็นการยกเลิกงานล่าสัตว์ ใครก็ไม่ต้องไปทั้งนั้น
แน่นอนว่าไม่สามารถเปิดเผยข่าวการตั้งครรภ์ของเซียวกุ้ยเฟยต่อภายนอกได้จึงหาเหตุผลลวกๆ ข้อหนึ่งว่า อุทกภัยในปีนี้รุนแรง ฝ่าบาทเป็นห่วงแว่นแคว้นและราษฎร พระอารมณ์ไม่ดีจึงยกเลิกกิจกรรมการล่าสัตว์เหล่านี้
สำหรับเรื่องที่ว่าขุนนางและบุตรหลานตระกูลสูงศักดิ์จะเชื่อหรือไม่ จักรพรรดิหย่งอันไม่สนพระทัยแล้ว
สำหรับพวกเสนาบดีจ้าว การยกเลิกงานล่าสัตว์ช่างเป็นเรื่องที่น่าดีใจยิ่ง
คุณหนูลั่วไม่ต้องไปงานล่าสัตว์แล้ว มีหอสุราก็ไม่จำเป็นต้องหยุดพักกิจการอย่างไรล่ะ!
ใช่ แม้ว่าหอสุราจะเปิดทุกวัน พวกเขาก็ไม่สามารถไปได้ทุกวัน อย่างไรเสียถุงเงินก็ไม่อนุญาตให้ทำเช่นนั้น แต่ตอนที่อยากไปมากเป็นพิเศษกลับปิดทำการ อารมณ์เช่นนั้นน่าทุกข์ใจเกินไปแล้ว
เว่ยหานกลับได้กลิ่นความผิดปกติเลยน้อยจากการยกเลิกงานล่าสัตว์ของจักรพรรดิหย่งอันจึงแอบใช้เส้นสายสืบข่าวดู
วันนี้แดดกำลังดี สือหั่วเร่งฝีเท้าเดินไปตรงหน้าเว่ยหาน กระซิบรายงานว่า “นายท่าน สืบมาได้แล้วขอรับ”
เว่ยหานรอฟังวาจาต่อไปเงียบๆ
“เซียวกุ้ยเฟย…ตั้งครรภ์แล้วขอรับ”
ปลายคิ้วเว่ยหานขยับเล็กน้อย สีหน้ายังคงสภาพสงบนิ่ง “เรื่องเมื่อใด”
“ตรวจพบเมื่อหนึ่งเดือนก่อนหน้านี้ขอรับ”
เว่ยหานนิ่งเงียบครู่หนึ่ง วางจอกชาแล้วลุกขึ้นยืน
เซียวกุ้ยเฟยตั้งครรภ์ โอกาสอันดีที่เขารอมาตลอดมาถึงแล้วในที่สุด
ภายในห้องทรงพระอักษร จักรพรรดิหย่งอันดูเหมือนกำลังตรวจฎีกา แต่ความจริงกลับจินตนาการเรื่องต่างๆ นาๆ ในห้วงความคิดไม่ขาดสายไปนานแล้ว
เซียวกุ้ยเฟยตั้งครรภ์ ความคิดที่ว่าในอนาคตอีกไม่นาน มีความเป็นไปได้อย่างมากว่าจะมีพระโอรสแท้ๆ องค์หนึ่งนี้ทำให้ฮ่องเต้ที่มีพระชนมายุใกล้หกสิบปีพระองค์นี้คล้ายกับต้นไม้แห้งเหี่ยวที่ได้น้ำฝนชโลม มีพลังชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง ภายในใจเบิกบานกระปรี้กระเปร่า
และความปีติยินดีเช่นนี้ไม่สะดวกจะเปิดเผยออกมาในช่วงเวลาอันสั้น
ทางองค์รัชทายาท สุดท้ายก็เป็นภัยอันตรายที่แอบแฝงอยู่อย่างหนึ่ง
ตอนนี้จักรพรรดิหย่งอันรู้สึกเสียพระทัยในภายหลังต่อการตัดสินใจเมื่อแปดปีก่อนแล้ว
หากจะบอกว่าตัดสินใจผิดพลาดก็ไม่นับว่าเป็นเช่นนั้น
แผ่นดินกว้างใหญ่ไร้ซึ่งข่าวคราวของรัชทายาท เหล่าเสนาบดีร้อนรนกระวนกระวาย ต่างแคว้นยิ่งเตรียมการวางแผนก่อความวุ่นวาย ส่วนพระองค์หลังจากพยายามสุดความสามารถก็ต้องยอมรับอย่างสิ้นหวังว่า พระองค์ให้กำเนิดไม่ได้
ใครจะไปคิดว่า บัดนี้หลังจากแปดปีผ่านไป กุ้ยเฟยจะตั้งครรภ์กัน!
หากมองประวัติศาสตร์ทั้งหมดก็มีฮ่องเต้ที่มีสถานการณ์คล้ายกับเขา ตอนไม่มีโอรสก็รับเลี้ยงหลานเป็นบุตร ในภายหลังโอรสแท้ๆ ถือกำเนิดก็ส่งหลานชายคืนไป
คนอื่นทำได้ เขาย่อมทำได้เช่นกัน
จักรพรรดิหย่งอันตัดสินพระทัยเงียบๆ หากว่ากุ้ยเฟยให้กำเนิดองค์ชายก็หาเหตุผลมาหลังจากที่ปลดองค์รัชทายาท คืนหลานชายให้กับจวนผิงหนานอ๋อง
ตอนนี้ก็อดทนไปก่อน
“ฝ่าบาท ไคหยางอ๋องขอเข้าพบพ่ะย่ะค่ะ” โจวซานก้าวเข้ามา ขัดอาการเหม่อลอยของจักรพรรดิหย่งอัน
“เรียกตัวเข้ามา”
ไม่นานนัก ชายหนุ่มชุดแดงก็เดินเข้ามา
“กระหม่อมถวายบังคมเสด็จพี่พ่ะย่ะค่ะ”
จักรพรรดิหย่งอันมองชายหนุ่มที่ประสานมือถวายความเคารพยิ้มๆ “น้องสิบเอ็ดเข้าวังมาตอนนี้มีเรื่องอันใดหรือ”
เว่ยหานหลุบตาเอ่ย “คดีนายอำเภอหลิวชิงถูกลอบสังหารนอกบ้านพักหลันเต๋อมีความคืบหน้าใหม่ นี่คือสมุดรายชื่อที่กระหม่อมเพิ่งได้มาจากมือนักฆ่าเหล่านั้น…”
เมื่อได้ยินเว่ยหานเล่าสถานการณ์จบ จักรพรรดิหย่งอันก็สั่งโจวซานนิ่ง “ส่งขึ้นมา”
โจวซานเดินไปรับสมุดรายชื่อตรงหน้าเว่ยหานแล้วนำไปมอบให้จักรพรรดิหย่งอัน
จักรพรรดิหย่งอันเปิดสมุดรายชื่อ สายพระเนตรกวาดไปถึงตัวอักษรเล็กๆ ในบรรทัดหนึ่งแล้วหยุดนิ่ง รอจนพลิกอ่านสมุดรายชื่อจบก็โยนลงบนโต๊ะทรงงานอย่างแรง
“เจ้าสารเลวนี่!”
“เสด็จพี่โปรดพระทัยเย็น” เว่ยหานเกลี้ยกล่อม
จักรพรรดิหย่งอันสีพระพักตร์อึมครึม มองดูแล้วพิโรธไม่น้อย “องค์รัชทายาททำให้เราผิดหวังจริงๆ!”
แต่ความจริงแล้ว ในพระทัยจักรพรรดิหย่งอันกลับไม่ได้รู้สึกผิดหวังเท่าใดนัก ในทางตรงกันข้าม เขามองเห็นโอกาส
เดิมเขาคิดจะรอจนถึงกุ้ยเฟยให้กำเนิดพระโอรสแล้วค่อยปลดองค์รัชทายาท แต่การทำเช่นนี้ก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะก่อให้เกิดการวิพากษ์วิจารณ์ของผู้คน แม้ว่าขุนนางบุ๋นบู๊จะไม่กล้าพูด ในภายภาคหน้าก็อาจจะมีการบันทึกเอาไว้ในประวัติศาสตร์
ตอนนี้ไม่เหมือนกันแล้ว
องค์รัชทายาทบงการขุนนางให้ใส่ร้ายขุนนางชั้นผู้ใหญ่ของราชสำนัก ทั้งยังมีความเกี่ยวพันกับกลุ่มนักฆ่า การสูญสิ้นคุณธรรมเช่นนั้น ทำให้เขามีเหตุผลมากพอที่จะปลดองค์รัชทายาทแล้ว
เมื่อปลดองค์รัชทายาทแล้ว ค่อยกระจายข่าวการตั้งครรภ์ของกุ้ยเฟยออกไป ขุนนางคนไหนจะไม่เบิกตาให้กว้าง โวยวายเรื่องการแต่งตั้งผู้สืบทอดบัลลังก์อีก
“เรียกตัวหกกรมเก้าเสนาบดีมาประชุมที่ห้องทรงอักษร!”
เว่ยหานหลุบตาฟัง ปลายคิ้วไม่ขยับเลยสักนิดเดียวตั้งแต่ต้นจนจบ
ขุนนางชั้นผู้ใหญ่ในราชสำนักได้รับการเรียกตัวก็พากันเร่งรีบไปห้องทรงอักษรด้วยอารมณ์งุนงงและกระวนกระวาย
วันที่อากาศร้อนเช่นนี้ ทำไมถึงได้เรียกพวกเขาเข้าวังกะทันหันหรือว่าจะมีที่ไหนเกิดอุทกภัยอีกแล้ว
“ฝ่าบาท เหล่าใต้เท้ามาถึงแล้วพ่ะย่ะค่ะ”
จักรพรรดิหย่งอันลืมพระเนตร ตรัสเสียงเย็น “เรียกพวกเขาเข้ามา”
ประตูห้องทรงอักษรเปิดออก รอจนเหล่าเสนาบดีเข้าไปแล้วก็ปิดลงอย่างแผ่วเบา
การปิดประตูในครั้งนี้ล่วงเลยไปจนถึงดวงดาราเต็มผืนฟ้าแล้วก็ยังไม่มีการเปิดออก
การประชุมเช้าวันรุ่งขึ้น มองดูแล้วธรรมดาเหมือนการประชุมเช้าทุกครั้ง มีเพียงสิ่งเดียวที่ผิดปกติก็คือ เหล่าเสนาบดีล้วนมีใต้ตาดำคล้ำ คล้ายกับไม่ได้นอนตลอดคืน
และนี่ก็ทำให้คนที่มีความคิดเฉียบแหลมเล็กน้อยเหล่านี้ได้กลิ่นความผิดปกติหลายส่วน
แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น เมื่อมีพระบัญชาปลดองค์รัชทายาทลงมาก็ทำให้ขุนนางที่ไม่รู้เรื่องราวทุกคนคล้ายกับถูกฟ้าผ่า ไม่ได้สติไปเนิ่นนาน
ถอดถอนตำแหน่งองค์รัชทายาทหรือ
กะทันหันเช่นนี้ ฝ่าบาทคิดจะทำให้ผู้เฒ่าชราเช่นพวกเขาตกใจ จะได้ให้เหล่าบัณฑิตชั้นสูงที่สอบผ่านเข้ามาใหม่มาแทนพวกเขาใช่ไหม
รอจนฟังเหตุผลการปลดองค์รัชทายาทจบแล้ว ขุนนางทุกคนก็มองไปยังขุนนางชั้นผู้ใหญ่เหล่านั้น และตระหนักได้ถึงเรื่องหนึ่ง จิ้งจอกเฒ่าพวกนี้รู้แต่แรกแล้ว!
เรื่องใหญ่เฉกเช่นการถอดถอนตำแหน่งผู้สืบทอดบัลลังก์เช่นนี้ หากว่าขุนนางชั้นผู้ใหญ่ในราชสำนักไม่พูดอะไร ไหนเลยจะมีที่ให้คนอื่นๆ พูด ต้องรู้ว่าตอนนี้พูดผิดไปประโยคหนึ่ง หลังจากนี้ก็อาจจะศีรษะหลุดออกจากบ่าได้
เหล่าขุนนางยอมรับข่าวคราวตื่นตะลึงเช่นนี้อย่างอยู่เป็น
แต่สำหรับเว่ยเชียง นี่เป็นความสะเทือนใจอันน่าตื่นตะลึง
“เสด็จพ่อ ลูกถูกใส่ร้าย!”
จักรพรรดิหย่งอันมองเว่ยเชียงที่คุกเข่าอยู่ด้านล่าง พลางเอ่ยเรียบๆ “เราไม่มีโอรสธิดา เห็นแก่ที่เจ้าคอยอยู่เป็นเพื่อนในหลายปีมานี้ จะไม่ดำเนินการจัดการลงโทษความผิดทั้งหมด หลังจากนี้เจ้าก็กลับจวนผิงหนานอ๋อง ตั้งใจปรนนิบัติบิดามารดาให้ดีเถอะ”
“เสด็จพ่อ…”
จักรพรรดิหย่งอันสุรเสียงเย็นชากว่าเดิม “หลังจากนี้จำเอาไว้ว่า เรียกเราว่าเสด็จลุง”
เว่ยเชียงล้มลงไปนั่งกองบนพื้น มองไปทางบรรดาเสนาบดีอย่างงุนงง
เขาคิดไม่ถึงจริงๆ ว่า เหตุใดผ่านไปเพียงแค่คืนเดียว อิทธิพลอำนาจก็ถูกริบคืนไป กระทั่งข่าวคราวก็ไม่ได้ยินเลยแม้แต่น้อย
บรรดาขุนนางหลบเลี่ยงสายตาองค์รัชทายาทที่ถูกปลดตำแหน่งเงียบๆ
ท่ามกลางเสนาบดีเหล่านี้ย่อมมีคนใกล้ชิดเว่ยเชียง อย่างไรเสียฝ่าบาทก็ชราภาพแล้ว แสดงความจงรักภักดีต่อองค์รัชทายาท ในภายภาคหน้าถึงจะสามารถยืนหยัดได้อย่างมั่นคง
ยิ่งไปกว่านั้นยังมีขุนนางที่อยู่ฝ่ายวังบูรพา เกียรติยศและความเสื่อมเสียผูกติดอยู่กับตัวองค์รัชทายาท
แต่เหล่าเสนาบดีที่รู้เรื่องล่วงหน้าเหล่านี้ถูกฝ่าบาทยื้อไว้หารือหนึ่งคืนแล้วเพิ่งจะปล่อยตัวออกมาในการประชุมเช้านี้เอง
จักรพรรดิหย่งอันซึ่งประทับสง่างามอยู่บนบัลลังก์มังกรเห็นปฏิกิริยาตอบสนองของบรรดาขุนนางอยู่ในสายตาก็โค้งมุมโอษฐ์ขึ้นเล็กน้อย
ยามที่สมควรตัดสินใจให้เด็ดขาดกลับลังเลไปมาก็ต้องแบกรับภัยพิบัติที่เกิดจากเรื่องนั้น เว่ยเชียงเติบใหญ่แล้ว หากนำเรื่องปลดตำแหน่งมาอภิปรายกันในท้องพระโรงก็คงจะอภิปรายกันไป อภิปรายกันมา ไม่แน่ว่าอาจจะอภิปรายจนเกิดภัยพิบัติขึ้นมาก็ได้
แบบนี้ถึงจะดี ไล่เว่ยเชียงกลับจวนผิงหนานอ๋องไปก่อน หากว่ายังอยู่ไม่นิ่ง จัดการจวนผิงหนานอ๋องนั้นง่ายกว่าการปลดองค์รัชทายาทออกจากตำแหน่งมาก
ตอนนี้จักรพรรดิหย่งอันลอบอิ่มเอมพระทัยกับการที่ตัวเองเก็บชีวิตของบุตรชายเจิ้นหนานอ๋องเอาไว้
ขอแค่บุตรชายเจิ้นหนานอ๋องยังอยู่ก็เป็นข้ออ้างในการจัดการจวนผิงหนานอ๋องที่ดีที่สุด
“พาตัวออกไปเถอะ” จักรพรรดิหย่งอันโบกพระหัตถ์ด้วยพระพักตร์ไร้ความรู้สึก
เว่ยเชียงที่มีสีหน้าท้อแท้สิ้นหวังสุดขีดถูกผลักออกไป
พระบัญชาปลดองค์รัชทายาทออกจากตำแหน่งแพร่ไปถึงจวนผิงหนานอ๋องตามการแยกย้ายการประชุม
