ปล้นสวรรค์ - 180 คําเชิญของเพื่อนเก่าและโอวหยางอัน
SPH:บทที่ 180 คําเชิญของเพื่อนเก่าและโอวหยางอัน
“ระบบเริ่มการจับสลาก!”
“ปั๊บ” ทดสอบการจับสลากมากกว่าหนึ่งครั้งคุณต้องการรวมการจับสลากหรือไม่? ”
“ใช่!”
ครั้งนี้ รางวัลถูกรวมทั้งหมดสามครั้ง แต่เขาไม่รู้ว่าจะได้ อะไรดี ๆ
เย่หยูตื่นเต้นเล็กน้อย
ภายใต้อารมณ์ที่คาดหวังของเยี่หยูวงล้อหมุนในใจของเขาก็หยุดลงอย่างช้าๆ
” ” ขอแสดงความยินดีคุณจับได้เทคนิคเวทย์มนตร์พื้นฐานสําหรับตัวคุณเอง!”
พรึบ!
หนังสือขนาดเท่าฝ่ามือ ถูกผูกไว้ด้วยด้าย ก็ปรากฏขึ้นในมือของเย่หยู
เย่หยู บังเอิญพลิกหน้าพวกมันและเบิกตาเล็กน้อย
หนังสือเล่มนี้บันทึกเทคนิคพื้นฐาน เช่นการทําให้ร่างกายบริสุทธิ์พลังโทรจิตเทคนิคเปลวไฟคลังเทคนิคการควบคุมลมเทคนิคการควบคุมน้ํา
และคาถา และวิธีการวาดเครื่องรางหรือเวทมนตร์คาถาต่างๆ
การใช้พลังจิตเป็นแหล่งพลังงาน การใช้เทคนิคการหล่อพลังงานผ่านทางพลังจิตโดยตรงอย่างไรก็ตามถ้ามันถูกปรับเปลี่ยนเป็นยันต์การใช้พลังงาน
จะลดลงอย่างมากอย่างไรก็ตามเครื่องรางของขลังพลังอาจจะลดลงไปอีกเล็กน้อย
สิ่งที่ทําให้เหยู มีความสุขคือ คาถา ที่เขาเคยเขียนมาก่อนเช่นเครื่องรางฟื้นฟูความอ่อนเยาว์,คาถาลมกรดและเครื่องรางหยุอี้มีทั้งคาถาขนาดใหญ่และขนาดเล็ก
ล้วนมีเวทมนตร์และบันทึกยันต์ต่างๆ
หรือ!
เย่หยู หยิบไฟแช็กระดับสูงขึ้นมา และจุดประกายไฟเผาคาถาเบื้องต้น
เมื่อเปลวไฟลุกไหม้ ควันก็ลอยขึ้นเป็นเกลียว
เมื่อเผชิญหน้ากับควันที่ควบแน่นในอากาศเย่หยูก็หายใจลึก ๆ
หลังจากนั้นไม่นานเย่หยูก็ลืมตาเทคนิคเวทย์มนตร์นี้ฝังอยู่ในใจของเขาแล้ว
แกรัก!
เสียงที่คมชัดนั้นมาจากมือของเขาขณะที่เย่หยูแบมือลดระดับศีรษะก้มลงเพื่อมองดู
ไฟแช็กระดับสูงนี้ได้เสื่อมสภาพไป มากกว่าเดิมแล้วมันสามารถแตกหักได้ตลอดเวลา ดูเหมือนว่ามันใช้พลังงานมากหลังจากเผาหนังสือไป
ดูเหมือนว่าของชิ้นนี้ไม่สามารถเผาได้ทุกอย่างการจุดไฟหนังสือจะใช้พลังงานจากการคาดการณ์ของเหยู หาก เขาต้องจุดไฟแช็กอีกครั้งเดียว
มันจะถูกทําลาย
ทันใดนั้น โทรศัพท์ในกระเป๋าของเหยูสั่น
เย่หยู หยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วพบว่ามันเป็นเสียงเรียกจากอาจารย์ผู้มีเกียรติฉีซวน
“สวัสดีอาวุโส ผมเย่หยู”
“ฮ่าฮ่า … “ เสียงหัวเราะตรงไปตรงมาของฉีซวนเหรินดังออกมาจากปลายสายอีกด้านของโทรศัพท์เพื่อนตัวน้อยเย่หยู
วันนี้เป็นวันเปิดงานของสมาคมจิตรกรรมแห่งชาติ ชายช ราผู้นี้ อยากเชิญคุณเข้าร่วมเป็นพิเศษ!”
เย่หยู รู้สึกประหลาดใจ หลังจากไตร่ตรองสักครู่ เขา ก็พูดว่า “มันอยู่ที่ปักกิ่งใช่ไหม?”
“ใช่!” ชายชราคนนี้ นอนไม่หลับมาตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่ฉันได้เห็นการตกแต่งขั้นสุดท้ายของเพื่อนตัวน้อย!เป็นเพราะฉันต้องการเห็นผลงานชิ้นเอกของเพื่อนตัวน้อยอีกครั้งและบังเอิญพบว่ามีการเปิดตัวของสมาคมจิตรกรรมแห่งชาติซึ่งทําให้ชายชราคนนี้โทรหาคุณ”
“เอาล่ะเนื่องจากเป็นคําเชิญจากอาวุโสฉีผมจะกล้าปฏิเสธได้อย่างไร”เย่หยูยิ้มเบา ๆ และพูดว่า”ผมวางแผนที่จะมุ่งหน้าไปที่ยันจิงในวันนี้แต่มันกะทันหันเมื่อเสร็จธุระแล้วผมจะไปถึง”
“ดีดี!” ฉีชวนเหริน ตะโกนเสียงดังราวกับว่าเขามีความสุขมาก “มันเยี่ยมมากที่คุณมาได้เ จากนั้นฉันจะส่ง คนไปรับคุณ!ที่มัธยมเซียงหยูใช่มั้ย?เพื่อนตัวน้อยรออยู่ที่ โรงเรียน!”
หลังจากวางหูโทรศัพท์เย่หยูก็อําลาถังฉีและกลับไปที่โรงเรียน
ในห้องทํางานหลักของโรงเรียนมัธยมเซียงหยู
หลี่เสวี่ยซู นั่งอยู่หลังโต๊ะของเขาหวูไต้ และชายหนุ่มสองคนที่ดูเหมือนนักเรียนนั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้อง
“อาจารย์หวู นานแค่ไหน จนกว่าเย่หยูจะมาถึงโรงเรียน
หลีเสวี่ยซู มองดู หรูใต้ และสอบถาม
หวูไต้ ดูที่นาฬิกาของเขา ”เขาควรจะมาถึงที่นี่ ในไม่ช้า”
คนหนุ่มสาวสองคนที่นั่งถัดจากหวูเจ๋อชายและหญิงก็มีส่วนร่วมในการแข่งขันครั้งนี้เช่นกัน
นักเรียนชายสูงและหล่อเหลาชื่อของเขาคือโอวหยางอันและเขาก็เป็นลูกพี่ลูกน้องของโอวหยางหยุด้วยนักเรียนหญิงนั้นใสซื่อบริสุทธิ์และสวยงามชื่อของเธอคือเซี่ยจินซีและรูปร่างหน้าตาของเธอไม่ด้อยไปกว่าของฮันเสวี่ย
ทั้งสองไม่ใช่นักเรียนของมัธยมเซียงหยูแต่เป็นนักเรียนจากโรงเรียนมัธยมจิงอัน
โรงเรียนมัธยมจิงอันก็เป็นโรงเรียนมัธยมที่มีบทบาท อิทธิพลอย่างยิ่งในเมืองหมิงโจวและโรงเรียนมัธยมเซียงหยูก็เป็นคู่แข่งเสมอมา
ในครั้งนี้ ครูผู้สอนของพวกเขามีหน้าที่ต้องเข้าร่วม ดังนั้นเขาจึงปล่อยให้หวูไต้พาทีมไปแข่งขันที่ปักกิ่ง
โอวหยางอนเอนหลังพิงเก้าอี้ แล้วมองดูนาฬิการาคาแพง บนข้อมือของเขาร่องรอยของความไร้ความอดทนแวบเข้ามาในดวงตาของเขา
“คุณครูใหญ่หลี ดูเหมือนว่าวินัยในโรงเรียนของคุณ จะหย่อนยานนะ!”ในฐานะนักเรียนแต่ไม่ได้อยู่ในโรงเรีย เหรออย่างนั้นเหรอ? และทําให้เราต้องรอนาน! ”
ดวงตาของโอวหยางอันหรี่ลงเมื่อเขามองหลี่เสวี่ยซู ด้วยรอยยิ้มที่ไม่ยิ้มความหมายในดวงตาของเขาชัดเจนเขาต้องการเห็นเซียงหยูทําตัวเองให้โง่เงา
โอวหยางอัน เป็นลูกพี่ลูกน้องของโอวหยางหยูแต่โอว หยางหยูนั้นถูกไล่ออกจากมัธยมเซียงอยูเขาอยากช่วยโอวหยางหยูระบายความโกรธในใจของเขา
โดยเฉพาะผู้ชายคนนั้น ที่ชื่อเย่หยุ!
แสงเย็นชา ส่องผ่านดวงตาของโอวหยางอัน ไม่เพียงแต่เด็กคนนี้จะทําให้โอวหยางหยูเสียหน้าแต่เขายังขโมยหลักประกันการเข้ามหาวิทยาลัยของจีนไปอีกด้วย!
” ครูใหญ่หลี่ พูดอะไรบางอย่างสิครับ!” นักเรียนคนนี้ ชื่อว่า เย่หยู เกเรเกินไป! นักเรียนที่ไม่มีระเบียบและไร้วินัยแบบนี้ไม่ว่าเหตุผลของเขาจะเป็นอะไรถ้าเขาเรียนอยู่โรงเรียนมัธยมจิงอันจะต้องถูกลงโทษ! “
เซี่ยจินซีที่ยืนอยู่ข้างๆ มองดูโอวหยางอัน ด้วยท่าทางประ หลาดใจเล็กน้อย สิ่งที่เขาพูดนั้นชัดเจนว่าเป็นการยั่วโมโหในฐานะบุคคลภายนอกการทําเช่นนี้เห็นได้ชัดว่าไม่ สอดคล้องกับกฎระเบียบ
อย่างไรก็ตาม ในฐานะนักเรียนของโรงเรียนมัธยมจินอันเซี่ยจินซีทําได้เพียงยืนอยู่ข้าง ๆ โอวหยางอันเท่านั้น
“นั่นคือ ครูใหญ่หลี่ ที่ถูกต้องมันจะเป็น 10 โมงเช้า ถ้าเรารออีกต่อไปมันอาจจะสายเกินไป”
ใบหน้าของ หลี่เสวี่ยซูจมดิ่งไม่ใช่เพราะเหยูมาสายแต่เพราะโอวหยางอัน หยาบคายเกินไป
“ฮีเ” “รอสักครู่!”
หลี่เสวี่ยซู กล่าวอย่างเฉยเมย
เมื่อได้ยินคําพูดของหลี่เสวี่ยซู มุมปากของโอวหยางอันยกตัวเล็กน้อยและเขาไม่ได้พูดอะไรอีกต่อไป
เซี่ยจินซีมองดูหลี่เสวี่ยซูจากนั้นก็ดูโอวหยางอันเธอสังเกตเห็นว่าเรื่องนี้ไม่ธรรมดา เธอจึงนั่งเงียบ ๆไปด้านข้างและปิดปากอย่างแนบเนียน
ตั้งแต่ต้นจนจบหรูไต้ หลับตาหลับรอให้การมาถึงของเยี่หยู
ตึก!
เสียงเคาะประตู ทําลายความเงียบในห้อง
”เข้ามา!”
หลี่ เสวี่ยซู พูดด้วยน้ําเสียงต่ํา
เอี้ยด!
ประตูห้อง ถูกผลักโดยเหยู
“ครูใหญ่หลี่ อาจารย์หวู ผมอยู่ที่นี่แล้ว”
เมื่อเห็นว่าเหยูมาถึงแล้ว หลี่เสวี่ยซูก็ลุกขึ้นยิ้มแล้วพูดว่า ” เมื่อเย่หยูมาถึงแล้ว จากนั้น เริ่มออกเดินทาง! ”
“เดี๋ยวก่อน!”
โอวหยางอัน ยืนขึ้นดูเย่หยุอย่างเย็นชาแล้วเย้ยหยัน”คุณคือ เย่หยูเหรอ?”
โอวหยางอัน มองดูเย่หยู “เหอๆ นักเรียนของโรงเรียนมัธยมเซียงหยูก็ไม่เท่าไหร่! ไม่มีความรู้พื้นฐานแม้แต่เรื่องเดียวช่างน่าผิดหวัง”
เซี่ยจินซี ไม่ได้พูดอะไรเลย แต่ดวงตาของเธอส่องประกายแปลก ๆ ” หล่อจังเลย!” อารมณ์เช่นนี้!
โอวหยางอัน เห็นจากมุมมองของเขา มองเซี่ยจินซีมองเย่หยูและการแสดงออกของเขาก็เริ่มดูไม่ได้
โอวหยางอัน มักตามตื้อ เซี่ยจินซีมาโดยตลอดอย่างไรก็ตามเขาไม่ได้ก้าวหน้ามากนัก ดังนั้นเขาจึงสามารถเรียกได้ว่าเป็นแค่เพื่อนเท่านั้น
และตอนนี้เมื่อเซี่ยจินซีเห็นเหยู ดวงตาของเธอส่องสว่างทําให้โอวหยางอันรู้สึกอึดอัดมาก
เย่หยู ทําตัวราวกับว่าเขาไม่ได้ยินคําพูดของโอวหยางอันเขามองตรงไปที่หรูใต้ และพูดว่า “คุณครูหรูคุณเป็นผู้นําทีมในครั้งนี้หรือ?คุณแก่แล้วทําไมคุณยังไม่หยุดพักอีก! ”
หรูได้ ยืนขึ้นและหัวเราะเบา ๆ ”ผู้คนควรเดินไปรอบ ๆ เมื่อพวกเขาแก่แล้วนอกจากนี้ฉันอยากเห็นคุณเป็นแชมป์ด้วยสายตาของฉันเอง!”
เมื่อโอวหยางอันเห็นว่าเย่หยูไม่สนใจเขาความโกรธในใจของเขาก็ยิ่งทวีคูณขึ้นมา
“เฮ้!” นายได้ยินฉันไหม!“ในฐานะนักเรียนจริงๆแล้วนายไม่ได้อยู่ในโรงเรียนเหรอ?โรงเรียนมัธยมเซียงหยูของนายสอนนักเรียนอย่างไรกัน?”
เย่หยู หันหน้า ไปหาโอวหยางอัน แล้วถามว่า “คุณเป็นใคร?”
โอวหยางอัน แค่นเสียง ขณะที่เขาพูดอย่างหยิ่งยโสโรงเรียนมัธยมจิงอันโอวหยางอัน
“โอวหยางอัน?” โอวหยางหยู เป็นอะไรกับคุณ?”
แสงเย็นแวววาบในตาของ โอวหยางอัน เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องของฉัน!”
“โอ๊ะ!” “ไม่น่าแปลกใจ!” จู่ๆ เย่หยูก็รู้แจ้งทันที “ไม่น่าแปลกใจ ที่คุณไม่รู้ว่าอะไรดีสําหรับคุณ ดังนั้นกลายเป็นว่าคุณมาจากพันธุกรรมเดียวกันนั่นเอง!”
“แก!”
โอวหยางอัน ชี้ไปที่เย่หยู และตะโกนว่า “แก…”
“คุณคิดว่าคุณเป็นใคร!” ในทันทีเย่หยูก็ขัดจังหวะ คําพูดของ โอวหยางอัน หัวเราะเยือกเย็นและพูดว่า “นี่คือโรงเรียนมัธยมเซียงหยูทําไมคุณพูดเรื่องไร้สาระอย่างมากที่นี้”
“แกฮี! ใบหน้าของ โอวหยางอัน เปลี่ยนเป็นสีแดงขณะที่เขาชี้ไปที่เย่หยูในขณะที่ตัวสั่นไม่สามารถพูดอะไรได้
“ฮ่า .. อับ!”
เมื่อเห็นการแสดงออกทางสีหน้าขุ่นเคืองของโอวหยางอันเซี่ยจินซีผู้ยืนอยู่ด้านหนึ่ง รีบปิดปากเธอและเกือบหัวเราะออกมาดัง ๆ
YOU MAY ALSO LIKE
