ปล้นสวรรค์ - 203 ความโกรธแค้นของเหยู
ปล้นสวรรค์ SPH: บทที่ 203 ความโกรธแค้นของเหยู
มาร์ติน มองไปยังลูกน้องที่เขานํามาด้วยในขณะนี้พวกเขาทั้งหมดนอนราบกับพื้นอย่างไม่ขยับเขยื้อน
หลังจากนั้นไม่นาน มาร์ตินเงยหน้าขึ้น และเผยแววตาหวาดกลัวของเขาเปลวไฟที่ไหม้อยู่บนฝ่ามือของเขายิ่งรุนแรงขึ้น
“บ้าชิบ!” แกฆ่าพวกมัน ทั้งหมดจริงๆ!”
เย่หยู เยาะเย้ย “มีอะไรอีกหรือ จะให้ปล่อยพวกเขาไปไม่ต้องห่วงฉันจะส่งคุณตามไปกับพวกเขาในภายหลัง!”
“โอ้อวด!”
มาร์ตินตะโกนว่า “ฉันเป็นแวมไพร์ระดับมาร์ควิส!การฆ่าแกเป็นเหมือนการฆ่าวัวและแกะ!”
“ระเบิดเปลวไฟเลือด!”
มาร์ตินประสานมือของเขา เข้าด้วยกัน แล้วบีบเปลวไฟเลือดที่กําลังลุกไหม้อยู่บนฝ่ามือของเขาให้เป็นลูกไฟสีแดงซึ่งเขาดันมันไปหาเหยู
พรึ่บ!
เมื่อเปลวไฟลอยเข้าหาเหย ร่างของมาร์ติน ก็กลายเป็นสายฟ้าฟาดสีดําแล้วหนีไปไกล
นักสู้ชาวจีนคนนี้ ช่างน่ากลัวเหลือเกิน ฉันต้องทิ้งศพเอาไว้เพื่อรายงานต่อโบสถ์แห่งความมืด!
ใจของมาร์ตินวิ่งนําไปไกล นักสู้ชาวจีนคนนี้ ฆ่าผู้ใต้บังคับบัญชาที่เขาพามาด้วยในคราวเดียวเห็นได้ชัดว่ามันเกินตัวไป!
แทนที่จะเสียสละเพื่อไร้ประโยชน์ มันจะเป็นการดีกว่าที่จะหนีและรายงานต่อโบสถ์ จากนั้นเราสามารถปล่อยให้นักสู้ชาวจีนคนนี้ตายโดยไร้ที่ฝัง
เช่นนี้ หลังจากส่งเปลวไฟเข้าหา เย่หยูมาร์ตินก็หันหลังกลับและวิ่งโดยไม่ลังเลเลย!
เสียงดังเกรียวกราว!
เสียงดังหง่างๆของดาบพลังปราณดังขึ้น
นิ้วของเย่หยู นั้นเหมือนดาบพุ่ง เข้าไปในอากาศ
ดาบปราณสายฟ้า ฉีกเปลวไฟเลือด ที่พุ่งพล่านออกไป!
ซึ่งๆ!
เปลวไฟที่กระจัดกระจายนั้น ตกลงมาบนถนนเหมือนไฟที่เติมลุกไหม้จากน้ํามัน เปลวไฟเผาผลาญชั่วครู่ชั่วขณะหนึ่งเผาไหม้และสึกกร่อนเป็นโพรงลึกในดินแข็ง
มาร์ตินที่กําลังวิ่งหนีหัวสั่นเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเย่หยุไม่ได้ไล่ตามเขาทันทีหัวใจที่น่ากลัวของเขาก็ผ่อนคลายไปเล็กน้อย
“อุ้ย…ดูเหมือนว่า พลังระเบิดเลือด จะหยุดยั้งนักสู้ชาวจีนคนนี้ได้สําเร็จแล้ว!”
ปากของมาร์ตินขดตัวด้วยรอยยิ้มที่หยิ่งยโสและดวงตาของเขาก็เปล่งประกายความพึงพอใจ “อืม! ถ้างั้นแกก็ไม่ได้มีพลังที่ไม่มีใครเทียบน่ะสิ!
เมื่อเห็นว่าเขาวิ่งไปไกล และไกลออกไปมาร์ติน ก็รู้สึกผ่อนคลายอย่างสมบูรณ์ความกลัวในหัวใจของเขาที่มีต่อเย่นยูนั้นกลายเป็นความขุ่นเคืองใจแทน!
“นักสู้จีนบ้าเอ้ย!” รอจนกว่า ฉันจะกลับไปที่โบสถ์! รายงานต่อประธานสิ่งที่รอแกคือการแก้แค้นของแวมไพร์!”
ร่างของมาร์ติน เคลื่อนตัวผ่านสายฝน ดวงตาของเขาส่องแสงสีแดงเลือดขณะที่เขาใช้ความสามารถทั้งหมดของเขาในการถ่ายทอดพลังแห่งสายเลือดของเขาเร่งความเร็วของเขาให้เร็วขึ้นและเร็วขึ้นอีกและในพริบตาเขาก็อยู่ไกลกว่าหนึ่งกิโลเมตร!
หืมมม ?!
มาร์ตินที่วิ่งเร็วทันใดนั้นเบิกตากว้าง ในความงุนงง มาร์ตินดูเหมือนจะเห็นด้านหลังของคนที่ปรากฏต่อหน้าเขา
ด้านหลังนี้เป็นที่คุ้นเคยกันมากมันคล้ายกับนักสู้ชาวจีนที่เขาไล่ล่าและลอบสังหาร!
“ไม่ นั่นเป็นไปไม่ได้”
มาร์ตินพูดกับตัวเอง อย่างบ้าคลั่งในใจ
เขาเห็นด้วยตาของเขาเอง ว่าหลังจากที่เย่หยู กําลังง่วนอยู่กับเปลวไฟเขาไม่ได้ไล่ตามมาแต่ยืนอยู่ตรงจุดนั้นมองดูเขาหนีไปด้วยรอยยิ้มที่ไม่ยิ้มบนใบหน้าของเขา
“นักสู้จีนคนนี้ ไม่ได้ไล่ตามฉันมา!” มันเป็นไปไม่ได้สาหรับเขา ที่จะปรากฏตัวต่อหน้าในทันทีทันใด! ต้องมีบางอย่างผิดปกติในสายตาของฉัน! ”
มาร์ตินเปรียบเทียบดวงตาทั้งสอง พยายามที่จะขับไล่ภาพลวงตาต่อหน้าเขา
“เฮ้ ทําไมนายวิ่งช้าจัง!” หากคิดว่าคุณเป็นแวมไพร์นั่นทําให้ฉันรอนานมากสําหรับคุณ ฉันผิดหวังจริงๆ! “
เสียงที่คุ้นเคยลอยเข้าไปในหูของมาร์ติน และร่างของเขาที่วิ่งด้วยความเร็วเต็มที่ก็หยุดลงทันที ความตื่นตระหนกลุกขึ้นในหัวใจของมาร์ตินทําให้เขาสั่นสะเทือนโดยไม่ตั้งใจ
“นี่เป็นเรื่องจริง! นักสู้ชาวจีนคนนั้นอยู่ตรงหน้าฉัน!”
มาร์ตินลืมตาขึ้น ด้วยความตกใจ และเห็นเหยู หันมามองเขาด้วยรอยยิ้มที่ไม่ยิ้ม
“เป็นอย่างไร เป็นไปได้อย่างไร?!” แกจะเร็วขนาดนี้ได้ยัง
มาร์ตินพ่ายแพ้การควบคุมตัวเอง และตะโกนใส่เย่หยู
เสียงดังเกียวกราว!
ดาบพลังปราณสายฟ้า พุ่งออกมา และแทงทะลุไหล่ของมาร์ตินทันที
“ฉันจะให้คําแนะนํากับคุณ มนุษย์จะไม่พูดอะไรที่เร็วๆแบบนี้!”
” อ้ากก!” ความเจ็บปวดและความมึนงงอย่างรุนแรงทําให้มาร์ตินร้องครวญคราง
เมื่อมองเหยู ด้วยความหวาดกลัว มาร์ตินก็หันหลังกลับและหนีไปในทิศทางเดิม
“ฉันไม่อยากตาย!” มาร์ตินคํารามในหัวใจของเขา เขารู้ว่าเขาหนีไม่พ้นแต่เขาก็ยังยึดมั่นกับความหวังสุดท้าย
“ฉันยังไม่เคยสัมผัส กับพลังแห่งเปลวไฟเลยและคุณก็หนีไปแล้ว”
เสียงของเย่หยู ดังขึ้นอีกครั้ง
มาร์ตินค้นพบอย่างประหลาดใจว่า เย่หยู ปรากฏตัวต่อหน้าเขา!
“คุณกําลังพยายามทําอะไรอยู่? อย่าล้อเล่น! ฆ่าฉันสิ!”
มาร์ตินทรุดตัวลงบนถนน ด้วยความสิ้นหวังอย่างสมบูรณ์เขามองเหยูด้วยการแสดงออกที่สิ้นหวัง
มาร์ตินพยายามหลบหนี แต่เย่หยู จะสามารถสกัดกั้นมาร์ตินได้ในทันที
ด้วยความเร็ว ที่ทําให้ดูเหมือนว่า เขาหายตัวได้ มาร์ตินก็ทรุดตัวลงทันที
เย่หยู เดินไปที่มาร์ติน แล้วมองดูเขาผู้ที่สิ้นหวัง และหวาดกลักจากนั้นก็ส่ายหัวแล้วพูดว่า “นี่เป็นแวมไพร์ระดับมาร์ควิสหรือ? เปรียบเทียบกับนักต่อสู้ศิลปะป้องกันตัว ขั้น ชําระไขกระดูก ระดับที่ห้า? ช่างไร้สาระอะไรอย่างนี้!
” ด้วยความมุ่งมั่นที่อ่อนแอเช่นนี้ สามารถรังแกคนธรรมดา ด้วยสมรรถภาพทางกายได้เท่านั้น” เจตจํานงของนักรบจีนนั้นเหมือนเหล็กคุณจะเปรียบเทียบได้อย่างไร? ”
ปากของมาร์ตินโค้งเป็นรอยยิ้มอันขมขึ้น ” แกพูดถูก!ฉันคิดว่านักสู้ของจีนเป็นกรณีพิเศษ แต่ฉันไม่ได้คาดคิดว่าพวกแก จะน่ากลัวมาก!” ไม่เลยแกช่างน่ากลัวกว่าพวกเขามาก! “
เย่หยุขมวดคิ้วของเขา และมองมาร์ตินอย่างรวดเร็ว “คุณเคยเห็นนักสู้ศิลปะจีนคนอื่นมาก่อนหรือ?”
หน้าของมาร์ตินตกอยู่ในความทรงจํา และมีความชื่นชมต่อดวงตาของเขา “เมื่อสามปีที่แล้วนักสู้จีนได้ปะทะกับพวกแวมไพร์”
“ ในเวลานั้นนักรบจีนคนนั้น ก็นับว่าเขาเป็นผู้ฝึกฝนการต่อสู้ระดับสี่” หลังจากที่เขาบาดเจ็บและพิการเพื่อนๆของฉันหลายคน
แม้แต่มาร์ควิสแวมไพร์ ก็บาดเจ็บ ในที่สุดเขาทําให้อาวุโสแห่งโบสถ์แห่งความมืด โกรธจนได้”
“ผู้อาวุโสวิลเลียม เป็นแวมไพร์ระดับดัชเชส และหลังจากต่อสู้กับนักสู้ชาวจีนคนนั้น เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสในที่สุดหลังจากอาวุโสวิลเลียมได้รับเลือดจากเขา
และทําลายรากฐานของเขา จากนั้นก็ปล่อยเขาไป
มาร์ตินถอนหายใจและพูดต่อว่า “นักสู้ชาวจีนคนนั้นนับตั้งแต่วินาทีที่เขาพ่ายแพ้ไปจนจบเหมือนเป็นเศษขยะที่ถูกโยนทิ้งไปเขาไม่เคยขอร้อง
แม้แต่คําเดียวเลย! จิตวิญญาณการต่อสู้และวิญญาณที่ยึดมั่นในตัวเขาแม้แต่ดวงตายังคงลืมไม่ลง! ”
“ขั้น สร้างกระดูก ขั้นที่สี่…ดูดเลือด และทําความเสียหายต่อรากฐาน”เย่หยู ขบคิด และไตร่ตรองคําเหล่านี้
“นักสู้จีนคนนั้นชื่ออะไร?”
เย่หยู คว้าคอเสื้อของ มาร์ติน ยกเขาขึ้นไปในอากาศแล้วพูดอย่างเยือกเย็น
เย่หย ยกมาร์ตินขึ้นไปในอากาศ โดยไม่สามารถต่อต้านได้
เนื่องจากคอของเขา ถูกรัดคอ เสียงของมาร์ตินจึงกระทําอนกระแท่นมาก ” ชื่อของเขาคือซิงเหมิง!”
ตูม!
ทันใดนั้นคําพูดของมาร์ตินจบลง เขาก็รู้สึกถึงออร่าที่น่าสะพรึงกลัวที่ระเบิดออกมาจากร่างของเหยู
คําราม!
มังกรสีเลือด ยาวปรากฏขึ้นบนร่างของเย่หยู มันชูคอและปล่อยให้เสียงคํารามสั่นสะเทือนสวรรค์
คําราม!
มังกรสีเลือด บินวนอยู่รอบ เย่หยุ ส่งเสียงคํารามของมังกรแล้วจ้องมาร์ตินด้วยสายตาที่ไร้อารมณ์
หลังจากผ่านไปนาน มังกรสีเลือด หันกลับมาและเข้าสู่ร่างกายของเย่หยูหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
เย่หยู สงบสติอารมณ์ และคลายมือของเขา บนฝ่ามือของมาร์ติน
มาร์ตินตกลงบนถนน จับหน้าอกของเขาและสูดหายใจเข้าลึก ๆหลังจากนั้นเขาก็เริ่มไออย่างรุนแรง
“แค่ก แค่ก …”
ดวงตาของมาร์ติน ไม่มีชีวิตชีวา และรูม่านตาของเขาก็ขยายออกเขาเกือบกลัวจนตายโดยออร่าที่น่าสะพรึงกลัวที่เย่หยุปลดปล่อยออกมา
เมื่อมังกรเลือดตัวยาว ปรากฏตัว มาร์ตินรู้สึกถึงแรงกดดันที่หนักเหมือนภูเขาร่างกายของเขาขยับไม่ได้และเขาก็ไม่สามารถขยับได้แม้แต่น้อย!
ภายใต้การจ้องมองของพลังปราณ และสายเลือดของมาร์ตินรู้สึกว่าวิญญาณของเขาจับตัวแข็งที่อ
เสียงดังเครั้ง!
นิ้วของเหยู นั้นเหมือนดาบ และดาบพลังปราณก็ถูกปล่อยออกมา
“อ้าก!”
มาร์ตินกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว ขณะที่เขารู้สึกว่าดาบพลังปราณที่มีสายฟ้าส่งผ่านเข้ามาในหัวใจของเขา
“อ่า .. ฉันยังไม่ตายเหรอ?”
เสียงกรีดร้องนั้นกินเวลาสักครู่หนึ่ง ก่อนที่มาร์ตินจะรู้ตัวว่าเขาดูเหมือนจะไม่ตาย
“หยุดโหยหวนได้แล้ว!” ฉันจะไม่ฆ่าแก! ”
เย่หยู มองมาร์ติน และพูดอย่างเย็นชา ”กลับไปบอกประธานโบสถ์แห่งความมืดของแก
และอาวุโสวิลเลียมว่า พวกเขาต้องการเลือดบรรพบุรุษในอีกสองวันเราจะพบกันภายใต้เทพีเสรีภาพ!”
YOU MAY ALSO LIKE
