ปล้นสวรรค์ - 237 ซักใช้

ปล้นสวรรค์ SPH: บทที่ 237 ซักไซ้

SPH: บทที่ 237 ซักใช้

เย่หยูมองดูที่โจวไคว่จี และเจ้าของร้านโม่เปาซวน พร้อมกับรอยยิ้มที่เฉยเมยบนใบหน้าของเขา “พู่กันดีๆหรือไม่? จะดูแค่เพียงอย่างเดียว จะรู้ได้อย่างไร?” การใช้งานสิ สําคัญ! ”

เย่หยู มองดูพู่กัน หลุอี้ เขาอดไม่ได้ที่ จะก้าวไปข้างหน้า แล้วถามขึ้นว่า “นี่คือสิ่งที่คุณพูดหรือไม่ ?พู่กันมูลค่าสองล้านหยวน”

โจวไคว่จี หัวเราะอย่างเปิดเผย และพูดว่า ” นั่นแหละ!” ฉันต้องการซื้อเพื่อให้สําหรับ ฉีเมิ่ง มันทําจากวัสดุคุณภาพสูง ด้วยมือล้วนๆ! มันมีมูลค่าสองล้าน! ”

เย่หยูยิ้มเบาๆ หยิบพู่กันออกมาจากกล่อง และเล่นกับมันโดยไม่ตั้งใจ

“เฮ้อ!” เฮ้อ! “ระวัง!” เจ้าของร้านสังเกตว่า เย่หยูกําลังเล่นพู่กันของเขา และอดไม่ได้ ที่จะรู้สึกกังวลเล็กน้อย เขาพูดอย่างใจจดใจจ่อ “ถ้ามันเสียหาย คุณจะสามารถจ่ายไหวเหรอ?”

เย่หยู จ้องมองเจ้าของร้าน และพูดจาเย้ยหยันว่า “พู่กันของคุณมีค่าสองล้านใช่ไหม ? ฉันกลัวว่าคุณจะกลายเป็นคนโง่! แม้แต่ราคาสองหมื่นก็มากเกินไป!”

“สองหมื่น?!” เจ้าของร้านกรีดร้องว่า “ล้อเล่นเหรอ?!” คุณจะรู้อะไรดีเกี่ยวกับการประเมินมูลค่า?!”

การแสดงออกที่สนุกสนาน เปล่งประกายไปทั่วดวงตาของโจวไคว่จี ฮ่าฮ่า! พู่กันมรกตแท่งนี้ จะมีค่าเพียงสองหมื่นเท่านั้นได้อย่างไร?

มันคงเป็นเพราะเด็กเหลือขอคนนี้ ไม่รู้วิธีประเมินสิ่งต่างๆ และในที่สุดเขาก็แสดงความโง่ออกมา!

“ไอหย่า! เย่หยู ไม่ใช่ว่าผมว่าคุณนะ!”

โจวไคว่จี ภูมิใจที่ได้มองดู เย่หยูเต็มตา และพูดอย่างภูมิใจว่า “ถ้าคุณไม่เข้าใจ ก็อย่าพูดไร้สาระ! พู่กันหยกหลูอี้นี้ ทําจากไม้ไผ่มังกรขนาดใหญ่ และสัตว์คู่บ้านคู่เมือง มันหายาก! จริง ๆ แล้ วคุณบอกว่ามัน ไม่คุ้มค่า กับราคาสองหมื่นเหรอ? ”

เย่หยู มองไปที่เจ้าของร้านที่โกรธแค้น และโจวไคว่จีที่ภูมิใจเปิดเผยรอยยิ้มอันเย็นชาว่า “ถ้าคุณไม่พิจารณาค่าแรงแค่ค่าไม้ไผ่มังกรเอย ขนสัตว์คู่บ้านคู่เมือง คุณไปโกหกผีเถอะ! ”

เมื่อได้ยินอย่างนี้ร่างกายของเจ้าของร้าน ก็สายตาของเขากระพริบด้วยความตกใจอย่างยิ่ง เขาพูดด้วยน้ําเสียงที่ว่องไว ” น่าขําอะไรอย่างนี้!

ใบหน้าของเจ้าของร้าน เผยให้เห็นร่องรอยของความโกรธ เขาตะโกนเสียงดัง “ชายหนุ่ม ถ้าคุณไม่สามารถนําหลักฐานออกมาพิสูจน์ได้ อย่าโทษฉัน เพราะฉันจะฟ้องคุณ เพราะถูกคุณใส่ร้ายป้ายสี!”

“คุณต้องการหลักฐานเหรอ?”

ดวงตาของเย่หยูเปิดเผย ภาพลักษณ์ที่ขี้เล่นยิ้มเบาๆ และพูดว่า ” หวังว่าคุณจะไม่เสียใจภายหลังนะ!”

เย่หยูควงพู่กันด้วยมือเดียวสองสามครั้ง แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม ” ก่อนอื่น เรามาพูดถึงด้ามพู่กันนี้ ว่ามันทํามาจากไม้ไผ่มังกรจริงหรือไม่?”

เจ้าของร้านเงยหน้าขึ้น แล้วพูดอย่างเคร่งเครียด ” แน่นอน! ไผ่มังกรมีเนื้อสัมผัสที่เหนียวแน่น เหมือนโลหะ และมีการออกแบบตกแต่งบนพื้นผิวที่คล้ายกับเกล็ดมังกร มันคือยอดไม้ไผ่! ล้ําค่าและหายาก!“

“ฮ่า!” เย่หยูเยาะเย้ย “คุณค่อนข้างมีความรู้ดีเกี่ยวกับเรื่องนี้!”

” คุณพูดถูกแล้ว ไม้ไผ่มังกรนี้มีค่าอย่างหาที่เปรียบมิได้ แต่น่าเสียดายที่หลู่อี้ไม่ได้ใช้ไม้ไผ่มังกรนี้!” มันเป็นแค่เหล็กธรรมดา! ”

“ คุณ…คุณกําลังโกหก!”

เจ้าของร้านเดินโซเซไปไม่กี่ก้าว เขาตกใจมาก เขารู้ได้ยังไง!

เมื่อเห็นสีหน้าที่เปล่งประกายของเจ้าของร้าน โม่ไป่ซวน เย่หยูเปิดเผยรอยยิ้มเย็นๆ ดูเหมือนว่าเขาพูดถูก!

พรสวรรค์ทางด้านจิตรกรรม ไม่เพียง แต่จํากัดความสามารถทางด้านจิตรกรรมเท่านั้น แต่ยังรวมถึงการประเมินสมบัติทั้งสี่

เย่หยูเล่นด้วยพู่กัน พลางหัวเราะอย่างเยือกเย็น แล้วพูดว่า “ถ้ามันเป็นไม้ไผ่มังกรจริง สีของมันจะเป็นสีทองและพื้นผิวของมันจะเรียบเนียน และอบอุ่นเสียงเคาะ จะเหมือนกับการปะทะกันของโล

หะ!”

“สําหรับพู่กันนี้ …”

เย่หยู ส่งสัญญาณให้ ฉีเมิ่ง,โจวไคว่จี และเจ้าของร้านโม่เปาชวน เพื่อตรวจสอบ แล้วกล่าวว่า “แม้ว่าด้ามนี้เป็นสีทอง สีของมันมืดมน ไร้แสงแวววาวใดๆ ถ้าลูบอย่างระมัดระวัง คุณสามารถยืนยันได้ว่าพื้นผิวนั้นได้รับการขัด ใช้มือของเขาเคาะลงไป เสียงที่เสียงดังที่อๆขึ้น!

ดวงตาของเย่หยู ส่องแสงเย็นชา เขามองไปที่เจ้าของร้านและพูดว่า “ถ้าสิ่งที่คุณพูดถูกต้อง จากนั้นด้ามพู่กันของคุณ น่าจะถูกแกะสลักจากเหล็ก สีอําพันของทวีปทางใต้!”

ดวงตาของเจ้าของร้าน โม่ไปซวนเบิกกว้าง เมื่อเขามองเย่หยูด้วยความของตกใจ พลางตะโกนว่า “คุณ?!” ” คุณรู้ได้อย่างไร!”

“ฮิ!”

เย่หยูตะคอกอย่างเย็นชา เขาก้าวไปข้างหน้า คว้าข้อมือของเจ้าของร้าน แล้วพูดอย่างเยือกเย็นว่า “แม้ว่าที่ด้ามพู่กันนี้จะปลอม แต่ผมชื่นชมทักษะการลอกเลียนแบบของคุณนะ!”

“มีร่องรอย ลายมือชัดเจนลึก ในส่วนแรกของนิ้วชี้ และนิ้วโป้งที่มือขวาของคุณ ฉันคิดว่าคุณมักจะใช้มีดแกะสลักใช่มั้ย?”

” ด้ามฟูกันนี้ เหมือนกับของไผ่มังกร ที่คุณแกะสลักออกมาจากเหล็ก!”

เย่หยู กล่าวต่อไปว่า ” ต้องบอกว่าทักษะการแกะสลักของคุณนั้นยอดเยี่ยม ถ้าเป็นคนธรรมดา พวกเขาคงไม่สังเกตเห็นมัน แต่คุณตบตาผมไม่ได้!”

เจ้าของร้านเดินโซเซไปด้านหลัง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ ในขณะที่เขาพึมพํากับตัวเอง

“ถ้าจะให้พูดอีกอย่างคือ”

เย่หยูจับพู่กัน ด้วยมือเดียวและหมุนปลายด้ามเบาๆ

” คุณพูดว่านี่ทําจากขนของสัตว์คู่บ้านคู่เมือง ใช่หรือไม่?” เย่หยูมองไปที่เจ้าของร้าน และถามขึ้น

เจ้าของร้านกลับได้สติ ใบหน้าของเขายังคงแสดงร่องรอยแห่งความตื่นตระหนก เขากลืนน้ําลายเต็มปากแล้วก็กระซิบว่า “ใช่แล้ว”

เย่หยูชี้ไปที่พู่กันของเขาไปที่แสงสว่าง หลังจากตรวจสอบครู่หนึ่งกล่าวว่า “จากสิ่งที่ฉันรู้ สัตว์คู่บ้านคู่เมืองนี้เป็นสายพันธุ์ที่มีเอกลักษณ์และมีค่าของเมืองหิมะ! ในโลกนี้ขนของมันเป็นเกรดสูงสุดในโลก มันเป็นสิ่งที่มอบให้กันภายในราชวงศ์ของตระกูลหิมะเท่านั้น! คุณได้รับมันได้อย่างไร? ”

โม่ไปซวนตกตะลึง เขามองไปรอบๆ และกระซิบว่า “ฉัน ญาติของฉันกลับมาจากเมืองหิมะ และบังเอิญได้รับมันมา!”

เมื่อได้ยินเรื่องนี้เย่หยูก็สบประมาท “ไม่ต้องพูดว่าคุณมีญาติอยู่ในอาณาจักรหิมะหรือไม่? แต่เราก็ไม่รู้ว่าพวกเขาจะได้รับของขวัญพิเศษจากราชวงศ์หิมะหรือไม่”

เย่หยู ชี้ไปที่ปลายพู่กัน หัวเราะอย่างเยือกเย็นแล้วพูดว่า “บอกว่าขนของสัตว์ชนิดนี้สีดํา ขนของสัตว์คู่บ้านคู่เมืองที่แท้จริง มองดูด้วยตาเปล่าจะเห็นว่าเป็นสีดํา หากพิจารณาดีๆแล้ว ภายใต้แสงแดดสะท้อนความแวววาวสีม่วงเข้มออกมา !”

“ ยิ่งกว่านั้น สัตว์ชนิดนี้ เมื่อโตเต็มที่ปลายขนของมัน จะเปลี่ยนเป็นสีฟ้าอมน้ําเงิน มันแวววาวมาก!

ดวงตาที่ส่องประกาย หันปลายพู่กันไปหาเจ้าของร้าน พลางถามด้วยรอยยิ้มเย็นๆ “จากนั้น คุณคิดว่าพู่กันมรกตนี้ทําจากขนของสัตว์คู่บ้านคู่เมืองหรือไม่ เป็นสีม่วงหรือไม่?”

” ฉัน … ฉัน … “

ใบหน้าของเจ้าของร้านซีดเผือด ตาเขากระพริบ เขาไม่กล้าพูด

ฉีเมิ่งมองดูที่ปลายพู่กันอย่างประหลาดใจ จากนั้นเธอก็บิดมันด้วยมือเปล่า แล้วพูดด้วยความประหลาดใจว่า “มันนี้เป็นสีดํา เหมือนหยกนิล แต่มันไม่สะท้อนความมันวาวสีม่วงเข้ม! และปลายพู่กัน ดูเหมือนว่าจะเป็นสีน้ําเงินจากการย้อม! ”

“ถูกต้อง!” เย่หยูมองดูไปที่ฉีเมิ่ง พยักหน้าแล้วพูดว่า “ถ้าการคํานวณของฉันถูกต้อง ปลายพู่กันนี้ทําจากขนของตัวนาก!”

หันหน้าไปมองเจ้าของร้านโม่ไปซวน เย่หยูพูดเบาๆว่า “เจ้าของร้าน ผมสงสัยว่าพูดถูกมั้ย?”

ในขณะนี้โม่ไปซวน ทรุดลงบนเก้าอี้ของเขา ภายใต้ชุดการโจมตีของเย่หยู เขาไม่หลงเหลือความคิดใดๆในการแก้ตัวอีกต่อไป “คุณพูดถูก พู่กันนี้เป็นของปลอม!”

ฉีเมิ่งมองดูที่เย่หยูด้วยความประหลาดใจ และกล่าวชื่นชม ” เย่หยู คุณยอดเยี่ยมมาก!” [ปรากฏว่าไม่เพียงแต่คุณมีทักษะการวาดภาพที่น่าทึ่ง แต่คุณยังมีความสามารถในการประเมินค่า!]

เย่หยูยิ้มและแสดงออกอย่างเฉยเมย เขาพูดว่า “ฉันรู้เพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับ การประเมินสมบัติทั้งสี่ในการศึกษา”

ปัง!

โจวไคว่จี ผู้ที่อยู่ด้านข้างตบเคาน์เตอร์ เขาโกรธจ้องที่เจ้าของร้านและตะโกนว่า “คุณโกหกฉันจริงๆ !” ฉันใช้เงินเกือบสองล้านซื้อของปลอม!”

โจวไคว่จีที่วางบัตรเครดิตที่เคาน์เตอร์ ดวงตาก็เต็มไปด้วยสีหน้าขอโทษ ขณะที่พูดกับฉีเมิ่ง ”น้องสาวตัวน้อยฉีเมิ่ง,ผม …”

” หยุด!” ฉีเมิ่งตะโกนอย่างเย็นชา “โปรดอย่าเรียกฉันแบบนั้น โอเคไหม”

ใบหน้าของ โจวไคว่จี เปลี่ยนไป แต่หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็มีรอยยิ้มที่แข็งที่อ และพูดต่อว่า “ฉีเมิ่ง ผมไม่รู้จริงๆว่านี่เป็นของปลอม ไม่งั้นผมจะซื้อให้คุณทําไม ฉันหวังว่าคุณจะไม่โกรธ”

การแสดงออกของฉีเมิ่งไม่เปลี่ยนไป เมื่อเธอพูดอย่างใจเย็นว่า “ฉันไม่ได้โกรธ และฉันจะไม่รับของกํานัลจากคุณ! ดังนั้นไม่ว่าจะเป็นของจริงหรือของปลอม

“คุณ!” ความโกรธพุ่งไปทั่วใบหน้าของโจวไคว่จี แล้วเขาก็จ้องมองที่ฉีเมิ่งและเย่หยูอย่างดุเดือด

ในหัวใจของโจวไคว่จี เป็นความผิดพลาดทั้งหมด เกิดจากเย่หยู! มิเช่นนั้น ฉีเมิ่งจะไม่ปฏิเสธเขาอย่างแน่นอน!