ปล้นสวรรค์ - 285 เตรียมตัวตาย

SPH:บทที่ 285 เตรียมตัวตาย

“คุณกําลังพูดว่า สิ่งที่นักพรตชิงซูทำมันไม่แข็งแกร่งอย่างที่เห็นอย่างนั้นเหรอ?”

หลิวหมิงเต่อมองเย่หยู และพูดอย่างเงียบ ๆ “คุณไม่กลัวเลยเหรอ?”

เย่หยูเงยหน้าขึ้น แล้วหลับตา รู้สึกถึงลมแรงที่พัดมาทางหน้าเขา และหัวเราะเบา ๆ “คุณกลัวอะไร? คุณกลัวสิ่งที่เรียกว่ายันต์ลมครวญพิรุณนรกนี่น่ะเหรอ?

หลิวหมิงเต่อพยักหน้า “ถูกต้อง! นี่คือยันต์ระดับสูง จากสมาพันธ์ลัทธิเต๋าเชียวนะ! มันสามารถดึงแก่นแท้ของลมและฝน เพื่อที่จะโจมตี! เราไม่สามารถต้านทานมันได้เลย!”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น มุมปากของเย่หยูก็เผยรอยยิ้ม “เราจะต้านทานทําไม การโจมตีกระจอกแบบนี้สามารถถูกทําลาย ด้วยคลื่นพลังเพียงครั้งเดียว!”

หลิวหมิงเต่อมองเย่หยู ด้วยสีหน้าแปลก ๆ แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดอะไรเลย แต่ดวงตาของเขาก็เผยความโกรธออกมา

ในเวลานี้เกิดแรงลมในวิหารเมฆขาวของภูเขาชิงเหลียง มันเริ่มแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ เมฆที่อยู่เหนือหัวของทุกคนก็หนาแน่นขึ้น!

นักพรตชิงซูเปิดตาของเขา เป็นเวลานานเท่าไหร่ไม่รู้ มือทั้งสองของเขาก็คลายออกจากการประทับมือ ขณะที่เขามองดูเมฆมืดครึมที่กําลังหนาขึ้น

ดวงตาของเขาเผยรูปลักษณ์ที่บ้าคลั่ง “ในที่สุดมันก็สําเร็จ เด็กน้อย ฉันจะทําให้แกตายโดยไร้ที่ฝัง!”

“ฝนจงมา!”

พร้อมกับเสียงตะโกนดังของนักพรตชิงซูยิงสายฟ้าเต้นอย่างดุเดือดในก้อนเมฆ และสายฟ้าร้องดังกึกก้อง ฝนตกลงมาบนยอดเขาที่พวกเขาอยู่

ม่านฝนที่ตกหนักกระทบพื้นดิน ทําให้เกิดเสียงเปรี้ยะๆ

ชายคาผนังของวิหารเมฆขาว หลังจากโดนฝน ดูราวกับทรุดโทรมมานานนับ 100 ปี เถ้สีขาว และสีตกลงที่พื้น

ในลานหญ้า และหญ้าเล็ก ๆ ตามกําแพง หลังจากถูกลมพัด ทันใดนั้นก็กลายเป็นสีเหลืองเที่ยวเฉา ราวกับว่าพลังชีวิตของมันถูกดูดจนแห้ง

ท่ามกลางพายุนี้ ทุกอย่างเป็นเหมือนภาพเก่าๆ เมื่อสองสามทศวรรษก่อน มันเปลี่ยนเป็นสีจาง ๆ และสีเหลือง ไร้พลังชีวิตใด ๆ

“จบสิ้นแล้ว!”

หลิวหมิงเต่อและอาเข่อหลับตารอเวลาที่ชีวิตของพวกเขาจะจบสิ้นลง

เย่หยูดูฝนที่ตกอยู่ ด้วยความสนใจอย่างมาก จากนั้นยกมือขึ้น และเคลื่อนย้ายไปข้างหน้าอย่างสงบนิ่ง

สัญลักษณ์เมฆก่อตัวเป็นค่ายกล เป็นเหมือนผนึกอะไรสักอย่าง!

เมื่อคลายนิ้วของเขาออก เกิดเป็นกําแพงป้องกันที่ไร้รูปร่างปรากฏขึ้นรอบเย่หยู และอีกสองคนสกัดขวางกั้นลมและฝนโดยรอบ

หันกลับมามองมุมหนึ่งที่ลานของวิหาร มุมปากของเย่หยูเผยรอยยิ้มที่มีความหมาย

ที่มุมหนึ่งของลานวิหารเมฆขาว มันกลับไม่ได้รับผลกระทบจากลมและฝน อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าจะเป็นนักพรตชิงซู หรือหลิวหมิงเต๋อ ทั้งคู่ไม่ทันได้สนใจเกี่ยวกับสถานที่นั้น

“ถูกเขาค้นพบแล้วหรือไม่?”

เทียนเฟิงจื่อยืนอยู่ที่นั่น มองดูเย่หยูด้วยสีหน้างงงวย

“เฮ!” ถ้าเราไม่ได้ดูทิวทัศน์ที่สวยงามนี้มันน่าเสียดายนะ! “

เมื่อเห็นว่าหลิวหมิงเต่อและอาเข่อหลับตา เย่หยูก็อดยิ้มไม่ได้ เขาจึงพูดขึ้น

“หืมม จริงเหรอ?”

อาเข่อ เปิดตาของเธออย่างสันคลอน และพบว่าฝนและลม ถูกก่าแพงที่มองไม่เห็นขวางไว้ด้านนอก

หลิวหมิงเต๋อเปิดตาของเขาและมองไปรอบ ๆ ด้วยความประหลาดใจ ลมและฝนที่รุนแรงนี้ไม่สามารถบุกรุกเข้ามาได้ ภายในระยะสามฟุต!

“นี้คืออะไร?”

หลิวหมิงเต่อมองไปที่เย่หยูอย่างตกใจ เขารู้ว่าทั้งหมดนี้เกี่ยวข้องกับเย่หยูแน่นอน

“มันเป็นแค่ค่ายกลที่เรียบง่าย!”

“เอาละ มองดูสิ ทิวทัศน์ที่สวยงามต่อหน้าต่อตาของคุณ คือสิ่งที่คุณควรกังวลมากที่สุดในตอนนี้!”

มุมปากของเย่หยูเผยรอยยิ้ม ขณะที่เขามองออกไปข้างนอก ท่ามกลางฝนที่ตกอย่างหนัก และพูดด้วยเสียงเบา ๆ

ปากของหลิวหมิงเต๋อกระตุก ค่ายกลเรียบง่าย ?

ต้องรู้ว่าค่ายกลเป็นสิ่งที่ลึกลับอย่างยิ่งในสมาพันธ์ลัทธิเต๋า และพวกมันไม่เคยถูกใครควบคุมมาก่อน!

มีผู้เชี่ยวชาญเพียงคนเดียวของสมาพันธ์ลัทธิเต๋า ที่ใช้เวลาทั้งหมดของชีวิตเขา เพื่อศึกษาการค่ายกล และหายสาบสูญไป!

จากปากของเย่หยูค่ายกลลึกลับนี้ ไม่สามารถเปรียบเทียบกับฉากตรงหน้าเขาได้ อย่างนั้นเหรอ?

เมฆหนาทึบเหมือนภูเขา และแรงลมยิ่งใหญ่เหมือนมังกร!

พายุที่รุนแรงนี้ ได้สร้างฉากแห่งการทําลายล้างขึ้นมา แต่มันเป็นภาพที่แทบจะไม่เคยมีใครได้เห็นมันมาก่อน

นักพรตชิงซูมองผ่านม่านฝนที่ตกอย่างหนักไปทางเย่หยู และคนอื่น ๆ และเบิกตาของเขาทันที พร้อมกล่าวว่า “นี่มัน เป็นไปไม่ได้!”

“ทําไมพวกแกถึง ไม่ถูกกัดกร่อนจากลมและฝน!”

เสียงที่ชัดเจนของ เย่หย ทะลุผ่านม่านฝน ไปถึงหูของ นักพรตชิงซู “ไม่มีอะไรอื่น นอกจาก ค่ายกลเรีย บง่าย !”

“ค่ายกล?” ดวงตาของนักพรตชิงซู เบิกกว้าง เขามองเย่หยู ด้วยความไม่เชื่อ

“ไม่น่าแปลกใจ ที่แกกล้าที่จะเพิกเฉยต่อสายลม ที่เรียกว่า ลมครวญพิรุณนรกของฉัน!”

ความเข้าใจปรากฏบนใบหน้าของนักพรตชิงซู แต่ไม่นานหลังจากนั้น ใบหน้าของเขาก็เย็นชา เขายิ้มและพูดว่า “แล้วถ้าเกิดเป็นอย่างอื่นล่ะ ฉันไม่เชื่อว่าแกสามารถทนต่อลมและฝนที่ไร้ขอบเขตได้อย่างต่อเนื่อง!”

“ฮะ!”

นักพรตชิงซูส่งเสียงตะโกนดัง และสายลมที่เรียกว่า ยันต์ลมครวญพิรุณนรกที่ลอยอยู่ในอากาศก็พุ่งพรวดออกมา

ที่จุดสูงสุดของภูเขา ฝนและลมก็ยิ่งพัดรุนแรงมากยิ่งขึ้น

เสียงลมพัดที่โหยหวน ก็เหมือนกับลมหายใจของเทพเจ้าแห่งความตาย มันเป่าลมรดชีวิตต่าง ๆ ทําให้หญ้าในพื้นที่เปลี่ยนเป็นสีเหลือง และต้นไม้เหี่ยวเฉา

ฝนกระหน้าไร้ขอบเขตไหลลงมา ฝนหนาแน่นตกลงบนหลังคาของวิหารเมฆขาว ผนังของสนามสร้างมาจากเหล็ก ยังเกิดรอบบบมากมาย

ภายในกําแพงป้องกันที่ไร้รูปร่าง เย่หยูและอีกสองคน มองไปที่ฉากภายนอก จิตใจของพวกเขาเต็มไปด้วยอารมณ์ที่แตกต่างกัน

เย่หยูสนุกกับพายุได้อย่างสบายๆ

ฝนและลมทําให้คลื่นกระเพื่อม ปรากฏบนกําแพงป้องกันไร้รูป แต่สีหน้าของเขาไม่เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย

ความกังวลพุ่งขึ้นในดวงตาของอาเข่อเป็นครั้งคราว เมื่อเธอมองไปที่ท้องฟ้ามืดสนิท คลื่นความไม่สงบในใจของเธอก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้น

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ได้เห็นด้านหลังของเย่หยู ความไม่สบายใจในหัวใจของอาเข่อก็หายไปอย่างลึกลับ

อย่างไรก็ตาม หลิวหมิงเต่อสงบมาก เมื่อเขารู้สึกว่าเขากําลังจะตาย ความรู้สึกของเขาก็ชัดเจนมากยิ่งขึ้น ยิ่งสงบลงท่านกลางลมและฝนเริ่มรุนแรงยิ่งขึ้น

ค่ายกลเมฆหมอกขั้นพื้นฐานของเย่หยูสั่นไหวเล็กน้อย ราวกับว่ามันกําลังจะล่มสลาย

ที่มุมของลานวิหารเมฆขาว มีร่างหนึ่งที่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืด ขยับนิ้วของเขาเล็กน้อย ลมที่รุนแรงและฝนตกรอบตัวเขา ดูเหมือนจะลดน้อยลง

อย่างไรก็ตามเมื่อเปรียบเทียบกับพายุโลกาวินาศนี้ การเปลี่ยนแปลงที่เล็กน้อยนั้นยากที่จะตรวจจับได้

“เฝ้าดูต่อไปล่ะกัน ฉันไม่เชื่อว่า เด็กเจ้าเล่ห์คนนี้จะเผชิญชะตากรรมของความตาย”

นักพรตชิงซูได้ประทับตราด้วยมือของเขา พลังงานและเลือดในร่างกายของเขา เกือบจะหมดลง ลมหายใจหนักๆของเขา ทําให้เขางอร่างกายของเขาอย่างไม่สามารถควบคุมได้

เมื่อมองไปที่ค่ายกลเมฆหมอกขั้นพื้นฐาน ซึ่งกําลังจะถูกทําลายด้วยสายฝนและลมนักพรตชิงซูกัดฟันของเขา และยืนยันที่จะส่งพลังลงไปในยันต์ลมครวญพิรุณนรกเพิ่ม

“พ…เพิ่มขึ้นอีก!”

นักพรตชิงซูมองดูร่างที่พร่ามัวของเย่หยู และค่ารามผ่านฟันสีเทาๆ “แกจะทนไปได้สักกี่น้ํา! ฉันจะทําให้แกรู้ว่า สิ่งที่เรียกว่าการกวาดล้างแบบใสสะอาดเป็นอย่างไร”

ภายใต้ลมและฝนที่รุนแรง ชั้นหินหนาๆบนภูเขาชิงเหลียง ถูกกวาดล้างไปวิหารเมฆขาว ซึ่งดํารงอยู่มานานหลายทศวรรษ ถูกสั่นไหวด้วยสายลมและฝน

โจวไคว์จี มองลอดผ่านช่องว่างระหว่างหน้าต่างกับประตูด้วยความหวาดกลัว

โจวไคว์จีไม่คิดว่าเย่หยูจะมาที่นี่จริง ๆ ยิ่งกว่านั้นเขาทรงพลังมาก สายลมและดาบพลังปราณสายฟ้า ที่พุ่งสูงขึ้นไปบนท้องฟ้า เกือบทําให้เขากลัวจนแทบจะรดกางเกง

“ช่างยอดเยี่ยมเหลือเกิน! คราวนี้ฉันต้องฆ่าเด็กเหลือขออย่างแกให้ได้!”

โจวไคว์จีสวดอ้อนวอนในใจของเขา โดยหวังว่าเย่หยูจะหมดหนทาง ด้วยการโจมตีของนักพรตชิงซู

ไม่เช่นนั้น หากเย่หยูชนะ เขาก็กลัวว่าผลที่ตามมายากจะจินตนาการ

สิ่งที่ทําให้โจวไคว์จีมีความสุขคือค่ายกลป้องกันที่เย่หยูสร้างกําลังจะพังทลาย!

“อีกสักหน่อย เพิ่มอีกนิดนึง!”

ดวงตาของ โจวไคว์จีและนักพรตชิงซู เปิดเผยร่องรอยแห่งความตื่นเต้น เมื่อมองไปที่ค่ายกลที่สั่นไหวใกล้จะล่มสลาย

พวกเขาทั้งสองก็เริ่มจินตนาการถึงลักษณะที่น่าสงสารของเย่หยูที่ถูกลมและฝนกัดกร่อน

ในนาทีสุดท้าย แม้แต่หลิวหมิงเต่อผู้ซึ่งได้รู้แจ้งแล้ว ก็รู้สึกกลัวจนขาของเขาอ่อนแรง

“เย่หยูในช่วงเวลาสําคัญนี้ อย่าแกล้งฉันอีกต่อไป รีบเร่งและเสริมกําลัง ความแข็งแกร่งของค่ายกลที!”

เย่หยูถอนสายตาออกจากพายุที่รุนแรง แล้วส่ายหัวพร้อมพูดว่า “ฉันอยู่ในระยะแรกของการสร้างค่ายกลขั้นพื้นฐาน

ในการสร้างค่ายกล เป็นเรื่องดีที่ฉันสามารถสร้างมันได้ แต่สําหรับการเสริมความแข็งแกร่งนั้น… ฉันไม่เคยทํา! “

การหายใจของหลิวหมิงเต่อช้าลง เมื่อเขามองเย่หยูพร้อมกับพูดไม่ออก เขาจําเป็นต้องพูดแบบนี้ในตอนนี้จริงๆน่ะเหรอ?