ปล้นสวรรค์ - 293 การระเบิดพลังของทักษะใหม่ของเย่หยู

SPH: บทที่ 293 การระเบิดพลังของทักษะใหม่ของเย่หยู

 

เมื่อได้ยินถึงการข่มขู่จากไดอาน่า ดวงตาสีเงินของเรเนสเตอร์ก็สงบนิ่ง

 

ด้วยสายตาที่เยือกเย็น และไร้อารมณ์คู่หนึ่งเขามองจ้องเย่หยู จากนั้นก็พูดอย่างใจเย็นว่า “มันสายเกินไปแล้ว ฉันจะทําให้มันรู้จักอัศวินศักดิ์สิทธิ์แห่งจันทราไม่สามารถเหยียดหยามได้อย่างง่ายดาย!”

 

“ตาย!”

 

ด้วยเสียงตะโกนดังลั่น พร้อมกับโล่ของเขาที่ป้องกันอยู่ด้านหน้าของหน้าอก และดาบในมือขวาของเขายกสูงขึ้น หมายฟันเข้าไปที่เย่หยูเหมือนสายฟ้า

 

ไดอาน่า ฮันชื่อเยี่ย และหมั่นโหรวหลับตาลง ไม่สามารถทนเห็นศพของเย่หยุได้

ในหัวใจของเขาสั้นชื่อเยี่ยรู้สึกเสียใจอย่างมาก เขาไม่ควรเรียกเย่หยูมา เพราะถ้าเขาไม่มา เย่หยูก็จะไม่ต้องมาตายที่นี่

 

ฉีก!

 

ดาบยาวที่เฉียบคม ฟันลงมาอย่างรวดเร็วฉีกผ่านอากาศ และเปล่งเสียงกรีดร้อง ที่แสบแก้วหู ทําให้สัญญาณเตือนในสนามบินดังขึ้น

 

“เสียงดังมาก!”

 

เสียงตะโกนเบา ๆ ปะปนไปกับเสียงดาบ และเสียงแหลมที่ดังขึ้น ภายในใจของทุกคน

 

เมื่อเผชิญหน้ากับการโจมตีของเนเรสเตอร์ เย่หยูสูดหายใจลึก ๆ พลังปราณและเลือดในร่างกายทั้งหมดของเขา เพิ่มขึ้นและพลังบ้าดีเดือด ในร่างกายของเขาปะทุขึ้น!

 

วานรปีศาจ เกิดเป็นภาพมายา ปรากฏอยู่ด้านหลังของเย่หยู กำปั้นทั้งสองของมัน ทุบหน้าอก ทําให้เสียงคํารามดังสนั่น

 

ทักษะความสามารถ: คาถาวานรปีศาจ!

 

พลังอันรุนแรง พุ่งทะยานอย่างต่อเนื่อง ภายในร่างกายของเย่หยู ในขณะนี้ การโจมตีด้วยการระเบิดพลังของเรเนสเตอร์นั้นดูไร้สาระมาก ในสายตาของเย่หยู!

 

เย่หยูยกขาของเขาขึ้น และด้วยแรงที่สามารถพลิกคว่าแม่น้ําและทะเล เตะดาบในมือซ้ายของเรเนสเตอร์

 

เงาคลื่นพลังอันรุนแรงของราชาวานรปีศาจที่อยู่ด้านหลังเย่หยู กําก่าปั้นของมัน และด้วยการผสมผสาน ระหว่างกําปั้นและขาของเย่หยู ทําให้มันกระแทกเข้ากับโล่

 

ตูม!

 

เมื่อมันสัมผัสกับโล่ โล่ในมือของเรเนสเตอร์ก็เริ่มบิดเบี้ยว

 

ในพริบตา โล่แตกสลาย กลายเป็นจุดเล็กๆของแสงสีเงิน ที่กระจัดกระจาย

 

เนื่องจากปราศสิ่งป้องกัน เท้าของเย่หยูกระทับลงบนเกราะที่อกของเรเนสเตอร์ โดยตรง

 

หลังจากนั้น เสียงแตกเปรียะ ตรงหน้าอกของเรเนสเตอร์ เกราะก็ยุบตัวลง และร่างกายของเขาก็กระเด็นออกไปข้างหลัง กระแทกเข้ากับรถที่เขาเคยนั่งมา ทําให้รถแบะออกเป็นสองส่วน!

 

เสียงระเบิดที่รุนแรงดังขึ้น และคลื่นที่ไร้รูปทรงก็พัดออกมา

 

กระจกของอาคารสนามบิน เริ่มสันอย่างรุนแรง ภายใต้แรงกดดันของกระแสอากาศ

 

ปัง!

 

ในทันทีแก้วทั้งหมดในอาคารแตกร้าว!

 

เสียงดังแสบแก้วหู และกระแสพลังที่รุนแรง ทําให้ผู้โดยสารทุกคน ต้องตะลึงในจุดนั้น

 

สําหรับไดอาน่า และชั้นชื่อเยี่ย เนื่องจากการปกป้องของเย่หยู พวกเขาไม่ได้รับผลกระทบจากคลื่นลมและเป็นคนแรกๆที่ได้สติ

 

“เย่หยู เป็นอย่างไรบ้าว?”

 

“เย่หยู คุณสบายดีไหม”

 

“เรเนสเตอร์! หากมีอะไรเกิดขึ้นกับเย่หยู ฉันจะไม่ปล่อยคุณไปแน่!”

 

เมื่อควันและฝุ่นฟุ้งกระจาย ทิวทัศน์ของรันเวย์สนามบินก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาของทุกคน

 

สิ่งที่ทุกคนตกตะลึงก็คือ เย่หยุไม่ขยับเขยื้อนจากตําแหน่งเดิมของเขา และแม้ใต้ฝ่าเท้าของเขา ก็ไม่มีแม้คราบดินสกปรก!

 

อย่างไรก็ตาม อัศวินศักดิ์สิทธิ์แห่งเมืองหิมะกลับหมดสภาพแทบจําไม่ได้

 

รอยแผลลึกๆโดยฝีมือเย่หยู เป็นเพราะเตะกระเด็นออกไปในระยะไกล

 

รถที่แบะออกเป็นสองส่วนนั้น ถูกลดขนาดไปเป็นกองชิ้นส่วนกระจัดกระจาย ทั้งสองด้านของร่างเรเนสเตอร์

 

ในท่ายที่สุด เรเนสเตอร์นอนอยู่บนพื้น เต็มไปด้วยร่องรอยบาดแผลและนอนอย่างเงียบเชียบไร้การส่งเสียง

 

ชุดเกราะสีเงินอันสูงส่งและสง่างาม ดูเหมือนว่า มันจะอยู่ในสภาพที่ไม่ค่อยดีนัก โล่และดาบในมือของเขาก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

 

รอยนุ่มลึก ถูกตราตรึงบนหน้าอกของเขา พร้อมกับรอยเท้าที่ชัดเจน มีรอยรอบ ๆ กระจายออกไปทุกทิศทาง

 

“เรเนสเตอร์ พ่ายแพ้เหรอเนี่ย !

 

ความประหลาดใจของไดอาน่าท่าให้ฝูงชนสับสน

 

ผู้ใต้บังคับบัญชาที่เรเนสเตอร์นํามา เป็นคนแรกที่ได้สติ พวกเขาล้อมรอบเรเนสเตอร์ อย่างรวดเร็ว

 

“ท่านอัศวิน!” ท่านเป็นอย่างไร? “

 

“ท่านอัศวิน กรุณาตื่นขึ้นมา!”

 

“บ้าน่า! หัวหน้าอัศวินได้รับบาดเจ็บ!”

 

ลูกน้องคนหนึ่งของเขารีบช่วยประคองเรเนสเตอร์ขึ้นมา

 

เปรี้ยะ!

 

เสียงที่คมชัดดังขึ้น และชุดเกราะที่หรูหราแตกเป็นเสี่ยง ๆ กลายเป็นแสง และหายวับไป

 

พรูด!

 

เรเนสเตอร์ เปิดตาของเขา พ่นเลือดออกมาเต็มปากเต็มค่า

 

“อะไรกัน นี่คือพลังอะไร…?”

 

เขามองเย่หยู ดวงตาของเขาเผยความหวาดกลัวอย่างมาก

 

“พลังแบบนี้คืออะไร … มันเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่สามารถต้านทานได้!”

 

ด้วยการพยุงจากลูกน้องของเขา เรเนสเตอร์มองไปที่เย่หยู ด้วยใบหน้าที่น่าสะพรึงกลัว

 

ก่อนหน้านี้การเตะที่รุนแรงอย่างไม่มีใครเทียบของเย่หยู ได้ทําลายความเย่อหยิ่ง และความมั่นใจไปจนหมดสิ้น

 

ในห้องรับรองของสนามบิน ผู้โดยสารกลุ่มหนึ่งลุกขึ้นจากพื้นดิน

 

คลื่นพลังกระแทกจากการระเบิด เกือบทําให้พวกเขากลัวจนตกใจตาย

 

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ?” คลื่นพลังกระแทกอันน่าสะพรึงกลัว มีคนใช้ระเบิดโจมตีสนามบินหรอ”

 

“อืม มันน่าจะเป็นการระเบิดที่เกิดจากการต่อสู้ระหว่างชายหนุ่มคนนั้น กับชายหนุ่มจากเมืองหิมะ!”

 

“มันจะเป็นไปได้อย่างไร!” ร่างกายมนุษย์สามารถปล่อยพลังงานที่น่ากลัวออกมาได้อย่างไร! “

 

“ดูสิ!” ดูเหมือนว่า ชายหนุ่มจากเมืองหิมะจะพ่ายแพ้! “

 

“จริงๆเหรอ ! การกระทําของเขาค่อนข้างดี แต่ตอนนี้ดูท่าดีที่เหลวนะ!”

 

“เออ!” ฉันคิดอยู่แล้วว่า ผลลัพธ์ของชาวต่างชาติคนนั้นจะเป็นแบบนี้ก็ถูกแล้ว! เมื่อเขาถูกชายหนุ่มเตะเข้า นั่นเป็นสิ่งที่น่าละอายใจ!”

 

บนรันเวย์ ไดอาน่า ฮันชื่อเยี่ย และหมั่นโหรวยืนอยู่ด้านหลังเย่หยู และมองเขาด้วยความประหลาดใจ

 

หลังจากได้เห็นการเปลี่ยนแปลงของอัศวินศักดิ์สิทธิ์แห่งจันทราแล้ว พวกเขาก็หมดความหวังไปแล้ว โดยคิดว่า เย่หยุนั้นไม่สามารถขัดขวางการโจมตีได้

 

ใครจะคิดว่า เย่หยูจะสามารถทําให้คนที่ดูแข็งแกร่งกว่าเขาพ่ายแพ้ลงได้!

 

ความประหลาดใจของทุกคน เย่หยูไม่ได้ใส่ใจ

 

ในขณะนี้เย่หยูกําลังมองร่างของเรเนสเตอร์ ด้วยความสนใจอย่างมาก เท้าของเขาขยับไปตามรอยเว้า ตรงไปบนพื้นเบื้องหน้าเขา แล้วเดินไปหาเรเนสเตอร์อย่างช้า ๆ

 

รูม่านตาของเรเนสเตอร์หดตัวลง เมื่อเห็นร่างของเย่หยูใกล้เข้ามามากขึ้น ความกลัวบนใบหน้าของเขาก็ยิ่งแจ่มชัด

 

แปะ!

 

ทันใดนั้น เขารู้สึกว่ากําลังเสริมที่อยู่เบื้องหลังเขาหายไป และร่างกายที่อ่อนแอของเขาไม่สามารถทนได้อีกต่อไป

 

และเขาล้มลงกับพื้น

 

“เกิดอะไรขึ้น?”

 

เขาฝืนความเจ็บปวด ด้วยความยากลําบากมาก เขาหันหน้าของเขา เพื่อมองดูว่าผู้ใต้บังคับบัญชาคนไหนที่ปล่อยเขาให้ล้มลงไปโดยไม่ตั้งใจ

 

อย่างไรก็ตามสิ่งที่ทั้งตกใจและโกรธแค้น คือผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาทุกคน อยู่ห่างจากเขา ด้วยความหวาดกลัวปรากฏบนใบหน้า

 

แม้ ไม่ไกลจากเขามากนัก แต่พวกเขากลัวเย่หยู!

 

จากสายตาของผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา เรเนสเตอร์สามารถเห็นความกลัว พื้นฐานที่สุดของมนุษย์ มันเป็นความกลัวของมนุษย์ที่อ่อนแอ ความกลัวที่มาจากกระดูกเมื่อพวกเขาได้พบสัตว์มีพลัง!

 

“ขยะ!”

 

ในหัวใจของเขา เรเนสเตอร์สาปแช่งความไร้ความสามารถของผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาอย่างเงียบ ๆ แต่เขาไม่มีทางเลือก นอกจากต้องเผชิญหน้ากับเย่หยูคนเดียวแม้ว่าจะได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก

 

“เย่หยู !” “เดี๋ยวก่อน!”

 

เรเนสเตอร์พยายามลุกขึ้น แต่ก็ลุกขึ้นไม่ได้

 

รอยยิ้มเยินยอปรากฏบนใบหน้าของเขา และเขาก็กระซิบว่า “มันเป็นความเข้าใจผิด ทั้งหมด!”

 

“เข้าใจผิด?” เย่หยูไม่ได้หยุดเดิน และเผยให้เห็นใบหน้าที่เย้ยหยัน “คุณต้องการที่จะฆ่าฉันก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้ คุณกําลังบอกฉันว่า ฉันเข้าใจคุณผิดงั้นหรือ?

 

เย่หยุเดินเข้ามาใกล้ ๆ ยิ่งทวีความตั้งใจฆ่าที่พวยพุ่งของเขากดลงบนหัวใจ ของเรเนสเตอร์ เหมือนก้อนเมฆหนาๆ

 

“เดี๋ยวก่อน! เย่หยู ฉันผิดไปแล้ว! ฉันขอโทษ! ปล่อยฉันไปเถอะ!”

 

“ที่เมืองของคุณ ไม่ได้บอกว่าการที่เราจะสนิทกัน คือเราจะต้องสู้รบกันมาก่อน ไม่ใช่เหรอ คุณปล่อยผมไป แล้วเราจะเป็นเพื่อนกันต่อจากนี้!”

 

เย่หยูเย้ยหยัน และหัวเราะเยาะ “เพื่อนเหรอ? ขยะอย่างฉัน มีค่าที่จะเป็นเพื่อนอัศวินผู้สูงศักดิ์ของคุณเหรอ?”

 

ด้วยร่างกายของเขาที่บาดเจ็บอย่างหนัก เรเนสเตอร์จึงไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้ ดังนั้นเขาสามารถใช้มือของเขา ค้ํายันตัวลงบนพื้น แล้วขยับนิ้วที่ละนิ้ว

 

“ฉันผิดไปแล้ว! ฉันไม่ควร! ฉันไม่คู่ควรที่จะเป็นเพื่อนของคุณ โปรดอย่าฆ่าฉัน!”

 

เมื่อเห็นว่าเย่หยุไม่ขยับ เรเนสเตอร์ก็วิตกกังวลมากขึ้นเรื่อย ๆ “ฉันเป็นคนของเมืองหิมะ ถ้าคุณฆ่าฉัน มันจะทําให้เกิดความขัดแย้งในระดับนานาชาติ! และฉันไม่ได้ทําร้ายคุณ ดังนั้นคุณไม่มีเหตุผลที่จะฆ่าฉัน!”

 

ราวกับว่ากําลังคว้าความหวังสุดท้าย ดวงตาของเรเนสเตอร์เปล่งประกายด้วยความหวัง และเขาก็ตะโกนดังไปหาเย่หยู

 

“เหตุผล?” เย่หยูเยาะเย้ย แล้วย่ำบนหน้าอกของเรเนสเตอร์ บดขยี้เขาอย่างหนัก

 

“คุณเป็นคนที่พูดอย่างนั้นไม่ใช่หรอ นักรบที่เก่งกาจ ไม่จําเป็นต้องมีเหตุผล!”