ปล้นสวรรค์ - 30 ของประมูล

SPH:บทที่ 30 ของประมูล

เมื่อเย่หยู เดินออกจากสำนักงานของอาจารย์หวู เขาเห็นกงจินยืนอยู่ข้างนอกประตู

เย่หยู ปิดประตูห้องทำงานของอาจารย์หวูออก แล้วเหลือบมองไปที่ชายร่ำรวย “คุณคิดว่า คุณชนะแล้ว?”

กงจิน หลุดออกจากภวังค์ และมองเย่หยู ด้วยสีหน้าแปลก ๆ “อย่าบอกฉันว่า ของขวัญธรรมดาๆ และเรียบง่าย?” น้องชายเย่หยู ช่วยบอกฉันหน่อยได้ไหมว่าทำไมครูหวู ถึงมีความสุขกับขวดน้ำนี้มาก? “

เย่หยูเอามือของเขาไพล่ไว้ด้านหลัง และไอแห้ง ๆ “ แค่กๆ!” คุณควรเรียกผมว่าอะไร? “

ในขณะนี้ กงจินจำได้ว่าเขาเคยให้คำสัญญาที่จริงจังมาก่อน “ท่านอาจารย์นี่คือนามบัตรของฉัน

กงจินทำให้เย่หยู รู้สึกยินดีและส่งมอบนามบัตรของเขาให้

เย่หยูพบว่ามันตลก ในท้ายที่สุดเขารู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง นามบัตรนี้มีความเย็นเป็นโลหะมากเกินไป

เมื่อมองดูใกล้ ๆ เย่หยู เลิกคิ้วของเขา เล่นกับนามบัตรในมือ เขายิ้มเบา ๆ แล้วพูดกับกงจิน “ทองคำ”

กงจินยิ้มเยาะ และหัวเราะออกมาอย่างง่ายๆและเปิดเผย “18K”

เย่หยูกลอกตาไปที่กงจิน ไม่น่าแปลกใจที่เขาถูกเรียกว่ากงจิน แน่นอนว่าเหมาะกับเขา แม้แต่นามบัตรของเขาก็ทำด้วยทองคำ

กงจิน

ประธานของ บริษัทอัญมณี ที่มีเงินมากเกินไป

186:

นามบัตรมี คำเพียงคำเดียวบนนามบัตร แต่นามบัตรที่ทำจากทองคำหาได้ยากยิ่ง

“น้องชายเย่หยู ฉันให้นามบัตรไว้ ถ้ามีอะไรที่นายต้องการแค่โทรหาฉัน” กงจิน มองเย่หยูและพูดทันทีว่า “สำหรับเรื่องก่อนหน้านี้ … “

“เดิมพันหรืออะไรผมจำไม่ได้” เมื่อพิจารณาถึงนามบัตรแล้ว เย่หยู ตัดสินใจสูญเสียความทรงจำของเขาชั่วคราว

กงจินปรบมือและหัวเราะ “เยี่ยมมาก!” ฉันชอบคนแบบนาย น้องชายหยู นายสามารถบอกฉันได้ว่าหรือยังว่า ทำไมครูหวู ชอบสิ่งที่คุณให้เขามาก ๆ “

“ถามตัวเองสิ!”

โอ้! เดี๋ยวรอก่อนสิ!

เย่หยูเก็บนามบัตรของเขาไว้ หลังจากพูดคำเหล่านั้น ก่อนที่จะหันหลังกลับและออกไป

หลังจากออกจากประตูโรงเรียน เย่หยู ตรงกลับบ้านระหว่างทางเขาต้องกลับไปเอาจักพรรดิ์ไข่มุกก่อน เย่หยูยังจำได้ว่าเขาต้องไปพบกับ เฉียนจินในตอนบ่าย

หลังจากแบกลังไปด้วย เย่หยูไปที่ร้านน้ำชาและโทรหาเฉียนจิน

“เย่หยู?”

โทรศัพท์ดังขึ้นพร้อม น้ำเสียงหดหู่เล็กน้อย

“ผู้เฒ่าเฉียน มาที่ชิงฝูย่าเชวียน ผมได้นำของประมูลมาแล้ว”

“ตกลง มาทำกันเถอะ!” เสียงของเฉียนจิน สูงเพิ่มขึ้นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว และใจที่เศร้าโศกของเขาก็เปล่งประกายอีกครั้ง

ตึกๆๆๆ

“สวัสดีครับ คุณลูกค้า ของที่รอมาถึงแล้วครับ” เสียงของพนักงานเสิร์ฟมาจากด้านนอกประตู

“เข้ามา!”

เสียงดังเอี๊ยด

เฉียนจิน เดินเข้าไปในห้องเล็ก ๆ และเห็นเย่หยูนั่งอยู่ข้างโต๊ะน้ำชาจิบชาอยู่

“นั่งลง แล้วดื่มชาก่อน พักผ่อนสักครู่” เย่หยู เห็นว่า เฒ่าเฉียน เหงื่อออก และรู้ว่าเขารีบร้อนมา

เฉียนจิน นั่งลงและคว้าถ้วยน้ำชาบนโต๊ะน้ำชา ก่อนที่จะเทน้ำชาเข้าไปในปากของเขา

อึก! อึก!

เฉียนจิน วางถ้วยน้ำชาบนโต๊ะน้ำชา และมองเย่หยูด้วยตาที่มีความหวัง ด้วยเสียงสั่นเล็กน้อย เขาถามขึ้นว่า “เย่หยู คุณไม่ได้โกหกผมใช่มั้ย?”

เย่หยูชี้ไปที่กล่องด้านข้าง “นั่นแหล่ะเปิดมัน แล้วดูสิ”

เฉียนจินเปลี่ยนสายตาของเขาไปที่กล่อง หลังจากนั้นไม่นานเขาก็หายใจลึก ๆ สงบลงและเปิดกล่องออกมา

แกรก แกรก!

แสงสลัวและอ่อนโยนส่องประกายไปทั่วทั้งอากาศ ในขณะที่จักรพรรดิไข่มุกที่ยิ่งใหญ่ กำลังอยู่อย่างเงียบ ๆ ในกล่อง เพื่อรอให้ใครบางคนเปิดมันออก

“ นี่…นี่คือหอยมุกใช่ไหม?” เขาตกตะลึงด้วยขนาดของหอยมุกในกล่อง

เย่หยูลุกขึ้นเดินไปที่ด้านข้างของเฉียนจิน นำจักรพรรดิ์ไข่มุกออกจากหีบสมบัติ แล้ววางไว้บนโต๊ะน้ำชา “นี่เรียกว่าจักรพรรดิ์เป่ย”

ภายใต้แสงสว่างอันอ่อนโยนของโรงน้ำชา จักรพรรดิเป่ย ปรากฏกายสง่างามยิ่งขึ้นบนโต๊ะน้ำชา ภายนอกที่มีสีเหลืองอ่อน เหมือนหยก นั้นงดงามโดยไม่มีความหยาบกร้านแม้แต่น้อย

“ช่างเป็นจักรพรรดิเป่ย ที่ดีงามอะไรอย่างนี้!”

เฉียนจิน ลูบภายนอกของจักรพรรดิ์เป่ยในลักษณะที่หลงใหล ด้วยเสียงนุ่ม ๆ เขาพูดว่า “ฉันไม่เคยเห็นหอยมุกที่งดงามขนาดนี้มาก่อน”

เย่หยูพูดด้วยรอยยิ้ม “คุณจะตกใจมากขึ้น เมื่อเห็นว่ามีอะไรอยู่ข้างใน!”

“มีอะไรบางอย่างอยู่ข้างใน?”

เย่หยูกำลังพูดถึงไข่มุกในหอยมุก หากเขารู้เกี่ยวกับหอยมุกที่มีขนาดใหญ่ ขนาดของไข่มุกข้างใน จะทำให้ประหลาดใจอย่างแน่นอน

ไม่แปลกใจที่เยหยู พูดว่ามันเป็นไข่มุกที่มีขนาดใหญ่

เฉียนจิน มองดู จักรพรรดิเป่ย อย่างตื่นเต้น เขายื่นมือออกมางับระหว่างริมฝีปากและฟัน เขาเหงื่อออกอย่างมาก และไม่ได้เปิดมันออกมา

“เหๆเย่หยู เราจะเปิดสิ่งนี้ได้อย่างไร?”

ตุบ! ตุบ! ตุบ!

เย่หยูเหยียดมือของเขาออกมา และตบเบา ๆ ไปที่เปลือกของจักรพรรดิเป่ยไม่กี่ครั้ง มันสั่นไหวเล็กน้อย ขณะที่ฝาค่อยๆเปิดออก

เฉียนจิน ตกตะลึงกับสิ่งที่เขาเห็น “ช่างเป็นอะไรที่ฉลาดเฉลียวเหลือเกิน?”

กรอบแกรบ!

แม้ว่า เขาจะได้เห็นมันแค่ครั้งเดียว ฉากในขณะนั้น ยังคงทำให้ตกใจอยู่ดี

ราวกับว่าดวงอาทิตย์สีแดง แวววาวดวงหนึ่งพุ่งออกมาจากก้อนเมฆ เผยให้เห็นรูปร่างอันน่าตื่นตาของมัน ต่อหน้าทุกคน

ไข่มุกเพลิงที่น่าตกใจ ปรากฏตัวอีกครั้งต่อหน้าเย่หยูและเฉียนจิน

“นี่!” “นี่มัน!”

เฉียนจิน รู้สึกราวกับว่า เขาละลายไปหายไปภายใต้แสงสว่างของไข่มุกเพลิง เขาชี้ไปที่เปลวเพลิงของไข่มุกและพูดไม่ออก

เย่หยูหยิบไข่มุกเพลิงออกจากกาบของจักรพรรดิเป่ย แล้ววางไว้ใต้แสงไฟ มันเปล่งแสงเปลี่ยนไปมาตลอดเวลา

บนตัวไข่มุก มีลวดลายเปลวไฟสีทองอมแดง ดูเหมือนมีชีวิตชีวา และเมื่อแสงเปลี่ยนไป มันก็เริ่มลุกไหม้

“ระวัง!”

เฉียนจิน รีบไปที่ด้านข้างของเย่หยู เพื่อปกป้องเขา มือทั้งสองของเขาโอบรอบไข่มุกเพลิง ด้วยความกลัวว่ามันจะตกลงมา

หลังจากวางไข่มุกเพลิงลงในกาบของจักรพรรดิเป่ย หอยมุกก็ปิดตัวลงข้างๆ เฉียนจิน บนโต๊ะกาแฟ

“แล้วรายการประมูลของผมเป็นอย่างไรบ้าง?”

เย่หยูถามด้วยรอยยิ้ม

เฉียนจิน ถอนสายตากลับอย่างไม่เต็มใจออกจากจักรพรรดิเป่ย เมื่อมองเย่หยู เขาเพียงแค่พูดประโยคเดียวว่า “มันสามารถอธิบายได้ว่าอุกอาจอย่างมาก!”

“แค่ก!” “แค่ก … “

เฉียนจิน เพิ่งจิบชา เมื่อได้ยินคำพูดของเย่หยูเขาก็เริ่มไอ “ยังมีอีกหรอ?”

เย่หยู นับสิ่งของในใจของเขา: ดาบใบหญ้า ชุดกระดองเต่า ตำราลับสิบสามเข็มจากประตูผี รวมทั้ง ถ้วยเรืองแสง รายการที่สามารถนำออกมาประมูลได้

“รวมถึงไข่มุกเพลิง มีห้าอย่างด้วยกัน!”

“ห้า?” เฉียนซิวเว่ย เงยหน้าขึ้นมองเย่หยู แล้วกล่าวว่า “สินค้าเพียงสี่รายการสำหรับการประมูลน่าจะพอแล้วนะ!”

เย่หยู วางถ้วยชาของเขา แล้วเหยียดนิ้วออก แล้วโบกนิ้วมือ “ไม่ คุณผิดแล้ว”

เฉียนเฉา มองเย่หยูด้วยสีหน้างงงวย และถามว่า “ฉันพูดอะไรผิดไปเหรอ?”

“อีกสี่รายการไม่ได้มีไว้สำหรับขาย มีไข่มุกเพลิงเท่านั้น ของพวกนั้นมูลค่าของพวกมัน นั้นสูงกว่าไข่มุกเพลิงมาก!”