ปล้นสวรรค์ - 307 มังกร

SPH:บทที่ 307 มังกร

“เยี่ยม!”

ซึ่งเหมิงกําหมัดแน่นอย่างตื่นเต้นพร้อมกับยืนขึ้นแล้วเดินไปมาในห้องนั่งเล่น

“อาจารย์อาเย่หยู นี่มันโจ๊กประเภทไหนกันแน่!? มันเหมือนกับยาอมฤตที่ต่ออายุชีวิตได้”

เย่หยยิ้มพร้อมพยักหน้า

“มันไม่ใช่เรื่องเกินจริง แค่บังเอิญเท่านั้น!”

“พลังชีวิตและโลหิตในร่างกายของท่านอาวุโสนั้นลดลงไปแล้ว และตอนนี้ก็อยู่ในสภาพแย่มาก โจ๊กแปดสมบัติถ้วยนี้ได้เติมพลังชีวิตและโลหิตของท่านอาวุโส และก็มีผลต่อการยืดอายุขัยของเขาโดยธรรมชาติ!”

ซึ่งเหมิงนั่งลงบนเก้าอี้และพูดออกมาอย่างตื่นเต้นว่า

“ถึงกระนั้น ผลของมันก็น่าตกใจจริงๆ”

“ผมไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าโจ๊กแปดสมบัติสามารถเพิ่มพลังโลหิตและลมปราณได้!”

ซึ่งเหมิงชายตามองไปยังถ้วยโจ๊กแปดสมบัติที่ยังไม่ดื่มที่อยู่บนโต๊ะ แววตาของเขาก็สะท้อนรอยยิ้ม

“อาจารย์ลุง โปรดดื่มถ้วยนี้ด้วยเถอะ!”

หลี่อี้เฉินส่ายหน้า

“ไม่จําเป็น! ประสิทธิภาพของโจ๊กแปดสมบัติถึงจะกินอีกครั้งก็ได้ผลเท่าเดิม!”

เมื่อได้ยิน ซึ่งเหมิงก็ถอนหายใจอย่างเสียใจ

“เห้อ! น่าเสียดาย!”

ด้วยเหตุนี้ ซึ่งเหมิงจึงยิ้มอย่างชั่วร้าย

“งั้นถ้วยนี้ก็เป็นของผม!”

“เดี๋ยว!”

เย่หยหยุดซึ่งเหมิง เขายิ้มเล็กน้อยและพูดอย่างอ่อนโยนว่า

“ศิษย์หลานซิงเหมิง ไม่ได้พูดหรอกหรือว่าไม่อยากจะดื่มโจ๊กนี่?”

“เอิ่ม..”

ซึ่งเหมิงกลอกตา

“เอ๊ะ ผมพูดแบบนั้นหรอครับ? อาจารย์อาเย่หยจ่าผิดหรือเปล่า?”

“เป็นไปไม่ได้! ฉันได้ยินกับตัวเอง!”

ท่าที่ซึ่งเหมิงเปลี่ยนไปขณะเว้าวอน

“ได้โปรดเถิด อาจารย์อา ให้ผมลองชิมนะครับ! ผมก็ต้องการพลังโลหิตเหมือนกัน!”

เมื่อเผชิญเข้ากับสายตาที่อ้อนวอนของซิงเหมิง เย่หยูก็รู้สึกเสียวสันหลังถึงกระดูกและขนหัวลุกทั่วทั้งร่าง

“ฉันกลัวนายแล้ว ดื่มไปเถอะ!”

เย่หยผลักถ้วยไปให้ซึ่งเหมิง แล้วพูดว่า

“จําไว้ว่าอย่าดื่มเร็ว จดจ่ออยู่กับการควบคุมโลหิต”

ซึ่งเหมิงพยักหน้า จากนั้นก็ยกถ้วยโจ๊กขึ้นมาจิบค่าเล็ก..

“หืม…นี่มันอร่อยจริงๆ!”

หนึ่งอีก มันเหมือนกับเขากลื่นก้อนพลังร้อนๆ อุณหภูมิที่กําลังเดือดระเบิดอยู่ในท้องซิงเหมิง

เขาจดจ่ออยู่กับการไหลเวียนของโลหิตและพลังงานรอบๆ ใบหน้าซึ่งเหมิงเริ่มแดง นี่เป็นการเพิ่มพลังโลหิตขึ้นอย่างฉับพลัน เขาควบคุมมันได้ไม่ดีและแสดงอาการมันออกมา

ซึ่งเหมิงไม่ได้มีการควบคุมอย่างระมัดระวังและพลังจิตอันทรงพลังเหมือนหล่อเฉิน เขาไม่สามารถสลายพลังโลหิตจากโจ๊กแปดสมบัติเป็นพลังโลหิตของเขาเองได้รวดเร็ว

สําหรับซึ่งเหมิงเขาใช้เวลานานกว่าจะกินโจ๊กแปดสมบัติหมด

ตูม!

ออร่าที่รุนแรงระเบิดออกมาจากร่างซิงเหมิงจนระเบิดของที่อยู่ในห้องทั้งหมด พลังชีวิตที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่าส่องแสงออกมาจากร่างซึ่งเหมิง มันเหมือนกับธงที่สยายบนท้องฟ้าเหนือหัวซึ่งเหมิง

เสี้ยว!

ธงถูกปกคลุมด้วยโลหิตและลมปราณของเขาเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วทําให้ธงเปลี่ยนเป็นสีแดงสด ด้วยความรวดเร็วนี้ การเพิ่มขึ้นของพลังชีวิตดูเหมือนจะเกินขีดจํากัดแล้ว ธงเหนือหัวซิงเหมิงระเบิดดังก้อง มันกลายเป็นเมฆควันสีแดงเลือดจากนั้นก็ลอยขึ้นไปในอากาศ หลังจากนั้นสักพัก เสียงมังกรคํารามก็ดังมาจากควันสีแดง

โฮก!

ภาพลวงตาของหัวมังกรค่อยๆโผล่ออกมาจากควันสีเลือด มันยกหัวขึ้นแล้วขู่ เขาของมันสูงเสียดฟ้า

เสี้ยว!

ควันสีเลือดกระจายไปทั่ว แล้วภาพลวงตามังกรตัวเล็กๆก็มาล้อมซึ่งเหมิงจากนั้นก็ปล่อยเสียงร้องออกมา

“ลม ลมปราณและโลหิตเหมือนมังกร?”

ซึ่งเหมิงจ้องไปที่เงามังกรที่อยู่รอบๆเขาอย่างไม่เชื่อ แววตาเต็มไปด้วยความช็อค ความรู้สึกของพลังโลหิตที่ระเบิดในร่างกาย ซึ่งเหมิงตัวสั้นด้วยความตื่นเต้น

“จริงหรอ! พลังโลหิตของผมมาถึงขอบเขตมังกรแล้วหรอ!”

ต้องใช้เวลานานกว่าซึ่งเหมิงจะสงบลงได้

“อาจารย์อาเย่หยู อาจารย์อาทําโจ๊กแปดสมบัติได้ยังไงครับ? ระดับเลือดของผมพุ่งขึ้นจนแข็งแกร่งราวกับมังกร มันช่างเป็นผลที่น่าตกตะลึงเสียจริง!”

หลี่อี้เฉินลูบเคราอย่างบางเบา แววตาฉายให้เห็นถึงความตะลึง

“หากจอมยุทธ์ผู้อื่นรู้ถึงประสิทธิภาพนี้ ฉันเกรงว่าโจ๊กพลังโลหิตนี้จะถูกขโมยโดยพวกเขา!”

เมื่อได้ฟัง เย่หยูก็ยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า

“นั้นมันไม่ได้วิเศษอะไรเลย!”

“ถึงแม้ว่าโจ๊กแปดสมบัติจะมีพลังโลหิตที่น่าอัศจรรย์และสามารถเสริมพลังโลหิตได้ มันเป็นเพียงเรื่องน่าประหลาดที่คาดไม่ถึงที่ท่าให้เลือดซึ่งเหมิงพุ่งไปถึงขั้นมังกรได้!”

“พื้นฐานของซิงเหมิงเสียหายมาก่อนหน้านี้ ตอนนี้เขาสามารถสร้างรากฐานพลังอันทรงพลัง เพียงไม่กี่ก้าวจนกลายมาเป็นมังกร โจ๊กแปดสมบัติถ้วยนี้สามารถพูดได้แค่ว่าเป็นเพียงการเพิ่มผลตอบแทนเท่านั้น”

เมื่อได้ยิน ซึ่งเหมิงก็พยักหน้าและถอนหายใจ

“ปราณและโลหิตนั้นแตกต่างเหมือนท้องฟ้าและผืนดิน! ไม่มีโจ๊กถ้วยนี้ ผมคงไม่ได้มาถึงขั้นนี้หรอก! หากผมไม่ได้โอกาสที่ดีนี้ เมื่อผมผ่านไปถึงขั้นการพัฒนาระดับหกและรวบรวมพลังโลหิตและพลังในร่างกายทั้งหมด ผมคงไม่มีทางที่จะสามารถบรรลุลมปราณและโลหิตระดับมังกรได้ !”

เขามองไปที่เย่หยู ความรู้สึกมากมายก็ปรากฏในดวงตาของซิงเหมิง

“ดังนั้น โจ๊กของอาจารย์อาเหยทําให้ผมมีพลังอํานาจไปจนถึงขั้นสูงสุดของวรยุทธ์ได้นับตั้งแต่นี้ไป!”

“ใช่แล้ว อาจารย์อาเย่หยู โจ๊กแปดสมบัตินี้คืออะไรกันแน่?”

แววตาที่สนใจฉายขึ้นในดวงตาของหลี่เฉินเมื่อได้ยินคําถามของซึ่งเหมิง หลี่อี้เฉินลูบเครา เขาฟังอย่าง ตั้งใจ เพราะอยากจะรู้เทคนิคลึกลับที่เย่หยูใช้

เย่หยยกถ้วยชาขึ้นจิบแล้วจากนั้นก็พูด

“เพียงแค่โสมจีน ปักกี้ แล้วก็พืชสมุนไพรอื่นๆเสริมลมปราณและโลหิต และด้วยความช่วยเหลือจากเทคนิค การเล่นแร่แปรธาตุนิดหน่อย พวกมันถูกผสมลงในหม้อใบเดียวเพื่อมาทําเป็นโจ๊กแปดสมบัติ”

“ชชช…”

หล่อี้เฉินหยุดลูบเคราแล้วมาลูบคางถามด้วยความสับสนว่า

“ศิษย์น้อง นี่กําลังจะบอกว่าใช้วิธีการกลั่นยาเพื่อหลอมรวมพืชสมุนไพรลงในหม้อ? แน่ใจหรือว่ามันไม่ใช่การผสมแบบฟิวชั่น?”

เย่หยูพยักหน้าพร้อมกับพูดเหมือนกับว่ามันเป็นสูตร

“ใช่แล้ว สิ่งที่ผมทําก็คือโจ๊กพลังโลหิต ไม่ใช่ยาพลังโลหิต และแน่นอนมันมาจากหม้อแรงดัน!”

หลี่อี้เฉินและซิงเหมิงต่างมองกันสักพักและกันก่อนจะยกนิ้วโป้ขึ้นทั้งคู่

“เหลือเชื่อ!ไม่เพียงแค่โจ๊กแปดสมบัตินี่จะอร่อยมากแล้ว มันยังสามารถเสริมพลังปราณและโลหิตได้อีกด้วย สิ่งที่สําคัญที่สุดคือสามารถควบคุมความหิวได้!”

“วิธีการปรุงยาเม็ดนี้ ไม่ วิธีการต้มโจ๊กนี่มันช่างสุดยอดจริงๆ!”

หลอี้เฉินพิงเก้าอี้ รู้สึกถึงการไหลเวียนของพลังโลหิตข้างในร่างกาย ทันใดนั้น ก็ก็จําอะไรได้บางอย่าง

“ศิษย์น้อง ได้ยินมาว่ารองประมุขพันธมิตรเต่า เทียนซวนจื่อนั้นเชี่ยวชาญในการปรุงอาหารด้วย นอกจากนี้ยังมีข่าวลือว่าถ้าได้กินอาหารที่เขาทําจะสามารถเพิ่มความแข็งแรงและความเร็วได้อีกด้วย ฉันสงสัยว่านายรู้จักกับเขาหรือเปล่า?”

“เทียนซวนจอ? เทียนเปา?”

เย่หยุนึกย้อนไปถึงภาพที่ได้พบกับเทียนเปา มุมปากเขาก็ยกขึ้นแล้วก็ตอบอย่างอ่อนโยนว่า

“เราเคยเจอกันครั้งหนึ่ง”

แววตาหลีอเฉินฉายแววแห่งความตกตะลึง เขาไม่คิดว่าเย่หยุจะรู้จักกับเทียนชวนชื่อจริงๆ

“แล้วฝีมือการปรุงอาหารของนายกับเทียนซวนจือมาจากที่เดียวกันรึเปล่า?”

เย่หยูพยักหน้า

“ถึงแม้ว่าพวกเราจะมาจากที่เดียวกัน แต่เราก็แตกต่าง”

“เขาระดับนึงและผมอีกระดับนึง!”

หลี่อี้เฉินประหลาดใจในตอนแรก แต่จากนั้นเขาก็ดีใจมาก เขาปรบมือไปด้วยยิ้มไปด้วย

“ฮ่าฮ่า… นั้นเยี่ยมมาก!”

แววตางงงวยปรากฏขึ้นในดวงตาเหยขณะถามหลี่อี้เฉินด้วยเสียงทุ่ม

“ทําไมคุณถึงดีใจ ศิษย์พี่?”

หลี่อี้เฉินขยับเข้าไปใกล้เย่หยุแล้วถามด้วยเสียงต่ํา

“นั้นเป็นเพราะเทียนซวนจือรู้จักอาจาย์ลุง เทียนซวนจื่อรู้ดีว่าอาจารย์ลุงท่าอาหารอร่อย เขาเลยจะพึ่งการทําอาหารที่ยอดเยี่ยมมาฉีกหน้าอาจารย์ลุง “

“ในเวลานี้ ฝีมืออาจารย์อาเยู่ไม่ได้ด้อยไปกว่าเทียนซวนจอเลย และในเวลาเดียวกัน อาหารพวกนี้ช่างมีผลที่น่ามหัศจรรย์ อาจารย์ลุงไม่จําเป็นต้องโกรธด้วยคําพูดของเทียนซวนจื่ออีกแล้ว ย่อมต้องมีความสุขอย่างยิ่ง !”