ปล้นสวรรค์ - 32​ ดอกเดียวตัดสิน

SPH:บทที่​ 32​ ดอกเดียวตัดสิน

“ฉินอูฟ่า มาทำอะไรที่นี่เนี่ย!”

ฮันเสวี่ยมองไปยังชายหนุ่มแล้วแล้วพูดด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง ฉินอูฟ่าปล่อยสาวสวยที่อยู่ในอ้อมแขนแล้วหยิบธนบัตรออกมาสองสามใบ จากนั้นก็ยัดใส่หน้าอกของหญิงสาว

“เธอไปได้แล้ว!”

เขาพูดกับหล่อน

สายตาของหญิงสาวที่มีความสุขในตอนแรกแต่หลังจากนั้นหล่อนก็เข้าไปยืนใกล้ติดกับฉินอูฟ่า

แล้วบิดตัวไปมาและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่มว่า

“เป็นไปไม่ได้ คุณไม่ได้พูดหรอว่าจะอยู่กับฉันคืนนี้?”

ฉินอูฟ่าผลักหล่อนไปด้านข้าง แล้วจัดเสื้อผ้าหล่อนและพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่แยแสว่า

“อย่าให้ต้องพูดเป็นครั้งที่สองนะ!”

หญิงสาวคนนั้นตกตะลึง หล่อนหันไปมองฉินอูฟ่าด้วยสายตาที่เยือกเย็น ร่างบอบางของหล่อนสั่นเทาขณะหันกลับและเดินจากไป

เมื่อเห็นหญิงสาวเดินจากไป ฉินอูฟ่าก็หันกลับมามองฮันเสวี่ยหัวเราะเบาๆ

“ลุงฮันบอกว่าเธอจะออกมา เกรงว่าเธอจะไม่ปลอดภัย เขาเลยส่งฉันมาดูแลเธอโดยเฉพาะ”

“ฉันไม่ต้องการ ฉันมากับเพื่อนของฉันแล้ว”

ฮันเสวี่ยจับมือของเย่หยูแล้วพูดกับฉินอูฟ่า

ฉินอูฟ่ามองไปยังมือของเย่หยูและฮันเสวี่ยที่ประสานกัน ด้วยสายตาที่เย็นชาและมองเย่หยูอย่างรังเกียจ

“เสี่ยวเสวี่ย ฉันบอกเธอแล้วไงว่าอย่าอยู่กับคนที่ไม่มีใครสนใจแบบนี้!”

“ฉินอูฟ่า โปรดให้เกียรติด้วย เขาเป็นแฟนของฉัน!”

ฮันเสวี่ยร้องออกมาอย่างเคร่งเครียดเมื่อเธอได้ยินเขาพูดแบบนั้น

ในขณะเดียวกัน เย่หยูรู้สึกได้ว่าร่างกายอันบอบบางของฮันเสวี่ยสั่นเทาในขณะที่เธอจับมือเขา

แน่น

“เฮ้! แฟน?”

ฉินอูฟ่าหรี่ตามองเย่หยูแล้วเดาเขา

“หน้าตาอย่างกะยาจก ฉันกลัวว่าแม้กระทั่งรองเท้าสักคู่คงยังซื้อให้เธอไม่ได้เลย!”

แววตาของฉินอูฟ่าประกายขณะเขาพูดต่อ

“ยิ่งไปกว่านั้น ลุงฮันก็บอกเธอก่อนหน้านี้แล้วด้วยว่าห้ามมีความรัก!”

“นี่มันเรื่องครอบครัวของฉัน มันไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับคุณ! โปรดออกไปแล้วอย่าทำให้พวกเราอารมณ์เสีย!”

ฮันเสวี่ยจับมือเย่หยูแน่น ราวกับว่าเธอกลัวเย่หยูหนีไป ถึงแม้ว่าเย่ยหูไม่รู้ว่าทำไมพ่อของฮันเสวี่ยถึงไม่เห็นด้วยกับความสัมพันธ์นี้ แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาถาม

เย่หยูจับมือฮันเสวี่ย มองไปยังฉินอูฟ่าแล้วพูดด้วยน้ำเสียงสงบ

“ได้โปรดหลีกทางด้วย คุณกำลังขวางทางที่จะรับรางวัล”

ความโกรธในใจของฉินอูฟ่าและด้วยสายตาที่เย็นยะเยือกพูดกับเย่หยูด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า

“ไอ้เลวเอ้ย! ปล่อยมืออกจากฮันเสวี่ยซะ! แกมีค่ามากพอที่จะเป็นแฟนฮันเสวี่ยงั้นหรอ!?”

เย่หยูจ้องไปยังฉินอูฟ่าที่กำลังโกรธจัดแต่เขากลับแสดงอาการเฉยเมยเหมือนก่อนหน้านี้

“ความรักระหว่างฮันเสวี่ยและฉันมันทำให้พวกเราได้รับอิสระ นายมี่สิทธิ์เข้ามาจุ้นจ้าน!”

“ฮ่าฮ่า…”

ฉินอูฟ่าหัวเราะเสียงดัง สายตาเขาจ้องไปยังหน้าเย่หยูที่กลายเป็นไม่แยแส

“เด็กเหลือขอ แกกล้ามากนะ! เอาหละ แกไม่อยากได้กระต่ายนั้นไปให้ฮันเสวี่ยแล้วหรอ? มาแข่งกัน ถ้าแกแพ้ ก็ใส่หัวไปซะ!”

เนื่องจากมีการทะเลาะระหว่างเย่หยูกับอีกทั้งสองคน ตอนนี้มีผู้คนรอบๆมารวมตัวกันดูพวกเขา

เมื่อเห็นเย่หยูและฉินอูฟ่ายังไม่ได้แข่งกัน พวกเขาก็เปิดทางให้

เมื่อเห็นทั้งสามคนอยู่บนเวที ผู้คยรอบๆต่างจับจ้องไปยังบทสนทนาและเดากันว่าใครจะเป็นที่รับรางวัล

เจ้าของแผงอยู่สวนสนุกมาเป็นเวลานาน มีสองสามคนที่พยายามจะทำให้สำเร็จ แต่ไม่เคยมีใครชนะจนได้กระต่ายเป็นรางวัลสักครั้ง

“เฮ้ คิดว่าเขาจะทำได้ไหม?”

บางคนในฝูงชนกระซิบ

“ฉันคิดว่าพวกเขาทั้งสองคนค่อนข้างดีทีเดียว เจ้าของแผงลอยบนถนนเป็นพวกเศษสวะ วงกลมนั้นมันเล็กเกิน ยากที่จะปาโดน!”

หนึ่งในพวกเขาส่ายหัวแล้วถอนหายใจขณะมองไปยังวงกลมเล็กๆบนกระดานไม้

“ฉันอยากพูดอะไรบางอย่าง!”

“ชายคนนั้นรวย เขาดีสำหรับฉัน!”

“ใช่แล้ว ถึงแม้เย่หยูอะไรนั้นจะหล่อมากแค่ไหน แต่เขาก็ไม่ใช่คนดีที่เหมาะที่จะกิน ถ้าให้เลือกฉันจะเลือกฉินอูฟ่า”

หญิงสาวที่แต่งหน้าจัดมองไปยังฉินอูฟ่าราวกับว่าเธอจะไล่ตามเขา

ท่ามกลางการสนทนาของผู้คน ฉินอูฟ่าเป็นคนแรกที่มาหน้าบูธ เขาหยิบลูกดอกขึ้นมาแล้วปามัน

ไปยังกระดานไม้

“เดี๋ยว!”

เย่หยพูดออกไปเพื่อหยุดการปาลูกดอกของฉินอูฟ่า

ฉินอูฟ่าปาลูกดอกทิ้งแล้วหันกลับมามองเย่หยูอย่างเย้ยหยัน

“แกกลัว แกอยากจะกลับคำหรอ? ฉันจะให้โอกาสแกยอมแพ้! ปล่อยฮันเสวี่ยซะ!”

เย่หยูเมินเฉยต่อฉินอูฟ่า เขาชี้ไปยังกระดานไม้ข้างหลังฉินอูฟ่าแล้วพูดกับเจ้าของแผงว่า

“บอส ผมมีเรื่องลำบากให้คุณเลื่อนกระดานไม้ออกไปข้างหลังสัก 10 เมตรหน่อย ไม่อย่างนั้นมันจะง่ายเกินไป!”

เจ้าของแผงเบลอสักพัก ก่อนที่จะถามเย่หยู

“10 เมตร?”

เย่หยูพนักหน้าไปทางเขา โบกมือเพื่อบอกให้เขาย้าย

ผู้ชมที่อยู่รอบๆต่างมองไปยังเย่หยูที่แสดงอาการไม่แยแสอะไรด้วยสายตาแปลกพิกล

“ว้าว เพิ่มเป็น 10 เมตร ฉันไม่สามารถมองเห็นวงกลมนั้นชัดได้เลย แล้วจะปายังไงหละ?”

“การขู่นี้ยิ่งใหญ่มากพอ มาดูกันว่าตอนจบจะเป็นยังไง ฉันหวังว่าเขาจะไม่ล้มอยู่หลังกระดานหรอกนะ!”

“ฉันคิดว่าเขาแสร้งทำ นั้นเป็นความคิดที่อยู่ในหัวเมื่อเขาไม่สามารถเทียบกับเธอได้”

เมื่อได้ยินบทสนทนาของผู้คน มุมปากของฉินอูฟ่าก็ยกขึ้นและมองไปยังเย่หยู

“ฉันนับถือแกนิดๆวะ แกอยากจะใช้วิธีนี้เพื่อเอาชนะฉันหรอ? มันเด็กเกินไปวะ! ไม่ว่าแกจะอยู่ไกลแค่ไหนแกก็แพ้แน่ๆอยู่ดี!”

หลังจากที่เจ้าของแผงจัดเรียงไม้กระดานใหม่เสร็จ วงกลมที่อยู่บนแผ่นไม้ไกลออกไปมองเห็นได้ไม่ชัด

ยิ่งไปกว่านั้น วงกลมเล็กนั้นไม่ได้อยู่ตรงกลางบนกระดานไม้จริงๆ ดังนั้นไม่ว่าปาไปโดนหรือไม่โดนวงกลมก็คงขึ้นอยู่กับโชคแล้วหละ

“มันไกลขนาดนั้น? มันคงขึ้นอยู่กับโชคแล้วหละ วัยรุ่นอย่างพวกเธอนี้มีแต่ไอเดียดีๆ”

“ฮ่าฮ่า ลูกดอกพวกนี้ทำขึ้นมาเป็นพิเศษ พวกมันเบามาก ต่อให้มีระยะไกล ฉันเกรงว่ามันจะบิน

ไปไม่ถึงนะสิ!”

“ดูสิว่าฉินอูฟ่าจะใจเย็นได้แค่ไหนกัน ฉันเกรงว่าเขาจะปาไปโดนวงกลมจริงๆ ส่วนคนที่ชื่อเย่หยูแน่นอนว่าปาไม่โดนหรอก”

ฉินอูฟ่าเงยหน้าขึ้นพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า เขาดูท่าทางมั่นใจ

เมื่อมองกระดานไม้ที่อยู่ห่างออกไป ตาของฉินอูฟ่าก็หรี่ลง ไม่นานหลังจากนั้น เขาสะบัดข้อมือ

ลูกดอกเปลี่ยนเป็นเส้นสีดำขณะพุ่งไปข้างหน้ากระดาน

เฟี้ยว!เฟี้ยว!

ลูกดอกปักอยู่ในกระดานไม้

“ว้าว พวกมันติดอยู่บนไม้นั้นแล้วหรอ?”

“ไปดูกันว่ามันปักโดนวงกลมรึเปล่า”

พวกสอดรู้สอดเห็นบางคนวิ่งเข้าไปใกล้เพื่อที่จะมองแล้วก็ตะโกนเสียงดัง

“มันทรงพลังมาก มันปาโดนจริงๆ!”

ทุกคนมองไปรอบๆและก็เห็นพวกลูกดอกปักแน่นตรงที่วงกลมที่เล็กที่สุด

ถึงแม้ว่ามันจะใกล้ออกจากวงกลมก็เถอะ ด้วยระยะที่ไกลขนาดนี้ มันสมบูรณ์แบบ!

ฉินอูฟ่ามองเย่หยูด้วยรอยยิ้มที่มั่นใจ

“ตาแก!”

เย่หยูเดินไปด้านข้างฉินอูฟ่า หยิบลูกดอกขึ้นมาและโยนมันลงพื้น เขามองฉินอูฟ่าแล้วหัวเราะ

“นายคิดว่านายจะชนะจริงๆหรอ?”

ฉินอูฟ่ากอดอก มองไปยังเย่หยูแล้วเยาะเย้ย

“อวดดี! ฉันไม่เชื่อหรอกว่าแกจะทำได้ดีกว่าฉัน”

เย่หยูตาเป็นประกาย เพราะเหตุการณ์นี้ ดังนั้นเขาจะจับตาดูพวกมัน!

แว่นตาอันเดียวกันกับโคนัน เปิดใช้งานโหมดมองระยะไกล ตอนนี้กระดานไม้ที่อยู่ห่างออกไปดูเหมือนจะอยู่ต่อหน้าต่อหน้าเขาจังๆ

ผู้แปล: มิสเตอร์ วอลแตร์

“ลูกดอกพลาสติก 25 กรัม จุดศูนย์ถ่วงอยู่ข้างหน้า หางเอียง 5 ° ความช้นในอากาศ 30%ความเร็วลม 4 เมตรต่อวินาที… “

ข้อมูลส่วนประกอบของสิ่งของขึ้นมาในหัวของเย่หยูทันที เย่หยูรู้ว่าเขาต้องชนะ!

เฟี้ยว!

ลูกดอกนำสายตาของทุกคนขณะที่มันลอยพุงเป็นเส้นตรง ในที่สุดมันก็ปักอยู่ข้างๆลูกดอกของ

ฉินอูฟ่า

ฉับ!

ขนนกที่อยู่ที่ปลายหางลูกดอกสั่นก่อนที่มันจะปักลงไปในกระดานไม้ในที่สุด

ฉินอูฟ่าลดแขนลงและจ้องเขม็งไปยังกระดานไม้ขณะพึมพำ

“มันเป็นไปได้ยังไง?!”

ผู้คนต่างรวมตัวกันรอบๆเนื่องด้วยอยากรู้ผลลัพธ์เต็มประดา

เมื่อมองลูกดอกที่ต่างติดแน่นทั้งคู่ เขาร้องออกมาด้วยความตกใจ

“โอ้พระเจ้า! มันปักอยู่กลางเป้าตรงๆเลย!”

“แม่นอะไรขนาดนี้ เขาทำมันได้ยังไง มันแข็งแกร่งเกินไปแล้ว!”

“แต่พวกเขาก็ปาโดนทั้งคู่นะ แล้วใครจะชนะหละ?”

“ดูสิ! ลูกดอกนี้กำลังจะหล่น!”

ท่ามกลางเสียงร้องที่ตกใจของทุกคน ลูกดอกของฉินอูฟ่าสั่นอยู่สองครั้งก่อนที่จะตกลงพื้นทันทีลูกดอกของเย่หยู ยังคงปักตรงบนกระดานไม้! มันชัดเจนแล้วว่าใครคือผู้ชนะใครคือผู้แพ้!