ปล้นสวรรค์ - 58 กระสุนวิถีโค้งของฟอกซ์

SPH : บทที่ 58 กระสุนวิถีโค้งของฟอกซ์

ในตอนเช้าเย่หยูตื่นแต่เช้า เพื่อดูว่าเหยาเจินเทียน ของเขาพัฒนาไปได้ไกลแค่ไหน

ภายนอกมันเป็นโลหะเงินสีขาวใหม่เอี่ยม ถ้าใครมองอย่างระมัดระวัง จะเห็นลวดลายที่สวยงามบนมันทำให้รู้สึกเป็นวิทยาศาสตร์

มองที่ด้านหน้ามีเพียงหน้าจอเท่านั้น ไม่มีกล้องหรือโทรศัพท์มือถือ

แม้แต่ด้านล่างก็ไม่มีที่เสียบเพื่อชาร์จ

โดยรวมแล้ว เหยาเจินเทียน วิวัฒน์นั้นมีพลังมากกว่าโทรศัพท์ทั่วไปอย่างเห็นได้ชัด

หลังจากเปิดไฟโทรศัพท์ของเขาแล้ว เย่หยูก็ใช้งานได้ซักพัก เขาค้นพบว่ามันราบรื่นมาก และยังมีสิ่งมีชีวิตที่สามารถสั่นคลอนสวรรค์ได้ เย่หยู รู้สึกว่ามันก้าวหน้ากว่า จาร์วิส ของ โทนี่ สตาร์กมาก

พลังที่สั่นไหวบนท้องฟ้าคือ ชีวิตที่แท้จริง!

การนำโทรศัพท์ของเขาออกไปภายนอก เย่หยู นั้นเป็นห่วงเรื่องการปล้นในปัจจุบันมากขึ้น

“มนุษย์: เย่หยู (ระดับ 1 ลัทธิเต๋า)”

“ร่างกาย: จิตวิญญาณดาบ”

“ขโมย: 1”

“คะแนน เต๋า: 350/1000”

“ความสามารถพิเศษ: ทักษะไพ่บิน ,ทักษะการคำนวน,ปรมาจารย์ภาษา, สิบสามเข็มของประตูผี, หน้ากากราชันย์เพลง, รัศมีการป้องกัน, ไฟคำสาป, เทพเจ้าแห่งการปรุงอาหาร”

“เทคนิคการฝึกฝน: ยิมนาสติกสามสิบหกท่า สุดยอดกำปั้นระดับแปดแห่งอาณาจักรซ่ง!”

“รายการ: น้ำยาสัตย์จริง,แว่นโคนัน,แผ่นหยกสลักประตูมังกร, ไข่มุกเพลิง,ถ้วยเรืองแสง, เหรียญทองแอซเท็ก”

“ผู้ใต้บังคับบัญชา: เหยาเจินเทียน”

“ลอตเตอรี: 0”

เมื่อมองไปที่ หน้าจอประมวลผล ระบบที่อยู่ตรงหน้าเขา ดวงตาของเย่หยูหรี่ลง ตอนนี้มีผู้ใต้บังคับบัญชาเพิ่มเติม ของเขาซึ่งมีประสิทธิภาพมาก

เขาสามารถขโมย หรือแบ่งชีวิตออกจากโลกอื่น ในอนาคตได้หรือไม่?

ระงับความสงสัยในใจของเขา เย่หยูเริ่มปล้นของแล้ววันนี้

มันเป็นโรงงานสิ่งทอที่ดีที่สุดในเมือง แต่ตอนนี้ได้รับการไถ่บาป ด้วยเปลวไฟแห่งสงครามและกองอยู่ในผ้าขี้ริ้ว

ในห้องโถงที่กว้างขวาง และเป็นวงกลม ผู้คนจำนวนหนึ่งยืนพิงกำแพง ปืนในมือของพวกเขาชี้ไปที่กันและกัน และไม่มีใครกล้าขยับนิ้ว

ชายชราที่มีผมสีขาวเต็มหัว ยืนอยู่บนบันได เขาเป็นผู้นำของพันธมิตรมือสังหาร ซึ่งเป็นผู้ควบคุมเครื่องทำนายชะตากรรม เขาคือสโลน

สโลน พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและใบหน้าที่ไร้อารมณ์ว่า “เขาพูดถูก! ชื่อของฉันปรากฏบนเครื่องทอผ้าโชคชะตา”

สโลน หยุดดูผ้าชิ้นหนึ่งในมือของเขา แล้วก็กระจัดกระจายไปบนพื้น “ในทำนองเดียวกันชื่อของแบรด ปรากฏขึ้นที่ด้านบนของเครื่องทอผ้า! การ์ ชื่อ!” ชื่อการ์เซีย … “

ทุกครั้งที่ชายชรา พูดชื่อของคน ๆ หนึ่ง ท่าทางจะเปลี่ยนไปอย่างมาก

“รวมถึงชื่อของฟ็อกซ์” ดวงตาของสโลน ดังก้องอยู่ในความงามที่เย้ายวนใจอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็มองไปรอบ ๆ “คุณทุกคนสมควรตาย! และฉันช่วยคุณได้!”

ทุกคนเงียบไป หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ชายหนุ่มที่มีหอกแหลมคม พูดขึ้นมาว่า “สโลน! ไม่ว่าคุณจะพยายามล้างบาปในอดีตของคุณมากแค่ไหน

ก็ตามเมื่อคุณต้องเผชิญหน้ากับชะตากรรมที่ผ่านมา สหภาพแห่งมือสังหารก็ตายไปแล้ว”

“เวสลีย์ คุณคิดว่าทุกอย่างจบสิ้นแล้ว คุณคนเดียวสามารถทำลายพันธมิตรกลุ่มมือสังหารได้หรือ?” สโลน มองไปที่เด็กหนุ่มที่กำลังพูดอยู่ มีรอยยิ้มเยาะเย้ยบนใบหน้าของเขา

อย่างไรก็ตาม สโลนที่มีความมั่นใจ ไม่ได้สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของความงามที่เย้ายวนใจในที่เกิดเหตุ

ฟ็อกซ์ เติบโตในสหภาพแห่งมือสังหาร จนกระทั่งเธอกลายเป็นกระดูกสันหลังของพันธมิตรกลุ่มสังหาร ความสามารถของเธอนั้นไม่เป็นสองรองใคร แต่ตอนนี้ความเชื่อของเธอก็พังทลาย

สุนัขจิ้งจอกที่สิ้นหวัง กระตุกแขนของเธอ ดึงไกปืน และกระสุนที่สวยงามก็พุ่งออกมาจากปากกระบอกปืน

ในช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตฟ็อกซ์ ยิงนัดที่ดีที่สุดของเธอ

ปัง!

เทคนิคการยิงกระสุนวิถีโค้ง!

กระสุนหมุนวนเป็นวงกลมที่สมบูรณ์ แบบรอบห้องโถง

ฟ็อกซ์หลับตา ขณะที่กระสุนออกจากห้อง ใบหน้าของเธอสงบ มันจบแล้ว!

กระสุนถูกยิงออกมาจากปากกระบอกปืน ผ่านหัวนักฆ่าจากสหภาพแห่งมือสังหาร และกลับไปที่อีกฝั่งของเจ้าของเพื่อจะจบชีวิตของเธอ

หลังจากรอครู่หนึ่ง ฟ็อกซ์ลืมตาด้วยความสับสน และประหลาดใจว่าเธอยังมีชีวิตอยู่

กระสุนที่เธอยิงได้หายไปในอากาศ

สิ่งที่ฟ็อกซ์ไม่รู้ก็คือ เมื่อกระสุนกำลังจะฆ่าเธอ มีมือขวาปรากฏออกมาจากอากาศ หยิบกระสุนและหายไป

รู้สึกถึงความร้อนและแรงกระแทกจากมือของเขา เย่หยูดึงมือขวาออก

กระสุนปืนปรากฏขึ้นอย่างเงียบ ๆ

เย่หยู ถือกระสุนไว้ข้างหน้าเขา และคอยสังเกตอย่างระมัดระวัง

“ปี๊บ” “ขอแสดงความยินดีกับเจ้าของร่างที่ได้รับความสามารถและเทคนิคการต่อสู้โดยการใช้ปืน!”

“เทคนิคการต่อสู้ด้วยปืน (รวมถึงเวลากระสุนและวิถี): ไม่มีใครสามารถหลบกระสุนของฉันได้ แม้ว่าคุณจะซ่อนตัวอยู่หลังกำแพง”

จริงๆแล้วมันเป็นเทคนิคการต่อสู้ด้วยปืน!

เย่หยู หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วพูดเบา ๆ ว่า “เหยาเจินเทียนเปลี่ยนโหมด!”

Ka Ka Ka!

ด้วยการเปลี่ยนแปลงชุดโทรศัพท์ในมือของ เย่หยู กลายเป็นปืนเงิน รูปแบบบ่วงของปีศาจสีดำนั้น พันรอบด้ามปืน ทำให้รู้สึกถึงความรุนแรงและความงดงาม

ถือปืนนี้ความรู้สึกตื้นตันในหัวใจของเย่หยูทันที เขารู้สึกว่าปืนนี้ เป็นส่วนเสริมของร่างกาย ทำให้เขาสามารถยิงกระสุนได้ทุกทิศทาง

“ได้เวลาหยุดกระสุน!”

เย่หยูโห่ร้องเบา ๆ และทุกอย่างที่อยู่ข้างหน้าเขาดูเหมือนจะได้รับผลกระทบจากเวทมนตร์เวลา เขาเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาบนผนัง

และมันก็เพิ่มขึ้นอย่างไม่คาดคิดเป็นสิบเท่าในหนึ่งวินาที

หลังจากปลดปล่อยกระสุนปืนแล้ว เย่หยู ยังคงอยู่ในภาวะตกใจ ตอนนี้ความรู้สึกนั้นช่างน่าอัศจรรย์เหลือเกิน

ยิ่งกว่านั้น เมื่อจับคู่กับการคำนวณทางจิตใจที่ยิ่งใหญ่ของเขา นอกเหนือจากระยะเวลาของกระสุนปืนแล้ว เย่หยูก็รู้สึกว่าเขาสามารถต่อสู้กับกลุ่มนักเลงติดอาวุธด้วยตนเองได้

แม้ว่าเขาจะไม่มีโอกาสทดสอบวิถีของกระสุน แต่เย่หยู รู้ว่าเขายังสามารถยิง 360 องศาที่สมบูรณ์แบบเช่นฟ็อกซ์

โรงเรียนมัธยมเซียงหยูห้อง 1

ในขณะนี้เย่หยู นอนเหยียดยาวอยู่บนโต๊ะ เบื่อแทบตาย ในขณะที่เขามองดูฮันเสวี่ยอย่างจริงจัง ฟังการบรรยายของเธอ

เนื่องจากบทเรียนนี้ สอนโดยอาจารย์คณิตศาสตร์ หวูไต้ เย่หยู กล่าวว่าการเล่นของเด็ก ประเภทนี้จะส่งผลเสียต่อไอคิวของนักเรียน

บนเวทีหวูไต้ อธิบายการทดสอบด้วยการพ่นน้ำลายไปในทุกๆที่ เมื่อเขาจ้องมองผ่านเย่หยู ก็เหมือนกับว่าเขาไม่เห็นมัน

หวูไต้ รู้สึกว่าเมื่อเย่หยูเข้ามาเรียนได้ มันก็ทำให้เขาได้หน้า สำหรับเย่หยูนั้น ปัญหาทางคณิตศาสตร์เหล่านี้ง่ายเกินไป

“ในทันทีนั้น มีความเป็นไปได้หลายล้านอย่าง เราควรเดินหน้าต่อไปหรือรอต่อไป … ” เสียงกริ่งที่ดังของโทรศัพท์มือถือ ทำให้ห้องเรียนเงียบลงทันที

หวูไต้ ผู้ซึ่งกำลังหมกมุ่นอยู่กับคำอธิบายก็หยุดทันที ด้วยสีหน้าบูดบึ้งเขาตะโกนอย่างโกรธเคืองว่า “เสียงโทรศัพท์ใคร!”

นักเรียนทุกคนหดคอของพวกเขา ขณะที่พวกเขาสงสัยว่าใครมีความกล้าพอที่จะเปิดเสียงเรียกเข้า

ต้องรู้ว่าหวูไต้ เกลียดเมื่อคนรบกวนการบรรยายของเขามากที่สุด

เขาจำได้ครั้งหนึ่ง เมื่อเพื่อนร่วมห้องลืมปิดเสียงกริ่งเรียกเข้า โทรศัพท์ดังขึ้นในห้องเรียนหวูไต้ สบถและเตะเขาโดยตรง

ตั้งแต่นั้นมา ก็ไม่มีใครกล้าตั้งเสียงเรียกเข้าในชั้นเรียน

ในขณะนี้ใบหน้าของหวูไต้นั้นมืดครึ้ม และดวงตาที่แหลมคมของเขาก็กวาดไปทั่ว จนนักเรียนตัวสั่น เขาสาปในใจของเขา ฉันต้องลงโทษเขาให้ได้

เย่หยู ยกมือของเขาขึ้นไปบนอากาศ แล้วพูดออกไปโดยตรงมองดู อับอายเล็กน้อยว่า “ขอโทษครับ ผมเอง”

การจ้องมองของหวูไต้เปลี่ยนไปในทันที โดยตั้งใจที่จะดุด่าอย่างรุนแรง อย่างไรก็ตามเมื่อ เขาเห็นว่าเป็นเย่หยูการแสดงออกของเขาเปลี่ยนไปในทันที

หวูไต้ปล่อยอาการไอแห้ง ๆ แล้วหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดว่า “โอ้ ใช่ เย่หยู มีอะไรสำคัญไหม?” รีบเข้า ไปรับโทรศัพท์ “

นักเรียนทุกคนในชั้นหนึ่งเปิดหูเปิดตา นี่มันไม่แตกต่างไปหรือ!

เย่หยูหยิบโทรศัพท์ออกมาและดูที่หมายเลขติดต่อชุยอิง!

“สวัสดีพี่สาวชุยอิง?” จะให้ผมช่วยอะไร? “เย่หยูถามด้วยความอยากรู้

“ต้องการให้นายช่วย?” ฝันไปเถอะ! “เสียงของชุยอิง ไม่ใช่เสียงเธอ แต่เป็นเสียงผู้ชายที่หยาบกร้าน

ปัง!

สิ่งสุดท้ายที่ เย่หยูได้ยินก็คือการระเบิดอย่างรุนแรง ก่อนการสื่อสารสิ้นสุด

“สวัสดี?” เฮ้! “

เย่หยู วางสายโทรศัพท์ด้วยหน้าบูดบึ้ง จากนั้นจึงพูดว่า “คุณครูหวู ผมมีบางเรื่องที่ต้องเข้าร่วม ดังนั้นผมขอตัวออกไปก่อน”

หวูไต้ “เอาล่ะ นายสามารถไปก่อนได้ ฉันจะแจ้งให้ครูประจำชั้นของนายทราบภายหลัง”