ผมตื่นขึ้นมาควบคุมยานอวกาศที่แข็งแกร่งที่สุด ผมเลยเป็นทหารรับจ้างอวกาศ - ตอนที่ 10 เล่ม 1 มีมิ
10 เล่ม 1 มีมิ
เมื่อเรากลับไปที่ยาน สิ่งแรกที่ผมทำคือนำทางมีมิไปที่ห้องเธอ ผมใช้ห้องเดี่ยวเป็นห้องนอนของผม ดังนั้นเธอต้องเลือกจากห้องเตียงคู่สองห้อง มันแค่ตรงข้ามกันผ่านโถงทางเดินจริงๆ ดังนั้นมันไม่สำคัญว่าเธอจะเลือกห้องไหน
“หนูจะเลือกห้องนี้ อืม…นั่นจะโอเคมั้ย?”
“แน่นอน เมื่อเธอจัดสำภาระเสร็จแล้ว เธอไปอาบน้ำได้ หลังจากนั้น ชั้นจะให้เธอผ่านการตรวจสำคัญกับเมด-พอด”
“มันมีแม้แต่อุปกรณ์แบบนั้น ย- ยานนี้น่าทึ่งไปเลย! มันเทียบได้กับยูนิตคลาสหนึ่งเลย”
ผมไม่ใช่คนที่ตัดสินเรื่องพวกนี้ได้ดี เพราะผมขาดสามัญสำนึกของโลกนี้ หลังจากนั้น ผมพาเธอไปทัวร์ที่ห้องซักผ้า ห้องครัว ห้องพยาบาล และห้องฝึก ห้องนักบิน และห้องคาร์โก เพราะทั้งหมดมันมีประสิทธิภาพมากกว่าที่จะโชว์มันให้เธอดูครั้งหนึ่ง
“ได้โปรดอย่าเข้าห้องนักบินจนกว่าชั้นจะบอกว่าอนุญาตมัน”
“เข้าใจแล้วค่ะ”
“อะไรอีกที่ชั้น…อ้า! เราจะต้องซื้อดาต้าเทอร์มินัลแบบพกพาให้เธอด้วยมีมิ”
มันจะดีกว่าที่จะให้เธอมีเทอร์มินัลส่วนตัว เพื่อที่ผมจะติดต่อเธอได้ทุกเวลา เธอก็ใช้มันเพื่อรวบรวมข้อมูลได้ด้วย เดาว่าประเภทแท็บเล็ทจะเป็นตัวเลือกที่ดี
“แต่ของแพงๆแบบนั้นนัน…”
“เพราะทั้งหมดมันเป็นรายจ่ายที่จำเป็น”
มันไม่มีงานมากในยาน มาซื้อมันพรุ่งนี้เพื่อฆ่าเวลาเถอะ และไม่ใช่ว่าเราซื้อเสื้อผ้าและของใช้จำเป็นมาต่ำสุดหรือ? มาซื้อเสื้อผ้ามากกว่านี้และของใช้ภายในบ้านด้วย
“ไม่ว่ายังไง เธอต้องเหนื่อยเต็มที่แล้ว ดังนั้นอาบน้ำและพักผ่อน คุยเกี่ยวกับการตรวจร่างกายและธุระอย่างอื่นทีหลัง”
“ค่ะ หนูขอโทษ”
“ชั้นอยากจะได้ยินคำว่า ‘ขอบคุณ’ มากกว่า ‘หนูขอโทษ’ นะ แต่เธอใช้ห้องน้ำเป็นใช่มั้ย?”
“ค่ะ หนูจะโอเค ขอบคุณมากๆค่ะ”
“เอ้อต้องแบบนั้นสิ ไม่ชั้นอยู่ในห้องนักบินก็ห้องของชั้น ดังนั้นแค่บอกชั้นถ้าเธอต้องการอะไร โอเคมั้ย อย่าลังเลที่จะพูดว่าเธอหิว เราต้องอยู่ด้วยกันตั้งแต่ตอนนี้ไป ดังนั้นเรื่องการเจี๋ยมเจี้ยมไม่จำเป็น โอเค๊”
“หนูเข้าใจแล้ว”
มีมิพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง ยอดเยี่ยม มันจะมีปัญหาถ้าเธอ ไม่เต็มแรงเพราะเธอรู้สึกหิวข้าว นี่มันดี
ผมแค่ดูสาวอาบน้ำไม่ได้ ผมเลยออกจากห้องและไปที่ห้องนักบิน ผมไม่ได้ถามมีมิเกี่ยวกับอายุของเธอ แต่เธอไม่ได้ดูเหมือนเธอยังต้องการผู้ใหญ่ที่จะช่วยดูแลเธอ ผมสงสัยว่าเธออายุมากแค่ไหน? ตัดสินจากเรื่องราวก่อนหน้า เธอดูเหมือนยังเป็นนักเรียนที่อยู่ระหว่างบรรลุนิติภาวะ ความสูงของเธอออกเตี้ย แต่การเจริญเติบโตอื่นของเธองดงาม… หืม ประมาณ 17 น่าจะใช่มั้ง? ผมแค่จะถามเธอทีหลัง
ผมไม่มีอะไรให้ทำมาก ดังนั้นผมตัดสินใจที่จะวิจัยเกี่ยวกับเลย์เอาต์ของบล็อคที่ 3 เพื่อที่จะเตรียมสำหรับพรุ่งนี้ เราต้องซื้อของใช้รายวันและเสื้อผ้าให้มีมิ พูดถึงแล้ว ผมควรจะซื้อยาไว้บ้างแค่เผื่อไว้? ใช่ มาซื้อมันด้วย เราก็ต้องซื้อเทอร์มินัลข้อมูล, มันมีหลายร้านอยู่ในรายการ หือห์?
ยังไงซะ เพราะมันเป็นอย่างนั้น ยิ่งมากขึ้นที่ต้องวิจัยแต่ละร้าน และอ่านรีวิวเกี่ยวกับพวกมันทั้งหมด เมื่อผมทำอย่างนั้น ผมตกใจกับผล: อะไรอย่างร้านค้าขายของที่จัดหามาอย่างผิดกฎหมาย ขายยาหมดอายุ หรือกลับบ้านไปดูว่าไม่มีอะไรอยู่ในแพคเกจยกเว้นวัสดุขยะ
เมื่อผมยกเว้นร้านพวกนั้นจากผลการค้นหา จำนวนของร้านที่ค่อนข้าง “ดี” ในบล็อคที่สามกลายเป็นว่ามีค่อนข้างน้อย โอ้แล้วก็ร้านสะดวกซื้อและร้านเสื้อผ้าที่เอลม่าพาเราเป็น จริงๆแล้วเป็นหนึ่งในร้านที่ “ดี” พวกนั้น
ผมล้อเธอตลอดว่าเธอเป็นเอลฟ์อวกาศที่น่าผิดหวัง แต่เธอค่อนข้างพึ่งพาได้จริงๆ
ระหว่างที่ผมยุ่งๆทำการวิจัย หน้าของมีมิโผล่จากข้างนอกประตูห้องนักบินที่เปิดอยู่; โดยเฉพาะหลังจากที่อาบน้ำและททำตัวให้สดชื่น แต่เสื้อผ้าของเธอบางไปนิด ระบบจัดระเบียบอุณหภูมิข้างในยานมันค่อนข้างไฮ-เอนด์ ดังนั้นเธอจะไม่รู้สึกไม่สบายจากความเย็นไม่ว่าอย่างไร
“เธอหิวมั้ย?”
แก้มของมีมิเปลี่ยนเป็นแดงจากคำถามของผม และเธอพยักหน้าของเธออย่างระมัดระวัง
“โอเคได้ งั้นมากินข้าวกันเถอะ ถามชั้นสบายๆนะถ้าเธอหิว เหมือนตอนนี้ โอเคมัย”
“ค่ะ…”
เธอยังดูเหมือนจะอายเกี่ยวกับเรื่องหิว มันโอเค ผมเข้าใจ ผมนำมีมิที่อายไปที่ครัว ยังไงซะ แม้ว่าผมจะเรียกมันว่าครัว มันไม่มีอุปกรณ์ทำอาหารนอกจากเครื่องทำอาหารอัตโนมัติ เครื่องที่ว่ามานั้นรับมือกับการเตรียมอาหารทั้งหมด ดังนั้นมันอาจจะเหมาะสมมากกว่าที่จะเรียกว่าที่ทานอาหารแทนที่จะเป็นห้องครัว
“เธอกินอะไรก็ได้ ชั้นซื้อเนื้อเทียมก่อนหน้านี้ จริงๆแล้วชั้นอยากจะลองมัน เธออยากจะลองมันมั้ยมีมิ?”
“หนูจะลองกินค่ะ”
ผมตั้งเครื่องทำอาหารอัตโนมัติให้เตรียมเมนูโดยใช้เนื้อเทียม และใช้งานมัน ผมเลือกจานใหญ่สำหรับผมและจากปรกติสำหรับมีมิ หลังจากที่ผ่านไปเวลาหนึ่ง เครื่องทำอาหารอัตโนมัติดังปิ้ง ซึ่งบ่งบอกว่าอาหารพร้อมแล้ว
“หืม งั้นนี่ก็ที่เรียว่าจานเนื้อเทียม… มันสีขาว แต่มันดูค่อนข้างน่าอร่อย หือห์?”
“ใช่ค่ะ มันน่าอร่อย”
ที่ปรากฏอยู่บนจานเราคือเนื้อที่คล้ายปลาชิ้นปกคลุมมไปด้วยซอส พร้อมด้วพิลาฟและสลัดมันฝรั่งอยู่ด้านข้าง ขนาดของจานผมค่อนข้างเยอะเพราะผมสั่งจานใหญ่
“มุห์… นี่มันค่อนข้างดีเลย”
“มันอร่อย”
เนื้อเทียมอะไรนี่อร่อย มันหวานและมีน้ำในเนื้อ ไม่มัน และมีพื้นผิวที่ถูกพอดี และซอสที่ใช้มันค่อนข้างประณีต พิลาฟก็ดูดน้ำจากเนื้อของเนื้อเทียม ซึ่งเสริมรสชาติอูมามิ สลัดมันฝรั่ง มันรสชาติเหมือนสลัดมันฝรั่ง
“เธอไม่จำเป็นต้องกินมันให้หมด โอเคมั้ย?”
“หนูโอเคค่ะ…”
ท้องของมีมิปูดออกมาแล้ว มันดูเหมือนเธอบังคับตัวเองให้กินให้หมด มาสั่งจานเล็กกว่าให้เธอครั้งหน้าเถอะ ใช่มีมิแอบมองหน้าผมขณะที่ผมวางจานข้างในเครื่องล้างจาน มีอะไรเหรอ? ผมเอียงหัวในความสงสัย
“พ- พี่จะทำอะไรหลังจากนี้?”
“หลังจากนี้ หือห์? หืม ยังไงซะ ถ้าเธอนอนหลังจากที่กิน เธอจะอ้วนง่ายกว่า ชั้นเดาว่าชั้นจะไปที่ห้องฝึกเพื่อขยับร่างกายนิดหน่อยหรืออะไรบางอย่าง?”
กฤษณะก็มีห้องฝึกที่สต็อคอย่าง อุปกรณ์ออกกำลังกายหลากหลาย ทั้งหมดดีไซน์มาเพื่อเลี่ยงความเสื่อมถอยของกล้ามเนื้อระหว่างที่อยู่ในอวกาศ โดยพื้นฐานแล้ว ผมก็ใช้เวลาส่วนใหญ่ตั้งแต่มาที่โลกนี้เพื่อมุดอยู่ข้างในยาน ดังนั้นผมจำเป็นต้องออกกำลังกายข้างในห้องฝึก เพื่อที่จะเลี่ยงการน้ำหนักขึ้น
“มันโอเคถ้าเธอจะพักผ่อนมากกว่านี้หน่อย เธอค่อนข้างเหนื่อยมากใช่มั้ย?”
มีหลายสิ่งเกิดขึ้นมากมายวันนี้ ผมก็รู้สึกเหนื่อยเพราะมัน ผมแน่ใจว่ามีมิรู้สึกเหนื่อยมากกว่าผม
“อ- อืม… โอเคหนูจะทำอย่างนั้น”
มีมิดูเหมือนอยากจะปฏิเสธมันตอนแรก แต่คิดซักพักแล้วเปลี่ยนใจ ช่าย มันจะดีกว่าถ้าเธอจะพักผ่อนอย่างเชื่อฟัง หลังจากที่บอกฝันดีกับเธอ ผมมุ่งหน้าไปที่ห้องฝึก
ผมไม่มีเจตนาจะเป็นนักเพาะกายหรืออะไรบางอย่าง ผมเลยแค่ออกกำลังการธรรมดา ผมสำเร็จการออกกำลังกายสำเร็จตามเมนูที่เซ็ตมาโดยผู้แนะนำ ผู้แนะนำเอไอนี้ถูกสร้างมาเพื่อปรับแต่งกิจวัตรออกกำลังกายประจำวัน โดยมีพื้นฐานอยู่ที่ดาต้าเกี่ยวกับจำนวนแคลอรีที่ผมรับเข้าไปที่รวบรวมมาจากเทอร์มินัลข้อมูล และเครื่องทำอาหารอัตโนมัติ
การออกกำลังกายค่อนข้างเข้มข้น แต่มีเป้าหมายที่แน่นอนแสดงอยู่ช่วยเป็นแรงจูงใจให้ผมทำเมนูสำเร็จ
หลังจากที่ออกำลังกายอย่างมีประสิทธิภาพ ผมไปอาบน้ำต่อ ผมค่อนข้างไปกับสายน้ำพัดก่อนหน้าวันนี้ แต่ผมจบที่การใช้ชีวิตอยู่กับสาวอายุน้อยใต้หลังคาเดียวกันจากตอนนี้ไป ผมอยากจะเลี่ยงถูกมองว่าเป็นคน่ารังเกียจระหว่างที่เราอยู่ด้วยกัน หัวใจผมจะรับมันไม่ได้
หลังจากที่ทำความสะอาดมากขึ้นอีกนิด ผมไปที่เตียงในที่สุด หลังจากที่มาที่โลกนี้ ผมรู้สึกถึงความอยากที่จะใช้ชีวิตด้วยวิถีชีวิตที่ดูแลสุขภาพดีกว่า ผมมีแผนที่จจะออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอกับอาหารที่มีสมดุลย์ และนอนหลับอย่างเพียงพอ ช่าย ช่างดูแลสุขภาพ
“อื้นน…ฮ่าา”
ผมถอดแจ็คเก็ตออกและกางเกงและนอนลงบนเตียงโดยมีแค่กางเกงใน หลายอย่างเกิดขึ้นกับผมวันนี้ มันออกมาเป็นอย่างนี้ได้ไงวะ แม้ว่าผมแค่ออกไปซื้ออาหาร? มันรู้สึกเหมือนการเจอเอลม่าเป็นไกปืนที่เริ่มมันทั้งหมด เอลฟ์อวกาศนั้นมีเป็นอะไรที่ดึงดูดปัญหาหรืออะไรบางอย่างหรือ? มันอาจจะดีกว่าที่จะเว้นระยะจากตอนนี้ไป
“อืม……”
ระหว่างที่ผมถูกดึงดูดไปด้วยความคิด หน้าของมีมิโหม่ออกมาจากข้างนอกประตูที่เปิด ด้วยเหตุผลบางอย่าง หน้าของเธอแดงสดและเธอดูเหมือนจะเครียด
พวก ผมทำเละแล้ว ผมจบที่การเปิดประตูทิ้งไว้เนื่องจากนิสัย และผมแม้แต่อยู่ในแค่กางเกงใน
“มีอะไร? อืม หยุดไว้ก่อนแป้ป ชั้นอยู่ในกางเกงใน ดังนั้นให้ชั้นเปลี่ยนเป็นบางอย่างดีๆก่อน”
“……”
“รอเด๋ยวก่อนโอคะ— เออ๋!?”
ทำไมเธอเข้ามาข้างในเมื่อผมบอกให้รอล่ะ? แทนที่จะพูดเรื่องนั้น ทำไมเธอใส่ชุดนอนโปร่งใสวะ!? และเธอไม่แม้แต่จะใส่บราและแพนตี้เฮ้ย! นี่มันแย่แล้ว! แย่จริงๆ!
“หยุด หยุดดด~ด! อะไรกันวะ!?”
ผมปิดตาด้วยปฏิกิริยาตอบสนองด้วยมือของผม แต่ผมอยากให้พวกคุณยกโทษให้ผมที่แอบดูผ่านช่องเปิดในนิ้วของผม มันเป็นสัญชาตญานธรรมชาติของชาย
“หนูมาเพื่อเติมเต็มหน้าที่ตอนกลางคืนของหนู……” มีมิกระซิบในเสียงที่เบา เธอวาดเข้ามาใกล้เตียงนี้ผมนอนอย่างช้าๆ สิ่งเดียวที่เธอในคือชุดชั้นในใส่นอนโปร่งใส เธอไม่แม้แต่จะมีรองเท้าแตะ
“เอ่อ ยังไงซะ… ไม่ใช่ว่าเราทำเรื่องพวกนี้หลังจากที่รู้จักกันดีกว่านีี้หรื่ออะไรบางอย่างเหรอ?”
“อืม นี่เป็นสิ่งเดียวที่หนูเสนอให้ได้…และหนูไม่เกลียดมันถ้ามันกับฮิโระ-ซามะ……”
เธอเรียกชื่อผมเป็นครั้งแรกตอนนี้ ไม่เดี๋ยวก่อน ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาคิดเรื่องนั้น อ้า~าา! คุณต้องไม่นะคุณลูกค้าที่รัก! คุณต้องไม่จริงๆ! ระหว่างที่ผมยุ่งกับการตื่นตกใจมีมิในที่สุุดก็มาถึงที่เตียงและกอดกับผม อุโอออ้! สิ่งนุ่มนวลสองสิ่งสัมผัสผม! มันเป็นมิซไซล์หน้าอกลำกล้องใหญ่ของมีมิ-ซัง! คริติคอล! คริติคอลฮิต! นี่มันแย่แล้ว!
“อืม…… หนูดื่มยาไปแล้ว ดังนั้นมันควรจะโอเค”
“ยะ- ยา? ยาอะไร!?”
“อืม ยาคุมกำเนิด… และบางอย่างที่จะเลี่ยงไม่ให้มันเจ็บสำหรับครั้งแรก…เอลม่า-ซังได้มอบมันให้หนู… แม้แต่ชุดชั้นในนี้ก็มาจากเธอ”
นานิ! งั้นมันอีเอลฟ์เวรงั้นหรือ เธอคาดให้ผมขอบคุณเธอสำหรับเรื่องนี้หรือ?
“อืม…… พี่ไม่ชอบหนูเหรอ? หรือพี่ชอบบางคนที่สวยเหมือนเอลม่า-ซังมากกว่า…”
“ชั้นทำไม่ได้ ชั้นทำไม่ได้จริงๆ โอเคมั้ย ชั้นไม่ได้มีเจตนาจะช่วยเธอโดยมีเป้าหมายที่อะไรแบบนี้”
“แต่นี่เป็นสิ่งเดียวที่หนูทำได้…และ อืม… หนูกลัว… ดังนั้นได้โปรด…”
กลัว? กลัวอะไรกัน? เธอหมายความว่าอย่างไร?
“หนูไม่มีอะไรอีกแล้ว… ดังนั้นเรื่องนี้คือเพื่อที่จะทำให้มั่นใจ ถ้าหนูทำอย่างนี้… จากนั้นพี่ชายจะไม่… ทิ้งหนู…”
เสียงของมีมิเบาลงจนไปถึงอะไรที่ไม่มากไปกว่าการกระซิบ เข้าใจแล้ว ดังนั้นเธอคิดว่าเธอไม่มีอะไรดีทั้งนั้นนอกจาก ‘นี่’ ดังนั้นเธอกังวลว่าจู่ๆผมจะเปลี่ยนใจและโยนเธอทิ้งไป นั่นทำไมเธออยากจะให้เรามีความสัมพันธ์กันผ่านร่างกายเรา ดังนั้นมันเป็นอย่างนั้น หือห์? เธอคิดว่าผมเป็นพวกขี้เรื้อนหรอ? มันค่อนข้างเจ็บนะพวก
“พี่ชาย…ฮิโระ-ซามะจะไม่ทำอะไรบางอย่างแบบนั้น ดังนั้นได้โปรดอย่ากังวล โอเคมั้ย?”
“แต่… อืม”
พูดอีกอย่าง ถ้าผมไม่จัดการกับความสงสัยของมีมิเกี่ยวกับตัวตนของผม เธอจะไม่รู้สึกโล่งใจ ระหว่างที่ผมคิดว่าจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร เทอร์มินัลข้อมูลดังเสียงเรียกเข้าออกมา ผมเห็นข้อความ “รับผิดชอบและโอบกอดเธออย่างถูกต้อง’ เมื่อผมดูที่จอ
มีคนเดียวเพียงเท่านั้นที่ส่งข้อความแบบนี้มาในสถานการณ์นี้ได้พูดอีกอย่าง มันเป็นเอลฟ์อวกาศที่น่าผิดหวังที่วางแผนทั้งหมดนี้
“ได้โปรด… อย่าทิ้งหนู…”
มีมิร้องไห้ออกมาในเสียงที่เศร้าโศกระหว่างที่กอดผม เธอน่าจะกังวลเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้เพราะสิ่งที่เอลม่าบอกก่อนหน้า ผมจะอาร์มล็อคเธอเมื่อผมเจอเธอครั้งหน้า แน่นอนเลย
“ได้ พี่เข้าใจแล้ว”
“……!”
อ้า ผมควรจะพูดอะไรดีวะหลังจากจุดนี้ของพวกนี้มันเลยหัวผมไปดังนั้นผมไร้คำพูดซะส่วนใหญ่
ผมไม่มีคำพูดที่เฉลียวฉลาดอยู่ในมือ เพื่อที่จะพูดมันในสถานการณ์นี้จริงๆ มันค่อนข้างจะพิเศษเกินไป สำหรับเวลานี้ ผมดึงมีมิเข้ามาใกล้และกอดเธอกลับไป ผมลูบหลังของเธอเพื่อที่จะทำให้เธอรู้สึกมั่นใจมากขึ้นนิดหน่อย
“พี่จะอ่อนโยนเท่าที่ทำได้”
มีมิพยักหน้าอย่างไม่มีคำพูดและผ่อนคลายตัวของเธอ การพัฒนาเหมือนอีโรเกะ*นี่มันอะไรกันว่า
TLN: เกม 18+
เป้าหมายเดือน 6/66
ค่าเน็ต 200/200
คีย์บอร์ดมือถือ 100/100
พาวเวอร์ซัพพลาย 140/140
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord
