ผมตื่นขึ้นมาควบคุมยานอวกาศที่แข็งแกร่งที่สุด ผมเลยเป็นทหารรับจ้างอวกาศ - ตอนที่ 102 ยิงกันระยะประชิด
102 ยิงกันระยะประชิด
โอเค เพื่อนๆ เรากำลังจะทิ่มหน้าตรงเข้าไปในการยิงกันระยะใกล้ตอนนี้ โอ้พวก ผมกังวล ว่าทำไม่คนแบบผม ที่เป็นเจ้าของยานอวกศไฮเอนด์ ที่แพ็คพลังการยิงที่เหลือเฟือ จบที่การถูกบังคับให้มาสู้พวกหยาบคายใจการยิงกันระยะประชิดล่ะ? ระยำจิง! มันทั้งหมดเป็นความมผิดของไอ้เหี้*โง่บัลธาซาร์ และยานปราบปรามปัญญาอ่อนนั่นแหละ ค*ยเอ้ย!
『เรากำลังจะติดต่อไป ฮิโระซามะ กองกำลังของศัตรู เน้นอยู่ตรงไกลๆจากท่าจอดยาน ดังนั้นมันควรจะไม่เป็นไรซะส่วนใหญ่ แต่อย่าการ์ดตกนะพี่』
“โรเจอร์จ่ะ”
ยังไงซะ มันไม่เหมือนว่าพลังการยิงของศัตรูที่แพ็คมา จะสามารถเจาะการป้องกันของพาวเวอร์อาเมอร์ของผมได้ ไม่ว่ายังไง พาร์ทเนอร์ของผม…เอ่อ คอนเซปต์ของพาวเวอร์อาร์เมอร์คัสต้อมของผม คือเกราะหนัก พลังโจมตีหนัก หลังจากนั้นหมด
มันมีเกราะเกรดกองทัพคลาส III พร้อมด้วยความทนทานเลเซอร์สุดขีด การป้องกันการกรัดกร่อน และกันกระสุน มันก็เปิดโล่พลังานได้ เพื่อที่จะเพิ่มการป้องกันที่น่าประทับใจให้มากขึ้นไปอีก
“หนูจะทำให้ความปลอดภัยของนายท่านเป็นที่มั่นใจ ได้โปรดทิ้งทุกอย่างไว้ให้หนูได้เลย”
เมประกาศต่อหน้าผม ขณะที่เธอหายใจทางจมูกอย่างท้าทายท้าทาย
เธอดูสงบและใจเย็นเหมือนปรกติ แต่มันมีความมีชีวิตชีวา และบรรยากาศว่ามีขู่แข่งเกี่ยวกับเธอ ช่าย เดาว่าเธอพร้อมที่จะลุย หือ ผมเข้าใจ ดังนั้น ได้โปรดหยุดเหวี่ยงเลเซอรลันเชอร์ที่ไว้สำหรับพาวเวอร์อาเมอร์ได้ป่าว เธอถือมันเหมือนไม้เบสบอล เธอไม่ได้ใช้ไอนั่นอย่างนั้นนะ เคป่าว
แล้วสำหรับที่ทำไมเมได้ใช้เลเซอร์ลันเชอร์ที่มช้สำหรับพาวเวอร์อาร์เมอร์นั้น เพราะว่าเธอพูดว่าเจเนอเรเตอร์ใหม่ของเธอ รับมือกับพลังงานที่ต้องการได้ พร้อมด้วยกันกับพลังงานยังเหลือ มันดูเหมือนเจเนอเรเตอร์ที่เธอมีตอนนี้ เทียบกันได้กับที่ใช้กันบนพาวเวอร์อาร์เมอร์ที่ไฮเอนด์ที่สุด มันอาจจะมีแม้แต่เอาต์พุตที่สูงกว่า
และดังนั้น เมเลยสามารถที่จะใช้เลเซอร์ลันเชอร์ ที่ไว้ใช้กับพาวเวอร์อาเมอร์ได้โดยไม่มีปัญหาอะไร พูดถึงแล้ว เธอมีสายพาวเวอร์ยื่นออกมาจากหลังข้อมือ และจิ้มอยู่กับเลเซอร์ลันเชอร์ มันดูเหมือนเธอมีพาวเวอร์อะแดปเตอร์ที่นั่น แต่ผมไม่เห็นอะไรแบบนั้นจริงๆ เมื่อเราอยู่บนเตียงด้วยกันนะ… น่าสงสัย
ขณะที่ผมคิดอะไรแบบนั้น ยานสั่นน้อยๆมันดูเหมือนเราลงจอดแล้ว
『แลนดิ้งสำเร็จ ยังไงซะ เรารับงานแล้ว เราจะต้องทำดีที่สุด แต่ทำให้มั่นใจ ว่าดูแลตัวเองนะ แล้วอย่าไปเสี่ยงอะไรโดยไม่จำเป็นด้วย โอเค๊ อย่าทิ่มมากเกินไปและโดนฆ่าซะล่ะ』
“อาย อาย แหม่ม”
『แล้วก็ เลี่ยงอย่าไปโดนดาบเอ็กซ์คลุซีฟของขุนนางนะ หลบมันให้สุดตัวเลย แม้แต่พาวเวอร์อาร์เมอร์ เพราะทั้งหมดมันก็จะถูกฟันเป็นสองชิ้นอย่างง่ายๆ ถ้าเอาหัวไปรับมันน่ะ 』
“เอ๋?”
เห้ยเดี๋ยวก่อนนะ! แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินนี่เลยนะ
『โอ้แล้วขุนนางน่ะ มันชอบไปใส่ของไซเบอร์เนติคเทียม ที่จะเพิ่มความสามารถในการประมวลข้อมูลได้อย่างมหาศาล ดังนั้น ระวังเรื่องนั้นไว้ด้วย』
“……เอ่อ ไมเหรอ?”
ยังไงมันก็ไปอัพเกรดกกรประมวลผลข้อมูลขึ้นมาทำไม?
『พูดอีกอย่าง ความเร็วการตอบสนองของพวกมันนั้นมหาศาล และจะสามารถกันกระสุนเลเซอร์ด้วยดาบได้ และแม้แต่จะสะท้อนมันมาด้วยในบางกรณี』
“เธอล้อเล่นใช่มั้ยเนี่ย!”
–อะไรวะ? บล็อคกระสุนเลเซอร์ด้วยดาบ? แม้แต่สะท้อน? พวกแม่งเป็นอัศวินเจไ* หรืออะไรเหรอวะ!? มีอะไรแบบนั้นด้วยอ๋อ? โอ้ พวก ต้องคิดมาตรการตอบโต้แล้วดิถ้างั้น
『รางกายของมันจะไหวกับความสามารถที่เพิ่มขึ้นนั้นได้ไม่นาน ดังนั้นมีเรื่องนั้นด้วย หรือแทนที่จะพูดถึงมัน ไม่ใช่นายก็ทำเหมือนกันได้เหรอ? นั่นทำไมชั้นถึงคิิดว่านายเป็นขุนนาง เมื่อเราเจอกันครั้งแรก รู้มะ』
“หึ้? ชั้นทำได้? โอ้……”
บางทีเธอพูดเกี่ยวกับที่ทุกอย่างจะสโลโมชั่นเมื่อผมกลั้นหายใจเหรอ? เข้าใจแล้ว ดังนั้น ในมุมมองของพวกมัน ผมได้ยิงกระสุนเลเซอร์ในความเร็วที่เหลือเชื่อหือ
“ยังไงซะไม่ว่าความเร็วการตอบสนองมันมากแค่ไหน มันมีคนเดียว ที่มีดาบประเภทนั้น ใช่มะ? มากที่สุด พวกมันจะมีสองคน ถ้าเป็นอย่างนั้น ไม่มีปัญหา”
ขณะที่ผมพูดอย่างนั้น ผมพร้อมอาวุธที่ผมพามาด้วยกันกับผมในครั้งนี้ สำหรับการออกศึกครั้งนี้ ผมเอาปืนเลเซอร์ยิงกระจายมาสองกระบอกกับผม พวกมันโดดเด่นในเรื่องความสามารถการต่อต้านบุคคล ในหมู่อาวุธทั้งหมดที่พาเวอร์อาเมอร์ใช้ เบบี้น้อยนี้ ยิงกระสุนเลเซอร์ได้สิบสองดอก ที่มีพลังงานเท่ากันกับไรเฟิลเลเซอร์หลายกระบอกพร้อมๆกัน มันค่อนข้างจะเป็นลูกซองเลเซอร์ เพราะผมเหน็บมาสอง ผมยิงกระสุนเลเซอร์ได้ยี่สิบสีดอกในทีเดียว
แน่นอนว่า โหมดกระจายของเลเซอร์ลันเชอร์มันแพ็คหมัดมาหนักกว่า เพราะคาลิเบอร์มันสูงกว่า แต่ในที่แคบๆอย่างทางเดินบนยาน ปืนเลเซอร์กระจายนี้มันจะใช้ง่ายกว่า ผมเลยนำพวกมันมาสองเพื่อที่จะครอบคลุมได้เต็มที่
“โยช! เราจะเข้าไปแล้ว มีมิ บอกลูกเรือให้เรา เพื่อที่เราจะไม่ถูกยิงเมื่อเจอหน้าโดยความผิดพลาดนะ”
『โอเค! ได้โปรดระวังตัวนะพี่!』
“หนูจะรับหน้าที่นำทาง นายท่าน”
“ชั้นจะปล่อยมันไว้ให้เธอนะ ไปกันเถอะ!”
ประตูเปิด และสองเรากระโดดออกจากกฤษณะ เพราะการยิงกันนั้นเกิดขึ้นไกลออกไปจากท่า ผมใช้พาวเวอร์อาเมอร์ให้สปรินต์์ไป ด้วยเสียงฝีเท้าที่ฟังดูหนักหน่วง พวก เสียงของฝีเท้า อาจจะมอบความรู้สึกของ บีฮีมอทที่ช้าๆและเดินพื้นสะเทือน แต่ผมวิ่งที่ความเร็วมากกว่าหลายเท่า เมื่อเทียบกับผมเมื่อไม่มีพาเวอร์อาเมอร์ใส่อยู่ การซึมซับแรงกระแทก และกล้ามเนื้อประดิษฐ์ที่ติดตั้งอยู่ที่ขาของพาวเวอร์อาเมอร์ทำงานได้อย่างยอดเยี่ยมเลย
แต่เมื่อเทียบกับฝีเท้าที่ดูเงอะงะของผมแล้วนะ เมวิ่งอย่างสง่าอยู่หน้าผม ทำชุดเมดโบกสะบัด แต่เธอทำแแบบนั้น ระหว่างที่แบกเลเซอร์ลันเชอร์ที่ดูหนั๊กหนัก ช่างเป็นภาพที่ไม่สมจริง ภาพที่หุ่นนักซูโม่ตัวร้าย วิ่งไปคู่กับเมดแบกปืนใหญ่เลเซอร์มันเป็นบางอย่างที่ตรงออกมาจากหนังเกรด B ห่วยๆ
“เราจะไปถึงที่ต่อสู้ เมื่อเราผ่านทางเดินนี้ไปค่ะ”
“เข้าใจแล้ว เราจะตีฝ่า มาอยู่หลังชั้น ชั้นจะเปิดโล่พลังงาน”
“รับทราบค่ะ หนูจะหาช่องเปิด และกวาดศัตรู”
หลังจากที่ได้ยินการตอบรับของเม ในที่สุดเราก็ผ่านทางเดิน และมาถึงที่ฮอลล์ที่เต็มไปด้วยทหารของศัตรูที่ใส่พาวเวอร์อาเมอร์ที่ฟิตพอดีตัวที่ฝั่งหนึ่ง และบัตเลอร์ถือปืนเลเซอร์บนอีกฝั่ง ทั้งสสองฝ่ายซ่อนอยู่หลังที่กั้นที่รีบๆวาง ระหว่างที่จ้องกัน โอ้ ใช่ ลูกเรือของยานนี้ ใส่ยูนิฟอร์มเมดและบัตเลอร์ มันเป็นภาพที่ไม่สมจริงมากๆอีกภาพ ทหารบนอีกฝั่ง ดูตกใจมากๆเมื่อพวกมันเห็นผมใส่พาวเวอร์อาเมอร์ริคิชิที่ดูชั่วร้าย แต่เมดและบัตเลอร์ดูตกใจเท่ากันนะ ขอโทษเกี่ยวกับเรื่องนี้พวก ขอลุยหน่อย
“อุร่าาาาาาาาา!”
ผมกระโดดผ่านที่กั้น ที่ทำโดยเมดและบัตเลอร์ซัง และยิงปืนเลเซอร์ยิงกระจายทั้งสองของผม ที่ทหารของศัตรูตรงหน้าของผม กระสุนเลเซอร์สีแดงหลายลูก อาบที่กั้นที่ทำโดยทหารของศัตรู และสร้างการระเบิดเล็กๆ
“เหี้ย! พาวเวอร์อาเมอร์! ยิง ยิง! ยิง!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า! ไม่มีประโยชน์เว้ยไอโง่!!”
ผมเปิดโล่พลังงาน และแทงค์กระสุนทั้งหมดที่ยิงมาใส่ผม ถ้าผมไปรับการเน้นยิงเลเซอร์ใส่ โล่พลังงานของผม จะจบที่ดับไปไม่เร็วก็ช้า แต่ผมไม่ได้มีแผนที่จะแค่ยืนที่นี่ตั้งแต่ทีแรก
“เม!”
“ค่ะ”
เมโผล่มาข้างหลังผม และถือเลเซอร์ลันเชอร์ขึ้นมา ตั้งมันไปสู่โหมดครอบคุลม และยิงใส่ที่กั้นของศัตรู การยิงระเบิดนั้นทรงพลัมากว่าปืนกระจายของผมหลายเท่า และทำลายที่กั้นของศัตรูอย่างไม่ต้องพยายาม กระสุนทะลุผ่าน และโดนทหานที่หลบอยู่ข้างหลังที่กั้น เป่าพวกมันหลายคนกระเด็นไป
“ย้าฮู้!”
ผมตั้งโล่พลังงานไว้แม็กซ์ และพุ่งเข้าตีใส่ศัตรูที่ความเร็วสูง เป่าทั้งที่กันรีบทำ และทหารทีอยู่ข้างหลังมันกระเด็นไปดว้ยแรงกระแทก ที่เป็นท่าไม้ตาย ของพาวเวอร์อาเมอร์ประเภทนักซูโม่ของผม 『RIKISHI – mk. III』 มันคือ 『BUSHIKAMASU (บุชิคามะซุ)』 ท่าที่ใช้มวลและเกราะที่ท่วมท้น เพื่อผลทำลายล้าง
“โอร่า โอร่า โอร่า!”
ผมเหวี่ยงศัตรูกระเด็นไป ด้วยแขนที่หนาของพาเวอร์อาเมอร์ ยิงปืนกระจายของผมที่ระยะเผาขนไปนิดและถีบอิกหน่อยใต้ตีน ไม่ปราณีสำหรับพวกแกทั้งหมด! เมก็กระโดดเข้ามาระยะประชิตตัวกับผมด้วย
“ฮ่าา!”
เมผู้ที่ดูเหมือนเลดี้ที่ละเอียดอ่อนเมื่อแรกเห็น เหวี่ยงเลเซอร์ลันเชอร์ไปทั่วและตีทหารศัตรูกล้ามแน่นที่ใส่พาวเอวร์อาเมอร์ที่ฟิตพอดีตัวกระเด็นไป เหมือนใบไม้ ที่อยู่ในความเมตตาของพายุที่รุนแรง โอออ้ นั่นมันเสียงที่ดูร้ายกาจมากๆ พวกมันทั้งหมด ‘กร็อบ กร็อบ’
“เราจะไปข้างหน้า”
“ค่ะ”
หลังจากที่ทำลายที่กั้นของศัตรูอย่างทั่วถึง เราตัดสินใจที่จะปล่อยการเก็บกวาดให้กับเมดกะบัตเลอร์ซัง ของเอิร์ลดาเลนวัลด์ และมุ่งหน้าไปของเรา มันโชคดีที่ศัตรูไม่ได้ใช้พาวเวอร์อาเมอร์ มันจะดี ถ้าทุกย่างมันราบลื่นไปแบบนี้หลังจากนี้ด้วย
ขอบคุณสำหรับเงิน 100 บาท
แปลโดย: wayuwayu
เป้าหมายเดือน 10/66
ค่าเน็ต 100/200
กาแฟ 0/300
คอมใหม่ 0/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
ถ้าท่านชอบและอยากอ่านเพิ่ม โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปลด้วยนะครับ ซื้อตอน จองตอน แจ้งได้ทาง Facebook ครับ
