ผมตื่นขึ้นมาควบคุมยานอวกาศที่แข็งแกร่งที่สุด ผมเลยเป็นทหารรับจ้างอวกาศ - ตอนที่ 118 เล่ม 4 การขอโทษ
118 เล่ม 4 การขอโทษ
15 – 20 นาที
“ได้เลย ฉันจะฟังเธอก่อน แต่อย่างแรก ใครเป็นคนที่ปะทะกับฉันเมื่อเช้านี้?”
“อ-อืม นั่นจะเป็นหนูน่ะ เซอร์”
โลลิผมฟ้าน้ำใส เอ่อ ดวอร์ฟ วิสเกอร์ ยกมือของเธอขึ้นอย่างกลัวๆ
“เข้าใจแล้ว ยังไงซะ เธอแค่โดนโยนโดยไม่มีทางเลือก ดังนั้นชั้นจะปล่อยนั่นไปได้ โอเค เอาเลยแล้วนั่งลง”
“จ-จ้ะ… ต-แต่ แล้วพี่หนูล่ะ”
เธอชำเลืองมองไปยังโลลิผมแดงที่ชื่อทีน่าอย่างกังวล ผมให้เธอไปยืนที่มุมก่อนหน้าด้วยกันกับเธอ มันดูเหมือนว่า เธอรู้สึกไม่ดี ที่เป็นคนเดียวที่ถูกอนุญาตให้กลับมานั่งที่โซฟา
ตัดสินจากการตอบสนองมาของเธอ มันดูเหมือนแม่สาวดวอร์ฟ วิสเกอร์นี้เป็นคนที่ค่อนข้างดี เธอต้องได้รับอิทธิพลมาจากพวกพ้องที่ดีน้อยที่ไปกับเธอให้เข้าไปทำอะไรที่ห่ามๆแบบนั้น ผมยังพูดอย่างแน่ใจไม่ได้
“เข้าใจแล้ว โอเค ฉันไม่ได้เป็นคนไม่มีเหตุผล ดังนั้น เธอพูดว่าเธออยากปรึกษากับฉัน ใช่มั้ย? อย่างงั้นนี่มันอะไรกัน?”
“จ-จ้ะ อืม เราจะถูกไล่ออกจากบ้าน และไร้งาน เนื่องจากเหตุการเมื่อเช้านี้นะ ดังนั้น……”
“ยังไงซะ แน่นอนว่า เธอจะโดนแบบนั้น เธอคิดว่าพนักงานดีๆ จะโจมตีลูกค้าโดยไม่มีเหตุผลดีๆเหรอ? มันต้องมีสำน้งสำนึกที่จะไม่ทำแบบนั้นดิ”
ผมไม่ชัวร์ ว่าพวกเธอหมายถึงอะไรเกี่ยวกับการถูกไล่ออกจากบ้านด้วยเหมือนกัน แต่ผมเข้าใจว่าทำไมพวกเธอกำลังจะถูกไล่ออกจากงาน
“ถ้างั้น ทั้งหมดนี้ มันเกี่ยวข้องกับฉันได้ยังไงกัน? ทางสเปซดเวิร์กบอกพวกเธอให้เสนอร่างกาย เพื่อจะมาเอาใจฉัน แลกเปลี่ยนกับการถูกกลับไปจ้างต่อ หรือบางอย่างหรือไง?”
“ไม่ อืม ไม่ใช่ตรงๆนะ… มันไม่ได้เป็นแบบนั้นนะ แต่ เอ่อ หนูแค่คิดว่ามันจะไม่ดี ที่จะปล่อยอะไรๆให้เป็นแบบน้้น ดังนั้นน่ะ… อืม…”
“หืม?”
งั้นพวกนางก็ไม่ได้ถูกส่งมาโดยสเปซดเวิร์กหลังจากทั้งหมด?
“งั้นอะไรที่ว่าเกี่ยวกับเสียบ้านและงาน?”
“ห-หนูแค่คิดว่า มันจะนำไปแบบนั้นน่ะ ถ้าเราไม่รีบทำบางอย่างโดยเร็ว ดังนั้น เอ่อ……”
“ถ้างั้นเธอก็ยังไม่ถูกไล่ออกจากบ้าน และยังไม่ได้ถูกข่มขู่ว่าจะถูกไล่ออก ถูกต้องมั้ย?”
“อืม จ้ะ แต่… เอ่อ…”
งั้นพวกนางก็มาที่นี่เอง? เอาจริง? พวกเธอไม่รู้หรือ ว่าทำอะไรบางอย่างแบบนี้มันจะทำให้สถานการณ์มันแย่ลง? ถ้าสเปซดเวิร์กได้รู้เรื่องนี้เข้า พวกเธออาจจะจบที่การเสียงานจริงๆ แทนที่จะว่าแบบนั้น พวกนี้จริงๆแล้วพูดสำเนียงคันไซ* ดวาร์ฟส่วนใหญ่เป็นแบบนี้เหรอ?
[วายุ: ใช้นะแทนค่ะ]
“งั้นให้ฉันนพูดให้ตรงก่อน เธอไม่ได้ถูกบอกให้มาทำโดยใครก็ตาม แต่เธอยังจะลากน้องสาวของเธอมาหาฉัน เพื่อที่จะขายร่างกายเพื่อการให้ฉันเห็นดีเห็นงามเหรอ?”
“ร-ร่างกาย…? อืม ช-ใช่ หนูเดาว่าน่ะ”
หน้าของทีน่า เปลี่ยนไปมาระหว่างแดงและน้ำเงิน ขณะที่เธอพยักหน้าอย่างอ่อนแอผมหันกลับไปที่วิสเกอร์ และหลังจากเธอได้สังเกตสายตา หน้าเธอก็เปลี่ยนเป็นแดงสด
“เฮ้ พวกเธอเข้าใจจริงๆมั้ย ว่าทำไมฉันโกรธมาก?”
“เอ๋…? อืม เพราะเราจบที่ไปทำให้คุณบาดเจ็บใช่ป่าว–”
“ไม่ ไม่ใช่นั่น นั่นก็เป็นปัญหา แต่เหตุผลหมายเลขหนึ่ง ที่ทำไมฉันโกรธ ก็คือพวกคุณๆจากสเปซดเวิร์ก ก่อกวนเราตลอด ตั้งแต่เราได้มาที่นี่ และมันทำให้ชั้นรำคาญมาก เก็ตมั้ย?”
“อืม……?”
ทีน่ายังไม่ได้ดูเหมือนจะเก็ต แต่วิสเกอร์ดูเหมือนเธอเก็ตแล้ว และเริ่มสั่นอย่างน่าสงสาร
“ให้ฉันพูดมันแบบนี้ เพราะพวกเธอทำแต่อะไรที่อุกอาจ โดยไม่แคร์เกี่ยวกับผลที่ตามมา เราถูกทำให้ผ่านปัญหามามาก และชั้นพบว่านั่นน่ะ น่าคาญโคตรๆเลย เธอแม้แต่เรียกชั้นมาเช้าตรู่ เพื่อให้ชั้นกินเดดบอล หัวของพวกเธอ มันเต็มไปด้วยคอตตอนหรือบางอย่างเหรอ? หรือมันแค่กลวงๆข้างใน?”
ผมจบที่การยิ้มอย่างไม่เป็นธรรมชาติ ผมมีนิสัยชอบยิ้มอย่างไม่เป็นธรรมชาตินี้ ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตามที่ผมโกรธจัดๆ ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตามที่เพื่อนร่วมงานของผมและคนรู้จักผม เห็นผมทำขึ้นมา พวกเขาทำให้มั่นใจว่าเลี่ยงผม เพื่อที่จะไม่ไปโดนลูกหลง
“อ-อืม ยังไงน่ะนะ……”
หลังจากในที่สุดก็เริ่มรู้ว่าเธอทำเละแล้ว ทีน่าเริ่มเหงื่อออกเป็นถังๆ
“เมย์”
“ค่ะ นายท่าน หนูได้ติดต่อสเปซดเวิร์กให้ท่านแล้วค่ะ”
“ยอดเยี่ยม เค้าพึ่งพาเตงได้ตลอดเลยนะ เมย์”
“ขอบคุณสำหรับคำชมค่ะ นายท่าน”
ผมเมินพี่น้องเดดบอกสำหรับเวลานี้ และสบตากับมีมิ”
“มีมิ พี่คิดว่าสองคนนี้มันช่วยไม่ได้แล้วน่ะ”
“อ-อืม แต่อย่างน้อยพวกเธอก็มาเพื่อที่จะรับผิดชอบนะพี่… แม้ว่าการกระทำมันจะพลาดๆไป อย่างน้อยพิจารณาเจตนาของพวกเธอไม่ได้เหรอ ฮิโระซามะ…?”
“ไม่ นั่นไม่ผ่าน มีมิ พวกเธอไม่ได้ถูกบังคับให้มาที่นี่โดยเจ้านายตั้งแต่ทีแรก พวกเธอแค่ตัดสินใจที่จะทำแบบนี้ด้วยตัวเอง พูดอีกอย่าง พวกเธอแค่พยายามจะเอาตัวรอด”
พี่น้องเดดบอลส่งเสียงครวญที่เจ็บปวด หลังจากที่ได้ยินคำพูดของผม
“ยังไงซะ มันไม่เหมือนว่าฉันจะยกโทษให้เธอทั้งสองไม่ได้ แต่นั่นมันแค่ฉัน”
“เอ๋?”
“ยังไงฉันก็ได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย เพราะสิ่งที่เธอทำ มันจะเป็นคนเล็กน้อยถ้าแค่โทษพวกเธอต่อไปสำหรับอะไรแบบนั้น ฉันจะไม่ทำอะไรก็ตามที่จริงจังกับพวกเธอ เพราะแค่เธอทำให้ฉันกินเดดบอล ชั้นไมใช่พวกชั้นต่ำปานนั้น”
สีหน้าพี่น้องเดดบอลสดใสขึ้นอย่างมาก
ยังไงซะ นั่นแค่เป็นอย่างนั้น ไม่ว่าจะกรณีไหน ผมได้รับแค่การบาดเจ็บเล็กน้อยจากการกระทำของสองคนนี้จริงๆ แต่เหมือนที่เมย์พูดก่อนหน้า มันจะไม่เป็นอะไรโดยอย่างสมบูรณ์ แค่เข้าข้างในเมดพอดทีเดียวก็หาย และมันไม่เหมือนว่าอาการบาดเจ็บของผม มันเจ็บมากมายตั้งแต่ทีแรก
ขณะที่ผมอธิบายกับทั้งสองคน เมย์ไปข้างหน้าทางเข้าห้อง และเปิดประตู ผมเดาว่าพวกขามาถึงนี่แล้ว นั่นเร็วนะ พวกเขาต้องรีบมา หลังจากได้รับการโทรไปแน่
“ไม่ว่ายังไง ฉันจะปล่อยเรื่องนี้ไป”
“แต่หนูไม่มั่นใจว่า 《พวกเขา》 จะปล่อยมั้ยนะ”
หลังจากที่ประตูเปิด คนที่เข้ามาระหว่างที่นำตะกร้าผลไม้ที่ดูหรูหรา ขวดเหล้าที่ดูแพง และกล่องที่ดูแฟนซีมา คือดวอร์ฟชายและหญิงที่ใส่สูททางการ
—————————————————————
“ทางเราขอโทษจริงๆ สำหรับปัญหาทั้งหมดที่ทางเราต้องให้คุณประสบมาในเวลานี้ครับ เซอร์……”
สามดวอร์ฟนั่งอยู่บนโซฟาตรงข้ามผม และยุ่งอยู่กับการก้มหัวคำนับ ขอโทษซ้ำๆ
ที่ตรงกลางของสามคน คือผู้จัดการทั่วไปของสเปซดเวิร์ก สาขาระบบดาวแบรด เขาเป็นเจ้านายของซาร่า และเป็นคนที่ท็อปสุด ในสเปซดเวิร์กสาขาระบบดาวแบรด
บนทางขวา คือหัวหน้าช่างของเวิร์กช็อปที่ผมเจอก่อนหน้านี้ และทางซ้ายคือหัวหน้าแผนกขายของสเปซดเวิร์กสาขาระบบดาวแบรด ผู้ที่รับผิดชอบ สำหรับการดีลกับทหารรับจ้างที่เป็นที่รู้จักดี และบุคคลที่มีแนวโน้มอื่น ผู้ช่วยผู้จัดการและซาร่าเอง ยืนอยู่บ้างหลังบอสของเธอ ด้วยกันกับพนักงานระดับสูงของสเปซดเวิร์ก
“วิธีที่บริษัทของคุณทำธุรกิจ มันน่าตกใจจริงๆ หือ ผมไม่เคยจะได้เบื่อ กับทางที่มันไปเลยฮ่าฮ่าฮ่า”
จริงๆ มันเหมือนว่าพวกเขานั่งกันเฉยๆไม่เป็น ยกเว้นว่าคุณจะสร้างความเอะอะใหญ่ แน่นอนว่ามันตื่นเต้น ในแบบที่ไม่ดี ที่ว่ามานั่นคือที่ผมพยายามจะสื่อ
“อ-อ่ะฮ่าฮ่า… ข-ขอบพระคุณมากครับ เซอร์”
หัวหน้าฝ่ายขาย เริ่มหัวเราะอย่างกระอักกระอ่วน ด้วยหน้าที่เปียกกับเหงื่อเย็น เฮ้เจ้าโลลิ พิชเชอร์คลั่ง* <วายุ: คนเขวี้ยงบอลในเบสบอล> ผมแดงตรงนั้น ฉันไม่ได้ชมเธอ โอเคไหม ฉันประชด
“ผมล่ะตกใจเกี่ยวกับที่พวกเธอมาเคาะประตูเข้ามาแบบนี้ พวกเธอพยายามจะเสนอดอกไม้ให้ผม เพื่อที่จะขอโทษ ผมน่ะแฟนดอกไม้ด้วยตัวยงนะ แต่ผมยังมีรูปแบบความชอบอยู่เมื่อมามาถึงเรื่องพวกนั้น คุณเห็นกันป่าว ผมคิดว่า พวกเขาจะพยามบังคับพวกเธอมาใส่ชั้นเหรอวะเนี่ย ผมเลยเกือบจะโกรธอีกครั้งแน่ะ”
“อ-อ่ะฮ่าฮ่าฮ่า เราไม่ทราบสักนิดเลยครับท่าน แม้แต่ทางเราเองก็ตกใจ เซอร์”
หัวหน้าฝ่ายขาย หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋าสูทและเช็ดเหงื่อ ขณะที่เขามีรอยยิ้มที่ขมขื่น ฮ่าฮ่าฮ่า ตอนนี้คุณแค่อ้างอะไรอีกต่อไปไม่ได้แล้ว หือ?
“ครับ ยังไงซะ ผมมั่นใจว่าบริษัทที่มีชื่อเสียงโด่งดังอย่างสเปซดเวิร์ก จะทำอะไรโง่ๆเหมือนการทำให้ทหารรับจ้างแรงค์ทองไม่พอใจ ถูกต้องมั้ยครับ? แน่นอนว่าไม่ ฮ่าฮ่าฮ่า”
“ครับ แน่นอน เพราะทั้งหมด ทหารรับจ้างทั้งหลาย โดยเฉพาะทหารรับจ้างแรงค์ทอง เฉกเช่นตัวท่าน เป็นลูกค้าที่มีค่า และคู่หูทางธุรกิจกับบริษัทเราครับ”
“แม้อย่างนั้น ผมยังพบว่าบริการของคุณ ยังค่อนข้างจะขาดความเหมาะสมไปเล็กน้อย แทนที่จะพูดแบบนั้น คุณไม่คิดว่า คุณต้องเข้มงวดมาตรการขึ้น เพื่อดูแลลูกน้องให้ดีกว่านี้เหรอครับ? และถ้าอะไรแบบนี้ เกิดขึ้นบ่อย ชื่อเสียงของบริการหลังการขายของบริษัทของคุณจะได้รับความเสียหายไปด้วยเหมือนกัน คิดยังไง หัวหน้า?”
“บ-บริการหลังการขายของบริษัทเรา มีภาคภูมิใจในตัวมันเองบนอัตราที่สูงของความพอใจของลูกค้า และได้รับรีวิวที่ยอดเยี่ยม เรามีเจ้าหน้าและบริการที่ยอดเยี่ยม ที่เหนือกว่าบริษัทอื่นไปอีกระดับครับ”
“แต่เจ้าหน้าที่ที่ยอดเยี่ยมของคุณ ทำผมบาดเจ็บเมื่อเช้านี้ คุณรู้ใช่มั้ย”
กับคำพูดของผม หัวหน้าฝ่ายขายด้วยกันกับผู้จัดการสาขา และหัวหน้าช่าง เริ่มเหงื่อออกเป็นถังๆ
“และในความต้องการที่จะถูกยกโทษให้ คนก่อเหตุสองคน มาเปิดประตูห้องผมตอนกลางคืน ทำไมคนก่อเหตุ ของเหตุการณ์วันนี้ ได้รับอนุญาติให้ทำอะไรตามใจที่พวกเธออยากจะทำกัน หืมม?”
“อืม น-นั่น……”
หัวหน้าฝ่ายขายจ้องอย่างประหม่าไปที่หัวหน้าช่าง
“ผมได้ทำการแจ้งพวกเธอสองคนให้อยู่เฉยๆจนกว่าจะบอกเป็นอย่างอื่น แต่พวกเธอทั้งสองคน แอบออกมาด้วยตัวพวกเธอเอง เซอร์…”
“ด้วยตัวพวกเธอเอง หือ เข้าใจแล้ว ถ้างั้น เพราะพวกเธอทำเรื่องนี่ด้วยพวกเธอเอง คุณจะพูดว่าพวกคุณๆที่เหลือ จะถูกกล่าวโทษสำหรับมันไม่ได้ ถูกต้องมั้ย? นั่นคืออะไรที่่คุณพยายามจะสื่อตรงนี่หรือ?”
“ม-ไม่ครับ! นั่นไม่ใช่ที่เราหมายถึงเลยครับ เซอร์……”
หัวหน้าฝ่ายขาย แทรกเราคุยกันในความตื่นตกใจ
“ถ้าเช่นนั้น งั้นผมคาดหวังให้พวกคุณทั้งหมด ถือความรับผิดชอบเท่าเทียมกัน สำหรับเหตุการนี้ และปฏิบัติไปตามนั้น”
“……ครับ เราขอโทษจริงๆครับ เซอร์”
หัวหน้าฝ่ายขายคำนับลึกๆอีกครั้ง และที่เหลือทำตาม โอ้ยังไงซะ มาหยวนให้บ้างแล้วกันแบบนี้
“โอเค ผมจะรับคำขอโทษของคุณ ภายใต้เงื่อนไขสองข้อ เงื่อนไขแรก ที่ทางคุณต้องเสร็จงานที่ผมได้ฝากความหวังไว้กับบริษัทคุณ ด้วยการทำงานอันรวดเร็ว ทั่วถึง และมีประสิทธิภาพ เงื่อนไขสอง คือต้องทำการรับประกัน ว่าผมจะไม่ตกอยู่ใต้การปฏิบัติกับผมอย่างไร้เหตุไร้ผล จากพนักงานของทางคุณอีกครั้ง ในความคิดเห็นของผม ผมไม่ควรจะแม้แต่ต้องการสองสิ่งนี้ด้วยซ้ำไป เพราะมันเป็นธรรมชาติอยู่แล้วสำหรับธุรกิจ แต่ไม่ว่าจะกรณีไหน สิ่งเหล่านี้ คือสองเงื่อนไข”
“แน่นอนว่ามันจะเป็นไปอย่างที่ท่านว่า เซอร์”
สีได้กลับมาบ้างในหน้าของหัวหน้าฝ่ายขาย ขณะที่เขาพยักหน้าตกลงอย่างเร็ว ระหว่างยังเช็ดเหงือ สิ่งเหล่านั้น จริงๆมันส่วนนึงของสามัญสำนึกครับ โอเคไหม
“แล้วก็ ถ้าคุณมีข้อเสนอ เพื่อที่จะแสดงถึงความจริงใจของพวกคุณ ผมจะมากกว่ายินดีที่จะรับฟัพวกมันไว้ เรามีแผนที่จะเดินทางกันทั่วกาแล็กซีหลังจากนี้ เพราะเราได้รับยานแม่มา เราได้คิดถึงการลองทำธุรกิจค้าขายด้วยเช่นกัน เห็นมั้ยครับ”
พูดอีกอย่าง ผมขอการชดเชยทางอ้อมจากบริษัทของพวกเขา เพราะพวกเขามอบปัญหาให้เราเยอะ ผมไม่คิดว่าทำมากขนาดนี้มันไร้เหตุผลเลยสักนิด หรือแทนที่จะพูดแบบนั้น เพราะพวกเขา สร้างปัญหาให้เยอะ ผมจะรู้สึกเหมือนโดนโกง ถ้าผมไม่ได้อะไรจากพวกเขาสักอย่าง
“ฮ่า… ฮ่าฮ่า… เราจะทำการปรึกษาหารือกันมากกว่านี้ กลับไปที่บริษัทของเรา และทำการสัญญา ว่าจะมอบข้อเสนอที่ทำให้ทางท่านพอใจ”
“ผมรอคอยมัน ถ้าอย่างนั้น โอ้ ใช่ อีกอย่างนึง”
“ค-ครับ”
หัวหน้าฝ่ายขายอยู่ไม่สุขอีกครั้ง มันดูเหมือนเขากังวล เกี่ยวกับอะไรอีกที่ผมจะต้องการ ฮ่าฮ่า ไม่มีอะไรจะต้องกลัวโอเคไหม ผมไม่มีแผนจะขอการชดเชยอะไรเพิ่มเติมอีกแล้ว
“แค่ทำไมคุณเรียกผมมาเมื่อเช้านี้ ไม่ว่ายังไง? ผมกินเดดบอลของดวอร์ฟ ผมเลยไม่ได้มีโอกาสจะถามก่อนหน้า ดังนั้นผมอยากรู้ตอนนี้”
“โอ้ มันเกี่ยวกับเรื่องนั้น จริงๆแล้ว เราขาดนักบินทดสอบที่มีคุณสมบัติพอ สำหรับยานต้นแบบรุ่นต่อไปของเราน่ะ เห็นมั้ยครับ… หลังจากที่พวกเขาได้เห็นว่าท่านรับมือกับยานของท่านยังไง เหล่าช่างของเราสงสัย ว่าเราจะชวนคุณมาเป็นนักบินทดสอบของเราได้ไหม อย่างน้อยก็ชั่วคราวก็ได้ เพราะทีมพัฒนาชอบแผนการนั้น พวกเขามารวมกันในเวิร์กช็อปก่อนหน้านี้ในวันนี้ เพื่อที่จะให้ท่านเห็นดีเห็นงาม และช่วยโปรเจกต์ของพวกเขา และ ยังไงซะ พวกเขาแต่ละคนไม่อยากยอมแพ้ มันก็เลย……”
หัวหน้าฝ่ายขายอธิบาย ขณะที่เขาเช็ดเหงื่อ
“โอเค แต่ไม่ใช่มันจะดีกว่าเหรอไง ถ้าคุณส่งข้อเรียกร้องอย่างเป็นทางการไปที่กิลด์เพื่อที่จะทำการว่าจ้างผม? ไม่ว่าคุณจะคิดแแบบไหน การเรียกผมไปเป็นการส่วนตัวสำหรับการทำอะไรแบบนี้ โดยไม่แม้แต่จะอธิบายว่าทั้งหมดนี้มันอะไรกัน มันแค่เรียบง่ายว่าหยาบคาย แล้วผมก็เป็นลูกค้าของคุณอีก ซึ่งมันทำให้มันแย่หนักลงไปอีก ไม่คิดอย่างนั้นเหรอ?”
“ครับ มันอย่างที่ท่านได้กล่าวมมา ทางเราขอโทษอย่างสุดซึ้ง สำหรับการกระทำของเรา เราเสนอข้ออ้างอะไรไม่ได้ครับ”
ตัวเล็กๆของหัวหน้าช่าง ดูยิ่งเล็กลงกว่าเดิม ขณะที่เขาคำนับยิ่งต่ำกว่าเดิมในการขอโทษ บางทีพวกนี้เขาอาจเป็นช่างที่ยอดเยี่ยม แต่มันไม่ได้หมายถึงเขามีทักษะบริหารตจัดการยอดเยี่ยมด้วยเหมือนกัน บางที เขาไม่เหมาะจะอยู่ในตำแหน่งบริหารจัดการจริงๆ
“ยังไงซะ มันจริง ที่เราจะอยู่ในโคโลนีนี้ เป็นเวลาซักพักหนึ่ง เพื่อจะรอให้ยานแม่เราเสร็จ ดังนนั้น ผมเดาว่าผมรับข้อเรียกร้องของคุณ และทำหน้าที่เป็นนักบินทดสอบได้ ขึ้นอยู่กับค่าตอบแทนซึ่งทางคุณจะเสนอ ดังนั้นได้โปรดส่งเรื่องอย่างเป็นทางการ ไปกิลด์ทหารรับจ้างละกันนะ”
“ขอบคุณมากๆครับ เซอร์”
หัวหน้าฝ่ายขาย ผู้จัดการสาขา และหัวหน้าช่าง คำนับลงพร้อมกัน ผมก็สนใจในการทำหน้าที่เป็นนักบินทดสอบสำหรับยานรุ่นใหม่ด้วยเหมือนกัน บางทีผมจะแม้แต่ได้ขับยานที่ผมไม่เคยเห็นในเอสโอแอล มันเป็นโอกาสดีเหมือนโอกาสอื่นๆ ดังนั้นผมควรจะคว้ามันไว้
“โอเคงั้น ก็นั่นแหละครับ สำหรับเวลานี้ ได้โปรดติดต่อผมอีกครั้ง เมื่อทำการจัดการอย่างถูกต้องแล้ว โอ้ และนี่หมายถึง ผมจะทำการซื้อยานแม่ต่อ”
“ครับ ขอบคุมากครับ เซอร์ อีกครั้งนะครับ เราขอโทษจริงๆ สำหรับทุกปัญหาที่ท่านได้ประสบพบเจอครับ”
“มืม ได้เลย ผมภาวนา ว่าจะไม่มีอะไรอื่นเกิดขึ้นจากตอนนี้ไป โอ้ และเกี่ยวกับสองคนนั้น……”
พี่น้องเดดบอลเริ่มสั่นอย่างประหม่า เพราะพวกเธอใส่เสื้อบางๆ วาบหวิวๆ เมื่อเทียบกับสูททางการของดวองร์ฟ– โอ้ อย่าพูดเล่นเลย? พวกเธอไม่ได้เซ็กซี่เลยสักนิดเดียว จริงๆ อะไรที่พวกเธอสองคนนี้คิดกันอยู่นี่?
“ระหว่างที่พวกเธอ เป็นส่วนหนึ่งอันจะถูกกล่าวโทษในเหตุการวันนี้ ผมไม่ได้อยากให้พวกเธอถูกไล่ออกเพราะมัน มันจะทิ้งรสชาตแย่ไว้ในปากของผมน่ะ เห็นมั้ยครับ”
“เราจะจัดการกับพวกเธออย่างถูกต้อง เซอร์”
หลังจากพูดอย่างนั้น พวกคนจากสเปซดเวิร์กเริ่มเดินต่อแถวกันออกจากห้อง พวกเขาทิ้งตะกร้าผลไม้ที่ดูคุณภาพสูง เหล้าแพง และกล่องที่ดูแฟนซีไว้
“โอ้น้องเอ๋ย นั่นแน่นอนว่าทำให้เค้าเหนื่อยจริง”
“เค้าค่อนข้างที่จะประทับใจนะ อย่างงั้นเตงก็พูดเจรจาเก่งถ้ารู้สึกเหมือนอยากจะทำมันดิ หือ”
เอลม่า ที่เฝ้าสังเกตเราจากมุมห้อง เข้าหาโต๊ะ และเริ่มเช็คขวดของเรา
“ม่ายอ่ะ จริงๆแล้วไม่หรอก เค้าไม่มั่นใจว่านั่นมันดีที่สุดมั้ย แต่มันอาจะแย่หนักกว่านี้ได้”
หลังจากพูดแบบนั้น ผมหยิบกล่องและเปิดมันเพื่อดูว่าอะไรอยู่ข้างใน อะไรที่ผมเห็นคืออาหารแปรรูปคละกัน บางถุงก็เป็นของรมควันที่แพ็คสูญญากาศมา อย่างอื่นก็ถูกแพ็คมาในขวดใส มีอาหารกระป๋องที่ดูแฟนซีด้วย พวกมันดูเหมือนส่วนหนึ่งของของกับแกล้มเหล้าไฮคลาส
“หนูคิดว่าท่านทำได้อย่างดีค่ะ นายท่าน ท่านยอมรับคำขอโทษของอีกฝ่ายแบบสง่างาม และทำให้ทั้งสองฝ่ายยินยอมกันได้เหมาะสม เพราะผู้จัดการระดับสูงทั้งหมดของอีกฝ่ายมาด้วยตัวเองเพื่อทำการขอโทษ มันเป็นการตัดสินใจที่ดี ที่จะไม่ดันให้พวกเขาไปจนมุมมากเกินไป และเสนอทางออกให้”
เมย์ผู้ยืนอยู่ข้างหลังผม ทำการสรุปผมทุกอย่าง มันไม่เท่าเทียมกันตรงๆ แต่คุณคิดได้ว่าผู้จัดการบริษัท มันเหมือนลูเทนเนนต์โคโลเนล หรือแอดไมรอลหลังในทัพเรื่อ ด้วยนั่นเป็นเบสิก หัวหน้าฝ่ายขายคือระดับสูงกว่าเมเจอร์เซเรน่า
และแผนกขายพูดได้ว่าเป็นแผนกหน้าสุดไม่ว่าจะของบริษัทไหน และผมทำให้เหล่าคนระดับสูงนั่นเหงื่อเย็นอย่างต่อเนื่อง มันจะไม่เป็นไอเดียที่ดี ที่จะต้อนพวกเขาจนมุมไปมากกว่าที่ผมทำ มันอาจจะนำไปสู่ความเละเทะใหญ่ไปกว่านั้น
“ถ้าเตงว่างั้น เมย์ อย่างงั้นเค้าเดาว่าเค้าทำได้ค่อนข้างดีหลังจากทั้งหมด…… เอ่อ มีมิ?”
มีมิดูเหมือนจะตกอยู่ในห้วงความคิด ผมสงสัยว่ามีอะไร
“อ๊ะ…… ไม่ อืม หนูแค่คิดว่า หนูอยากจะรับมือสถานการณ์แบบนี้อย่างใจเย็นและมหัศจรรย์เท่าฮิโระซามะด้วยอ่ะ อืม หนูน่ะ รู้มาตลอดอยู่แล้วว่าฮิโระซามะอ่ะเท่ แต่วันนี้ หนูเห็นความเท่อีกแบบ ดังนั้น…”
“งั้นการที่พี่เขารับมือกับเจ้าหน้าที่บริษัทใหญ่ๆในจุดยืนเท่ากัน ประทับใจน้องมากกว่าพี่เขาล่าโจรสลัดหรืออาละวาดในพาวเวอร์อาเมอร์เหรอ หือ”
“บางอย่างแบบนั้นแหละค่ะ”
มีมิพยักหน้ากับคำพูดของเอลม่า
“หยุดเห้อะ สาวๆ เค้าไม่ได้ทำอะไรน่าประทับใจขนาดนั้นน่า”
“โอ้ แก้มแดงเหรอเนี่ย? น่ารักอ้ะ ฮิโระเท่และสุขุมจากก่อนหน้านี้ไปไหนแล้วล่ะ หื้อ?”
“โอเค หยุดเลยตัว เค้าพูดจริง โอ้ เฮ้ ดูพวกขนมน่าอร่อยพวกนี้ดิ มาลองกันทันทีเลยมะ”
ผมเสนอขนมแพ็คสูญญากาศให้เอลม่า ที่แหย่ผมสนุกเลย และเบี่ยงความสนใจเธอ
ผมน่วมจริงจังวันนี้ ผมจะแค่พักใจที่เหนื่อยหน่าย และมีความสุขกับผลไม้และขนมพวกนี้
แปลโดย: wayuwayu
เสนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
ถ้าท่านชอบ ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl
