ผมตื่นขึ้นมาควบคุมยานอวกาศที่แข็งแกร่งที่สุด ผมเลยเป็นทหารรับจ้างอวกาศ - ตอนที่ 123 ดวอร์ฟยากิ
123 ดวอร์ฟยากิ
11 – 14 นาที เล่ม 4
ผมมีเวลาปฏิเสธข้อเสนอทั้งหมดของพ่อค้าแม่ค้าซึ่งโครตยากลำบาก พวกเขามีวิธีประหลาดกับคำพูดและคำพูดของการขายพวกเขาแม้แต่อาจทำให้ผู้คนที่ซื้อขยะไร้ค่าระหว่างเชื่อพวกเขาว่าเป็นสมบัติอันหาค่าไม่ได้ พวกเขาผสมของมีประโยชน์เข้ากับของขยะแล้วพยายามจะขายพวกมันพร้อมกัน มันเป็นกลยุทธ์อันชั่วร้าย ผมสามารถจะเบียดเสียดความวุ่นวายผ่านออกมาได้อย่างไรก็ไม่รู้ และไปไกลๆจากคนเหล่านั้นผู้รั้นโดยสัญญาว่าจะพาคนรู้จักจากบ้านเกิดบนการเเยี่ยมเยือนครั้งต่อไป
พวกเขาน่าจะคิดว่าผมรวยมากจนสกปรกพวกเขาเลยพยายามจะบีบมูลค่าอันผมมีออกไป ผมอาจจะพอตัวเมื่อมันเป็นเรื่องงบ แต่ตอนนี้ผมแค่ไม่มีพื้นที่คาร์โก้เพื่อกองขยะทั้งหมดนั่นอันพวกเขาพยายามขายผม
ผมดีใจเมื่อผมสามารถเลี่ยงการซื้อไร้ความหมายได้
แต่ผมซื้อคิตทำอาหารพกพา มันเป็นของคุณภาพสูงที่สามารถมีพลังงานได้เป็นเวลาค่อนข้างนานโดยแพ็คพลังงานเพียงหนึ่ง คิตทำอาหารมันขนาดเดียวกันกับกล่องเครื่องมือของคุณและมันรวมไปถึงเครื่องอุ่นอาหาร เครื่องสแกนวัตถุดิบและเครื่องเช็กความสดหรือของอันเป็นไปได้ว่าอันตรายกับเซ็ตเครื่องใช้บนโต๊ะอาหาร เจ้านี่มามีประโยชน์ได้ถ้าเราได้มีวันเจอว่าาตัวเราติดหลงกับอยู่ในดาวเคราะห์ที่ไม่ได้สำรวจหรือบางอย่าง…… มั้ง
เอ่อ ผมว่าถ้าเราได้ลงจอดแบบตกบนดาวเคราะห์ในสภาพซึ่งแม้แต่ทำอาหารออโต้และสถานที่อื่นๆเสียหมด จากนั้นกฤษณะกับยานแม่ที่ซื้อใหม่เสียหายอย่างหนักถึงจุดที่สิ้นหวัง
โอเค ผมยอม ผมซื้อสิ่งนี้ด้วยความอยากชั่ววูบ ขอโทษ อึก เรียกผมไอ้ห่ว พวก ค่ะม่อน คิตทำอาหารขนาดพกพากับผ้าคลุมรักษาอุณหภูมิคาเมเลี่ยนจะถูกส่งไปกฤษณะภายหลัง
อืม เพื่อพูดให้ถูกต้องพวกมันจะถูกส่งไปเวิร์กช็อปที่กฤษณ์นะตกอยู่ภายใต้การบำรุงรักษากับยกเครื่อง ของจะถูกส่งขึ้นยานเมื่องานบำรุงรักษาเสร็จสิ้น ดังนั้นไม่มีปัญหา
“ยังไงซะ นั่นตกใจนะ เธอสามารถจะทนได้โดยไม่ไปติดกับจังหวะพวกเขาซะส่วนใหญ่”
หนึ่งผู้เรียกสู่ผมแค่หลังจากทิ้งพ่อค้าแม่ค้าดวอร์ฟคือเอลม่า มันดูเหมือนสาวๆเสร็จการช้อปปิ้งของพวกเธอแล้ว ยังไม่มีคำกล่าวมาจากเมกับทีน่า ดังนันผมจีงเดาว่าพวกเขายังตั้งใจทำงานดีไซน์อาวุธของผมอยู่
มันยอดเยี่ยมเมื่อพวกเธอทุ่มเททั้งหมดของพวกเธอ
“เธอดูทั้งหมดนั่นอยู่เหรอเนี่ย?”
“ช่าย แต่แค่ครึ่งเดียวนะ ชั้นล่ะคิดอย่างมั่นใจว่าเธอจะถูกดูดไปให้ซื้อของไม่มีจุดหมายบานเลย แต่เธอทำได้ดีกว่าฉันคาดไว้นะ”
“หนูพูดไปแล้วก่อนหน้านนี่ ฮิโระซามะนะสามารถเด็ดเดี่ยวได้เมื่อพี่เขาอยากทำ”
เอลม่ายักไหล่ในการล้อเลียนความผิดหวังระหว่างมีมิดูค่อนข้างพอใจกับภาคภูมิใจ
“แต่เขาไม่ใช่พวกรอบคอบตรงๆนี่ ถูกมั้ยล่? ถ้าเขารอบคอบ อย่างงั้นเขาไม่จ่ายสำหรับหนี้มีมิกับของพี่โดยแทบจะไม่เหลียวไปลังเลเลยหรอก เขาแม้แต่วางมือบนเราทั้งสองคนด้วย”
“เอ่อ นั่นก็จริง แต่นี่กับนั่นมันต่างกันเยอะน่ะสิ รู้ป่ะ”
มันต่างจากเอลม่านิดแหน่อยแต่ผมแค่คิดว่าผมสนิทกับมีมิได้เมื่อผมจ่ายหนี้ของเธอกลับไปตอนนั้น ผมไม่ได้คาดถึงว่ามันจะไปในทิศทางนั้นเลยสักนิด มันเป็นความตกใจในฒนธรรมหลักๆสำหรับผม
ตอนนี้ผมรู้ว่าอะไรมันสื่อ ดังนั้นผมรอบคอบกว่าเมื่อมาถึงการที่ผมตัดสินใจว่าพี่น้องเดดบอลจะถูกอนุญาตให้ขึ้นยานเป็นส่วนหนึ่งของลูกเรือเราไหม ผมเดาว่าผมค่อนข้างจะเอาตัวไปคุ้นเคยกับมิตินี้ไปแล้ว มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตผู้ค่อนข้างปรับตัวได้ รู้ไหม
“ม-ไม่ว่ายังไง พี่ซื้อคิตทำอาหารพกพาถูกนะ พี่ใหญ่? พี่มีแผนจะทำอาหารด้วยตัวเองเหรอ?”
บางทีเธอเซ้นส์ถึงบรรยากาศอึดอัด วิสเกอร์เลยพยายามเปลี่ยนหัวเรื่อง
“นั่นใช่แล้ว ฮิโระซามะน่ะคือกุ๊กผู้มหัศจรรย์ พี่เขานะทำ ปลา ผัก แล้วก็เนื้อ เขา เก่ง มากๆๆๆเลยล่ะ”
“เอ่อ พี่ไม่ได้เป็นกุ๊กผู้ยิ่งใหญ่ปานนั้นหรอกนะ พี่แค่รู้มื้อาหารพื้นๆบางอย่าง”
“เอ๋ แต่หนูไม่คิดว่ามันพูดเกินจริงเลยสักนิดนะ…… พวกมันอร่อยมากๆ รู้มั้ย?”
“อย่างนั้นเหรอ……? หายากนะ มันน่าตะใจเมื่อได้เจอบางคนผู้รู้ว่าทำอาหารยังไงที่ไม่ใช่ดวอร์ฟอย่างหนู”
“โอ้ ใช่ เมื่อมาคิดมันดูแล้ว มีเชฟดวอร์ฟเยอะข้างนอกนั่น ฉันแม้แต่เห็นร้านอาหารดีๆจำนวนหนึ่งในโคโลนีนี้ที่ไม่ได้ใช้ทำอาหารออโต้เพื่อเตรียมมื้ออาหารของพวกเขาด้วย”
“มันไม่ใช่ว่าพวกเราไม่ได้ใช้มันเลยสักนิดนะ วัตถุดิบธรรมชาติสดๆค่อนข้างแพงน่ะดังนั้นร้านส่วนใหญ่ใช้ทำอาหารออโต้เพื่อผลิตวัตถุดิบ และจากนั้นทำพวกมันปรกติน่ะ”
“แต่ไม่ใช่นั่นมันค่อนข้างปัญหาเยอะอยู่เหรอ…?”
“ไม่คิดว่าอาหารสร้างจากทำอาหารออโต้รสชาติจืดๆนิดหน่อยเหรอ? แบบธรรมดามันพอผ่านได้แต่ส่วนใหญ่มันเป็นแบบนั้น”
“โอ้ ใช่ ฉันค่อนข้างเข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร”
ผมไม่ได้รู้สึุกขัดใจกับมันอีกแล้วตั้งแต่ซือเท็ตซุจินผู้ซื่อสัตย์ของเรา แต่ทำอาหารออโต้ธรรมดาที่มันติดตั้งบนกฤษณะเมื่อแรกผมมาที่นี่สร้างอาหารรสชาติค่อนข้างจืด
“มันเป็นอย่างนั้นจริงๆเหรอ เอลม่าซัง?”
“พี่โนไอเดียเลย”
มีมิกับเอลม่าเอียงหัวของพวกเธองงงัน มีมิน่าจะกินเเพียงอาหารที่สร้างโดยทำอาหารออโต้เท่านั้นตั้งแต่เธอยังเด็ก ดังนั้นไม่ต้องสงสัยว่าทำไมเธอไม่เก็ตมัน แต่เอลม่าเป็นคนรักอาหารขยะผู้มั่นคง…… เอลฟ์นี้กินอะไรเหมือนพิซซ่ากับเนื้อสำหรับมืออาหารของเราอยู่เรื่อยๆ จากใจ แต่แม้อย่างนั้น เธอไม่ได้ดูเหมือนจะอ้วนไม่สำคัญว่าเธอกินไปมากเท่าไหร่
แน่นอนเอลม่าคือหนึ่งเอลฟ์ผู้ลึกลับ
“ผู้คนส่วนใหญ่ไม่เก็ตอะไรแบบนี้นอกจากดวอร์ฟคนอื่นนะ หนูรู้สึกว่าหนูสนิทได้ดีกับพี่ พี่ใหญ่”
“ดีใจที่ได้ยินเช่นนั้น อย่างงั้น เราไปกินข้าวกันที่ร้านอาหารดวอร์ฟป่ะถ้าอย่างนั้น?”
“นั่นฟังดูยอดเยี่ยมนะ หนูจะนำทางพวกพี่ หนูสงสััยว่าที่ไหนจะดีน้า……?”
วิสเกอร์ตกอยู่ในห้วงความคิดอยู่ไม่กี่ชั่วขณะจากนั้นปรบมืออย่างมีคามสุขหลังจากตัดสินใจ
“นั่นใช่แล้ว มากิน ‘นั่น’ ถูก อิ่ม และอร่อยมากเลยนะ”
—————————————————————
หลังจากให้ข้อมูลเมย์กับทีน่าถึงเป้าหมายขอเรากลุ่มของเราไปสู่ร้านอาหารที่ดูอบอุ่นซึ่งคล้ายกับร้านอาหานแบบโบราณในญี่ปุ่น
มีทั้งที่นั่งกับโต๊ะธรรมดาและส่วนกินข้าวที่แยกอกมาซึ่งคล้ายกับบริเวณที่นั่งทาทามิยกสูงแบบใช้ในร้านอาหารญี่ปุ่น มีหลุมโต๊ะโคทัตซุวางอยู่ตรงกลางบริเวณเหล่านั้นด้วยเหมือนกัน แต่อะไรที่วางอยู่บนสุดไม่ใช่โคทัตซุธรรมดา มีแผ่นอัลลอยวางอยู่ตรงกลางโต๊ะโคทัตซุ มันน่าจะเป็นเทปันหรือจานร้อนสำหรับทำอาหาร
ที่นั่งเต็มเพราะมันอยู่กลางเวลากินข้าวเทียง และมันดูเหมือนว่าเราต้องรอชั่ครูก่อนจะถึงคิวเรา อืม อย่างไรทีน่ากับเมก็จะมาถึงภายหลัง ผมเลยเดาว่ามันไม่เป็นไรเมื่่อต้องรอ
“ร้านนี้ขายอาหารประเภทไหนล่ะ? เครป…? ฉันเดาว่าไม่”
พวเขาขายอะไรซึ่งพี่เรียกว่าดวอร์ฟยากิหรือแพนเค้กทอดแสนอร่อยของดวอร์ฟ พี่น่ะจะผสมวัตถุดิบหลายอย่างเข้ากับแป้งนมไข่ซึ่งตีมาแล้วแล้วก็ทอดพวกมันข้างบนแผ่นโลหะน่ะ พี่มีความสุขกับอาหารร้อนๆทำสดๆใหม่ๆไปด้วยกันกับเครื่องปรุงรสและซอสอันหลากหลายนะ”
“ดวอร์ฟยากิ หือ”
จากเท่าที่ดูวัตถุดิบผสมเข้ากับแป้งนมไข่ตีมาแล้วจากนั้นทอดพวกมันแทนจะวางมันไว้ข้างบน ดังนั้นมันเหมือนกับโอโคโนมิยากิสไตล์คันไซมากกว่าสไตล์ฮิโรชิม่า แต่ผมไม่เชี่ยวชาญเมื่อมันเป็นเรื่องโอโคโนมิยากิดังนั้นผมพูดอย่างมั่นใจมากๆไม่ได้
“ใช่ นี่คือดวอร์ฟยากื เราสนุกกับกันและกันเองได้ระหว่างทำอาหารดังนั้นนั่นเป็นที่นิยกับเผ่าอื่นนอกจากดวอร์ฟมากๆด้วยเหมือนกัน”
“เข้าใจแล้ว! มันดูน่าสนุกมากๆ!”
ดวงตามีมิส่องสว่างในความคาดหวังไปแล้วเอลม่าก็มองอย่างสงสัยไปที่ลูกค้าผู้ทอดออเดอร์ของพวกเขา ผมก็สนใจมากๆด้วยเหมือนกัน ผมสงสัยว่าอาหารประเภทเหล่านี้คล้ายกันแม้แต่ในมิติอื่นหือ
“ชอบคุณที่รอนะ〜”
“เรามาถึงแล้ว มาสเตอร์”
ในที่สุดเมย์กับทีน่าก็มาถึง พร้อมกับจมูกคนหลังตอบสนองกับกลิ่นโอโค–เอ่อ ดวอร์ฟยากิ ทีน่าก็ยิ้มสดใส ดังนั้นเธอต้องพอใจกับงานเธอบนอาวุธตามสั่งของผม เธอจึงควรจะเลี่ยงวิญญาณช่างจากการขาดการรั้งมือ แต่เธอยังดูค่อนข้างจะภูมิใจความสำเร็จเกินไป ดังนั้นผลกังวลนิดหนึ่งเกี่ยวกับผลตอนจบ
“ถ้าอย่างนั้นมันคือดวอร์ฟยากิหือ? ยังไงพวกเขาก็เลี้ยงอยู่ดีทำไมน้องไม่พวกพวกเขาไปร้านหรูๆกว่านี้หน่อย? ไม่ใช่ที่นี่ธรรมดาไปเหรอไง?”
“พี่ พี่มัน……”
วิสเกอร์ทำการถอนหายใจโกรธกับท่าทางหน้าด้านของทีน่า เมื่อมาคิดดูแล้ว เธอก็ตื้อผมเกี่ยวกับการเลี้ยงข้าวเทียงก่อนหน้านี้้ หือ ผมพูดไปจริงว่ามันไม่เป็นไรที่จะไปร้านแพงๆบางที่ ดังนั้นที่นี่เลยดูค่อนข้างเรียบๆเกินไป
ผมยังไม่รู้ว่าอาหารมันราคาเท่าไหร่แ ต่ผไม่คิดว่ามันจะแพงปานนั้น
“มาปล่อยนั่นไว้สำหรับเวลาอื่น ยังไงเราก็สนใจในอาหารประเภทดั้งเดิมของดวอร์ฟอยู่ดีแหละ”
“นั่นถูกเลยล่ะ หนูอยากลองมันมากๆ!”
มีมิ ผู้ที่ทำให้เป้าหายของเธอคือการไปชิมอาหารเลิศรสทั้งหมดในกาแลกซี สงสัยมากเกี่ยวกับอาหารประเภทดั้งเดิมของดวอร์ฟ แต่ผมสามารถจะเห็นเนื้อดิ้นๆแปลกๆอยู่ในวัตถุดิบอันถูกมอบให้มา ดังนั้นเราอาจจะเจอกับความตกใจทีหลัง มันจะดีกว่าถ้าผมไม่ลดการ์ดผมลง
หลังจากนานอีกนิด ในที่สุดก็มีที่ว่างเราเลยถูกนำทางไปที่นั่งโดยสตาฟฟ์ เมย์โดดเด่นมากๆกับชุดเมดของเธอ ผมอาจต้องพิจารณาการซื้อเสื้อธรรมดาให้เธอด้วย
“ปล่อยันให้หนูได้เลย หนูจะพาพวกคุณไปที่ดีๆทีหลังด้วยเหมือนกัน”
“อย่ากังวลนะพี่ใหญ่ หนูจะทำให้มั่นใจว่าเช็กร้านก่อน”
วิสเกอร์คำนับต่อไปอยู่ข้างทีน่าผู้มีรอยยิ้มอวดดี ไม่ มันไม่เป็นไร รู้ไหม มันไม่เหมือนว่าเราจะต้องงัดออกมาหลายพันอีเนลสำหรับมืออาหาร เมื่อผมทำการดูเมนูที่นี่ มันดูเหมือนมื้ออาหารจะราคา 5 ถึง 8 อีเนลต่อคน เมย์ไม่ได้จำเป็นต้องกิน ดังนั้น ผม มีมิ เอลม่า และพี่น้อง เป็นห้าคน อาหารจะไม่เกิน 100 อีเนลแม้ว่าจะรวมเครื่องเคียงกับน้ำดื่ม
“ฉันจะทิ้งเรื่อออเดอร์ให้พวกเธอ เพราะทั้งหมดเราน่ะไม่คุ้นกับเมนู ฉันจะกินชาเย็นหรือน้ำสำหรับน้ำของฉัน”
“หนูเอาเหมืออนกันกับฮิโระซามะ”
“ฉันเดาว่าฉันจะเอาเหล้า อะไรเข้ากันกับดวอร์ฟยากิ?”
“เบียร์จะเป็นปรกติ แต่ส่วนตัวหนูแนะนำสาเกดวอร์ฟผสมน้ำหรือไฮบอล”
“หนูชอบดอวร์ฟโอชาวาริ”
“โอเค ฉันเดาว่า เธอสองจะดื่มด้วยใช่ป่าว?”
“แน่นอน–”
“《พี่-ส-า-ว?》”
“–หนูจะเอาชา เพราะทั้งหมดเราถูกแบนจากการดื่มเหล่าสองอาทิตย์น่ะ ใช่”
“อย่างนั้นเหรอ? ฉันเดาว่าฉันจจะระงับตัวเองการดื่มด้วยครั้งนี้อย่างงั้น ฉันจะเอาชาเย็นหรือน้ำด้วยเหมือนกัน”
ทีน่าลืมเกี่ยกับการแบนเหล้าสองสัปดาห์ไปแล้วหือ มันเป้นการลงโทษอย่างเป็นทางการโดยบริษัท ผมจึงเชื่อว่าการละเมิดมันมีผลลัพธ์สร้ายแรง
ออร่าของวิสเกอร์เมื่อเธอดุทีน่าค่อนข้างทั่วมทนด้วย
“คุณ เราเอาเนื้อหมูกับเซ็ตปลาหมึกอย่างละสามที่และชาเย็นหกที่น่ะ!”
“ทันที่ค่ะ–!”
ทีน่าตะโกนออเดอร์ในเสียงดังแล้วคุณผู้เป็นหญิงที่เคาน์เตอร์ตอบทันที พูดถึงแล้ว คุณนั้นดูเหมือนโลลีถูกกฎหมายคลาสสิก ดังนั้นมันค่อนข้างเหมือนเด็กสองคนคุยกันอย่าร่าเริง จากใจมันโยนให้ผมชะงักหน่อยหนึ่ง
“นั่นมันค่อนข้างแบบโบราณเลยนะ”
“ยังไซะ เขี่ยแท็บเล็ทสำหรับอะไรแบบนี้มันรู้สึกค่อนข้างไม่เหมือนน่ะรู้ป่ะ มันไม่เหมือนว่าทุกอย่างดีกว่าถ้ามันไฮเทค”
“ฉันรู้สึกว่านั้นไม่ใช่บางอย่างซึ่งปรกติแล้วช่างจะพูดนะ”
“มันเพราะหนูเป็นช่างน่ะ ทำไมคุณอยากจะใช้คอนโซลเพื่อวางออเดอร์แบบอ้อมค้อม เมื่อมันมีประสิทธิภาพและสับสนน้อยกว่าเมื่อวางออเดอร์ตรงๆน่ะ?”
“เข้าใจแล้ว”
ผมค่อนข้างเก็ตกับค่อนข้างไม่เก้ตในเวลาเดียวกัน ไม่นานหนักก็มีคุณของร้านอาหารนำถ้วยอันมีวัตถุดิบใส่อยู่สำหรับทำดวอร์ฟยากิด้วยกันกับเครื่องดื่มของเรา
“ขอบคุณสำหรับการรอคอยค่ะ นี่ค่ะออเดอร์ของพวกคุณ”
“ขอบคุณเยอะๆ นี่นะเครื่องดื่ม ทุกคน”
หลังจากส่งมอบน้ำทั้งหมด ที่น่าจับแก้วยกขึ้น
“โอเค ถ้าอย่างนั้น แด่การมีตติ้งของเรากับกันและกันนะ! เชียส!”
“เชีย〜ส!”
อะไรกับเสียงคนร้องเหมือนออนโด? โอ้อืม ผมไม่อยากทำเสียบรรยากาศ ผมเลยระงับตัวเองจากการแขวะเช่นนั้น
มาแค่มีความสุขกับดวอร์ฟยากิกันเถอะ ดีไหม?
แปลโดย: wayuwayu
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
ถ้าท่านชอบ ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl
