ผมตื่นขึ้นมาควบคุมยานอวกาศที่แข็งแกร่งที่สุด ผมเลยเป็นทหารรับจ้างอวกาศ - ตอนที่ 152 ใช้เวลากับเมย์ มีมิ และเอลม่า
152 ใช้เวลากับเมย์ มีมิ และเอลม่า
10 – 13 นาที เล่ม 5
พี่นน้องแค่พักจากงานเพราะพวกเธอชาร์จบอทบำรุงรักษาเท่านั้นและให้พวกมันวินิจฉัยตัวเองเมื่อการเตือนแจ้งเตือนว่าการชาร์จและวินิจฉัยสำเร็จดังงึ้น พวกเธอกลับไปทำงานพร้อมความไม่เต็มใจมีอยู่บนสีหน้าของพวกเธอ ผมมองส่งพวกเธอทั้งสองแล้วมุ่งหน้าไปที่ห้องนักบินบัวดำที่เมย์กำลังอยู่ต่อไป
“มีอะไรเหรอคะ นายท่าน?”
ทันทีเมื่อผมเข้าไปห้องนักบิน เมย์สังเกตผมและหันมา มีสายเคเบิลยืดออกจากข้อมือเธอ แล้วมันถูกเสียบบนคอนโซลห้องนักบิน เธอน่าจะใช้วิธีเข้าถึงจุดการควบคุมตรงหนึ่งนี้ควบคุมบัวดำ แต่ยานจอดอยู่ในโรงจอดฐานตอนนี้ ดังนั้นผมสงสัยว่าจริงๆแล้วเธอกำลังทำอะไ?
“เอ่อ ฉันแค่ไปดูว่าทุกคนสบายดีมั้ยก่อนเราถูกส่งออกไปทำภารกิจ”
“แล้วท่านก็อยากดูหนูด้วยเหรอคะ?”
“ใช่ เธอก็เป็นส่วนหนึ่งของลูกเรือ เมย์”
“เข้าใจแล้วค่ะ”
ผมรู้สึกเหมือนผมเห็นเสี้ยวของความสุขในดวงตาของเธอข้างหลังแว่นขอบแดงนั้น เมย์ยังคงไร้สีหน้าเหมือนเคย แต่ผมรู้สึกเหมือนเธอเริ่มแสดงการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์เล็กน้อยอยู่บ้างผ่านภาษากายกับออราบ่อยครั้งมากกว่าก่อนหน้านี้ ผมสามารถสังเกตมันได้แล้วตอนนี้ สำหรับส่วนใหญ่ มันอาจเป็นการบ่งบอกว่าระยะสีหน้าของเมย์กำลังพัฒนาจริงๆ อืม มันไม่เหมือนว่าคุณสังเกตมันได้ปรกติแล้วเมื่อมองผ่านๆ ดังนั้นมันเป็นการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยมากๆ
“นายท่านเป็นคนลึกลับจริงๆนะคะ”
“จริงๆเหรอ?”
“ใช่ค่ะ ในเอ็มไพร์ไอไออิสระล้ำหน้าอย่างหนูถูกถูกมอบสิทธิ์พลเรือนแค่ในนามถึงแค่ใต้กฎหมายค่ะ อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าสิทธิ์เหล่านั้นจริงๆแล้วถูกรับรู้มาใช้จริงหรือไม่นั้นคือเรื่องต่างออกไปค่ะ”
“อึ๋นนน?”
ผมสับสนเล็กน้อยโดยคำกล่าวของเมย์ แค่เธอหมายถึงอะไรกัน?
“คนส่วนใหญ่จากชาติอื่นส่วนมากแล้วไม่รับรู้สิทธิ์ซึ่งถูกมอบไว้บนเอไออิมพีเรียลเหมือนหนูหรอกค่ะ และแม้แต่พลเมืองจำนวนมากของอิมพีเรียลมีท่าทางบางอย่าง แน่นอน หลายคนนั้นปฏิบัติกับเราอย่างเหมาะสมด้วย แต่บางคนเหมือนนายท่าน ผู้ปฏิบัติกับเอไออย่างหนูอย่างจริงใจไม่ต่างไปจากคนอื่นๆ หายากสุดขีดเลยค่ะ การกระทำของการกังวลเกี่ยวกับหนูตอนนี้ก่่อนเรามุ่งหน้าออกไปสู่ภารกิจอันเป็นไปได้ว่าอันตรายคือตัวอย่างอันยิ่งใหญ่ว่าท่าทางของท่านนั้นต่างจากคนอื่นเช่นไรค่ะ”
ระหว่างกำลังพูดแแบบนั้น เมย์เข้าใกล้ผมอย่างช้าๆเรื่อยๆ ระหว่างเราแล้วสวมกอดผม ผมแข็งนิ่งไปหลังจากถูกกอดโดยสาวผู้เกือบสูงเท่ากันกับผม
พวก เหมือนเดิมตลอดมาทุกอย่าง แต่แอนดรอยด์เหมือนกับเธอสามารถมีกลิ่นหอมมากได้อย่างไร ผมสงสัย กลิ่นโชยบางๆและหวานๆไม่เคยล้มเหลวที่จะทำให้หัวใจผมเต้นเร็ว
“เมย์ซัง?”
“แน่นอนหนูคือเครื่องจักร แต่เรื่องน่ากลัวคือเรื่องน่ากลัว สิ่งมีชีวิตคริสตัลไม่เลือกปฏิบัติๆระหว่างออร์แกนิกและไม่ออร์แกนิก พวกมันกลืนกินสิ่งมีชีวิตออร์แกนิกและเครื่องจักรเหมือนๆกัน ร่างกายนี้อันถูกดีไซน์โดยนายท่านก็ไม่เป็นข้อยกเว้นกับนั่นเลยค่ะ แน่นอน มีมิซามะ เอลม่าซามะ ทีน่ากับวิสเกอร์ก็ไม่ใช่ข้อยกเว้นด้วยเหมือนกัน พวกเธอทั้งหมดคือเพื่อนผู้มีค่าสำหรับหนู ถ้าพวกเธอต้องได้รับเรื่องร้ายๆ หนูก็จะเศร้าด้วยเหมือนกันค่ะ”
เมย์พูดทั้งหมดนั้นในลมหายใจเดียว จากนั้นเธอผ่านคลายการกอดเล็กน้อยแล้วมองหน้าผมจากระยะใกล้
“แต่หนูกลัวเสียนายท่านไปมากที่สุด นายท่านคือเหตุผลเดียวกับหรับตัวตนของหนู แม้ว่ามีมิซามะกับเอลม่าซามะรอดชีวิต หนูน่าจะใจสลายเป็นชิ้นๆถ้าหนูเสียท่านไปแทน นายท่าน”
ผมพยักหน้าเงียบๆกับเมย์ ผู้กำลังหันหน้าหาผมด้วยการตั้งใจมองอันจริงจัง
“ในความเป็นจริง หนูไม่อยากให้ท่านรับคำร้องอันตรายเช่นนี้เลย มันจะไม่เป็นไรที่จะทิ้งการรับมือกับสิ่งมีชีวิตคริสตัลให้กองทัพ กำไรที่ท่านจะได้ไม่เท่าเทียมกับภัยอันตรายที่ท่านต้องตกไปเผชิญญ การล่าโจรสลัดจะปลอดภัยกว่าและเป็นวิธีซึ่งมีประสิทธิภาพที่สุดสำหรับการหาเงิน อย่างไรก็ตาม หนูเชื่อว่านายท่านจะไม่มีวันทิ้งผู้บัญชาการลูเทนเนนต์เซเรน่าให้ทำภารกิจคนเดียว”
“ใช่ ฉันว่า”
แน่นอนผมจะเสียใจถ้าผมจากระบบดาวนี้ไปแบบี้แล้วแค่เจอภายหลังว่าผู้บัญชาการลูเทนเนนต์เซเรน่าตาย ผมอยากจะให้เธอยืมมือมากเท่าที่เป็นไปได้
“มันโอเคค่ะหนูอิ่มใจแล้วที่ท่านกังวลเกีย่วกับหนูด้วย”
ผมกอดเมย์กลับ โครงภายในกับกล้ามเนื้อประดิษฐ์ของเธอสร้างจากโลหะพิเศษ ผิวนุ่มของเธอถูกถูกสังเคราะห์ประดิษฐ์มาด้วยวัสดุอันดีไซน์มาเพื่อเลียนแบบผิวออร์แกนิก และความร้อนร่างกายขอเธอสร้างมาโดยความร้อนของเจเนอเรเตอร์แบบสุดยอดกระทัดรัดอันติดตั้งอยู่ภายในเธอ ผมดำเงา ดวงตาออบซิเดียนเป็นประกาย และอย่างอื่นทุกอย่างเกี่ยวกับเธอทั้งหมดดีไซน์มาเพื่อเลียนแบบมนุษย์
อย่างไรก็ตาม สำหรับผม เมย์คือเมย์ เธอปลอมหรือจริงไม่สำคัญสักนิดสำหรับผม
“ฉันจะไม่ถูกยิงตกโดยบางอย่างเหมือนสิ่งมีชีวิตคริสตัลหรอก”
“ค่ะ หนูเชื่อในท่าน ทายท่าน”
“อืม ฉันจะไม่ทรยศความเชื่อใจของเธอ ไม่มีวัน”
เรากอดกันในความเงียบงันสักพักและแยกจากกันอย่างเป็นธรรมชาติมากๆ
“ได้โปรดปล่อยการบินกับการทำงานทั่วไปของบัวดำให้กับหนู ยานนี้คือที่ซึ่งนายท่านกลับมาเป็นบ้าน หนูจะปกป้องมันด้วยทั้งหมดของหนู”
“ฉันจะปล่อยให้เธอล่ะ”
“ค่ะ ได้โปรดอย่าได้กังวล”
ผมโบกมือลาเมย์ ผู้คำนับสู่ผม แล้วผมตัดสินใจไปหามีมิกับเอลม่าต่อ
—————————————
มีมิกับเอลม่าทั้งคู่อยู่ข้างในห้องนักบินกฤษณะ
“ทำอะไรกันสาวๆ?”
“อ๊ะ ฮิโระซามะ”
“เราจะเจอกับสิ่งมีชีวิตคริสตัลบนภารกิจต่อไป ถูกมั้ย? ฉันช่วยมีมิทำให้เรดาร์เป็นมาตรฐานเพื่อเราจะได้จับพวกมันได้ง่ายขึ้น”
“เข้าใจแล้ว”
แม้ว่ามันจะไม่มีผลลัพธ์ออกมาเป็นความต่างมากในตัวผลงาน แน่นอนมันเป็นไปได้ที่จะปรับความเร็วขอเรดาร์ไปสู้เป้าหมายหนึ่งถึงจุดหนึ่ง ดังนั้น ผลงานเรดาร์ในการตรวจจับสิ่งมีชีวิตคริสตัลก็เพิ่มขึ้นได้เล็กน้อยด้วย อย่างไรก็ตาม ส่วนเสียคือลดผลงานในความสามารถตรวจจับวัตถุอื่นนอกจากสิ่งมีชีวิตคริสตัล
“ถ้าเธอปรับมันทีนึงแล้วเซฟมันไว้ที่รายการตั้งค่าล่วงหน้า เธอเปลี่ยนมาโหมดนั้นได้ด้วยการกดปุ่ม ใช่มั้ย? นั่นทำไมเราพยายามเซฟการตั้งค่าให้มากเท่าที่เราทำได้”
“นั่นค่อนข้างไอเดียดีนะ ถ้าน้องเชี่ยวชาญมันได้ น้องจะก้าวเข้าไปใกล้ขึ้นสู่การเป็นโอเปอร์เรเตอร์เต็มรูปแบบอีกก้าว”
“หนูจะทำดีที่สุดค่ะ!”
มีมิตอบอย่างกระฉับกระเฉงขณะเธอเขี่ยคอนโซลเรดาร์ต่อไป ผมดูกำลังมองเธอจากทางเข้าห้องนักบิน ขณะผดูมีมิ ผมนึกถึงครั้งแรกเมื่อเธอขึ้นยานผม
เธอวิตกกังวลและตะกุกตะกันกลับไปตอนนั้น แต่ตอนนี้ เธอดูเหมือนโอเปอร์เรเตอร์ยานที่ถูกต้องยิ่งมากขึ้นและมากขึ้นวันต่อวัน
อย่างไรมันก็นานเท่าไหร่แล้วตั้งแต่ผมเจอมีมิ? เมื่อผมอยู่ในยาของผมความรู้สึกเรื่องเวลากลายเป็นคลุมเครือ ดังนั้นผมพูดอย่างแน่นอนไม่ได้ แต่มันน่าจะไม่ถึงปีตั้งแต่ตอนนั้น การพัฒนาของเธอมากขนาดนี้ในแค่ต่ำกว่าปีเดียวเท่านั้นมันเป็นสัญญานของพรสวรรค์ แต่มันส่วนใหญ่เนื่องจากเธอทำงานหนัก เพราะทั้งหมดเธอหยิบแท็บเล็ทและเรียนเกี่ยวกับการเป็นโอเปอร์เรเตอร์ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตามที่เธอมีเวลา
ขณะผมกำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนั้น สายตาตั้งใจของมีมิกับเอลม่าหันมาสู่ผม
“มีอะไร? เธอเหม่อนะนั่น”
“พี่กังวลเกี่ยวกับคำร้องเหรอ ฮิโระซามะ?”
“ม่ายหรอก มันไม่ใช่นั่น พี่กำลังคิดเกี่ยวกับหนูพัฒนาไปมากแค่ไหน มีมิ”
“เอ๋!? ม-ไม่ หนูไม่ได้พัฒนาไปมากขนาดนั้นจริงๆ หนูยังผู้เริ่มต้นอยู่เลย”
หน้ามีมิเปลี่ยนเป็นแดงดุจมะเขือเทษขะเธอโบกมือปฏิเสธอย่างเกินไปจากความเขิน มันจริงที่ว่าเธอยังค่อนข้างใหม่ แต่เธอไม่ถูกเบี่ยงความสนใจง่ายๆระหว่างการต่อสู้แล้วตอนนี้ และไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตามที่เธอทำหน้าที่ในฐานะโอเปอร์เรเเตอร์ของยาน มีสัญญานของความมั่นใจอันสังเกตได้บนหน้าน่ารักของเธอ
“ใช่ เธอพูดถูก น้องเขาเทียยบไม่ได้กับเมื่อน้องเขากลับไปที่เทอร์เมนไพร์มเลย”
“เอ๋…… ทำไมพีเข้าร่วมด้วยเล่า เอลม่าซัง?”
สีหน้ามีมิเปลี่ยนเป็นยิ่งเขิน
บางทีเธอคิดว่าเรากำลังล้อเธออยู่
“พี่ไม่แน่ใจเกี่ยวกับเอลม่า แต่ที่สุดของที่สุดพี่พูดจริงจังตรงนี้”
“หือ? ฉันก็จริงจังด้วย รู้มั้ย ยังไงซะ เดาว่าเธอออกมาเป็นแบบนี้แค่เรื่องธรรมชาติตั้งแต่เธอขึ้นยานนายแล้วแหละ ฮิโระ”
“นั่นถูกแล้ว มันทั้งหมดต้องขอบคุณฮิโระซามะ”
“พี่เหรอ?”
“ช่าย การทีเธอโตเร้วเร็วเพราะเธอตกไปอยู่ในประสบการณ์จริงเยอะไง”
มีมิพยักหน้าซ้ำๆกับคำพูดเอลม่า อืม ผมว่าเราล่าโจรสลัดบ่อยมากกว่าทรจ.ปรกติของพวกคุณ ดังนั้นมันอย่างเอลม่าพูดทุกอย่าง เธอได้รับประสบการณ์ต่อสู้จริงเยอะ ระหว่างมันจริงว่าการได้รับประสบการณ์จริงมีส่วนช่วยความเติบโตของเธออย่างยิ่งใหญ่ ควาเป็นจริงนี้ไม่ใช่เกม ดังงนั้นนั่นอย่างเดียวจะไม่พัฒณาทักษะโอเปอร์เรเตอร์ของน้องเขา
“ฉันคิดว่ามันต้องขอบคุณที่มีมิทำตัวตั้งใจจริงจังจริงๆในการฝึกกับการเรียนน้องเขา”
“นั่นจริงด้วยเหมือนกัน ดังนั้นมันเป็นการผสมกับของความขยันกับการฝึกประสบการณ์ต่อสู้จริงแบบสปาร์ตันของฮิโระ”
“เอลม่าซังคืออาจารย์ที่ดีด้วยค่ะ”
“ใช่ ทั้งหมดนั่นรวมกันสู่ความสามารถปัจจุบันของน้อง มีมิ”
“……อืม อย่างงั้นมั้ง ถ้าอย่างนั้น อืม ยังไงนายก็อยู่ที่นี่ทำไมเหรอ ฮิโระ?”
เอลม่าพยายามรีบเปลี่ยนประเด็นด้วยหน้าแดง
“นั่นน่ารักมากๆเลย เอลม่า”
“เอลม่าซัง ก็เขินมากบางครั้งด้วยสิเนี่ย”
“โม! อย่าแหย่ฉันสิ เธอสอง!”
เราขอโทษพร้อมรอยยิ้มกับเอลม่าผู้โกรธควันขึ้น
“ถ้าอย่างนั้น นายมีอะไรอีกทีแล้วนะ ฮิโระ?”
เอลม่าได้รับความสงบกายกลับมาแล้วถามผมอีกครั้ง
“ไม่มีอะไรมาก จริงๆ ฉันแค่มาดูทุกคนว่าเป็นยังไงบ้าง”
“ฟู่น……”
เอลม่าส่งเสียงทางจมูกแล้วเข้าหาผม
“…..มันดูเหมือนนายสนิทกับคนอื่นๆดีมากๆด้วยนี่ หือ?”
“เธอทำฉันกลัวอ่ะ”
“พี่พูดถูกแล้ว เอลม่าซัง! แน่นอนว่าฮิโระซามะมีกลิ่นผู้หญิงอื่นอยู่บนพี่เขา……!”
มีมิยิ้มมุมปากและหัวเราะคิกคักแหย่ๆหลังจากกำลังเห็นผมกับเอลม่าคุยกัน มันไม่ใช่อะไรไว้ให้หัวเราะใส่เลย น้อง เอลม่าน่ากลัวมากๆรู้ไหม
“โอเคถ้าอย่างนั้น ถ้านั่นคือที่มา ทำไมไม่มาสนิทกับฉันและมีมิด้วยล่ะ?”
“นั่นไอเดียยอดเยี่ยม เอลม่าซัง”
“ได้โปรดเบามือกับฉันหน่อยนะ เลดี้”
“หืม มาดูซิ…… ในฐานะการของโทษที่ทิ้งเราให้เป็นคนสุดท้าย เราจะให้นายรับใช้เราเยอะๆ โอเค๊?”
เอลม่าจับแขนซ้ายผมและมีมิจับข้างขวา พวกเธอเริ่มดึงผมออกจากห้องนักบิน
“ไปกินบางอย่างอร่อยๆที่ห้องกินอาหารก่อน”
“ใช่ เราทำอะไรดีหลังจากนี้?”
“หืมม บางทีเราให้เขานวดเราต่อดีมั้ย?”
“ได้ ได้…… ฉันจะทำทุกอย่างที่เธออยากให้ฉันทำ ให้ตายเถอะน่า”
ผมยิ้มอย่างขมขื่นขณะผมให้ตัวผมถูกดึงโดยสองคนต่อไป
อืม ผมไม่ถือที่ถูกลากไปทั่วโดยสองคนนี้แม้แต่นิดเดียว เพราะทั้งหมดเมื่อเรารับคำร้อง เราจะไม่มีแม้แต่เวลาสำหรับจีบกัน
แปลโดย: wayuwayu
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl
