ผมตื่นขึ้นมาควบคุมยานอวกาศที่แข็งแกร่งที่สุด ผมเลยเป็นทหารรับจ้างอวกาศ - ตอนที่ 157 ทานอาหารค่ำร่วมกัน และ คนแปลกคนหนึ่ง
157 ทานอาหารค่ำร่วมกัน และ คนแปลกคนหนึ่ง
9 – 11 นาที เล่ม 5
“อื้มถ้าอย่างนั้นทุกคน แด่ชัยชนะ เชียส”
“”เชียส!””
อาหารค่ำเปิดด้วยการชนแก้วจากเจ้าหน้าที่อาวุโสที่สุดผู้อยู่ตรงนั้น โคโลเนลบรอดเวลล์
ผมตื่นเต้นนิดหน่อยเมื่อผมได้ยินว่าพวกเขาจะนำเมนูดีที่สุดที่กองทัพอิมพีเรียลมีสำหรับอาหารค่ำคืนนี้ แต่ในท้ายที่สุด มันไม่ใช่อะไรสักอย่างซึ่งผมไม่เคยกินมาก่อน มื้อประกอบไปด้วยจานพาสต้าที่คล้ายกับสปาเกตตี้นโปเลียน และซุปกงซอเมเสิร์ฟในแก้ว
ผมเอียงหัวและพึมพำ ‘นี่คือเมนูดีสุดของพวกเขาเหรอ?’ ขณะผมใช้มีดกับส้อมเพื่อหั่นสเต็กแล้วนำมันเข้าสู่ปากผม
เนื้อแน่นไปนิดหน่อย แตยิ่งผมเคี้ยว น้ำเกรวี่และน้ำจากเนื้อกระจายไปภายในปากของคุณ
ข้าวผัดกระเทียมมีกลิ่นโชยหอมๆ และหอมสไลซ์ซึ่งเสิร์ฟเป็นจานเคียงสุกมมาสมบูรณ์แบบ– หืม?
“พวกเธอใช้เนื้อกับผักจริงหือ……”
ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมผู้บัญชาการลูเทนเนนต์เซเรน่าพูดยืนยันว่านี่คือเมนูที่ดีที่สุดของพวกเขา คุณผลิตแต่ละเมนูได้ใหม่ง่ายๆจากการใช้ตลับอาหารกับทำอาหารออโต แต่เพราะทั้งหมดไม่มีอะไรเอาชนะของจริงได้
ผมมองไปททามีมิผู้กำลังยุ่งกับการกินสเต็กของธอเองและเห็นประกายในดวงตาน้องเขาขณะน้องเขากินในความสุขอย่างแข็งขัน
“ฟุมุ ถ้าอย่างนั้นผู้กล้าผู้ได้รับเหรียญจู่โจมปีกดาบเงินก็มีตาสำหรับอาหารเลิศรสด้วยเหมือนกันเหรอเนี่ยหืมม? นี่แน่นอนว่าคาดไม่ถึง”
“ผมไม่ได้เก่งเรื่องอาหารเลิศรสขนาดนั้นหรอกครับ ผมเพียงแค่มีโชคอันยิ่งใหญ่ที่ได้ชิมเนื้อกับผักจริงหลายครั้งก่อนหน้า หนึ่งในลูกเรือของผมก็ชอบชิมอาหารหลายๆแบบ หรือ เธอชอบการกินอาหารดีๆมากเลย”
“ฮ-ฮิโระซามะ……”
มีมิ ผู้นั่งข้างผม เรียกออกมาหาผมในความลนลาน เธอเขินง่ายๆเมื่อสายตาตั้งใจของเราทั้งหมดรวมไปสู่เธอ แต่ผมชอบที่มีมิกินอาหารอย่างมีความสุขมากๆ มันดีสำหรับวิญญาณ
“ฟุมุ……”
โคโลเนลบรอดเวลล์มองมีมิกับผมด้วยสุดยอดความสนใจหลังจากเห็นเราคุยกัน มีอะไร พวก? แค่บอกฉันมาตรงๆถ้านายมีบางอย่างจะพูด
“เราจะทำปฏิบัติการต่อหลังจากพักครั้งนี้มั้ย?”
“แน่นอน สิบสองชั่วโมงจะถูกมอบไว้ให้การซ่อมแซมอันจำเป็น และอีกสิบสอองชั่วโมงจะถูกมอบไว้ให้การพัก เราจะกลับไปสู่ปฏิบัติการหลังจาก 24 ชั่วโมงนั้น ตอนนี้ เรากำลังให้ยานสอดแนมบริเวณรอบข้างอยู่”
“เข้าใจแล้ว มันจะดีถ้าพวกเขาหาเงื่อนงำบางอย่างได้”
ผมนึกถึงสายเควสเอสโอแอลอันเกี่ยวข้องกับสิ่งมีชีวิตคริสตัลระหว่างคุยกับโคโลเนลบรอดเวลล์ ตอนนี้ เราทำอีเวนต์บุกโจมตี อีเวนต์โจมตีสวน และอีเวนต์รวบรวมข้อมูล อะไรซึ่งตามมาจะเป็นอีเวนต์การบุกโจมตีฐานศัตรู เราอยู่กลางอีเวนต์รวบรวมข้อมูลมาพอสมควรตอนนี้ ผมไม่มีประสบการณ์มากเกี่ยวกับอีเวนต์นี้เพราะผมคือผู้เล่นทหารรับจ้าง ในทางกลับกัน ผู้เล่นนักสำรวจเชี่ยวชาญมันอย่างแน่นอนที่สุด เพราะทั้งหมดพวกเขาออกเดินทางบ่อยเพื่อสอดแนมดาวเคราะห์ที่ไม่ได้สำรวจและระบบดาวต่างๆ
“ผมพูดมันยังไงดี? คุณ…… ไม่ได้คล้ายกับทหารรับจ้างสักนิด บางทีผมรู้สึกเหมือนผมกำลังคุยกับพวกทหารด้วยกันหรือขุนนางเมื่อไหร่ก็ตามที่ผมกำลังคุยกับคุณ”
“ผมก็รู้สึกเหมือนกันกับท่านผู้นำ โคโลเนล บรอดเวลล์ มารยาทกับการพูดจาของคุณสุภาพเรียบร้อยอย่างแปลกประหลาด มันไม่ได้เหมาะกับภาพลักษณ์ของทหารรับจ้างเลยสักนิดครับ”
ลูเทนเนนต์โรบิทสัน ผู้ช่วยผู้บัญชาการลูเทนเนนต์เซเรน่า พยักหน้าในความเห็นด้วยขณะเขาหั่นสเต็กด้วยมีด พอมาคิดว่าพวกเขาจะเรียกผมว่าสุภาพเรียบร้อยและสง่างามจากทุกอย่างแค่ทหารรรับจ้างทั่วๆไปหยาบคายกันแค่ไหนในมิตินี้ไม่ว่าอยงไร?
“ยังไงซะ ผมไม่รู้จริงๆหรอกครับ…..”
“พวกคุณเหล่าเลดี้รู้สึกเช่นกันด้วยไหมครับ?”
“ค่ะ เพราะทั้งหมด เพื่อให้ความแน่ใจสภาพการใช้ชีวิตอันสบายของลูกเรือเขา เขาปรับแต่งภายในของยานให้พอกันกับยานโดยสารหรูหรา แล้วเขาก็สุภาพบุรุษมากๆด้วยในแง่ของการปฏิบัติกับเรา”
เอลม่าพยักหน้ากับคำถามลูเทนเนนต์แพลนท์ขณะเธอขยายประเด็นและมีมิแสดงความเห็นด้วยเช่นกัน
เอ๋……? เอ่อ แต่ผมลงมือสัมผัสกับพวกเธอตลอดเวลา ดังนั้นผมไม่เห็นจริงๆว่าส่วนไหนของผมถูกพิจารณาได้ว่าเป็น ‘สุภาพบุรุษ’ แม้แต่น้อย
หรือ สองคนนนี้คิดแบบนั้นเกี่ยวกับผมจริงๆหรือ?
จริงจังหรือ?
“อืม ยังไงก็ไม่รู้ ผมรู้สึกเหมือนพวกคุณทั้งหมดมาเน้นกันที่ผม…… ถ้าเป็นไปได้ เราแค่ปล่อยมันไว้ตรงนั้นได้มั้ยครับ?”
“มันช่วยไม่ได้ถ้าคุณรู้สึกแบบนั้น ได้เลย แต่ผมถามอะไรเกี่ยวกับเรื่องค่อนข้างส่วนตัวนิดหนึ่งได้ไหมถ้าอย่างนั้น?”
“ตราบใดที่มันเป็นบางอย่างซึ่งผมตอบได้”
อะไร อะไร? เรากำลังเคลื่อนที่เข้าไปสู่เวลาสอบสวนหรือ? ผมไม่มีความหวังมากสำหรับผู้บัญชาการลูเทนเนนต์เซเรน่า แต่พวกเธอช่วยฉันสักนิดตรงนี้ได้ไหม มีมิ เอลม่า?
“มันเกี่ยวกับยานคุณ; กฤษณะ ถ้าผมจำไม่ผิด แค่ที่ไหนกันที่คุณไปได้รับของเช่นนี้มา? ผมพิจารณาว่าตัวผมเองค่อนข้างเป็นผู้ชื่นชอบยานอวกาศ แต่นี่่แน่นอนที่สุดว่าเป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นยานเช่นนี้ มีทหารรับจ้างมากมายผู้ปรับแต่งยานของพวกเขามากเสียจนพวกมันดูโมเดลพื้นฐาานไม่ออก แต่แนวคิดการออกแบบทั้งหมดของยานคุณนั้นเหนือความพยายามแบบมือสมัครเล่นแบบนั้น”
และคนนี้จู่ๆก็ขว้างบอลเร็ว
“ผมขอโทษ แต่ผมเกรงวว่าผมจะตอบนั่นไม่ได้ เมื่อผมได้รับยานนี้ผมสัญญาไปว่าจะไม่เผยแพร่ว่ามันมาจากไหน ผมไม่มีไอเดียว่าคนผู้มอบยานให้ผมตอนนี้อยู่ที่ไหนด้วยเหมือนกัน”
“ฟุมุ…… ได้เลยถ้าอย่างนั้น อย่างน้อยผมไปดูมันทีหลังได้ไหม?”
“เอ๋……ยังไงซะ ถ้ามันแค่ดู…”
“เข้าใจแล้ว! ถ้าอย่างนั้นผมจะไปเยือนเมื่อเราทานอาหารค่ำกันเสร็จ”
โคโลเนลบรอดเวลล์พยักหน้าในความพอใจ มันจะดีถ้าผมรับรอยยิ้มนั้นแต่เพียงภายนอกได้แต่ผมสงสัยว่าเขามีเล่ห์และแผนยึดกฤษณะอยู่เพื่อทำให้เป็นของเขาอยู่จริงๆไหมหรืออะไรบางอย่างแบบนั้น? ผมหันสายตาไปแสดงออกถึงการตั้งใจมองให้กับผู้บัญชาการลูเทนเนนต์เซเรน่า
“นายไม่ต้องกังวล มันเป็นไปไม่ได้ทุกทางสำหรับเจ้าหน้าที่ทหารอิมพีเรียลที่จะบังคับยึดยานจากทหารรับจ้าง”
“มุ? แต่ฉันไม่ได้คิดอะไรแบบอยู่เลยนี่?”
“มันเป็นที่รู้กันดีในหมู่วงพวกเราว่าโคโลเนลบรอดเวลล์จากตระกูลบรอดเวลล์คือผู้ชื่นชอบยานอวกาศต่อสู่และทหารรับจ้างอย่างคลั่งใคล้ แต่ฉันเดาว่าไม่มีทหารรับจ้างหลายคนรู้เรื่องนี้ เพราะทั้งหมดคุณมาจากตระกูลเอิร์ลบรอดเวลล์ แล้วคุณก็เป็นลูกชายคนโตสุดและผู้สืบทอดตระกูลด้วยเหมือนกัน คนผู้ไม่คุ้นเคยกับคุณแน่นอนว่าจะยกการป้องกันขึ้นถ้าจู่ๆคุณไปถามอะไรแบบนั้น”
ผู้บัญชาการลูเทนเนนต์เซเรน่าอธิบายสถานการณ์สให้โคโลเนลบรอดเวลล์ระหว่างยิ้มเบี้ยวๆ โคโลเนลบรอดเวลล์เกาหลังหัวในความเขินหลังจากได้ยินคำอธีบายของเธอ
“อา แน่นอนฉันไม่ได้นำนั่นไปพิจารณา ฮิโระโดโนะ ฉันแค่ถามคุณถึงอะไรแบบนี้เพื่อสนองความสงสัยใฝ่รู้ของผมเท่านั้น ดังนั้นได้โปรดสบายใจ แล้วก็ ผมขอถ่ายรูปโฮโลกับคุณและเลดี้ผู้น่ารักสองคนนี้หลังจากเที่ยวชมแล้วด้วยได้ไหม? ผมก็มีงานอดิเรกชอบเก็บรูปโฮโลของทหารรับจ้างผู้มีแนวโน้มดีน่ะเห็นมั้ยครับ”
“เอ่อ โอเค… ถ้านั่นทั้งหมด… ถ้าอย่างนั้นผมเดาว่ามันไม่เป็นไร?”
ผมจบที่การตอบตกลงหลังจากได้รับแรงกดดันจากสายตาตั้งใจสุดพยายามของโคโลเนลบรอดเวลล์ มีมิกับเอลม่าก็จบในการตกลงหลังจากสับสนเล็กน้อยโดยพฤติกรรมของเขา และดังนั้นเอง เราตันสินใจะทำเจ้าหน้าที่ไปเทียวชมกฤษณะหลังจากมืออาหาร
แค่ทำไมมันออกมาเป็นแบบนี้?
—————————————
อาหารค่ำที่เหลือดำเนินไปอย่างสงบสุข แล้วเราก็ได้รับรางวัลเป็นเงินจำนวน 1,000,000 อีเนลปฏิบัติการเที่ยวชมและถายรูปหมู่ก็ดำเนินไปโดยไม่มีปัญหาอะไร ผมเดาว่า เอ่อ มั้ง?
“ถ้าอย่างนั้นโครงมันซ่อนปืนใหญ่ลูกซองทั้งสองอย่างชาญฉลาด! ช่างเป็นการออกแบบอันกล้าหาญ……!”
“ระบบอาวุธเหล่านี้เป็นความล้ำสมัยอย่างยิ่งใหญ่ การวางโครงยานแบบนี้ไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน”
“แล้วก็ยังมีจำนวนทรัสเตอร์ควบคุมความสูงต่ำจำนวนมากวางอยู่รอบๆตัวถังด้วย มันดูเหมือนพวกมันใช้เจเนอเรเตอร์เอาต์พุตสูงมาก ความคล่องตัวโดยรวมของยานเพิ่มขึ้นอีกหลายเท่าคือผลลัพธ์ แต่มันรู้สึกเหมือนเป็นวิธีทำให้สำเร็จผลด้วยกำลังดิบๆ…… ยานนี้เป็นยูนิตทดลองเหรือ บางทีน่ะ?”
พูดตรงๆ มันค่อนข้างไม่สมจริงสักเท่าไห่เมื่อเป็นพยานผู้ชายอายุมากวิ่งไปทั่วอย่างตื่นเต้นไปทัวกฤษณะเหมือนแฟนพันธู์แท้ผู้บ้าคลั่งคู่กล้องโฮโลในมือระหว่างพึมพำศัพท์เฉพาะทางแบบผู้รู้มาก ผมแม้แต่รับปัญหาของการเปลี่ยนบรรยากาศโรงจอดไปสู่โหมดแรงโน้มถ่วงต่ำเพื่อที่คนนี้ถ่ายรูปจากด้านบนได้…… โคโลเนลบรอดเวลล์เป็นผู้ชื่นชอบยานต่อสู้ผู้บ้าคลั่งรู้สึกเหมือนเป็นการพูดน้อยไปกว่าความจริง คนนี้เป็นคนบ้าพวกยานอย่างแน่นอนที่สุด
ในท้ายที่สุด เขาถ่ายรูปโฮโลของผม มีมิกับเอลม่ากำลังยืนพร้อมกฤษณะเป็นฉากหลัง เขาแม้แต่ถ่ายรูปเดี่ยวผม
“อา ผมสามารถถ่ายรูปดีๆมากๆได้ ขอบคุณมาก ทุกๆคน”
เมื่อเห็นรอยยิ้มไร้พิษภัยแปะอยู่บนหน้าของคนที่เคยดูมืดมนๆก็ค่อนข้างไม่สมจริงด้วย
“……เขาเป็นคนแปลกจริงๆนะ ไม่ใช่เหรอ?”
“ชู่วว อย่าพูดมันดังๆ มีมิ”
“การตอบสสนองของพี่มันก็หยาบคายไปเยอะแล้วแหละ รู้มั้ย……”
อาหารค่ำนี้ทำให้ผมรับรู้ว่าค่อนข้างมีคนแปลกๆอยู่ในกองทัพอิมพีเรียลด้วยเหมือนกัน
แปลโดย: wayuwayu
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl
