ผมตื่นขึ้นมาควบคุมยานอวกาศที่แข็งแกร่งที่สุด ผมเลยเป็นทหารรับจ้างอวกาศ - ตอนที่ 161 เริ่มปฏิบัติการใน……
161 เริ่มปฏิบัติการใน……
12 – 16 นาที เล่ม 5
มันเป็นสองวันตั้งแต่การโทรนั้นกับผู้บัญชาการลูเทนเนนต์เซเรน่า แผนโจมตีสวนกับสิ่งมีชีวิตคริสตัลโดยกองทัพอิมพีเรียลผู้ประจำการอยู่ภายในระบบดาวอิซรุกส์ได้กำหนดออกมาแล้ว และทหารรับจ้างทั้งหมดผู้จะเข้าร่วมได้รับคำสั่งให้เตรียมตัวเริ่มปฏิบัติการใน 24 ชัวโมง ทหารรับจ้างส่วนใหญ่ตอบรับอย่างดีและโล่งใจว่าในที่สุดก็ได้หนีจากความน่าเบื่อทำนองเดี่ยวๆหลังจากอยู่รอพร้อมเป็นระยะเวลายืดออกไปยาวนาน
น่าตกใจ ไม่มีแม้แต่ทหารรับจ้างสักหนึ่งคนผู้ละเมิดสสัญญาและหนีออกจากปฏิบัติการ ผมคาดถึงว่าอย่างน้อยจำนวนหนึ่งของพวกเขาจะลังเลแล้วหนีไปจากความกลัวเสียชีวิตของตัวเองไป แต่ความคาดหวังของผมถูกทรยศอย่างงดงาม
“ถ้าพวกเขาจุกหางแล้ววิ่งหนีในสถานการณ์นี้ ฉันแน่ใจว่าพวกเขาจะมีเวลายากกว่าในการจะหาลงสัญญาอันประสบความสำเร็จได้ แทนที่จะจ่ายค่าชดเชยแพงๆแล้ววิ่งหนีอย่างน่าสมเพช พวกเขาส่วนใหญ่น่าจะกำลังคิดถึงการเข้าร่วมในปฏิบัติการแบบท่าทางครึ่งๆกลางๆแล้วให้ความสำคัญกับความปลอดภัยของพวกเขาเองเหนือทุกสิ่งอย่าง ถ้าพวกเขาสามารถจับได้ตั๋วถูกรางวัล พวกเขาจะแค่มาข้างหน้าแล้วรับส่วนแบ่งของที่ได้รับ”
“หืมม…… ถ้าอย่างนั้นนั่นหมายถึงเราจะเด่นอีกแล้วหือ”
“ฮ๋าา?”
สีหน้าเอลม่าดูเหมือนจะแสดงถึง ‘แค่อะไรที่คนนี้พูดมากันนี่?’ หรือบางอย่างแบบนั้น
“ฉันหมายถึงถ้าททหารรับจ้างที่เหลือค่อนข้างจะรั้งมือไม่มากก็น้อย หลังจากนี้ เราน่าจะเด่นเปล่งปลั่งเหมือนดั่งดารา มันเลี่ยงไม่ได้จริง”
แน่นอนสุดๆว่าผมไม่มีเจตนารั้งมือเหมือนพวกเขาที่เหลือ ดังนั้นนั่นน่าจะเป็นผลซึ่งเป็นไปได้ว่าจะออกมา หรือ ถ้ายานเล็กความเร็วสูงปฏิเสธในการก้าวมาข้างหน้าเพื่อล่อคริสตัลผู้คุ้มกันไป มันจะเป็นยานขนาดกลางหรือขนาดใหญ่ผู้จะออกมารับการโจมตีแทน แล้วอาจได้รับความสูญเสียมากเป็นผลลัพธ์ เมื่อนั่นเกิดขึ้น โอกาสชนะของเราจะลดลงอย่างมาก และยานเล็กอาจติดอยู่ในแถวกลางดงวงศัตรูไปไหนไม่ได้เป็นผลตามมา
“นั่นทำไมฉันขอโทษ แต่ฉันต้องก้าวขาขึ้นแล้วรับหน้าครั้งนี่”
“มันโอเค หนูเชื่อใจฮิโระซามะ”
“ฉันจะปล่อยไว้ให้การตัดสินของเธอ เธอไม่ใช่ผู้ชายพวกที่ชอบตายไปเปล่าๆ ถูกมั้ยล่ะ?”
“แน่นอน”
เพราะทั้งหมดผมไม่มีงานอดิเรกชอบถูกยิงตก การโจมตีไม่ใช้สมองและการเสียสละตัวเองมันโคตรไร้ค่า ผมจะแค่ทำงานให้ดีๆตราบใดที่ผมรักษาตัวเองไว้ไม่ให้เสียสิ้นชีวีวายได้
หน้าที่ของยานต่อสู้เล็กๆเร็วๆในการบุกโจมตีกับสิ่งมีชีวิตคริสตัลพื้นฐานแล้วเป็นผู้รับการโจมตีทั้งหมดด้วยการหลบหลีกเอา พวกเขาต้องดึงการเล็งโจมตีมาจากศัตรูเพื่อเลี่ยงไม่ให้พวกมันไปไล่ตามยานกลางกับใหญ่ในแนวหลังผู้ทำหน้าที่สร้างความเสียหายต่อวินาทีสูงที่สุด ความเสี่ยงนั้นค่อนข้างสูง แต่ผมชินกับงานมานานแล้ว ผมจะแค่ต้องระวังไม่ให้ถูกต้อนจนมุมและถูกขยี้โดยจำนวนศัตรู จับตามองสถานการณ์ของสนามรบ ปลดปล่อยนรกออกไป แล้วจากนั้นวิ่งหนีเต็มสุดความเร็วภายหลัง
คุณจะไม่เป็นไรแแม้ว่าอุปกรณ์อาวุธที่ติดมาของคุณส่วนใหญ่ประกอบไปด้วยปืนยิงเม็ดถั่วเบาๆตราบใดที่คุณมียานเร็วและคล่องตัวเพียงพอ ดังนั้นอีเวนต์การบุกโจมตีประเภทนี้จริงๆแล้วเหมาะสำหรับนูบ*ในเอสโอแอล แต่แน่นอนว่านูบส่วนใหญ่จะรีบตรงเข้าไปสู่ตำแหน่งห่วยแตกแล้วจบที่การถูกทำลาย
<วายุ: คนหัดเล่นเกมมือใหม่ยังไม่เก่ง>
“มันดูเหมือนโรงจอดบัวดำในที่สุดก็ว่างแล้ว เรากลับไปกันดีมั้ย?”
“ได้ โอเค มันจะดีที่สุดที่จะให้กฤษณะถูกดูแลก่อนเราออกตัวออกไป”
“หนูสงสัยว่าทีน่าจังกับวิสเกอร์จังทำอะไรอยู่? แต่เมย์ซังน่าจะสบายดีเหมือนเคยๆแหละเนาะ”
—————————————
“ยินดีต้อนรับกลับมานะ”
“ยินดีต้อนรับกลับมานะ ทุกๆคน”
“อ-อื้ม เรากลับมาแล้ว……”
พี่น้องช่าง ทีน่ากับวิสเกอร์ทั้งสองคนต้อนรับเราเมื่อเรากลับมาสู่บัวดำแต่พวกเธอดูค่อนข้าง… ย่ำแย่
“จริงๆแล้วพวกเธอได้นอนมั้ยเนี่ย?”
“เรานอนแล้ว เรารีบงีบๆกันไม่ว่าเมื่อไหร่ที่มันทิ้งงานไว้ให้กับบอทบำรุงรักษาได้น่ะ”
“ช่วงระยะไวๆระหว่างงานอันเราไม่ต้องดูแลพวกมันโดยตรงด้วยตัวเราเองน่ะนะ”
พวกเธอพูดอะไรแบบนั้นพร้อมรอยยิ้มไร้เรี่ยวแรงและพลังบนหน้าพวกเธอระหว่างมีถุงใต้ตาหนักๆใต้ตาพวกเธอ ตัดสินจากสภาพปัจจุบันของพวกเธอแล้ว พวกเธออาจไม่ได้นอนหลับพักผ่อนมากมายเลยสักนิดเดียว
หน้ากับชุดเอี๊ยมพวกเธอเปื้อนเปรอะเลอะน้ำมันกับสารอื่นซึ่งผมค่อนข้างดูไม่ออก
“นี่มันแย่แล้ว เฮ้พวกเธอ โยนพวกเธอนั้นเข้าไปในห้องน้ำเพื่อล้างพวกเธอแล้วจากนั้นให้พวกเธอไปนอน ช่วยฉันที่นี่ที”
“ค่ะ!”
“โรเจอร์”
หลังจากได้ยินการตอบของมีมิกับเอลม่า ผมแบกสองพี่น้องไว้ใต้แต่ละแขนแล้วพาพวกเธอไปสู่บริเวณอยู่อาศัยพร้อมมีมิและเอลม่าตามมาเป็นหาง
“เดี๋ยวก่อนนะ? ไม่ใช่ว่าเรายังต้องบำรุงรักษากฤษณะเหรอ?”
“ปล่อยนั่นไว้ทีหลังเลย เรายังมี 24 ชั่วโมงก่อนเราออกศึกและมันจะใช้อีก 60 ชั่วโมงในการไปถึงเป้าหมายของเรา เรามีเวลาเหลือเฟือสำหรับนั่น”
“อ-อืม เรายังไม่ได้อาบน้ำเป็นวันๆเลยนะ ดังนั้นกลิ่นเราน่าจะหยะ-หย่ะ…… อออุ่”
ผมยิงประเด็นทีน่าตกอย่างรวดเร็วเมื่อเธอพยายามเสนอตัวทำงานมากกว่านี้ แล้วกอดวิสเกอร์ให้แน่นขึ้นเพื่อเลี่ยงจิตเธอจากการเดินทางไร้จุดหมายขณะเธอดิ้นๆในแขนขงผม
พูดถึงแล้ว พวกเธอไม่ได้กลิ่นแย่ตรงข้ามกับวิสเกอร์ยืนยันมา แทนกลิ่นตัวหนักๆตึ้บๆพวกเธอทั้งสองมีกลิ่นน้ำมันและของอย่างอื่น ผมอาจสามารถได้กลิ่นตัวพวกเธอถ้าผมเปิดชุดเอี๊ยมพวกเธอแล้วแนบหน้าสู่หน้าอกพวกเธอหรืออะไรบางอย่าง แต่ผมไร้ซึ่งเจตนาดำเนินการกระทำการกระทำอนาจารระดับสูงเช่นนั้น ไม่มีทาง และไม่มีคิดว่าทำอย่างไร
เมื่อเรามาถึงห้องน้ำ ผมโยนทั้งสองคนเข้าไปข้างในห้องอาบน้ำแล้วบอกมีมิกับเอลม่าให้ช่วยพวกเธอล้างตัวแล้วพาพวกเธอไปนอนหลังจากนั้น จากนั้นตัวผมเองมุ่งหน้าไปสู่ห้องนักบิน
“ยินดีต้อนรับกลับมาค่ะ นายท่าน”
“จ้า ฉันกละ– โว่ว!?”
ทันทีเมื่อผมเข้าไปในห้องนักบิน เมย์พุ่งมาด้วยความเร็วสูงส่งมหาศาลแล้วโผกอดผมแน่นๆ สินทรัพย์หน้าอกเธอนุ่มนิ่มมากๆแล้วรู้สึกยิ่งใหญ่อย่างยิ่งยวดที่สุดเลย แต่ผมยังรู้สึกว่าผมจะไม่สามารถงัดตัวออกไปจากอ้อมกอดเธอได้แม้ว่าผมพยายาม แค่เธอทำมันอย่างไรกัน ผมสงสัย
“เมย์?”
“มันเป็น 149 ชั่วโมงไปแล้วตั้งแต่หนูเห็นท่านครั้งสุดท้าย นายท่าน แค่อีกนิดค่ะ”
“อ-โอเค”
ผมเดาว่าผมควรแค่ให้เธอกอดผม หรือ ผมจะกอดเธอกลับด้วยเหมือนกัน ในที่สุดเมย์ก็ปล่อยผมหลังจากห้านาทีหลังจากกอดกันอย่างมีไฟหลงไหล
“นั่นคือช่วงเวลาไม่เท่าไหร่ที่เต็มไปด้วยความสุขอันแท้จริง ขอบคุณค่ะ นายท่าน”
“ฉันดีใจที่เธอมีความสุขกับมันถ้าอย่างนั้น แต่ไม่ว่ายังไง อะไรเกิดขึ้นกับเธอเหรอ?”
“มีอะไรผิดแปลกไปกับการกระทำของหนูหรือ?”
เมย์เอียงหัวเธอพร้อมสีหน้าว่างเปล่าเหมือนเคยๆดั่งเธอสงสัยว่าผมสับสนเกี่ยวกับอะไร
“ไม่ เอ่อ ฉันแค่ตกใจโดยความสัมพันธ์ทางผิวหนังกระทันหัน”
“มาสเตอร์คะ ถ้าให้พูดมันให้เรียบง่าย หนูแค่เหงา”
เมย์คือเครื่องจักร แต่เธอมีสติปัญญากับความรู้สึกในฐานะแอนดรอยด์เอไอล้ำยุค ดังนั้นเมื่อเธอตกอยู่ในสถานการณ์ซึ่งเธอเจอนายท่านเธอไม่ได้เป็นเวลานานๆ เธอกลายเป็นเหงาและเครียด และต้องการความสัมพันธ์ทางร่างกายกับผมเพื่อผ่อนคลายความรู้สึกเหล่านั้น อย่างนั้นหรือ?
“รับทราบ ฉันจะทำเต็มทีเพื่อไม่ปล่อยให้สถานการณ์แบบนี้เกิดอีกครั้ง”
“ขอบคุณค่ะ นายท่าน”
—————————————
“……เธอทำอะไรอยู่ล่ะเนี่ย?”
“ฉันกำลังฟังรายงานเกี่ยวกับเวลาซึ่งเราไม่ได้อยู่ในบัวดำ”
“ในท่านั้นเหรอ?”
“มีปัญหาเหรอ?”
สิบนาทีหลังจากผมพบกับเธอ เมย์กับผมเคลื่อนที่ไปห้องพักผ่อนด้วยกันแล้วเธอมอบหมอนตักให้ผมขณะเราทำให้กายพวกเราสบายๆบนโซฟา เธอลูบหัวผมอย่างเต็มไปด้วยความชอบพอขณะเธอมอบรายงานนเกี่ยวกับหกวันอันเราไม่อยู่บนบัวดำให้ผม
เอลม่ากับมีมิเพิ่งมาจากการดูแลพี่น้องช่างแต่มองผมด้วยสีหน้าขัดแย้งในใจเมื่อพวกเธอเห็นสถานการณ์ปัจจุบันของผม แต่การดูแลรักษาสภาพจิตใจกับอารมณ์ของลูกเรือก็เป็นส่วนหนึ่งของหน้าที่กัปตันด้วย ดังนั้นผมไม่ได้ทำอะไรให้ต้องรู้สึกผิด มั้ง
“ฉันรู้ว่าพวกเธอจะพยายามพูดอะไร แต่พวกเธอแค่ปล่อยฉันไปครั้งนี้ได้ไหม? มีเหตุผลดีๆจริงๆสำหรับนี่”
“หนูไม่เข้าใจ แต่โอเค”
“แต่ยังไงซะ ฉันไม่ได้สนจริงๆหรอก……”
มีมินั่งลงต่อจากเมย์ระหว่างเอลม่าเว้นระยะห่างออกไป เมย์มอบรายงานของเธอต่อ
“เราไม่ได้ได้ประสบพบเหตุการมีปัญหาเป็นพิเศษในหกวันอันผ่านมาเหล่านี้ เหล่าทหารรับจ้างบางคนตกใจเกี่ยวกับประโยชน์ที่เต็มเปี่ยมอัดแน่นอยู่ในสถานที่ซึ่งอยู่ภายในยานและพยายามสอบถามเกี่ยวกับรายละเอียดของพวกมัน พวกเขาไม่กี่คนมีท่าทางหยาบๆแข็งๆ หนูเลยดำเนินการทำให้พวกเขาใจเย็นโดยการใช้วิธีเกลี้ยกล่อมอย่างจริงจัง”
“เกลี้ยกล่อมอย่างจริงจัง หือ”
“ใช่ค่ะ”
มันไม่ใช่แค่ผม แต่ผมพนันว่ามีมิกับเอลม่าก็กำลังคิดว่าวิธีเกลี้ยกล่อมที่กล่าวมานั้นเป็นแบบ ‘แรงกาย’ มากกว่า ตัดสินจากสีหน้าพวกเธอ ผมไม่ควรจะพลาด แค่มาภาวนากันว่าทหารรับจ้างผู้ถูก ‘ทำให้สงบ’ ไม่ได้รับแผลทางใจอันไม่มีวันหายไปกับตัวตนอันถูกรู้จักในฐานะ ‘เมด’
ผมจบกับการอยู่เป็นเพื่อนเมย์ทั้งวัน ใช่ ทั้งวัน
ขอโทษที่ไม่ได้ขยายความพวกคุณ แต่คุณรู้ว่าผมพูดไปถึงไหน ใช่ไหม?
ผมสามารถตื่นสี่ชั่วโมงก่อนปฏิบัติการเริ่ม ผมอยู่ข้างในห้องในบัวดำ ผมไม่เห็นเมย์อยู่ที่ไหนเลย ถ้าอย่างนั้นเธอน่าจะมุ่งหน้าเข้าไปในห้องนักบินหรือห้องกินข้าวแล้ว ในท้ายที่สุด มันดูเหมือนผมสามารถผ่อนคลายความเครียดเมย์ได้สำเร็จ ผมต้องระวังมากกว่านี้ที่ไม่ให้อะไรแบบนี้เกิดขึ้นอีกครั้ง ผมหมายถึง จริงๆจังๆ
ผมเอาชนะเธอผู้ไม่เหนื่อยไม่ว่าอย่างไรไม่ได้เลย……
“เป็นอะไรมั้ย? มันแค่อีกนิดเดียวก่อนปฏิบัติการเริ่มนะรู้มั้ย?”
“ฉันสบายดี ฉันจะได้พลังงานกลับมาหลังจากกินสักนิดและพักสักหน่อย”
ผมกินข้าวเช้าซึ่งประกอบไปด้วยไส้กรอกและน้ำผลไม้สีเขียวสารอาหารสูงขณะเอลม่ามอบสายตาตั้งใจแสดงการดูถูก
ถ้าไส้กรอกถูกเปลี่ยนยางหลอดสารอาหารเหลวๆ นี่จะเป็นตัวอย่างของจานอาหารสังคมเสื่อมโทรมจากอนาคตหลังโลกแตกได้เลย
“แล้วทีน่ากับวิสเกอร์ล่ะ?”
“พวกเธอตื่นมาสักพักแล้วล่ะ ตอนนี้พวกเธอมีความสุขกับการดูแลกฤษณะ มีมิก็มุ่งหน้าไปที่โรงจอดแล้วพูดว่าเธออยากตรวจซัปพลายครั้งสุดท้าย”
“เข้าใจแล้ว ฉันว่าฉันจะไปดูว่าพวกเธอสบายดีมั้ยที่หลังหลังจากกินข้าวเสร็จ”
“ได้โปรดทำแบบนั้น เพราะทั้งหมดมันดูเหมือนพวกเธอกดดันตัวเองมากครั้งนี้ พวกเธออยู่ในสภาพแย่จัดเลยเมื่อวานรู้มั้ย? พวกเธอสลบหลับไหลทันทีเมื่อพวกเธอถูกยัดลงอ่างอาบน้ำ ฉันกับมีมิดูแลการล้างตัวพวกเธอทั้งสองแล้วเข้าไปลงอ่างด้วยกับพวกเธอในท้ายที่สุด”
“นั่นฟังดูค่อนข้างแย่นะ ฉันดีใจที่เธอดูแลพวกเธอนั้นนะ”
ผมพยายามจินตนาการภาพพี่น้องช่างอาบน้ำด้วยกันกับมีมิและเอลม่า ผมค่อนข้างอยากจะเห็นด้วยตัวเอง ดั่งเธออ่านใจผมได้ เอลม่ารีบจิกเล็บหยิกต้นขาผม
โอ้ย
“นายมันไม่มีความรู้สึกจริงจังเอาสักนิดเลยนะหือ…… แล้วเรากำลังจะออกอวกาศสู่สนามรบอันเสี่ยงตายด้วยสิเนี่ย”
“มันเพราะฉันไม่ได้รู้สึกอันตรายเป็นพิเศษ”
พิจารณาขนาดปัจจุบันของกองกำลังอิมพีเรียลผู้เข้าร่วมในการโจมตี ผมไม่ได้รู้สึกว่าเราจะแพ้จริงๆ
กองกำลังรวมซึ่งกำลังมุ่งหน้าออกไปครั้งนี้ประกอบไปด้วย แบ็ตเทิลชิป 6 ลำ ครูซเซอร์หนัก 20 ลำ ยานพิฆาต 25 ลำ และคอร์เวต 42 ลำ แต่พูดตรงๆ พวกเขาแม้แต่ต้องการเราเหล่าทหารรับจ้างไหม? แต่มันไม่ได้คาดไม่ถึง
เมื่อกองทัพอิมพีเรียลเอาจริง คุณรู้สึกถึงความทรพลังอันกับเจตนารับชัยชนะของพวกเขาอย่างท่วมท้นจริงๆ แม้ว่าเรารวมกองยานสอดแนมที่ 1 ถึง ที่ 4 ผู้ถูกส่งออกไปทำงานก่อน กองกำลังปัจจุบันนนี้ยังแข็งแกร่งกว่าประมาณห้าเท่า และครั้งนี้ เรารู้ตำแหน่งของศัตรูตรงๆแน่นอนแล้ว ดังนั้นไม่มีความจำเป็นต้องกระจายกองกำลังแบ่งกันนออกไป เราอิสระกับการส่งการโจมตีสวน
พูดอีกอย่าง เทียบกับกองยานที่ 3 กับ ที่ 4 ผู้ได้รับความเสียหายหลักๆไม่กี่วันย้อนกลับไป เราจะพุ่งเข้าตีด้วยอำนาจการยิงรวมอย่างน้อยสามเท่ามากกว่าเดิม
นั่นไม่ได้นับเหล่าทหารรับจ้างรวมไปด้วย
จากสัญชาตญาณของผมอันฝึกวิชามาจากปีๆของการเล่นเอสโอแอล นี่ใกล้กับจำนวนกองกำลังอันมากเกินไป
ตราบที่เราดำเนินการใช้แผนถูกต้องโดยไม่มีอุปสรรค์ได้ แม้แต่กองยานสอดแนมผู้ถูกส่งไปทำงานไม่กี่วันก่อนจะก็จะสามารถทำการโจมตีสวนนี้กลับไปได้เอง
“และนั่นก็เป็นอย่างนั้นแหละ”
“เข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้นเธอมีพื้นฐานสำหรับความมั่นใจของเธอหือ”
“นั่นถูกต้อง เรายังลดการป้องกันลงไม่ได้เพราะมีศัตรูเยอะมากมาย แต่เมื่อเรากวาดล้างคริสตัลผู้คุ้มกัน อำนาจการยิงรวมกันอันท่วมท้นของแบ็ตเทิลชิป ครูซเซอร์ และยานพิฆาตจะสามารถขยี้คริสตัลแม่ด้วยความพยายามนิดๆหน่อยๆ”
พูดอีกอย่าง ถ้าเราเหล่าทหารรับจ้างกับเหล่าคอร์เวตอิมพีเรียลทำงานเราอย่างถูกต้องแล้วนำคริสตัลผู้คุ้มกันไปไกลๆ แบ็ตเทิลชิป ครูซเซอร์ และยานพิฆาตของกองทัพอิมพีเรียลจะเก็บกวาดทุกอย่างเกลี้ยงเกลาให้พวกเรา
หลังจากนั้น เราจะแค่ต้องรับมือกับสิ่งมีชีวิตคริสตัลเล็กซึ่งถูกพ่นออกมาโดยคริสตัลแม่แล้วเราก็จะเสร็จงาน
“ถ้าอย่านั้นนายกำลังพูดว่าแม้บางอย่างคาดไม่ถึงเกิดขึ้น การต่อสู้จะจบเมื่อกองกำลังอิมพีเรียลทำการเดินแผนหือ”
แม้ว่าด้วยความสูญเสียเกิดขึ้นเยอะ มันพูดไม่ได้ว่าปฏิบัติการสอดแนมไม่กี่วันก่อนเป็นความล้มเหลวอย่างสิ้นเชิง
แน่นอนเราได้รับผู้เสียชีวิตเยอะ แต่เราก็สามารถได้รับความสำเร็จในเป้าหมายของเราในการเน้นจุดฐานของศัตรู
มีความสำเร็จใหญ่ที่นำพาข้อมูลสำคัญเช่นนี้กลับมาสำเร็จ
“พูดอีกอย่าง ไม่มีความจำเป็นนต้องกังวล แต่เราลดการป้องกันเราลงไม่ได้ ถูกป่าว? เหมือนเดิมๆ เหมือนเคยๆ สิถ้าอย่างนั้น”
“่นั่นถูกต้อง”
เอลม่ายิ้มเมมื่อเธอเห็นผมยักไหล่อย่างไร้กังวล
ยังมีอีกสี่ชั่วจนกว่าปฏิบัติการเริ่ม
แปลโดย: wayuwayu
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl
