ผมตื่นขึ้นมาควบคุมยานอวกาศที่แข็งแกร่งที่สุด ผมเลยเป็นทหารรับจ้างอวกาศ - ตอนที่ 164 ศึกกวาดล้างให้สิ้นซากเริ่ม

164 ศึกกวาดล้างให้สิ้นซากเริ่ม

12 – 15 นาที

หลังจากเติมซัปพลายและตรวจสอบบำรุงรักษาอย่างรวดเร็ว เราออกตัวจากบัวดำพลันแล้วเพื่อสร้างทีว่าให้เหล่ายากทหารรับจ้างอื่นอันมาเพื่อการบำรุงรักษาและซ่อมแซม

“ผู้บัญชาการลูเทนเนนต์เซเรน่าพูดว่าความเสียหายที่พวกเขาได้รับนั้นเล็กน้อย แต่มันนดูเหมือนยังมียานได้รับความเสียหายเยอะอยู่”

จอหลักของกฤษณะแสดงให้เห็นถึงเหล่ายานทหารรับจ้างอื่นผู้ตัวถังถูกขูดและมีบางส่วนกลายเป็นคริสตัล

“พวกเขาน่าจะกินโจมตีพุ่งกะแทกเต็มตัวสักไม่ทีก็สองทีจากสิ่งมีชีวิตคริสตัลประเภทเล็ก พวกมันไม่มีอยู่มากมายเมื่อเป็นเกี่ยวกับระยะอำนนาจการยิง แต่โจมตีพุ่งกระแทกของของมันไม่ใช่อะไรที่จะยักไหล่ใส่ได้ การพุ่งเหล่านั้นค่อนข้างอันตรายเพราะพวกมันจะสามารถททำให้โล่ระดับทั่วไปดับลงด้วยแต่ก้าโจมตีแม่นๆสองทีสามที”

ปรกติแล้ว โล่พลังงานของยานอวกาศอันดั้งเดิมแล้วพัฒนามาเพื่อป้องกันตัวถังยานจากการปะทะเศษขยะระหว่างออกไปนอกอวกาศ มันยังค่อนข้างต้านทานกับการกระแทกทางกายภาพ อย่างไรก็ตาม โจมตีพุ่งกระแทกจากสิ่งมีชีวิตคริสคตัลทำลายผ่านมันอย่างง่ายๆได้ ผมเฝ้าสังเกตเห็นว่าปลายของตัวสว่างขึ้นเป็นพิเศษเมื่อมันพุ่งตัวเองออกไปโจมตี ดังนั้นผมสงสัยว่ามีกลไกไม่รู้จักบางแบบกับมันหรือไม่ ผมจะไม่รู้จริงๆเพราะไม่มีคำอธิบายละเอียดสำหรับมันในเอสโอเอล ผมสงสัยว่าพวกมันใช้หลักการเดียวกับกับลูกปรายอันถูกปลดปล่อยโดยปืนใหญ่เลเซอร์เพื่อเจาะโล่ไหม

พูดถึงแล้ว ความสามารถเจาะทะลุโล่ของกระสุนปืนใหญ่ลูกซองจะลดลงไปอย่างมากเมื่อยิงจากระยะนอกเหนือระยะใกล้ ถ้าคุณยิงกระสุนปืนใหญ่ลูกซองจากระยะไกล ผู้เล่นคนอื่นจะแค่เหยียดหยามคุณระหว่างพูดอะไรอย่าง ‘ยาดีดอยู่หรือแก? กระสุนเหล่านั้นมันกระสุนปืนใหญ่ยิงกระสุน!’ และดำเนินการต่อไปสู่การยักไหล่ใส่การโจมตีไปอย่างมีความสุข

“แต่พี่สามารถหลบมันได้นี่ ฮิโระซามะ”

“ความเร็วการพุ่งเข้าชนมันดีพอสมควร แต่พวกมันห่วยแตกเมื่อทำการหันเร็วๆ พี่จะไม่เป็นไรตราบใดที่พี่ให้ความสนใจ”

แต่มันจะอันตรายถ้าพวกมันโจมตีจากหลายทิศทางทั้หมดทีเดียว แม้แต่กับผม อืม ณ จุดนั้น ไม่มีทางเลือกนอกจากตีตัวออกจากการล้อมมัน ถ้าโล่ดับในสถานการณ์แบบนั้น ไม่มีทางว่าตัวถังจะทนไหว พูดถึงแล้ว การสึกกร่อนของเกราะในเอสโอแอลถูกนำมาใช้จริงผ่านความเสียหายต่อเนื่องตามเวลาและบทลงโทษเกิดกับการป้องกันทางกายภาพ มันถูกกำหนดไว้อย่างนั้นว่าชิ้นส่วนอันกลายเป็นคริสตัลจะเปราะๆกรอบๆและอ่อนแอ

ขณะเราคุยเกี่ยวกับลักษณะของสิ่งมีชีวิตคริสตัล มีการโทรเรียกเข้ามา

『นี่ผู้บัญชาารกองยานกวาดล้างสิ่งมีชีวิตคริสตัล กิล โฟล์คส์』

การสื่อสารบริเวณกว้างจากผู้บัญชาการกองยานทั้งหมด มันน่าจะเป็นบรรยายสรุปสุดท้ายก่อนเริ่มปฏิบัติการหลัก

『การเติมซัปพลายยานและขั้นตอนบำรุงรักษาแบบน้อยที่สุดจะสำเร็จในอีก 15 นาที เมื่อสำเร็จ เราจะมุ่งตรงออกไปเพื่อปราบสิ่งมีชีวิตคริสตัลประเภทใหญ่สุดยอดนามชั่วคราวว่าคริสตัลแม่ซึ่งสร้างรังอยู่ที่เซกเตอร์อัลฟ่าของของระบบดาวเจรอม』

แผนที่3มิติบริเวณกว้างซึ่งจำลองทั้งสนามรบถูกแสดงขึ้นบนจอหลัก

『ปฏิบัติการปราบคริสตัลแม่หลักๆแล้วจะทำด้วยระดมยิงระเบิดระยะไกล แม้ว่ายังมีศัตรูมากมาย พวกมันไม่ได้ครอบครองความสามารถอันเท่าเทียมได้กับโล่พลังงาน ดังนั้นการป้องกันของมันพื้นฐานนั้นอ่อนแอ เพิ่มเติมจากระยะการยิงสั้น และมันจะเป็นไปไม่ได้สำหรับพวกมันในการสร้างการตอบโต้แบบมีความหมายกับระดมยิงระเบิดระยะไกลจากยานประจันบานและยานลาดตระเวน』

<วายุ: เปลี่ยนจากแบ็ตเทิลชิปกับครูซเซอร์>

ภาพจำลองของกองยานอิมพีเรียกค่อยๆขี้จำนวนศัตรูลงผ่านระดมยิงระเบิดระไกลมากมายถูกแสดงอยู่บนแผนทที่3มิติ

『อย่างไรก็ตาม มันยังคงเป็นความเป็นจริงที่ว่าศัตรูนั้นมีจำนวนมากมายมาก ดังนั้นความเป็นไปได้ที่พวกมันเข้าประชิดยานเราได้ยังคงค่อนข้างสูง ยานเล็กด้วยกันกับยานพิฆาตอิมพีเรียลจะรับผิดชอบเข้าสกัดกั้นกองกำลังศัตรูที่สามารถหนีระดมยิงระเบิด』

“คิดยังไงเกี่ยวกับนั่นเหรอ?”

“ยังไงซะ ไม่ใช่มันค่อนข้างมีเหตุผลเหรอ? อย่างน้อยที่สุดมันคือแผนอันคิดมาอย่างระวังด้วยความเข้าใจคุณลักษณะของศัตรูอย่างถูกต้อง จำนวนรวมของศัตรูควรถูกกำหนดถึงจุดนึงแล้ว ดังนั้นแผนที่ถูกร่างขึ้นมาโดยมีข้อมูลนั้นเป็นพื้นฐาน”

ผมไม่คิดจริงๆว่ากองทัพจะเข้าปะทะกับการต่อสู้ส่งเดช เพราะทั้งหมดพวกเขาคือมือฉมังเมื่อเป็นเรื่องการเข้าปะทะขนาดใหญ่

วิธีการทำงานเคยๆของเขาคือรวบรวมข้อมูลให้มาเพียงพอ วิเคราะห์มัน และจากนั้นคิดแผนอันมีโอกาสสำเร็จสูงอย่างระวัง ถ้าพวกเขาคิดว่าเราจะสามารถเอาชนะการเข้าปะทะนี้ได้ เราน่าจะชนะ ยกเว้นว่ามีปัจจัยไม่คาดฝันบางอย่าง พื้นฐานแล้วโอกาสชนะของเราไม่หวั่นไหว บางคนตั้งสภาพแวดล้อมขึ้นด้วยคริสตัลร้องเพลงในกลางกองยานคือตัวอย่างที่ดีถึงปัจจัยไม่คาดฝัน แต่ไม่มีทางว่านั่นจะเกิดขี้นที่นี่

“ถ้าฮิโระพูดอย่างนั้น ถ้าอย่างนั้นฉันเดาว่ามันจะไม่เป็นไร เราจะพุ่งหน้าลงในนกลางดงวงศัตรูอีกทีหลังนี้มั้ย?”

“นั่นขึ้นอยู่กับสถานการณ์์ ถ้าการพุ่งเข้าใส่จะส่งผลลัพธออกมาเป็นเราเข้าไปขวางเส้นทางการยิงพวกเดียวกัน มันจะดีกว่าที่จะอยู่หลังๆแล้วมีสมาธิกับการป้องกันกองยานที่หลือแทน กับคริสตัลแม่ แม้แต่อำนาจการยิงของกฤษณะจะขาดไป”

ยังมีโอกาสทำมันตกถ้าผมสามารถเข้าใกล้แล้วกระแทกตอร์ปิโดปฏิกิริยาตอบสนองต่อต้านยานบนแกนมัน แต่แทนการดำเนินการทำผาดโผนอันตรายเช่นนั้น มันจะดีว่าที่จะรอข้างหลังอย่kงเชื่อฟ้งแล้วพึ่งพากับระดมยิงระเบิดระยะไกลของพวกเดียวกันเรา

เราน่าจะไม่มีโอกาสเดินหน้าก้าวเท้าภาคภูมิใจอะไรแบบนั้นของเราในครั้งนี้

“ในศึกต่อไป เราจะมีอิสระเลือกรับตำแหน่งได้เปรียบไม่เหมือนเมืjอแรกๆเราเริ่มออกมาจากไฮเปอร์เลน มันจะไม่เป็นการต่อสู้อยู่ฝ่ายเดียวเหรอถ้าอย่างนั้น”

ในเอสโอแอล สนามรบในอีเวนต์บุกโจมตีถูกปรับมาตลอดเพื่อเสนอความรู้สึกดีๆของความตึงตื่นเต้นและท้าทายให้ผู้เล่น แต่นี่คือโลกแห่งความเป็นจริง ไม่จำเป็นต้องจงใจเลือกตำแหน่งเสียเปรียบสำหรับความตื่นเต้นราคาถูก มันจะดีที่สุดที่จะขยี้ศัตรูอยู่ฝ่ายเดียวโดยการซ้อมมันให้น่วมจากระยะไกล

“ถ้าอย่างนั้นนั่นหมายถึงการต่อสู้กับเราแค่มองดูจากระยะไกลเหรอ ฮิโระซามะ?”

“น่าจะแหละ”

—————————————

ประมาณ 30 นาทีหลังจากนั้น กองยานเลิกใช้งานเอฟทีแอลไดรฟ์และเข้าสู่ตำแหน่งยิง

“อุว้า…… มันขนาดยักษ์เลย”

“มันจริง”

“ฉันคิดว่าจริงๆแล้วมันเทียบได้กับดาวเคราะห์เล็กเลยนะ”

ในที่สุดเราก็เห็นคริสตัลแม่จากระไกลแล้วมอบความประทับใจออกมา ผมเฝ้าดูการเคลื่อนไหวของสิ่งมีชีวิตคริสตัลที่เหลือผ่านเซ็นเซอร์บัวดำ  และประเภทเล็กกับคริสตัลผู้คุ้มกันจริงๆแล้วเริ่มมุ่งหน้ามาทิศทางของกองยาน

พวกมันต้องตรวจจับเราแล้วแม้ว่าจากระยะนี้

『ยานทุกลำ ดำเนินการระดมยิงระเบิด!』

พร้อมคำสั่งผู้บัญชาการกองยาน เหล่ายานอิมพีเรียลเริ่มระดมยิงระยะไกล ปืนใหญ่เลเซอร์ลำกล้องใหญ่มากเป็นร้อยๆยิงแล้วจมสิ่มีชีวิตคริสตัลซึ่งกำลังเข้ามาด้วยลำแสงทำลายล้างตกเป็นฝนกรรโชก เราเป็นพยานได้เห็นฝูงสิ่งมีชีวิตคริสตัลใหญ่จำนวนมากๆปลดปล่อยแสงสว่างขึ้นอย่างแรงกล้าก่อนระเบิดในระยะห่างออกไป บัวดำก็ใช้งานอีเอ็มแอลลำกล้องใหญ่มากและยิง– เอ๋?

“เฮ้ เมย์*? ยิงพวกมันจากระยะนี้ได้จริงๆเหรอ?”

<วายุ: เปลี่ยนจาก May เป็น Mei>

『ใช่ค่ะ เพราะทั้งหมดศัตรูค่อนข้างมีจำนวนมากค่ะ』

ตามด้วยเสียหึ่งเบาๆ บัวดำยิงกระสุนเร่งความเร็วสุดยอดจากอีเอ็มแอลลำกล้องใหญ่มากบนหัวยาน ไม่แน่ใจว่ามันใช้กีวินาทีที่กระสุนจะโดนเป้าหมาย แต่เพราะเมย์คือหนึ่งผู้ยิงมัน ผมแน่ใจว่ากระสุนจะไม่เสียไปเปล่าๆ

“นั่นนาทึ่งมากๆเลยล่ะ เมย์ซัง พี่ยิงศัตรูจากระยะนี้ได้จริงๆ”

“ใช่ ทึ่งจริง เลเซอร์ก็เรื่องนึง แต่ยิงอะไรโดนด้วยอีเอ็มแอลจากระยะนี้ปรกติเป็นไปไม่ได้นะรู้ป่ะ”

แม้ว่าความเร็วกระสุนบินของอีเอ็มแอลเร็วกว่าปืนใหญ่หลายลำกล้อง*หรือปืนใหญ่ยิงกระสุนหลายเท่า <วายุ: เปลี่ยนจากมัลติแคนน่อน> มันยังไม่เทียบกับความเร็วกระสุนเลเซอร์ซึ่งพื้นฐานแล้วยิงออกไป ณ ความเร็วแสง เพราะเราอยู่ในอวกาศนอกที่ไม่มีบรรยากาศหรือได้รับอิทธิพลจากแรงโน้มถ่วงจากดาวเคราะห์ คุณไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับการยิงเลเซอร์ถูกลดกำลังและเสียพลัง แต่ยังมีโอกาสที่พวกมันจะเปลี่ยนวิธีโค้ง คุณไม่จำเป็นต้องสนใจจริงๆเกี่ยวกับปัจจัยนี่มากในการต่อสู้ระยะใกล้ที่ปรกติแล้วเหล่ายานเล็กเข้าปะทะไร้การยั้งมือกับการบินต่อสู้ แต่ระหว่างระดมยิงระเบิดระยะไกล คุณต้องให้ความสนใจจริงๆ เพราะการเบี่ยงเบนเพียงเล็กน้อยมีผลยิ่งใหญ่กับการบินกระสุนเลเซอร์ เอ่อ จุดเข้ากระแทก หรือบางอย่าง ไม่ว่าอย่างไร มันเป็นจุด ณ การบินกระสุนจะไปโดน

“ฉันสงสัยว่าต้องขอบคุณเอไออิสระล้ำหน้ากับสมรรถนะของสมองโพซิตรอนไหม? พวก ฉันล่ะตกใจกับการที่เอ็มไพร์เก่าไม่ได้โดนทำลายส่วนส่วนใหญ่มากเมื่อพวกเขาโดนคู่ต่อสู้เหมือนเมย์”

“นั่นถูกเลยล่ะ”

“อา ใช่ นายพูดมีประเด็นอยู่”

มีมิพยักหน้าในความเห็นด้วยอย่างเชื่อฟังระหว่าเอลม่าดูเหมือนไม่เต็มใจนิดหน่อยด้วยเหตุผลบางอย่าง ถ้าอย่างนั้น ผมถูกไหมที่กำลังคิดว่าพวกเขาไม่สามารถเลี่ยงการถูกทำลายได้จริงๆ แต่ถูกอนุญาตให้รอดชีวิตแทนจริงๆ? ผมคิดว่ามีโอกาสดีว่าผมถูก

ระหว่างผมครุ่นคิดอะไรแบบนั้น เหล่ายานอิมพีเรียลด้วยกันกับเหล่ายานทหารรับจ้างบางลำระดมยิงชุดของพวกเขาหนักๆ แล้วจำนวนขอคริสตัลผู้คุ้มกันก็ลดลง อย่างไรก็ตาม มันดูเหมือนว่าประเภทขนาดเล็กสามารถผ่านระดมยิงระเบิดช้าๆเรื่อยๆ

“แทนคริสตัลผู้คุ้มกัน มันดูเหมือนประเภทเล็กคือหนึ่งว่าจะมีปัญหาทีหลัง”

“เราจะออกไปตอนนี้มั้ย?”

“ใช่ พวกมันน่าจะเข้าปะทะกับคอร์เวตและยานพิฆาตอีกไม่่นาน ดังงั้นเรามุ่งหน้าออกไปด้วยดีกว่า

“หนูจะติดต่อเมย์ซัง”

ขณะมีมิติดต่อเมย์เพื่อให้ข้อมูลการตัดสินใจของเรากับเธอ ผมเร่งเครื่องขับดัน*และมุ่งหน้าไปเพื่อเข้าร่วมทีมสกัดกันอันประกอบไปด้วยคอร์เวต ยานทหารรับจ้างลำเล็ก และยานพิฆาต

<วายุ: เปลี่ยนจากทรัสเตอร์>

 『โอ้ นั่นนักบินอันดับหนึ่งพร้อมเหรียญจูโจมปีกดาบเงินนี่เอง』   

 『นายได้รับความสำเร็จมากพอแล้วนี่ ถูกป่ะ? ปล่อยให้เราไว้บ้างไม่ได้เหรอ พวก?』   

 “เอาน่าพวก ไม่ใช่มันคือแนวของทหารรับจ้างที่จะหาเงินมากเท่าที่ทำได้ ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่ทำได้เหรอไง? มันไม่เหมือนฉันหรอกที่จะไปอยู่ดีๆและสบายๆข้างหลัง”

 『เออ ใช่ แน่นอนนายไม่ชอบอยู่หลังๆ ถูก』   

 『หรือ ไม่ใช่เขาพุ่งหน้าเข้าหาทุกเวลาเลยเหรอไงวะ? แม้กลายเป็นบ้ายังมีขีดจำกัดนะ พี่ชาย』   

 『ฉันล่ะรู้สึกแย่กับสาวๆดีๆที่อยู่กับเขาเลย ช่างน่าสงสาร』   

 『เฮ้ สาวๆ ทิ้งเจ้าคนบ้าๆแล้วมากับฉันแทนดีมั้ยครับ?』   

 『เฮ้ อย่าทำตัวเด่นแซงเพื่อนบนเราที่เหลือดิ และนอกจากนั้น ฉันได้เงินมากกว่า–』   

“เฮ้ เจ้าบ้า แม่ไม่สั่งสอนนายหรือว่าอย่าได้มีวันพูดเกี่ยวกับการจะขโมยผู้หญิงของผู้ชายคนหนึ่งไปตรงหน้าเขา? ฉันจะฆาตกรรมเอานะเว้ยรู้ป่ะ”

『『เราขอโทษ!!!』』

ผมไม่ถือถ้ามันแค่ผมแค่พูดเล่นๆ แต่ล้อเล่นอะไรแบบนั้นมันไม่ผ่านจัดอย่างแน่นอนที่สุด

พวกเขาจะดูถูกผมถ้าผมไม่พูดอะไรสักอย่างหลังจากได้ยินทั้งหมดนั่น

“ผู้หญิงของผู้ชายคนหนึ่งเหรอ หือ?”

“เอ่ะเฮะเฮะ”

เมื่อผมได้ยินการตอบสนองของสองนาง ผมรับรู้ว่าจริวๆแล้วผมโพล่งบางอย่างพอกล้าๆอยู่ แต่มันสายไปแล้วกับการถอนคำพูด

“……”

“แหมๆ อย่ามาเขินเต็มตัวเพราะพูดบางอย่างออกไปแล้วซี่”

“พี่น่ารักมากๆเลย ฮิโระซามะ”

“เงียบก่อนเถอะ หนูทำพี่เสียสมาธิ เสี้ยวเวลาของความไม่ระวังถึงชีวิตได้นา”

“แต่ศัตรูเรายังอยู่ระยะไกลอยู่เลยน่า”

มันเป็นการโต้ประเด็นกลับอันผมตอบโต้ไม่ได้

ยังพอมีเวลาก่อนศึกสกัดกันเริ่มต้นขึ้น