ผมตื่นขึ้นมาควบคุมยานอวกาศที่แข็งแกร่งที่สุด ผมเลยเป็นทหารรับจ้างอวกาศ - ตอนที่ 165 ประสบการอันกองขึ้นมา
165 ประสบการอันกองขึ้นมา
11 – 14 นาที เล่ม 5
แสงเป็นลูกกลมๆนับไม่ถ้วนถูกยิงโดยยานขนาดยักษ์ส่องแสงใส่ความว่างเปล่าของอวกาศและสิ่งมีชีวิตคริสตัลจำนวนท่วมท้นซึ่งต้องรับมือ ก่อให้พวกมันเกิดเป็นแสงสว่างวาบอย่างสว่างมากในความตายอันเจ็บปวดรุนแรงขณะพวกมันระเบิดสู่ความว่างเปล้าไร้ทุกสิ่งอย่าง กระสุนบินมากยิ่งขึ้นถูกยิงออกจากตัวยเหล่ายานและทิ้งเส้นแสงในการปรากฏของพวกมันขณะเดียวกันก็ตกลงสู่ฝูงสิ่งมีชีวิตผลึกเป็นฝน ณ เวลาเมื่อมันโดนเป้าหมายของมัน พวกมันก่อให้เกิดไฟดวงกว้างสุดขีดขนาดยักษ์อันปะทุ ส่องแสงสว่างไสวความมืดมิดอันว่างเปล่ายิ่งกว่าเดิม
และในสุดท้ายเหล่ายานปลดปล่อยระดมชุดยิงตอร์ปิโดปฏิกิริยยาตอบสนองต่อต้านยานอันสิ่งมีชีวิตผลึกไม่มีวันหวังได้ว่าจะยืนทนได้
ผลลัพธ์ซึ่งกำลังออกมาเป็นความร้อนกับคลื่นกระแทกอันรุนแรงโดยธรรมชาติจากการระเบิดพร้อมกันของตอร์ปิโดปฏิกิริยาตอบสนองทำลายทั้งแนวหน้าของสิ่งมีชีวิตลผลึกจนสิ้นสู่ศูนย์
“ไม่ใช่พวกมันดูเหมือนทรงพลังกว่าตอร์ปิโดปฏิกิริยาตอบสนองที่กฤษณะใช้เหรอ?”
“มันต่างในจำนวนของวัตถุดิบระเบิดที่ใส่ไว้ข้างในมันไง ของพวกเขามีเยอะกว่าของเรา”
“เข้าใจแล้ว”
จริงๆสิ่งซึ่งอัดอยู่ในตอร์ปิโดปฏิกิริยาตอบสนองอันตรายมากกว่าระเบิดธรรมดา จรวดของพวกมันก็ใหญ่กว่าอีกด้วย ดังนั้นมันมีเหตุผลว่าทำไมพวกมันมีพลังอำนาจการทำลายล้างมากกว่าตอร์ปิโดที่กฤษณะมี
นี่ก็เป็นผลลัพธ์กับอาวุธเลเซอร์ด้วยเหมือนกันปืนใหญ่เลเซอร์ความใหญ่กระสุนสูงติดตั้งบนกฤษณะส่วนใหญ่เหมือนกันกับยานลาดตระเวนหนักอิมพีเรียล มันแค่ว่าหนึ่งที่ติดตั้งอยู่บนยานลาดตระเวนอิมพีเรียลมีลำกล้องใหญ่กว่าเมื่อเอามาเทียบกัน ดังนั้นระยะสูงสุดมากกว่าของกฤษณะ นี่ก็เป็นผลกับจรวดธรรมดาด้วย ไม่ว่าอย่างไร มีความต่างชัดเจนในอำนาจการยิง
“แม้อย่างนั้น พวกนั้นน่าจะผ่านได้หือ”
เอลม่าถอนหายใจขณะเธอจับตามองเรดาร์ อืม แน่นอน พวกมันเป็นเช่นนั้น เพราะทั้งหมดมีอะไรเหล่านั้นอยู่ข้างนอกเป็นหลายพัน มันจะเป็นไปไม่ได้กับการกวาดล้างพวกมันทั้งหมดด้วยแค่ชุดยิงทีสองที
มันช่วยไม่ได้
“นั่นพอแล้วกับการเป็นคนดู ไปกันเถอะ เธอๆ แรงขับของเครื่องสร้างพลังงาน* ตั้งสู่ระดับหรับต่อสู้”
<วายุ: จากเอาเอาต์พุตเจเนอเรเตอร์>
“อายอายเซอร์ อย่าเป๋เมื่อช่วงเวลาสำคัญจริงๆล่ะ โอเคป่าว?”
“แน่นอน”
และดังนั้น ศึกยาวและเหนื่อยสุดขีดเริ่มต้น
—————————————
『บัดซบเอ้ย! มีพวกมันมากเกินไป!』
『พวกมันกำลังมาจากข้างบน! ระวัง!』
『อร้าก! จอห์น เรย์ โดนจบไปแล้ว!』
ขณะผมฟังการคุยเร็วอย่างไม่ยั้งระหว่างเหล่าทหารับจ้างพวกผมก้องออกมาจากรสส.* ผมทำให้สิ่งมมีชีวิตผลึกประเภทเล็กตกทีละตัวตามๆกัน
<วายุ : ย่อจากระบบสื่อสาร>
แต่ละกระบอกของปืนใหญ่เลเซอร์หนักสี่กระบอกยิงแทงทะลุศัตรูต่างกัน และหนึ่งตัวมาตรงจากด้านหน้าถูกจัดการโดยปืนใหญ่ลูกซอง ผมหลบสิ่งมีชีวิตผลึกซึ่งโจมตีจุดบอดของผมต่อไป ผมให้เรดาร์สามมิติอยู่ในระยะสายตาตลอดเวลาต่อไปเพื่อเฝ้าดูตำแหน่งศัตรูอย่างต่อเนื่อง
มันคือหนึ่งพื้นฐานของบินต่อสู้ความเร็วสู.
『แค่ดูการเคลื่อนที่เหล่านั้นดิ เจ้าคนนี้มีลูกตาอยูหลังหัวหรือบางอย่างเหรอ?』
『ถ้าฉันมียานสมรรถนะสูงเหมือนนั่น อย่างงั้นแม้แต่ฉันก็ทำได้……』
『ไม่หรอก นั่นเป็นไปไม่ได้ นั่นไม่ได้แค่เนื่องจากคุณสมบัติยานอย่างเดียว พวก』
“พอมาคิดว่าฉันจะได้เป็นพยานเห็นบางคนสามารหลบการโจมตีพุ่งกระแทกไม่เลือกหน้าของสิ่งมีชีวิตผลึกนับไม่ถ้วนในการต่อสู้ระยะประชิดแสนวุ่นวายสับสนเหมือนนี่เลย จริงจังเลยนะถอดหมวกเคารพเลยล่ะ ฮิโระ”
“หนูสงสัยว่าความสามารถการรับรู้เชิงพื้นที่ของฮิโระซามะสูงเท่าไหร่?”
พวก มันไมใช่แค่จากรสส.แม้แต่คุณนายที่นั่งอยู่ด้วยกันในห้องนักบินกับผมกำลังอยู่ในการต่อสู้ ผมพูดได้อย่างเดียวว่าตัวผมปัจจุบันคือผลลัพธ์ของประสบการณ์ความพ่ายแพ้อันขมขื่นหลยาพันครั้งและระเบิดในเกมเป็นชั่วโมงๆของการซ้อมขับอันขมขื่น และผลลัพธ์ของนั่น ผมฝึกการรับรู้การต่อสู้ถึงที่สุดของขีดจำกัด การเคลื่อนที่ซึมซับลึกลงไปในกระดูกของผมแล้วแล้วกลายเป็นใกล้ๆกันกับความเป็นสัญชาตญาณ พูดอีกอย่างทักษะปัจจุบันของผมคือผลลัพธ์ของประสบการณ์กับความพยายามอันโคตรเยอะๆมากๆ
ผมหาเงินได้แล้วโดนระเบิดใส่เป็นชิ้น ผมหาเงินมากขึ้น ซื้อยานใหญ่ แล้วโดนระเบิดใส่เป็นชิ้นอีกครั้ง ผมขายยานเก่าเพื่อหาเงินให้พอซื้อการเปลี่ยนรุ่นให้ดีขึ้นแล้วใช้เงินที่เหลือเป็นเบาะรองสำหรับการซ่อมแซมในอนาคต ผมระเบิด ระเบิด และระเบิดยิ่งมากขึ้นไปอีก… ผมเคยได้ยินหลังจากนั้นว่าผมมีเวลาค่อนข้างง่ายกว่าผู้เล่นเอสโอแอลคนอื่น แต่ผมก็มีประสบการณ์น่าโมโหสุดขีดอยู่มากอยู่ ในความเป็นจริง พวกมันเกือบทำให้ผมอยาก– อึก แค่หยุดเถอะ ผมแค่จะรู้สึกหดหู่เมื่อกำลังคิดเกี่ยวกับมัน
ไม่ว่าอย่างไร ผมแค่คนธรรมดาผู้เกลียดความพ่ายแพ้แล้วไม่รู้จักว่าเมื่อไหร่ควรยอมแพ้
ดังน้นผมฝึกเหมือเป็นเป็นบ้า ผมหาแนวแผนการสำหรับตัวเองขึ้นมา ผมค้นหาทั้งกระทู้ออนไลน์ในประเทศและนอกประเทศ ดูวีดีโอในเกมจนถึงอีกนิดก็เป็นชั่วโมงตอนเช้าสำหรับอ้างอิง
และผลลัพธ์สำหรับงานผมคือผม ณ ตอนนี้
ผมไม่ได้คิดจริงๆว่าความพยายามจะมีประโยชน์กับผมในรูปแบบนี้ แต่ผมเดาว่าจบบริบูรณ์
“สถานการณ์การต่อสู้ปัจจุบันเป็นยังไง?”
ขณะผมมีสมาธิกับการดำเนินการเคลื่อนที่หลบหลีก ผมถามมีมิเกี่ยวกับสถานการณ์บนทั้งสนามรบบ
“สิ่งมีชีวิตคริสตัลประเภทเล็กยังพากันเทลงมาจากบริเวณอื่น แต่มันดูเหมือนผู้คุ้มกันแนวหลังยังสามารถยื้อพวกมันไว้ได้ 70% ของผลึก*ผู้คุ้มกันถูกกวาดล้างแล้ว ช่วงเวลาการกวาดล้างควรจะจบในไม่นาน”
<วายุ: เปลี่ยนจากคริสตัลเป็นผลึก(จากธรรมชาติ)>
“จำนวนยิ่งน้อย ยิ่งกวาดล้างเร็วขึ้น หือ”
ศัตรูน้อยลงหมายถึงเราเน้นยิงได้ง่ายดายมากกว่า
พูดอีกอย่าง มันค่เรื่องของเวลาเท่านั้นจนกว่าเราชนะศึกนี้
“แค่ต้องไปต่ออีกนิดเดียว”
ผมกังวลนิดหน่อยกับความจริงว่ากระสุนปืนใหญ่ลูกซองถูกใช้ไปแล้ว แต่ผมเดาว่ามันควรโอเคตราบใดที่ผมไมทำมันมากเกินไป แต่ถ้าผมกลายเป็นสบายๆเกินไป การเสียชีวิตของพวกเดียวกันเพิ่มขึ้นได้ ดังนั้นมันยากและวุ่นวายเล็กน้อยกับการหาสมดุลดีๆ
“ฮิโระซามะ! กลุ่มศัตรูใกล้เข้ามาจากกราบซ้ายยาน”
“โรเจอร์”
มีมิรายงานการอ่านซึ่งจับโดยเรดาร์ระยะไกลให้กับผมอย่างต่อเนื่อง มันดูเหมือนพวกมันกำลังเข้ามาสู่บริเวณรออบเราเพราะเราดันไปข้างหน้า ผมให้กฤษณะถอยหลังแล้วจับศัตรูได้ในสายตาผม
—————————————
“การกวาดล้างผลึกผู้คุ้มกันควรสำเร็จในไม่นาน”
“เดินทางสู่พิกัดที่วางแผนไว้ทันทีที่ช่วงเวลากวาดล้างสำเร็จ เริ่มล้อมเน้นโจมตีกับเป้าหมายหลักหลังจากนั้น”
“อายอาย แหม่มม”
ฉันตรวจสอบข้อมูลเชิงกลยุทธ์อันถูกส่งมาตามเวลาจริงโดยยานทั้งหมดในกองยานแล้วดูสถานการณ์บนทั้งสนามรบ ว่ากวาดล้างผลึกผู้คุ้มกันกำลังดำเนินไปอย่างราบลื่น และประเภทขนาดเล็กซึ่งสามารถลื่นอออกมาจากระดมยิงระเบิดอยู่ภายในความคาดหวัง บริเวณที่ ‘เขา’ ประจำการมีเล็ดรอดออกมาน้อยที่สุด ฉันชำเลืองจำนวนการฆ่าของเขา และแทนการจำกัดประเภทขนาดเล็กที่นั่นที่นั่เหมือนทหารรับจ้างพวกของเขา เขากำลังทำลายศัตรูด้วยความเร็วเทียบเท่าได้กับยานพิฆาตอิมพีเรียล
“ถ้าอย่างนั้น ‘เขา’ คือของจริงแท้ๆ ไม่ใช่หรือ?”
“ใช่ แน่นอนว่าเขาเป็นนั่น”
ฉันพยักหน้าเห็นด้วย มันแค่เป็นธรรมชาติเท่านั้นสำหรับทหารรับจ้างผู้ยังมีชีวิตอยู่ผู้สามารถรับเหรียญจู่โจมปีกดาบเงินเพื่อแสดงผลงานต้องนำเป็นตัวอย่างเช่นนี้
เขามามารถทำอย่างน้อยเท่านั้นได้ ไม่ไม่เช่นนั้นผู้คนอื่นๆจะสงสัยไม่แน่ใจเกี่ยวกับมาตรฐานของกองทัพอิมพีเรียล บันทึกการต่อสู้เขาจากครั้งนี้เมื่อเขามาถึง ระบบดาวอิซรุกส์จนถึงตอนนี้ถูกบันทึกแบบเก็บรักษาในฐานดาตากองทัพออิมพีเรียล
เขาควรพบว่ามันง่ายกว่าในการจะหางานได้ง่ายๆในอนาคตเพราะผลลัพธ์อย่างเป็นทางการแบบนี้คือเหมือนหมายวงไว้ชัดๆบนทักษะแท้จริงของเขาและงานนั้นก็รับประกันแล้วว่าได้แน่ อย่างไรก็ตาม เขาน่าจะเข้าไปเกี่ยวข้องกันอะไรมีปัญหามากขึ้นในอนาคต แต่นั่นคือหนึ่งในผลลัพธ์ซึ่งตามมากับชื่อเสียง
“ตอนนี้เราพูดได้หรือยังว่าเรากำลังเป็นพยานเห็นการกำลังขึ้นมาเรื่อยๆของททหารรับจ้างระดับทองคำขาว*?”
<วายุ: แพลทินัม ทองคำขาวจากธรรมชาติ ไม่ใช่ ทองขาว (white gold) ที่มนุษย์สร้าง>
“นั่นขึ้นอยู่กับสมาคมทหารรับจ้าง แต่ฉันคิดว่ามันเป็นไปได้มาก”
พวกเขาแน่นอนว่าจะใส่ความสนใจลงไปบนผู้ชายผู้สามารถรับเหรียญจู่โจมปีกดาบเงินระหว่างยังมีชีวิต ฉันจินตนาการว่าสมาคมทหารรับจ้างก็จะอยากเห็นทหารรับจ้างระดับทองคำขาวขึ้นมา และเรา ณ กองทัพอิมพีเรียลจะไม่คัดค้านอะไรแบบนั้นด้วยเหมือนกัน ในความเป็นจริง เราจะยินดีต้อนรับมัน
“การกวาดล้างผลึกผู้คุ้มกันสำเร็จ!”
“ทำได้ดีมาก ให้เรามาดำเนินการสู่ช่วงขั้นตอนต่อไปเถอะ เคลื่อนที่สู่ตำแหน่งที่กำหนดไว้แล้วเริ่มมระดมยิงระเบิดจังหวะเวลาร่วมพร้อมกัน*”
<วายุ: เปลี่ยนจากซิงโครไนส์ครับ>
“อายอาย แหม่ม”
เรสตาเลียสเริมเคลื่อนที่สู่พิกัดที่กำหนดไว้เพื่อเริ่มดำเนินการช่วงขั้นตอนสุดท้ายของปฏิบัติการ—————————————
“แรงกดดันจากศัตรูกำลังน้อยลงสู่หมดสิ้น”
“ยานประจัญบานกับยานลาดตระเวนหนักกองทัพกวาดล้างผลึกผู้คุมกันจบสิ้นแล้วตอนนี้และตอนนี้กำลังมุ่งหน้าสู่ผลึกแม่ประเภทเล็กกำลังตีจากออกมาเพื่อสกัดกั้นพวกเขา”
“จึ นี่ไม่ดีแล้ว”
พูดอีกอย่าง เส้นแถวศัตรูกระจายออกแล้วเริ่มลื่นผ่านแนวหน้าได้ มันจะดีกว่าในการลดจำนวนของประเภทเล็กมากขึ้นก่อนเริ่มล้อมโจมตีผลึกแม่ มันคือความพลาดในส่วนของผม ผมไม่ได้สามารถขยายความนั่นก่อนหน้า
ชัยชนะเราควรยังถูกทำให้แน่นอนอยู่แม้ว่าเราปล่อยพวกมันไว้ตามลำพัง แต่ถ้าเราทำ เส้นแถวหลังจะเสียหายจากผู้เสียชีวิต
“มันช่วยไม่ได้ มีมิ เริ่มใช้หน่วยขับครส.”
<วายุ: ครส. = ความเร็วแสง / เปลี่ยนจากเอฟทีแอลไดรฟ์>
หลังจากพูดนั่น ผมเลิกใช้งานระบบอาวุธทันที เพราะทั้งหมดคุณใช้หน่วยขับครส.ระหว่างระบบอาวุธส่งออกใช้งานอยู่ไม่ได้
“เอ๋?”
“มันไม่เป็นไร เริ่มใช้งานมันตอนนี้เลย”
“ค-ค่ะ! หน่วยขับครส. เริ่มเก็บพลังงาน* นับถอยหลัง 5 4……”
<วายุ: เปลี่ยนจากชาร์จ>
ขณะผมฟังเสียงฮัมของการกำลังใช้งานหน่วยขับครส.ผมชี้หัวยานไปสู่ทิศทางผลึกแม่
“ฮ-เฮ้ รอเดี๋ยวก่อน! ฮิโระ?”
『เฮ้ ที่ไหนในนรกที่นายจะปะ–!』
『ระยำ! แกมีแผนจะวิ่งปะ–!』
ผมเมินการร้องขอของเอลม่าและการตอบสนองกลับของทหารรับจ้างบนรสส.ผู้สังเกิดว่าผมใช้งานหน่วยขับครส.แล้ว ผมเพียงแต่รอนับถอยหลังเสร็จจบ
“3 2 1 ทำงาน!”
บู้ม! คำรามดังดังก้องสะท้อนภายในห้องนักบินขณะหน่วยขับครส.ทำงาน แต่ผมเลิกใช้งานหน่วยขับครส.ทันทีแล้วกลับสู่อวกาศธรรมดาหลังจากการกระโดดระยะใกล้ สองเสียงเกือบซ้อนทับกันเนื่องจากระยะเวลาสั้นสุดขีดระหว่างมัน
“มีมิใช้งานหน่วยขับครส.อีกครั้ง”
“ค-ค่ะ! เริ่มเก็บพลังงาน!”
ผมคงไว้ให้ตำแหน่งหัวยานตรงทุกอย่างกับผลึกแม่อันตั้งอยู่ในระไกลขณะผมสั่งมีมิให้เก็บพลังงานหน่วยของครส.อีกครั้ง โดยกรดำเนินการกระโดดระยะสั้นด้วยหน่วยขับครส. เราจะสามารถผ่านฝูงสิ่งมีชีวิตผลึกประเภทเล็กซึ่งถูกส่งออกมาระหว่างแนวหน้ากับผลึกแม่ เราจะทำการกระโดดระยะสั้นต่อไประหว่างเราเข้าใกล้ผลึกแม่สำเร็จ นี่คือหนึ่งวิชาจากความชำนานสำหรับเข้าปะทะเป้าหมายขนาดใหญ่มากในเอสโอแอล
เมื่อเราสามารถเข้าไปใกล้ประชิดตำแหน่งผลึกแม่ เราควรสามารถดึงความสนใจประเภทเล็กจำนวนมากผู้ทำลังจะวิ่งไล่ใส่แถวหลังแล้วล่อพวกมันไป
“หน่วยขับครส. เริ่มเก็บพลังงาน นับถอยหลัง 5 4 3 2 1…… ทำงาน!”
คำรามซ้อนทับกันดังออกไปอีกหนึ่งคราว และวัตถุใหญ่มหาศาลอันดูเหมือนเกาลัดหรือหอยเม่นที่เป็นผลึกขนาดยักษ์สุดขีดอยู่ต่อน้าเรา
“ห-ใหญ่มาก……!”
“นี่คือ……”
“นี่ไม่ใช่เวลามาจ้องจนบื้อนะ!”
ผมรีบใช้งานระบบอาวุธใหม่ทันทีแล้วเพิ่มการเร่งผลิตพลังงานของเครื่องขับดันสู่สุดขีดเพื่อเคลื่อนที่ให้ใกล้กับผลึกแม่มากขุึ้น ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ เริ่มยกสุดท้ายกันเถอะ
<วายุ: เปลี่ยนไฮเปอร์สเปซ เป็น ห้วงอวกาศขั้นสูง / เปลี่ยนไฮเปอร์เลนสู่ ทางอวกาศขั้นสูง / เปลี่ยน ซับสเปซสู่ ห้วงอวกาศรอง>
แปลโดย: wayuwayu
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl
