ผมตื่นขึ้นมาควบคุมยานอวกาศที่แข็งแกร่งที่สุด ผมเลยเป็นทหารรับจ้างอวกาศ - ตอนที่ 166 การโจมตีถึงชีวิต - novel-lucky

166 การโจมตีถึงชีวิต

9 – 12 นาที เล่ม 5

“ทำอะไรเนี่ย!? แค่เธอทำอะไรของเธอเนี่ยยยย!?”

“ฉันพยายามสุดตัวเต็มที่เพื่อรอดชีวิตและไม่ตายกับความตายไร้จุดประสงค์ไง!”

หอยเม่นผลึกซึ่งดูไม่น่าพอใจอย่างมากและขนาดยักษ์ใหญ่อยู่หน้าเรา หนามแหลมนับไม่ถ้วนอันปกคลุมพื้นผิวภายนอกของหอยเม่นมโหฬารระเบิดออกต่อเนื่องติดๆกัน ผลลัพธ์เป็นสะเก็ดระเบิดซึ่งดูเหมือนจะได้รับความรู้สึกนึกคิดแล้วบินตรงสู่กฤษณะ

นั่นถูกแล้ว ตอนนี้กฤษณะกำลังเผชิญหน้าสู้กับผลึกแม่อันรับรู้ตัวตนเราได้

“สัญญานศัตรูนับไม่ถ้วนกำลังเข้ามา……..!”

“เอาล่ะ!”

เป็นการตอบสนองกับคำเตือนมีมิ ผมยิงตอร์ปิโดปฏิกิริยาตอบสนองต่อต้านยานทันทีใส่ก้อนกลุ่มของสิ่งมีชีวิตผลึกประเภทเล็กซึ่งจำนวนเพิ่มขึ้นแต่ละวินาที

เมื่อศัตรูสามารถเข้ามาใกล้ การตอบสนองแรกอันผลึกแม่ทำคือขยี้มันด้วยจำนวนท่วมท้น มีแค่หนึ่งวิธีเดียวเท่านั้นสำหรับเราสู่การรอดชีวิตการโจมตีเช่นนี้ นั่นคือยิงส่งการโจมตีระยะกว้างทั้งหมดก่อนเราจบพบการถูกขยี้

เป้าหมายของการยิงตอร์ปิโดปฏิกิริยาตอบสนองสู่ผลึกแม่คือเติมไฟให้ความรู้สึกตกอยู่ในวิกฤตเพื่อที่มันจะเรียกประเภทขนาดเล็กซึ่งไล่ตามกองยานที่เหลือกลับมา ผมอยากดึงประเภทขนาดเล็กสู่เรามากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้เพื่อพวกมันจะไม่สามารถก่อกวนเส้นแถวแนวหลัง

แม้ว่าผลึกแแม่สามาถปลดปล่อยสิ่งมีชีวิตขนาดเล็กได้มากยิ่งกว่านี้ มันทำแบบนั้นอย่างไม่จำกัดเลยไม่ได้ ทำไมนั้นหรือ?

เพราะประเภทขนาดเล็กเหล่านั่นหลักสำคัญแล้วสร้างมาจากตัวร่างของผลึกแม่เอง

พูดอีกอย่างประเภทขนาดเล็กเหล่านั้นเป็นทั้งเกราะปฏิกิริยาตอบสนอง(เกราะ) และตัวร่าง(เลือด) ของผลึกแม่ ยิ่งมันปลดปล่อยพวกมันเพื่อรับมือกับภัยคุกคามมากเท่าไร มันจะยิ่งเปราะบางกับการระดมยิงระเบิดระยะไกลของยานประจัญบานกับยานลาดตระเวนหนักมากเท่านั้น และเป็นไปได้สูงมากยิ่งขึ้นว่ามันจะถูกจัดการด้วยการโจมตีถึงชีวิต

“ตอร์ปิโดโดนเป้าหมาย!”

ตอร์ปิโดปฏิกิริยาตอบสนองสองลูกอันผมส่งไปลงโดนบนหนามผลึกแม่สำเร็จผลลัพธ์เป็นระเบิดแสงเพลิงซึ่งปัดเป่าประเภทขนาดเล็กกระเด็นออกพร้อมปลายหลายหนาม

ถ้าผมลื่นไหลผ่านข้างในระหว่างหนามเหล่านั้นสำเร็จตรงเข้าช่วยศูนย์กลาางของผลึกแม่ ผมน่าจะมอบการโจมตีออกผลสำคัญให้มันได้ แต่ตอนนี้ ผมไม่ว่างพอจะเล่นผาดโผนแบบนั้นได้ มันจะกลายเป็นยากมากๆสำหรับผมที่จะพยายามอะไรเช่นนั้นระหว่างไล่ปัดประเภทขนาดเล็กซึ่งไม่ได้ถูกจับเข้าระยะระเบิดด้วยปืนใหญ่เลเซอร์และลูกซองออกไป มันจะเป็นอีกเรื่องหนึ่งถ้าผมได้รับความช่วยเหลืออของยานพวกเดียวกันอย่างน้อยๆสิบลำเพื่อเข้าร่วมการโจมตี

“ฮิโระซามะ ระดมยิงระเบิดกำลังมา!”

“โรเจอร์!”

ผมปล่อยตัวเองให้เข้าไปติดโดยระดมยิงระเบิดของพวกเดียวกันไม่ได้ แน่นอน ผมจึงอ้อมรอบสู่จุดไกลอย่างอย่างดีจากจุดตกกระแทก หนามใหญ่ยิ่งเริ่มดิ้นของมันไปเพื่อป้องกันการโจมตีออกไปไกลๆ

แค่มันก่อตั้งการป้องกันกับระดมยิงระเบิดระยะไกลด้วยสัญชาตญาณแบบนั้นได้อย่างไร ผมสงสัย? นอกจากความเป็นจริงว่าเราสื่อสารกับมันไม่ได้ จริงๆแล้วผลึกแม่แสดงออกถึงระดับสติปัญญาสูง

ผมคิดเกี่ยวกับอะไรเช่นนี้ขณะผมทำตัวเองยุ่งวุ่นกับการไล่ป้องกันปัดประเภทขนาดเล็กที่พุ่งเข้าใส่เราอยู่นั่นออกไป และจากนั้น ระดมยิงระเบิดในที่สุดก็ลงเป้าหมาย

เกราะหนาสร้างจากหนามผลึกนับไม่ถ้วนละลายภายใต้ความร้อนอันแรงกล้าซึ่งคือผลลัพธ์จากระดมยิงระเบิด คลื่นกระแทกดูเหมือนสั่นความว่างเปล่าเองเลย

“พอมาคิดว่ามันจะไม่แม้แต่กระดิกจากบางอย่างแบบนั้นช่างเป็นสัตว์ประหลาด”

“มันน่าทึ่งเลย ไม่ใช่เหรอ? มันไม่ขยับสักนิ้วเลย หนูสงสัยว่ามันกำลังใช้วิธีไหน?”

การเน้นการยิงปืนใหญ่เลเซอร์หนาแน่นลงโดนมันใต้บรรยากาศแรงโน้มถ่วงศูนย์และแม้แต่ทำให้ส่วนของเปลือกนอกผลึกละลายและระเบิด

ปรกติแล้ว พลังซึ่งเป็นผลลัพธ์จะดันมันเคลื่อนจากจุดดั้งเดิม แต่ผลึกแม่ไม่แม้แต่จะแสดงสัญญานของความหวั่นไหว มันเหมือนดั่งมันกำหนดเองให้อยู่ในที่ของมัน

ไม่ มันไม่ใช่เพราะขนาดมันใหญ่เกินไปจนคุณไม่เห็นการเคลื่อนไหว มันไม่ได้เคลื่อนไหวจากจุดของมันสักหนึ่งน้อยจริงๆ

นั่นหนึ่งปรากฏการณ์ลึกลับอยู่ตรงนั้นเอง ถ้าหนึ่งคนสามารถค้นพบหลักการเบื้องหลังมันและสร้างการประดิษฐ์มันใหม่ได้ ผมแน่ใจว่าโครงการจะมีค่าเป็นเงินเยอะเป็นตันๆ

“ถ้ามันรับการโดนโจมตีแบบนั้นต่อไป–”

ช่วงเวลาที่ผมคิดว่าเราจะชนะหลังจากอีกไม่กี่การระดมชุดยิง บางอย่างบิน ณ ความเร็วสุดขีดดิ่งตรงเข้าสู่กลางตำแหน่งกลางที่เกราะหนามผลึกของผลึกแม่บางที่สุดเนื่องจากระดมยิงระเบิดก่อนหน้า มันแทงทะลุเปลือกคริสตัลแล้วกระจายเศษอย่างรุนแรง

『《ค่ะย๊าาาาาาาาาาาา!》』

เสียงไม่น่าพึงพอใจสุดขีดคล้ายตะปูขูดผิวแก้วดังออกมา และผมเกือบต่อต้านการปิดหูด้วยมือไม่ได้ ผมควรถูกชื่นชมสำหรับการไม่ปล่อยแท่งคุมการบินแม้แต่ภายใต้เสียงแหลมสูงดังจัดๆไหม?

“คุ นั่นคืออะไร…….!?”

“ฉันไม่แน่ใจ แต่มันดูเหมือนมันนำความเจ็บปวดไปใส่สัตว์ประหลาดนั่น”

แสงภายในร่างผลึกแม่กระพิบขณะหนามมันดิ้นอย่างแรงกล้า มันรับไม่ได้อย่างชัดเจนมากเมื่อมองเห็น มันดูเหมือนแมลงน่าเกลียดดิ้นแล้วมอบการขนลุกให้ผม

ผมคิดว่าสิ่งนั้นอันแทงทะลุคริสตัลแม่จริงๆแล้วคือกระสุนอีเอ็มแอลอันยิงออกมาจากบัวดำ ผมไม่ได้เห็นว่ายานจักรวรรดิ*อื่นอันติดตั้งอาวุธเช่นนั้นด้วย แล้วก็ไม่มียานทหารรับจ้างอื่มมีความสามารถโจมตีลงโดนเป้าจากระยะเช่นนั้นได้

<วายุ: เปลี่ยนอิมพีเรียล,เอ็มไพร์ เป็นจักรวรรดิ /เปลี่ยน เอ็มเพอเรอร์ เป็น จักรพรรดิ>

“ออุ่…… ก-การเคลื่อนไหวของประเภทขนาดเล็กกลายเป็นแปลกๆ”

หลังจากโดนยิงเต็มที่กับการกรีดร้องแหลมสูงก่อนหน้า มีมิรายงานสถานการณ์ของการต่อสู้ขณะเธอสู้กับแรงอยากร้องไห้ น่าจะเพราะการโจมตีก่อนหน้านั้น พวกมันลังเลว่าจะเปลี่ยนทิศทางความสนใจเต็มที่สู่แนวหลังดีหรือไม่

อืม ไม่มีเหตุผลในการจะไม่ชิงเปรียบตอนนี้เมื่อศัตรูถูกเบี่ยงเบนความสนใจ ถูกไหม?

“เขาทำหน้าแบบนั้นอีกแล้ว”

“หนูมีความรู้สึกไม่ดีเกี่ยวกับนี่อ่ะ”

ผมเร่งเครื่องขับดันกฤษณะสู่สูงสุดขีดแล้วมุ่งหน้าตรงสู่ผลึกแม่ เหตุผลว่าทำไมผมทำเช่นนี้นั้นคือเพื่อมอบตอร์ปิโดปฏิกิริยาตอบสนองต่อต้านยานผมจะยิงทีหลังตอนแรงส่งเพียงพอแล้ว

ความเร็วตอร์ปีโดปฏิกิริยาตอบสนองค่อนข้างต่ำ แต่หนึ่งคนใช้วิธีนี้ได้เพื่อมอบความยิ่งเร็วขึ้นเพิ่มไปบ้าง

“ป๊ายยย!”

ผมเล็ง ณ ช่องว่างระหว่างตัวอันยื่นออกมาเป็นหนามดิ้นๆเหล่านั้น และตอร์ปิโดปฏิกิริยาตอบสนองต่อต้านยานที่เหลือสองลูกก็ยิงออกไปในที่สุด แต่มันจะกลายเป็นเห่ยมากถ้าผมล้มเหลวในการจะพุ่งเข้าใส่แบบนี้แล้วได้รับความเสียหายจกากอุบัติเหตุ

“ฮฮฮฮี้ น-นั่นใกล้มากๆ……”

“การเล่นผาดโผนของเธอมันแย่กับหัวใจจัดๆเลย เธอรู้นั่นมั้ย!?”

พวกพ้องของผมสองคนพูดเบาๆบ่นๆระหว่างฟังดูโล่งใจ จากนั้นผมหันยานกลับเพื่อตรวจดูผลลัพธ์ของงานผม

“โอ้? นี่คือ……?”

ตอร์ปิโดพลาดเป้าหรือ?

ไม่ได้ดูเหมือนมีระเบิด ผมกังวล แต่ผลิตภัณฑ์จักรวรรดิโดยรวมแล้วเชื่อใจได้และคุณภาพสูง เกิดอะไรขึ้น?

『กิ๊–!』

ร่างมโหฬารของผลึกแม่ ซึ่งไม่ได้ขยับสักนิ้วมาจนถึงตอนนี้ สั่นชัด ณ เวลาเดียวกัน เสียงร้องแหลมสูงแทงจิตเราแทนหูเรา

“กกกกกุ่!?”

“เอิ่กก!?”

“กกกกี๊!?”

ผมตกใจจนผมแอ่นไปข้างหลัง ผมรู้สึกเหมื่อนมีไม้ยัดแทงตรงใส่สมองของผมแล้วการนั้นคนวนๆอย่างรุนแรง ผู้รู้สึกบางอยางเปรี้ยวขึ้นมาในคอของผม อะไรกันเนี่ย นั่นการโจมตีจิตใจหรือบางอย่างหรือ?

ขณะผมได้รับความเสียหายในความสับสน การเปลี่ยนแปลงเห็นได้ชัดเจนอย่างหนึ่งเกิดขึ้นกับผลึกแม่ แสงซึ่งเคยเห็นในร่างและหนามเริ่มหายไป และหนามตกร่วงอย่างช้าๆเรื่อยๆ ดั่งพวกมันเสียพลังกายไป มันดูเหมือนการโจมตีผมก่อนหน้าสามารถโจมตีโดนแก่นผลึกแม่ตรงๆ

แต่มันเป็นความซวยสำหรับผลึกแม่ ถ้าอย่างนั้นนั่นคือการโจมตีถึงชีวิตหือ

“มันเสร็จเรามั้ย?”

“มัน… ดูเหมือนเราทำได้”

“ประเภทเล็กที่เหลือก็หยุดทุกกิจกรรมด้วยเหมือนกันค่ะ”

หลังจากมีมิประกาศ ผมตรวจดูสนามรบและพบว่าสิ่งมีชีวิตคริสตัลประเภทเล็กหยุดอยู่กับที่จริงๆ อืม ไม่ใช่แบบนั้นตรงๆ พวกมันยังคงบินไปรอบๆ แต่พวกมันไม่แสดงสัญญานของการเปลี่ยนทิศทางสักนิด

“นั่นมันไม่ตื่นเต้นเอาเสียเลย”

“ช่าย”

“ฟุมุ……”

แม้ว่าผมสามารถยิงการโจมตีลงโดนบนแกนจริงๆ ผมไม่คิดว่าจริงๆแล้วมันจะจบผลึกแม่แบบนั้น…… ไม่มากก็น้อย มันต่างจากตอนเราฆ่าหัวหน้าบุกโจมตีแบบนี้ในเอสโอแอล อืม มันไม่มีประโยชน์กับการคิดเกี่ยวกับมันตอนน้

“มนุษย์ตายถ้าสมองหรือหัวใจพวกเขาถูกขยี้ บางทีมันก็เหมือนกันสำหรับสิ่งมีชีวิตผลึกด้วย มั้ง”

“เป็นอย่างนั้นจริงๆเหรอ?”

“ยังไงซะ ฉันสงสัย แม้แต่ยานประจัญบานจะตกถ้ามันโดนยิงในเครื่องปฏิกรณ์”

อืม ไม่ว่าในกรณีไหน จัดการมันได้คือดี มันคุ้มฆ่าเสี่ยง

ขณะผมหลงในความคิด การโทรเรียกส่วนตัวเข้ามาแทนการสื่อสารวงกว้างทั้งกองยาน ผมให้มีมิรับมันแล้วต่อสาย กับอวกาศตรี*เซเรน่าปรากฏบนจอ ด้วยเหตุผลบางอย่างแก้มเธอกำลังกระตุก

<วายุ: เปลี่ยนยศทับศัพท์เป็นแบบทัพเรือแต่ใช้ยานอวกาศแทนนาวา ยานแทนเรือ>

『สวัสดี กัปตันฮิโระ』

“อ-อื้ม สวัสดี?”

ผมคืนคำทักทายให้ยานตรีเซเรน่าระหว่างรู้สึกถึงบรรยากาศกระอักกระอ่วนในอากาศ

หือ? เธอโกรธหรือบางอย่างหรือ?

『สำหรับเวลานี้นายจอดหน้ายิ้มดีใจมาลงที่เรสตาเลียสได้มั้ย คุณกัปตันที่รัก』

“อา ได้ ทันทีเลยแหม่ม”

ผมตกลงอย่างไม่ได้เต็มใจเนื่องจากบรรยากาศแปลกๆ เธอตัดสายทันที

“……หือ? เกิดอะไรขึ้นกับเธอ? เธอโกรธจริงๆเหรอ?”

“ฉันสงสัย”

“อืม…… หนูก็ไม่รู้เหมือนกันด้วย”

เอลม่าส่ายหัวและมีมิก็ดูสับสนมากเท่ากับผมด้วย