ผมตื่นขึ้นมาควบคุมยานอวกาศที่แข็งแกร่งที่สุด ผมเลยเป็นทหารรับจ้างอวกาศ - ตอนที่ 173 เลื่อนขั้นสู่ระดับทองคำขาวเร็วที่สุดในประวัติศาสตร์
173 เลื่อนขั้นสู่ระดับทองคำขาวเร็วที่สุดในประวัติศาสตร์
14 – 18 นาที เล่ม 6
“นายมาทำตัวหดหู่เต็มที่อะไรกันเนี่ยไม่ว่ายังไง?”
เอลม่า ผู้นั่งข้างหลังผมดุผมเกี่ยวกับพฤติกรรมของผม บางทีเธออ่านออกว่าอะไรผ่านทั่วทั้งหัวของผมเมื่อเธอเห็นสีหน้าของผมทันทีเมื่อผมได้ยินเกี่ยวกับการเลื่อนขั้นไประดับทองคำขาว พอมาคิดดูแล้ว เธอหุ้มอยู่ในบรรยากาศเด่นว่าอิจฉาเมื่อผมได้เลื่อนขั้นเป็นระดับทองกลับไปตอนนั้น
“เอ่อ ยังไงซะ ฉันแค่กำลังคิดว่าได้เลื่อนขั้นเร็วไปดังนั้นไม่มีความตื่นเต้นมากกว่านี้อีกแล้ว มันเหมือนอยู่ดีๆเป้าหมายอันฉันเล็งไปหายไปแค่แบบนั้นเลย รู้ป่ะ”
“…….พวกคุณคนระดับทองคำขาวเป็นพวกแปลกๆจริงๆ”
หัวหน้าโยฮันเนสส่ายหัวในความสุดรำคาญแล้วปล่อยเสียงถอนหายใจใหญ่ มันดูเหมือนเขารู้จักกับทหารรับจ้างระดับทองคำขาวคนอื่น
“แม้ว่าคุณไม่เห็นด้วย อะไรทั้งหมดถูกตัดสินใจไปแล้ว ดังนั้นยอมแพ้ได้แล้วเถอะ ในประวัติศาสตร์ยาวนานของสมาคมมทหารรับจ้างภายในจักรวรรดิ คุณเป็นแค่คนที่สองผู้ได้รับดาวทองที่ระดับทองในสี่คนผู้ได้รับรางวัล
“ถ้าอย่างนั้นมีการพิจารณาถึงการเมืองบางอย่างเป็นส่วนหนึ่งที่ผมได้รับรางวัลนี่ด้วย ถูกไหม?”
“บางอย่างแบบนั้น แน่นอนว่าไม่ต้องสงสัยกับทักษะและความสามารถของคุณ เราได้รับและพิจารณาข้อมูลการต่อสู้ที่ถูกส่งมาโดยกองทัพจากเวลาเมื่อคุณอยู่ในระบบดาวเทอร์เมนจนถึงความสำเร็จปัจจุบันของคุณ ได้รับเท่านี้ในช่วงเวลาสั้นเท่านี้มันน่าประหลาดใจ คุณงามความดีของคุณก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าคนระดับทองคำขาวคนอื่นด้วยเหมือนกัน
“…..มันเหมือนที่หัวหน้าพูดทุกอย่างแหละ ฮิโระ”
“เพราะทั้งหมดมันคือฮิโระซามะ”
มันดูเหมือนมีมิรู้สึกค่อนข้างภาคภูมิใจกับความสำเร็จของเรา เธอดูค่อนข้างพอใจแล้วพยักหน้ากับคำพูดหัวหน้า อึน รอยยิ้มพอใจในตัวเองก็ค่อนข้างน่ารักด้วย
“้ถ้าอย่างนั้น อืม เมื่อไหร่ที่ระดับผมจะเพิ่มขึ้น?”
“จริงๆแล้ว วันนี้ มีขั้นตอนอันเกี่ยวข้องอยู่ระหว่างดำเนินการ เรามีแผนจะแถลงมันสูสาธารณะตามพร้อมไปด้วยกันกับรางวัล ดังนั้นคุณจะถูกเปลี่ยนสู่ระดับทองคำขาวทันที”
“เข้าใจแล้ว ผมมีได้ข้อดีอะไรมั้ย?”
“มีหลายอย่าง อย่างแรก การแลกเปลี่ยนของตุณทั้งหมดที่มีสมาคมทหารรับจ้างเป็นคนกลางจะได้รับระดับความสำคัญมากขึ้นจากตอนนี้ไป และจะถูำกทำด้วยความเร็วสูงสุด มันค่อนข้างเป็นแรงจูงใจให้มาสมาคม
“เข้าใจแล้ว?”
จากใจ นั่นไม่ได้ดูเหมือนแรงจูงใจมาก แน่นอนว่ามันดูยอดเยี่ยมที่การแลกเปลี่ยนของเราทั้งหมดจะถูกให้ลำดับความสำคัญหลังจากได้รับระดับสูงที่สุดสำหรับทหารรับจ้าง แต่กับการให้ลำดับความสำคัญมัน มันดูเหมือนค่อนข้างไม่พอสำหรับข้อดีที่ได้ระดับสูงสุด มันดูเหมือนยังขาดอยู่
“เงินรับประกันก็มีส่วนลด 30% และรางวัลงานทั่วไปจะเพิ่มขึ้น 30% เหมือนกัน มากกว่านั้น สมาคมจะแนะนำคำร้องเพื่อทดสองยาน อาวุธและอุปกรณ์อื่นซึ่งเป็นต้นแบบจากผู้ผลิดอาวุธที่อุปถัมภ์เรา คุณจะได้รับตัวอย่างอุปกรณ์เหล่านั้นให้เล่นไปทั่วโดยมีข้ออ้างว่ามันเพื่อเก็บข้อมูลการใช้งาน
“จริงแล้วนั่นค่อนข้างดีนะ”
แต่ผมไมแน่ใจว่าผมจะได้รับยานหรืออุปกรณ์ดีกว่ากฤษณะกับชุดอุปกรณ์พร้อมสู้ของมัน เพราะทั้งหมดของเหล่านี้เป็นอะไรซึ่งผมฝากชีวิตไว้…… ผมไม่อยากพึ่งพาบางอย่างอันไม่ไปถึงธรรมดา
ความเป็นจริงว่าค่ารับประกันจะลดลง 30% และรางวัลเราจะเพิ่มขึ้นที่เปอร์เซ็นต์เท่ากันค่อนข้างเป็นการแลกเปลี่ยนอันดี พวกนั้นคือรายได้ตรงๆซึ่งเพื่มรายได้สุทธิรวมของเรา นั่นเพราะการรับปะกันระดับชั้นสูงเมื่อซื้อยานจะลดลง 30% และเราจะได้รับงบเพิ่มสำหรับนำไปใช้กับการบำรุงรักษา ซ่อมแซม และเติมของพร้อมใช้
“ไม่มีอย่างอื่นเหรอ? ผมเคยได้ยินว่าคนระดับทองคำขาวถูกล้อเล่นด้วยไม่ได้โดยขุนนางนี่”
“ยังไงซะ มันไม่เหมือนว่าคุณจะไม่ถูกแตะต้อง แต่คนระดับทองคำขาวเหมือนตัวแทนของสมาคมทหารรับจ้างน่ะคุณเห็นไหม แน่นอนว่าเราจะช่วยถ้าขุนนางบางคนติดสินใจยื่นหน้าเข้ามาบนธุระคุณ แต่ไม่มีขุนางคนไหนจริงๆผู้เลือกสู้กับคนระดับทองคำขาวหรอก
“ตอนนี้ฉันถูกหาเรื่องอยู่จำได้มั้ย?”
“ยังไงซะ สถานการณ์ปัจจุบันของคุณมาจากผลของการกระทำคุณเองไม่ว่าอย่างไร หรือ มันเป็นการทะเลาะกันในครอบครัว…… เราจะไม่แทรกแซงอะไรแบบนั้นถ้าเราทำได้ ยังไงก็ตาม เราจะเริ่มทำถ้า ยกตัวอย่างเช่น ขุนนางใช้อิทธิพลของเขาเพื่อกดดันคุณให้ส่งคุณนายผู้น่ารักเหล่านี้เพราะพวกขาอยากได้พวกเธอเป็นภรรยาน้อย พื้นฐานแล้ว อะไรแบบนั้น”
“พวก ผมบอกไม่ได้เลยว่านั่นมีประโยชน์กับผมรึเปล่า……”
“พูดเพียงง่ายๆ ลูกต้องเช็ดด้านท้ายตัวเอง เจ้าลูกชาย”
หลังจากพูดอย่างนั้น หัวหน้าโยฮันเนสยักไหล่อย่างเฉยเมย อืม ผมพูดไม่ได้จริงๆว่าผมไม่เข้าใจว่าเขามาจากที่ไหน เพราะทั้งหมด อะไรที่เขากำลังทำเหมือนรับมือกับวัยรุ่นหัวไม้ไร้ชื่อเสียงนำพาลูกสาวห้าวกลับมาบ้านแล้วหาเรื่องสู้กับคนรักเธอแต่ผมคิดว่าความต้องการขอให้ส่งมอบเอลม่าทันทีนั้นนั้นใช้อำนาจมากเกินไปด้วย พวกเขาแม้แต่ไม่อยากปรึกษามันกับเราก่อนเพื่อฟังฝั่งเรา
“มันช่วยไม่ได้ นั่นคือทั้งหมดที่คุณอยากจะพูดกับเราเหรอครับ?”
“ไม มีอีกครับ รางวัลสำหรับการจัดการกับผลึกแม่ได้ถูกตัดสินใจแล้วด้วยมันดูเหมือนคุณจะได้รับ 15,000,000 อีเนล”
“สิบห้าล้าน……!”
หลังจากได้ยินจำนวน
คางมีมิตกไปอยู่ที่พื้น
“สิบห้าล้านหือ นั่นฟังดูดี”
“มันดี ฉันว่า”
“พวกคุณไม่คิดว่าความรู้สึกเรื่องเงินพวกคณมันเละเทะเหรอครับ?”
หัวหน้าโยฮันเนสสร้างรอยยิ้มขมขื่นเมื่อเขาเห็นการตอบสนองธรรมดาของเอลม่ากับผม อืม ผมคิดจริงว่ามันค่อนข้างเป็นจำนวนหนึ่ง แน่นอน
แตมันไม่พอแม้แต่ราคาซื้อบัวดำ
“ถ้าตั้งส่วนแบ่งของมีมิเป็น 1% แล้วของเอลม่าเป็น 3% มันจะเป็น 150,000 กับ 450,000 อีเนลตามนั้น ส่วนแบ่งของฉันจะเป็น 14,400,000 อีเนล”
“ส-แสนห้า–”
“ฉันจะยินดีรับมันถ้าอย่างนั้น กัปตัน”
มีมิ ผู้เพิ่งได้ยินว่าเธอจะได้รับเงินค่อนข้างเยอะกลายเป็นเหม่อลอยอีกครั้ง แต่ผมคิดเกี่ยวกับเวลาที่เธอชินกับความรู้สึกเรื่องเงินของทหารรับจ้าง อืม ผมเดาว่ามีมิไม่มีอะไรซึ่งเธออยากใช้เงินเธอลงไปตอนนี้ และนั่นทำไมเธอรู้สึกไม่รู้จะใช้กับอะไร แม้ว่าเธอมีการชิมอาหารเลิศรสเป็นงานอดิเรกแบบนั้น มันไม่เหมือนเธอซื้อผลิตภัณฑ์แพงๆเยอะแยะตลอดเวลา และเธอไม่ใช่คนประเภทที่ทำอย่างนั้นอยู่ดี
“ถ้าอย่างนั้นนั่นทุกอย่าง ใช่มั้ย? เราจะขอตัวเราถ้าอย่างนั้น เรายังต้องเตรียมตัวสำหรับพิธี”
“รับทราบ พระองค์ พระจักรพรรดิ ก็จะเข้าร่วมพิธีด้วยให้แน่ใจว่าใช่พฤติกรรมดีที่สุดในการมีท่านคนนั้นอยู่ที่นั่น”
ได้โปรดอธิษฐานว่าเราจะไม่มีโอกาสได้เจอเขาตรงๆถ้าอย่างนั้น
“แน่นอน โอ้ แล้วก็อีกอย่างหนึ่ง
หัวหน้าโยฮันเนสเรียกออกมาหาเราก่อนเราจะก้าวออกจากห้องทำงาน
“ขออภัย แต่เราได้เจอกับมาที่ไหนสักแห่งมาก่อนมั้ย คณหนู?”
หัวหน้าโยฮันเนสเรียกมีมิด้วยความสงสัย มีมิเอียงหัวในความสับสนแล้วส่ายหัวของเธอหลังจากหยุดสั้นๆ
“หืม หนูไม่คิดว่าอย่างนั้นค่ะ คุณ นี่เป็นครั้งแรกที่หนูมาระบบดาวศูนย์กลาง แล้วหนูไม่ได้เกี่ยวข้องกับทหารรับจ้างจนกว่าหนูได้เจอกับฮิโระซามะ ก่อนฮิโระซามะซื้อหนูออกไปจากระบบดาวเทอร์เมนหนูยังไม่เคยก้าวออกจากมันสักครั้งเลยค่ะ”
“……เข้าใจแล้ว ฟุมุ มันน่าจะเป็นความเข้าใจผิดๆถ้าอยางนั้น”
หัวหน้าโยฮันเนสก็เอียงหัวเหมือนมีมิ ผมคิดว่าสาวน่ารักอย่างมีมิน่าจะจำง่ายเมื่อคุณเจอเธอ
เธอคล้ายกับดาราในระบบดาวเมืองหลวงหรือบางอย่างหรือ? อืม พวกเขาพูดกันว่ามันเป็นไปได้ที่อย่างน้อยคุณจะพบคนดูคล้ายกันสามคนในโลกกลับไปที่โลก นั่นน่าจะเพิ่มขึ้นอย่างแน่นอนถ้าคุณเอาแนวคิดนั้นขึ้นมาเป็นความใหญ่ระดับกาแล็กติก
“คุณไม่ได้พยายามจะหลีเธอใช่มั้ย หัวหน้า? ผมขอโทษนะแต่ถ้าคุณทำ ผมอยากแนะนำให้คุณพิจารณาอายุของคุณ”
“มันไม่มีทางที่ผมพยายามจะจีบสาวอายุรุ่นราวคราวเดียวกับหลานสาวผมรู้มั้ย บ่ะ แค่ออกไปจากที่นี่ได้แล้วน่า”
“หัวหน้าโยฮันเนสไล่เราไปพร้อมแก้มกระตุกในความรำคาญ แล้วในที่สุดเราก็ออกมาจากห้องทำงาน
—————————————
หลังจากนั้น เรากลับไปที่โอเน่ซังพนักงานต้อนรับผู้เราคุยก่อนหน้านี้ ฟังประเด็นเกี่ยวกับพิธีอีกครั้ง แล้วถามเธอเกี่ยวกับร้านค้าแนะนำที่เราจะไปซื้อเสื้อผ้ากับเครื่องประดับไว้ใส่สำหรับโอกาสนี้ จากนั้นเราออกจากอาคารสมาคมทหารรับจ้าง
และใช่ ระดับของผมเลื่อนขึ้นถึงปัจจุบันจากทองไปสู่ทองคำขาวแล้ว ผมไม่ใช่คนระดับทองคำขาวผู้อายุน้อยที่สุดในประวัติศาสตร์ แต่มันดูเหมือนผมเป็นคนที่เลื่อนขั้นเร็วที่สุดแทน
เลื่อนขั้นเร็วที่สุดในประวัติศาสตร์ ใช่ มันไม่ได้ฟังดูแย่เลยสักนิด
“อึน อันนี้ดูดีกว่า……”
“ว้าวเนื้อผ้าดูงดงามมากเลย”
ผู้หญิงใช้เวลามากเมื่อพวกเธอซื้อของ นั่นจริงเป็นพิเศษเมื่อพวกเธอเลือกซื้อเสื้อผ้า เครื่องประดับ และของแต่งหน้า ผมรู้ ผมรู้ แน่นอน ผมเข้าใจ นี่มันแค่มองจากมุมมองผู้ชาย
แต่ไม่ใช่พวกเธอคือคนผู้เลือกซื้อในที่สุดหรือ? ผมไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่ ไม่ใช่หรือ? เอ่อ โอเค อะไรบางอย่างแบบนั้น
ผมไม่มีความเฉลียวเมื่อมันเป็นเกี่ยวกับการออกแบบเสื้อผ้าและอะไรเทือกนั้น ผมเพียงแต่แค่ไม่เข้าใจ……! น่ารัก! สวย! ความประทับใจประมาณนั้นที่ผมมอบออกไปได้รู้ไหม พื้นฐานแล้ว ผมมันระดับเดียวกันกับเด็กมัธยเมื่อมันเป็นเรื่องของอะไรเหล่านี้
มาดูกัน ถ้าผมต้องออกความคิดเห็น ผมน่าจะแนะนำไปว่าให้มีมิเลือกเสื้อผ้าที่สะดุดตาน้อยลงอีกนิดหนึ่งเพื่อที่เธอจะได้เลี่ยงความสนใจจากขุนนางผู้อาจมีความคิดไม่น่าพึงพอใจ เธอไม่มีตำแหน่งให้พึ่งพาหลังจากทั้งหมด ไม่เหมือนเอลม่า แล้วก็มันจะดีถ้าเธอเลือกเสื้อผ้าที่ซ่อนหน้าอกเธอด้วยยเหมือนกัน เพราะทั้งหมดเสื้อผ้าเหล่านั้นจะจับความสนใจของเหล่าผู้ชายส่วนใหญ่ ถ้ามันพิสูจน์ว่าเป็นไปไม่ได้ในการจะซ่อนพวกมันอย่างสมบูรณ์ การแสดงเนินนูนของเธอออกไปเป็นไปไม่ได้แน่นอน ยังไงนั่นก็ความคิดเห็นสองสลึงของผมนั่นแหละ
“เอ่ะเฮะเฮะ……”
มีมิ ผู้น่าจะได้ยินการพึมพำอิจฉาตาร้อนของผม บิดอย่างเขินอายขณะแก้มเธอถูกย้อมเป็นสีชมพู อึ่ก เธอน่ารักมาก
ผมกำลังจะเลือดกำเดาไหลที่นี่ เอลม่าในทางกลับกับ คอยชำเลืองกลับไปมาระหว่างสินทรัพย์หน้าอกอวดตนเด่นอันแกว่งดิ้นไปมาบางเวลาและความอุดมสมบูรณ์นิดน้อยของเธอ มันไม่เหมือนว่าเอลม่าแบนราบไร้ซึ่งอะไรเลย รู้ไหม ฉันก็ชอบของเธอด้วย เอลม่า เธอไม่จำเป็นต้องสนใจขนาดของหน้าอกเธอมากหรอก
“……ฉันรู้อยู่แล้วน่า ให้ตายซี่”
หูเธอแดงนิดหน่อย เอลม่าก็เป็นพวกอายง่ายอะไรอย่างนั้นด้วย
อย่างไรก็ตาม แม้ว่านี่เป็นโลกไซไฟสุดยอดล้ำหน้ามากมายซึ่งผมถูกย้ายเข้ามา งานออกแบบเสื้อผ้ามันไม่ได้แปลกแหวกสายตามากมายขนาดนั้น ผมกังวลว่าจะไปเจอของอันสุดยอดจะฉูดฉาดที่สุดเพาะที่นี่ถูกเรียกว่า ‘เมืองหลวงอันเบ่งบาน’ แต่มันนดูเหมือนจะไม่ใช่อย่างนั้น
รู้ไหม เหมือนของฉูดฉาดเหล่านั้นอันนางแบบใส่ในเมืองแห่งแสงพร้อมอนุสรณ์ซึ่งเรียกว่า อาร์กเดอทรียงฟ์เดอเลตวล…… ผมกังวลว่าอะไรแบบนั้นมันจะมาเป็นที่นิยมที่นี่ แต่ผมเดาว่าไม่
แม้ว่าวัสดุมันจะล้ำสมัยแน่นอนว่ามันมีความรู้สึกเหมือนพวกแหกคอกแบบล้ำยุค แต่แน่นอนว่าพวกมันยังเป็นชุดทางการ พวกขุนนางจักรวรรดอาจจะรักษาวัฒนรรมมากกว่าเมื่อมันเป็นเกี่ยวกับแนวการแต่งตัวมากกว่าผมคิดทีแรก
อืม ถ้าคุณคิดเกี่ยวกับมัน คนเหล่านี้เป็นหนึ่งผู้ชุบชีวิตการใช้ดาบและวิชาดาบในยุคสมัยซึ่งมีปืนและไรเฟิลเลเซอร์ ผมเดาว่ามันมีลักษณะเฉพาะเมื่อมันเป็นเรื่องขนบธรรมเนียม หรือบางทีงานออกแบบเก่าๆได้รับการฟื้นคืนชีพเพราะผู้คนพบว่ามันน่าสนใจ?
ในท้ายที่สุด มีมีเลือกเสื้อเรียบร้อยแต่สง่างามสีขาว เอลม่าเลือกสีเขียวอ่อนมีแนวเด่นของตัวมันเอง เพราะการวัดร่างกายทั้นตัวถูกรับเข้าไปดวยการสแกน มันดูเหมือนการสั่งของจะสำเร็จทันที จากนั้นพวกมันจะถูกส่งไปที่ยานโดยตรงหลังจากนั้น
“พวก แน่นอนว่ามันน่าประทับใจที่เสื้อผ้าสั่งทำสามารถเสร็จในแค่ไม่กี่ชั่วโมง”
“แต่พวกมันก็หลายเงินอยู่นา……”
“อย่าไปถือนั่นน่า ฉันจะพอใจตราบใดที่ฉันได้เห็นว่าพวกเธอสองคนดูน่ารักและสวยกันขนาดไหนในเสื้อผ้าเหล่านั้น”
“ให้ตายซี่ แน่นอนนายนี่ลิ้นหวานจังเลยนะ แม้ว่านายดูเบื่อก่อนหน้า”
เอลม่าบ่นผม แต่เธอไม่ได้ดูเหมือนไม่พอใจเป็นพิเศษ
ผมไม่ถือที่จะใช้สักหมื่นสองหมื่นสำหรับหนึ่งหรือสองเสื้อผ้า เพาะทั้งหมดตอร์ปิโดปฏิกิริยาตอบสนองต่อต้านยานมันแพงกว่าชุดทั้งสองคนรวมกัน
“ต่อไปคือเครื่องประดับ……”
เมื่อเราออกจากร้านหลังจากซื้อเสื้อผ้า ผมรู้สึกถึงการมาถึงแปลกประหลาดจากระยะทางสั้นๆ และสิ่งต่อไปที่ผมรู้คือบางอย่างบินตรงมาหาผมพร้อมเจตนาฆ่าแรงกล้าจัดจนเกือบจับต้องได้
“อึ่ก!?”
ผมจับภาพของบางอย่างอันดูเหมือนขยุมผ้าขาวที่ขอบตาของผม
ก่อนผมยืนยันได้ว่าอะไรตรงๆ ผมยืนหน้ามีมิกับเอลม่ากำด้ามดาบตรงเอว เพราะทั้งหมดมันจะแย่ถ้าผมยิงปืนเลเซอร์์ในที่แบบนี้
“โฮ่ ถ้าอย่างนั้นนายมีดาบไว้ครอบครองด้วยเหมือนกัน”
ผมเห็นหนึ่งชายผู้งดงาม เขามีรูปร่างหน้าตาดูดี หูแหลมๆ กายหุ่นดี และเสื้อผ้าสง่างาม กับดาบยาวเล็กๆเรียวๆที่เอว และอะไรซึ่งหล่นตรงเท่าผมคือถุงมือสีขาว
“ชื่อฉันคือเอิร์นส์ วิลโรส ไอ้ขี้คอกใจคด ฉันขอท้านายดวล!”
“ไม่เอาอ่ะ”
ผมปัดป้องมันทันใด ชายสวยหยุดในความสุดงงหนึ่งช่วงเวลา แต่รูปร่างหน้าตาเขาบิดเบี้ยวสู่ความโมโหร้ายกาจหลังจากนั้น
หน้าเขาคล้ายอสุรา
“นายกล้าปฏิเสธเรอะ!?”
“ฉันไม่มีเหตุผลจะสู้กับพี่หรอก หลังจากทั้งหมดน่ะ พี่เขย”
“อย่ามากล้าดีเรียกฉัันว่าพี่เขยนะ ไอ้บัดซบ!”
เมื่อผมเอามือออกจากด้ามดาบแล้วมอบรอยยิ้มสุดเป็นมิตรที่สุดที่ผมทำได้ให้เขา พี่เอิร์นส์ตะโกนโมโหจัดแล้วชักดาบ
คนผ่านไปมาผู้เห็นการกระทำนี้ตื่นตกใจแล้วเว้นระยะจากกลุ่มเรา
“โว่วนั่น ผมไม่ได้หยิบถุงมือนะ เห็นป่าว พี่รู้ว่าการดวลไม่เริ่มต้นขึ้นจนกว่าอีกฝ่ายหยิบถุงมือ ใช่ป่ะล่ะ
“ยังไงซะถ้าอย่างนั้น ฉันจะจองล้างจองผลาญนายจนกว่านายจะยอมรับ–”
“อืม แต่ไม่ใช่พี่ก็จะมีปัญหาถ้าสร้างสถานการณ์์แบบนี้เหรอ?”
“กุ่……!”
ผมชี้สู่เหรียญจู่โจมปีกดาบเงินบนอกผมขณะผมพูดนั้น พี่เอิร์นส์ปากงับปิดเป็นหอยระหว่างดูไม่พอใจ
ใต้สายตาของสาธารณะชน ขุนนางอาจเลี่ยงปัญหาได้ถ้าพวกเขาสู้กับทหารรับจ้างธรรมดา แค่เกือบๆ
อย่างไรก็ตามแต่ ตอนนี้ผมมีเหรียญจู่โจมปีกดาบเงินบนอกของผมพร้อมดาบออกในขุนนางสองเล่ม ณ เอวผม ในสายตาของคนอื่นๆ ผมก็เป็นขุนนางของแท้เหมือนกัน เพราะพี่ชายเป็นขุนนางของแท้ เขาควรรู้ดีถึงกฎเกณฑ์ และเขาน่าจะไม่อยากเหวี่ยงดาบใส่ผมแหกกฎหมายในสถานการณ์ที่ผมไม่ยอมรับการ้องขอดวลอย่างเป็นทางการของเขา
“พี่ชายที่รักคะ”
“อ-เอลม่า! ไม่มีความจำเป็นต้องไปอยู่ข้างไอ้ขี้คอกใจคดนั่น! กลับมาบ้านกับพี่นี้ทันทะ–”
“แน่นอนที่สุดว่าหนูเกลียดพี่ชายใช้กำลังแบบพี่ ได้โปรดปล่อยพวกเราไว้ตามลำพัง
“เอ๋—!?”
เอิร์นส์ ผู้ได้ยินคำเย็นชาดุจน้ำแข็งของเอลม่าทิ้งดาบแล้วสลบระหว่างยืน เอ๋? เขาสลบจริงๆหรือ? อุว้า เขาฟองออกปาก เธอทำอะไรกันเอลม่า? เธอฆ่าชายด้วยสายตาตั้งใจมองหรือ!? น่ากลัว!
“มาเมินเขาเถอะ”
“เอ๋?”
“มันไม่เป็นไร มาเร็ว”
“อ-เอ่อ……?”
เลมม่าดึงมือผมกับมีมิแล้วเริ่มนำเราไป จากนั้นเธอนำเราไปที่ร้านจิวเวลรี่ใต้ความวุ่นวายทั้งหมดนั่น
แปลโดย: wayuwayu
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl
