ผมตื่นขึ้นมาควบคุมยานอวกาศที่แข็งแกร่งที่สุด ผมเลยเป็นทหารรับจ้างอวกาศ - ตอนที่ 174 คนของตระกูลวิลโรส - novel-lucky

174 คนของตระกูลวิลโรส

11 – 14 นาที เล่ม 6

แม้ว่าพี่ชายเอลม่าเอิร์นส์มาท้าผมดวลกระทันหัน เราสามารถจะซื้อของกันเสร็จด้วยวิธีใดวิธีหนึ่งแล้วกลับมา ณ บัวดำ

“มันจะไม่เป็นไรที่จะปล่อยเขาไว้แบบนั้นเหรอ?”

“มันไม่เป็นไร ยังไงเขาก็น่าจะคิดว่านายใช้หนี้ฉันเพื่อข่มขู่ฉันหรือบางอย่างอยู่ดีนั่นแหละ”

“ให้ตายสิน่า ยังไงซะ แต่แง่หนึ่งมันก็ไม่ได้ไกลจากประเด็นจริงมากเกินไป……”

ไม่ว่ากรณีไหนน เอลม่าเสนอทุกอย่างให้ผมโดยใช้หนี้ 3 ล้านเป็นเหตุผล น่าจะ เอ่อ ไม่ บางทีนั่นเป็นความเข้าใจผิดของผมตั้งแต่แรก ผมรู้สึกว่าเธอไม่ได้สนใจเกี่ยวกับหนี้ 3 ล้านอีเนลตอนนี้…… หรือ เธอไม่ได้แม้แต่จ่ายผม 1 อีเนลเลย

แต่นอกเสียจากเวลานั้นที่เธอเทเงินเธอไปซื้อเหล้าแพงๆในระบบดาวเอลีน เธอไม่ได้ใช้เงินเธอมากมายขนาดนั้น บางทีเธอเก็บเงินเพื่อจ่ายผมคืนจริงๆ หรือบางทีเธอไม่อยากจ่ายหนี้เพื่อเธอจะอยู่กับผมได้ต่อ แต่ผมต้องถามเธอเพื่อให้มั่นใจ

“นั่นน่าจะเป็นเจตนาฉันตอนแรก แต่ตอนนี้ ฉันอยู่กับฮิโระเพราะฉันชอบอยู่กับเธอ แต่ฉันเก็บเงิน…… แต่ฉันแค่สามารถเก็บได้ประมาณ 1,300,000 อีเนล ดังนั้นฉันก็เก็บไปได้ครึ่งทางที่นั่นแล้ว”

“อืม หนูก็เก็บได้ 380,000 อีเนล มันยังไม่ได้เป็นหนึ่งปีตั้งแต่หนูเริ่มทำงานกับพี่กระนั้น……”

เอลม่ากับมีมินำเครื่องปลายทางข้อมูลของพวกเธอออกมาแล้วแสดงเงินเก็บให้ดู

มันไม่เหมือนว่ามีมิมีหนี้ที่ต้องจ่ายอยู่ดี ดันนั้นเงินเก็บเธอทั้งหมดก็เป้นของตัวเธอเอง ผมจ่าย 500,000 เมื่อผมซื้อมีมิจากโคโลนีบ้านเกิดของเธอ แต่ผมไม่มีเจตนาจะให้เธอจ่ายคืน นั่นจะแค่หมายถึงเธอมติดหนี้ผมแทนติดกับรัฐบาลโคโลนีหลังจากทั้งหมด

หรือ ผมไม่มีเจตนาเข้าไปวุ่นวายเกี่ยวกับที่พวกเธอใช้เงินส่วนตัวกันอย่างไรอยู่ดี…… แต่พวกเธออาจไม่คิดอย่างนั้น

“อืม โอ้ใช่ เพราะเรากลับมาได้ที่ยานแล้ว อยากติดต่อครอบครัวเธอมั้ย เอลม่า?”

“ใช่ ฉันว่า…… ฮ่าาา นี่มีปัญหาจริง”

“อ่ะฮ่าฮ่า…… แต่ไม่ใช่มันยอดเยี่ยมเหรอ? พี่มีครอบคัวที่เป็นห่วงพี่หลังจากทั้งหมด ไม่ใช่นั่นถูกแล้วเหรอ ฮิโระซามะ?”

“อืม นั่นถูกแล้ว”

มีมิกับผมทั้งสองคนไม่มีญาติมิตรในกาแล็กซีนี้หลังจากทั้งหมด คนของมีมิตายไปในอุบัติเหตุแล้ว และเพราะเธอไปลงประสบพบตัวเธอในเหตุการโหดร้ายหลังจากนั้น เธออาจเสียการติดต่อกับปู่ยาตายายและญาติคนอื่นๆด้วย

และจากนั้น มีผม ที่จู่ๆพบตัวเองในมิตินี้โดยไม่มีเหตุผลหรืออะไรเลย และตอนนี้ลอยตามกระแสไปเรื่อยในกาแล็กซีด้วยกันกับกฤษณะก่อนผมรู้ตัว

ผมไม่มีครอบครัวหรือญาติในมิตินี้เลยสักนิด แต่ผมเห็นค่าลูกเรือผมเป็นครอบครัว

“……เธอพูดถูก ฉันจะโทรหาพวกเขา”

บางทีเธอฉุกคิดถึงสถานการณ์ของผมกับมีมิ สีหน้าของเอลม่าเปลี่ยนจากหงุดหงิดสู่ตั้งใจจริง

“ถ้ามันไม่เป็นไรกับเธอฉันจะนั่งฟังด้วย พวกเราคือส่วนหนึ่งของลูกเรือลำเดียวกันใช่มั้ย ดังนั้นเราคือบางอย่างเหมือนครอบครัวด้วย ถูกไหม?”

“ห-หนูก็จะร่วมด้วยค่ะ! อ๊ะ หนูจะเรียกเมย์ซัง ทีน่าซังและวิสเกอร์ซังด้วยเหมือนกัน!”

“ได้เลย ได้โปรดเรียกพวกเธอมา”

มีมิเขี่ยเครื่องปลายทางแท็บเล็ทของเธอแล้วเรียกเมย์ ทีน่า กับวิสเกอร์ เอลม่าแสดงรอยยิ้มอบอุ่นขณะเธอมองมีมิ

—————————————

เมย์อยู่บนยานดังนั้นเธอมาถึงห้องนั่งเล่นทันที แต่ทีน่ากับวิสเกอร์ยังอยู่ในที่ทำงานสเปซดเวิร์กดาวเทียมเซคุนดัสของกรากิส ดังนั้นพวกเธอบอกเราว่าพวกเธอน่าจะไม่สามารถมาได้ เห็นว่า สาขาหลักตั้งอยู่บนกรากิสไพร์ม

“โอเคถ้าอย่างนั้น ฉันจะโทร”

เอลม่าได้แจ้งตระกูลวิลโรสแล้วว่าเธอจะทำการโทรแบบวีดีโอกับพวกเขาก่อนหน้า พวกเขาน่าจะตอบทันทีด้วยเหมือนกัน มันดูเหมือนพวกเขาวิตกกังวลอยากเห็นเอลม่าด้วยเหมือนกัน

พวกเขาตอบทันทีเมื่อเราเริ่มโทร และรูปของคนสามคนถูกแสดงอยู่บนจอโฮโล หนึ่งคือชายดูค่อนข้างหนุ่ม แต่เขาดูเหมือนชายรุ่นแก่กว่าชายผู้ชี้ดาบมาทางผมเมื่อเขาเห็นเอลม่าก่อนหน้านี้

อีกสองคนคือผู้หญิงดูค่นข้างอายุน้อยผู้ดูแล้วเหมือนพี่น้อง พวกเขาทั้งหมดมีหูแหลมเหมือนเอลม่า และมีบรรยากาศเด่นคล้ายกันกับเอลม่าเหมือนกันหมด

“พ่อ แม่ พี่สาว มันเป็นเวลานานแล้วนะคะ”

『เอลม่า…… ไม่ว่าแบบไหน พ่อดีใจที่ดูเหมือนลูกสบายดี』

ชายดูค่อนข้างหนุ่มมองเอลม่าด้วยสายตาตั้งใจกังวลแล้วถอนหายใจในความโล่งใจ แต่สองหญิงเน้นสายตาตั้งใจมามองผม

『…..แม่ได้ยินมาว่าเขาเป็นทหารรับจ้าง ดังนั้นแม่คาดหวังถึงคนป่าดิบเถื่อน』

『เขาดูค่อนข้างปรกติอย่างคาดไม่ถึงเลย ไม่ใช่เหรอ?』

ถ้าอย่างนั้นหนึ่งในพวกเธอคือแม่ แล้วคนไหนคือพี่สาว? พวกเธอดูเด็กมากดังนั้นพวกเธอทั้งสองคนดูเป็นพี่สาวเอลม่าได้ อืม แต่หนึ่งในพวกเธอคือพี่สาวจริงๆ

“หนูจะแนะนำตัวเธอ นี่คือกัปตันของยานซึ่งหนูทำงานอยู่; ทหารรับจ้างระดับทองคำขาวผู้ถูกรับรู้โดยสมาคมและผู้ได้รับเหรียญจู่โจมปีกดาบเงิน ฮิโระ”

“มันเป็นความยินดีอย่างยิ่งที่ได้เจอพวกท่าน ชื่อของผมเป็นฮิโระ ผมเกิดมาเป็นชนชั้นกลาง ได้โปรดขออภัยกับวาจาไม่ขัดเกลาขอผมในบางเวลา ผมรู้สึกเป็นเกียรติอย่างสูงที่ได้พบเจอพวกท่าน”

หลังจากพูดอย่างนั้น ผมวางหนึ่งมือไว้ที่อกแล้วมอบคำนับเบาๆให้พวกเขา หลังจากเห็นการกระทำของผมสามร่างอันแสดงอยู่บนจอโฮโลทั้งหมดกลายเป็นค่อนข้างตกใจแล้วดวงตาเปิดขยายกว้าง

“เฮ้ ฮิโระ เธอเพิ่งทำครอบครัวฉันไร้คำพูดนะนั่นรู้มั้ย?”

“หืม? อืม ฉันทำมันผิดเหรอ?”

“มันจะไม่เป็นไรถ้าพวกท่านคุยกับขุนนางด้วยกัน แต่การที่ทหารรับจ้างชนชั้นกลางคุยอย่างเป็นทางการดูเหมือนจะแปลกสำหรับพวกท่าน”

“เข้าใจแล้ว โอเคถ้าอย่างนั้น ตาเธอแล้วมีมิ”

“เฟ่ะ!? อ๊ะ…… อืม หนูชื่อมีมิ หนูถูกช่วยโดยฮิโระซามะกับเอลม่าซังบนเทอร์เมนไพร์มและได้อยู่ด้วยกันกับพวกพี่เขาตั้งแต่นั้นมาค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะคะ”

มีมิแนะทำตัวเธอเองด้วยเหมือนกันแล้วคำนับน่ารักๆ ตระกูลวิลโรสหันสายตาตั้งใจไปมองมีมิ แล้วพ่อเอลม่า วิสเคานต์วิลโรส ด้วยกันกับคุณนายทั้งสอง ตกใจแล้วขยายดวงตากว้างอีกหนึ่งครั้ง หรือ พวกเธอทำการดูซ้ำหนึ่งรอบแล้วเน้นการมองตั้งใจไปบนมีมิ

มันดูเหมือนหนึ่งในคุณนายรู้บางอย่างแล้วเอียงหัวอยู่ในความคิด

“มีอะไรผิดไปกับมีมิของเราเหรอครับ?”

『ม-ไม่ มันไม่มีอะไร ฉันมั่นใจว่ามันแค่เรื่องบังเอิญ ……อ่ะเฮ่ม ขออภัยให้เราด้วย ฉันพ่อเอลม่า วิสเคานต์วิลโรส นี่คือภรรยาของฉันมิลฟี่ และนี่คือลูกสาวอีกคน พี่สาวของเอลม่า เอลฟิน』

『ขอบคุณที่ดูแลลูกสาวของเรา』

『ยินดีที่ได้รู้จัก』

คุณนายพร้อมผมเงินตรงยาวถึงเอวคือแม่ มิลฟี่ซังและคุณนายพร้อมผมใกล้กับบลอนด์ทองผูกเปียคือพี่สาว เอลฟิน อึน พวกเธอดูเด็กจริงๆ รวมไปถึงพ่อของเอลม่าด้วย

『เหตุผลทีเราติดต่อกับเธอทันทีเนื่องมาจากเอิร์นส์ อ๊ะ เอิร์นส์คือลูกชายของฉันและ–』

“เราได้เจอพี่ชายที่รักแล้ว แล้วเขาท้าฮิโระดวกระทันหัน หนูจึงไล่เขาไปไกลๆ”

『…… ยังไงซะ มันไม่เป็นไรตราบใดที่เขาสบายดี』

เอลด์มัวร์ปิดตาของเขาแล้วถอนหายใจ

『ทันทีที่เขารู้ว่าเธออยู่ในระบบดาวเมืองหลวงเขาบินออกจากบ้านแล้วไปที่โคโลนีเซคุนดัสทันที ฉันก็รู้ว่าฮิโระได้รางวัลเป็นเหรียญจู่โจมปีกดาบเงิน ดังนั้นฉันกังวลว่าบางอย่างจะเกิดขึ้นเมื่อเขาเห็นเธอ』

“เข้าใจแล้ว หรือ ความต้องการอันพ่อส่งไปสมาคมทหารรับจ้างคืออะไร? พ่อบอกพวกเขาว่ให้มอบหนูทันทีในนามของตตระกูลวิลโรส”

『อะไรกัน? พ่อควรจะแต่บอกข้อความเขาว่าให้เธอติดต่อพวกเราเร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้นะ?』

『เจ้าบ้านั่นน่าจะตีความข้อความพ่อผิดๆแล้วดัดแปลงมันน่ะ พ่อ』

เอลฟินซังเสียงเหมือนโหดร้ายเมื่อเธอแสดงความคิดเห็นกับประเด็น เธอพูดถึงเอิร์นส์เมื่อเธอพูดว่า ‘เจ้าบ้า’ ใช่ไหม?

『น่าจะเป็นอย่างนั้น…… พ่อจะยืนยันมันกับสมาคมทหารรับจ้างทีหลัง ที่สำคัญกว่านั้น มันเป็นห้าปีแล้วตั้งแต่ลูกจากเราไป เอลม่า การหมั้นหมายกับกิลเลียมถูกยกเลิกไปแล้ว ดังนั่นลูกไม่มีอะไรต้องกังวลอีกต่อไป ได้โปรดกลับมานะลูก ที่รัก』

เอลด์มัวร์พูดกับเอลม่าด้วยสีหน้าจริงจังบนใบหน้าเด็กๆของเขา กิลเลียม?

หมั้นหมาย? อ่ะฮ่า!

“เข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้นนั่นคือเหตุผลที่เธอวิ่งหนีหือ?”

“นั่นไม่ใช่แค่เหตุผลเดียวเท่านั้น แต่มันเป็นปัจจัยหลัก ฉันยอมรับมัน ฉันจะคุยกับนายทีหลัง…… พ่อที่รัก หนูยังไม่มีเจตนากลับบ้าน”

『มันเพราะหนี้ของลูกเหรอ? มัน 3,000,000 อีเนลใช่ไหม พอเชื่อว่าอย่างนั้น เราจ่ายจำนนวนนั้นได้ง่ายๆ ที่รัก จริงๆแล้วเราจ่ายมากกว่าสองหรือสามเท่าก็ได้ถ้าลูกหวังเช่นนั้น ดังนั้นได้โปรดกลับมาเถอะ เอลม่า ชีวิตของทหารรับจ้างนั้นเต็มไปด้วยอันตราย ถูกไหม? ถ้าลูกกลับบ้าน ไม่มีเหตุผลอะไรที่ลูกต้องเสี่ยงชีวิตอีกแล้ว』

“มันจริงที่ว่าหนูยังไม่ได้จ่ายหนี้ให้ฮิโระ หรือ หนูยังไม่ได้ให้เขาสัก 1 อีเนล ไม่ต้องพูดถึง 3 ล้าน แต่หนูให้พ่อจ่ายไปแบบนั้นเลยก็ไม่ได้ด้วย พ่อที่รัก หนูจะทำงานหนักแล้วจ่ายกับฮิโระด้วยตัวหนูเอง

『พ่อชื่นชมสำนึกในหน้าที่ของลูกที่รักแต่เก็บไว้ในใจด้วยว่าลูกเป็นสมาชิกของบ้านวิลโรส นอกจากนั้น ลูกเป็นสาวยังไม่ได้แต่งงาน ลูกต้องรู้ถึงข้อความอันมันสื่อของการที่สาวอยู่ในยานของทหารรับจ้างชาย–』

“แน่นอนว่าหนูรู้ แล้วเราก็อยู่ในความสัมพันธ์แบบนั้นแล้วด้วยเหมือนกัน”

หลังจากพูดอย่างนั้น เอลม่าจับแขนผมแล้วซบกับผม

『อะไร–!?』

เมื่อเอลด์มัวร์ซังเห็นการกระทำของเธอ ดวงตาเขาเปิดกว้างเหมือนถ้วยในความตกอกตกใจล้วนๆ แต่สีห้าของเขาเปลี่ยนเป็นออกแนวสังหารสั้นๆหลังจากนั้น

『กล้าดียังไงที่แค่ทหารรับจ้างธรรมดาแบบแกมาแแตะต้องลูกสาวที่รักของฉัน……?』

“ยังไงซะ ผมจะไม่ปฏิเสธว่าเราทำอะไรลงไป และผมไม่มีเจตนาจากลากับเอลม่าด้วยเหมือนกัน”

ผมรับสายตาตั้งใจขอเขาตรงๆโดยไม่สะทกสะท้าน

『ฮ่า! พูดได้ดี ไอ้เด็กน้อย แต่อย่ามาคิดนะว่าฉันไม่กล้าสร้างรูบน– อุ่เก่ะ!?』

จอโฮโลแสดงชัดเจนถึงสองหมัดโจมตีข้างเอลด์มัวร์ซังพร้อมกัน แล้วนำลมออกไปจากเขา และเจ้าของหมัดเหล่านั้นคือ แน่นอน แม่เอลม่ามิลฟี่และพี่สาวเอลม่าเอลฟิน

『นี่นั้นคือทำไมผู้ชายในบ้านเรามันไม่ไหวเลย ทันทีเมื่อมีอะไรเกิดขึ้น พวกเขาไปร้องโหวกเหวก ‘ดวล ดวล’ เหมือนพวกบ้าบอ…… พูดตรงๆเลย』

『หนึ่งพี่ชายหัวสมองกล้ามผู้ลึกในรักกับพวกคนวาดดาบเหล่านนั้นคือมากกว่าพอแล้วสำหรับบ้านนี้ พ่อ』

『ตั้งแต่แรก ฮิโระคุงถูกยกยอแล้วว่าเป็นผู้กล้าแล้วได้รับเหรียญจู่โจมปีกดาบเงิน แล้วเขาก็จะได้รับเหรียญดาวเงิน หรือบางทีแม้แต่ดาวทอง ทีหลังด้วยใช่มั้ย? ผู้ได้รับดาวทองจะถูกมองเหมือนกันว่าเป็นวิสเคานต์ และแม้ว่านั่นไม่เป็นอย่างนั้น ฮิโระคุงควรถูกปฏิบัติเป็นอัศวินจักรวรรดิกิตติมศักดิ์แล้วเนื่องจากเหรียญจู่โจมปีกดาบเงิน นี่ไม่ใช่เวลาสำหรับพ่อที่จะมาดวล』

เอลด์มัวร์ซัง ผู้ตอนนี้กำลังยองลงในความเจ็บปวดเนื่องจากการโดนโจมตีสองสีข้าง ถูกดุอย่างไร้ปรานีโดยผู้หญิงสองคน อืม แม้แต่ผมก็เริ่มสงสารคนนั้น ทิ้งมันไว้ตรงนั้นได้มั้ย คุณนาย?

“และ อืม ไม่มีทางที่หนูสามารถจากฮิโระไปได้ตอนนี้อยู่ดี……”

『อะร้า? อะร้าอะร้า อะร้าอะร้า?』

『ถ้าอย่างนั้นเธอแซงหน้าฉันไปแล้วเหรอเนี่ยหือ? พอมาคิดว่าฉันโดนแซงโดยน้องสาว』

หลังจากได้ยินคำพูดเอลม่ามิลฟี่ซังและเอลฟินซังเริ่มยิ้มอย่างแหย่ๆใส่เธอ

อะไร? พวกเธอได้อะไรไปจากคำพูดของเอลม่าไม่ว่าอย่างไร?

“เฮ้ มีมิ พวกท่านเขาคุยเกี่ยวกับเรื่องอะไรกัน?”

“อ-อืม เอ่อ อ่ะฮ่าฮ่า”

มีมิดูเหมือนจะรู้บางอย่ง แค่เกิดอะไรขึ้นตรงนี้กันเนี่ย? ผมไม่มีความคิดเลยสักนิด

“มันดูเหมือนเธอมีหลายอย่างให้คุยกับครอบครัวหือ”

“ไม่มีเหตุผลที่ต้องซ่อนอะไรใดๆอีกแล้ว ดังนั้นหนูจะบอกพวกเขาทุกอย่างภายหลัง ภายหลัง พอเข้าใจมั้ย”

『โอ้ฉัน แม่ไม่ถือถ้าลูกบอกทุกอย่างเราตอนนี้นะรู้มั้ย』

『ใช่ ใช่ เราง้างหูรอเลย น้องสาวที่รัก』