ผมตื่นขึ้นมาควบคุมยานอวกาศที่แข็งแกร่งที่สุด ผมเลยเป็นทหารรับจ้างอวกาศ - ตอนที่ 216 อาหารปันส่วนสนามรบ

216 อาหารปันส่วนสนามรบ

ฝีเท้าของเราทำให้เกิดเสียงตะแกรงขณะเราเดินทางผ่านพื้นที่เปลี่ยนเป็นแก้วเนื่องจากการระดมยิงเลเซอร์ การระเบิดดังที่ไม่น่าพอใจเป็นจังหวะไม่ต่อเนื่องก้องอยู่ทั่วเรา วิสัยทัศน์นั้นห่วยแตกขอบคุณทรายโลหะทั้งหมดที่ลอยไปทัว แต่แม้อย่างนั้น เรายังสามารถมองรูปทรงของสิ่งมีชีวิตดุร้ายน่าขยะแขยงเหล่านั้นที่เราสู้กลับไปในโคแม็ต III เหล่านั้นออกในระยะไกลๆ

“ด้วยนี่ เรายืนยันว่าสิ่งมีชีวิตดุร้ายเหล่านั้นสร้างเทียมขึ้นมาแน่นอน”

นาวาอวกาศโทเซเรน่าพึมพำขณะเธอยืนข้างผมระหว่างมองไปข้างหน้า เธอกำลังใส่หมวกเกราะเต็มใบซึ่งปิดทั้งหัว ดังนั้นเราพูดผ่านระบบสื่อสารที่ติดข้างในหมวกของเรา

“ไม่สำคัญว่าจะคิดยังไง อะไรเหล่านั้นมันเหมือนกับสิ่งมีชีวิตที่เราสู้บนโคแม็ต III”

“ใช่ เพราะพวกมันดูค่อนข้างคล้าย เราสรุปได้คร่าวๆว่ามันต้องเป็นกรณีนั้น”

เธอพูดว่า ‘คร่าวๆ’ เพราะเรายังต้องทำการเทียบดีเอ็นเอย่างเป็นทางการเพื่อก่อตั้งข้อสรุปอย่างเป็นทางการว่าพวกมันเป็นสิ่งมีชีวิตเดียวกัน

แม้อย่างนั้น อะไรคือโอกาสที่สิ่งมีชีวิตเหล่านี้ที่ปรกฏมาบนทั้งโคแม็ต III และโคแม็ต IV มีรูปลักษณ์เดียวกันแต่องค์ประกอบดีเอ็นเอต่างกันหรือ? โอกาสที่นั่นเกิดขึ้นนั้นต่ำอย่างมหาศาล

『นาวาอวกาศโท เราสามารถจับการตอบสนอนที่น่าจะเป็นยานระงับได้แล้ว』

“ดี แบ่งสารสนเทศไปสู่กองกำลังของเราในอากาศ”

『ครับ แหม่ม!』

ไม่นาน สารสนเทศเด้งขึ้นบนจอเหนือจอด้วยเหมือนกัน อย่างคาดไว้ มันไม่ได้ไกลจากตำแหน่งปัจจุบันของเราขนาดนั้น

เพราะมันเป็นไปไม่ได้ที่จะตรวจจับมันจากอากาศ เราถูกบังคับให้ค้นหามันบนพื้น

“จะเดินตลอดทางไปถึงนั่นเหรอ?”

“มันจะไม่นานอยู่ดีนั่นแหละ มันจะใช้เวลาเราเทียบได้กับเวลาถ้าไปได้รับยานขนทหาร, ขึ้นมันด้วยทุกคนไปด้วยกันกับอุปกรณ์ทั้งหมด, และทำการนับจำนวนคน”

“ใช่ ฉันก็ว่า”

มันไม่ได้เป็นระยะห่างไกลไม่มีเหตุผล แค่เดินเถอะถ้าอย่างนั้น

『เราพบยานระงับตรงหน้าเลย มันแทงทะลุพื้นและดูเหมือนหยุดทำงานแล้ว』

“ส่งโดรนไปก่อนเพื่อทำการสอดแนมเล็กน้อย เพราะทั้งหมดมันจะไม่ตลกถ้ามันทิ้งของขวัญน่าตกใจให้เราเช่นระเบิดปฏิกิริยาตอบสนอง ช่างศึก ติดตั้งเครื่องกำเนิดโล่ที่นี่และตั้งการวางป้องกันแบบเรียบง่าย”

『อายอาย แหม่ม』

ใต้คำสั่งการของนาวาอวกาศโทเซเรน่า นาวิกโยธินจักรวรรดิเริ่มรีบทำคำสั่งการอย่างรวดเร็ว

เพราะผมไม่มีอะไรทำ ผมแค่รอรอบๆระหว่างรู้สึกเบื่อ

เอ่อ แต่ผมยังป้องกันตัวอยู่แน่นอน

“ระเบิดปฏิกิริยาตอบสนองหือ พวกมันว่างพอตั้งระเบิดเหล่านั้นเหรอ?”

“แม้ว่าพวกมันไม่ได้วางระเบิดปฏิกิริยาตอบสนองใดๆ มันก็เป็นไปได้ที่พวกเขาทำสักอย่างกับเครื่องกำเนิดพลังงานของยาน นายไม่อยากถูกระเบิดเป็นชิ้นทันทีเมื่ออนายก้าวเข้าไป ถูกมั้ย?”

“ใช่ แน่นอน”

เพราะทั้งหมดถ้าพวกมันส่งพลังงานเกินมากจากเครื่องกำเนิดพลังงานของยาน มันจะทำให้เกิดการระเบิดเทียบเท่าได้กับระเบิดปฏิกิริยาตอบสนองระเบิด ในเอสโอแอลบางอย่างเหมือนนั่นเป็นไปไม่ได้ แต่มันเป็นอันตรายของจริงในมิตินี้

หลังจากสักพักหน่วยสอดแนมผู้กำลังใช้โดรนรายงานว่าไม่มีอันตรายอยู่ตอนนี้ แล้วหลังจากนั้น ที่เหลือของทีมสืบสวนรีบเข้าไปในยานระงับ เรายืนยันว่าเป้าหมายไม่อยู่ข้างในยาน ดังนั้นผมกับนาวาอวกาศโทเซเรน่าพักอยู่ภายในแคมป์ป้องกันสำหรับเวลานี้

“มาทำให้ที่เป็นโอกาสกินอาหารกัน”

“ใช่”

ฝุ่นเหล็กที่บินอยู่ทั่วนั้นเข้ามาข้างในแคมป์ป้องกันไม่ได้เพราะมันปกคลุมด้วยเครื่องกำเนิดโล่พลังงานใช้กับพื้น

ขอบคุณนั่น เราสามารถถอดหมวกเกราะออกเพื่อกินอาหารและดื่มน้ำ

ระหว่างผมถอดหน้ากากอเนกประสงค์ของผม นาวาอวกาศโทเซเรน่าสั่งคนของเธอให้เปลี่ยนกันมากินข้าวของพวกเขา ขณะผมมอบการมองข้างไกลๆกับร่างของเธอ ผมเอาอาหารปันส่วนอันเตรียมไว้สำหรับผมโดยมีมิและเอลม่าออกมา–

“……”

“อุว้า นั่นคืออะไรนะถามตรงๆ?”

อะไรที่ออกมาจากกระเป๋าหลังของผมคือสิ่งมีชีวิตทรงประหลาดใส่ซองสูญญากาศ เอ่อ ใช่ เกี่ยวกับนี่… จริงๆแล้วผมลองนี่มาก่อนแล้ว แม้นรูปลักษณ์มัน เจ้าสิ่งนี้รสชาติดีอย่างน่าตกใจ เปลือกนอกของมันจริงๆแล้วนิ่มและรู้สึกคล้ายกับคามาโบโกะและข้างในมันรสชาติออกเหมือนยาหลอดออกครีม ผมเคยได้ยินว่าจริงๆแล้วนี่ถูกใช้เป็นอาหารปันส่วนในบางประเทศ

“……นี่จริงๆแล้วอร่อยดีนะรู้ไหม”

“นายกินไอ้นั่นแล้วเหรอ!?”

“……ใช่”

แต่ทำไมเจ้านี่ยัดอยู่ในกระเป๋าหลังผมตั้งแต่แรก? จู่ๆ เอลม่าทำหน้าเทเฮะเปโระ1ก็เด้งขึ้นมาในหัวของผม มีมิไม่ทำแบบนี้แน่ ดังนั้นแน่นอนว่าเอลม่าเป็นผู้ก่อเหตุ

อย่างไรก็ตาม คนที่ซื้อนี่ เอ่อ ‘อาหารเอเลี่ยน’ เป็นมีมิแน่นอน มีมิเตรียมสิ่งนี้ข้างในกระเป๋าด้วยกันกับเอลม่า ดังนั้นผมเดาว่ามีโอกาสที่เธอยัดสิ่งนี้เข้าไปข้างในด้วยเหมือนกันหือ ผมจะต้องถามพวกเธออย่างทั่วถึงเมื่อผมกลับไปที่ยานแค่รอเดี๋ยวก่อนเถอะ พวกเธอ!

“อืม……”

“นี่คือการแกล้งง่ายๆน่ารักๆโดยลูกเรือของฉันน่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า……”

ไม่ว่าอย่างไร แค่มาทำเป็นว่าเจ้า เ*สฮักเกอร์ไม่มีอยู่จริง ผมยัดอะไรนี่กลับเข้าไปข้างในแล้วหาอย่างอื่นกิน หลังจากสักพัก ในที่สุดผมก็เจอบางอย่างคล้ายกับอาหารยัดอยู่ในใต้กระเป๋าหลัง

มันรัดอยู่ในฟอยล์โลหะสีเงิน และด้านหน้าของป้ายที่บอกว่า ‘อาหารปันส่วนอาณาจักรสำนึกผิด2ประเภท 3’ วัตถุดิบและมูลค่าโภชนาการที่มี่อยู่ในหน่วยกินหนึ่งหน่วยถูกพิมพ์อยู่บนด้านหลัง มันค่อนข้างคล้ายกับคาสเตลล่าเหล่านั้นอันอยู่ในห้างสรรพสินค้ากลับไปที่โลก

มันค่อนข้างหนักสำหรับขนาดของมันและดูกินแล้วอิ่ม

“นั่นอะไร?”

“อา–…… มันดูเหมือนมันเป็นยี่ห้ออาหารปันส่วนกองทัพที่ขายบางที่ซึ่งเรียกว่าอาณาจักรสำนึกผิด”

“อ้า มันค่อนข้างไกล แต่ประเทศนั้นมีความสัมพันธ์ดีกับจักรวรรดิ”

“หืมม… อืม นี่ดูค่อนข้างดี มาชิมมันเถอะ”

ผมฉีกซองฟอยล์สีเงินให้เปิดออกแล้วอะไรซึ่งทักทายผมคือบางอย่างคล้ายกับเค้กปอนด์ค่อนข้างเยอะ มันดูเหมือนซองฟอยล์รัดรอบขนมอบดูเหมือนเค้กปอนด์นี้อยู่

“กลิ่นมันค่อนข้างหอม ไม่ใช่เหรอ?”

มันเป็นอย่างนั้น กลิ่นโชยลึกลอยออกจากมันมีแนวกลิ่นผลไม้จางๆ มันดูเหมือนนาวาอวกาศโทเซเรน่าก็เป็นคุณนายผู้เลี่ยงความหวานไม่ได้ เอ่อ อืม มันมีผู้ชายหลายคนที่ชอบความหวานด้วยเหมือนกัน ผมเดาว่า จริงๆแล้วผมไม่เกลียดพวกมันด้วยเหมือนกัน

“อยากลองชิมมั้ย?”

“ได้เลย ฉันจะมอบอาหารปันส่วนของฉันบ้างแลกเปลี่ยนกันด้วย”

ผมฉีกชิ้นใหญ่ออกมาจากเค้กปอนด์และมอบมันให้นาวาอวกาศโทเซเรน่าให้ชิมส่วนของผม

นาวาอวกาศโทเซเรน่ามอบบางอย่างอันดูเหมือนไส้กรอกแห้งมาให้ผม

“นี่อะไรล่ะ?”

“มันเป็นไส้กรอกแนวรู​ปแบบทหาร มันรสชาติค่อนข้างดี”

“หืม ฉันเดาว่าฉันจะชิมถ้าอย่างนั้น”

ผมถืออาหารปันส่วนของอาณาจักรสำนึกผิดบนมือและอีกมือของจักรวรรดิเกพเปล ผมเขมือบอันจากอาณาจักรสำนึกผิดก่อน

ผิวสัมผัสมันคล้ายกับขนมปังที่นุ่มและฉ่ำและอยู่ฝั่งรสหนักๆ ความหวานมันไม่น่าจะต้องขอบคุณน้ำตาลอย่างเดียว มันดูเหมือนผลไม้แห้งนวดแบนอยู่ในการนวดแป้งก่อนอบ และผมก็ได้รสชาติแอลกอฮอล์จางๆด้วยดังนั้นพวกเขาหน้าจะใช้เหล้าหวานด้วยเหมือนกัน

“มึม… ฉันรู้สึกเหมือนฉันได้กินบางอย่างคล้ายกันในอดีต”

“จริงๆเหรอ?”

“ใช่ ฉันสงสัยว่ามันอะไร?”

โอใช่! ผมจำได้แล้ว มันคือคือขนมปังหวานใส่ผลไม้ ถ้าผมจำไม่ผิด มันเป็นประเภทของขนมอบเยอรมัน ใช่ไหม? อืม นาวาอวกาศโทเซเรน่าน่าจะไม่คุ้นเคยกับมันอยู่ดีดังนั้นผมจะแค่เก็บเงียบเกี่ยวกับมัน

โอเค ต่อไปคืออาหารปันส่วนไส้กรอกแห้งจากจักรวรรดิเกพเปล

“มึม แน่นอนมันรสชาติดี”

“ใช่ไหมล่ะ? มีทหารเยอะผู้กินมันเล่นระหว่างดื่มด้วยเหมือนกัน”

เฮ้ นั่นถูกแล้ว สิ่งนี้รสชาติมันเหมือนไส้กรอกแห้งถูกๆที่ขายอยู่ในร้านสะดวกซื้อกลับไปที่โลกด้วยเหมือนกัน มันไม่ได้แย่ แต่รสชาติยังคงขาดบางอย่าง มันไม่ได้รู้สึกเหมือนผมกินบางอย่างทำจากเนื้อด้วยเหมือนกัน แต่มันเค็มดีและมัน

อะไรเหล่านี้น่าจะมีสูตรทำให้พอผ่านได้ว่าเป็นแหล่งเกลือและแคลอรี่

“ฉันชอบอาหารปันส่วนจากอาณาจักรสำนึกผิด”

“ฉันก็ด้วย”

มันค่อนข้างเยอะดังนั้นคนหนึ่งจะอิ่มได้ง่ายๆแม้ว่าไม่ได้กินหมดทั้งอัน แม้ว่าคนหนึ่งน่าจะเบื่อมันค่อนข้างง่ายถ้ากินหมดทั้งสามมื้อสองหรือสามวัน ในแง่ของรสชาติ อาหารปันส่วนจากอาณาจักรสำนึกผิดยังพอใจมากกว่าโดยรวม

อืม นอกจากไส้กรอกแห้ง จักรวรรดิเกพเปลก็มีแท่งแคลอรี่เหมือนบิสกิตและซุปเย็นเหมือนเจลในชุดอาหารปันส่วนของพวกเขาด้วย ดังนั้นผมเดาว่าพวกเขาเท่าๆกันเมื่อมันเป็นเรื่องอิ่มท้อง

“นายจะกินอันนั้นด้วยเหรอ?”

“……ถ้ามีโอกาสถ้าอย่างนั้นใช่ แต่ฉันคิดว่าจริงๆแล้วมันจะรสชาติดีกว่าอาหารปันส่วนจากอาณาจักรสำนึกผิดและจักรวรรดิเกพเปล”

“เอออ……?”

นาวาอวกาศโทเซเรน่ามอบมองข้างสงสัยใส่ผม แต่ในฐานะคนที่ได้กินนั่นแล้ว ผมบอกเธอเลยว่ามันได้

ถ้าการสืบสวนนี้ดำเนินต่อไปนานกว่านี้ แน่นอนว่าผมจะหาวิธีให้นาวาอวกาศโทเซเรน่าลองมันด้วย

[1] วายุ: เทเฮะเปโระคือคือคำแสลงที่ผสมคำว่า เทเฮะ (หรือ ทิ้ฮิ้) และ เปโระ (คำจากเสียงสำหรับการแลบลิ้น) ดังนั้นสีหน้าคือผสมระหว่างยิ้มอย่างอายและแลบลิ้นคนหนึ่งออกมา มันค่อนข้างเป็นที่นิยมอยู่ตอนนี้ แต่มันอยู่มานานสักพักแล้ว

[2] : Penitence (เพนิเต็นส์) = สำนึกผิด เป็นชื่อ เหมือนบริษัทดีใจ

แปลโดย: wayuwayu

tipme : tipme.in.th/wayuwayutl

โปรดโดเนทเพื่อสนับสนุนผู้แปล ติดตามข้อมูลข่าวสาร, ติดต่อ: ​http://linktr.ee/wayuwayu