ผมตื่นขึ้นมาควบคุมยานอวกาศที่แข็งแกร่งที่สุด ผมเลยเป็นทหารรับจ้างอวกาศ - ตอนที่ 22 เอลม่า
22 เอลม่า
หลังจากที่ทำการช้อปปิ้งนิดหน่อย ในที่สุดเราก็ตัดสินใจจะกลับไปที่ยานและกินข้าวเย็นกันไวขึ้น มันดูเหมือนเอลม่าไม่ได้กินดีๆมาไม่กี่วันแล้ว
“แปลก”
“อะไร? ข้าวเย็นวันนี้ไม่เหมาะกับความชอบของเธอเหรอ? นี่เป็นข้าวเย็นพิเศษที่ทำมาจากตลับอาหารคุณภาพสูง และเนื้อเทียมนะ รู้ป่ะ”
“ไม่ใช่อย่างนั้น~! ทำไมที่นี่มัน……!?”
เอลม่ายืนขึ้นจากเก้าอี้ของเธอทำให้มันเสียงดัง
“ทำไมยานทหารรับจ้างเหมือนยานนี้มันโคตรหรูหราเลยล่ะ!?” เอลม่าประกาศขณะที่เธอชี้นิ้วที่ห้องกินข้าวที่สะอาดเป็นประกาย และตกแต่งอย่างใหม่เอี่ยม เอ่อ แม้ว่าเธอจะถามอย่างนั้น…
“รู้ปะ ชั้นคิดว่าสภาพแวดล้อมอยู่อาศัยที่อยู่สบายสำคัญมาก ข้าวอร่อย ห้องสะอาด เตียงสบายและสะอาดและอย่างอื่นมีผลกระทบที่ดี ทั้งด้านกายและใจ คนอื่นที่ใช้เวลาอยู่ในอวกาศ”
“ชั้นเข้าใจตรรกะนั้น… ชั้นเข้าใจ แต่…! นี่มันดูเหมือนข้างในครุยเซอร์อวกาศโดยสารที่หรูหราสุดยอด!”
“มันเป็นเงินที่ใช้คุ้มค่านะ และมันเป็นประสบการณ์์การช้อปปิ้งที่น่าพอใจ หนูทำได้ดีนะที่ไปเจอที่ดีๆ มีมิ”
“เอ~เอ๋!”
“นึน…!”
เอลม่ากัดปากในความอารมณ์เสีย ที่มันบิดเบี้ยวเป็นรูปทรงทที่แปลก เนื้อจากที่สื่อสารความหมายไม่ผ่าน
“เอลม่า”
“อะไร!?”
“คนอื่นมีสถานการณ์ของเค้า นี่เป็นของเรา ชินกับมันซะ”
“คุห์… ชั้นเข้าใจ”
เอลม่าที่ยังดึงตัวเองกลับมากับการที่ภาพของทหารรับจ้าางที่ตัวเองเป็นอยู่หายอย่างสมบูรณ์ และพึมพำบ้างบางเวลา แต่เธอเริ่มจะกิน ผมก็เริ่มนำพาข้าวเย็นที่ถูกสร้างโดยเชฟเท็ตสุจินใส่ปากของผม
ข้าวใช้ตลับอาหารธรรมดา แต่มันก็อร่อยพอแล้ว แต่มันมีตลับอาหารคุณภาพสูงที่มีระดับของมันเอง สเต็กเนื้อเทียมก็อร่อยมากกว่าปรกติ มันเป็นเนื้อเดียวกับกับเนื้อที่เราทำโดยใช้เครื่องทำอาหารอัตโนมัติเก่าก่อนมันจะถูกทดแทน แต่ทำไมรสชาตของสเต็กพิเศษนี้ต่างออกไปละ? ทั้งหมดเคารพเชฟเท็ตซุจิน!
“มันอร่อย ใช่มั้ย?”
“…มันอร่อยถึงจุดที่ว่ามันทำให้ข้าวอย่างอื่นที่ชั้นกินมาก่อนซีดไปเมื่อเอามาเทียบเลย”
“ชั้นเข้าใจจริงๆ”
“หนูก็เข้าใจความรู้สึกนั้นด้วย”
มีมิและผมเห็นด้วยอย่างลึกซึ้ง ซึ่งเอลม่ามีความคิดเห็นและพยักหน้ายอมรับ เชฟเท็ตซุจินมันแค่น่าประทับใจขนาดนั้น มันน่ากลัวว่ามันไม่พยายามมากขนาดไหน เขาปกครองต่อมรับรสของเราอย่างสมบูรณ์ ยกตัวอย่างเช่น รสชาติของเนื้อเทียมถูกยกสูงขึ้้น สองหรือสามระดับ; รสชาติเนื้อๆที่ประณีตถูกปรุงโดยความร้อนที่และเวลาที่พอดิบพอดี อโรม่าที่กลิ่นฟุ้งของเครื่องเทศ มันทั้งหมดเป๊ะเวอร์ มันเป็นจานข้าวที่เอ่อล้นไปด้วยฝึมมือช่าง นี่มันเป็นคุณภาพที่เชฟเท็ตซุจินสร้าง เราใช้เวลาที่เหลือคุยกันเล็กๆ และเดินหน้าไปเป็นผลัดกันอาบน้ำหลังจากมื้ออาหารเรา
“ได้โปรดสอนเอลม่าว่าจะใช้ห้องน้ำยังไง หรือแทนที่มันจะเป็นอย่างนั้น ไม่ใช่ว่ามันจะโอเคถ้าเธอสองคนเข้าไปด้วยกันเหรอ?”
“หนูเดาว่าพี่พูดถูก เราเข้าไปเลยมั้ยถ้างั้น?
“วิธีใช้ห้องน้ำเหรอ…? ยังไงซะ ชั้นเดาว่าชั้นไม่ถือ”
เอลม่าเอียงหัวของเธออย่างสงสัย แต่จบที่การเห็นด้วย ผมมเลยปล่อยเธอให้มีมิและเข้าไปที่ห้องน้ำก่อน อา นวดออโต้ทั้งตัวนี้ มันโคตรน่าทึ่งเลย! มันดูเหมือนมันจะใช้น้ำร้อนมาก แต่เพราะห้องน้ำใช้เทคโนโลยีกรองน้ำทีล้ำหน้า จำนวนน้ำที่ใช้จริง ในทางปฏิบัติแล้วมันไม่เสียไปเลยและมันยังมีข้อดีที่ไม่ต้องกังวลเรื่องน้ำจะหมด แม้ว่าบนการเดินทางระยะไกลๆมากๆ หลังจากที่ผมอาบน้ำเสร็จ ผมออกไป มุ่งหน้ากลับไปที่ห้องกินข้าวโดยใส่แค่ทีเชิ้ตธรรมดาและกางเกงสามส่วน ผมเจอเอม่าและมีมิกระซิบอะไรกันอยู่
“โย่ ชั้นอาบเสร็จแล้ว พวกเธอ”
“ปปปปปปี้~!”
“โว่ว!”
เอลม่าที่ยุ่งอยู่กับการคุยแบบชู่ๆของสาวๆกับมีมิ ตกใจและร้องออกมาในเสียงที่แปลกประหลาด ซึ่งจบที่การทำให้ผมตกใจด้วยเช่นกัน แค่อะไรของเธอกระทันหันน่ะ? เธอพยายามจะเลียนแบบเสียงนกกระจอกร้องหรืออะไรบางอย่างเหรอ?
“ย- ยังไงซะตอนนี้ นายเสร็จค่อนข้างเร็ว ไม่ใช่เหรอ!?”
“ไม่ค่อยอะ เธอจะใช้นานเท่าไหร่กัน…เฮ้หน้าเธอค่อนข้างซีดนะ”
“ช- ช- ช- ชั้นค่อนข้าง อ- โอเค ขอบคุณ! ชั้นโอเคอย่างสมมบูรณ์เลย!”
“อ- โอเค….”
ผมมหันไปหามีมิด้วยสายตาที่ถามคำถาม แต่ผมแค่ได้รอยยิ้มที่ดูสองแง่สองง่ามกลับมา อะไร? เกิดอะไรขึ้น? มีความมรู้สึกที่โตขึ้นของความไม่สบายใจสร้างขึ้นมาข้างในผม ผมคิดว่านั่นเป็นความเข้าใจผิดใหญ่เกิดขึ้นอยู่รอบๆที่นี่ ผมรู้สึกมันอย่างกล้าแข็งได้อย่างไรก็ไม่รู้ที่นี่
“ฮิโระ-ซามะ หนูจะไปและเข้าห้องน้ำด้วยกันกับเอลม่า-ซัง โอเคมั้ย?”
“เอาเลย”
ผมให้พวกเธอทั้งสองไประหว่างที่ยังรู้สึกถึงความรู้สึกแปลก ของควมมไม่สบายใจ หืม? เอลม่าดูเหมือนจะกระวนกระวายใจแปลกๆด้วยเหตุผลบางอย่าง…? และมีมิดูเหมือนจะค่อนข้างเหงาๆ…? ผมไม่เกท
ยังไงซะ มันจะไม่พาไปไหนในการไปครุ่นคิดกับอะไรบางอย่างที่ยังไงผมก็ไม่เกท มันเป็นการเสียเซลล์สมองไปโดยเปล่าประโยชน์ ผมไม่ได้พยายามจะโยนมันไปที่โซนเรื่องที่ไม่สำคัญ รู้ป่ะ นี่เป็นบางอย่างทที่เรียกว่าการใชัพลังความคิดอย่างมีประสิทธิภาพ และดังนั้น ผมหยุดคิดเกี่ยวกับพฤติกรรมที่ไม่ปรกติของเอลม่า และตัดสินใจจะพิจารณาแผนในอนาคตของผมในห้องผม
อีเว้นท์วันนี้เกือบจะดูดกระเป๋าตังของผมทั้งหมด ดังนั้นผมต้องหาเงินให้มากกว่านี่เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ และเตรียมสำหรับความเป็นไปได้ที่ยานของเราจะได้รับความเสียหายอย่างหนัก ผมจำเป็นจะต้องหาอย่างน้อยๆ 10 ล้าน อีเนล
“หืมม…”
ผมจบที่การดูประกาศคำร้องของทหารรับจ้างในเทอร์มินัลของผม มันไม่เหมือนมีไม่มีงานที่ได้เงินดี แต่พวกมันเกือบทั้งหมดเป็นคำร้องขนส่งคาร์โก และหลักๆคือขนส่งของที่ผลิตจากเทอร์เมนไพร์มไปที่ระบบดาวอื่น ผ่านทางอวกาศและเซ็คเตอร์ที่ค่อนข้างจะอันตราย คุณจะได้หนึ่งถึงสามล้านอีเนลในค่าตอบแทน ถ้าคุณขนส่งได้อย่างมีประสิทธิภาพ คุณจะได้เงินเยอะ
แต่โชคร้าย ห้องคาร์โกของกฤษณะไม่ใหญ่พอที่จะเก็บของได้หลายอย่าง การขนของจำนวนเล็กๆไปที่ระบบดาวอื่น มันจะทำได้พอแค่ค่าน้ำมันกับค่าบำรุงรักษา แต่ด้วยความจุการบรรทุกที่จำกัดของกฤษณะ การำให้การขนส่งคาร์โก เป็นต้นทางหลักของเงินทุนเราจะค่อนข้างไม่มีประสิทธิภาพ
“เดาว่า เพราะทั้งหมด มันจะกลับมาที่การล่าค่าหัว”
ฐานหลักขอกองยานโจรสลัดขนาดใหญ่ที่ทำงานในซิสเต็มถูกทำลายอย่างสมบูรณ์ แค่เมื่อไมกี่วันก่อน แต่โจรสลัด โดยธรรมชาติ มันไม่เป็นนเอกานุภาพ มีพวกกลุ่มด้านนอกขนาาดเล็กที่ไม่เข้าร่วมกับกองยานใหญ่ ที่พวกมันพยายามจะไม่ทำทำอะไรที่เห็นได้ชั้น มันจะแค่ไปทำงานที่ไหนซักที่ เมื่อไหร่ก็ตามที่การปราบโจรสลัดขนาดใหญ่จบ นี่เป็นเพราะระดับการเตือนภัยโดยรวมของทหารระบบดาว จะสบายๆอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้หลังจากปฏิบัติการปราบมันจบโดยสำเร็จ
“มาเล็งไปที่บริเวณเข็มขัดดาวเคราห์น้อยถ้างั้น”
บริเวณเข็มขัดดาวเคราะห์น้อยที่เต็มไปด้วยทรัพยากร มันอุดมไปด้วยทั้งยานขุดเหมืองส่วนตัวและโจรสลัดที่มีเป้าหมายไปที่ยานที่เพิ่งกล่าวมานั้น ผมจะหาเงินค่าหัวมาบ้างพรุ่งนี้ โดยการล่าพวกโจรสลัดเหล่านั้น
เมื่อผมตัดสินใจเส้นทางของการกระทำ ผมดำเนินการหาจุดล่าในอุดมคติ ผมมั่นใจว่าโจรสลัดจะไม่กล้าทำงานในบริเวณที่ใกล้กับดินแดนสหพันธรัฐเวเรเวอเรม สถานการณ์มันจะคล้ายกันในเซ็คเตอร์ใกล้กับโคโลนี่เทอร์เมนไพร์ม ที่ฐานหลักของกองทัพตั้งอยู่
กองทัพตอนนี้ยุ่งวุ่นวายอยู่กับการจัดการเรื่องต่างๆและเก็บเศษเหล็กที่ใช้การได้ และยานที่ไม่ทำงานในบริเวณฐานโจรสลัดเก่า ดังนั้นการรักษาความปลอดภัยมันค่อนข้างแน่นหนา ซึ่งจะไม่มีช่องว่างที่เอาเปรียบได้ที่จะให้คืบคลานเข้ามาในบริเวณนี้
“งั้น ตัวเลือดเดียวของชั้นคือบริเวณนี้ แล้วก็ตรงนี้ด้วย…”
ผมเลือกจุดที่ว่าโจรสลัดน่าจะปรากฏตัว ต่อไป ผมจำเป็นต้องเน้นจุดบริเวณที่เป็นที่มาบ่อยๆของยานขุดเหมือง แม้ว่าบริเวณนั้นเป็นจุดที่นิยมที่โจรสลัดจะอยู่กัน มันจะไม่มีจุดหมายถ้าไม่มียานขุดเหมืองให้ล่าเป็นเหยื่อ ถ้ามันไม่มีเหยื่อที่ว่างอยู่ โจรสลัดจะอิ่มตัว
อย่างไรก็ตาม พูดจากใจ จุดนั้นที่ถูกกำหนดว่าเป็นจุดขุดเหมืองที่เป็นที่นิยม หรือ “บริเวณที่อุดมไปด้วยทรัพยากร” นั้นถูกป้องกันอย่างแน่นหนาโดยบริษัทขุดเหมืองเอกชน แต่นั่นมันเป็นธรรมชาตินะ เพราะทั้งหมด นั่นเป็นต้นทางของกำไรของพวกเขา
“หืมม นี่มันค่อนข้างจะมีปัญหามากกว่าที่ชั้นคาดไว้”
ผมเปิดแผนที่ดาวของเทอร์เมนซิสเต็ม เพื่อที่จะหาข้อมูลเพิ่ม แต่มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้นที่จะหาจุดขุดเหมืองที่เป็นไปได้ มันช่วยไม่ได้ถ้างั้น ผมจะต้องพยายามใหม่พรุ่งนี้
ทันทีที่ผมตัดสินใจจะจบการวิจัย ประตูของห้องผมเปิดขึ้นกระทันหัน
“หือห์? มีอะไร? หรือแทนที่จะอย่างนั้น เธอเคาะประตูก่อนที่จะเข้ามาไม่ได้เหรอไง……”
คนที่เปิดประตู แล้วเข้ามาในห้องผม คือเอลม่า เธอใส่เสื้อผ้าที่ดูบางที่มันแรงแบบแปลกๆ ที่สำคัญกว่านั้น ผมไม่คิดว่าเธอไม่ได้ใส่แม้แต่กางเกงใน! หลังจากสังเกตสายตาที่เร่าร้อนของผม หน้าของเอลม่า เปลี่ยนเป็นแดงจากความอาย และกอดอก บนหน้าอกที่ดูเรียบร้อยของเธอ ดูเหมือนจะพยายามที่จะซ่อนพวกมัน
“ช- ชั้นมาแล้ว……”
“เอ๋?”
เอ่อ ผมไม่ได้เรียกเธอเป็นพิเศษนะ รู้ป่ะ ผมคิดในหัวจากความสับสน ทำให้หน้าของเอลม่าแดงหนักขึ้นไปอีก ขณะที่เธอจ้องผมเป็นมีดทิ่มแทง ตอนนี้ ตอนนี้ ผมไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้เลยซักนิดพวก ทำไมเธอเข้าห้องผมโดยไม่เตือนอะไรไร และจ้องผมอย่างโกรธเคืองแบบนั้น?
“มันเพราะเรื่อง ‘นั้น’ …”
“หือห์…?”
เอลม่าถอนหายใจและผ่านผมไป ผมที่นั่งอยู่ที่โต๊ะและทำการนั่งอยู่บนเตียงของผม มันเป็นเตียงที่ใหญ่พอ จะให้มีมิและผมนอนด้วยกันเมื่อเราหลับ เอ่อ… การที่เธอใส่เสื้อผ้าบางๆแบบนั้น และไปนั่งที่เตียงของผม… ผมไม่คิดว่ามันจะดีนะที่จะนำผมด้วยการกระทำที่เชิญชวนแบบนั้นนะ รู้ป่ะ
“…รักชั้น”
“หือห์?”
“ชั้นบอกว่า สร้างความรักกับชึ้น เจ้าทื่อ!”
“แต่ทำไมกัน!?”
ผมช่วยไม่ได้ตอกจากจะตอบโต้อย่างคมๆออกไปกับการประกาศที่เร่าร้อนของเอลม่า ขณะที่เธอนั่งอยู่ที่เตียงของผม
“ไม่ใช่ว่านายพูด ว่านายอยาได้ชั้นเหรอ? ไม่ใช่ว่านาย จ่าย 3 ล้านนั่นเพราะชั้นเหรอ? พูดอีกอย่าง มันเป็นเรื่องนั้น เจ้างี่เง่า!”
“เอออ~อ๋!”
ผมนึกย้อนไปถึงสิ่งต่างๆที่ผมพูด การตอบสนองของเอลม่า และสีหน้าของมีมิ ผมเข้าใจแล้ว งั้นมันก็เป็นอย่างนั้น ผมพูดออกไปว่าผมอยากได้เอลม่า ผมทำและพูดมัน แต่ที่ผมหมายความคือให้เธอเป็นคนสอนงานมีมิและซัพพอร์ตผม ใช่มั้ย? อ้า บางที่เธออาจจะเข้าใจผิดไป กับที่ผมสื่อว่า ‘ซัพพอร์ต’?
เข้าใจแล้ว ถ้ามันเป็นอย่างนั้น ผมค่อนข้างที่จะเข้าใจ ว่าทำไมเอลม่ามีความคิดแบบนั้น และแม้ว่าถ้ามันแค่เป็นความเข้าใจผิดในส่วนของเธอ เอลม่ายังทำและยอมรับสถานการณ์นี้ หืม ผมมองตัวที่สั่นของเอลม่าที่นั่งอยู่บนเตียงของผม อีกครั้ง เธอมีภาพลักษณ์ที่ดูดีและผมสวยๆบางๆสีเงิน เนินอ่อนๆที่ดันชุดวันพีชของเธอขึ้นมา มันค่อนข้างจะเล็ก แต่ไม่ใช่ว่ามันไม่มีอะไรให้ชื่นชมเลย กายของเธอมันผอมสวยอย่างมหัศจรรย์ และผิวของเธอมันขาวและเรียบเนียน เธอแน่นอนว่าสวยของแท้ มันดูเหมือนความเข้าใจผิดของเธอนำมาสู่ทิศทางที่ต่างจากที่ผมตั้งใจไว้ดั้งเดิมอย่างสิ้นเชิง แต่มันไม่เหมือนผมเลย ถ้าผมจะปฏิเสธ ข้อเสนอที่น่าหลงใหล แบบนี้
และมันคิดวามันจะหยาบคายกับอีกฝ่าย ถ้าผมไปทำอะไรที่รั้งมือ แม้ว่าเธอจะมาไกลขนาดนี้แล้ว และอนุญาติการพัฒนาแบบนี้
“ชั้นเข้าใจแล้ว ชั้นจะพยายามไม่ให้เธอเสียดายเรื่องนี้”
“––! อ- อ่อนโยนนะ โอเคมั้ย……?”
“ชั้นจะทำเต็มที่” ผมประกาศอย่างอ่อนโยนที่สุด ขณะที่ผมลูบหัวของเอลม่า ผู้ที่ตอนนี้ มีสีหน้าคล้ายเด็กที่หวาดกลัว และดันตัวที่บางสวยของเธอ ลงไปที่เตียง
—————————————————————
“สัตว์ป่า”
“……”
“คนป่า ปีศาจบ้ากาม”
“ชั้นปลอดภัย เพราะเธอยอมแล้ว”
“ออุ……”
เอลม่ากำหมัดบางๆของเธอและเริ่มทุบหน้าอกของผมด้วยมัน ฮ่าฮ่าฮ่า สาวคนนี้…
“นั่นไม่ใช้การสร้างความรักปรกติ…”
“นั่นไม่จริงเลย ชั้นมีความสุขมากนะ มันดีที่สุดเลย”
“นายมันสัตว์ป่า…”
“แค่คิดซะว่ามันเหมือนกระต่ายน้อยเต็มใจไปโดนกับดัก และถูกกินโดยหมาป่าร้ายตัวใหญ่… โอ้ย โอ้ย…! นั่นเจ็บจริงๆนะ รู้ป่ะ อย่าหยิกมันมากขนาดนั้น”
เอลม่าพองแก้มของเธอในหน้ามุ่ยที่น่ารัก และหยิกจุดที่ความไวสูงบนหน้าอกเปลือยเปล่าของผม มันเจ็บจริงๆนะ รู้ป่ะ
“ชั้นคิดว่ามันจะนำเธอผ่านในและนอกอย่างถูกต้อง ใช่มั้ยล่ะ?”
“ชั้นคิดว่าคนที่จริงใจ จะพูดมันก่อนที่จะทำเรื่องแบบนั้นนะ”
“เธอแค่มีข้ออ้างสำหรับทุกอย่าง ไม่ใช่เหรอ ช่างปากเสีย”
หลังจากที่ผมกพูดอย่างนั้น เอลม่าทำการผนึกริมฝีปากของผมด้วยของเธอเอง
“โอ้ย– อิ้ม”
“มืม”
จริงๆเลย หยุดกัดปากผมเมื่อคุณจูบผมซี่ สาว มันค่อนข้างเจ็บนะ โอเคมั้ย”
“ยังไงซะ เราทำมันไปแล้ว ดังนั้นไม่มีประโยชน์ที่จะบ่นเกี่ยวกับมัน แม้ว่าชั้นช่วยไม่ได้นอกจากจะกังวลเกี่ยวกับมันนิดหน่อย”
“ชั้นมีความสุขจริงๆนะ มันรู้สึกน่าทึ่งและน่าพอใจจริงๆนะ”
ผมล็อคสายตากับเอลม่าอีกครั้ง เอลม่าหันหนีพร้อมด้วยหน้าที่แดงทั้งหมด
“……มันไม่ได้รู้สึกแย่ โอเคมั้ย นายอ่อนโยนเหมือนที่นายสัญญา”
“ยอดเยี่ยม!”
“อะไรมัน ‘ยอดเยี่ยม’ มากเกี่ยวกับมัน หึ้ห์?”
“โอ้ย โอ้ย โอ้ย โอ้ย!”
เธอหยิกสีข้างผมอย่างแรงครั้งนี้ เวรเอ้ย นั่นฉลาด!
“ชั้นจะทำเธอจริงๆถ้าเธอแกล้งชั้นมากเกินไป”
“……เอาเลยแล้วลองซี่ถ้างั้น”
“โอเค เธอท้าแล้วนะ เลดี้”
เพราะเธอยั่วยุผมดั้งแต่เมื่อกี้แล้ว เพื่อที่จะชวนผมทำยกสองเหรอถ้างั้นหือห์? โอเค ถ้างั้น มาตอบความคาดหวังเธออย่างถูกต้องกันเถอะ”
—————————————————————
“อรุณสวัสดิ์”
“เอ่อ หวัดดีค่ะ”
ผมทิ้งเอลม่าที่ยังเหนื่อยไว้บนเตียงเช้าวันต่อมา อาบน้ำ และสามารถที่จะเจอมีมินั่งอยู่ข้างหน้าโต๊ะกินข้าว เธอไม่ได้ทำอะไรเป็นพิเศษ แต่แค่นั่งอยู่ตรงนั้นเงียบๆ
“……”
“……”
ความเงียบงันนี้มันทนไม่ได้จริงๆ สีหน้าของมีมิค่อนข้างมืดมนและขาดความมีชีวิตชีวาปรกติไป มันเป็น ‘เรื่องนั้น’ เหรอถ้างั้น? มันเป็น ‘อย่าโยนหนูทิ้งไป’ โฟเบียนั้นของเธอมันย้อนขึ้นมามีอาการเหรอ?
“อ- อืม…?”
“น่า น่า”
ผมบังคับมมีมิที่สับสนให้ยืนขึ้นจากเก้าอี้ และดำเนินการนำเธอไปที่ห้องน้ำที่ตกแต่งใหม่ เพราะทั้งหมดการสื่อสารและการใกล้ชิดทางผิวหนังนั้นสำคัญ
เป้าหมายเดือน 7/66
ค่าเน็ต 200/200
รับยา ยาหมด 0/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook
