ผมตื่นขึ้นมาควบคุมยานอวกาศที่แข็งแกร่งที่สุด ผมเลยเป็นทหารรับจ้างอวกาศ - ตอนที่ 222 ปัญหาโจรสลัดและปัญหาสังคม
222 ปัญหาโจรสลัดและปัญหาสังคม
พร้อมจุดจบปฏิบัติการลงจอดบนโคแม็ต IV เรากลับมาสู้ประจำวันปรกติ – บางเวลาแม้แต่น่าเบื่อ – เนื่องจากการทำลายฐานพวกเขา กิจกรรมโจรสลัดลดลงและที่ยังเหลือนั้นก็อยู่เงียบๆ การวิเคราะห์ข้อมูลอันพบเจอบนดาวเคราะห์โคแม็ต IV ในที่สุดก็สำเร็จหลังจากไม่กี่วัน และทวิสต์ที่อยู่บนโคแม็ต IV และ โคแม็ต III ถูกบังคับให้ทำลายตัวเอง พูดอีกอย่าง ภัยทั้งหมดหายไปและโคโลนีดำเนินต่อไปเหมือนปรกติ
“ดังนั้น สันติมาสู่ระบบดาวโคแม็ต และใต้การนำของคุณหนูของตระกูลดาเรนวาลด์ เธอเดินก้าวแรกสู่การเติบโต”
“อะไรที่นายพูดกันเล่าเนี่ย?”
“อัตชีวประวัติ? มันถูกแนะนำโดยอัลเลน ใช่ป่ะล่ะ? เพราะทั้งหมดมีความต้องการอัตชีวประวัติทหารรับจ้างในตลอดให้เป็นประเภทนิยายสำหรับบันเทิง”
“โอ้ ฉันก็เคยเห็นบางครั้งบางคราวด้วย แต่ส่วนใหญ่ที่ถูกเขียนในพวกมันดูเหมือนน่าสงสัย”
“……แต่ในกรณีของฮิโระซามะ เรื่องของพี่เขาดูเหมือนเชื่อยากไม่สำคัญว่าเขียนพวกมันยังไงนะ อ่ะฮ่าฮ่า”
“โอ้ เอาน่า”
อืม มันจริงที่ว่าผู้เชี่ยวชาญในการบินต่อสู้เหมือนผมลงพื้นดินดาวเคราะห์ระหว่างปรับพื้นผิวดาวและเหวี่ยงดาบแทนปืนฟังน่าสงสัยจริงๆ และมันถูกถือกันในโลก, หรือ, ในจักรวรรดิกรากัน, ว่าจริงๆแล้วมีแค่ขุนนางเท่านั้นที่เหวี่ยงดาบได้อย่างมีทักษะ
แน่นอน คนหนึ่งก็ยังเหวี่ยงดาบได้แม้ว่าไม่ใช่ขุนนาง และมันไม่เหมือนว่าความคมของดาบจะต่างกัน อย่างไรก็ตาม การไม่มีชุดการเสริมร่างกายอันแพงสุดหู คนนั้นจะไม่สามารถทำอะไรเหมือนกันเลเซอร์และสะท้อนพวกมันกลับไปสู่คนยิงได้สำเร็จ และปรกติแล้ว คนเดียวเท่านั้นผู้สามารถรับภาระค่าใช้จ่ายเช่นนั้นได้คือเหล่าขุนนาง แต่มันจริงที่ว่าผมเป็นหนึ่งคนในข้อยกเว้น
“ความบ่อยของเรื่องมีปัญหาอันเกิดขึ้นก็ไม่ช่วยด้วยเหมือนกัน……”
“แต่ฉันก็แค่ใช้ชีวิตอยู่เหมือนทรจ.ทั่วไป หนูพูดเหมือนฉันต้องสาปและถูกไล่ล่าโดยเรื่องมีปัญหาหรือบางอย่างเลย”
“อ่ะฮ่าฮ่า…… อ-อืม แต่เราสามารถได้รับงานจ่ายดีเพราะพวกมันนะ”
“ใช่ เราได้รับมากกว่าความพยายามของเรา พี่ว่า พี่สามารถเจอลูกเรือยอดเยี่ยมเช่นมีมิและเอลม่า, ได้เงินมากกว่าพอ, ได้พี่น้องช่างด้วยกันกับการซื้อยานแม่, ตบรางวัลด้วยเหรียญไม่ธรรมดา, ถูกเลื่อนขั้นเป็นพลเมืองชั้นหนึ่ง, และแม้แต่ได้รางวัลการเข้าถึงประตูทางอย่างไม่จำกัด ในแง่หนึ่ง จริงๆแล้วเราว่ายอยู่บนความสำเร็จ แต่ในฐานะคนที่ได้รับปลายสายของปัญหา พี่อดไม่ได้นอกจากรู้สึกเหนื่อยมันตลอดเวลา”
“ขณะสำหรับผม ผมแค่ต้องการชุดภาพสดที่ใช้ใด้”
ตอนนี้เราอยู่ข้างในห้องนักบินของกฤษณะ ซูเอียของโฟมัลเฮาต์ ผู้กำลังนั่นที่นั่งสำรองกำลังใช้อุปกรณ์แท็บเล็ทของเขา ปล่อยลมหายใจไม่พอใจเล็กน้อยออกมา แม้ว่านายบอกเราอย่างนั้น แม้แต่เราเองก็สมควรทำอะไรเกี่ยวกับมันเล่า?
“เพราะกิจกรรมโจรสลัดส่วนใหญ่ซาลง ฉันไม่คิดว่านายจะมีโอกาสถ่ายทำฉากแบบนั้นอีกแล้ว”
“ตั้งแต่เมื่อพวกเขาเสียฐาน พวกเขาไม่สามารถฝากของเก็บอย่างเชื่อถือได้แม้ว่าพวกเขาโจมตีผู้โดยสารและยานขนของพลเมืองต่อไปหลังจากทั้งหมด ตอนนี้ โจรสลัดเดียวเท่านั้นที่กำลังทำงานอยู่ในระบบดาวโคแม็ตไม่เป็นคนเหล่านั้นผู้นอนในถังขยะก็คนเหล่านั้นผู้อยากได้ของหลังสู้นิดหน่อยหลังจากเคลื่อนที่ไปสู่ระบบดาวอื่น”
“หืม คุณหมายความว่ายังไง?”
ซูเอียแสดงความสนใจคำอธิบายเอลม่า อา เข้าใจแล้ว ผมว่าจริงๆแล้วเขาไม่ได้คุ้นเคยกับวิถีชีวิตโจรสลัดปานนั้นหือ
“รังและฐานอันถูกใช้โดยโจรสลัดทำงานคู่กับตลาดมืดอย่างเป็นนัยสำคัญ”
“ถ้าให้พูดตรงๆ พวกมันไม่ได้ขายพวกของแลกเปลี่ยนกับอีเนล แทนนั่น พวกมันต่อรองแลกเปลี่ยนของโจรเช่นแร่โลหะหายากมีค่า, ของใช้ประจำวัน, ของหรูหรา, และอย่างอื่น คนผู้แลกเปลี่ยนของที่หาได้ในฐานโจรสลัดถูกรับรู้ว่าเป็นพ่อค้าแม่ค้าตลาดมืด และพวกเขาจะขายของใหม่ไปทั่วทั้งกาแล็กซี”
“เมื่อรังถูกโจมตีและทำลาย คนหนึ่งจะไม่ได้แค่โจรสลัดแต่ก็พ่อค้าแม้ค้าตลาดมืดที่อยู่นั่นด้วยเหมือนกัน ดังนั้นมันจะสร้างความเสียหายให้โจรสลัดและพ่อค้าแม่ค้าตลาดมืดในระบบดาวใกล้เคียงผู้เห็นรังอันถูกโจมตีเป็นศูนย์กลางแลกเปลี่ยนของพวกมันด้วย”
“เข้าใจแล้ว? ตัดสินจากเรื่องราว ไม่ใช่รากของปัญหาปัญหาโจรสลัดคือพ่อค้าแม้ค้าตลาดมืดแทนหรือ? ผมเข้าใจว่ามันสำคัญที่ต้องขยี้โจรสลัด แต่ไม่ใช่มันจะดีกว่าถ้าเรากำจัดพ่อค้าแม่ค้าตลาดมืดทิ้งแทน?”
คำพูดของซูเอียพูดถูก
แน่นอนมันจะดีกว่าถ้าถอนปัญหาที่รากฐานแทนตัดยอด
“คิดว้ามีพ่อค้าแม่ค้าตลาดมืดกี่คนในกาแล็กซีกันล่ะ? มีบริษัทเล็กใหญ่นับไม่ถ้วนดำเนินงานข้างนอกนั่น และแม้ว่า และแต่ยานค้าขายเดินทางที่ทำมันคนเดียวด้วย นายคิดว่าเราตรวจสอบแต่ละคนของพวกคนเหล่านั้นเพื่อดูว่าพวกเขาขนของที่ได้มาจากโจรสลัดรึเปล่าเรื่อยๆเหรอ”
“……นั่นจะค่อนข้างยาก”
“แล้วก็ ไม่ใช่ว่ามีหลายร้านที่ขายของที่มาน่าสงสัยในโคโลนีด้วยเหรอ? ความจริงอันโหดร้ายคือ โคโลนีและสถานีเล็กๆออกไปที่ชายแดนพึ่งพาได้แต่กับพ่อค้าแม้ค้าตลาดมืดเหล่านี้เท่านั้น และมันดูเหมือนพวกเขาไม่ได้แค่ค้าขายกับโคโลนีและสถานีอวกาศเท่านั้น แต่โคโลนีดาวเคราะด้วยเหมือนกัน”
“นั่นเป็นความจริงอันโหดร้ายที่ได้ยิน……”
หลังจากฟังเรา ซูเอียเกาแผงคอเหมือนไฟด้วยสีหน้ามีปัญหา
เพราะทั้งหมด การอยู่ของพ่อค้าแม้ค้านั้นขาดไปไม่ได้สำหรับการกำเนินไปของโคโลนีและสถานี มีแค่ไม่กี่โคโลนีและสถานีเท่านั้นที่ดูแลตัวเองได้ ทุกโคโลนีและสถานีแลกเปลี่ยนกับโคโลนีและสถานี่อื่นเพื่อรับของใช้ประจำวันของผู้อยู่อาศัยของพวกเขา แน่นอน มีทางเลือกคู่ค้าถูกฎหมายและเชื่อใจได้ด้วย แต่ในความเป็นจริง ตราบใดที่พวกเขาขายของในราคามีเหตุผล คนหนึ่งจะปิดตาข้างหนึ่งแม้ว่าคู่ข้าน่าสงสัยเพื่อให้โคโลนีและสถานีดำเนินต่อไป
“ปัญหาสังคมประเภทนี้มากเกินไปสำหรับทหารรับจ้างอย่างเราอยู่ดี”
“และถ้าคนหนึ่งคิดเกี่ยวกับมัน มันเพราะปัญหาเหล่านั้นแหละที่เราเหล่าทหารรับจ้างสามารถได้รับของๆเรา”
เอลม่าถอนหายใจและยักไหล่เธอ เพราะทั้งหมดเราทรจ.ไม่มีงานถ้าโจรสลัดหายไปหมด ยังซะ ถ้าโจรสลัดหายไปสักวันหนึ่งจริงๆ ถ้าอย่างนั้นเราไม่มีทางเลือกนอกจากเปลี่ยนงานไปล่าสัตว์ประหลาดและเป็นทหารรับจ้างแบบดั้งเดิมมากกว่า พูดอีกอย่าง เราจะหาเขตพื้นที่ซึ่งมีปัญหาหรือประเทศที่เต็มไปด้วยสงครามและขายทักษะเราเพื่อเงิน แต่เราจะไม่เหวี่ยงดาบและหอกแต่ยิงมิสไซล์และปืนใหญ่เลเซอร์แทน
“ก่ะ– โอเค หยุด มาหยุดคุยเกี่ยวกับอะไรในอุดมคติแบบสูงเกินแบบนั้น มาคุยเกี่ยวกับบางอย่างเป็นจริงมากกว่าดีกว่า”
“เรื่องควาจริง…”
“เหมือนรายได้รวมของเราเวลานี้เหรอ?”
“นั่นเป็นอะไรที่เธอเรียกว่าความเป็นจริงเหรอ?”
ผมจะแค่เมินการจ้องโกรธของเอลม่า อย่างน้อย ผมคิดว่ามันเป็นหัวเรื่องเป็นความจริงมากกว่าปรึกษาปัญหาสังคมที่ก่อโดยหรื่อเกี่ยวข้องกับปัญหาโจรสลัด
“อืม เราได้รับ 300,000 อีเนลต่อวันและถ้าเราถูกขอให้ทำอย่างอื่นนอกเหนือจากสัญญา เราจะได้อย่างน้อยอีก 1,000,000 อีเนลเป็นรายได้เพิ่มเติม เราอยู่บนวันที่ 20 แล้วตอนนี้ และเราสำควรถูกติดต่าเต็ม 30 วัน ดังนั้นเรากำลังมอง 9,000,000 เกลี้ยงๆ อย่างน้อยสำหรับตอนนี้”
“และเพราะเราถูกเรียกให้ช่วยเหลือกระหว่างเหตุฉุกเฉินบนโคแม็ต III เราได้รับอีก 1,000,000 อีกเนลนอกเหนือกับนั่น ถูกมั้ย?”
“ฉันสงสัยว่าพวกเขาจะทำยังไงกับงานที่เรารับในโคแม็ต IV? เมื่อพิจารณาความเสียงที่ฮิโระเผชิญหน้า 3,000,000 ก็ถูกพิจารณาได้ว่าถูกเกินไป”
“ถ้าอย่างนั้น เรามี 9 ล้าน + 4 ล้าน นั้นหมายถึงรวม 13 ล้านหือ โอ้ และเราก็เข้าร่วมปฏิบัติการปราบโจรสลัดด้วย ดังนั้นนั่งอีก 1 ล้าน ถ้าอย่างนั้นมันเป็น 14 ล้านหือ และก็มีรายได้จากการขายของตกด้วยเหมือนกัน…… ฉันเดาว่าเรากำลังมองประมาณ 5,500,000 จากเหล่านั้น, ไม่มากก็น้อย, เราสามารถได้ 7 ล้านจากการขายยานที่จับได้ด้วยด้วย ฉันไม่แน่ใจว่าเราจะได้รับมากเท่าไหนในสิบวันที่เหลือ แต่ฉันคาดถึงเราจะได้น้อยกว่านั้น”
“ถ้าอย่างนั้นนั่นรายได้รวม 26.5 ล้านอีเนล มันแค่ประมาณคร่าวๆ ดังนั้นยังมีขอบเขตให้ผิดพลาดได้”
“มีโอการที่เราจะได้อย่างน้อย 30 ล้านหลังจากวันที่เหลือสิบวัน แต่เพราะโจรสลัดลดลง เรานับรายได้จากค่าหัวมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว”
“30 ล้านอีเนลในเดือนเดียว…… นั่นเป็นระดับที่ผมไม่กล้าแม้แต่จะฝัน มีแผนอะทำกับรายได้เช่นนี้เหรอ?”
ผมพองอกอย่างภาคภูมิใจและตอบคำถามซู
“เป้าหมายสูงสุดของฉันคือการสร้างบ้านพักเจ๋งๆในโคโลนีดาวเคราาะห์นี่ไหนสักแห่งและใช้ชีวิตอย่างสบายและหรูหรา!”
“นั่นฟังเหมือนความฝันยิ่งใหญ่แน่นอน…… แต่–”
“แต่?”
“ไม่ใช่คุณต้องได้รับมากกว่านั้นเกินฝันคุณแล้วเหรอ? และไม่ใช่ว่าคุณได้พอสำหรับได้นั่นแล้วไม่ใช่เหรอ? และไม่ใช่ว่าคุณเพิ่งได้รับสิทธิพลเมืองชั้นหนึ่งด้วยเหรอ?”
ผมเอียงหัวหลังจากได้ยินคำพูดของซูเอีย เอ่อ มันเป็นไปไม่ได้ อย่างน้อยมันต้อง 100 ล้านอีเนลเพื่อเป็นพลเมืองชั้นหนึ่ง และการสร้างบ้านบนดาวเคราะห์อยู่อาศัยก็…… หือ? เดี๋ยวก่อนนะ
เพราะผมได้สิทธิพลเมืองชั้นหนึ่งมาไม่เสียเงิน ทั้งหมดที่ผมต้องกังวลนั่นคือการสร้างบ้าน และนั่น……?
“มันทำได้ ถูกมั้ย”
“ฉันก็ว่าอย่างนั้น”
“หนูก็ว่าอย่างนั้นด้วย”
เอลม่าและมีมิเห็นด้วยตอบกับผม
หือ? ก่อนผมรู้ เป้าหมายสูงอยู่ในเอื้อมมือผมแล้ว……? อุว้า ผมทึ่มจริงๆ ไม่ใช่หรือนี่……?
แปลโดย: wayuwayu
tipme : tipme.in.th/wayuwayutl
ได้โปรดโดเนทเพื่อสนับสนุนผู้แปล ติดตามข้อมูลข่าวสาร, ติดต่อ: http://linktr.ee/wayuwayu
