ผมตื่นขึ้นมาควบคุมยานอวกาศที่แข็งแกร่งที่สุด ผมเลยเป็นทหารรับจ้างอวกาศ - ตอนที่ 238 ความมั่นใจของคนผมแดง
238 ความมั่นใจของคนผมแดง
ผมก็คิดว่าผมทำตัวตลกมากๆ ผมจึงพยายามเต็มที่เพื่อจะไม่ไปไหนสองวัน แต่แม้อย่างนั้น ทำไมมีลูกเรือหนึ่งหรือสองคนอยู่ใกล้ๆผมตลอดไม่ว่าผมไปที่ไหน? มันคือนั่น? พวกเธอกังวลว่าผมจะทำอะไรสักอย่างดังนั้นพวกเธอจับตามองผมหรือ? ผมไม่ใช่เด็ก พวกเธอ เธอไม่ได้จำเป็นต้องทำขนาดนี้จริงๆ รู้ไหม?
เอ่อ โอเค แน่นอนผมจะเละเทะถ้าเธอไม่จับตามองผม? เข้าใจแล้ว
“อืม ไม่สำคัญว่าเหตุผลคืออะไร มันค่อนข้างทำให้ฉันดีใจที่พวกเธอให้ความสนใจฉัน ดังนั้นมันไม่เป็นไร!”
“มันรู้สึกเหมือนน้านนานมาแล้วตั้งแต่เราสามารถใช้เวลาร่วมกันกับฮิโระซามะแบบนี้”
“เพราะทั้งหมดเรายุ่งจริงๆหลังๆนี้”
ตอนนี้มันตอนเย็นและมันเป็นวันที่สองที่รอพร้อมอยู่ข้างในโคโลนี หลังจากกินข้าวเย็นในห้องกินข้าวเสร็จ เราใช้เวลาผ่อนคลายอยู่ที่นั่นด้วย
“แต่เราพี่น้องไม่ได้มีโอกาสผ่อนคลายสองวันผ่านมานี้เลยนะ”
“เราสามารถทำทุกอย่างเสร็จได้ด้วยวิธีใดวิธีหนึ่งนะ”
พี่น้องดวอร์ฟที่เหนื่อยยังคงใส่ชุดเอี๊ยมทำงาน ทันทีหลังจากทำงาน พวกเธอมุ่งหน้าสู่โถงกินข้าวเพื่อกินข้าว
ในท้ายที่สุด งานที่มีมิ, เอลม่า, และเมย์ดูแลอยู่มีเวลาวางอยู่เยอะเมื่อเทียบกับงานทีน่าและวิสเกอร์ ดังนั้นพื้นฐานแล้ว ผมใช้เวลาผ่อนคลายกับสามคนที่พูดก่อนหน้า และบางครั้งบางคราว พร้อมพวกเธอทั้งหมดห้าคนไม่ว่าเมื่อไหร่ที่โอกาสแสดงตัวออกมา
“ฉันจะให้โบนัสดีๆเพื่อชดใช้สำหรับปัญหาทั้งหมด โอเคมั้ย”
“โบนัสก็โอเค แต่หนูอยากใช้เวลากับบอสมากขึ้นแทนน่ะสิ บอส”
“และถ้าพี่จะชดใช้ให้เราแบบนั้น พี่ทำมันให้เท่าเทียมจะดีกว่านะ พี่ใหญ่”
“เอ๋……? เธออยากได้มันด้วยเหรอ วิสเกอร์?”
ทีน่าละวิสเกอร์ค่อนข้างจะแสดงความั่นใจมากขึ้นหลังจากเราทานอาหารค่ำไม่กี่วันก่อน ในอดีต พวกเธอไม่ก้าวถอยหลังตลอดก็ขอร้องผมในแบบที่ทำให้มันยากที่จะรู้ว่าพวกเธอล้อเล่นหรือเปล่า
แต่ตอนนี้ พวกเธอเข้ามาตรงๆมากขึ้นและมากขึ้น
“ในที่สุดเราก็รู้มันน่ะ เห็นมั้ย”
“มันไม่มีประสิทธิภาพที่จะเข้าหาพี่อ้อมๆนะ พี่ใหญ่”
“เข้าใจแล้ว”
“ถ้าอย่างนั้นเธอรับรู้นั่นด้วยเหมือนกัน หือ”
มีมิและเอลม่าพยักหน้าและยิ้มมุมปากในการรับรู้
ขอโทษ แต่ฉันรู้สึกกระอักกระอ่วนที่นี่พวกเธอ เห็นไหม?
“และดังนั้นเอง จากตอนนี้ไป เราจะเข้าใส่บอสตรงๆไม่ว่าเมื่อไหร่ที่เรามีโอกาส เราจะขยี้การป้องกันของบอส”
“แต่พี่ขยี้เขาจริงๆไม่ได้นะ โอเคมั้ย พี่สาว?”
“เราจะยินดีต้อนรับเธอ ทีน่าซัง วิสเกอร์ซัง”
“ใช่ สองคนนี้ไม่ได้มีความเส้นสายมีปัญหาอยู่ดี ดังนั้นไม่มีเหตุผลที่จะไม่ต้อนรับพวกเธอ ถูกมั้ย?”
“เข้าใจ แต่เธอหยุดกดดันฉันทีได้ไหมได้โปรดเถอะ”
ถ้าผมพูดว่า ได้เลย ที่นี่ มันเป็นไปได้ว่าผมอาจพบคุณนายดวอร์ฟสองคนนี้รุกเข้ามาในห้องผมโดยไม่ได้บอก
บางที พวกเธอจะทำมันคืนนี้เลยด้วยซ้ำ ผมยังต้องเตรียมหัวใจผมและอะไรพวกนั้น ดังนั้นได้โปรดอย่าต้อนฉันจนมุมแบบนี้เลยคุณนาย
“แล้วเธอล่ะ เมย์ฮัน1”
“ฉันเหรอ? ฉันไม่คิดว่ามันเป็นบางอย่างที่ดิฉันต้องแทรกตัวเข้าไป ดิฉันจะปล่อยการตัดสินใจไว้ให้นายท่าน”
“แต่เมย์ซังไม่ใช่ตลอดมาพี่นั้น……”
“มันจริงที่ฉันเฝ้าดูเธอสองคนอย่างต่อเนื่อง แต่มันไม่มีอะไรเกี่ยวกับนั่นเลย ฉันแค่ทำมันอย่างบริสุทธิ์ใจเป็นการระวังไว้ก่อนเพราะพวกเธอสองคนยังอยู่ในสังกัดของสเปซดเวิร์ก”
“เข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้น อะไรจะเกิดขึ้นถ้าเราลาออกจากสเปซดเวิร์กซะเลยแล้วเข้าร่วมเป็นลูกเรือเต็มตัวล่ะถ้าอย่างนั้น?”
“เหมือนที่ฉันพูดมาก่อน ฉันก็ไม่คิดว่านั่นบางอย่างที่ฉันต้องแทรกเข้าไป ยังไงก็ตาม จากมุมมองเป็นกลาง จะมีแต้มดีเยอะมากกว่าแต้มลบถ้าพวกเธอทำอย่างนั้นกัน”
“……”
หลังจากได้ยินคำตอบเมย์ วิกเกอร์หันมาส่งสายตาตั้งใจมาหาผม ทีน่าก็มองผมอย่างแรงกล้าด้วย โอเค โอเค ฉันเข้าใจแล้ว ฉันรู้ความรู้สึกพวกเธอดีอยู่แล้วพวกเธอ
ดังนั้นหยุดจ้องฉันแบบนั้น
“โอเค ฉันเข้าใจความรู้สึกเธอ เธอทั้งสอง แต่ได้โปรดจำไว้ว่าเธอแค่เปลี่ยนท่าทางหลังจากทานอาหารค่ำกับทิเนีย ฉันอยากให้พวกเธอตรวจดูตัวเองและทำให้มั่นใจว่าเธอไม่ได้ทำเพราะแค่อารมณ์ชั่ววูบ ถ้าความรู้สึกเธอยังเหมือนเดิมหลังจากนั้น ถ้าอย่างนั้นฉันจะตั้งมั่นเพื่อรับความรู้สึกเธออย่างถูกต้อง เข้าใจมั้ย?”
สายตาของคนอื่นทุกคนรวมกันที่ผม
“โลเลนะบางครั้งอ่ะเธอเนี่ย”
“โอ้ เอาน่า บอส ไม่ใช่ว่ายอมรับเราได้แล้วหลังจากได้ยินทั้งหมดนั่นเหรอ?”
เอลม่าและทีน่าเตือนผม และวิสเกอร์อยู่เงียบๆแต่ทำการจ้องตำหนิผม ผมไม่แน่ใจเกี่ยวกับการตอบสนองของเมย์ แต่สายตาตั้งใจของมีมิก้ำกึ่งลังเล
“มีอะไร มีมิ?”
“ไม่ อืม…… หนูแค่คิดว่า พี่ตรงไปตรงมามากกว่าเมื่อพี่ยอมรับเอลม่าซัง แต่ทำไมพี่ลังเลมากเมื่อมันเป็นทีน่าซังและวิสเกอร์ซังล่ะ?”
“เอิ่ม นั่น เอ่อ… รู้ป่ะ”
ผมหันไปหาทีน่าและวิสเกอร์ระหว่างถูคางในความคิด ทำไมผมปัดการรุกของพวกเธออยู่นั่นหือ? ผมไม่ใช่พวกโตช้าอยู่ดี และมันไม่เหืมอนว่าผมจะเข้าไปอยู่ในปัญหาถ้าผมลงมือกับพวกเธอ พวกเธอไม่ใช่ขุนนางอยู่ดี ดังนั้นทำไมผมไม่เต็มใจที่จะก้าวขั้นต่อไปกับพวกเธอสองคนล่ะ?
“หืม มันน่าจะเพราะพี่รู้สึกว่าเราไม่ได้รู้จักกันพอ พี่ว่า พี่คิดว่าไม่มีความจำเป็นต้องรีบเมื่อเป็นอะไรแบบนี้”
“……พูดอีกอย่าง พี่มีมีมิ, เมย์, และพี่สาวพี่สาวเอลม่าแล้ว ดังนั้นเราไม่ได้น่ารับไปไว้ในใจขนาดนั้นหือ และนั่นทำไมพี่จริงจังกับเราไม่ได้”
“ไม่ไม่ นั่นไม่ใช่เลย ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ถ้าอย่างนั้นฉันจะปฏิบัติกับเธอสองคนหยาบกว่านี้ ฉันจะไม่ให้เมย์ทำหน้าที่เป็นคนติดตามคุ้มกันเธอสอง และฉันจะไม่ปล่อยให้พวกเธอใช้หุ่นยนต์ต่อสู้โปรแกรมล่วงหน้าด้วย ถ้าเธอสองคนถูกกลั่นแกล้งหรือลักพาตัวโดยขุนนางนิสัยไม่ดีหรือโจรสลัด ฉันจะเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยพวกเธอแน่นอน ฉันรับประกัน”
ผมสาบานเช่นนั้นกับทีน่าผู้ส่งการจ้องร้ายแรงมาใส่ผมระหว่างหันหน้าหาเธอตรงๆ แต่ผมช่วยไม่ได้แล้วถ้าเธอยังไม่มั่นใจกับนี่
“โม… นั่นอะไรกัน? บอสจริงจังมากๆ ถ้าบอสรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ถ้าอย่างนั้นทำไมไม่ก้าวขั้นต่อไปสักทีเล่า?”
“นั่นคือนั่นและนี่คือนี่ แค่ให้เวลาฉันมากกว่านี้อีกหนึ่งเพื่อทำให้ความสัมพันธ์เราลึกซึ้งขึ้น ฉันก็จะทำส่วนของฉันด้วย”
“ฮ่าาา…… คิดยังไงวี?”
“อึน มาแค่ทำเหมือนพี่ใหญ่ว่า ถ้าพี่ใหญ่พูดว่าเขาจะคิดเกี่ยวกับเราจริงจัง ถ้าอย่างนั้นหนูเดาว่าไม่มีความจำเป็นต้องใจร้อน”
“โม นั่นไม่ยุติธรรมเลย์ ทำตัวดี้ดีแบบนั้น แม้ว่าน้องก็รู้สึกเดียวกันกับพี่ วีบื้อ ตตอนนี้มันรู้สึกว่าพี่เป็นคนเดียวที่ทำนี่เป็นเรื่องใหญ่แล้วนะ”
ทีน่าพองแก้มในอารมณ์เสีย วิสเกอร์หัวเราคิกคักขณะเธอจิ้มแก้มพองของพี่สาว ไม่ว่ากรณีไหน อะไรๆดูเหมือนจะสรุปแล้วสำหรับตอนนี้ แต่ผมต้องทำอะไรจริงจังมากกว่านี้มากๆเกี่ยวกับพวกเธอจากตอนนี้ไป
แล้วก็ผมไม่อยากปล่อยพวกเธอรอค้างนานอยู่ตลอดด้วยหลังจากทั้งหมด
นั่นไม่ดี และผมจะรู้สึกมีภาระจริงๆถ้าผมได้มีวันทำนั่นเกิดขึ้น
แต่ผมมีแค่สองแขนรู้ไหม…… มันดูเหมือนผมต้องตั้งมั่นตัวเองในหลายรูปแบบเวลานี้
และดังนั้น ผมผ่านตอนเย็นระหว่างคิดเกี่ยวกับเรื่องนั้น ตอนนี้มันเป็นวันต่อมา ในที่สุดเราก็ออกจากรีฟิลไพร์มสู่การลงดาวบนรีฟิล IV ซึ่งคนพื้นที่เรียกว่าทีต้า เราจะเข้าชั้นบรรยากาศด้วยบัวดำ ดังนั้นผมและลูกเรือกฤษณะที่เหลืออยู่กันสบายๆรอบๆห้องพักผ่อนของบัวดำ เพราะทั้งหมดเมย์ดูแลเรื่องการควบคุมยาน
“ถ้าอย่างนั้นพวกเธอเคลื่อนไหวทันทีหือ?”
“วิธีดีที่สุดเพื่อให่ระยะชิดขึ้นระหว่างหัวใจคือเข้าประชิดระหว่างร่างกายเราถูกป่ะล่ะ?”
“พ-พี่ว่ามันไม่น่าพอใจเหรอ?”
“ม่ายหรอก ฉันไม่เกลียดมัน”
ทีน่าและวิสเกอร์ขนาบผมชิดเบียดอยู่ตรงกลางระหว่างพวกเธอขณะเราพักสบายกันรอบๆโซฟาห้องพักผ่อน พวกเธอกำลังใส่เสื้อผ้าธรรมดาและค่อนข้างบางแทนเอี๊ยมทำงานปรกติของพวกเธอวันนี้ ดังนั้นผมรู้สึกถึงความร้อนของร่างกายพวกเธอได้โดยตรงมากกว่าก่อนหน้า
ผมชำเลือง ณ ทางซ้ายและพบทีน่ากำลังยิ้มมุมปากอย่างมีความสุขใส่ผม ผมชำเลืองไปทางขวาและพบวิสเกอร์ตั้งใจมองกลับมาหาผมด้วยสายตามองบน ใช่ พวกเธอทั้งสองน่ารักมากๆ แต่สร้างสัมพันธ์ผิวหนังแบบไม่อั้นทำให้ผมใจไม่นิ่งนิดหน่อย
และระยะห่างออกไปหน่อยหนึ่ง มีมิกำลังมองด้วยรอยยิ้มอ่อนบนริมฝีปากของเธอระหว่างเอลม่ามีหน้าตาบูดๆนิดหน่อยบนใบหน้า
“เธอดูเหมือนเธอได้เขามาเลย มีมิ”
“เอ่ะเฮะเฮะ ฮิโระซามะดูเขินเต็มที่ค่อนข้างน่ารักอ่ะ”
“ฉันสงสัย ไม่ใช่เขาแค่รุกกลับพวกเธอเหรอ?”
“เอลม่าก็น่ารักด้วย!”
“เดี๋ย–”
สุดท้ายมีมิกอดเอลม่าในความเต็มสุข มันดูเหมือนพวกเธอมีความสุขกับตัวเองตรงนั้นด้วยเหมือนกัน อืม มันดีกว่าไม่สนิทกันเป็นร้อยเท่า เพราะทั้งหมดมันก็ส่วนหนึ่งของงานผมที่ต้องจัดการความสัมพันธ์ระหว่างกันของลูกเรือผมด้วย พื้นฐานแล้วผมรับแค่ของหวาน ดังนั้นผมไม่มีทางเลือกนอกจากจะกัดฟันและทำเต็มที่
“บอสจะมีเวลาที่ลำบากมากขึ้นจากตอนนี้ไปหือ”
“เธอน่ะนะเป็นคนพูด เธอคือหนึ่งในเหตุผลว่าทำไม จำได้ไหมเล่า?”
“อ-อืม มันจะไม่เป็นไรตราบใดที่พี่สนใจหนูบ้างบางครั้งคราว……”
“นั่นไม่ดี…… เธอรั้งตัวเองมากเกินไป วิสเกอร์ เธอต้องซื่อสัตย์มากกว่านี้ ฉันก็จะทำเต็มที่ด้วย แต่อย่างที่เธอสังเกต ฉันทึ่มนิดหน่อยบางครั้งได้”
“แล้วฉันล่ะ?”
“ฉันไม่จำเป็นต้องให้กำลังใจเธอ เธอจะเข้ามาใส่ฉันตรงๆอยู่ดีไม่ว่ายังไงทีน่า”
หลังจากพูดอย่างนั้น ผมใช้มือซ้ายเพื่อลูบผมทีน่าและมอบลูบหัวดีๆให้เธอ เธอบอกผมให้หยุดระหว่างมีความสุขกับมันอย่างชัดเจน ช่างน่ารัก จากนั้นวิสเกอร์เริ่มดันหัวเธอมาหาผม ผมจึงมอบลูบหัวให้เธอด้วย
“เหมือนที่พี่พูด เขาแค่ตาหวานใส่พวกเธอ”
“แต่ไม่ใช่นั่นไม่เป็นไรเหรออ? มันดีที่ทุกคนสนิทกัน”
“……ฮ่าาา แน่นอนว่าหัวใจเธอใหญ่จริง มีมิ”
“?”
มีมิเอียงหัวเธอกับคำพูดของเอลม่า แต่ผมก็รู้สึกอย่างเดียวกันกับเอลม่าด้วย ด้วยเหตุผลบางอย่างจิตใจของมีมิและการปรับตัวค่อนข้างน่าประทับใจมากๆ ผมหมายถึง เธอสามารถชินกับชีวิตทหารรับจ้างได้อย่างเร็วและปฏิเสธโอกาสที่จะเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลราชวงศ์ เธอน่าจะเป็นคนที่มีความอดทนมากที่สุดในหมู่เรา
ไม่มีผิดพลาดแน่
ขณะผมคิดเกี่ยวกับอะไรเช่นนั้น ในที่สุดบัวดำก็เข้าชั้นบรรยากาศของรีฟิล IV
แปลโดย: wayuwayu
tipme : tipme.in.th/wayuwayutl
ได้โปรดโดเนทเพื่อสนับสนุนผู้แปล ติดตามข้อมูลข่าวสาร, ติดต่อ: http://linktr.ee/wayuwayu
