ผมตื่นขึ้นมาควบคุมยานอวกาศที่แข็งแกร่งที่สุด ผมเลยเป็นทหารรับจ้างอวกาศ - ตอนที่ 24 เล่ม 1 สามคนช้อปปิ้งอย่างต่อเนื่อง (ส่วนแรก)
24 เล่ม 1 สามคนช้อปปิ้งอย่างต่อเนื่อง (ส่วนแรก)
“งั้นตอนนี้ ไปช้อปปิ้งกันเถอะ!”
“ค่ะ!”
“พวกนายสองคนกระฉับกระเฉงขนาดนี้ได้ยังไง?”
เราควรจะทำมันจนถึงดึกดื่นเมื่อวานนี้ แต่ผิวของพวกเธอดูเนียนและมีชีวิตชีวาขึ้นมากกว่าปรกติวันนี้ ผมเป็นเหยื่อเหรอ? พวกเธอดูดพลังชีวิตของผมหรืออะไรบางอย่างเหรอ? ผมสงสัยเกี่ยวกับมันจริงๆ แต่มันไม่เหมือนว่าจะมีใครตอบความสงสัยของผม
“ฮิโระ-ซามะ?”
“น่าห์ มันไม่มีอะไร ไปกันมั้ย?”
“ค่ะ~!”
ระหว่างถูกดึงแขนโดยมีมิที่ยิ้มและดูกระฉับกระเฉง ผมออกจากลานจอดยานและเราสามคนขึ้นลิฟต์ด่วน มองดูทิวทัศน์ของอวกาศที่ตอนนี้คุ้นเคยแล้ว และตรงไปที่บล็อก 3 ซึ่งหลังๆจะมาบ่อย
“เธอไม่กลัว ใช่มั้ยมีมิ?”
“หนูโอเค! หนูมีฮิโระ-ซามะและเอลม่า-ซังด้วยกันกับหนู และหนูก็มีปืนเลเซอร์นี่ด้วย”
มีมิจับปืนเลเซอร์ที่ซองปืนข้างสะโพกของเธอ ระหว่างที่ยิ้มอย่างสว่างไสว อึน แต่ยังไงผมก็หวังว่าเธอจะไม่ไปเจอสถานการณ์ที่เธอต้องใช้มัน มาให้เอลม่าฝึกการสู้ประชิดตัวด้วยเวลาหน้าเถอะ
“พูดถึงแล้ว มีที่ไหนในใจที่เราจะไปมั้ย?”
“ม่ายอะ ที่เป็นการแนะนำแบบทันควัน ชั้นไม่ได้วางแผนอะไรไว้ มีที่ไหนที่เธออยากไปมั้ยมีมิ? เธอวิจัยร้านค้าในบล็อก 3 มาก่อนนี่ ใช่มั้ย?”
“อ้า ใช่ นั่นถูกแล้ว”
มีมินำเทอร์มินัลพกพาของเธอออกมา และพิจารณาว่าจะไปที่ไหนดี
“ร้านอุปกรณ์ที่มีไว้สำหรับทหารรับจ้างดูเหมือนจะน่าสนใจ พวกเค้าขายบางอย่างที่เราใช้ข้างในและข้างนอกยานได้และยังมีร้านปืน และร้านของนำเข้า”
“ร้านอุปกรณ์มันโอเคนะ แต่ร้านขายปืนเหรอ หือห์”
“ใช่ มันมีโอกาสที่พี่จะติดอยู่กับปัญหาและเจอว่าตัวเองอยู่ในสถานการณ์ฉุกเฉิน ถ้าพี่ไม่ทำให้ตัวเองถูกปกป้องอย่างเพียงพอ หนูอ่อนแอ และหนูไม่มีทักษะการขยับร่างกายที่ดี ดังนั้นหนูอยากได้บางอย่างที่เหมาะกับหนู”
เข้าใจแล้ว งี้มีมิก้ได้คิดเกี่ยวกับอะไรที่จำเป็นสำหรับเธอหือห์ ยังไงผมก็ไม่ได้มั่นใจขนาดนั้นในการยิงสู้กัน ดังนั้นมันอาจจจะดีที่จะไปตรวจร้านนั้นดู
“ชั้นเคยไปที่ร้านของนำเข้า และมันค่อนข้างสนุกที่จะเช็คอาหารหายาก ที่จะไม่เจอในร้านสะดวกซื้อปรกติที่นั่น”
“หืม ฟังดูดีนี่ พวกเธออยากจะไปที่นั่นด้วยเหมือนกันมั้ย? ชั้นสนใจในร้านปืนมากกว่า ดังนั้น มาเช็คร้านนั้นทีหลังเถอะ”
“ใกล้ที่สุดคือร้านขายอุปกรณ์”
“ไปที่นั่นกันเถอะถ้างั้น”
พวกเราสามคนเดินไปพร้อมกัน พร้อมด้วยมมีมิที่ตรวจตำแหน่งร้านค้า บนแผนที่ย่อในเทอร์มินัล
ความสงบเรียบร้อยของสาธารณะในบล็อก 3 ไม่ได้ยอดเยี่ยมขนาดนั้น รวมๆแล้ว แต่บริเวณด้านนอกใกล้กับลิฟต์และประตูรั้วไปที่บล็อก 2 ด้วยกันกับบริเวณฐานทหาร มันค่อนข้างที่จะปลอดภัย โอ้ มันดูเหมือนบริเวณที่โออิชิมาร์ทตั้งอยู่มันอยู่ระหว่างบริเวณที่ปลอดภัยและไม่ปลอดภัย
“มันดูเหมือนจะเป็นร้านนั้น”
“ร้านนั้นเหรอ หือห์”
รูปลักษณ์ภายนอกของร้านดูค่อนข้างปรกติ ข้างหน้าร้านมีหน้าต่างที่แสดงหุ่นรูปผู้ชายและรูปผู้หญิง แต่งตัวในอะไรที่เหมือน จี-สูท แสดงอยู่ ยังไงซะ พวกมันได้ดูเหมือน จี-สูท ปรกตินะ
“ยินดีต้อนรับ!”
ทันทีที่เราเข้าไป พนักงานร้านที่นั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์ข้างประตูเรียกออกมา พนักงานป็นลุงกล้ามโตที่ดูเข้มข้น
หลังจากที่ดูภายใน มันดูไม่เหมือนว่าจะกว้างขนาดนั้น มันประมาณขนาดเดียวกันกับร้านสะดวกซื้อ มันมีกล้องวงจรปิดติดตั้งอยู่ที่นั่นที่นี่เพื่อเลี่ยงขโมย
“นายพาผู้หญิงของนายมาเหรอ?”
“มันไม่ถูกอนุญาตเหรอ?”
“เปล่า ไม่ต้องพูดถึงเลดี้น้อยๆนะ แต่นายและเลดี้อีกคนดูเหมือนจะเป็นทหารรับจ้างที่เชี่ยวชาญ”
“บอกได้เหรอ?”
“มันเป็นประสบการณ์ ไอ้หนู ประสบการณ์ ยังไงซะ เรามีของเยอะที่นี่ ดังนั้นดูรอบๆ เรียกชั้นถ้าจะให้ชั้นอธิบายผลิตภัณฑ์”
ลุงร้านโบกมือและลดสายตาลงไปที่เทอร์มินัลแท็บเล็ทบนเคาน์เตอร์ เขาไม่ได้ดูเหมือนเซลล์แมนทั่วไป โอ้ยังไงซะ ผมเดาว่าร้านนอกญี่ปุ่นมีบรรยากาศแบบนี้อยู่กับมัน จิตวิญญานความเป็นมิตรของคนญี่ปุ่นมันแค่ค่อนข้างผิดปรกติเมื่อเทียบ ผมเดาว่า
“ไม่ว่ายังไง มันดูเหมือนมีของแปลกๆอยู่เยอะที่นี่นะ หือห์”
ผมจับของที่ดูเหมือนกระป๋องลึกลับจากชั้นวาง ราคาของมันคือ 3 อีเนล แค่อะไร… โอ้ มันมีกลิ่นที่หอม สดชื่น! นี่น่าจะอยู่ข้างในห้องนักบิน มันแน่นอนว่าจะกวาดล้างกลิ่นบุหรี่ที่ไม่โสภา นี่มันเป็นน้ำหอมปรับอากาศ? ตอนนี้เมื่อผมดูมันดีๆแล้ว มันมีบางอย่างเหมือนเทปกาวที่ก้นกระป๋อง บางอย่างแบบนี้ไม่เปลี่ยนไปแม้ว่ามันจะเป็นอนาคต หือห์?
“ฮิโระ-ซามะ เราควรจะซื้อชุดขับยานพวกนี้เพื่อทนกับแรงจีมั้ย?”
“โอ้ นั่นไม่จำเป็น บล็อกห้องนักบินของกฤษณะมีอุปกรณ์ที่ติดตั้งเพื่อต้านแรงจีไปเยอะระหว่างการเร่งเครื่องและการเลี้ยวกระทันหัน นั่นทำไมมีมิไม่ได้รู้สึกถึงแรงจีมากระหว่างที่อยู่ข้างในมัน”
“อ้า พูดถูกแล้ว… ตอนนี้เมื่อพี่พูดถึงมัน มันไม่ได้ไม่สบายอย่างที่หนูคิดไว้”
มีมิตกใจนิดหน่อยกับเรื่องที่ผมเปิดเผย ยังไงซะ ดีไซน์ของสูทพวกนี้แน่นอนว่าเท่ แต่อุปกรณ์และระบบสนับสนุนสิ่งมีชีวิต แต่เพิ่มอัตรารอดชีวิตในยานผมมันคุณภาพสูงที่สุด ดังนั้นของเหล่านี้ไม่จำเป็น แต่มันค่อนข้างที่จะโชคร้ายนะ
“ชั้นเจอบางอย่างดีๆที่นี่”
เอลม่านำอะไรกลมๆที่ดูไฮเทค ผมไม่มีไอเดียเลยว่ามันคืออะไร จากใจ
“มันคืออะไรวะ?”
“มันเป็นวงกลมแรงโน้มถ่วง มันค่อนข้างที่จะมีประโยชน์”
หลังจากที่พูดอย่างนั้น เอลม่านำวงกลมไปที่ระดับไหล่และกดปุ่มบนมัน เสียงของเครื่องจักรหวื่อได้ยินจากข้างใน
“ยังไงละ?”
“มันประมาณนั้น”
เอล่าดึงบางอย่างที่เหมือนหลอดจากข้างในวงกลมแรงโน้มถ่วงและนำมันมาใส่ปากของเธอ อุปกรณ์มันลอยต่อไปที่ไหล่เธอแม้ว่าเธอจะปล่อยมือ นั่นค่อนข้างที่จะเนียนนะ แต่ผมไม่เกทว่าเจ้านี่มันใช้ทำอะไร
“ขอโทษ แต่ชั้นไม่เกทมันอ่ะ”
“นายรินน้ำข้างในมันและดูดมันได้ตลอดเวลาระหว่างที่ทำการต่อสู้”
วงกลมแรงโน้มถ่วงตามธอไปรอบๆไม่ว่าเอลม่าจะหันยังไง โ~อเค?
“งั้นมันแค่แก้วน้ำลอยได้เหรอ?”
“นั่นใช่แล้ว เมื่อนายกดปุ่มมมันจะลอยอยู่ตรงนั้น และตามวัตถุที่มีขนาดในระหว่างเวลาสามวินาที มันปลอดภัย และกันหก เก็บเครื่องดื่มได้ทั้งเย็นหรือร้อนอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ขึ้นอยู่กับเซ็ตติ้งของมัน”
“ชั้นไม่มั่นใจว่าชั้นควรจะเรียกมันว่าเป็นตัวอย่างที่สมบูรณ์แบบของเทคโนโลยี่ล้ำหน้าที่ไร้จุดหมาย แต่มันฟังดูค่อนข้างที่จะสะดวก”
ผมเอื้อมไปหยิบวงกลมแรงโน้มถ่วงที่ลอยอยู่รอบไหล่ขวาของเอลม่า และจิ้มมัน มันส่ายนิดหน่อย แต่ในท้ายที่สุดก็กลับไปที่ตำแหน่งเดิมของมัน มันเป็นเทคโนโลยีลึกลับจริง…
“แต่มันแพง ใช่มั้ย?”
“มันประมาณห้าร้อยอีเนล”
“มัน…จริงๆแล้วไม่ได้แพง?”
แปลก แปลกจริงๆ ยังไงซะ มันแพงกว่า แก้วน้ำปรกติ ที่ประมาณ 50,000 เยนประมาณนั้น แต่เมื่อพิจารณาคุณสมบัตอัลตร้าไฮเทคของมันี่ทำให้ลอยได้และล็อคอยู่กับที่ ราคานั้นมันดูค่อนข้างถูก และด้วยความสามารถทางการเงินของเราตอนนี้ มันถือเป็นการขโมยเลย
“ยังไงซะ มันดูสะดวก เราซื้อมันดีมั้ย?”
“ชั้นก็จะซื้อมันอันนึง”
“น่าห์ ชั้นจะให้มันเป็นของเสบียงยาน ดันนั้นชั้นจะซื้อให้เธอด้วย ชั้นคิดว่าชั้นจะซื้อเจ้านี่หกลูก”
“จริงเหรอ?”
เอลม่ายิ้มอย่างหวานให้ผม คุห์ พลังทำลายล้างของเธอมันเลยตารางไปเลย และเพราะเธอสวยถ้าให้เริ่มพูด ผมค่อนข้างรู้สึกอายและมองไปทางอื่นเอลม่าเดินไปที่เคาน์เตอร์ด้วยก้าวเ้ทาที่เบาระหว่างที่หัวเราะเบาๆ
อึก
มีของลึกลับอื่นอยู่ในร้านค้า แต่ผมไม่ได้เจออะไรที่ผมอยากจะได้เป็นพิเศษ ผมสงสัยเกี่ยวกับอุปกรณ์ทำอาหารที่ดูปรกติ และถังแก๊ซแบบพกพา หม้อและกระทะ แต่ยานมีเชฟเท็ตซุจินแล้ว ผมไม่อยากจะสร้างปัญหาโดยการทำอาหารแบบรรมดาอีกแล้ว เราจ่ายทุกอย่างที่เคาน์เตอร์ ขอให้ร้านสงของไปที่ยานและไปทีร้านต่อไป
“ไปที่ร้านปืนต่อเถอะ ต่อไป!”
“ร้านปืน? …พี่ดูเหมือนจะตื่นเต้นนะนั่น ฮิโระ-ซามะ”
“มันไม่เหมือนว่านายเป็นเด็กนะรู้ป่ะ”
ร้านปืนมันค่อนข้างใกล้กับร้านอุปกรณ์ มันแค่เดินด้วเท้า 30 วินาที
“มันดูค่อนข้างโอฬารนะ”
“เพราะทั้งหมดมันเป็นร้านปืน”
กระจกโชว์ที่หันหน้าเข้าหาถนนเสริมความแข็งแกร่งด้วยแผ่นกระจก ประตูหนา และมันเป็นประเภทอัตโนมัติ ปัจจัยความเท่มันระดับเต็มสุดขีด! ประตูแยกออกด้วยเสียงซี่ที่หนัก และพวกเราสามคนเข้าไปข้างใน
“นี่มันค่อนข้างน่าตื่นเต้น!”
ปืน ปืน และปืนมากกว่า เรียงรายอยู่ที่ชั้นวางของข้างในร้านค้า เพิ่มเติมจากนั้น มันดูเหมือนอุปกรณ์เสริมแต่ง และชิ้นส่วนคัสตอม แพ็คพลังงานทดแทน และซองใส่ก็ถูกขายอยู่ที่นี่ด้วย เมื่อผมมองไปข้างหลังร้าน ผมเห็นตาที่ตาคมประจำอยู่ที่เคาน์เตอร์
“ไอ้หนู นี่เป็นร้านที่ขายอาวุธและฆ่าคนกับมัน มันไม่ใช่ที่ที่จะพาผู้หญิงมาเดท”
“รับทราบ ยังไงซะ ผมสัญญาว่าจะไม่กวนจ ดังนั้นได้โปรดปล่อยให้เราดู”
“ฮึ่ม”
ตาาดูเหมืออนจะหมดความสนใจ และกลับไปสนใจการบริการแยกชิ้นส่วนปืนข้างบนเคาน์เตอร์ เจ้าของร้านบริเวณนี้ไม่มีจิตวิญญานของพ่อค้าซักนิดอยู่ข้างในพวกเขาเลยไม่ใช่เหรอ?
“ใช่ เมื่อมาคิดดูแล้วอาวุธที่ใช้ต่อสู้ระยะใกล้ได้มั้ย?”
“ใช่ ชั้นเดาว่า ช้นไม่ได้ใช้มันมากมันเลยติดอยู่ในคลังยาน”
“หืม ยังไงซะ ยังไงมันก็ไม่เหมือนทหารรับจ้างเหมือนเราจะไปสู้โดยใช้เนื้อ”
“แต่มันไม่ได้หมายถึงว่าเรามไม่ควรเตรียมตัวกับความเป็นไปได้”
ผมจับปืนเลเซอร์ทีโชว์อยู่ที่กำแพง และตรวจดูน้ำหนักของมัน ผมสงสัยว่ามันทำมาจากวัตถุดิบอะไร มันเบาอย่างแปลกประหลาด แต่การที่มันเบาไม่ใช่อะไรที่ไม่ดีถ้าให้พูด แต่ผมคิดว่าปืนไรเฟิลนีมันเบาเกินไป มีมิดูเหมือนจะตรวจสอบแฮนด์กันอย่างกระฉับกระเฉง เธอหยิบขึ้นมาหลายโมเดลเพื่อตรวจน้ำหนักและการจับของมัน
“ไม่อยากจะตรวจดูพวกนั้นด้วยเหรอ?”
“ชั้นมีนี่แล้ว”
ผมจิ้มปืนเลเซอร์ที่เอวของผม มันเป็นรางวัลจากอีเว้นท์ทัวร์นาเมนต์ระยะประชิดในสเตลล่าออนไลน์ สมรรถนะของมันน่าจะสูงกว่าพวกนั้นที่ขายอยู่ในร้านค้า และมันเท่สุดๆ ผมเก็บมันเป็นปืนในตัวเลือกของผม
“ชั้นไม่เคยเห็นโมเดลปืนมาก่อน ใครเป็นคนผลิตเหรอ?”
“ชั้นจำไม่ได้จริงๆ”
มันเป็นไปไม่ได้ที่ผมจะอธิบายว่าผมได้สิ่งนี้มาได้ยังไง เสียความทรงจำป็นข้ออ้างที่สะดวกจริงๆ!
“หืม เข้าจแล้ว แล้วเกี่ยวกับการดูแลรักษาละ?”
“ชั้นก็จำเรื่องนั้นไม่ได้ด้วย”
“โอ้เอาน่านาย…เราให้เจ้าของร้านดูมันมั้ย?”
“โอเค มาโชว์ให้เค้าดูกันถ้างั้น”
เรามุ่งหน้าไปที่เคาน์เตอร์หลังจากที่เราปรึกษากัน ขณะที่เราเข้าหา ตาส่งการจ้องที่คมมา นั่นเป็นการจ้องนี่น่ากลัวนะตา!
“จะเอาอะไร?”
“เนื่องจากสถานการณ์ที่ซับซ้อน ผมไม่รู้ว่าจะดูแลรักษาปืนของผมยังไง ดูมันให้หน่อยได้มั้ยตา?”
ผมวางปืนเลเซอร์ไว้ข้างบนเคาน์เตอร์ ด้วยกันกับซองปืน เจ้าของร้านมองมันผ่านๆอย่างทื่อๆ และดึงปืนออกมาจากซองปืนอย่างระวัง ตาของเขาเบิกกว้างในความตกใจ
“นี่มัน– !? แมนดาสเวิร์กช็อป…!? และมันแม้แต่เป็นโมเดลลิมิเต็ตอิดิชั่นของกันสลิงเกอร์แชมป์เปี้ยน…!?”
ตายืนขึ้นจากเก้าอี้กระทันหันด้วยเสียง *กะต่ะ โอเคมั้ยตาแก่? ตาสั่นอย่างบ้าคลั่งแล้วตาดูเหมือนจะสลบไปตอนไหนก็ได้นะ รู้ป่ะ
“ไอหนู… ไม่ ยิงปืนนี้ได้จริงๆเหรอ เซอร์!?
“หือห์? ยังไงซะ แน่นอนว่าผมยิงมันได้”
เพราะทั้งหมดผมใช้มันเพื่อช่วยมีมิ ทั้งเอลม่าและมีมิเห็นผมยิงปืนนี้
“เข้าใจแล้ว… งั้นท่านก็ยิงมันได้… นั่นหมายถึงท่านเป็นเจ้าของที่ลงทะเบียนจริงๆ หือห์……”
ตานั่งลงบนเก้าอี้ และเปลี่ยนเป็นเงียบ
“เฮ้ เอลม่า ทำไมมตาตกใจเกี่ยวกับปืนของชั้นจัง?”
“ชั้นก็ไม่แน่ใจ แต่ชั้นได้ยินมาว่าแมนดาสเวิร์กช็อปเป็นสตูดิโอส้รางปืนที่รู้จักกันในการสร้างอาวุธดีลักซ์สุดหรูหราแบบทีเดียว ปืนนั้นสร้างโดยแมนดาสเวิร์กช็อปเหรอ?”
“ชั้นไมรู้รายระเอียดมัน แต่อย่างน้อยชั้นก็รู้ว่ามันดีกว่าที่ปรกติขายในร้าน”
“ยังไงซะ แน่นอนว่ามันจะเป็นอย่างนั้น! ถ้านี่เป็นโมเดลแมนดาสลิมิเต็ตอิดิชั่นจริงๆ มันน่าจะไม่มีปืนที่ดีกว่าที่จะหาได้ถ้าเดินทางไปทั้งกาแล็กซี่!”
เจ้าของร้านรีบแทงปืนกลับเข้าไปที่ซองปืน และส่งมันคืนให้ผม
“เอ่อ แล้วเรื่องการดูแลรักษาล่ะ?”
“ปืนนั้นไม่จำเป็นต้องดูแลรักษา! มันมีระบบซ่อมโดยใช้เครื่องจักรนาโน ที่จะทำงานอัตโนมัติทันทีที่มันได้รับความเสียหาย! มันจะดีที่สุดที่จะไม่ไปปรับอะไรมันอย่างไม่ระวัง และมีแต่ท่านที่จะใช้ปืนนั่นได้”
“เฮ~ฮ๋……”
มันดูเหมือนมันเป็นปืนที่สุดยอดมากกว่าที่ผมคาด มันถูกกำหนดไว้เป็นของที่เทรดไม่ได้ในสเตลล่าออนไลน์ แต่พอมาคิดว่ามันมีกาทำงานที่สมัครเจ้าของ ผมต้องมองสิ่งนี้เป็นสมบัติมากกว่านี้ตั้งแต่ตอนนี้ไป ผมจะขัดมันด้วยผ้าบางครั้งบางครา
มีมิ ลองเลเซอร์แฮนด์กันหลายแบบ แต่มมันดูเหมมือนเธอจะไม่เจอกระบอกที่รู้สึกสบายไปกว่ากระบอกที่เธอได้รับมาจากกิลทหารรับจ้างในท้ายที่สุด เราซื้อผ้าสำหรับการดูแลรักษาปืนมาหลายผืน เพิ่มเติมจากนั้น ผมตัดสินใจที่จะซื้อแพ็คพลังงานสามโหลสำหรับปืนเลเซอ์ของผม ในฐานะเสบียงยาน จากนั้นดำเนินการไปร้านต่อไป
เป้าหมายเดือน 7/66
ค่าเน็ต 200/200
รับยา ยาหมด 0/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook
