ผมตื่นขึ้นมาควบคุมยานอวกาศที่แข็งแกร่งที่สุด ผมเลยเป็นทหารรับจ้างอวกาศ - ตอนที่ 247 ช่วงเตรียมการ

247 ช่วงเตรียมการ

ตอนนี้มันเป็นการเที่ยวชมทิวทัศน์เมืองทีต้าวันที่สอง

เมื่อวาน เราให้ลิเลียมพาเราไปสู่โรงงานเครื่องดื่มและโรงงานบ่มเหล้าภายในดินแดนเผ่าโรส และตอนนี้ บนวันที่สองของการเที่ยวชมทิวทัศน์ เรามีกำหนดการเยือนดินแดนเผ่ากราโดต่อ

ดินแดนเผ่ากราโดนั้นเอ่อล้นไปด้วยธรรมชาติ

อืม มันฟังดูดีกว่าเมื่ออธิบายอย่างนั้น แต่เมื่อเราตรวจดูสถานที่เข้าจริงๆ ทั้งหมดที่ผมเห็นได้คือพื้นที่ยังไม่พัฒนา หรือ ป่าดึกดำบรรพ์กว้าง เห็นว่าเผ่ากราโดใช้ชีวิตที่นี่โดยสร้างถิ่นฐานเล็กๆกระจายอยู่ทั่วทั้งดินแดน

“มันเป็นอย่างนั้น ดังนั้นทำให้มั่นใจว่ามีอุปกรณ์พร้อมนะทุกคน”

เมื่อเช้ามาถึง สิ่งแรกที่เราทำคือรวมทุกคนในบัวดำเพื่อประชุม โรงแรมที่เราอยู่ไม่ได้ไกลจากท่าเรือผสมที่บัวดำจอดอยู่ นั่นทำไมผมขอลิเลียมเมื่อวานให้พาเรากลับไปที่บัวดำในตอนเช้า

“เรา…… จะไปดูทิวทัศน์ ถูกมั้ย?”

“นั่นใช่แล้ว ดูทิวทัศน์ แต่ที่ซึ่งเรากำลังจะไปหลักๆแล้วมันเป็นป่าดึกดำบรรพ์ไม่พัฒนาในดาวเคราะห์ที่ส่วนใหญ่เราไม่รู้จัก”

“ตรงๆแล้วมันไม่ใช่ว่าไม่รู้จักกับฉันนะรู้ป่ะ…… อืม แต่ฉันยอมรับ ฉันยังไม่เคยไปดินแดนเผ่ากราโด”

“ไม่ใช่นี่มันมากเกินไปนิดเหรอ บอส?”

“แต่ฉันคิดว่ามันดีกว่าที่จะทำเหมือนพี่ใหญ่พูด”

จริงๆแล้ว ผมอยากใช้ชุดที่ทำให้เราปรับตัวกับสภาพแวดล้อมโหดร้ายแบบใดก็ได้และปกป้องเราจากแมลงมีพิษ, ปรสิต, อุณหภูมิกระทันหัน, และภัยอื่นๆเช่นนั้น อย่างไรก็ตาม พวกมันดูเหมือนชุดไอ้มดแดงแนวไซไฟและรู้สึกว่ามากเกินไป มันจะค่อนข้างไร้เหตุผลที่จะใส่มันระหว่างทำการดูทิวทัศน์

“เธอไม่ควรประเมินภูเขาและป่าต่ำไปพวกเธอ เราไม่ได้เข้าไปในบ้านพักธรรมชาติที่ดูแลอย่างดี แต่เป็นป่าดึกดำบรรพ์ของแท้และแน่นอนรู้ป่ะ”

“จริงๆเหรอ?”

“คิดอย่างนั้นเหรอ”

“ใช่ จริงๆ หรือ การประเมินสถานที่ต่ำไปมันเป็นสูตรของภัยพิบัติ”

เพราะทั้งหมดนอกจากเอลม่า, มีมิ, ทีน่า, และวิสเกอร์เป็นคุณนายเกิดและโตในโคโลนี คนเหล่านั้นผู้ใช้ชีวิตทั้งชีวิตในสภาพแวดล้อมทำเทียมไม่เข้าใจอันตรายที่แท้จริงของธรรมชาติแม่

“พยายามใส่เสื้อผ้าที่ไม่เปิดเผยผิวมากเท่าที่เป็นไปได้ เอ่อ สำหรับพวกเธอชุดเอี๊ยมทำงานน่าจะได้”

“หนูไม่อยากใส่นั่นระหว่างวันหยุดจริงๆนะบอส”

“ได้ ไม่ว่าอย่างไร อย่าใส่เสื้อผ้าบางๆและริ้วเยอะๆ พวกมันจะเสียทันทีเมื่อพวกมันติดกิ่งไม้ เลือกเสื้อผ้าที่ทนทานและไม่ริ้วไม่จีบมากเกินไป มันไม่เป็นไรแม้ว่ามันอึดอัดนิดหน่อย”

หลังจากนั้น ผมแจกจ่ายผ้าคุมรักษาอุณหภูมิคาเมเลี่ยนให้กับทุกคน เพราะทั้งหมด ถ้าคนหนึ่งใส่นี่ คนนั้นจะรู้สึกสบายแม้ว่าคนหนึ่งใส่เสื้อผ้าอึดอัด ผ้าคลุมอุณหภูมิคาเมเลี่ยนนั้นค่อนข้างทนทานและพิสูจน์ตัวเองได้ว่าปรับตัวได้แม้ในสภาพแวดล้อมโหดร้ายของดาวเคราะห์ระหว่างปรับปรุงพื้นผิวดาว

“อืม เราจะไปกับคนนำทางนะรู้มั้ย ฉันคิดว่าเธอระวังมากเกินไปแล้วแหละ”

“ใช่ เธอพูดถูก นั่นถ้าอะไรๆมันดำเนินไปปรกติ พูดถึงแล้ว ไม่คิดว่ามันสงบสุขเกินไปตั้งแต่เรามาที่ดาวเคราะห์นี้เหรอ?”

“……”

เอลม่าขมวดคิ้วหลังจากได้ยินคำพูดของผม ใช่ นั่นถูกแล้ว ผมน่าจะทำเหมือนกันถ้าผมถูกบอกอะไรอย่างนั้น ผมอยากจะมีความสุขกับการเที่ยวชมปรกติโดยไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับอะไรๆแบบนั้นจริงๆ แต่ผมไม่มีทางเลือกนอกจากระวังเพราะ, ตัดสินจากสถิติของเรา, มันเป็นไปได้ที่บางอย่างอาจเกิดขึ้นระหว่างการเดินทางที่จุดหนึ่ง

“พี่ใส่อะไรไว้ในเป้ ฮิโระซามะ”

“อุปกรณ์รอดชีวิตพร้อมด้วยซองอาหาร เครื่องส่งสัญญาณขอความข่วยเหลือและซองพลังงานสำรอง”

“อุปกรณ์รอดชีวิต”

“มันมีอะไรๆเหมือนหน่วยเครื่องจักรนาโนปฐมพยาบาลและอุปกรณ์ประกอบโมเลกุลสำหรับสร้างที่พักชั่วคราว”

“เครื่องประกอบโมเลกุล?”

“เอ่อ จำการแข่งขันที่จัดในเมืองหลวงได้มั้ย? กองทัพจักรวรรดิใช้เครื่องเพื่อรื้อและประกอบสนามสำหรับการแข่งขันต่อสู้ระยะประชิดบนพื้นที่เลย มันเป็นหน่วยที่รุ่นเล็กกว่านั่น”

“โอ้ นั่น”

มีมิตีมือด้วยหมัดในความเข้าใจ ถ้าอย่างนั้น สั้นๆ เครื่องล้ำหน้านี้พร้อมด้วยชื่อยาวเป็นเครื่องพิมพ์ 3 มิติพกพาแบบล้ำหน้า

ต้นไม้และแร่ถูกแยกออกไปวัสดุเหมาะสำหรับสร้างสิ่งก่อสร้างจากแบบที่กำหนดล่วงหน้าให้เลือกเป็นชุด ทุกคนสามารถสร้างที่พักชั่วคราวได้อย่างง่ายๆโดยการใช้เจ้าสิ่งนี้

มันทำงานอย่างไร? ไม่รู้เลย

มันไม่เป็นอะไรตราบใดที่ผมยังใช้นั่นได้ เท่าที่สามัญสำนึกคนบนโลกที่ผมรู้ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะแยกและประกอบมวลที่ระดับโมเลกุลด้วยเครื่องจักรที่พื้นฐานแล้วขนาดเท่ารีโมตทีวี แต่เจ้านี่ทำนั่นได้ทุกอย่างจริงๆ ดังนั้นผมมันตัวตลกผมว่า ผมพยายามไปหาดูว่าเจ้านี่ทำงานอย่างไรในเน็ต แต่ผมไม่เข้าใจอะไรไร ทั้งหมดที่ผมพบเป็นศัพท์เฉพาะสำหรับเทคโนโลยีที่จับใจความไม่ได้สวนสนามกันมาหลากหลายแถว

เพราะมันสลายมวลได้ มันง่ายกว่าที่จะคิดถึงการใช้สำหรับกองทัพ แต่โชคร้าย มันดูเหมือนมันค่อนข้างง่ายที่จะใช้มาตรการป้องกันมัน ดังนั้นมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น ดังนั้น ในท้ายที่สุด มันถูกจำกัดไว้กับการใช้บนวัตถุที่เกิดขึ้นโดยธรรมชาติเช่นต้นไม้และแร่

“เธอแม้แต่มีเครื่องส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือ? เธอต้องทำมากขนาดนั้นจริงๆเหรอ……?”

“ถ้า, เผื่อไว้, คนนำทางเราได้รับบาดเจ็บระหว่างเราอยู่ลึกเข้าไปในป่า หรือถ้าเราแยกจากเขาหรือเธอด้วยเหตุผลบางอย่างและเราจบที่การใช้กลางคืนข้างนอก เจ้าสิ่งนี้จะมีประโยชน์ เพราะทั้งหมด เราจะอยู่ในป่าดึกดำบรรพ์มืดๆพร้อมกับสัตว์ที่เป็นไปได้ว่าอันตรายรอบๆเรา แม้ว่าเราพบตัวเองในสถานการณ์แบบนั้น เราจะสามารถสร้างที่พักและขอความช่วยเหลือได้ด้วยสิ่งนี้ เราจะสามารถทนกลางคืนในข้างนอกที่ยิ่งใหญ่ในความค่อนข้างปลอดภัยระหว่างรอการช่วยเหลือ”

“แต่เราแค่ขอความช่วยเหลือโดยใช้เครื่องปลายทางข้อมูลพกพาหรือบางอย่างไม่ได้เหรอ?”

“นั่นสะดวกมากกว่าอย่างแน่นอนถ้าเรามีสัญญาณดี ถ้าเรามี นั่นแหละ”

“……เราไม่มีเหรอ?”

“โชคร้าย ไม่ เราไม่มี”

ผมขอให้เมย์ตรวจมันดูเมื่อวานและผลลัพธ์คือสัญญาณสื่อสารที่ใช้โดยเครื่องปลายทางข้อมูลพกพาไปถึงส่วนใหญ่ของดินแดนกราโดไม่ได้ พูดอีกอย่าง มันอยู่นอกบริเวณที่ครอบคลุม ผมคิดว่ามันไร้สาระ แต่มันเป็นอย่างที่มันเป็น

ผมไม่คุ้นเคยกับประเด็น แต่มันดูเหมือนระบบสื่อสารล้ำสมัยที่มีอยู่มีผลกับการรับรู้และการฝึกพลังเวทมนตร์ ผมเกือบอยากตะโกนโมโหเมื่อผมได้ยินเกี่ยวกับมันครั้งแรก

“พี่ระวังมากๆไม่ใช่เหรอ พี่ใหญ่”

มันจะไม่เป็นไรถ้าเราไปคนเดียว และบางทีเราจะสามารถรับมือกับอะไรๆได้ด้วยวิธีใดวิธีหนึ่งถ้ามันแค่ฉัน, มีมิ, และเอลม่า แต่ครั้งนี้ มีมิ, ทีน่า, และวิสเกอร์จะไปด้วย ใช่มั้ย? ถ้าเป็นอย่างนั้น มันต้องระวังมากกว่า

“มื้ออ หนูก็เป็นทหารรับจ้างมีประสบการณ์แล้วนะ… คือที่หนูอยากพูด หนูว่ามันจะไม่มีผลครั้งนี้หือ?”

“แม้ว่าเราเป็นแบบนี้ เรายังเป็นดวอร์ฟนะรู้ป่ะนะ บอส?”

“ฟังนะ ฉันไม่สงสัยที่ว่ามีมิชินกับงานทหารรับจ้างแล้วและทีน่ากับวิสเกอร์ก็ร่างกายแข็งแกร่งทั้งคู่ แต่ฉันยังคิดว่าเธอประสบการณ์น้อยไปมากอยู่เมื่อมันเป็นเรื่องการใช้ชีวิตบนดาวเคราะห์นั่นอะไรที่ทำให้ฉันกังวล”

มีมิเอียงหัวของเธอไปข้างๆและตอบ

“หือ? เมย์ซังไม่มากับเราด้วยเหรอ?”

“ฉันจะให้เมย์อยู่รอพร้อมบนบัวดำ เธอไปรับเราได้อย่างรวดเร็วถ้าบางอย่างเกิดขึ้นหลังจากนั้น”

“ฉันว่ามันน่าอาย แต่ฉันจะทำมันถ้ามันเกี่ยวกับความเป็นอยู่ที่ดีของนายท่าน”

เมย์ ผู้กำลังยืนอยู่ข้างหลังผม ประกาศในเสียงเรียบๆ

ตอนนี้ เราแค่พูดเกี่ยวกับความเป็นไปได้ว่าบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างเราอยู่ในป่าภายในดินแดนของเผ่ากราโด แต่ก็มีความเป็นไปได้ว่าโจรสลัดจะบุกถิ่นฐานดาวเคราะห์ด้วยเหมือนกัน แม้ว่าเราสามารถจับหรือฆ่าผู้ก่อเหตุได้ในการโจมตีแรก ไม่มีเหตุผลที่จะคิดว่านั่นจะไม่เกิดขึ้นอีกครั้ง

เพื่อเป็นการระวังนั่นล่วงหน้า มีความจำเป็นว่าไม่ผม ก็เอลม่าหรือเมย์อยู่บนยาน มันจะไม่ได้สำหรับผม ผู้เป็นผู้นำกลุ่มที่จะอยู่ข้างหลัง และผมอยากให้เอลม่าผู้ที่เป็นเอลฟ์เอง ไปกับเราด้วย ในกรณีนั้น คนเดียวเท่านั้นผู้ยังอยู่บนยานได้จะเป็นเมย์

“ฉันยังคิดว่าเธอหวาดระแวงเกินเหตุ……”

“มันจะดีถ้าเป็นอย่างนั้น จริงๆแล้ว ฉันชอบนั่นถ้าเราหัวเราะใส่มันทีหลังได้ ไม่ว่าอย่างไร สำหรับตอนนี้ แค่นำซองอาหารพกพาและขวดน้ำไปกับเธอทุกคน”

ตราบใดที่เรามีอาหารและน้ำอยู่ด้วยพร้อมกับวิธีรักษาอุณหภูมิในอุดมคติ เราจะสามารถรอดชีวิตตราบใดที่เราไม่หลับหูหลับตาเคลื่อนไหวไปทั่ว

แปลโดย: wayuwayu

tipme : tipme.in.th/wayuwayutl

ได้โปรดโดเนทเพื่อสนับสนุนผู้แปล ติดตามข้อมูลข่าวสาร, ติดต่อ: ​http://linktr.ee/wayuwayu