ผมตื่นขึ้นมาควบคุมยานอวกาศที่แข็งแกร่งที่สุด ผมเลยเป็นทหารรับจ้างอวกาศ - ตอนที่ 259 ของต้องสาประดับพิเศษ

259 ของต้องสาประดับพิเศษ

“ทั้งหมดนี้มาเมื่อโจรสลัดส่งการโจมตีดาวเคราะห์เราครั้งแรก”

เซช ผู้ตอนนี้กำลังนั่งบนโซฟาตรงกันข้ามผม เริ่มคุยเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่ทำให้เมล็ดต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์มาเป็นของผม

“โจรสลัดฝ่าเข้ามาในพิธีหมั้นที่กำลังจะเกิดขึ้นที่พื้นของต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่บนพรมแดนระหว่างเผ่ากราโดและเผ่ามินฟา

การโจมตีนั้นดุดันอย่างย่ำแย่ และผู้เข้าร่วมงานหลายคนได้รับบาดเจ็บ, ถูกฆ่า, หรือถูกนำตัวไป แม้อย่างนั้น โจรสลัดมีเป้าหมายการโจมตีต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ เส้นแสงที่ฉายออกมาจากยานของพวกมันเผาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์?และเปลี่ยนมันครึ่งหนึ่งเป็นเถ้าถ่าน”

“เข้าใจแล้ว แต่ทำไมเมล็ดนี้สุดท้ายไปอยู่กลางป่าถ้าอย่างนั้น?”

บริเวณที่ผมหยิบเมล็ดส่องแสงอยู่กลางดินแดนป่าของเผ่ากราโด มันเป็นที่ซึ่งค่อนข้างไกลจากต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์เองดังนั้นไม่ใช่นั่นหมายถึงบางคนจงใจแบกมันตลอดทางถึงตำแหน่งที่เราเจอมันหรือ?

“เมื่อต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์เผชิญหน้าความตายของมัน มันปล่อยเมล็ดไปสู่โลก จากนั้นเมล็ดบินไปไกลจากต้นไม้ซึ่งกำลังตายและแทงจุดที่คนหนึ่งผู้มีโชคชะตาเจอมันจะปรากฏ และมากกว่านั้น ไม่มีใครยกเว้นคนในดวงชะตาที่มีจะดึงเมล็ดออกจากที่ซึ่งมันอยู่ได้”

“อะไรกันเนี่ย? นี่เป็นดาบในหินหรือบางอย่างเหรอ……?”

มีตำนานคล้ายกันกลับไปที่โลกที่ดาบแทงลงไปในหินที่ถูกดึงโดยราชาอาร์เธอร์และดาบเวทมนตร์ของซีเกิร์ดผู้กล้าคนแถบสแกนดิเนเวียนั้นเป็นตัวอย่างดัง มีแค่ผู้ถูกเลือกเท่านั้นที่ดึงพวกมันออกมาได้ และพวกเขาจะได้รับพลัง, อำนาจ, ศักดิ์ศรีมหาศาล และในกรณีส่วนใหญ่มีจุดจบน่าเศร้าเป็นการแลกเปลี่ยน

พื้นฐานแล้ว ไม่มีตัวละครที่ผมรู้เจอความตายดีๆ

“อะไรกันเนี่ย! ถ้าอย่างนั้นไม่ใช่นี่เป็นของต้องสาประดับพิเศษอย่างนั้นเหรอ? ผมไม่ต้องการเจ้านี่จริงๆ ดังนั้นแค่เอามันไปได้โปรด”

“ไม่, ไม่, ไม่! นี่คือเกียรติอันยิ่งใหญ่นะรู้ไหม!?”

วัตถุลึกลับ, เอ่อ, เมล็ดต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ ก็กระพริบหลายครั้งในการตอบ

“แกหลอกฉันไม่ได้หรอก! ฉันแน่ใจว่าคนดึงเจ้านี่ในอดีตเจอจุดจบน่าเศร้าเป็นการแลกเปลี่ยนสำหรับพลัง, เกียรติยศ, และอะไรพวกนั้น!”

“ม-ไม่มีอะไรแบบนั้น…… มืม ใช่ ไม่มีอะไรเช่นนั้นเลยสักนิด ผมว่า?”

“ถ้าคุณจะโกหกสุดตัวขนาดนั้น คุณทำให้มันน่ามั่นใจมากกว่านี้ได้ไหมเล่า!?”

ผมดุเชชสุดเสียงขณะของต้องสาประดับพิเศษกระพริบอย่างอ่อนแอ

“ตั้งแแต่แรก เราจะออกจากระบบดาวนี้ทันทีเมื่อธุระเราเสร็จแล้วที่นี่ จริงๆแล้วผมอยากไปเลยด้วยซ้ำ พูดตรงๆ พอมาคิดเกี่ยวกับมัน เราไม่มีอะไรเเหลือให้ทำที่นี่ ถูกไหม? ได้เลย มาออกจากที่นี่กัน เหมือน ตอนนี้เลยทันที”

“เดี๋ยว, เดี๋ยว, เดี๋ยว, เดี๋ยว! ได้โปรดรอเดี๋ยวก่อน! อย่างน้อยให้เวลาผมบ้างเพื่อส่งต่อความจริงว่าท่านถูกเลือกฮิโระโดโนะ และให้เราหามาตรการรับมือ ได้โปรด! ผมจะแค่ขอให้ท่านอยู่ไม่กี่วันมากกว่านี้”

เซชร้องขอสุดตัวขณะเขาคุกเข่าบนพื้นอีกครั้ง

“มันก็เพื่อใช้เวลาเตรียมของเพื่อชดใช้ท่านทั้งหมดด้วย อย่างน้อยมันจะใช้เวลาเตรียมการสามวันและขนส่งพวกมัน ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากจะขอให้คุณมอบหนึ่งสัปดาห์ให้กับเรา ผมจะจัดหาที่อยู่และบริการดีที่สุดระหว่างเวลานั้น ดังนั้นได้โปรด”

“กุนุนุ……”

ถ้าเขาทำมากขนาดนี้…… ไม่, ไม่ เพราะทั้งหมดผมย้อนกลับไม่ได้แล้วตอนนี้ลวดลายนี้น่าจะนำไปสู่อะไรมีปัญหายิ่งมากขึ้น ผมจะแน่วแน่ปฏิเสธ–

“ฮิโระซามะ หนูคิดจริงๆว่าพี่ไม่ต้องถือเรื่องนั้นมากหรอก รู้ไหม?”

“……นั่นหมายความว่าอะไร?”

“อืม……”

มีมิหันสายตาไปดั่งพบว่าคำพูดต่อไปพูดยาก มันอะไร?

“หนูคิดว่าอะไรจะกลายเป็นแบบนี้แหละเหมือนปรกติไม่ว่าพี่เลือกเก็บเมล็ดหรือไม่……”

“……”

คำพูดมีมิทำผมหุบปาก เธอพยายามจะพูดว่าผมเป็นคำสาปมีชีวิตไปแล้ว ดังนั้นมันไม่สำคัญว่าผมเก็บของต้องสาประดับพิเศษสักหนึ่งหรือสองอันหรือไม่? อย่างนั้นหรือ?

“ใช่ มันเป็นอย่างนั้นหือ”

“ใช่ แน่นอน”

“อืม…… หนูขอโทษพี่ใหญ่แต่หนูมีความคิดเห็นเดียวกัน”

“นายท่าน มีคำพูดว่า ‘ถ้าคนหนึ่งกินพิษถ้าอย่างนั้นเลียจานด้วยเสียเลยดีกว่า’ หรือบางอย่างที่ผลลัพธ์แบบนั้น”

“ฉันไม่อยากอ้ะ! ใครจะต้องการกินพิษอยู่ดีล่ะ!?”

ผมต่อต้านอย่างสิ้นหวัง แต่สุดท้ายที่สุด เราเห็นด้วยที่จะอยู่ในทีต้าอีกสัปดาห์หรือประมาณนั้น บัดซบ

ในท้ายที่สุด เราตัดสินใจอยู่ต่อในโรงแรมใกล้ท่ายานผสมที่งานเลี้ยงต้อนรับถูกจัด พวกเขาต้อนรับเรายิ่งเคารพมากขึ้นกว่าก่อนหน้า มันค่อนข้างรู้สึกเหมือนผมเป็นราชาหรือเจ้านายนายหรือบางอย่างเลย

ถ้ามันถูกปล่อยไว้อย่างนั้น ถ้าอย่างนั้นผมจะไม่มีปัญหากับมัน แต่ไม่ใช่อย่างนั้นเลยสักนิด

ตอนแรก มีสื่อ ผมไม่รู้ว่าพวกเขาไปได้สารสนเทศได้อย่างไร แแต่มีพวกเขาหลายคนมาเพื่อเยือนโรงแรมและขอการสัมภาษณ์

เราปฏิเสธพวกเขาทั้งหมด แน่นอน ผมจะไม่เห็นด้วยที่จะยอมตกลงแม้ว่าผู้นำของเผ่ามาเป็นการส่วนตัวและขอร้องผม เพราะเราแน่วแน่ในการปฏิเสธ พวกเขามาทำการแอบถ่ายรูปจากระยะไกลผ่านการใช้กล้องขยายสูงหรือโดรน

เราผ่อนคลายไม่ได้แม้ว่าเราอยากทำกับบรรยากาศนี้ ดังนั้นเเราส่งการร้องเรียนสู่ผู้นำเผ่าทันที

หรือ แม้ว่าผมไม่ได้เป็นขุนนางที่เป็นทางการ ผมยังถูกพิจารณาเป็นวิสเคานต์จักรวรรดิกิตติมศักดิ์ พวกเขาคิดว่าการถ่ายภาพและวีดีโอส่วนตัวของขุนนางจักรวรรดิโดยไม่ได้รับอนุญาติถูกอนุญาตหรือ? หือ? ไม่ว่าอย่างไร เราข่มขู่สื่อด้วยอำนาจประมาณนั้นผ่านผู้นำเผ่า และพวกอีแอบหยุดทำทันที ฮูเร่ให้สิทธิพิเศษขุนนาง

ผมคิดว่าในที่สุดอะไรๆก็สรุปลง แต่–

“มันเป็นสักพักแล้วนะ ทุกคน”

ผู้หญิงสวยพร้อมผู้ช่วยผู้หญิงสองคนทำการเยือนเรา ใช่ มันเป็นลูกสาวของหัวหน้าเผ่าเซช คุณนายทิเนีย วันนั้น  เธอไม่ได้แค่มาด้วยกับผู้ช่วยหญิงของเธอ เอลฟ์ชายหล่อเหลาก็มาด้วย

“สวัสดี ผมเน็ก ลูกชายของผู้นำเผ่ามินฟา, มิเรียม, ขอบคุณมากๆสำหรับการช่วยเหลือกลับไปตอนนั้น”

เน็กเป็นคนหล่อเหลาพร้อมรอยยิ้มที่อบอุ่นคู่กับผมเงางามสีบลอนด์ แม้ว่าเขาเป็นหนึ่งในพวกหนุ่มสุดหล่อบัดซบเหล่านั้น ผมไม่ได้พบว่าเขาน่ารำคาญ ตรงกันข้าม เขาดูเหมือนชายหนุ่มผู้ถูกชื่นชอบได้ง่ายๆ

“ฉันดีใจที่นายดูเหมือนจะฟื้นตัวได้อย่างสมบูรณ์”

“มันทั้งหมดต้องขอบคุณท่าน ผมจำได้นิดหน่อยว่าผมถูกขังอยู่ข้างในยาน แต่ผมได้ยินว่าผมจะตายถ้ามันไม่ใช่ความช่วยเหลือจากท่าน ผมซาบซึ้งมาก”

คุณเน็กคำนับขอบคุณ ใช่ มันรู้สึกดีที่ได้ถูกขอบคุณอย่างจริงใจแบบนี้ บางทีความจริงว่าเขาทำอะไรแบบนี้ได้เหมือนธรรมชาติคือหนึ่งในปัจจัยหลักที่ทำให้เขาเป็นคนหล่อที่เห็นแล้วสดชื่น

“และ ผมขอโทษกับพฤติกรรมของแม่ผมครั้งสุดท้าย ผมถูกบอกว่าเธอทำให้ท่านไม่สะดวก”

“ไม่ มันไม่เป็นไร เธอเหมือนกระตือรือร้น แต่เธอคุยกับฉันในวิธีแบบอบอุ่นและเป็นมิตร”

เธอค่อนข้างกระตือรือร้นมากเกินไปเกี่ยวกับสถานการณ์ไม่ปรกติของผม แต่มันยังน่าสนใจที่จะได้ฟังการเดาด้วยเหตุผลของมิเรียมซัง ผมยังไม่ชอบเวทมนตร์ แต่มันอาจไม่ใช่ความคิดไม่ดีที่จะเยือนเธอหลังจากนี้เพราะเรามีเวลาอยู่บ้าง

“และผมก็ได้ยินว่าจริงๆแล้วฮิโระโดโนะกำลังมองหาเครื่องดื่มหายาก”

“เอ่อ ใช่ อืม ฉันไม่ได้สามารถเจออะไรที่ฉันตามหาในท้ายที่สุด”

สายตาผมส่งไปไกลอย่างไม่ได้ตั้งใจ แม้ว่าถ้าบริษัทเครื่องดื่มใหญ่ขนาดนั้นไม่คุ้นเคยกับมัน ถ้าอย่างนั้นโคล่าไม่ได้มีตัวตนอยู่ในดาวเคราะห์นี้

“จริงๆแล้ว ผมรู้สูตรสมุนไพรบางอย่างที่ไม่มีให้สาธารณะกลับไปที่ดินแดนเผ่ามินฟา พวกมันเป็นการผสมยาที่ทำให้หมอสมุนไพรและหมอยาใช้เพื่อทำประโยชน์”

“……โฮ่ว?”

มันจุดประกายความสนใจของผม

แน่นอน โคล่านั้นดั้งเดิมมาจากรูทเบียร์ซึ่งถูกพิจารณาว่าเป็นยาสร้างโดยคนเหมือนเภสัชกรยาที่เน็กพูดถึง

ดังนั้นมันเป็นไปได้ว่ายาชงที่คล้ายกับโคล่าไม่อัดลมจริงๆแล้วเป็นยาดั้งเดิมเหล่านั้นที่ไม่มีให้ช่องทางขายทั่วไป

“ผมซื้อสูตรยาชงที่ค่อนข้างถูกชอบในการประกวดในอดีตด้วย ด้วยกันกับตัวอย่างที่ถูกพิจารณาว่ายอดเยี่ยมในการประกวดปีที่แล้ว แต่……”

“ทำได้ดีมาก เพื่อนของฉัน ให้เราได้ลองมันทันที อ๊ะนายอยากมายานอวกาศเราด้วยไหม? นายยังไม่มีโอกาสมากมายได้ขึ้นยานอวกาศ ถูกไหม ฉันแม้แต่นำนายไปบินชมวิวยังได้ ให้ตาย  นายแม้แต่ไปด้วยกันกับการล่าโจรสลัดได้ถ้านั่นเป็นที่นายชอบมากกว่า”

เน็กคุงเป็นคนดีหือ! เอ๋? อะไรคือการเปลี่ยน 180 องศา คนหนึ่งว่า? อืม แน่นอน ผมไม่ใช่นักบุญหรือนักการเมืองทที่ถูกต้อง ไม่ว่าอย่างไร ผมรอคอยชิมเครื่องดื่มเหล่านั้น!

แปลโดย: wayuwayu

tipme : tipme.in.th/wayuwayutl

ได้โปรดโดเนทเพื่อสนับสนุนผู้แปล ติดตามข้อมูลข่าวสาร, ติดต่อ: ​http://linktr.ee/wayuwayu