ผมตื่นขึ้นมาควบคุมยานอวกาศที่แข็งแกร่งที่สุด ผมเลยเป็นทหารรับจ้างอวกาศ - ตอนที่ 26 เล่ม 1 ภาระที่มาพร้อมโชคร้ายเหล่านั้น
26 เล่ม 1 ภาระที่มาพร้อมโชคร้ายเหล่านั้น
มันเป็นวันหนึ่งหลังจากงานฉลองเนื้อมังงะ เราตัดสินใจที่จะลาดตระเวณบริเวณเข็มขัดดาวเคราะห์น้อยอีกครั้งวันนี้
ยังไงเราก็สามารถจะทำเงินได้พอแล้ว ดังนั้น มันจะไม่มีปัญหาสำหรับเราถ้าเราไปที่ระบบดาวใหม่ตอนนี้ อย่างไรก็ตาม มันจะน่าเสียดายที่จะไม่ชิงความได้เปรียบ จากการไหลมาของเหยื่อในบริเวณนี้ ดังนั้นมันถูกตัดสินแล้วว่าเราจะล่าโจรสลัดอีกมากขึ้นซักพัก พวกเราทั้งหมดสามคนมีใจเดียวกันในเรื่องนี้
“นั่นแปลก”
“ช่ายมันแปลกจริง”
“มันแปลกจริงๆเหรอ?”
เอลม่าพึมพำด้วยสีหน้าที่จริงจัง ผมก็แสดงความเห็นชอบ มีมิเอียงหัวของเธอในความสับสนขณะที่เธอมองดูพวกเราสองคน
เรามาเพื่อล่าเหยื่อที่อ้วนใหญ่ที่ซุ่มซ่อนอยู่ในบริเวณนี้อีกครั้งวันี้ แต่เราเจอคนแปลกๆที่ทำการเคลื่อนไหวที่แปลกประหลาด และดูเหมือนว่าจะแอบตามเหยื่อด้วยเหมือนกัน เราพบทั้งหมดเป็นยานเล็กสมลำ
พวกเขาขับไปข้างในเข็มขัดดาวเคราะห์น้อย ด้วยเจตนาที่สื่อออกมาว่าจะซ่อนตัวพวกเขาเอง และชัดเจนว่าไม่ได้มาที่นี่เพื่อขุดทรัพยากรเหมือง ส่วนใหญ่เราก็มั่นใจด้วยว่าคนเหล่านี้ไม่ใช่โจรสลัดด้วย การขับเคลื่อนของพวกเขามันเป็นระเบียบและมีการคำนวนมา มันชัดเจนว่าพวกเขาเล็งปืนไปที่เหยื่อด้วย พวกเขาพยายามอย่างดีที่สุด ที่จะไม่ติดต่อกับยานอื่นในบริเวณนี้
“คิดยังไง?”
“พวกเค้าน่าสงสัยจริงๆ”
“ใช่ คิดอย่างนั้นด้วย”
“???”
มันดูเหมือนมีมิยังไม่เข้าใจ แต่ผมมีไอเดียเกี่ยวกับตัวตนของคนพวกนี้ พวกเขาน่าจะเป็นหน่วยสอดแนมหรือหน่วยลับจากสหพันธรัฐเวเรเวอเรม ผมยังไม่เข้าใจว่าเป้าหมายของพวกเขาคืออะไร แต่มันน่าจะไปเฝ้าดูและเข้าใจการส่งกำลังทหารของกองยานอิมพีเรียลของกรากัน; พูดอีกอย่าง ทหารของซิสเต็ม
“ยังไงซะ นี่มีปัญหา พวกเขาจะตรวจจับเราแน่นอนถ้าเราเคลื่อนไหว”
“เธอพูดถูก พวกเค้าน่าจะเจอเราทันที”
“จะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกเค้าเจอเราเหรอ?”
“พวกเค้าน่าจะพยายาม ‘ปิดปาก’ พวกเรา”
“ใช่ เดาว่าอย่างนั้น พวก นี่มันมีปัญหาจริงๆ”
“งี้พวกเค้าก็อันตรายสิ?”
“อันตรายมาก และติดอาวุธด้วย พวกเค้าน่าจะมาจากกองทัพของเวเรเวอเรม”
“เอ๋!?”
มีมิทำสีหน้าตกตะลึงกระทันหัน ขณะที่เธอจ้องจอเรดาร์ มีมิน่าจะเชื่อมต่อแบบนั้นด้วยตัวเธอเองไม่ได้ แค่จากการเฝ้าดูไอค่อนกระพริบๆบนเรดาร์
“อ้า”
“จึ พวกเค้าเจอเราแล้ว”
ยานที่ไม่รู้จักสามลำแสดงอยู่บนจอเรดาร์ว่าเปลี่ยนรูปแบบการเคลื่อนไหว พวกเขาเห็นว่าจะขับมาเพื่อขนาบข้างและล้อมเรา พวกเขาอยู่ในภารกิจลับ ดังนั้นมันจะมีเหตุผลที่พวกเขาจะกำจัดพยาน
“อึน เราควรจะตัดเครื่องกำเนิดไฟฟ้า และใช้งานระบบทำความเย็น และเข้าสู่เทอร์มัลสเตลท์โหมดมั้ย?”
“น่าห์ นั่นจะไม่ช่วย ช่วยไม่ได้ถถ้างั้น มารับมันกันเถอะ”
“นายมีกรณีโชคร้ายเฉียบพลันนะ รู้เรืื่องนั้นมั้ย?”
“โอ้ นั่นมันเยอะนะ โดยเฉพาะที่มันมาจากเธอน่ะ เอลม่า”
“อึก… แต่มันไม่เหมือนว่ามีมิจะดีกว่า ใช่มั้ย?”
“เอ๋!? หนู!?”
เอลม่าถอยจากการตอบโต้ของผม และเบี่ยงเบนประเด็นไปสู่มีมิ
เอลม่า ที่ถูกช่วยโดยผม หลังจากที่สร้างอุบัตเหตุและถูกตบด้วยหนี้มหาศาล แน่นอนว่ามีโชคร้ายจริงๆ แต่ผม ผู้ที่ถูกส่งมายังโลกนี้โดยไม่มีเงื่อนงำน่าจะแย่กว่า แต่มีมิ ที่เราเจอครั้งแรกในบล็อกที่ 3 เมื่อเธอกำลังจะถูกโจมตี หลังจากที่ตกไปอยู่ในหนี้สินตามการตายของพ่อแม่เธอ ก็ไม่รอดจจากความโชคร้ายด้วย ใช่มั้ย?
“มาหยุุดหัวเรื่องเถอะ เราแค่จิ้มแผลของกันและกัน รู้ป่ะ”
“ช- ใช่”
“พูดถูก”
“เพิ่มเอาต์พุตเครื่องกำเนิดไฟฟ้าเต็มมกลัง เราจะสกัดกั้นพวกเค้า ถามสังกัดของพวกเค้าเผื่อไว้ มีมิ”
“รับทราบ”
เราออกมาจากดาวเคราะห์น้อยที่เราซ่อนข้างหลังและเริ่มขับ เพื่อที่เราจะไม่ถูกล้อมโดยยานที่ไม่รู้จัก
“นี่คือกัปตันยาน ฮิโระ ทหารรับจ้างแรงค์เงิน สังกัดกิลทหารรับจ้าง สัญญานเรียก กฤษณะ ชั้นเป็นโอเปอร์เรเตอร์ของยาน มีมิ ยานที่ไม่รู้จัก ได้โปรดบอกสังกัดมา”
มีมิเปิดช่องคอมม์และติดต่อกับพวกเขา แต่มันไม่มีการตอบ มีมิ ผู้ที่ยืนยันว่าไม่มีคำตอบ ลองอีกครั้ง แต่มันไร้ประโยชน์ อีกฝ่ายไม่มีเจตนาจริงๆที่จะคุยตัวเองออกจากเรื่องนี้ มันดูเหมือนว่า
โอ้ ใช่ พูดถึงแล้ว แรงค์ทหารรับจ้ายของผม ขึ้นมาจากกทองแดงเป็นเงินไม่กี่วันก่อน ลุงพนักงานต้อนรับพูดว่ามันจะเป็นไปไม่ได้สำหรับผมที่จะเป็นแรงค์ทองแดงหลังจากที่ส่งผลลัพธ์ของปฏิบัติการปราบปรามแบบนั้น และหลังจากการล่าเหยื่อมากมายที่บริเวณเข็มขัดดาวเคราะห์น้อย
แต่มันไม่มีอะไรมมากหลังจากการขึ้นแรงค์เป็นเงิน มันแค่เพื่อนร่วมงานของผมมองดูผมด้วยความเคารพมากึ้น นั่นคือทั้งหมด
“ยานที่ไม่รู้จักใช้งานระบบอาวุธ”
“โรเจอร์ ใช้งานอาวุธ ให้ชาฟและแฟลร์ และการควบคุมเอาต์พุตเครื่องกำเนิดไฟฟ้าให้ชั้นเหมือนเดิม”
“หนูหวังพึ่งพี่นะ ไปกันเถอะ!”
เรามุ่งหน้าไปที่ยานที่ไม่รู้จักที่ใกล้ที่สุด ขณะที่เราขับไประหว่างกลุ่มดาวเคราะห์น้อย
“นายขับเหมือนคนบ้าเหมือนเดิมเลยนะ……!”
“หนูชินกับมันแล้ว”
หน้าของเอลม่ากระตุกขณะที่เราคดเคี้ยวผ่านกลุ่มดาวเคราะห์น้อย ระหว่างที่มีมิยิ้ม แต่ผมไม่คิดว่ามันบ้านะ นี่มันปรกติ รู้ป่ะ ไม่นานเราก็พบว่าเราตีขนาบยานของศัตรู
ผมขับกฤษณะเพื่อที่มันจะดูเหมือนว่าไหลผ่านดาวเคราะห์น้อยดวงใหญ่ และผมเจอตัวผมจ้องท้องที่ไร้การป้องกันของศัตรู แกเป็นของฉันแแล้ว ไอห่วย
『อะไรกัน- !?』
“นั่นร่วงไปหนึ่ง”
ผมยิงปืนใหญ่ยิงกระสุนลำกล้องใหญ่และลูกปรายทำลายล้างนับไม่ถ้วนฉีกผ่านโล่และเกราะของยานโจมตีเล็กของสหพันธรัฐ [ซอร์ดฟิช] และฉีกตัวถังเป็นชิ้นๆ
“ปืนใหญ่ลูกปรายนั้นแพ็คพลังเยอะเหมือนเคย”
“มันยอดเยี่ยม หือห์!”
“นายเป็นแค่ไม่กี่คนที่ชั้นรู้จักที่ใช้อาวุธที่ไร้สาระแบบนั้น…”
“แต่มันแรง ใช่มั้ย?”
ระยะของกระสุนลูกปรายมันทิ้งให้ต้องการอีกเยอะ แต่ไม่ใช่ว่ามันรู้สึกสุดยอดที่จะฉีกโล่และเกราะของยานศัตรูขนาดเล็กเหมือนมันำมาจากกระดาษเหรอ? มันก็สร้างความเสียหายได้ค่อนข้างเยอะกับยานใหญ่ด้วย เมื่อโล่ของมันดับ
『ฮันเตอร์ 2 ได้-』
『ตัดสินจากการเคลื่อนไหวแบบนั้น ไม่ใช่แค่แรงค์เงินธรรมดา ระวังตัวด้วย สร้างระยะแล้วยิงเค้าให้ร่วง!』
“พวกเค้าออจากระยะหวังผลของปืนใหญ่กระสุนลูกปราย…”
ยานที่เหลือสองลำถอยจากสวนดาวเคราะห์น้อย และหันหัวยานมาหาเรา โฮฮ๋ งั้นพวกนายอยากจะจบเราด้วยอำนาการทำลายล้างระยะไกล หือห์? นายจะสู้กับกฤษณะ? น่าสนใจ มาดูกันเถอะว่านายมีอะไร
ผมซ่อนข้างหลังดาวเคราะห์น้อยดวงใหญ่และใช้งาน ปืนใหญ่พัลส์เลเซอร์ลำกล้องใหญ่สี่กระบอก
『อะไรกัน-!? ยานนั้นมันมีแขนงอกออกมา』
『นั่นเป็นปืนใหญ่เลเซอร์เอาต์พุตสูง……! ม- มันไม่ไหว! เราทนปืนนั่นไม่ได้!』
ยานสหพันธรัฐทำการขับแบบหลบหลีกทันที แต่ปืนใหญ่เลเซอร์ยิงตรงๆไม่ได้เพราะเราใช้สวนดาวเคราะห์น้อยเป็นที่กำบัง ปืนใหญ่เลเซอร์ของเรา อย่างไรก็ตาม เจาะทะลุ และทำการยิงพวกเขาโดนเต็มๆ
พวกนี้้มันเป็นการโจมตีที่วิ่งด้วยความเร็วแสงของจริง มันเกือบจะเป็นไปไม่ได้ที่จะหลบมันโดยตรง ยังไงซะ การขับหลบหลีกมันยังมีประสิทธิภาพถึงจุดจุดหนึ่ง แต่เราสามารถจะยิงได้ในอัตราการยิงโดน 80% และปืนใหญ่เลเซอร์ของกฤษณะก็สร้างความเสียหายให้พวกเขาอย่างยอดเยี่ยมด้วยแค่อัตราการยิงโดน 80%
『จึ! ความต่างในอำนาจการยิงมันใหญ่เกินไป!』
『ทำการหลบหลีก!』
ยานสหพันธรัฐพยายามจะหลบหลีก แต่กรปล่อยพวกเขาไปจากที่นี่มันจะสะกดคำว่าปัญหา ผมใช้งานเครื่องขับดันและทำให้ยานบินออกจากสวนดาวเราะน้อยห์ด้วย จากนั้นผมทำการไล่
『ซีกเกอร์! ฟ๊อกซ์ 1! ฟ๊อกซ์ 1!』
“แฟลร์”
“โรเจอร์”
ยานสหพันสองลำยิงมิซไซล์ค้นหาความร้อน แต่เอลม่าปล่อยแฟลร์ทันทีที่คำสั่งผม และทำให้มิซไซล์พลาดเราไป
『ไอ้เวรรรรรรร!』
ผมยิงปืนใหญ่เลเซอร์ไปเป็นฝนใส่ยานสหพัน บีมแสงสีมรกตทำลายโล่พลังงานสีน้ำเงินของยานสหพัน ทีละคน และในท้ายที่สุดกำจัดพวกเขา
หลังจากนี้ ทั้งหมดมันจบแล้ว แม้ว่าพวกเขาจะมีแผ่นเราะเกรดกองทัพด้วย หลังจากถูกยิงระเบิดโดยการยิงปืนใหญ่เลเซอร์เอาต์พุตสูง ตัวถังไม่นานก็ร้อนจนแดงและละลาย
『ส- สละยาน! สละ-อุว้าาาาา~!?』
ยานสหพันธรัฐถูกท่วมท้นโดยการยิงปืนใหญ่เลเซอร์ และไม่นานก็ถูกยิงร่วง งี้พวกเขาก็ไม่สามารถหนีได้ บางทีตัวถังเกรดกองทัพมันบิดเบี้ยวมากเกินไป หลังจากอาบในการยิงปืนใหญ่เลเซอร์ดังนั้นพ็อดลี้ภัยยิงออกมาไม่ได้ในท้ายที่สุด บางครั้งมันไม่ดีที่จะอึดเกินไป
“โอเคถ้างั้น…เรามาเก็บดาต้าแคชและกล่องดำจากนั้นมุ่งหน้ากลับไปมั้ย?”
“เราจะกลับไปที่โคโลนี่เหรออ?”
“ใช่ ชั้นพนัน่ากองทัพจะจ่ายเราค่อนข้างดีสำหรับเรื่องนี้”
“เข้าใจแล้ว”
“ปล่อยการขายดาต้าให้ชั้น ชั้นมีคอนเนคชั่นกับทหารของซิสเต็ม”
“คอนเนคชั่น หือห์ ชั้นหวังว่าที่เรียกว่าคอนเนคชั่นของนายจะไม่สร้างปัญหาให้เรานะ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า นั่นไม่ต้องพูดเลย ชั้นจะแค่ขายดาต้าเร็วๆและตรงกลับมา”
—————————————————————
“งั้น มีอะไรที่จะพูดให้ตัวเองมั้ย?”
“ชั้นขอโทษ สาวๆ”
“ฮิโระ-ซามะ……”
“ฮ่าา ยังไงซะ มันช่วยไม่ได้”
สองชั่วโมงหลังจากกลับมาที่โคโลนี่ ผมเจอว่าตัวเองคุกเข่าแบบเซย์สะ*อยู่ที่พื้นห้องกินข้าว
TLN: คุกเข่าเท้าราบ
เอ่อ ผมทำการขายดาต้าสำเร็จและทั้งหมดนั่น
ผมปล่อยการดูแลรักษาและเติมเสบียงให้มีมิและเอลม่า ไปที่ฐานทหารและนัดกับลูเทนเนนต์เซเรน่า มันดูเหมือนเธอว่าง ดังนั้นลูเทนเนนต์เซเลน่าเจอกับผมทันที และนำผมไปที่ออฟฟิศส่วนตัว จากนั้นผมมอบกล่องดำเพื่อแลกกับเงินรางวัลจำนวนมาก เท่าที่พูด มันยังดีอยู่ ใช่มั้ย?
แต่ก่อนที่ผมจะรู้ตัว กฤษณะและลูกเรือที่เหลือถูกสมัครเป็นผู้ให้ความร่วมมือในความขัดแย้งระหว่างเอ็มไพร์และสหพันธรัฐ และมันแม้แต่ถูกสรุปผ่านช่องที่ถูกต้อง และยอมรับโดยกิลทหารรับจ้าง ว่าเป็นคำร้องอย่างเป็นทางการ
แค่อะไรเกิดขึ้นวะ พวก? แน่นอนว่าผมไม่มีไอเดียเลย ลูเทนเนนต์เซเรน่าประทับใจกับผมจริงๆเหรอ น่าห์ นั่นเป็นไปไม่ได้ ผมเป็นทหารรับจ้างมือสมัครเล่นเดี่ยวนะรู้ป่ะ เอ๋ กองยานของสหพันธรัฐเหรอ? ผมไม่กลัวพวกเค้า แต่จากใจแล้ว การมีส่วนร่วมในสงครามมันเป็นอีกประเด็นหนึ่งเลยนะ
เอ๋? กองทัพอิมพีเรียลมมองหาทหารรับจ้างที่กล้าหาญและมีพรสวรรค์ ให้เข้าร่วม? ไม ไม่ ผมไม่ได้เป็นทั้งหมดนั่นนะ? เข้าใจแล้ว นั่นมันค่อนข้างน่าอาย เฮ้ย อ่ะฮ่าฮ่าฮ่า ยังไงซะ ถ้าเธอพูดซะขนาดนั้น… ใช่ ผมเดาว่า เอ๋? เธอไม่ได้หมายถึงผมจริงๆเหรอ… ผมน่าจะไม่รอดนะ เธอพูด……? ผ- ผมทำมันได้จริงๆนะ รู้ป่ะ!
“มันเป็นประมาณแบบนั้น”
“นายอยู่ที่ความปราณีของเธออย่างสิ้นเชิงเลย หือห์”
“ฮิโระ-ซามะ……”
“พี่ขอโทษจริงๆ มันทั้งหมดเป็นความผิดพี่”
การจ้องที่รุนแรงแทงหัวใน น้อยๆที่น่าสงสารของผม ผมไม่มีข้ออ้างจริงๆ ผมเลยแค่คำนับหัวจากใจที่นี่ และทำการโดเกสะ*ตามหนังสือในความอับอาย
TLN: คุกเข่าเท้าราบ วางมือไว้บนพื้น ก้มหัวแตะพื้นเป็นรูปแบบของการขอโทษหรือแสดงความเสียใจอย่างลึกซึ้ง
“โอ้ยังไงซะ อะไรที่ทำไปแล้วมันทำไปแล้ว ยังไงนายก็เป็นกัปตันของยานลำนี้ นายเป็นคนตัดสินใจ”
“นั่นใช่แล้ว เพราะทั้งหมด ฮิโระ-ซามะเป็นกัปตันยานนี้”
“ขอบคุณที่ยกโทษให้ชั้น สาวๆ!”
“แต่นายต้องชดใช้ให้เรานะ? ถ้าเอาโบนัสให้เราล่ะเป็นไง?”
“โบนัส อย่างนั้นเหรอ……? หนูยังคิดว่าการจ่ายที่หนูได้รับมากมากกว่าที่หนูสมควรได้นะ”
“มันโอเค เธอไม่ต้องรั้งมือในเวลาแบบนี้ รู้ป่ะ นายทำมากเท่านี้ได้อย่างน้อย ใช่มั้ย กัปตัน?”
“ผมจะไตร่ตรองจำนวนที่เหมาะสมที่จะทำให้ทั้งสองคนพอใจ เลดี้ที่รักของผม”
“นั่นคือนั่น ถ้างั้น”
“ม- มันโอเคจริงๆเหรอ……?”
มีมิยังไม่สบายกับไอเดีย แต่ผมไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนั้นที่จะมอบโบนัสเพื่อแก้ความพลาดของผม หืม ยังจะโอเคถ้าผมมอบแอลกอฮอล์คุณภาพสูงและอาหารอร่อยๆ? ผมมจะดูแคตตาล็อกออนไลน์ของโออิชิมาร์ททีหลัง ผมจ่ายพวกเธอเป็นเงินสดได้ด้วยเหมือนกัน
“งั้นตอนนี้้เราต้องสแตนบายจนกว่าการต่อสู้จะเริ่มขึ้น
“ชั้นเดาว่าอย่างนั้น ชั้นถูกบอกให้พร้อมสำหรับการออกศึกตลอดเวลา”
“นายได้เงินเดือนชดเชยจากวันที่เราสแตนบายอยู่ ใช่มั้ย?”
“ชั้นเจรจาเรื่องนั้นไป เราจะได้ค่าใช้จ่ายทดแทน 50,000 อีเนลจนกว่าคำสั่งการออกศึกอย่างเป็นทางการจะมา”
“ว้าว มันน่าทึ่ง ที่เราได้ห้าหมื่นต่อวันแม้ว่าเราแค่สแตนบายอยู่ ไม่ใช่เหรอ……?
“ชั้นคิดว่ามันเป็นจำนวนที่มีเหตุผลพอนะ”
มันไกลลิบจากรายได้ประจำวันขอเราก่อนหน้าที่มัน 200,000 อาทิตย์ที่ผ่านมานี้ แต่เราไม่ได้เสี่ยงชีวิตเพื่อที่จะได้มา มันไมใช่ดีลที่แย่ทั้งหมด
ไม่ว่าอย่างไร เราจบที่การรับคำร้องอย่างเป็นทางการ ของทหารของซิสเต็ม – หรือพูดพูดให้แม่นยำมากขึ้น ทหารอิมพีเรียล
“ยั้งๆกับแอลกอฮอล์บ้างนะ เอลม่า”
“ช- ชั้นรู้ โอเคมั้ย”
เอลม่าทำสีหน้าที่น่าเกลียดหลังจากที่โดนแบนจากการดื่มต่อเนื่อง มันแค่ถูกต้องรู้ป่ะ เราถูกสั่งให้ออกศึกตอนไหนก็ได้ ดังนั้นคนหนึ่งจะเมาแอลกอฮอล์เมื่อเวลานั้นมาถึงไม่ได้
“การไม่ได้ดื่มแอลกอฮอล์เป็นราคาเล็กๆที่จ่ายค่าชดเชยรายวัน 150,000 อีเนลนะ เอลม่า-ซัง”
“……ชั้นเดาว่าน้องพูดถูก”
“พูดอีกอย่าง ตราบใดที่เธอเสียสละนิดหน่อยและหยุดดื่ม เราจะสามารถได้ วันละ 150,000 เพื่อซื้อแอลกอฮอล์มากขึ้นเมื่อทั้งหมดนี่จบลง”
“…นั่นใช่แล้ว ไม่ใช่เหรอ!?”
หูมิสเอลฟ์ที่น่าผิดหวังดีดขึ้นมาหลังจากที่ได้รับคำอธิบายจากมีมิ ความตึงเครียดของเธอต้องนี้แม็กซ์์เลเวล มันเป็นดีลที่ยอดเยี่ยมที่จะสามารถรับ ทุนซื้อแอลกอฮอล์ 150,000 อีเนลต่อวัน ถ้าคุณพูดมมันแบบนั้น ถ้าคุณเป็นคนรักแอลกอฮอล์อย่างบ้าคลั่ง น่ะนะ
“น้องฉลาดจริงๆ ไม่ใช่เหรอ มีมิ”
มีมิอาจจะมีพรสวรรค์โดยธรรมชาติสำหรับการทำให้คนมีกำลังใจมากขึ้น… ใช่เธอมีแน่ๆ ผมหมายถึง ผมมีกำลังใจมากขึ้นทุกวันแค่จากการอยู่รอบๆเธอ
“ยังไงซะถ้างั้น เอาเลยแล้วเตรียมการเถอะ”
“เตรียมการ?”
เอลม่างงกับผมและมีหน้าที่กังวลหลังจากที่ผมยืนขึ้น เธอน่าจะคิดว่าผมจะทำอะไรบางอย่างบ้าๆอีกแล้ว ยังไงซะ เธอพูดถูก
“ใช่ เตรียมการ ชั้นจะไปห้องคาร์โกแป้ปนึง… เอ่อมีมิ เราเอาเทปกาวที่ซื้อไม่กี่วันก่อนไว้ที่ไหนนะ?”
“ที่เกรดกองทัพน่ะเหรอ? หนูคิดว่าหนูใส่มันไว้ในกล่องเครื่องมือ”
“เข้าใจละ ขอบคุณ”
ผมจะต้องห่อเทปรอบๆ ‘มัน’ นิดหน่อย เพื่อที่ผมจะติด ‘มัน’ ไว้ข้างบนได้ จากนั้นผมจะยิ่ง ‘มัน’ จากห้องอาวุธชั้นล่างทีหลังเมื่อเรามีโอกาสที่สมบูรณ์แบบ ผมจะต้องนำ ‘มัน’ ออกมาจากช่องคาร์โกลับถ้างี้ พวก เมื่อพูดถึงความยุ่ง
เป้าหมายเดือน 7/66
ค่าเน็ต 200/200
รับยา ยาหมด 0/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook
