ผมตื่นขึ้นมาควบคุมยานอวกาศที่แข็งแกร่งที่สุด ผมเลยเป็นทหารรับจ้างอวกาศ - ตอนที่ 296 ออกเดินทาง
ผมคุยไม่กี่คำกับทหารรับจ้างที่จะมาร่วมกับเราก่อนออกเดินทาง
พอมาคิดดู นี่เป็นครั้งแรกที่ผมทำตัวเหมือนเป็นหัวหน้ากองยานตั้งแต่มาในความเป็นจริงนี้ แต่ก็ไม่เหมือนว่าพวกเขาเป็นมือใหม่เพิ่งหัดสดๆ ผมก็เลยไม่น่าจะต้องคอยดูพวกเขาแล้วสั่งเป็นบทละคร
“เหมือนที่บ่งบอกในรายละเอียดคำขอ เป้าหมายเราคือระบบดาวไอนีโอลัสที่ประตูทางใกล้ที่สุดตั้งอยู่ มันห่างจากตำแหน่งตอนนี้ไป 5 ระบบดาว ฉันส่งข้อมูลเดินทางทั้งหมดไปแล้ว ดังนั้นโปรดใส่มันไปในระบบเดินทางด้วยให้แน่ใจ”
พวกเขาแต่ละคนตอบมาด้วยรับทราบ มีบางคนที่เงียบอยู่ แล้วแต่มันไม่เหมือนว่าพวกเขามีหน้าที่ต้องตอบอยู่ดี
แต่ถ้าพวกเขาไม่ทำตามคำสั่งผมจะรายงานกับสมาคมทหารรับจ้าง
“พวกคุณจะทำจังหวะเดียวกันกับบัวดำที่มีแรงส่งหน่วยขับขั้นสูงสุดสูงที่สุดในหมู่ยานเราเมื่อเราเข้าการเดินทางแบบครส. บัวดำจะส่งคำขอทำจังหวะเดียวกันกับยานทุกลำ และเมื่อตอบรับ คุณปล่อยการเดินทางให้เราได้ แต่ถึงอย่างไร มีความเสี่ยงโดนเครื่องขัดขวางระหว่างเดินทางครส.อยู่ เลยแค่เตรียมตอบให้ทันทีถ้ามีเหตุฉุกเฉิน ไม่อย่างนั้น มันเป็นไปได้ว่าคุณจะกลายเป็นผู้เสียชีวิตระหว่างต่อสู้”
ทหารรับจ้างบางคนถามบางอย่างหลังผมพูด หลักๆพวกเขาทั้งหมดอยากจะรู้ว่ามีความเป็นไปได้หรือไม่ที่การโจมตีจะมาจากฝ่ายอื่นที่ไม่ใช่โจรสลัดอวกาศเหมือนเคยๆ และถ้านั่นบังคับให้เราต้องรวมกำลังเสริม
“คุณน่าจะได้ยินแล้ว แต่ปฏิบัติการปราบขนาดใหญ่เกิดขึ้นอยู่กับธงแดงหลังพวกเขาโจมตีดาวเคระห์รีฟิลทที่สี่ ไม่สำคัญว่าคิดยังไง พวกเขาแค่สมควรโดนแบบนั้นอยู่แล้ว แต่พวกธงแดงซากๆที่เหลืออาจแค้นกับพวกเอลฟ์ในระบบดาวรีฟิลก็เป็นได้ และเพราะฉันเล่นบทบาทใหญ่ในปฏิบัติการปราบ พวกเขาน่าจะมาลงกับฉัน ความเป็นไปได้ว่าพวกเขาบางคนจะมาเอาคืนไม่ใช่ศูนย์ ดังนั้นนี่เป็นการกันไว้ก่ออน”
ส่วนใหญ่เชื่อที่ผมอธิบายแต่ยังมีบางคนที่สงสัยเรื่องทั้งหมด แต่นั่นก็คิดไว้แล้ว
พวกนั้นน่าจะความรู้สึกเร็วกับปัญหา
ไม่ว่าอย่างไร ผมทำให้รางวัลจ่ายอย่างดีงามเพื่อลดความสงสัย และเพราะเราสร้างกองยาน ความเสี่ยงที่ทหารรับจ้างเจอจะลดลง เพิ่มเติมเราให้พวกเขาตามสบายเรื่องค่าหัวและของเก็บ ดังนั้นถ้าเราถูกโจรสลัดโจมตี พวกเขาจะทำเงินนิดหน่อย
“อืม…… มันรู้สึกเหมือนเราหลอกพวกเขาอยู่เลยฮิโระซามะ”
หลังจากตัดการสื่อสารมีมี่คิ้วขมวดหันมาหาผม
“เราไม่ได้หลอก หรือมันเสี่ยงนิดหน่อยที่จะอ้างว่าหอกแดงเล่นโกงที่จุดนี้”
หัวใจมีมี่เหมือนร้องอยู่ข้างในใต้ความกดดันเรื่องอันตรายอื่น แต่สำหรับผมและเอลมามันก็แค่อีกวันทำงานเป็นทหารรับจ้าง หรือถ้าใครสักคนตายเมื่อจบงานนี้ ถ้าอย่างนั้นก็แค่หมายความว่าดวงเขากุด
มันไม่สำคัญว่าพวกเขาระดับเหล็ก, ทองแดง, หรือเงิน ทุกคนเป็นมืออาชีพ ดังนั้นพวกเขารู้ดีว่าการใช้ชีวิตเป็นทหารรับจ้างมันเสี่ยงชีวิต
แน่นอน แม้ว่ามันแค่ชั่วคราว ผมจะเป็นผู้นำกองยานสร้างรีบๆนี้ ดังนั้นผมไม่มีแผนให้พวกเขาตายกันอย่างไร้ความหมายถ้าผมทำได้ ผมจะทำเต็มที่ไม่ให้พวกเขาสักคนถูกยิงร่วง
อย่างไรก็ตาม ชีวิตของพวกเขาพวกเขาก็ต้องปกป้องในท้ายที่สุด
ดีสุดที่ผมทำได้คือพยายามไม่พลาดระหว่างนำพวกเขา ไม่ว่าอย่างไร ผมมุ่งมั่นตัวเองทำมากเท่านั้นแล้วเมื่อเราจ้างกำลังเสริม
“มีมี่ พี่ไม่ใช่ผู้กล้าในตำนานที่เธอเจอในเรื่องราวต่างๆนะ พี่แค่เป็นทหารรับจ้าง แล้วพี่ก็ผมใช่นักบุญด้วย นั่นทำไมพี่จะไม่ลังเลสละชีวิตคนอื่นถ้าเป็นการปกป้องชีวิตของพี่และของพวกเธอทั้งหมด แล้วก็ มันไม่เหมือนว่าพี่มีแผนใช้เหล่าทหารรับจ้างที่เราจ้างแบบโยนทิ้งได้อย่างไร้หัวใจเป็นเบี้ยสละตั้งแต่แรก ถ้าเราถูกโจมตี พี่จะทำเต็มที่ที่จะต้านพวกเขาโดยไม่สูญเสีย”
“หนูเข้าใจ……”
ไม่สำคัญว่าดูอย่างไร เธอยังไม่ได้ดูเหมือนมั่นใจเต็มที่ อืม เราชนะการต่อสู้ง่ายๆตลอดเวลา ดังนั้นผมเดาว่านั้นทำให้เธอประทับใจผมว่าไม่เหมือนที่คิด ผมสงสัยว่าผมอธิบายดีกว่านี้ได้มั้ย
“มีมี่ น้องดูเหมือนเข้าใจผิดอยู่ ดังนั้นพี่จะพูดตรงๆ ไม่สำคัญว่าฮิโระขับฉวัดเฉวียนเก่งแค่ไหนและสมรรถนะกฤษณะดีแค่ไหน การสู้กับหอกแดงที่นำโดยทหารรับจ้างระดับทองเหมือนแมรี่ตรงๆพื้นฐานมันเป็นไปไม่ได้เข้าใจมั้ย? น้องแค่เห็นฮิโระชนะง่ายๆกับศัตรูเหมือนกองทัพสหพันธรัฐเวเรเวเรม, สิ่งมีชิวิตผลึก, และการแข่งขันถูกมั้ย?”
“ใช่ค่ะ”
“ฮิโระเอาชนะสถานการณ์แบบนั้นจนถึงตอนนี้ได้เพราะพื้นฐานเขาเล่นบทโจมตีตตลอด เขานำกระแสการต่อสู้เพราะการขับแปลกไม่ปรกติ นั่นทำไมเราเหนือกว่าได้แม้แต่กับกองยานสหพันธรัฐเวเรเวเรมตอนนั้น”
เพราะเราใช้ผลึกร่ำร้องที่อันตรายมากและผิดกฎหมายเพื่อเรียกฝูงสิ่งมีชีวิตผลึกจากความว่างเปล่าตอนนั้น ถ้าไม่ได้ใช้ล่ะก็ เราจะขับไล่กองยานสหพันธรัฐเวเรเวเรมไม่ได้ด้วยแค่กำลังของกองประจำกาและทหารรับจ้างที่มีอยู่ในระบบดาวเทอร์เมนตอนนั้นแน่นอน
“แต่ครั้งนี้ กองยานคู่ต่อสู้เรานำโดยทหารรับจ้างระดับทองของแท้ เราจะสู้ยานที่สมรรถนะดีกว่ายานโจรสลัดธรรมดาเยอะแถมนักบินและลูกเรือมีทักษะและประสบการณ์พร้อมกับเคลื่อนที่เป็นเป็นทีมกันได้ด้วย ไม่สำคัญว่าฮิโระขับแปลกไม่ปรกติแค่ไหน เขาน่าจะชนะพวกเขาตรงๆไม่ได้ นั่นเป็นคู่ต่อสู้ที่เราเจออยู่ตอนนี้”
“ขอบคุณที่อธิบายละเอียด เอลม่า แต่ เธอเน้นจังว่าฉันขับไม่ปรกติอ่ะ?”
“แน่นอน ฉันต้องเน้น”
ผมตอบไม่ได้หลังจากได้คำตอบมั่นใจขนาดนั้น เข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้นมันจำเป็น ช่วยไม่ได้ ใช่ ช่วยไม่ได้
“แต่หนูดูแล้วเหมือนฮิโระซามะยังมั่นใจกับการสู้พวกเขาตรงๆเลยนะ”
“พี่สงสัย พี่อาจฟังดูอวดดีไปหน่อยเมื่อพูดเอง แต่พี่คิดว่าพี่มีโอกาสรีดชนะออกมาถ้าพี่เจอกับพวกหอกแดง”
หลังจากผมพูด คุณนายสองคนมองหน้าผม
“ฉันเชี่ยวชาญกับการสู้ศัตรูเป็นกลุ่มน่ะเห็นป่าว แต่เพราะฉันไม่ชัดว่าศัตรูแข็งแกร่งแค่ไหนและแค่เดาสมรรถนะยานพวกเขาคร่าวๆได้เท่านั้น ฉันพูดแน่ใจไม่ได้ว่าฉันชนะได้”
พูดตรงๆ ผมจะไม่เห็นภาพชัดจนกว่าเราจะสู้พวกเขาจริง ถ้าเราแค่เทียบอำนาจการยิงและความทน มันชัดที่เราชนะได้ แม้ว่าโล่พลังงานกฤษณะสมรรถนะสูงและทน พวกเขาน่าจะไม่สามารถอยู่ได้นานกับการระดมยิงปืนใหญ่เลเซอร์เรื่อยๆ แล้วก็มีแผ่นเกราะเป็นแถวป้องกันสุดท้ายด้วย แต่ยานกฤษณะยังเป็นยานขนาดเล็ก ดังนั้นมันไม่ได้พึ่งได้ในระยะยาว
“มันจะยังดีกว่าถ้าเราเลี่ยงไปไม่สู้กับเขาเลย”
“ใช่ นั่นดีสุดแหละ”
“แต่ฉันสงสัยว่าจะเป็นอย่างนั้นจริงเหรอ”
“ใช่ มันแล้วแต่ดวง”
พูดตรงๆผมยอมแพ้กับความคิดนั้นแล้ว นั่นทำไมผมจ้างทหารรับจ้างเพื่อให้เราได้เปรียบกว่านิดหน่อย ผมจะไม่ลำบากถ้าผมแค่สู้พวกเขาด้วยกฤษณะอย่างเดียว……
แต่ไม่ใช่ทุกอย่างในชีวิตเป็นไปเหมือนที่อยากให้เป็น
『นายท่าน เรากำลังจะออกท่ายานในไม่นาน』
“รับทราบ ยานทั้งหมดขอออกท่ายานและรวมพลกันที่จุดอัลฟา เอาเลยแล้วขอออกท่ายานมีมี่”
“ได้ค่ะ”
ผมหันไปจากมีมี่หลังจากได้ยินเธอตอบคำสั่งผมอย่างร่าเริงและดำเนินการขอออกท่ายานทันที จากนั้นผมเลื่อนสายตาไปหาส่วนหนึ่งของท่ายานที่ยานของหอกแดงจอดอยู่ จุดนั้นไม่มียานพวกเขาแล้ว พร้อมกับมียานอื่นมาแทนที่ เห็นว่าพวกเขาออกท่ายานหลังจากผมส่งการขอผ่านสมาคมทหารรับจ้าง
อย่างไรก็ตาม เมื่อเรามาที่อวกาศจากรีฟิลที่สี่เมื่อสี่ชั่วโมงก่อน ยานสอดแนมเล็กยังป้วนเปี้ยนอยู่ในวงโคจรดาวเทียม พวกเขาควรเดินทางอออกจากวงโคจรแล้วอย่างน้อยเมื่อสองวันก่อนและไปรอเราเวลานี้
“ฉันล่ะสงสัยว่าพวกเขาจะยอมเลิกรามั้ยหลังจากเห็นจำนวนเรา”
“มันจะดีมากถ้าพวกเขายอมเลิก”
เอลม่าตอบที่ผมพูดเบาๆและยักไหล่ มันดูเหมือนเธอคิดแบบนั้นจากก้นบึ้งของหัวใจ
