ผมตื่นขึ้นมาควบคุมยานอวกาศที่แข็งแกร่งที่สุด ผมเลยเป็นทหารรับจ้างอวกาศ - ตอนที่ 299 ฉันเกือบหนีความตายไม่รอด
“……นี่รู้สึกไม่ดีแน่เลย”
เป้าหมายฉันหนีการพยายามเล็งยิงอีกครั้งได้
นั้นเป็นครั้งที่แปดแล้วตอนนี้
ครั้งที่แปดนะให้ตายเถอะ คนนั้นหลบเล็งยิงแปดครั้งแม้ว่าฉันต้อนเขาเข้าพื้นที่ฆ่าโดยขังพวกเขาไว้กลางฝูงสิ่งมีชีวิตผลึกและจำกัดการเคลื่อนไหว
“มันไม่ได้ง่ายเหมือนฉันยิงพลาด”
ไม่ มันตรงกันข้าม ฉันแม่นทุกครั้งไป
ทันทีก่อนฉันยิงแต่ละครั้ง ฉันแน่ใจว่ามันจะโดนจังๆ
อย่างไรก็ตาม อย่างแปลกประหลาด ชายคนนั้นดูเหมือนเห็นการโจมตีมาก่อนหน้าและหลบพวกมันได้ทุกครั้ง
เจ้าสายรุ้งที่ติดตั้งบนยานฉัน แอนดาล เป็นอาวุธพิเศษไม่เหมือนใคร – อาวุธเดียวเท่านั้นไม่มีซ้ำ มันมีระยะไกล และพลังมันก็แรงเท่าระยะด้วย
กระสุนมันไม่ได้เร็วเท่าของปืนใหญ่เลเซอร์ที่บินด้วยความเร็วแสงอย่างเป็นธรรมชาติ แต่อะไรที่ได้มาแทนคือมันยิงได้เร็วและถี่กว่าและมันมีพลังเจาะทะลุสูง
ปืนใหญ่เลเซอร์เป็นอาวุธที่เผาผิววัตถุเพื่อก่อการระเบิดที่จะทำลายมัน อย่างไรก็ตาม เจ้าสายรุ้งของฉันมันทำให้เส้นทางแสงละลายโดยไม่สร้างการระเบิด
แม้ว่าพลังการทำลายล้างมันด้อยกว่า มันมีพลังเจาะเกราะเยอะกว่าแทน มันเลยเป็นไปได้ ที่จะเล็งและยิงสังหารทีเดียวตราบใดที่ยิงบริเวณจุดอ่อนเหมือน เครื่องยนต์, ห้องนักบิน, เครื่องขับดันหลัก, และห้องกระสุน
“มันเหมือนคนนั้นมีความสามารถอ่านเจตนาฆ่า…… อย่าบอกนะว่าเขาเหมือนพวกใช้พลังจิตเหมือนอนิเมะหุ่นยนต์เก่า”
ฉันนึกถึงฉากที่พวกใช้พลังจิตรับรู้อันตรายผ่านผิวเนื้อเครื่องใช้ไฟฟ้าบนหน้าผากและหัวเราะอย่างขมขื่น ฉันไม่อยากเชื่อว่าคนที่ฉันกำลังสู้เป็นสัตว์ประหลาดที่มีความสามารถหลบล่วงหน้าก่อนถูกยิงได้เหมือนอนิเมะหุ่นยนต์นั่น
“ฉันไม่อยากเชื่อว่านั่นจริง แต่…… จึ”
นั่นเป็นยิงครั้งที่่เก้าที่พลาดอีกครั้ง ไม่ มันเป็นเขาหลบอีกครั้งมากกว่า คนที่ขับยานนั้น – กฤษณะ ใช่ไหม – เป็นพวกใช้พลังจิตจริงๆหรือ? นั่นเป็นแค่คำอธิบายเดียวที่ฉันหามาคิดถึงมันได้
ถ้าฉันแค่พลาดครั้งสองครั้ง ถ้าอย่างนั้นฉันพูดผ่านๆไปว่าฉันเล็งเป้าหมายไม่แม่นได้เท่าที่ทำได้เพราะสถานการณ์ และระยะไม่ได้เหมาะสมสำหรับการเล็งยิงปรกติที่สุด
ฉันแม้แต่ยอมรับได้ว่าฉันโชคร้ายหลังจากพลาดครั้งที่สามหรือสี่ เพราะฉันไม่ได้สมบูรณ์แบบ ฉันพลาดและดวงเน่าบางครั้ง
แต่ครั้งที่ห้าและหกด้วยหรือ? แน่นอน ฉันจะเริ่มรู้สึกว่าบางอย่างมันไม่ปรกติ
มันพูดได้ว่าฉันสร้างชื่อในธุรกิจว่าเป็นนักยิงแม่นและนักซุ่มยิง
ฉันเจอว่าตัวเองอยู่ในโลกนี้แล้วโดยไม่รู้แม้กระทั่งอะไรเป็นซ้ายหรือขวามานานเท่านี้โดยใช้ความรู้และทักษะที่ฉันมีผ่านการเล่นเกม สเตลล่าไพเรทออนไลน์ และเอามาใช้ให้เกิดประโยชน์ ฉันภูมิใจทักษะตัวเองอยู่นิดหน่อย
จากนั้น ลูกที่เจ็ด, ลูกที่แปด, และลูกที่เก้า ทั้งหมดพลาด แน่นอน มันไม่ใช่แล้ว
“เขาใช้อุปกรณ์โกงเหรอ……?”
『เราจะหมดเวลาแล้ว คุณหนูน้อย』
“อ๋าว ให้ตายสิน่า…… ช่วยไม่ได้ ฉันว่าเราจะเล่นบทบาทคนร่วมมือเจตนาดีตอนนี้”
ที่อายุเท่าฉัน การถูกเรียกว่า ‘คุณหนูน้อย’ มันแค่ไม่เหมาะสมอีกแล้ว มันทำให้ฉันหนาวสั่นทุกครั้ง แต่คนพวกนี้แค่ไม่หยุดเรียกฉันแบบนั้น ใช่ มันไม่เหมือนว่าฉันแก่พอถูกเรียกว่า ‘พี่สาว’ โดยคนพวกนี้ด้วยเหมือนกัน และถูกเรียกว่าท่านผู้นำมันตะหงิดๆ ฉันเลยสรุปกับ ‘คุณหนูน้อย’ ในท้ายที่สุด
『ได้ครับท่าน』
เพราะฉันปิดฉากพวกเขาไม่ได้หลังจากทำขนาดนี้ ถ้าอย่างนั้นมมันช่วยไม่ได้ ครั้งนี้ฉันจะยอมแพ้ แต่ฉันจะให้มั่นใจว่าแก้แค้นทีหลัง เพราะฉันปิดฉากด้วยวิธีนี้ไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นฉันต้องมาคิดใหม่อีกครั้งและคิดอะไรๆจากมุมมองเห็นสดๆ
เพราะมันอันตรายที่จะเจอกับคู่ต่อสู้ที่หลบฉันได้เก้าครั้งแบบไม่ได้เตรียมตัวในสถานการณ์แย่ที่สุด ถ้าอะไรที่แย่ที่สุดเกิดขึ้น ฉันออาจชนะไม่ได้ถ้าฉันเจอกับพวกเขาตรงๆ และถ้าฉันเจอเขาจริง ฉันจะต้องจ่ายราคาสูง ถ้าฉันได้รับความเสียหายเยอะเกินไปในการเก็บเป้าหมาย ถ้าอย่างนั้นมันไม่คุ้มสร้างปัญหา
“เขาเหลี่ยมคมแปลกๆ…… จริงๆมันอาจดีกว่าถ้าฉันไม่ยุ่งกับเขาสำหรับตอนนี้ไป”
เมื่อมาคิดๆดู เขาระวังฉันแบบแปลกๆตั้งแต่เมื่อเราเจอกันแล้ว
ฉันแน่ใจว่าเราไม่ได้เจอเขาก่อนหน้านั้น แต่มันดูเหมือนเขาเห็นตัวจริงฉันทันทีที่เขามองเราแล้ว ฉันไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นถ้าฉันแหย่จมูกยุ่งกับเขาต่อ ฉันอาจไปจับหางเสือเข้าแล้ว
ขณะฉันครุ่นคิดภายในใจ ในที่สุดกองยานกองประจำการระบบดาวก็มาถึง ภาพของยานศึกทหารจำนวนมากวาร์ปออกขณะส่งเสียงลั่นหูมันไม่ดีกับหัวใจ แต่เราแน่ใจว่าพวกเขาจะไม่เจอร่องรอยว่าเราเกี่ยวข้องกับเหตุการนี้ ดังนั้นไม่มีอะไรต้องกังวล
“ถ้าอย่างนั้นพวกเขาอยู่ที่นี่…… โอ้เอาเถอะ ได้เลยหนุ่มๆ เริ่มทำงานกับกองทัพและเก็็บกวาดพวกผลึก”
『『『ได้ครับท่าน!』』』
“บัดซบ!”
“ว๊าาาาาา!?”
“ว้ายยยย!?”
ผมใช้งานเครื่องขับดันควบคุมด้านข้างและความสูงเต็มพิกัดและเปลี่ยนทิศทางที่ยานไประหว่างโดนเหวี่ยงตัวด้วยแรงจีทรงพลังเนื่องจากขับยานแบบไร้เหตุผลเพื่อหลบกระสุนอี*อกแมรี่ที่เฉี่ยวมาอีกลูก ระบบควบคุมแรงเฉื่อยกฤษณะสมรรถนะสูงมาก แต่แม้สมรรถนะที่มันมีอยู่ก็ยังมีขีดจำกัด ถ้ามันไม่ใช่เพราะเป็นแบบนั้น เราทั้งหมดจะสลบไปแล้ว
เราแม้แต่เครื่องในได้รับความบาดเจ็บได้ถ้าเราซวย
“เซลล์โล่!”
“เราเหลือแค่สอง!”
“กำลังเสริมยังไม่มาเหระ–!?”
เราเฉี่ยวสิ่งมีชีวิตผลึกขนาดกลางจากการหลบครั้งสุดท้าย และไม่ ผมไม่ได้พูดเปรียบเปรย เราเฉี่ยวเปลือกของตัวหนึ่งจริง
อืม มันไม่ใช่ตัวถังที่โดนตรงๆแต่เป็นโล่พลังงาน
อย่างไรก็ตาม เพราะแบบนั้น โล่เราลดไปเยอะมาก และมีเหลือแค่ชั้นเดียว มันจะไม่ดีถ้าเราไม่ใช้เซลล์โล่เพื่อเติมพลังงานมันทันที ถ้ามันดับ มันจะใช้เวลาเปิดอีกครั้ง
“นี่ยิงมาลูกที่เก้าแล้ว! ฉันจะไม่มีวันยอดยกโทษให้อี*อกบัดซบนั่นเลย!!”
“ยิ่งแต่ละลูกเธอแม่นขึ้นเรื่อยๆ”
“ลูกสุดท้ายมันเฉี่ยวเราได้นี่ไม่ใช่เหรอ…? หรือหนูตกใจที่พี่หลบพวกนั้นไม่โดนได้หมด”
“ตราบเท่าที่ฉันคิดว่าถ้าเป็นศัตรูจะทำยังไง ฉันพอนึกภาพเมื่อเธอจะยิงออกมาได้”
แต่พูดตรงๆ ผมไม่มั่นใจในการหลบลูกต่อไป ผมยังไม่แน่ใจระยะ แต่ผมสามารถพอรู้สึกถึงทิศที่การยิงมันบินมาได้หลังจากหลบลูกที่สอง
ตราบใดที่ผมรู้ทิศว่ากระสุนจะบินออกมาจากไหน ทั้งหมดที่ผมต้องทำคือกะจังหวะให้ถูกเพื่อหลบพวกมัน ดังนั้นทุกครั้งเมื่อมีโอกาสเปิดให้ยิงตรงๆ กระสุนลูกหนึ่งจะบินมาแน่นอน
การเกิดแบบเดิมซ้ำๆนั้นเรียบง่ายและตรงไปตรงมา ทั้งหมดที่ผมต้องทำคือต้องขับหลบฉุกเฉินทุกครั้งที่มันเกิดขึ้นเท่านั้น
ปัญหาคือรอบข้างเต็มไปด้วยสิ่งมีชีวิตผลึก ดังนั้นถ้าเราทำการขับแบบไม่มีเหตุผล มีโอกาสดีที่จะไปโดนกับพวกมันซึ่งก็ค่อนข้างอันตรายด้วยเหมือนกัน เอ๋? ผมพูดอะไรแปลกๆอีกแล้วหรือ? เอาน่า เอาอย่างนั้นแหละ ช่างเถอะน่า
“อ๊ะ”
“อ๋า?”
“พ-พวกเขาอยู่ที่นี่แล้ว! กองยานประจำการระบบดาวอยู่ที่นี่แล้ว!”
“โอ้วเย้! นั่นแหละที่ฉันพูดถึง!”
เซ็นเซอร์กฤษณะจับสัญญาณยานกองทัพวาร์ปออกมาตามๆกันได้
『ดิฉันจะเปิดเส้นทางหนีให้ท่านค่ะนายท่าน』
“หืม?”
การสื่อสารมาจากบัวดำที่มาด้วยกันกับกองยานประจำการ เดี๋ยว อย่าบอกฉันนะว่าเธอจะเปิดรูในฝูงโดยการยิงคมฟ.บัว? จริงจังหรือ เมย์ซัง?
『คำนวณทิศทางกระสุนเรียบร้อย ตอนนี้ดิฉันจะส่งข้อมูลไปหาท่าน』
“เดี๋ย–!?”
ตัวบอกเส้นทิศยิงแดงสดจากบัวดำสู่ตำแหน่งปัจจุบันกฤษณะถูกฉายบนจอหลักห้องนักบิน เธอยิงจริงหรือนี่!?
『ยิง』
บางอย่างส่องแสงวาบกลางความมืดของอวกาศอยู่ไกลๆ ผมเห็นมันจากช่องว่างระหว่างสิ่งมีชีวิตผลึกที่ล้อมรอบเรา ใช่ แน่นอนเป็นบัวดำ ไม่ต้องสงสัย
“กระสุนคมฟ. กำลังมา!”
“เราควรแค่ขอบคุณที่ส่งทิศทางมาบอกก่อน”
“ฉันรู้ แต่ก็เถอะ!”
แต่เรายังเละถ้าเราโดนยิง! อืม ไม่เหมือนการเล็งยิงของผู้หญิงคนนั้น หลบกระสุนคมฟ.มันง่ายกว่าเมื่อเอามาเทียบ ถ้าเราเอาความได้เปรียบจากช่องที่เปิดโดยกระสุนคมฟ. มีโอกาสดีที่เราจะหนีได้
“มันอยู่ที่นี่แล้ว!”
“อย่าพลาดโดนเรานะได้โปรด พวกเธอ……”
ผมไม่คิดว่ากองกำลังระบบดาวทำการระดมยิงทันทีเพราะพวกเขาเพิ่งมาถึง แต่ผมให้แน่ใจว่าพุ่งออกช่องที่เปิดโดยคมฟ.ที่เพิ่งสร้างในฝูงสิ่งมีชีวิตผลึกให้เร็วที่สุดที่ทำได้ กันไว้ก่อน ไม่นานหลังจากนั้น การระดมยิงโดยกองทัพก็เริ่มขึ้นในที่สุด และจำนวนสิ่งมีชีวิตผลึกเริ่มลดลงไปด้วยความเร็วสูง
ความสนใจพวกมันน่าจะเปลี่ยนไปเป็นกองกำลังระบบดาว เพราะจำนวนสิ่งมีชีวิตที่ไล่กฤษณะลดลงด้วย
“เราผ่านได้ ยังไงก็ไม่รู้เนาะ”
“ฮิโระซามะ หอกแดงของแมรี่ดูเหมือนร่วมโจมตีสิ่งมีชีวิตผลึกด้วยอ่ะ”
“อี*อกนั่น แค่ดูเธอสิ ทำตัวคนดีจ้าพวกเดียวกันจ้าหลังจากเรื่องบัดซบทั้งหมดที่เราต้องเจอ……”
“นี่เป็นครั้งแรกที่หนูเห็นหน้าแบบนั้นของพี่ ฮิโระซามะ……”
ผมน่าจะขมวดคิ้วอารมณ์เสียอยู่ตอนนี้ แต่โชคร้าย เราไม่มีหลักฐานชิ้นใดไปกล่าวหาว่าอี*อกบัดซบนั่นว่าเธอเล่นโกงได้ ไม่มีร่องรอยอีแม่มดนั้นใช้ผลึกร่ำร้อง และไม่มีบันทึกว่าเธอพยายามซุ่มยิงและทำยานเราร่วง และเพราะกฤษณะและยานอีแม่มดนั่นไม่ได้สู้ตรงๆ ไม่ได้มีบันทึกการปะทะด้วย เราพยายามเถียงว่ามันไร้เหตุผลเกินไปที่เรียกการยิงของเธอว่าความพยายามยิงช่วยเราได้ถ้าเราเอาบันทึกการทำงานเซ็นเซอร์ไปเป็นหลักฐานด้วย แต่… เธอยังน่าจะหนีตัวเปล่าได้และแค่โดนเตือนง่ายๆ เพราะตั้งแต่แรก มันใช่เรื่องแปลกที่จะโดนยิงพลาดจากพวกเดียวันระหว่างการต่อสู้ที่วุ่นวาย
กลับไปตอนนั้น ผมขับแบบค่อนข้างดุดันเรื่อยๆระหว่างอยู่ระหว่างฝูงสิ่งมีชีวิตผลึก ดังนั้นมันจับตำแหน่งผมด้วยเซ็นเซอร์ยานยากด้วย
เธอแค่อ้างได้ว่าเธอยิงบริเวณที่ศัตรูเยอะที่สุดและไม่มีเจตนาไม่ดี
และเพราะกองยานประจำการระบบดาวมาแล้วตอนนี้ ผมยิงเธอแก้แค้นว่าผมพลาดเหมือนกันไม่ได้ด้วย
“เขาดูเหมือนสติจะขาดแล้วอ่ะ”
“หนูไม่เคยเห็นฮิโระซามะโมโหขนาดนี้เลย……”
“ดูเหมือนฉันเข้าใจว่าเธอรู้สึกยังไง แต่เราทำอะไรสักอย่างเกี่ยวกับมันไม่ได้ตอนนี้ ยอมแพ้เถอะนะ?”
บัดซบ! ผมจะทำให้อีผู้หญิงนั้นร้องไห้เสียใจสักวันหนึ่งแน่นอน ผมสาบาน
