ผมตื่นขึ้นมาควบคุมยานอวกาศที่แข็งแกร่งที่สุด ผมเลยเป็นทหารรับจ้างอวกาศ - ตอนที่ 300 การสอบสวนและข้อความโฮโล
หน้าพลังเยอะท่วมท้นของกองยานประจำการระบบดาว ในที่สุดสิ่งมีชีวิตผลึกทั้งหมดก็ถูกสังหารหมู่ไป
และตอนนี้ที่พวกมันไปหมดแล้ว เรื่องนี้จบแล้ว!
“ใช่ ไม่มีทางที่จะเป็นแบบนั้น”
ลูกเรือกฤษณะและบัวดำพร้อมกับทหารรับจ้างที่เราจ้างมาคุ้มกันถูกกุมตัวโดยกองกำลังประจำการระบบดาวมิราบรีซ อืม แม้ว่าเราถูกจับตัว เราไม่ได้แสดงออกว่าต่อต้านและไปกับพวกเขาสู่โคโลนีหลักของระบบดาว ดังนั้นเราไม่ได้ถูกใส่กุญแจเหมือนนักโทษ และเขาไม่ได้ทำกับเราไม่ดี
“ถ้าอย่างนั้นพวกคุณเข้าไปเจอกับความเละเทะนี้เองและไม่ได้มีผลึกร่ำร้องอย่างผิดกฎหาย ถูกต้องมั้ย? คือที่คุณพูดเหรอ?”
ตอนนี้ผมนั่งหน้าหน้าเจอหน้ากับผู้สอบสวนตรงข้ามโต๊ะ ตอนนี้ผมอยู่ข้างในห้องสอบสวนไฟสลัวๆและสีเทา ที่เจ้าหน้าที่ตำรวจทหารแต่งตัวเนี้ยบจากกองประจำการระบบดาวสอบสวนผม
“ใช่ ถูกครับ ถ้าคุณอยาทำกำไรโดยใช้ผลึกร่ำร้องเพื่อล่าฝูงสิ่งมีชีวิตผลึก คุณจะไม่ทำมันหน้าจุดพักเส้นทางอวกาศขั้นสูงสุดที่คนไปมาเยอะถูกมั้ยล่ะครับ? และคุณจะไม่ทำถ้าจะให้ยานแม่และทหารรับจ้างที่คุณจ้างมาด้วยรวมถึงตัวเองติดอยู่กลางฝูงสิ่งมีชีวิตผลึก ไม่ต้องผู้ถึงว่าอยู่ข้างหลังคนเดียวเพื่อซื้อเวลาให้พวกเขาหนีด้วย ทุกคนนอกจากผมจะตายไปสิบรอบแล้วรู้มั้ย และคุณตรวจบันทึกการทำงานยานเราได้ถูกมั้ย?”
“แน่นอน ยังไงก็ตามเพราะเราต้องได้ยินคำกล่าวตรงจากทุกฝ่าย ส่วนตัวฉันก็คิดว่าการไปสงสัยคนได้รับดาวทองอย่างคุณนั้นไม่เหมาะสม แต่นี่เป็นระเบียบการน่ะเห็นมั้ย ดังนั้นจากคำกล่าวลูกเรือของคุณพร้อมด้วยทหารรับจ้างที่คุณจ้างคุณพูดบางอย่างเกี่ยวกับความเป็นไปได้ว่าไปติดกลางฝูงสิ่งมีชีวิตผลึกหลังการออกมาจากห้วงอวกาศในเส้นทางอวกาศขั้นสูงสุด และพูดว่าคุณคิดแผนที่ทำแน่ว่าจะพึ่งพวกเขาหลังจากนั้น อะไรนำคุณไปถึงการคิดนี้ครับ ขอถามตรงๆ?”
“ผมพูดได้ว่ามันไม่ใช่อะไรนอกจากสัญชาตญาณ แต่สุดท้ายลางผมแม่น ยังไงก็ตาม มันก็ใช้เวลาเพื่อสรุปออกมาแบบนี้ที่ผมได้ และมันอาจเป็นความหวาดระแวงโดยอคติด้วยซ้ำและความสงสัยว่าควรชี้ตัวคนกลุ่มหนึ่งที่น่าจะทำโดยตอนนี้ยังไม่มีหลักฐานและอาจทำให้พวกเขาเสียชื่อเสียงและเกียรติยศ แม้อย่างนั้น อยากได้ยินมันมั้ย?”
“ได้สิ ได้โปรดพูดให้ละเอียดด้วย”
“ผมพูดไปว่ามันจะใช้เวลารู้เปล่า?”
ดังนั้นเองผมดำเนินการบอกเรื่องทั้งหมดกับเจ้าหน้าที่ตำรวจทหารที่ตีพิมพ์เป็นนิยายได้ด้วยซ้ำและในที่สุดก็ถูกปล่อยตัวหลังจากนั้น
“เหมือนของเธอจะนานหน่อยนะ”
“ขอบคุณที่ทำงานหนักฮิโระซามะ”
“อืม ฉันล้าเลยล่ะ”
หลังจากถูกปล่อยจากห้องสอบสวนกองประจำการระบบดาวและกลับบัว ผมถูกต้อนรับโดยเอลม่าและมีมี่
มันดูเหมือนพี่น้องช่างบำรุงรักษาและซ่อมกฤษณะอย่างยุ่งๆ บัวดำก็ยิงปืนใหญ่หลักและอาวุธทั้งหมดระหว่างสู้ ดังนั้นพวกเธอวางแผนบำรุงรักษาแบบเต็มรูปแบบด้วย
“เราจะทำอะไรหลังจากนี้ฮิโระซามะ?”
“เพราะเราไม่ถููกสงสัยแล้ว มาแค่ออกจากโคโลนีนี้ก่อนเถอะ แค่ทำการบำรุงรักษายานทั้งหมดก่อนผ่านประตูทางแค่นั้น”
“ได้ เราถูกยั้งนิดหน่อยแต่มันดูเหมือนเราจะสามารถไปถึงระบบดาวไอนีโอลัสที่ประตูทางอยู่ได้ตรงกำหนดการแบบพลาดนิดหน่อย”
“เพราะเราให้พวกเขาเจอปัญหาฉันว่าฉันให้เงินพิเศษพวกเขาด้วยดีกว่า”
โชคดีที่เราได้เงินเสริมครั้งนี้
เพราะเราเอาตัวออกจากความสงสัย เราสามารถส่งบันทึกการต่อสู้ยานเพื่อรางวัลดีๆ เพราะผมสามารถกำจัดสิ่งมีชีวิตผลึกได้จำนวนหนึ่งด้วยยานลำเดียว ผมได้มากกว่าราคาตอร์ปิโดปฏิกิริยาตอบสนองสี่ลูกที่ยิงไป
แล้วก็ผลึกหายากก็เก็บได้และนำไปผ่านขั้นตอนได้จากซากของสิ่งมีชีวิตผลึกด้วย ดังนั้นแผนกดูแลทรัพยากรระบบดาวมิราบรีซซื้อพวกมันจากเราอย่างมีความสุข โดยรวม ผมได้มากกว่าค่าใช้จ่ายที่ต้องจ่ายรวมถึงค่าจ้างทหารรับจ้างและรางวัลด้วย
เพราะเราให้พวกเขาเกี่ยวข้องกับบางอย่างอันตราย ผมว่าเงินพิเศษเป็นอะไรน้อยๆที่ผมทำได้
และจากรายงาน ทหารรับจ้างก็ล่าสิ่งมีชีวิตผลึกกันนิดหน่อยบ้างด้วยเหมือนกัน ดังนั้นพวกเขาก็ได้เงินเสริมด้วย อืม แต่นั่นก็นั่นนี่ก็นี่
“ได้เลย หนูจะไปแจ้งทุกคนว่าเราจะไปในไม่นาน 30 นาทีจะพอมั้ยฮิโระซามะ?”
“ได้สิ สามสิบนาทีครพอสำหรับพวกนั้นที่ยืนรอกันข้างในโคโลนี่ให้กลับยานทันแล้วล่ะ”
แต่ผมจะไม่รอคนมาสาย ผมจะทิ้งพวกเขาแบบไม่ลังเล และนั่นหมายถึงไม่จ่าย ไม่ต้องพูดถึงเงินพิเศษ
ดังนั้นเอง ผมไปกับมีมี่และเอลม่าที่โรงเก็บยานบัวดำเพื่อให้เราขึ้นกฤษณะได้ และทันทีเมื่อเราไปถึงที่นั่น เสียงเรียกเข้าเครื่องปลายทางข้อมูลพกพาผมดัง
มันไม่ได้เป็นข้อความเสียงปรกติ แต่เป็นข้อความที่มีวีดีโอ
หืม? ผมสงสัยว่าจากใคร คริสหรือ? เธอพักอยู่แล้วส่งข้อความหาผมหรือ? ผมนำเครื่องปลายทางออกมาจากกระเป๋าแจ็คเก็ตและมองจอ ผมคิ้วขมวดทันทีเมื่อเห็นว่าใครส่งข้อความหาผม
“มีอะไร? เธอทำหน้าตาหน้าเกลียดอีกแล้วฮิโระ”
“มีอะไรเหรอฮิโระซามะ?”
“มันนี่น่ะสิ”
เมื่อผมเอาจอเครื่องปลายทางให้สองคนดู พวกเธอคิ้วขมวดและปากกระตุกไปเอง ใช่ ผมเข้าใจการตอบสนอง ผมเข้าใจมากๆ
“แค่เธอไปเอาที่อยู่ติดต่อของนายได้ยังไงกัน……?”
“ไม่รู้เลย ฉันไม่ได้ให้เธอแน่ๆ”
“บางทีเธอถามเอาจากทหารรับจ้างที่เราจ้างเหรอ……?”
“ไม่ว่ายังไรเราแค่มองข้ามไม่ได้”
เพื่อให้ปลอดภัย ผมติดต่อเมย์และให้เธอตรวจว่ามีอะไรแปลกๆเหมือนมัลแวร์ติดมาด้วยกับข้อความไหม
『ดีจ้า คุณไม่น่าเจอฉันเป็นตัวๆได้ ฉันเลยส่งข้อความมาหาแทน คุณไม่ว่าอะไรใช่เปล่า?』
มันบันทึกที่ห้องนักบินยานเธอหรือ? ท่อนบนของแมรี่แสดงอยู่บนจอเครื่องปลายทางดูผ่อนคลายเต็มที่ แค่ดูอีแก่นี่ยิ้มมุมปากหัวเราะคิกคัดดูน่ากลัวสิ
『อืม มันไม่เหมือนว่าเรามีอะไรให้พูดกันหลายอย่าง แต่…… ฉันคิดออกว่าอย่างน้อยฉันต้องพูดสวัสดี ถูกเปล่า?』
ภาพโฮโลแกรมของแมรี่ทำการมองข้างเหมือนแสดงหนังแต่ออกจีบหนุ่ม
“ถ้าไม่มีอะไรดีๆจะพูด ก็อย่าส่งข้อความมาแต่แรกสิวะ บัดซบ!”
“โกรธข้อความโฮโลไม่มีประโยชน์นะเธอ……”
“หนูก็ว่าคนนี้ไม่น่าพอใจแปลกๆ”
มีมี่พองแก้มไม่ชอบตอนเธอมองภาพโฮโลแกรมแมรี่
ผมไม่แน่ใจว่าทำไม แต่เมื่อเห็นแมรี่ครั้งนี้ดูเหมือนทำให้มีมี่ปวดประสาท
『คุณเก่งมากๆรู้เปล่า? คุณทนกับฝูงสิ่งมีชีวิตผลึกไหวด้วยยานแค่ลำเดียวมันเป็นบางอย่างที่ฉันน้อยๆนี้เลียนแบบไม่ได้…… เพราะอย่างนั้น คุณก็หลบยิงพลาดเกือบโดนพวกเดียวกันแหน่ะได้ด้วย พูดถึงขอโทษกับนั่นด้วยละกัน』
“อีแก่หน้าไม่อายนี่…… แกเล็งเราอยู่ชัดบัดซบ”
『ฉันอยากสนิทกับคุณดีว่านี้ครั้งหน้าที่เจอกันรู้เปล่า…… เราซาบซึ้งถ้าบางคนเก่งแบบคุณมีความสัมพันธ์ดีกับเรา ไม่ว่ายังไง สำหรับตอนนี้ ฉันจะดีใจและจะคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเรามันแค่ฝุ่นใต้พรม อย่างน้อยฝ่ายเราก็จะทำอย่างนั้นล่ะนะ』
หลังพูดภาพโฮโลแกรมมแมรี่ยิ้มมุมปากดูแสบๆแต่มีสื่อๆว่าจีบ
“คิดว่าเธอหมายถึงอะไรกัน?”
“ถ้าเราแค่ฟังตรงๆ มันเหมือนเธอพูดว่าความแค้นที่ธงแดงมีกับฉันเป็น ‘ฝุ่นใต้พรม’ ประมาณนั้น แต่มันเสี่ยงที่จะคิดว่าเธอพูดจริง”
“เพราะเธอไม่ได้พูดให้เป็นการเป็นงานล่ะนะ แต่ก็ไม่ใช่ว่าเราคาดหวังให้คนประเภทนี้พูดได้อยู่ดี”
คุณนายสองคนดูเหมือนมีข้อสรุปแบบเดียวกันจากที่ผมคิดกับคำพูดแมรี่ แม้อย่างนั้นกการยอมรับคำพูดเธอจะอันตรายถ้าเชื่อคำพูดเธอแบบนั้นเลย
เพราะเธออาจพูดบางอย่างเหมือนเธอยกโทษให้ผมเป็นการส่วนตัวแต่ไม่ได้รับประกันว่าสหายที่เหลือจะยกโทษด้วย
『ถ้าอย่างนั้น ได้ฟังแล้วสินะ สนิทกันครั้งหน้าที่เจอกันนะ เคร้? เราไปไกลกันกว่านี้ก็ได้นะถ้าฟังแล้วพอเข้าใจ』
“คงจะทำซะหรอก”
“อีแก่อุบาทนี่พูดอะไรเนี่ย!? แกโคตรตายแน่ๆถ้าฉันจับหางได้!”
“นั่นไม่ดีจริงๆ!”
ใช่ นี่แค่ทำให้ทุกคนมองเธอไม่ดี อืม แน่นอนมันจะเป็นอย่างนั้น ส่วนตัวแล้วผมไม่อยากเกี่ยวข้องกับผู้หญิงที่ดูเหมือนต้นไม้กินเนื้อที่จะเขมือบอะไรก็ตามที่มันจับไว้ได้ เธออันตรายแต่ไม่เหมือนกับนาวาโท หรือกัปตันเซเรน่า
“แค่ลืมเธอเหอะ จักรวาลนี้กว้างใหญ่ ไม่ว่ายังไง เราไม่น่าจะเจอเธออีกแล้วเมื่อผ่านประตูทาง”
“ใช่ เพราะจักรวรรดิมันใหญ่ล่ะนะ”
“ฉันล่ะหวังว่าเป็นอย่างนั้นจริงๆ”
เอลม่าพูดเบาๆระหว่างมองไกลๆ
หยุดเลยเธอ! ฉันขอปฏิเสธกับการเจอบางคนเหมือนกัปตันเซเรน่าที่มาเจอเราได้หลังกระโดดผ่านประตูทางทุกรอบ พูดถึงแล้ว ผมสงสัยว่าเราจะเจอเธออีกครั้งไม่นานไหม……
แค่คนสวยน่าผิดหวังอะไรกับเราหนักหนาอยู่ดีเนี่ย?
“เอาเหอะ มาเปลี่ยนเกียร์เถอะ พวกเธอ ไม่ว่ายังไง ตอนนี้เราต้องมีสมาธิกับการไปประตูทางและกระโดดไปที่อื่น”
“แต่มันรู้สึกเหมือนเราวิ่งหนีอยู่เลยอ่ะดิ”
“ช่วยไม่ได้ เพราะเรารับมือกับกลุ่มองค์กรโจรสลัดใหญ่ดด้วยตัวเองไม่ได้ เราไม่ใช่ผู้กล้า เรามันแค่ทหารรับจ้างเรียบๆง่ายๆ”
“อืม แต่ได้ยินบางอย่างแบบนั้นจากพี่มันฟังแล้วตะหงิดหูยังไงไม่รู้สินะฮิโระซามะ……”
“ใช่ เพราะทหารรับจ้างเรียบง่ายรอดหลังจากทิ่มหน้าลงกลางกองยานระดับชาติหรือกลางฝูงสิ่งมีชีวิตผลึกที่มุ่งร้ายไม่ได้, สู้และเอาชนะขุนนางด้วยวิชาดาบโดยไม่ได้ผ่านขั้นตอบปรับแต่งทางชีวภาพเลยก็ไม่ได้, และแน่นอนว่ามีจักรพรรดิเองมอบเหรียญดาวทองให้เมื่อเขาเป็นระดับทองคำขาวแบบเร็วมีสถิติก็ไม่ได้”
“ฉ้านม่ายด้ายยี้นนนน!”
ผมทำให้หูดับไม่ได้ยินอะไรเมื่อได้ยินบางอย่างไม่เข้าหู
น่าทึ่งถูกไหม? ผมอยู่กับความพยายามลืมเรื่องที่เกิดขึ้นกับแมรี่ขณะเรามุ่งหน้าเขาโรงจอดบัวดำ พี่น้องช่างเห็นเราทันที
“อ๊ะ ดีบอส ยินดีที่ถูกปล่อยตัวนะ”
“ยินดีด้วยพี่ใหญ่”
“จริงๆแล้วฉันไม่ได้ถูกขังนะรู้เปล่า? เลยไม่ต้องทำเหมือนฉันเพิ่งได้อากาศสดชื่นแห่งอิสระหลังจากติดคุกมานานได้เปล่า?”
““คิ่ย้าาา!””
ผมขยี้หมัดหมุนๆบนหมวกทำงานของพี่น้องสองคนผู้มีอารมณ์เล่น
พวกเธอใส่หมวกที่ดูเชยที่มีโลโก้สเปซดเวิร์กแปะอยู่บนพวกมัน ใช่ มันเป็นโลโก้ภาพดวอร์ฟแก่ขี่จรวดการตูนแบบเก่าของอนาคต
“เราไม่ได้รับความเสียหายมากนี่ ใช่มั้ย? แค่เติ่มอุปกรณ์และกระสุนให้เสร็จสำหรับตอนนี้ เราจะออกยานในไม่นาน”
“เราทำทั้งหมดนั่นเสร็จแล้วเลยไม่ต้องกังวลไปบอส เราออกยานเมื่อไหร่ก็ได้”
“แต่เราอยากตรวจสอบเต็มรูปแบบหลังจากต่อสู้หนักแม้ว่าเราไม่ได้รับความเสียหาย”
“ทำนั่นหลังจากไปที่ที่ปลอดภัยกว่านี้ละกัน ยังไงก็ขอบคุณสำหรับงานบำรุงรักษาเหมือนที่ทำตลอดมานะเธอสองคน”
จากนั้นผมลูบบนหมวกพวกเธอและมุ่งหน้าขึ้นกฤษณะ
ฟิ้ว ในที่สุดเราก็ลาที่นี่สักทีและมุ่งหน้าไปเป้าหมายต่อไปของเรา
