ผมตื่นขึ้นมาควบคุมยานอวกาศที่แข็งแกร่งที่สุด ผมเลยเป็นทหารรับจ้างอวกาศ - ตอนที่ 323 เพลงกล่อมแสนสงบ
มันเป็นสามวันตั้งแต่เรากินด้วยกันกับพันเอกเซเรน่านอกหน้าที่ ผมกลัวว่าพ.อ.เซจะมาขอผมทันทีพร้อมเงื่อนไขที่ปฏิเสธยากเพราะดีสุดๆ แต่ไม่มีอะไรแบบนั้นมา และเราใช้เวลาเราอย่างสงบสุข
“หนูไม่คิดว่าจริงๆแล้วทหารรับจ้างจะ เอิ่ม……”
“สบายๆ?”
“อืมม ใช่ มันอาจหยาบคายที่พูดต่อหน้าท่าน ท่านลอร์ดของหนู”
“ไม่หรอกมันไม่หยาบแม่แต่น้อย”
ผมยักไหล่ตอบคูกิ ที่ตอนนี้ใส่ชุดฝึกแนบเนื้อ และจิบเครื่อดื่มออกกำลังกายเต็มไปด้วยโปรตีน
หืม? จริงๆมันกลิ่นหอม
ค่อนข้างรู้สึกเหมือนคินาโกะ (แบ้งถั่วเหลืองย่าง) มันค่อนข้างอร่อย
“เราบำรุงรักษายานเราอยู่ เราเลยผ่อนคลายมากกว่าปรกติ เกือบไม่มีโจรสลัดในระบบดาววินดาส ดังนั้นพื้นฐานแล้วมันไม่มีงานให้เราทำในระบบดาวนี้นอกจาคำขอติดตามคุ้มกัน คำขอติดตามคุ้มกันปรกติแล้วใช้เป็นสองสามอาทิตย์และไปถึงสองสามเดือนได้ด้วย ดังนั้นเองพวกมันรับยากกับแค่กฤษณะอย่างเดียว”
“แล้วเราก็ปล่อยบัวดำกับมดสิงโตไว้นี่ไม่ได้ด้วย”
“ผลมันก็เลยเป็นตอนนี้เราไปไหนไม่ได้ และเพราะเรารับงานไม่ได้เราแค่ยุ่งกับการทำงาน, ออกกำลังกาย, กิน, นอนได้แหละ”
เราเห็นพี่น้องช่างก่อนคนแรกที่ไปทำงานแต่เช้าตรู่หลังกินและแต่งตัว จากนั้นเราสี่ที่เหลือไปยิมใกล้โรงแรม โรงแรมไม่ได้มียิมเฉพาะ เราเลยต้องเดินกันมาที่นี่ เพราะถ้าเราแค่กินกับนอนตลอดเวลา ฝีมือเราจะไม่ดี
“พูดถึงแล้ว มีความคิดว่าทหารรับจ้างเป็นยังไงก่อนหน้านี้เหรอคูกิ?”
“ค่ะ หนูดูหนังโฮโลและหนังสือการ์ตูนอยู่เยอะเกี่ยวกับทหารรับจ้าง”
“อืม นั่นคาดไม่ถึงเลยนะ เพราะตัดสินจากชุดที่เธอใส่ก่อนหน้า ฉันค่อนข้างรู้สึกว่าคนของจักรวรรดิศักดิ์สิทธิ์วูเอลซารัสไม่ได้สนใจอะไรแบบนั้น”
“แน่นอนว่าเราสนค่ะ คนเหมือนหนูเห็นค่างานมากและเน้นทำพวกมันก่อนไม่ว่าเมื่อไหร่ที่เหมาะสม แต่เพื่อทำให้สำเร็จวิถีชีวิตสุขภาพดีๆก็ต้องมีด้วยเหมือนกัน แน่นอนว่าสื่อบันเทิงมันจำเป็น ประเทศเราก็มีสื่อบันเทิงหลายประเภทให้เสพด้วย”
คูกิยืดอกอย่างภูมิใจตอนเธออธิบาย
“ก็ค่อนข้างเข้าใจเหมือนกันนะ…… อืม แน่นอนว่ามันไม่สมจริงเท่าไหร่ที่ทุกคนแค่ไปทำงานและใช้ชีวิตทั้งชีวิตไร้ความสุข”
เกาะที่ไม่มีใคร ผมว่า ภารกิจนี้ที่คูกิพูดถึงอยู่เรื่องๆฟังดูยิ่งใหญ่และเกินตัวไป ขนาดมันใหญ่ไปหน่อยเกินผมจะเข้าใจ ผมนึกภาพไม่ได้เลยว่าจะทำงานหนักทั้งชีวิตเพื่ออะไรอย่างนั้น
“ฉันจะเปลี่ยนประเด็นนิดหน่อย เธอมีแรงเยอะไม่ใช่เหรอคูกิ? ไม่ใช่เธอเหมือนนักกีฬาเลยเหรอ?”
“อย่างนั้นเหรอ? หนูไม่ได้สังเกตเลย”
คูกิเอียงหัวอย่างน่ารักหลังจากได้ยินที่ผมชี้ประเด็น ภาพของหูสัตว์บนหัวเธอเคลื่อนไหวเป็นบางครั้งน่ารักจริงๆ
“หนูก็คิดอย่างนั้นด้วย พื้นฐานแล้วเธอเท่าพี่เลยไม่ใช่เหรอฮิโระซามะ?”
“ไม่ใช่ตรงๆหรอก ฉันคิดว่าเธอเก่งกว่าถ้าเป็นพลังกล้ามและพลังแบบฉับพลัน”
ตัดสินจากข้อมูลที่แสดงบนเครื่องวิ่ง ผมมีเรี่ยวแรงเยอะกว่าคูกิแต่ความสามารถร่างกายทั้งหมดไม่เท่าผมก็เหนือกว่าผม เหมือนที่คิด แต่มันดูเหมือนเธอไม่เทียบกับเอลม่าที่ทำการเสริมพลังร่างกาย
“คนพื้นที่ทั้งหมดของจักรวรรดิศักดิ์สิทธิ์วูเอลซารัสมีหูและหางเหมือนเธอเปล่า?”
“ค่ะ แน่นอนว่ามีคนมากมายที่มีหูกับหางเหมือนหนู แต่หูและหางมาในรูปทรงและขนาดมากมาย บางคนมีหูแบบท่าน ท่านลอร์ดของหนูแต่มีเขาด้วย”
“เข้าใจแล้วมั้ง……?”
ผมสงสัย ผมทำได้แค่จินตนาการว่าเป็นอย่างไร แต่ไม่ใช่พวกเขาเป็นกึ่งสัตว์หรือ? แล้วยิ่งบางคนมีหูเหมือนมนุษย์แต่มีเขา? ค่อนข้างเหมือนยักษ์เลย? ผมไม่รู้สิ
เสื้อผ้าปรกติคูกิคล้ายกับชุดมิโกะ ผมเลยเห็นเธอแล้วคิดว่าจักรวรรดิศักดิ์สิทธิ์วูเอลซารัสเป็นจักรวรรดิกึ่งปีศาจที่มีบรรยากาศออกญี่ปุ่น แต่เพราะมีคนเยอะที่เหมือนยักษ์ด้วย มันเหมือนกับจักรวรรดิภูติผีแทนหรือ?
จักรวรรดิศักดิ์สิทธิ์วูเอลซารัส นึกภาพไม่ออกเลย
“ถ้าคูกิไม่ได้แข็งแรงเป็นพิเศษสำหรับคนของเธอ พวกเขาอาจมีพลังกายเยอะกว่าเมื่อเทียบกับมนุษย์เหมือนมีมี่กับฉัน”
“อย่างนั้นเหรอ?”
“เผ่าทีน่ากับวิสเกอร์ก็เกิดมาแกร่งด้วยนี่ มันเลยอาจเป็นแบบนั้น”
เพราะพวกเธอสองคนเป็นดวอร์ฟ พลังโดยรวมและพลังการกำหมัดมันน่าทึ่ง ตับก็แข็งแรงเป็นพิเศษ เมื่อตัดสินจากจำนวนที่เธอดื่มๆกันทุกวัน
“พูดถึงแล้ว เราจะทำอะไรหลังออกกำลังกายในเมนูวันนี้ล่ะ เราไม่ได้มีแผนอะไรนี่ถูกเปล่า?”
“อืม ไหนดูซิ มันดูเหมือนไม่มีที่ดูน่าไปเที่ยวแถวนี้เลยอ่ะดิ……”
พื้นฐานแล้วสามวันสุดท้ายเราไปย่านสังสรรค์ที่ที่ในโคโลนีวินดาสเตอร์ติอุส
ไม่มีที่น่าสนใจ แต่ร้านค้าในย่านค้าขายมีของค่อนข้างน่าซื้อ
เมื่อมาคิดดูมีมี่ซื้อหลายอย่างจากร้านของนำเข้าตอนนั้น…… เธอทำเหมือนถูกหวย แต่อาหารส่วนใหญ่ของมีมี่ค่อนข้างน่าแขยง
“โอ้ใช่ ของที่หนูสั่งน่าจะมาบนกฤษณะวันนี้แล้วพวกพี่”
“ของที่สั่งเหรอ?”
“ใช่ค่ะ! พวกมันเป็นอาหารพิเศษจากหลายๆที่โดยแหล่งมาจากยานค้าขาย! สนใจเปล่าคูกิจัง?”
มีมี่แสดงยรอยยิ้มสดใสไปทางคูกิ ถ้าโดนยิ้มนั้นหลอกล่อเธอน่าจะได้รับประสบการณ์บางอย่างไม่น่าโดนเลย
รอยยิ้มนั้นเหมือนกับดักชวนไปปาร์ตี้ชิมอาหารเหมือนจากนรก
มีมี่เทศต่อถึงอาหารโอชะนำเข้ามากมายให้คูกิ ที่ฟังด้วยความสนใจมาก ตอนผมรอสองคนพูดเสร็จเครื่องปลายทางข้อมูลพกพาดังขึ้นมากระทันหัน มันน่าจะทีน่า
แต่เธอสมควรทำงานตอนนี้ บางอย่างเกิดขึ้นหรือ?
“ครับ ฮัลโหล? มีอะไรเหรอ?”
ผมเปลี่ยนโหมดเครื่องปลายทางเป็นโหมดลำโพงและเสียงทีน่าดังขึ้นมา
『อา บอส? เราทำงานแค่ครึ่งวันนะวันนี้ เราเลยเสร็จงานแล้ว อยากมานั่งเล่นกับฉันและวิสเกอร์เพื่อกินอาหารมั้ย?』
“แน่นอน แต่แค่สามเราเหรอ?”
ผมชำเลืองมีมี่ ทำไมเธอแค่จะให้ผมไปคนเดียวไม่เอาคนอื่นๆ? นี่คือครั้งแรกที่บางอย่างแบบนี้เกิดขึ้น
“ฉันและเมย์อยู่นี่แหละดังนั้นเอาเลย”
เอลม่าที่มองผม ตอบยินยอม มีมี่ก็หันมาหาผมและพยักหน้า หืม? นี่รู้สึกเหมือนวางแผนไว้ก่อนหน้าเลย?
“พวกเธอทำอะไรกัน……? อืม ได้สิเราเจอกันที่ไหนดี?”
『ขอบคุณมาก อืมม ส่งข้อมูลตำแหน่งมาตอนนี้ เราจะไปที่นั่นทันทีหลังทำนี่เสร็จ』
“เข้าใจล่ะ เดี๋ยวเจอกัน”
เมื่อผมวงสาย ข้อมูลแผนที่จุดนัดเจอร์ถูกส่งมาเครื่องปลายทางผมทันที หืม? มันดูเหมือนร้านอาหารที่รู้สึกออกหรูๆ
“ไม่ถามสถานการณ์ดีกว่า ถูกเปล่า?”
“แค่ให้พวกเธอบอกเธอตรงๆเถอะ”
“ได้สิฉันจะปล่อยพวกเธอไว้ให้เธอนะ”
“ไม่มีปัญหา แต่เธอติดฉันอย่างนึงนะ”
“ฉันไม่ใช่พันเอกเซเรน่าสักหน่อย อย่าเลยน่า”
ผมตอบโต้เอลม่าระหว่างยิ้มขมขื่นมุมห้องออกกำลังกายที่เมย์ยืน เธอพยักหน้าตอบ ถ้าอย่างนั้นผมสงสัยว่าอะไรจะเกิดขึ้น
