ผมตื่นขึ้นมาควบคุมยานอวกาศที่แข็งแกร่งที่สุด ผมเลยเป็นทหารรับจ้างอวกาศ - ตอนที่ 34 เล่ม 2 ทิวทัศน์เมืองใต้ดิน

34 เล่ม 2 ทิวทัศน์เมืองใต้ดิน

ผมใช้เวลาไปกับการจีบ แทนที่จะพูดอย่างนั้น มันเป็นการเล่นมวยปล้ำกับเอลม่าบนเตียง – สลับกันโจมตีและโจมตีสวน การแสดงออกที่ตื่นเต้นของความสัมพันธ์ทางผิวหนัง ที่มันฮาร์ดคอร์ไปนิดนึง

เมื่อผมตื่นขึ้นมาในวันต่อไป ผมอาบน้ำทันที และทำการฝึกประจำวันเบาๆให้เสร็จ อาบน้ำอีกครั้ง และเข้าสู่โหมดผ่อนคลายหลังจากนั้น เอลม่าน่ะเหรอ? เธอไปและยึดเตียงผมอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ ผมชนะ

“อรุณสวัสดิ์ ฮิโระ-ซามะ”

เมื่อผมไปที่ห้องกินข้าวผมเจอมีมิใส่เสื้อฝึกและพักอยู่ มันดูเหมือนเธอสามารถที่จะเรียกเหงื่อได้แม้ว่ามันยังเช้าอยู่

“สวัสดี มีมิ ไปฝึกมาเหรอ?”

“ใช่ หนูมีแผนว่าจะอาบน้ำหลังจากนี้”

ดูเมือนเราพลาดกันก่อนหน้านี้

“เข้าใจแล้ว พี่จะเตรียมข้าวเช้าถ้างั้น”

“ขอบคุณมากๆค่ะ หนูจะอาบน้ำก่อน

มีมิส่งพริบตาของรอยยิ้มที่ร่าเริงมาให้ผม จากนั้นเดินกระโดดไปที่ห้องน้ำ เธอจะเจอกับผมระหว่างที่ผมอาบถ้าผมไม่รีบเสร็จเร็วจนเกินไป แต่ผมแค่ล้างเหงื่อจากการฝึกมันเลยไม่นานขนาดนั้น และเอลม่าก็ยังไม่ตื่น ผมเลยแค่อาบไวๆ โอ้ยังไงซะ ยังไงเราจะไม่เสียเวลาไปมากถ้าเราอาบน้ำด้วยกัน

“สวัสดีตอนเช้า……”

“เฮ้ นั่น สวัสดี”

เอลม่าต่นขึ้นระหว่างที่ผมอยู่ระหว่างการเตรียมข้าวเช้า

“ใส่อะไรอยู่วะนั่น?”

“ทีเชิ้ตแฟน”

มันดูเหมือนเธอยืมเสื้อผมจากตู้เสื้อผ้ามาและใส่มัน เอลม่าสูงกว่ามีมิแต่เธอยังเล็กกว่าผม เมื่อเธอใส่เสื้อเชิ้ตของผม มันจบที่การดูเหมือนมันเป็นชุดวันพีชที่มีกระโปรงสั้นมากๆ มันดูค่อนข้างวาบหวิว

“มีมิอาบน้ำอยู่ อาบต่อจากเธอสิ”

“อึน……”

ปรากฏว่าเอลม่าเป็นพวกเนือยตอนเช้า เธอเป็นแบบนี้ตลอดเมื่อเธอตื่นขึ้น มันไม่ถึงจุดที่ว่ามันน่าสงสัยว่าเธอทำงานทหารรับจ้างได้มั้ยในสภาพนี้ แต่มันดูเหมือนเธอปล่อยเนื้อปล่อยตัวบนวันหยุดแบบนี้อย่างสมบูรณ์ บางทีคุณก็พูดได้เหมือนกันว่าเธอเปลี่ยนเกียร์ตัวเองเก่ง

“อ้า เอลม่า-ซัง สวัสดีตะ… พี่ดูค่อนข้างน่าทึ่งนะนั้น”

“สวาสดีตอนเช้า〜 พี่จะอาบน้ำด้วยเหมือนกัน อืมเค〜”

เอลม่าไปที่ห้องน้ำระหว่างที่ปิดปากของเธอด้วยมือหนึ่งเพื่อหาว และโบกมือให้มีมิด้วยอีกมือ มีมิมองเธอกลับไปด้วยสีหน้าที่ตกตะลึง

“นั่นดูดีจัง……”

“หนูอยากใส่เสื้อพี่ด้วยเหรอมีมิ?”

“ได้มั้ย!?”

“ด-ได้ เอาเลยๆ”

การตอบสนงที่ตื่นเต้นของเธอทำให้ผมตกใจ ผมไม่คิดว่าการได้ใส่เสื้อผมจะทำให้เธอตื่นเต้น แต่ ยังไงซะ ถ้ามีมิใส่เสื้อผม…… จุดจบด้านหน้าของเธอน่าจะจบที่การดูวาบหวิว เพราะทั้งหมดทรงตัวของเธอต่างจากเอลม่าไปเยอะ ฮ่าฮ่าฮ่า

“กินกันเถอะ โอเคมั้ยถ้าข้าววันนี้เป็นมื้อพิเศษประจำวัน?”

“ได้!”

หลังจากที่ได้ยินการตอบที่ร่าเริงของมีมิ ผมใช้เครื่องทำอาหาร-ออโต้ที่น่าเชื่อถือ เท็ตซุจิน V ที่ถูกโอ้อวด และสั่งมื้อพิเศษพระจำวันให้ผมกับเธอ ผมกินจานใหญ่ระหว่างที่มีมิกินจานธรรมดา มีมิก็กินจานใหญ่กว่าปรกติเมื่อตอนแรกที่เธอมาที่นี่ แต่ตอนนี้เธอกินจานธรรมดา

เธอก็ออกกำลังกายไปมากด้วย ผมมั่นใจว่ามันเป็นเพราะเธอคิดถึงเรื่องน้ำหนักของเธอบ่อย แต่ผมคิดว่าเธอไม่ได้อ้วนนะ

“ตัดสินจากเมื่อกี้ พี่ว่าเอลม่าน่าจะใช้ห้องน้ำนาน กินกันเลยเถอะ”

“ค่ะ…ได้”

มีมิดูเหมือนจะลังเลตอนแรก แต่ยังไงเธอก็พยักหน้าด้วย เอลม่าอาบน้ำนานตลอด เมื่อไหร่ก็ตามที่เธออยู่โหมด ‘ปิด’ ปรกติจะหนึ่งชั่วโมงอย่างแน่นอน มันน่าจะเป็นวิธีหนึ่งของเธอ ที่จะทำให้ตัวเองสดชื่นและคลายเครียดกับตัวเอง

“โอเคถ้างั้น ขอบคุณสำหรับอาหารครับ”

“ขอบคุณสำหรับอาหารค่ะ”

ผมพนมมือและพูดขอบคุณ และมีมิก้อปปี้ผม

เมนูวันนี้ประกอบไปด้วยบางอย่างที่คล้ายข้าว บางอย่างที่คล้ายชิ้นเนื้อปลาแซลม่อนย่าง บางอย่างที่คล้ายไข่ม้วน และบางอย่างที่คล้ายสลัดมันฝรั่ง

เอ่อ ผมอธิบายถึงมันว่ามันเป็น ‘บางอย่างทที่คล้าย’ เพราะแม้ว่าอาหารจานนี้มันดูไม่ต่างไปจากของจริง จริงๆแล้วพวกมันสำเร็จรูปมาจากตลับที่ประกอบไปด้วยสาหร่ายและสิ่งมีชีวิตเหมือนคริลล์ แต่รชาติมันน่ะของแท้ ผมเลยเดาว่าไม่มีปัญหา

แต่ทำไมเอาข้าวเช้าญี่ปุ่นเหมือนข้าว แซลม่อน และไข่ม้วน มาปนกับสลัดมันฝรั่งล่ะ? แน่นอนว่า ทุกอย่างมันอร่อย แต่เชฟเทตซุจินบางทีชอบเอาคู่อาหารที่อธิบายไม่ได้เลยมาให้

พูดถึงแล้ว ข้าวมีมีวันนี้เป็นบางอย่างที่คล้ายโจ๊กเสิร์ฟอยู่ในถ้วย บางอย่างที่คล้ายเนื้อย่าง และบางอย่าที่คล้ายสลัดผัก มีมิดเหมือนว่าเธอจะชอบมัน ดังนั้นผมเดาว่าโจ๊กก็อร่อยด้วย น่าจะ

“มีมิ พี่ชิมหน่อยได้มั้ย? พี่สงสัยว่ามันอร่อยป่าว”

“แน่นอน อ่ะ”

มีมิตักโจ๊กส่วนหนึ่งด้วยช้อนของเธอและส่งมันมาหาผม มันน่าอายนิดหน่อย แต่สุดท้ายผมก็กิน ฟุมุ…… ผมพูดอะไตได้? มันหวาน มันเป็นข้าวต้มซุบที่รสชาติกลมกล่อมเล็กน้อย ดูเหมือนมันจะกินแล้วอื่มอย่างคาดไม่ถึง โดยมีชีสจางๆและน้ำผึ้ง ผมไม่คิดว่านี่มันเรียกได้ว่าเป้นจานหลัก มันเหมาะกับการเป็นของหวานมากกว่า

“อร่อยมะ?”

“อร่อย ใช่ พี่ไม่เคยกินอะไรบางอย่างแบบนั้นเลย พี่เลยไม่มันใจ แต่มันกินแล้วอุ่นๆหลังจากสองสามช้อน พี่จะให้ไข่ม้วนหนูกลับ เอา อ้าม”

“อ้〜าม”

ผมหยิบไขม้วนขนาดคำหนึ่งด้วยตะเกียบและนำมันไปใกล้ริมฝึปากทืีละเอียดอ่อนของมีมิ ไขม้วนเก๊นี้มันนุ่มๆ และอุมามิมากเลย ผมว่ามีมิจะชอบด้วย

“มึม〜 อร่าย อ่ะกินของหนูอีก อ้〜าม”

“อ้〜าม”

มีมิเอาข้าวต้มหวานให้ผมอีก ผมกินอย่างเชื่อฟัง มึม ประณีต มันไม่หวานเกินไปและมีดีกับลิ้น และชีสกับนมที่ผสมกันเป็นรสชาติที่ประสานกันได้อย่างดี มันคือจานน่ากิน

“อะไรกันพวกนาย……”

เอลม่าเรียกออกมาอย่างโกรธๆ หลังจากที่เห็นเราป้อนข้าวกันอย่างน่าอาย

“สวัสดีตอนเช้า เอลม่า-ซัง”

“หวัดดีเอลม่า”

“ฮ่าา…สวัสดีตอนเช้า ชั้นกลับไปที่ห้องน้ำอีกหน่อยก็ได้นะถ้ามาขวางอ่ะ”

“???”

“อยากกินด้วยเหรอเอลม่า อ่ะ อ้〜าม”

ผมคีบไข่ม้วนอกชินและส่งให้เอลม่า ที่หยิบมันและเอาเข้าปาก ท่าทีของเธอที่เลียนิ้วหลังกินเสร็จมันค่อนข้างเซ็กซี่

“จีบกันแต่เช้าเลย……ยังไงซะพี่ครองฮิโระเมื่อวาน พี่เลยเดาว่าวันนี้ตามีมิ งั้นมะ?”

“เอ่ะเฮะเฮะ”

แก้มของมีมีแดง ขณะที่เธอยิ้มอย่างพอใจ ยิ้มเบี้ยวๆหลังจากที่เห็นมีมิ เอลม่าก็ไปสั่งข้าวช้าวจากเท็ตซุจิน V

“ไปเดทกันมั้ยล่ะถ้างั้น? ชั้นจะดูยานให้ และถ้าอินากาวะ เทคโนโลยี่โทรมาจะบอก โอ้ แล้ววันน้ไปกิลทหารรับจ้างด้วยนะ เพราะทั้งหมดเมื่อวานเราไม่ได้ไป มันจะดีกว่าที่จะไปเยือนและบอกพวกเค้าว่าเรายู่แถวนี้”

“อ้า รับทราบ โอเคป่ะมีมิ?”

“ค่ะ!”

มีมิทำท่ากำลังใจ กำสองหมัดข้างหน้าหนาอกที่อุดมมบูรณ์ และหายใจออกมาแรงๆ แน่นอนว่าเธอไฟลุก

“เพราะทั้งหมด หนูวิจัยเสร็จแล้วเมื่อวาน

“หนูดูตื่นเต้นจัง”

“ใช่ๆ ดูแลเธอดีๆล่ะ โอเค๊?”

“ไม่เหมือนเธอชั้นไม่ได้วิจัยเลยซักนิดเมื่อวาน โชคร้ายจัง โอ้ยังไงซะ ชั้นจะให้มั่นใจว่าปกป้องเธอถ้าเราเจอกับปัญหา”

“งั้นก็สบายๆน่ะ นั่นมันก็พอแล้ว”

เอลม่ารับจานที่เต็มไปด้วยข้าวเช้าจากเท็ตซุจิน V และนั่งต่อจากผม

แต่เอลม่า-ซัง สเต็กทั้งใหญ่ทั้งอวบคู่กับสลัดมันฝรั่งจานโตมันไม่หนักไปสำหรับข้าวเข้าเหรอ…? โอ้ยังไงซะ ยังไงมันก็ไม่เหมือนว่าผมเป็นคนกิน

—————————————————————

“ที่นี่มันค่อนข้างต่างจริงๆนะบรรยากาศมันน่ะ เมื่อเทียบกับเทอร์เมนไพร์ม”

“ใช่ๆ แน่นอนเพราะมันมีชีวิตชีวากว่าที่นั่น และบรรยากาศที่คนให้ออกมาก็ต่างไปด้วย

หลังจากทีลงยาน เราเริ่มเดินไปในถนนที่สว่างไสว มันต่างจากภาพที่ผมเห็นเมื่อวานกับเอลม่ามาก

เพิ่มเติมจากนั้น คนที่เดินกันอยู่บนถนนมอบบรรยากาศที่ค่อนข้างพิเศษพวกคุณๆที่เดินกันที่เทอร์เมน ไพร๋มบล็อก 3 ใส่เสื้อผ้าคล้ายๆกัน แต่คนที่เดินกันที่บล็อกล่างของเอลีนที่สามดูค่อนข้างต่างกัน

มันมีคนใส่สูท ด้วยกันกับสาวๆที่ใส่ชุดแฟชั่นโกติคโลลิ แล้วก็มีคนที่ใส่ชุดรัดรูปเเต็มตัวที่ทำให้ผมอยากซึโคมิ* ถ้าคิดว่านั่นเป็นเสื้อผ้าจริงๆน่ะนะ และมีแม้แต่บางคนที่ใส่ชุดเกราะหุ่นยนต์ พวกเค้าเป็นไซบอร์กหรืออะไรกัน?

TLN: คร่าวๆคือคนตรงกับคนตบมุข พระเอกหมายถึงตบมุข

และมีสิ่งมีชีวิตที่เหมือนเอเลี่ยนเดินไปเดินมาด้วย แต่ผมก็ยังคิดว่าดูเป็นคนดีที่สุดนะ แต่ละตัวมันต่างๆกัน – จากสัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำ สู่หมาแมว หมาจิ้งจอก… พวกนั้นคือที่ผมไม่ได้คิดว่าแปลก แต่มีแม้แต่พวกน้นที่ผมอยากเข้าไปทำความรู้จักอย่างสาวน้อยหูสัตว์ และโอเน่*-ซังผิวน้ำเงินที่เซ็กสี่

TLN: พี่สาว

แต่ผมจะตอบสนองกับแมงกระพรุนที่ลอยอยู่กลางอากาศเหมือนหลอดไฟที่มีหนวดยังไงล่ะ? แทนที่จะอย่างนั้น จริงๆแล้วมันดูเหมือนว่า หอคอยของหนวดพวกนั้น ที่ดูจะเหมาะกับโดจิน R18 มันเป็นบางอย่างเหมือนหอคอยที่ไว้สื่อสารหรือบางอย่างเหรอ?

น่าห์ ผมรู้สึกว่าผมจะหลงไป ถ้าผมมัวแต่ไปสงสัยมัน ผมเลยตัดภาพพวกเขาออกไปจากหัวอย่างสิ้นหวัง ถ้าผมมัวแต่ไปคิดอยู่ ผมคิดว่าหลอดเลือดสติของผมจะหายไปจนถึงจุดเสี่ยง

“พวก พอมาคิดว่าบล็อกล่างมันสว่างกว่า”

“บล็อกบนที่มีบ้านและยานอวกาศจอด กับกองประจำการ มันมืดเหมือนกลางคืนตลอดน่ะโดยพื้นฐานแล้ว คนจะอยู่กันที่บล็อกล่าง และความสว่างของไฟเทียมมันจะปรับตัวมันเองตามเวลาของวัน มันเลยมีเช้า กลางวัน เย็นที่นี่”

สีหน้าที่สงบของมีมิไม่แสดงความเปลี่ยนที่เห็นได้หลังจากที่ได้เห็นภาพที่แปลก เธอคุ้นกับมันเหรือ? งั้นจริงๆมันต่างสำหรับคนที่โตมาในสภาพแวดล้อมที่เห็นเอเลี่ยนเหล่านั้นว่ามันปรกติ เข้าใจแล้ว

“มันดูเหมือนตึกพวกนั้นมันสูงไปถึงเพดานเลยนะ”

ผมมองอาคารที่สูงจริงๆ ที่ไม่มีคนอยู่รอบๆใกล้ๆมัน มันใหญ่จริงๆ ผมสงสัยว่ามันสูงเท่าไหร?

“ดูเหมือนมันจะเป็นเสาของโคโลนี่น่ะ มันยืดไปถึงข้างล่างด้วย”

โอ้ใชพี่เห็นบางอย่างเหมือนตึกออกมาจากกำแพงนอกโคโลนี่ด้วย เมื่อพี่เพิ่งมาถึงน่ะ”

เมื่อเราเพิ่งมาถึงท่า ผมเห็นว่ากำแพงของสี่เหลี่ยมแปดด้านของโคโลนี่มีตึกยื่นออกมาข้างๆ ตึกที่อยู่หน้าเราน่าจะเป็นหนึ่งในนั้น

“ผู้เช่าแบบไหนที่อยู่ในตึกแบบนั้นกันนะ?”

“เยอะเลย! มีร้านอาหาร ร้านค้า ออฟฟิศบริษัทเกี่ยวกับการค้า และโรงแรมอยู่ข้านในนั้น”

โอ้มันดูเหมือนเราจะสำรวจได้อย่างมีความสุข แม้ว่าแค่อยู่ในตึกแบบนั้น หือห์”

“วันนึงน่าจะไปร้านได้ไม่หมดนะ”

เราเดินต่อไปในเมืองระหว่างทีคุยอะไรแบบนั้น เราเพิ่งกินข้าวช้าว ผมเลยไม่ได้รู้สึกว่าอยากเดินซื้อของกิน ผมทำอะไรดีล่ะผมสงสัย?

“ไปซื้อเสื้อผ้ากันมะมีมิ?”

“อืม โอเค…แต่หนูคิดว่าหนูมีเสื้อผ้าพอแล้วนะ”

“มาซื้อแฟชั่นล่าสุดให้หนูกัน พี่อยากเห็นหนูใส่อะไรแบบนั้น”

ผมหันไปมองสาวน้อยที่ใส่ชุดโกติคโลลิต้าที่น่ารักที่อยู่ไกลออกไป มีมิหน้ากลายเป็นแดงสด “เอ๋? การตอบสนนองที่น่ารักนั่นมันอะไรกัน

“มีไรเหรอ?”

“ไม่ อืม หนูไม่คิดว่าชุดแบบนั้นเหมาะกับหนูหรอก ดังนั้น…”

เธอดูเหมือนจะหันออกจากสาวน้อยอย่างอายๆ แต่แอบมองเธอบาครั้งบางครา งั้นจริงๆมันดูเหมือนเธอสนใจ ช่วยไม่ได้ บังคับเธอมากกว่านี้หน่อยละกัน

“ไม่จริงเลย ไม่ว่ายังไง พี่อยากเห็นหนูใส่ เพราะฉะนั้นเราไปแน่นอน ไปตอนนี้เลยเถอะ”

“เอ๋…อืม……”

“บางร้านที่หนูวิจัยมามีชุดแบบนั้นใช่ป่ะล่ะ?”

“ช-ใช่ แต่……”

ผมยิ้มกว้างๆ มีมิยิ้มอย่างมีปัญหากลับมา ฮ่าฮ่าฮ่า! ยอมแพ้เถอะน่า มิสซี่น้อย

 ขอบคุณสำหรับเงิน 59 บาท

เป้าหมายเดือน 7/66

ค่าเน็ต 200/200

รับยา ยาหมด 200/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 464/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook