ผมตื่นขึ้นมาควบคุมยานอวกาศที่แข็งแกร่งที่สุด ผมเลยเป็นทหารรับจ้างอวกาศ - ตอนที่ 35 เล่ม 2 เหมือนจมอยู่ในบึง
35 เล่ม 2 เหมือนจมอยู่ในบึง
ผมนำมีมีเข้าไปถึงร้านห้องเช่าข้างในตึกสูงที่เราเพิ่งคุยก่อนหน้า เห็นได้ชัดว่าร้านชื่อว่า 『แอทเทเลีย เพียว』
“งั้นมันเป็นที่นี่……”
“ใช่ค่ะ”
ผมค่อนข้างลังเลที่จะก้าวเข้าไปข้างในนิดหน่อย
คนที่เสนอให้มาที่นี่ ไม่ต้องสงสัยว่าเป็น มันเป็นผม แต่ผมเมินไปสิ้นเชิงเลยว่ามันเป็นที่แบบไหน ที่ร้านขายแฟชั่นโกติคโลลิต้ามันเป็น
พูดอีกอย่าง มันเป็นที่ แฟนซี เป็นจีบๆ และฟูๆ ที่สิ่งมีชิวิตที่รู้จักว่าเป็น ‘เพศผู้’ ต้องรู้ว่าต้องเลี่ยงไม่ว่าอย่างไร สำหรับผม ผมเห็นร้านเป็นกำแพงโบ๋ที่ลึกและมืดที่ส่งออร่าว่า 『หนุ่มห้ามเข้า』 ที่อันตรายซึ่งมมันดูเข้มข้นพอที่จะเป็นพลังงานบางอย่าง
“เราให้หนูเข้าคนเดียวไม่ได้หือห์ มีมิิ”
“ช-ใช่……”
“ไปกันเถอะ!”
“พี่ไม่ต้องบังคับตัวเองแบบนั้นก็ได้”
ผมจับมือมีมิและก้าวเข้าไปในดินแดนต้องห้าม บางทีมันเป็นเพราะพวกเขาเพิ่งเปิด แต่มันไม่ได้ดูเหมือนมันมีลูกค้าคนอื่นใดๆข้างในนอกจากเรา สายตาของพนักงานร้าน มาล็อคกับเราในทันที
มีพนักงานร้านสามคนใส่ชุดพนักงานที่เหมือนกัน พวกเธอมั้งหมดมองทั่วผมและมีมิคนละที และยิ้มในเวลาเดียวกันหลังจากนั้น ร-แรงกดดันนี้มันอะไรกันวะ!?
“ยินดีต้อนรับค่ะ คุณลูกค้าที่รัก”
“นี่เป็นครั้งแรกที่มาที่นี่ใช่มั้ยค่ะ? ขอบคุณที่เลือกร้านเราค่ะ”
“เรายินดีที่คุณเลือกมาซื้อสินค้าที่นี่ เรา พนักงาน จะใช้ทั้งหมดของเราเพื่อที่จะลากคุณลงบึง…เอ่ะเฮ่ม เพื่อที่จะทำให้คุณพอใจ อย่างดีที่สุดของความสามารถเราค่ะ”
เธอเพิ่งพูดบึงเหรอ? โดยใช้ประโยชน์จากเทคนิคการเคลื่อนไหวลึกลับ พนักงานทั้งสามชิดระยะระหว่างเราและพวกเธอทันที และล้อมมีมิและผมแล้ว ก่อนที่เราจะรู้ตัว เกิดอะไรขึ้น พวกเธอพูดว่าจะลากเราลงบึงก่อนหน้า ใช่มั้ย!? พวกเธอมันอะไรกันวะ!?
“เอ๋ อ้า อึน เราจะอยู่ในความดูแลของพี่ครับ”
ผมสามารถที่จะเค้นการตอบออกไป แต่มีมิถูกกลืนโดยออร่าที่ท่วมท้นของพนักงานร้าน และเกาะแขนผมอย่างแน่น อา นั่นมันอันตราย อาวุธอันตรายแซนวิชแขนผมอยู่…… ได้เลย ผมฟื้นแล้วพวกคุณ!
“คุณ…รู้ว่าเรามาที่นี่ทำไมใช่มั้ยครับ?”
“””แน่นอนค่ะ คุณลูกค้าที่รัก!!!”””
พนักงานร้านทั้งสามตอบในเสียงที่ร่าเริง และยิ้มใหญ่ให้เรา ผมพูดอะไรได้? พวกเธอรู้เร็วมาก ตอนนี้ เจตนาของผมและเลดี้ทั้งสาม เรียงกันอย่างลึกลับเป็นครั้งแรก ในทุกๆความหมาย
“พูดตรงๆ ผมโนไอเดียเลยว่าเสื้อผ้าร้านนี้จะราคาเท่าไหร่…แต่ผมมีเงินมากพอ ผมคิดว่า”
“เขาใจแล้วคะ แล้วงบเท่าไหร่ที่คุณไหวคะ ว่าแต่……?”
ผมพิจารณาคำถามของพนักงานร้านนิดหน่อย แต่จากใจ ผมโนไอเดียว่าราคาตลาดของเสื้อผ้าพวกนี้มันเท่าไหร่ เพราะผมไม่เคยเข้าร้านแบบนี้เลย แม้แต่จะกลับไปที่โลก ผมไม่มีพื้นฐานที่แน่นหนา และผมแค่บอกงบไปอย่างไม่ระวังไม่ได้ด้วย
“ทั่วไป เซ็ตนึงเท่าไหร่ครับ?”
“อืม มาดูกัน…มันก็ขึ้นอยู่กับยี่ห้อนะคะ และชุดทั่วไป มันราคาประมาณ 1000 อีเนลค่ะ”
“งั้นประมาน 10,000… ไม่ 20,000 อีเนลผมเดาว่าได้โปรดมอบอะไรที่เหมาะกับสาวคนนี้ให้เราด้วย”
เมื่อผมบอกงบที่จ่ายไหวไปให้พนักงาน พี่เค้าหยุดไปทันที และยิ้มกว้างๆหลังจากนั้น
“มันจะโอเคมั้ยคะ ถ้าเราแนะนำชุดที่เลยงบไปหน่อยนึงน่ะค่ะ?”
“ถ้าคุณพอดีๆน่ะครับ แต่เราจะกลับถ้าคุณไม่เสนออะไรนอกจากแพงๆอย่างเดียว”
“ได้โปรดปล่ยมันให้เราได้เลยค่ะ มาทางนี้ค่ะคุณลูกค้าที่รัก”
พนักงานร้านที่ถามงบผม เรียกพนักงานอีกสองคน ที่วัดตัวมีมิเสร็จแล้ว และบอกพวกเธอว่าเราคุยอะไรกัน พนักงานร้านอีกสองคน ดูตกใจ และมองมาทางผมอย่างรวดเร็ว ผมพยักหน้ากลับไปหาพวกพี่ๆเค้า จากนั้นหันไปหามีมิ พนักงานร้านททั้งสาม โฟกัสสายตาไปทางมีมิ
“เอ๋? เอ๋? ม-มีอะไรคะ?”
มีมิลนลานเมื่อสายตาทั้งหมดอยู่บนเธอ มันโคตรน่ารัก มีมิถูกนำโดยพนักงานร้านสองคนลึกเข้าไปข้างใน และผมถูกนำไปจุดรอหลังเคาน์เตอร์โดยอีกคนที่เหลือ
“หนูเข้าใจว่าบรรยากาศในร้านมันมากเกินไปสำหรับผู้ชายอย่างคุณ ดังนั้นได้โปรดรอที่นี่แทนนะคะ หนูจะเอาน้ำมาเสิร์ฟทันทีค่ะ”
“อา”
อื้ม แน่นอนว่ามันรู้สึกยากสำหรับผมที่จะเดินไปในภายในร้านที่ เป็นจีบ ฟูๆ ผมขอบคุณการพิจารณาของเธอ
“ได้โปรดปล่อยเลดี้น้อยไว้ให้เราได้เลยค่ะ เราจะร่วมงานกันเอาชุดที่ประณีตที่สุดให้ลูกค้าเลย เรื่องนั้น หนูสัญญา”
“ถ้างั้นผมจะปล่อยให้อยู่ในมือของมืออาชีพแล้วกันครับ”
หลังจากที่ได้ยินคำตอบผม พนักงานนร้านมอบรอยยิ้มที่ดีที่สุดให้ผม ที่ผมเห็นจากเธอได้ตั้งแต่เรามาที่ร้านนี้ จากนั้นพี่เค้าขอตัว เธอใช้การเทคนิคเคลื่อนไหวที่ดูบิดๆลึกลับนั่นเก่งมาก แค่ทำการเคลื่อนไหวที่แปลกๆแบบนั้นได้ยังไงกัน พวกพี่เค้าจู่ๆก็หายไปต่อหน้าต่อตาในทันที ซึ่งมันค่อนข้างน่ากลัวด้วย
ก่อนผมจะรู้ตัว มันมีแก้วกาแฟร้อน ที่มาด้วยกันกับน้ำตาลและนมวางอยู่บนโต๊ะข้างหน้าผม– เดี๋ยวก่อน แค่เมื่อไหร่กันที่ของพวกนี้มาที่นี่ ไม่ว่ายังไง? อะไรคือปรากฏการณ์เหนือธรรมชาติพวกนี้? สยองขวัญเหรอ? ผมเริ่มสั่นไปถึงเท้าแล้วนะตอนนี้……
ผมจิบกาแฟเพื่อที่จะแก้อาการสั่น และทำให้ตัวเองยุ่งโดยการเล่นแอพแต่งตัว 3 มิติที่ผมได้มาจากร้านคอสเพลย์ไปทั่ว ที่เราไปเมื่อซักพักใหญ่มาแล้ว ผมเล่นมันไปประมาณสามสิบนาที
“ขอบคุณที่รอค่ะ”
“อ-อ่ะอออุ……”
นางฟ้าได้ลงมาโปรด เธอถูกแต่งตัวในชุดขาวที่น่ารักที่เต็มไปด้วยจีบ และมีจีบสีชมพูซีดมากมาย และมีริบบิ้นใหญ่ตกแต่งหัวของเธอ เท้าและขาถูกปกคลุมในถุงน่องสีขาว และรองเท้าสีชมพูคู่หนึ่ง มีมิ ผู้ที่ตอนนี้ดันขอบเขตของความน่ารักไปถึงขีดจำกัดที่สุดขีด อยู่ไม่สุขและอายพร้อมแก้มที่แดง ช่างมีค่า
“……(ผมประสานทั้งสองมือ และบูชาในความเงียบ)”
“ดูเหมือนคำพูดนั้นไม่จำเป็น ที่จะแสดงความชอบออกมา อย่างที่คาดกับคุณลูกค้าของเราเลยค่ะ คุณเข้าใจจริงๆ
“แนวที่เราเลือกคือ ‘หวานและน่ารัก’ จะซื้อมั้ยค่ะชุดนี้ เซอร์?”
“……(ผมเสนอเทอร์มินัลดาต้าไปอย่างเงียบๆ)”
“ขอบคุณมากๆค่ะ!”
ผมจ่ายค่าเสื้อผ้า และทำการถ่ายรูปมีมิจากทุกมุมโดยใช้แอพกล้องในเทอร์มินัล ภาพพวกนี้แน่นอนว่ามันใช้สำหรับวีดีโอหรือแฟ้มภาพผลงานของไอดอลมือสมัครเล่นได้เลย นั่นคือที่มันสวยมากแค่ไหน
“อ-ออุ…ได้โปรด อย่าถ่ายรูปหนูเลย……”
“ไม่รักษาภาพของนางฟ้าที่น่ารักขนาดนี้ไว้มันหมิ่นศาสนา!”
“ควบคุมตัวเองก่อนนะคะ คุณลูกค้า ในร้านเรายังมีเสื้อผ้าอีก”
“รับทราบ”
ผมหยุดถ่ายวีดีโอละภาพของมีมิ และมองเธอทั่วๆอีกครั้ง”
“นางฟ้าจริงๆ”
“ข-ขอบคุณมากๆค่ะ หนูว่า……?”
“ฟุุฟุ…… ให้เราเปลี่ยนเป็นชุดต่อไปเลยมั้ยคะ?”
“อื้มมงั้น เลดี้น้อยคะ ได้โปรดมาทางนี้ค่ะ”
อีกครั้งที่พนักงานร้านนำมีมิไปข้างในพื้นที่ที่เต็มไปด้วยจีบ
เมื่อผมกลับไปที่จุดรอ ผมพบกับชาร้อนและคุกกี้วางอยูบนโต๊ะ จริงๆนะ ของพวกนี้มันมาที่นี่ได้ยังไงกัน พวก……? อย่างที่ผมคิด มันโคตรน่ากลัวเลย
อาจเพราะเสื้อผ้าได้ถูกเตรียมไว้แล้วก่อนหน้านี้ พนักงานร้านนำมีมิที่แต่งชุดใหม่แล้วกลับมาเกือบจะทันที ชุดในครั้งนี้ดูเรียบกว่า แต่มันก็รู้สึดเป็นดีไซน์คลาสสิค และแพร่ความงดงามออกมา ผมพูดยังไงดี? มันค่อนข้างรู้สึกเหมือนบางอย่าที่เลดี้น้อยรวยๆจากบ้านขุนนางใส่
“มหัศจรรย์? แม้แต่ใส่มันเป็นชุดวันธรรมดาได้ถึงจุดนึงด้วย”
“ใช่ค่ะ นั่นเป็นคอนเซปต์ของชุดนี้ ให้หนูเตรียมของด้วยเลยมั้ยคะ?”
“เอาเลยครับ”
“ขอบคุณมากๆค่ะ”
“อ-อืม…หนูไม่ได้ต้องการมากขนาดนี้นะพี่…”
“มันเป็นงานอดิเรกพี่ และพี่เป็นชายที่ไม่ประณีประนอมเมื่อมันเป็นเรื่องงานอดิเรก”
ผมส่ายหัวตอบกลับไปหามีมิ ที่พยายามจะเกลี้ยกล่อมผมไม่ให้ซื้อชุดนี้ งบเรายังเหลืออยู่เยอะ ดังนั้นไม่มีปัญหาอย่างแน่นอน แล้วถ้าผมเห็นมีมิที่น่ารักทุกวัน ไม่มีอะไรจะถูกพิจารณาว่าแพง
“ฟุฟุ มหัศจรรย์ใช่มั้ยคะ? งั้นตอนนี้ เลดี้น้อยคะ ไปชุดต่อไปกันเถอะค่ะ”
“ค-ค่ะ…”
พนักงานนำมีมิเข้าไปในร้านอีกครั้งหนึ่ง ต่อไปมันจะเป็นชุดประเภทไหนกัน? ผมรอคอยมันจริงๆ
โอ้ใช่ ผมจะส่งวีดีโอไปให้เอลม่าด้วย
ผมเปิดแอพพูดคุยและส่งก้อปปี้ของวีดีโอมีมิที่ผมถ่ายมาก่อนหน้า มันใช้ช่วงเวลานึงเพื่ออัพโหลด แต่มันถูกส่งสำเร็จ
『น่ารักมาก! นายได้ซื้อมันมั้ย?』
『ซื้อที่เธอใส่ในวีดีโอแล้ว แล้วก็ซื้อบางอย่างที่มันเรียบกว่าด้วย』
『ดีดี มันจะดีถ้านายซื้อให้ชั้นบ้างนะ รู้มั้ย?』
『บางอย่างที่ผู้ใหญ่กว่านี้น่าจะเหมาะกับเธอมากกว่าชั้นว่า…แต่ได้ มันแน่นอน อยากจะมาที่นี้กับชั้นมั้ยล่ะครั้งหน้า?』
『ไม่ ชั้นแค่ล้อเล่นน่ะ ชั้นว่าบางอย่างที่จีบเยอะๆมันไม่เหมาะกับชั้นหรอก……』
『พูดงี้มันทำให้ชั้นมีแรงจูงใจที่จะพาเธอมามากขึ้นไปอีก ถ้าเธอตอบมาแบบนั้น』
『งั้นนายก็เป็นคนประเภทนั้นสินะ』
เราเล่นกันไปทั่วแบบนั้นโดยแอพพูดคุย จนกว่ามีมิกลับมา
“โอ้…มหัศจรรย์!”
พนักงานร้านคำนับหลังจากที่ได้ยินการตอบสนองของผม
ชุดที่มีมิใส่ครั้งนี้เป็นชุดสีดำมันเป็นชุดเลิศสุดของโกติคโลลิต้า มันไม่ได้เปิดเผยเนื้อหนังมาก และกระโปรงจีบเยอะๆมันใต้เข่าเธอไปนิดหน่อย พร้อมลูกไม้สีขาวที่เน้นจุดสำคัญของชุดนี้ เธอก็ยังใส่เครื่องประดับศีรษะที่ทำจากลูกไม้สีดำและขาว
“พูดถึงแล้ว คุณลูกค้าที่รัก…นี่คือราคาของชุดนี้…”
“……เอ๋ ทำไมล่ะ? ไม่ใช่ว่ามันแพงไปเหรอ?”
ราคาที่เอาให้ผมดูมันเลยงบที่เสนอไปมาก ชุดนี้ชุดเดียว จริงๆแล้วราคาโอ้โห 35,000 อีเนล
“ชุดนี้ทำมาจากผ้าไฮเปอร์วีฟว์ ที่กันทั้งกระสุนปืนเลเซอร์และกระสุนจริงจากอาวุธถือน่ะค่ะ”
“เดี๋ยว แป้ปนึงก่อนนะเลดี้ครับ! ทำไมพวกเค้าใช้อะไรที่ใช้งานหนักแบบนั้นเพื่อสร้างชุดแฟชั่นแบบนี้วะ?”
“นั่นเพราะชุดเป็นชุดต่อสู้ของเลดี้ค่ะ”
“เข้าใจแล้ว อย่างงั้นเอง… เดี๋ยว นั่นยังฟังดูผิดๆอยู่ พวก! ผมคิดว่าไม่มีใครจะพยายามกระโดดเข้าไปที่สนามรบโดยใส่อะไรที่จีบเยอะๆแบบนั้นนะรู้มั้ย”
“ในยุคนี้ ไม่มีใครคาดเดาได้ว่าเมื่อไหรพวกเค้าจะถูกโยนเข้าไปในการยิงกัน มันอาจจะมีผู้ก่อการร้ายวิ่งไปทั่วเมือง คนนึงก็ยังไปเจอกับโจรสลัดได้ เมื่อพวกเค้าโจมตีและจับยานพลเมืองระหว่างที่เดินทางในอินเตอร์สเตลล่า ชุดต่อสู้ไฮเปอร์วีฟว์นี้ สร้างเพื่อเวลาแบบนั้นค่ะ”
“เอ๋……”
พนักงานร้านหญิงทำตัวผลักดันชุดนี้อย่างน่าตกใจ
“และ ได้โปรดดูนี่ด้วย แค่ดูภาพเลดี้น้อยนี้สิคะ ไม่ใช่ว่ามันเหมาะกับเธอสุดขีดไปเลยเหรอ?”
“อื้ม ใช่ แน่นอนว่ามันเหมาะครับ”
“ใช่มั้ย? ใช่มั้ย? พูดอีกอย่าง นี่มันเป็นการซื้อที่ยอดเยี่ยม! ไม่ว่ายังไง ได้โปรดซื้อชุดนี้เถอะค่ะ”
“เอ่อ น่าจะไม่อ่ะครับ ผมซื้อไม่ได้ แทนที่จะชุดนี้ มีอะไรคล้ายๆกันที่ทำจากผ้าธรรมดามั้ยครับ?”
พนักงานร้านมองไปทางอื่นอย่างช้าๆหลังจากที่ได้ยินผมตบมุข งั้นพี่เค้าก็มี ไม่ใช่เหรอ?
“โปรดเอาอันผ้าธรรมดาให้ผม โอ้ แต่เราจะซื้อชุดชั้นในที่สร้างจากผ้าไฮเปอร์วีฟว์ถ้าคุณมี เผื่อไว้น่ะ”
ผมคิดว่าชุดชั้นในจะถูกกว่าเต็มชุด เพราะทั้งหมดผ้าที่ใช้มันน้อยกว่า
“แน่นอนได้ค่ะ รอเราแปปนึงนะคะ”
พนักงานร้านกลับเข้าไปในร้านระหว่างที่ดูผิดหวังเล็กน้อย ผมได้ยินพวกพี่เค้าพูดบางอย่าเหมือน ‘อย่างที่คิดชุดนี้มันมากเกินไป’ หรือ ‘แทนที่จะคนธรรมดา ชุดนี้มันเน้นขายขุนนางอิมพีเรียลรวยๆ ไม่ใช่เหรอ?’ ขณะที่พวกเธอเดินไป งั้นขุนนางอิมพีเรีลปรกติแล้วซื้อชุดแบบนี้ ช่างอุกอาจ
แต่ ยังไงซะ ชุดราคา 3,500,000 เยน แน่นอนว่าจะถูกสำหรับคนที่เต็มไปด้วยเงิน ผมว่า แม้ว่าความรู้สึกเรื่องเงินผมเริ่มเสื่อมไปตั้งแต่มาที่โลกนี้ ผมยังไม่ลืมสามัญสำนึกของคนปรกติไปย่างสิ้นเชิง ผมใช้เป็นหมื่นอีเนลเพื่อซื้ออุปกรณ์และของอัพเกรดยานได้ แต่ผมไม่ใช้เงินเท่ากัน ซื้อแค่เสื้อผ้า
มีมิ ผู้ที่พนักงานร้านนำไปกับเธอก่อนหน้า กลับมาโดยใส่ชุดเดียวกันเป๊ะเลยกับก่อนหน้านี
“ชุดนี้ทำมาจากผ้าธรรมดาค่ะ ถ้าเรารวมชุดชั้นในไฮเปอร์วีฟว์ มันจะราคาเท่านี้ค่ะ”
ราคาที่เอาให้ผมดู ถูกไปจากที่ให้ผมดูก่อนหน้านี้อย่างมาก ชุดชั้นในไฮเปอร์วีฟว์ราคาสูงกว่าชุดพอสมควร แต่มันยังถูกอยู่เมื่อเราพิจารณาถึงความปลอดภัยของผู้ใส่เป็นความสำคัญ
“ผมอยากได้ชุดชั้นในไฮเปอร์วีฟว์ซักสองหรือสามเซ็ต ได้โปรด ผมไม่ถือถ้ามันเลยงบไปนิดหน่อย”
“รับทราบค่ะ”
พนักงานร้านได้รอยยิ้มของเธอกลับมามันเป็นเพราะเธอมีความสุขเกี่ยวกับการขายชุดชั้นในไฮเปอร์วีฟว์ ผมจ่ายค่าเสื้อผ้าละมองมีมิอย่างดี และยาวนาน มีมิผู้ที่ใส่ชุดโกติคโลลิต้า
“หนูน่ารักจริงๆ”
“ค่ะ……”
บางทีน้องเค้าเริ่มชินกับมันแล้ว แต่มีมิสงบกว่าเมื่อเวลาที่เธอใส่ชุดสีชมพูก่อนหน้านี้ แต่น้องเค้ายังดูอายเพราะน้องเค้าลดสายตาลงนิดหน่อยระหว่างที่อยู่ไม่สุข… พวก น้องเค้าแค่น่ารักมาก
“งั้น ชุดไหนที่หนูอยากจะใส่ตอนนี้?”
“……เอ๋?”
มีมิมองขึ้นมาระหว่างที่มีสีหน้าที่ตกใจกระทันหัน เธอทำหน้าที่ดี
“เพราะเราเดทกันอยู่ พี่ว่ามันจะดีถ้าหนูใส่ชุดใหม่ที่เราซื้อ เราแค่ส่งเสื้อผ้าที่หนูใส่ก่อนหน้าไปกับชุดใหม่ที่เหลือกลับไปยานได้ ใช่มะล่ะ?”
“ม-ไม่่ มันเป็นไปไม่ได้สำหรับหนูอ่ะ”
“แต่นี่เป็นโอกาสใส่ชุดใหม่ที่สมบูรณ์แบบเลยนะ ไม่ใช่เหรอ? น้องจะไม่ใส่มันที่ยาน ใช่มั้ย?”
“ต-แต่ เราจะไปซื้ออย่างอื่นอีกหลังจากนี้้ ใช่มั้ย? กระเป๋าที่หนูเอามาด้วยมันใส่ชุดไม่ได้ด้วย”
มีมิสร้างค่ออ้างต่ออย่างลนลาน เพื่อที่จะเลี่ยงการใส่ชุดบนการเดทของเรา ฮ่าฮ่าฮ่า มีมิที่รักของผมพี่จะหยุดตัวเองไม่ได้ถ้าตอบมาแบบนั้นรู้มั้ย
“โปรดเอากระเป๋าถือที่จะใส่ชุดนี้ได้ให้ผมทีครับและเอากระเป๋าที่เข้ากับชุดอื่นด้วยครับ ได้โปรด”
“รับทราบค่ะ คุณลูกค้าที่รัก”
มันเป็นการกลับมาของ 《บินตะ》 (ตบด้วยเงิน) ผมจะแบกค่าใช้จ่ายใดๆก็ตาม ถ้ามันเพื่อสนองความต้องการของผม
“และอย่าประณีประณอมคุณภาพเมื่อเลือกให้มันเหมาะกันนะครับ”
“โปรดปล่อยให้เราได้เลยค่ะ”
ตัวตนของพนักงานที่จู่ๆก็ปรากฏข้างหลังผมจางหายไปอย่างช้าๆ ไม่มากก็น้อยผมเริ่มชินกับพฤติกรรมแปลกๆของพวกพี่เค้าแล้ว ดูเหมือนว่า
“ไม่มีเหตุผลที่จะต้องอายเลยน้อง มันเหมาะกับหนูจริงๆ หนูใส่แล้วน่ารัก”
“อออุ……”
มีมินำทั้งสองมือไปเพื่อปิดหน้าที่แดงในความอ่าย เนื่องจากการทำอะไรที่ไม่มีเหตุผลของผม ฮ่าฮ่าฮ่า ยอมแพ้ได้แล้ว เลดี้น้อย
เป้าหมายเดือน 7/66
ค่าเน็ต 200/200
รับยา ยาหมด 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 464/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook
