ผมตื่นขึ้นมาควบคุมยานอวกาศที่แข็งแกร่งที่สุด ผมเลยเป็นทหารรับจ้างอวกาศ - ตอนที่ 36 กิลด์ทหารรับจ้าง และจดหมายอ้างอิง
36 กิลด์ทหารรับจ้าง และจดหมายอ้างอิง
หลังจากที่เราช้อปปิ้งเสร็จที่ร้านขายเสื้อผ้าพิเศษ 『แอทเทเลีย เพียว』 มีมิและผมมุ่งหน้าไปที่สาขากิลด์ทหารรับจ้าง มีมิเลือกที่จะใส่ชุดโกตโลลิสีดำในท้ายที่สุด การกระทำของเธอที่เกาะติดกับข้อมือเสื้อผมและซ่อนหลังผม เนื่องจากไม่ชินกับการใส่ชุดเช่นนั้น และเขินอายที่จะใส่มันเดินไปที่สาธารณะ มันน่ารักอย่างซีเรียส แต่เธอซ่อนสีหน้าที่พอใจไปจากผมไมได้หรอก
“มีมิ หนูจะเด่นกว่าถ้าหนูเกาะพี่แบบนั้นนะรู้มั้ย แค่ไปเดินข้างหน้าอย่างภาคภูมิใจ พี่มั่นใจม่ามันจะไม่เรียกความสนใจคนอื่นเท่าที่หนูมีแบบนี้”
“ออุ…… โอเค”
“น่า ไม่มีเหตุผลที่ต้องอายเลยรู้มั้ย มันเหมาะกับหนูจริงๆ ทั้งหมดมันเหมาะมากเลย น้องน่ารักสุดยอด!”
“ได้โปรดปล่อยหนูเถอะ”
มีมิซ่อนหน้าของเธอด้วยสองมือ และเรือจมจากการโจมตีที่ไร้ปราณีของผม ป่าวนะ กัปตัน! ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะยิงกันเอง! ผมสำนึกกับการกระทำของผม แต่การได้เห็นเธออายขนาดนี้ มันน่ารักสุดๆ ฮี่ฮี่ฮี่
ในที่สุดมีมิก็สงบลงหลังจากผ่านไปซักพัก เธอยังดูเหมือนอาย แต่ตอนนี้เธอสามารถที่จะเดินปรกติได้ เราเลยไปต่อที่สาขากิลด์ทหารรับจ้าง ตำแหน่งตึกกิลด์อยู่ที่บล็อกบนอื่นจากหอคอย ที่แอทเทเลีย เพียวเช่าอยู่ ในอยู่ใกล้กับเซ็คเตอร์ที่ยานอวกาศจอด
เรามาถึงสิ่งก่อสร้างหอคอยที่ต่างออกไป เข้าลิฟต์ข้างใน และขี่มันไปที่เซ็คเตอร์ที่ตึกกิลด์อยู่หอคอยมันแยกเป็นสองเลเยอร์ มีสามสิบชั้นที่บล็อกบน ห้าสิบ-สองบนบล็อกกลาง และสามสิบบนบล็อกล่าง ผมโนไอเดียว่าจริงๆแล้วมันใหญ่ขนาดไหน แต่พวกมันดูค่อนข้างน่าประทับใจอย่างแน่นอน
“พี่สงสัยว่าคนในโคโลนี่นี้อยู่อาศัยอยู่ไหนกัน?”
มันดูเหมือนจะมีหอคอยที่เป็นอาคารที่อยู่อาศัยเต็มรูปแบบหน่ะค่ะ แต่มันไกลไปจากที่นี่นิดหน่อยนะ”
“เข้าใจแล้ว ตึกนี่มันดูว่ามีคนได้เยอะมากจริงๆแหละ”
ผมสงสัยว่าจำนวนประชากรของคนทั้งหมดที่โคโลนี่นี้มันไม่เท่า เพราะมันเป็นโคโลนี่ที่ใหญ่ขนาดนี้ ดังนั้นมันอาจจะมีเป็นแสนที่ใช้ชิวิตอยู่ข้างใน บางทีนะ
แต่ข้าวเที่ยงกินอะไรดี? ผมปรึกษามีมิ แต่เราถูกรบกวนโดยเสียง *ป๊อน ก่อนที่เราจะตัดสินใจได้ มันดูเหมือนลิฟต์มันมาถึงชั้นที่กิลด์ทหารรับจ้างอยู่แล้ว
“บางทีเราถามในกิลด์ได้ เพราะทั้งหมดพวกเค้าน่าจะคุ้นกับที่นี่มากกว่า”
“ค่ะ พี่พูดถูก”
สายตามาโฟกัสที่เราทันทีเมื่อเราออกจากลิฟ์ คนที่สายตามันออกมามีประเภทหลากหลาย มันมีคนที่เห็นปุ้ปก็รู้ว่าเป็นทหารรับจ้าง ที่แผ่รังสีบรรยากาศที่ข่มขู่ เอเลี่ยนกิ้งก่าสองขา ที่ดูเหมือนจะเป็นทหารรับจ้าง ผู้หญิงผิวแทน ที่ – ด้วยเหตุผลที่ตีความไม่ได้บางอย่าง – ใส่เกราะบิกินี ผู้หญิงที่ดูเหมือนจะเป็นเม่ดไม่ว่าจะมองเธอมุมไหน กลุ่มของคนหกคนที่ขนาดเท่าเด็กและใส่ชุดอวกาศเหมือนกัน และเอเลี่ยนที่ดูเหมือนแพนด้าแดงที่ใส่ชุดทำงาน อื่นๆ อื่นๆ
“มันดูเหมือน… จะมีชีวิตชีวากว่า เมื่อเทียบกับสาขากิลดิ์ที่เทอร์เมน ไพร์ม? ไม่ใช่เหรอ?”
“ค-ค่ะ แน่นอน”
สายตาไม่ได้ลงมาที่ผมนาน แต่มันตรงข้ามกันสำหรับมีมิ ดังนั้นเธอรู้สึกไม่สบายนิดหน่อยจากความสนใจทั้งหมด เธอจะชินกับมันในท้ายที่สุด ผมคะยั้นคะยอให้เธอไปที่เคาน์เตอร์ เธอเลยเดินข้างหน้าผม จำนวนสายตาที่หันหามีมิลดลงนิดหน่อย เมื่อเราเริ่มเดินด้วยกัน ทหารรับจ้างควรจะเข้าใจแล้วว่าเธอมากับผม ผู้ที่ดูเหมือนทหารรับจ้างทั่วไป
เทมเพลตซ้ำซากที่คนจะพูด 『ดูเหมือนนายมาสาวน่ารักมากับนายนะ รูกี้?』 ไม่ได้เกิดขึ้น และเราไปถึงเคาน์เตอร์พนักงานต้อนรับ โดยไม่มีปัญหา มีมิค่อนข้างที่จะน่ารักจริงๆ การที่ความสนใจมารวมกันที่เธอ มันเป็นบางอย่างที่เลี่ยงไม่ได้ ทั้งหมดมันไม่ใช่อะไร นอกจากธรรมชาติ
“ยินดีต้อนรับค่ะ มีธุระอะไรคะ วันนี้?”
คนที่ดูเคาน์เตอร์อยู่คือผู้หญิงอายุน้อยที่สวย เธอดูเหมือนผู้หญิงทำงานที่ถูกต้อง ใส่ชุดกิลด์ทหารรับจ้างสแตนดาร์ด สินทรัพย์ของเธอจะทิ้งเอลม่าให้กินฝุ่น และแม้แต่ดูเหมือนจะเทียบกับมีมิยังได้ เธอค่อนข้างสวยจริงๆ ความสวยมันเป็นที่ต้องการเมื่อเขาจ้างคนสำหรับพนักงานตอนรับเหรอ?
“ผมกัปตันฮโระครับ นี่คือมีมิ โอเปอร์เรเตอร์ยานผม เราเพิ่งมาถึงจากเทอร์เมน ไพร์มไม่กี่วันก่อน ดังนั้นเราเลยมาที่นี่ เรามีแผนที่จะอยู่่ในโคโลนี่นี้ซักพักน่ะครับ เห็นมั้ย”
เราส่งเทอร์มินัลดาต้าออกไป ซึ่งเธอทำการแสกนมันทั่วหรืออะไรบางอย่าง เสียงปี๊ปดังจากอุปกรณ์ และจอโฮโลการ์ฟฟิคปรากฏตรงหน้าเรา
“ค่ะ หนูยืนยันข้อมูลของคุณแล้ว คุณคือกัปตันฮิโระ ถูกต้องมั้ยคะ? แรงค์คือเงิน จำนวนลูกเรือมีสอง… ลูกเรืออีกคน เอลม่า อยู่ที่ไหนกันคะ?”
“เธออยู่กะยาน เรารอการโทรมาของอินากาวะ เทคโนโลยีนะครับ เห็นมั้ย”
“อินากาวะ เทคโนโลยี่… เข้าใจแล้วค่ะ การไปเจออะไรบางอย่างแบบนั้นทันทีที่มาถึง หนูไม่รู้ว่ามันคิดได้ว่าคุณโชคดีรึเปล่า”
“อื้ม เราได้เงินจากมันมาบ้าง มันเลยคิดได้ว่าโชคดีน่ะครับ”
เมื่อเธอได้ยินคำตอบของผม ขณะที่ผมยกทั้งสองมือและยักไหล่ พนักงานต้องรับยิ้มเบี้ยวๆให้ผมกลับมา ใช่ ผมรู้ เธอจะสื่อว่าเราเป็นพวกที่เรียกปัญหามา ใช่ป่ะ มิส? ผมก็ค่อนข้างรู้สึกแบบนั้นด้วย แค่นิดหน่อยนะ และเราจะไมสามารถทำอะไรเสร็จได้ ถ้าเราไม่พิจารณาว่าไปคิดอยู่กับการเปลี่ยนของโชคที่มาถึงด้วย
“พวกเค้าได้บอกที่กิลด์กันมั้ยครับ?”
“ไม่ค่ะ คอนนี้ยังไม่มีอะไร พวกเค้าน่าจะตัดสินใจจำนวนเงินรางวัลค่าตอบแทน และนั่นมันใช้เวลาที่จะถูกยอมรับนิดหน่อย เพราะทั้งหมด พวกเค้าเป็นบริษัทใหญ่”
“เข้าใจแล้วครับ ได้โปรดถ้าเค้าประสานงานอะไรมาทางนี้ ติดต่อยานเราทีนะครับ”
“รับทราบค่ะ… โอ้?”
พนักงานต้อนรับส่งเสียงในความตกใจและใช้งานเทอร์์มินัล
“ช่างเป็นเวลาที่ดี เราเพิ่งได้รับคำพูดมาจากอินากาวะ เทคโนโลยี่ค่ะ”
“โอ้…… เค้าว่าไงบ้างครับคุณ?”
“รางวัลรวมคือ 500,000 อีเนลค่ะ”
ผมไม่มั่นใจเกี่ยวกับจำนวนเงิน… แต่มันค่อนข้างดูเหมือนว่าเค้าไม่งกกับเรา แต่มันก็ไม่ได้ดูเหมือนเยอะด้วย ผมปรึกษากะลูกเรือบนยาน ก่อนเราจะตอบได้มั้ยครับ?”
“แน่นอนค่ะ”
หลังจากที่ได้รับการยินยอมจากพนักงานต้อนรับ เราติดต่อเอลม่าทันที มันดูเหมือนเธอดูยานปรกติเธอเลยรับทันที
『ค่ะ เอลม่าค่ะ มีอะไรเหรอ? ปัญหาเหรอ?』
“ม่ายอ่ะ ตอนนี้เราอยู่ที่กิลดิ์ทหารรับจ้าง พวกเค้าเพิ่งได้รับการบอกจำนวนรางวัลจากอินากาวะ เทคโนโลยี่ รางวัลมัน 500,000 เธอคิดว่าไง?”
『หืม ยังไงมันก็ไม่เหมือนว่าเราลากเค้ากลับไปที่โคโลนี่ มันมีเหตุผลพอสำหรการคุ้มกันจนกว่าทหารลาดตระเวนจะมาถึง ชั้นว่า มันเป็นรางวัลปรกติสำหรับยานพลเมืองขนาดกลางแบบนั้น』
“งั้น เรารับเลยมั้ย?”
『ได้ ชั้นไม่คิดว่าจะมีปัญหา ลองถามมีมิด้วย เผื่อไว้น่ะ』
“เข้าใจละ ขอบคุณ”
『สบายจ่ะ ชั้นดีใจที่นายพึ่งชั้นนะ』
“ชั้นจะผ่อนคลายบนยานต่อนะถ้างัน” เอลม่าประกาศขณะที่เธอวางสาย ผมมองไปหามีมิหลังจากที่เอลม่าวางสาย
“เอลม่าบอกว่ารางวัล 500,000 มันโอเค หนูจะเพิ่มเติมอะไรมั้ย มีมิ?”
“หนูเชื่อว่าอินากาวะ เทคโนโลยี่ก็มีโรงพยาบาลทั่วไปด้วย ทำไมพี่ไม่ลองขอจดหมายอ้างอิงเค้า สำหรับการตรวจร่างกายของเราล่ะ ฮิโระ-ซามะ?”
“จริงเหรอ? โอเคถ้างั้น พี่จะลองขอ เอ่อ ได้โปรดทำอย่างที่เราคุยกันทีครับ มิส”
“ค่ะ หนูจะบอกเจตนาคุณให้อีกฝ่ายรู้ เราจะติดต่อไปทันทีที่เราได้รับคำตอบจากเค้านะคะ”
“เราจะปล่อยไว้ให้คุณนะครับ และ เอ่อ เรามีบางอย่างที่อยากจะถามคุณด้วย”
“ค่ะ? อะไรเหรอคะ?”
“บอกผลิตภัณฑ์พิเศษของโคโลนี่ละก็ข้าวร้านไหนอร่อยครับ?”
เธออาจจะไม่คาดหวังกับคำถามอะไรแบบนี้ พนักงาต้อนรับกิลด์แข็งไป มันดูเหมือนมันมีเครื่องหมายคำถามลอยอยู่บนหัวเธอ
มันเป็นคำถามที่ไม่ปรกติขนาดนั้นเหรอ……?
—————————————————————
วันหลังจากที่ไปเดทอย่างมีความสุขกับมีมิ เราได้รับจดหมายอ้างอิง จากอินากาวะ เทคโนโลยี และมุ่งหน้าไปที่โรงพยาบาลทั่วไปของบริษัทนั้นทันที
เอ๋? แล้วเกี่ยวกับของพิเศษในพื้นที่นะเหรอครับ คุณถาม? มันไม่เหมือนว่ามันเป็นอะไรที่รสชาติโอเค แต่ผมแค่พาตัวเองไปชอบมันไม่ได้ ถ้าพูดปรกติ ผลิตภัณฑ์ที่ดีพอที่จะพิจารณาว่าเป็นของพิเศษพื้นที่ ไม่ควรจะแย่เกินไป
นั่นคือที่ผมคิดตอนแรก
ยังไงซะ เห็นมั้ย ผมรู้ว่าวัตถุดิบที่ใช้ในตลับอาหารไม่มีรสชาติ ยกเว้นว่ามันถูกทำสำเร็จรูป แต่ผมสมควรจะคิดยังไงถ้าผมถูกทำให้กินวัตถุดิบเหล่านั้นผสมมาเป็นอะไรเหนียวๆเหม็นๆ?
มันสามารถทที่จะทำให้อิ่มท้อง และไม่ใช่ว่ามันไม่มีรสชาติเลยซักนิด ผมจะอธิบายยังไงดี? มันเป็นอูมามิปั่น และจานใหญ่ด้วย ผมคิดอะไรที่ไว้เทียบกับมันไม่ออก พูดง่ายๆ มันเป็นสารอาหารเหลว
มีมิและผมทำสีหน้าที่คล้ายกับสุนัขจิ้งจอกทะเลทรายทิเบต เมื่อเราได้ชิมรสชาติมันครั้งแรก พนักงานโอเน่-ซังมีความแค้นหรืออะไรบางอย่างกับเราเหรอ?
“อะไรของนาย? นายดูเหมือนนายเพิ่งกลืนทรายเลย”
“อึน ยังไงซะ ชั้นเพิ่งเห็นร้านนั้นตรงนั้นน่ะ เห็นป่ะ……”
ผมเห็นร้านข้างถนนที่คล้ายกับที่เราไปเมื่อวานบนทางไปโรงพยาบาลทั่วไป และผมดูด้านข้างและเจอมีมิทำสีหน้าเดียวกันกับผม พูดถึงแล้ว มีมิใส่เสื้อผ้าที่ถอดง่ายๆ ถ้ามันเกิดความจำเป็นระหว่างที่ตรวจร่างกาย เธอใส่ชุดฝึกที่มีแจ็คเก็ตอยู่ข้างบน ผมและเอลมม่าแต่งตัวค่อนข้างคล้ายๆกัน แต่เรามีปืนเลเซอร์อยู่ในซองนะ
“มันแย่ขนาดนั้นจริงๆเหรอ?”
“มันถูกแนะนำโดยพนักงานต้อนรับของกิลด์ แต่มันแย่จัดเลย”
“มันเป็นประสบการณที่ยากที่จะอธิบายอย่างแน่นอนเลยพี่……”
มันอาจจะถูกพิจารณาเป็นของพิเศษพื้นที่เพราะว่าคุณจะไม่เจอมันที่อื่นเลยยกเว้นที่นี่ความจริงที่ว่ามันถูกและทำให้อิ่มไม่ได้แย่… แต่มันไม่ใช่บางอย่างที่ผมจะกินตามวันทั่วไป
ผมและมีมิคุยกันต่อว่าสารอาหารเหนียวมันแย่แค่ไหน จนกว่าเราจะมาถึงข้างหน้าตึกใหญ่ ที่คำว่า ‘อินากาวะ เทคโนโลยี’ ทาสีอยู่ที่กำแพงด้านข้างตึกที่ว่ามานั้น คนที่อยู่ทั้งหมดทำงานให้อินากาวะ เทคโนโลยีเหรอ?
“ยังไงซะ แน่นอนว่ามันหาง่ายนะ”
“ใช่ พี่พูดถูก เราเห็นมันจากไกลๆได้เลยแหละ”
มีมิมองขึ้นไปที่ตึกและดูเหมือนประทับใจ แต่เอลม่าไม่ได้มีความคิดเห็นมากนะ พวกเราสามคนเข้าตึกไป
“แค่ที่นี่มันมีกี่ชั้นกันเนี่ย?”
“ชั้นคิดว่าพวกเค้ามีหุ่นยนต์เนวิอยู่นั่นนะ มาลองดูมันซักตัวดูละกัน”
หุ่นยนต์เนวิมันสมควรจะเป็นอะไรกัน? เราาตามเอลม่าจนกว่าเราจะมาถึงข้างหน้าคอนโซลที่เธอเขี่ยเทอร์มินัลข้อมูล เมื่อเธอทำอย่างนั้น เสียงบี๊บดังออกมา และตามมาโดยอะไรบางอย่างขนาดเท่ากำมือผู้ใหญ่ ออกมาจากรูกลมๆของกำแพง
『ยินดีต้อนรับ ผมคือยูนิตเนวิเกชั่น N-34 ผมจะนำทางเอลม่า-ซามะและเพื่อนๆไปถึงจุดหมาย』
“เฮ้ นั่นมันของไฮเทคนะ”
“ทั้งหมดมันไมอะไรที่ไฮเทคเลยนะ รู้มั้ย……โอ้เข้าใจแล้ว มันไฮเทคสำหรับนาย หือห์”
“ช่าย”
“อย่างนั้นเหรอ?”
“อือฮึ”
มีมิเอียงหัวกับการตอบของผม โอใช้ ผมยังไม่ได้บอกมีมิเกี่ยวกับที่ผมมาจะอีกมิติ หือห์… ผมจะบอกเธอคืนนี้ถ้างั้น ผมคิดว่ามีมิจะไม่สงสัยไม่ว่าผมพูดอะไร ดังนั้นมันไม่เหมือนว่าผมต้องบอกเธอให้ได้ไม่ว่ายังไง บางทีผมจะปรึกษากับเอลม่าก่อนดีมั้ย?
ยูนิตเนวิเกชั่นกลิ้งขณะที่มันนำทางเรา มันดูเหมือนเราต้องขึ้นลิฟต์
“หืม เจ้าตัวน้อยนี้มันค่อนข้างน่ารักแฮะ”
“จริงเรอะ? นายมีรสนิยมแปลกๆนะ”
“เอ๋? ชั้นหมายถึง ไม่ใช่มันค่อนข้างเหมือนสัตว์ตัวน้อยๆเหรอ?”
“ชั้นพอเห็นนั่นได้ มันรู้สึกเหมือนมันทำงานหนักจริงๆ แม้ว่ามันจะตัวเล็ก”
ยูนิตเนวิเกชั่นกดไปชั้นหนึ่งที่เราต้องไป และลิฟต์เริ่มเคลื่อนที่ ที่พูดถึงแล้ว ลิฟต์มิตินี้ไม่ได้ดูเหมือนจะหยุดรับคนเพิ่มระหว่างไป นั่นมันทำงานยังไง ผมสงสัย มันค่อนข้างลึกลึบ
เราไปถึงจุดหมายหลังจากไม่นาน ประตูลิฟต์เปิดขึ้นและยูนิตเนวิเกชั่นกลิ้งออกไปอีกครั้ง มันกลิ้งไปทั่วระหว่างปล่อยเสียงบี๊บ บางทีมันเป็นระบบที่ให้มั่นใจว่าแขกที่ตามมันมาไม่ทำมันหลุดสายตาโดยใช้เสียงบี๊บ
“มันดูเหมือนเรามาถึงแล้ว”
เราผ่านคนที่ใส่ชุดแพทย์และพยาบาล ขณะที่เราเดินไปตามยูนิตทางเดิน เรามาถึงที่เปิดมันสว่างและเป็นพื้นที่ที่สะอาด อย่างที่คาดกับสถาบันทางการแพทย์
“เฮ้ นั่น ยินดีต้อนรับ ชั้นรอพวกนายอยู่เลย”
ยูนิตเนวิเกชั่นหยุดข้าหน้าคนคนหนึ่ง
มันเป็นผู้หญิง เธอสูงประมาณผม เธอมีผมสีน้ำตาลอ่านผูกอยู่ในเปียเดียวซึ่งลงไปถึงเอวของเธอ ทั้งสองมือใส่อยู่ในกระเป๋าเสื้อโค้ทของเธอ สายตาที่สะท้อนมาจากข้างหลังแว่นที่ไม่ค่อยแฟชั่น่ดูเหมือนค่อนข้างที่จะง่วงๆ หน้าเธอเรียบๆ และเธอยังสวยอย่างแปลกประหลาด อาวุธที่อกเธอมัน… อยู่ที่ระดับมีมิ ยอดเยี่ยม!
“ชื่อชั้นคือโชโกะ ชั้นเป็นคนที่ดูแลการตรวจร่างกาายของนาย… ยังไงซะ ชั้นเป็นหมอ โดยพื้นฐานน่ะนะ ยินดีที่ได้รู้จัก พวกคุณๆ”
เธอแว้บรอยยิ้มธรรมชาติดีมา
เป้าหมายเดือน 7/66
ค่าเน็ต 200/200
รับยา ยาหมด 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 464/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook
