ผมตื่นขึ้นมาควบคุมยานอวกาศที่แข็งแกร่งที่สุด ผมเลยเป็นทหารรับจ้างอวกาศ - ตอนที่ 38 เล่ม 2 เสียบางอย่างที่สำคัญ
38 เล่ม 2 เสียบางอย่างที่สำคัญ
ระหว่างที่มีมิและเอลม่า ไปที่ห้องอื่นเพื่อที่จะทำการทดสอบที่เหลือ ดร.โชโกะและผมกลับไปที่ล็อบบี้หลัก มันดูเหมือนเธออยากจะปรึกษาเกี่ยวกับการวิจัย และใช้ดาต้ายีนเนติคของผมเร็วที่สุดเท่าที่ทำได้
“สตาฟฟ์ที่เหลือดูแลการเทสของสองคนนั้น ดังนั้นอย่างกังวล คนพวกนั้นไม่เหมือนชั้น ที่หลักๆเป็นนักวิจัย แต่เค้าเป็นบุคลากรสนามที่ถูกต้อง”
“โอเค…… งั้นหมอก็ตัดสินใจราคาของดาต้าของผมแล้วเหรอ? ไม่ใช่ว่าผมสมควรจะกลับมมาวันหลังเหรอ?”
“จำนวนค่าตอบแทนดาต้ายีนเนติคที่ไม่รู้จัก สามารถคิดออกมาได้โดยใช้ตัวแฟกเตอร์ที่ไม่รู้จักเป็นพื้นฐาน เมื่อชั้นส่งดาต้าที่ชั้นสแกนก่อนหน้า คนระดับสูงเห็นชอบมันทันที”
“เข้าใจแล้ว”
หมอแสดงสีหน้าของความโล่งใจว่าทำงานได้ดี แต่คนนี้พูดว่าโดยพื้นฐานแล้วหมอเค้าใช้กำลังเพื่อที่จะมาเป็นคนตรวจเราวันนี้ รู้มั้ย แน่นอนว่าหมอเค้าเป็นประเภทนักวิจัย แต่บางทีเธอก็มีเชิงเรื่องการเมืองด้วยเหมือนกัน
“ถ้าเป็นอย่างนั้น งั้นมาพูดเกี่ยวกับเงินกันตอนนี้”
“ตรงไปตรงมาดีนะครับ หือห์”
“เฮ้ เงินมันค่อนข้างมีประโยชน์นะ มันแม้แต่จะในเพื่อสร้างความรู้สึกของความเชื่อใจได้ ที่ปรกติมันจะใช้เวลาเพื่อรวบรวม เห็นมั้ยล่ะ”
“เดาว่าอย่างนั้น แล้วงั้นราคาสุดท้ายคืออะไรครับ ถ้างั้น?”
“3,000,000 อีเนล”
“นั่นเงินเยอะนะครับ ดาต้ายีนเนติคของผมมีค่ามากขนาดนั้นเลยเหรอ?”
มันประมาณ 300 ล้านเยนญี่ปุ่น ผมไม่คิดว่าผมมีสายเลือดอะไรพิเศษหรืออะไรซักอย่างเลย ดังนั้นผมค่อนข้างตกใจที่พวกเขาใหค่าดาต้ายีเนติคผมสูงขนาดนั้น
“เหมือนกับที่ชั้นพูดก่อนหน้า ข้อมูลยีนเนติคมนุษย์ ที่ไม่ถูกค้นพบมาก่อน และไม่รู้จักอย่างสมบูรณ์ มันเทียบได้กับแนวหน้าใหมม่ในวงการยีนเนติค มันอาจจะเป็นกุญแจแห่งการผลักดันสำคัญที่จะนำทั้งเผ่าพันธุ์มนุษย์ไปสู่ระดับต่อไปของการวิวัฒนาการ มันเป็นศักยภาพนั้นที่เราให้ค่ามันสูงมาก”
“วิวัฒนาการไปเป็นระดับต่อไป หมอว่า……”
แค่หมอมีเจตนาจะใช้ดาต้าของผมยังไงหมอ…….? ยังไงซะผมไม่มีไอเดียเกี่ยวกับจุดยืนจริยธรรมทางชีวภาพของมิตีนี้ ดังนั้นมันไม่ใช่ที่ผมที่จะพูดอะไรออกไป
“แค่ ได้โปรด ให้มั่นใจว่าข้อมูลส่วนตัวของผมจะถูกปกป้อง”
“แน่นอน อ่ะนี่ สัญญา พูดถึงแล้ว”
หลังจากพูดอย่างนั้น ดร.โชโกะส่งเทอร์มินัลแท็บเล็ทมา ผมตรวจเนื้อหา และมันดูเหมือนจะไม่มีปัญหาอะไรจากที่ผมได้อ่าน ดังนั้น พื้นฐานแล้ว ที่เฉพาะเจาะจงคือมันจะทำให้มั่นใจว่าปกป้องดาต้าส่วนตัวของผมและระงับตัวเองจากการสร้างโคลน โดยไม่พิจารณาถึงการอนุญาตจากฝ่ายผม ถ้าอินากาวะ เทคโนโลยีละเมิดสัญญาที่ พวกเขาจะต้องจ่าย 30 ล้านอีเนล ให้ผมเพื่อเป็นค่าชดเชยความเสียหาย และทำการหยุดการวิจัยและการใช้ดาต้ายีนเนติตของผมอย่างสมบูรณ์ เนื้อหาส่วนใหญ่มันดีมาทางผม อย่างน้อย ข้อเสนอของผมที่จะให้อินากาว่า เทคโนโลยีจัดการกับความต้องการทางการแพทย์ทั้งหมดก็ถูกรวมอยู่ในสัญญาด้วย
ผมอ่านมันหลายครั้งเพื่อที่จะพยายามหาเงื่อนงำของลูปโฮล แต่มันดูเหมือนว่ามันจะตรวจออกมาแล้วโอเคในท้ายที่สุด
“นายดูเหมือนจะเป็นพวกขี้ระวังนะ ไม่ใช่เหรอ?”
“ยังไงซะ การจัดการกับข้อมูลยีนเนติคส่วนตัวมันค่อนข้างน่ากลัวได้น่ะ เห็นป่ะ และมันดูเหมือนมีประโยคที่นี่ที่ดูเหมือนจะดีกับผมอย่างสมบูรณ์ หือห์”
“จริงเรอะ? แต่ด้วยสัญญานี้ แม้ว่าอินากาวะ เทคโนโลยีสามารถที่จะได้กำไรไปเป็นตันๆจาการวิจัยดาต้ายีนเนติคของนาย นายจะไม่สามารถได้ซักหนึ่งอีเนลเลยนะ รู้มั้ย”
“เข้าใจแล้ว แต่มันไม่ได้ดูเหมือนว่าหมอจะเอาไปทำอะไรลับๆล่อๆ ไม่ว่ายังไง ผมมีแผนที่จะหาเงินให้ตัวเอง ดังนั้นผมไม่ถือ”
“อย่างนั้นเหรอ? นายเป็นเหมือนทหารรับจ้างเลย”
ดร.โชโกะ ยิ้มเบี้ยวๆมาให้ผมหลังจากที่ได้ยินผมตอบ
มันจะดีกว่าที่จะปฏิบัติกับเงินที่ได้มาจากการแลกเปลี่ยนนี้เป็นเงินง่ายๆ ผมมีทางเลือกที่จะปฏิเสธด้วย แต่เพราะทั้งหมด อินากาวะ เทคโนโลยีได้จบที่การเจอค่าของข้อมูลยีนเนติคของผมไปแล้ว… ถ้าแบบนี้ ผมจะมีปัญหาน้อยกว่า
และ ผมรู้สึกว่ามันดีที่สุดทีจะทำตามสิ่งที่อินาการวะ เทคโนโลยีจัดมา แม้ว่าพวกมันจะไม่ได้ได้เปรียบมากสำหรับผม มันจะดีกว่าที่จัดระดับความสำคัญไว้ที่ลูกเรือของผมก่อน หลังจากทั้งหมด
“งั้น ชั้นจะรับมาว่าเรามาถึงการเห็นด้วย?”
“ครับ”
ผมวิ่งนิ้วของผมไปบนจอแท็บเล็ทและเซ็น ‘กัปตันฮิโระ’ บนสัญญา ด้วยการทำแบบนั้น มันเป็นดีลที่สำเร็จไปแล้ว
“ยังไงซะ ชั้นดีใจจริงๆที่นายเห็นด้วยกับสัญญา! งั้นต้อนนี้ ให้เราไปรับเลือดและอสุจิของนายกัน?”
“โอเคถ้างั้น……และ เอ่อ ตรงเลือดผมเข้าใจ แต่หมอจะเก็บอสุจิผมยังไง…?”
“ฟุฟุ…… นายรอคอยมันได้เลย โอเค๊?”
ดร.โชโกะมอบหน้าร้ายๆมาให้ผมและเลียปากของเธอ
“เดี๋ยว เดี๋ยว เดี๋ยวก่อน! อะไรกับวะ ผมไม่ได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้เลยก่อนหน้านี้น่ะ! เว้นให้ผมเถอะ หมอ! อย่า ว้าาา—!”
—————————————————————
“ออออุ… ความบริสุทธิ์ของชั้น…”
“อ่ะ ทำได้ดีมาก”
ประตูเมดพอดเปิดขึ้นมา และผมเดินออกมาระหว่างที่ น้ำตาไหลออกมาเป็นแม่น้ำ ดร.โชโกะทักผมในน้ำเสียงดั่งร้องเพลง
อยากจะรู้ว่าจริงๆหมอเค้าเก็บอสุจิผมยังไงน่ะเหรอ? หยุดเถอะได้โปรด ผมไม่อยากจะนึกถึงมัน…… มันรู้สึกเหมือนกับการเข้าไปอยู่ในเมดพอดมันจะพัฒนาไปเป็นแผลทางใจตลอดชีวิต
“แต่บางคนค่อนข้างจะติดใจกับที่มันทำนะ”
“ผมขอปฏิเสธมันด้วยตัวตนของผมอย่างเคารพ!”
ผมใส่เสื้อผ้าและออกมาจากเมดพอด เอริ่ก ข้างหลังของผมยังรู้สึกแปลกนิดหน่อย… ผมจะไม่มีวันขายดาต้ายีนเนติคของผมอีกแล้ว ตลอดไป และผมได้รอคอยกับสถานการณ์อีโระกับดร.โชโกะอีกด้วย…… มันดูเหมือนว่าชีวิตมันไม่ได้หวานขนาดนั้น แต่มันมีการพัฒนาที่มีตรรกะด้วย ผมเดาว่า ฮี่ฮี่…
“ไม่ว่ายังไง เราเก็บดาต้ายีนเนติคของนายเสร็จแล้วตอนนี้ โอ ชั้นรอคอมัน มากกก กับเรื่องนี้… คุ่ฟุฟุ”
เทียบกับผม ที่อารมณ์ตกไปอยู่ที่ก้นทะเล ดร.โชโกดูเหมือนจะค่อนข้างตื่นเต้น แก้มขาวๆของเธอ ย้อมไปด้วยสีชมพูเชอร์รี่ และเธอพูดอออกมาอย่างร่าเริง ระหว่างที่แสดงรอยยิ้มที่น่ารัก ผมแค่พาตัวเองไปโกรธเธอ ที่ทำสีหน้าเช่นนั้นไม่ได้เลย
“โอ้ อยู่นี่เอง เรากลับมาแล้ว… เกิดอะไรขึ้นกับนาย ตาของนายค่อนข้างแดง”
“ฮิโระ-ซามะ?”
“โปรดรักษาหัวใจที่เป็นแผลของชั้นด้วย”
ผมพยายามจะกอดเอลม่า แต่ถูกปฏิเสธและผลักออกไป ผมเด้งไปสู่หน้าอกที่อุดมสมบูรณ์ของมีมิ คือผลของมัน ว้าาาา มันเป็นเส้นชีวิตของโผมมมมมม……อา มีมิถูหัวผมอย่างอ่อนโยน ดีมากจัง
“เฮ้ มีอะไรกับนายกัน?”
“เราสรุปสัญญาเรื่องดาต้ายีเนติคของเค้าน่า เราเลยดำเนินการเก็บทันที เห็นป่ะ มันดูเหมือนเค้าไม่ค่อยมีความสุขกับขั้นตอน”
“ขั้นตอน?”
“เพื่อที่ะเก็บอสุจิของเค้า เราไปทำการจิ้มแบบนี้ เห็นป่ะ”
“อา……”
และเธอพล่ามโชคร้ายของผมออกมาแบบนั้นเลย นั่นโหดร้าย มันเหมือนเอาเกลือไปยาแผลที่เพิ่งจะเปิด ผมต้องรับความรักจากมีมิเยอะๆเลย หรือผมจะไม่สามารถโต้กลับมาได้อีกแล้ว แงงงง
“พี่ไม่ชอบมันจริงๆ ใช่มั้ย ฮิโระ-ซามะ? ……โอ๋ โอ๋”
“นายไม่ใช่คนที่จะหมดใจหลังจากมากแค่นั้น ใช่มั้ย? ตั้งสติได้แล้วน่า”
“อย่าเป็นแบบนั้นสิ เอลม่า-ซัง ตาของฮิโระ-ซามะแดงจริงๆ หนูว่าพี่เค้าทุกข์ทรมานจริงๆนะ”
“พี่เข้าใจ แน่นอน แต่ถ้าแบบนั้น มันไม่ใช่แค่น่าเวทนาเหรอ……?”
มีมิขี้นเสียงในความโกรธเล็กน้อยและกอดผมแน่นขึ้นกว่าเดิมเข้าไปอีก มีความสุขมาก! แต่เอลม่า-ซังที่โหดร้ายพึมพำการบ่นออกมานะ
“อึน ยังไงซะ เอ่อ ขอโทษเกี่ยวกับเรื่องนั้น ชั้นจะคิดว่านายจะเกลียดมันขนาดนั้น ถ้าพูดจากใจ ชั้นค่อนข้างตื่นเต้นก่อนหน้านี้ และลืมอธิบายวิธีเก็บมันทั้งหมด ชั้นควรจะให้นายทำมันด้วยตัวเอง หรือนายจะชอบกว่าถ้าชั้นช่วย?”
งั้นมันมีออพชั่นที่จะให้ดร.โชโกะช่วยผมเก็บอสุจิ? พูดจริงเหรอ? แค่ทำไมผมไม่สามารถที่จะคว้าโอกาสแบบนี้…? ผมเกลียดความไม่ระวังของผมเองจากใจเลย
“แทนที่จะทำด้วยตัวเอง แค่เรียกเรา……หมอไม่ต้องไปไกลขนาดนั้นหรอก ดอกเตอร์”
“โอ้? มันเล็กน้อยน่า เพราะทั้งหมดจริงๆแล้ว ชั้นจะเปลี่ยนเป็นเศษหินอวกาศถ้าฮิโระ-คุงไม่ช่วยชั้น เมื่อเทียบกับเรื่องนั้นแล้ว การช่วยเค้าทำบางอย่างแบบนี้ มันไม่มีปัญหาเลย”
“หืมม……?”
ผมได้ยินดร.โชโกะหัวเราะคิกคักอย่างซุกซน และเอลม่ามีเสียงที่นอยๆเล็กน้อย บรรยากาศที่ค่อนข้างเบาบางอย่างนี้มันอะไรกันน่ะ จู่ๆ……? มีมีกอดหัวผมต่อในหน้าอกของเธอและลูบมันอย่างอ่อนโยน ผู้รู้สึกว่าสมองของผมจะละลาย
“โยช ชั้นได้เกิดใหม่แล้ว!”
“ดีขึ้นแล้วเหรอตอนนี้ ฮิโระ-ซามะ?”
“ใช่ พี่โอเคเแล้วล่ะ”
ผมได้ถูกช่วยโดยความน่าหลงใหลอย่างท่วมท้นของหน้าอกที่อุดมสมบูรณ์ของมีมิ และทำการฟื้นสำเร็จ ผมหันหัวของผมและเห็นเอลม่ามอบหน้าที่โกรธมาให้ผม
“คนโตๆอย่างนายไม่ควรจะร้องให้จากการจิ้มนิดหน่อยนะ”
“มันไม่หน่อยนะ มันเข้าไปสุดเลย รู้ป่ะ ยังไงซะ เมื่อเธอพูดมันแบบนั้น ชั้นจะทำให้เธอมีประสบการณ์กับบางอย่างที่คล้ายเรื่องนี้ เตรียมตัวเลย”
“เอ๋!? ม-ไม่ มันนิดหน่อยที่เรื่องนั้น…”
หน้าของเอลม้าเปลี่ยนเป็นน้ำเงิน ขณะที่เธอเริ่มตื่นตกใจเล็กน้อย แตะผมจะจำที่เธอทำให้ผมโกรธเคืองเลดี้ แค่เธอรอเถอะ
“งั้นอย่างเดียวที่เหลือคือรับวัคซีน ใช่มั้ย?”
“ใช่ สรีรวิทยาของนายดูเหมือนจะคล้ายกับมนุษย์ ส่วนใหญ่น่ะนะ ชั้นเลยคิดว่ามันจะไม่มีปัญหา โดยพื้นฐานแล้วมันควรจะไม่มีผลข้างเคียง แต่มันดีกว่าถ้านายไปพักสามวันหลังจากนั้น เผื่อไว้”
“เข้าใจแล้วครับ รับทราบ มาทำมันให้เสร็จเถอะ”
“โอเค พวกเธอสาวๆได้โปรดไปรอที่ล็อบบี้ได้มั้ย?”
“ได้เลย”
“เราเข้าใจค่ะ”
ผมพยักหน้าและแยกจากสาวๆสองคน ผมถูกนำมาอีกห้องเพื่อฉีด การฉีดโดยพื้นฐานแล้วมันไม่เจ็บ และดอกเตอร์เลดี้ที่ดีนี้แค่ดันเข็มฉีดยาประเภทปืนไปที่แขน คอ อกและส่วนอื่นในตัวผม มันค่อนข้างที่จะผิดหวังนิดหน่อย
“แน่นอนว่ามันเรียบง่าย และมันไม่เจ็บด้วย”
“ไม่เจ็บเหรอ? นายหมายความว่ายังไงกับเรื่องนั้น?”
“เอ่อ- เอิ่ม…”
“นายบอกว่านายมาจากดาวเคราะห์ที่สามของโซลซิสเต็มก่อนหน้านี้ ไม่ใช่เหรอ? พูดอีกอย่าง กลับไปที่ของนาย ขั้นตอนพวกนี้มันสร้างความเจ็บ และนายจำเรื่องนั้นได้ ไม่ใช่เหรอ?”
“ได้โปรดเมินเรื่องนั้นเถอะครับ”
“พอมาคิดว่าขั้นตอนพวกนี้มันจะทำให้เจ็บ… ฟุมุ มันดูเหมือนการพัฒนาเทคโนโลยี่ทางการแพทจากที่นายมามันค่อนข้างล้าลัง ไม่ใช่เหรอ?”
“ไม่มีคนบอกความจริงที่ว่ามอไม่ฟังคนอื่นพูดเหรอ ดร.โชโกะ?”
“อ่ะฮ่าฮ่า เค้าทำจริงๆแหละ; บ่อยด้วย จริงๆแล้ว”
ดร. โชโกะหัวเราะจืดๆ ผมเดาว่าคุณๆส่วนใหญ่พาตัวเองไปโกรธไม่ได้เนื่องจากท่าาทางที่ไร้กังวลและรอยยิ้มที่หวานของหมอ แต่ผมคิดว่าหมอเค้าก็มีหลายคนที่หมอเค้าสนิทด้วยไม่ได้ เพราะท่าทีของหมอ
“ไม่ว่ายังไง หยุดถามเกี่ยวกับสถานการณ์ของผมไกลกว่านี้ได้แล้วครับ หมอตรงเกินไปนะ รู้มั้ยครับ”
“ช่วยไม่ได้ งิ้น อื้ม ชั้นเดาว่าเหล่าคุณๆที่เกิดที่ดาวเคราะห์เป็นแบบนั้น”
ในมิตินี้ คนส่วนใหญ่ เกิดและโตที่โคโลนี่อวกาศภายนอก และคนที่มีชีวิตอยู่บนดาวเคราะห์ที่มีบกเป็นแค่คนที่ถูกเลือกไม่กี่คน – พูดอีกอย่าง ขุนนางชนชั้นสูงและแบบนั้น
ในกรณีของผม ผมมาจากมิติที่ต่างออกไปเลย แต่ผมพูดเรื่องจริงนั่นให้ดร.โชโกะและอินากาวะ เทคโนโลยีไม่ได้ เพราะทั้งมันมีโอกาสที่ผมจะถูกจับตัวในฐานะหนูทดลองเมื่อพวกเธอรู้เรื่องนี้จริงๆ พวกเขาต้องแค่พอใจกับดาต้ายีนเนติคของผมพอแล้ว
“ยังไงซะ มันเป็นอย่างนั้น”
“เขาใจแล้ว แต่นายค้นหาใจตัวเองให้ชั้นสืบเกี่ยวกับนายมากกว่านี้ได้มั้ย?”
“โปรดเริ่มที่วิจัยดาต้ายีนเนติคผมก่อนเถอะครับ”
ผมขัดดร.โชโกอย่างเย็นชา ผู้ที่สุดท้ายขอร้องผมอย่างน่ารักด้วยสายตาที่มองขึ้นมาและเกาะแขนผม จากใจ ผมประทับใจกับสายตาที่มองขึ้นมาก่อนหน้านี้ แต่กัปตันฮิโระ คนนี้ จะไมถูกโค่นไปง่ายๆโดยอะไรบางอย่างแบบนั้น
“อ่ะฮ่าฮ่า มันดูเหมือนบางคนแบบชั้นจะไม่ไหว หือห์ เพราะทั้งหมดทั้งเอลม่า-ซังและมีมิ-จังสวยจะตาย”
“ใช่ พวกเธอทั้งสองคนก็สวยด้วยเหมือนกัน”
“หืม?”
ดร.โชโกะดูเหมือนว่าจะชะงักไปโดยวิธีที่ผมตอบไป แต่ผมไม่ใส่ใจการตอบสนองของหมอและใส่แจ็คเก็ตของผม
“เราเสร็จหมดแล้ว ใช่มั้ยครับ?”
“ใช่ เสร็จแล้ว เราแค่ต้องรอผลโดยรวมของการตรวจร่างกายแบบครอบคลุมทั้ง หมด ดังนั้นไปเจอกับสองคนนั้นกัน”
พวกเราสองคนออกกจากออกจากห้องแพทย์และกลับไปที่บริเวณล็อบบี้ ที่นั่น เราเห็นเอลม่าและมีมิปรึกษาบางอย่างอยู่ ขณะที่พวกเธอรอ เอลม่าสังเกตเราทันที และหันมาหาเรา สายตามของมีมิตามมาหลังจากนั้น
“รู้ถึงเราเร็วจังแฮะ”
“ชั้นจับเสียงฝีเท้าได้เป็นไมล์แล้วน่ะ”
“เอลฟ์เหมือนเอลม่า-ซัง ส่วนใหญ่มีการได้ยินที่ยอดเยี่ยมรู้มั้ย ชั้นได้ยืนมาว่าคนที่อยู่ในชุมชนแบบดั้งเดิมในป่า สามารถได้ยินเสียงฝีเท้าสัตว์จากสองกิโลเมตรไกลออกไปเลย”
“จริงเหรอ?”
“แต่ชั้นทำอะไรบางอย่างที่สุดขีดแบบนั้นไม่ได้นะ”
เอลม่ายักไหล่ของเธอ งั้นหูยาวๆของเธอไม่ได้แค่มีไว้โชว์สิ หือห์
“แต่ก็ไม่เหมือนว่าหูเหล่านี้นำมาแต่ข้อดีให้ชั้น รู้มั้ย ชั้นก็ได้ยินสิ่งที่ชั้นไม่อยากได้ยินเป็นพิเศษ และชั้นใส่เครื่องสวมหัวและหมวกเกราะประเภทใหญ่ๆที่ออกแบบมาให้มนุษย์ไม่ได้ด้วย”
“สิ่งที่ไม่อยากได้ยินเหรอ?”
“ใช่ เหมือนการร้องของท้องนายงี้ไง ยกตัวอย่าง มันร้องอย่างน่าเวทนาเมื่อกี้นี้”
“จริงเรอะ”
ผมจับท้องของผมอย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่ตอนนี้ที่เธอพูดถึงมัน มันดูเหมือนผมจะหิวนิดหน่อย
“พูดถึงแล้ว มันเกือบได้เวลาข้าวเที่ยงแล้วหนิ อยากจะไปกินไรก่อนมั้ย?”
“เราจะกินอะไรกันดี?”
“ชั้นนะนำให้จิบของเนื้อเหนียวข้างในตลับอหาร–”
“”ไม่อ่ะขอบคุณ!!””
สายตาของมีมิเปลี่ยนเป็นว่างเปล่า ของผมก็น่าจะเหมือนกัน เอลม่ายิ้มอย่างขมขื่น ระหว่างที่ดร.โชโกะเอียงหัวของเธอในความสงสัย สัมผัสลิ้นดร.โชโกะมันพังหรืออะไรบางอย่างเหรอ? …บางทีมันเนื่องจากการกินพวกนั้นรายวัน สัมผัสลิ้นของเธอต้องเสื่อมไปแล้วแน่ๆ ช่างน่าสงสาร
“เข้าใจแล้ว? ยังไงซะ ผลการตรวจร่างกายควรจะมาเร็วๆนี้ เราไปคุยในห้องส่วนตัวตรงนั้นมั้ย?”
ดร.โชโกะเริ่มเดินนำหน้า พวกเราสามคนตามหลังเธอไป
ยังไงซะ ถ้างั้น ผมปราถนาให้ไม่มีสิ่งแย่ๆโผล่ขึ้นมา
ขอบคุณสำหรับเงิน 464 บาท
เป้าหมายเดือน 7/66
ค่าเน็ต 200/200
รับยา ยาหมด 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 928/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook
